(จบแล้ว) เสน่หา...ยัยเปียโน

ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 8 เจ้านายตัวแสบ 100 %

ตอน 8 เจ้านายตัวแสบ 100 %

คุณพัส:

"ตามมาเหอะน่า อย่าถามมากเป็นเลขาผมทำตามที่ผมบอกก็พอ"ผมพร้อมกับจับข้อมือเธอเดินเข้ามาในร้าน ผมจัดการเลือกคัดสรรเสื้อผ้าที่เหมาะกับสาวหุ่นร่างบางพร้อมส่งให้เธอถือไว้ จนผ่านไปหลายนาที

"นี้คุณจะซื้อเยอะไปไหนเนี่ย ฉันหอบไม่ไหวแล้วนะ"ถึงกับต้องใช้คำว่าหอบเลยเหรอยังไม่ถึงสิบตัวเลย

"อย่าบ่น แค่นี้ยังบ่นแล้วจะมาเป็นเลขาผมได้ยังไง เอาไป"ผมพร้อมกับส่งอีกชุดให้เธอถือผมรู้ดีว่าเธอไม่มีทางปฏิเสธงานที่ตัวเองรักหรอก จนผมส่งตัวสุดท้ายให้เธอ

"ไป เอาไปลองได้แล้ว"ผมออกคำสั่งกับเธอ

"ลองหมดนี้เนี่ยนะ แล้วอีกอย่างมันไม่ใช่ของฉัน ฉันจะลองได้ไง"

"ยังจะพูดมากอีก บอกให้ไปลองก็ไปลองสิ"

"สั้ง สั้ง สั้ง สั้งอยู่นั้นแหละ"

"ยังอีก ไปลองได้แล้ว"

"รู้แล้วน่า จะไปแล้วเนี่ย"เปียโนเดินไปที่ห้องลองชุดแล้วสักพักเธอเดินออกมากับชุดที่ผมเลือกให้กับมือ

"โอเค ไปลองชุดใหม่"ผมนั่งดูเธอเปลี่ยนชุดที่ผมเลือกให้จนครบทุกชุด ชุดที่เธอสวมใส่เหมาะกับเธอทุกชุด มันอยู่ที่ฝีมือในการเลือกชุด ผมสั่งพนักงานขายว่า

"เอาทุกชุดที่เธอใส่ครับ"

"ได้ค่ะ"พอเปียโนเปลี่ยนชุดกลับมาชุดเดิมเธอเดินมายืนข้างๆผม

"พิเศษสำหรับคุณพัสลูกค้าคนสำคัญ ทั้งหมด เจ็ดพันห้าค่ะจากแปดพัน"ผมส่งบัตรเคดิตได้พนักงานขายคิดเงิน เธอส่งบัตรคืนผม

"ขอบคุณครับ"

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ว่าแต่คุณหญิงไม่มาด้วยหรอคะเนี่ย"พนักงานเอ่ยปากถามผมด้วยรอยยิ้ม

"อ่อ ไม่ได้มาครับ"พนักงานพูดต่ออีกว่า

"พึ่งเคยเห็นพาผู้หญิงมาซื้อเสื้อที่ร้าน แฟนเหรอคะ เธอน่ารักดีนะคะ"เปียโนตอบแทนผมไปว่า

"ไม่ใช่แฟนหรอกคะ เป็นเลขาส่วนตัวคะ"ผมยืนยิ้มไม่ได้พูดอะไร

"อ่อขอโทษทีคะ นึกว่าแฟนดูเหมาะกันดีคะ"พนักงานขายตอบกลับไป

"งันผมขอตัวกลับเลยละกันครับ"

"คะเดินทางปลอดภัยนะคะ"ผมกับเปียโนเดินออกจากร้านทันทีเมื่อประโยคท้ายของพนักงานจบลง ผมกับเปียโนเดินถือของไปใสที่ท้ายรถ อยู่ดีๆอะไรไม่รู้กระเด็นเข้าตาผม

"เปียโนดูให้ผมหน่อย ไม่รู้อะไรเข้าตา"เธอรีบว่างของแล้วมาดูตาให้ผมทันที

"ไหน อย่ากระพริบตาสิฉันมองไม่เห็น เจอแล้วเจอแล้ว อย่ากระพริบตานะ ออกแล้วนี้ไง"มันเป็นเศษอะไรสักอย่างเล็กๆสีดำ

"ค่อยยังชั่ว"ผมพูดออกไปพร้อมกับกระพริบตาดูว่าเคืองตาอยู่หรือป่าว

เปียโน:

พอฉันเอาเศษอะไรบางอย่างในตาเขาออก ไม่ทันได้ออกจากตรงนั้นเลย อยู่ดีๆมีคนมาดึงให้ฉันหันหน้าไปหาเขา เขาใช้มือสาดมาที่หน้าฉันอย่างจังเจ็บแสบมาก

"อีหน้าด้าน ชอบแย่งผัวเช้าบ้านเขา แถมมาทำเรื่องทุเรศๆในที่กลางแจ้งอีก อีหน้าด้าน!"ฉันตั้งตัวแทบไม่หันเพราะนางนีน่าที่มาจากไหนไม่รู้ มาถึงได้ก็ตบฉันด่าฉันไม่หยุด พอหล่อนพูดจบคุณพัสพูดแทรกขึ้นมาเลยว่า

"นีน่าหยุดเดีย...!"คุณพัสพร้อมกับเดินเข้ามาข้างหน้าฉัน ฉันใช้มือเล็กๆเรียวยาวของฉันปิดปากเขาไว้แล้วดันเขาไปด้านหลังฉัน

"เดียวฉันจัดการเอง"เป็นเสียงเบาๆข้างหูเขา นีน่าต่ออีกว่า

"จะทำไมไม่หยุด.."ไม่หยุดใช่ไหม ฉันตรงไปที่หน้าเธอ มือฉันไม่รอช้าสาดไปที่หน้าเธอทั้งหน้ามือและหลังมือสุดแรงด้วยความโมโหและเจ็บแสบ หน้าหันสิค่ะโซเซแทบล้มทั้งยืน

"จะหุบปากเน่าๆ ของคุณได้หรือยังคะ"

"เลือด!..นี่แก่"นีน่าออกเสียงมาเมื่อเห็นเลือดกบปาก

"หยุด...ไอ้เรื่องที่ทุเรศๆที่เธอว่ามันคืออะไรฉันทำอะไรมิทราบคะ"

"ก็แก่จูบคุณพัสไง ไม่อายคนอื่นก็อายฟ้าดินมังนะ"

"หันแหกลูกตาตี้ๆของเธอให้มันชัดเจนก่อนไหมที่จะมาว่าให้คนอื่นเขาทำเรื่องรุเรศๆเหมือนคุณนะ"

"นี่แก่...อี..!"

"จะทำไม แล้วอีกอย่างที่ว่าฉันแย่งผัวชาวบ้าน เธอเป็นอะไรกับคุณพัสมิทราบ เลิกกันไปแล้วนิฉันมีสิทธิที่จะเอาคุณพัสมาเป็นผัวฉันได้เหมือนกัน"ในระหว่างที่ฉันพูดฉันเดินไปขวงแขนคุณพัสพร้อมยิ้มที่มุมปากให้ยัยนีน่า

"อ้ายยยย....!"เธอส่งเสียงร้องกรี๊ดกร๊าดฉันกับคุณพัสเดินขึ้นรถไปแต่ก่อนจะขึ้นรถฉันได้ยินเธอออกมาเบาๆว่า

"ฉันไม่มีทางปล่อยคุณพัสไปแน่"ฉันกับคุณพัสขับรถออกไปจากตรงนั้น สักพักคุณพัสพูดขึ้นมา

คุณพัส:

"เมื่อกี้นี้ ใช่คุณหรือป่าวอะ"

"ใช่สิคุณ ถามอะไรแปลกๆ"

"ผมไม่เคยเห็นคุณในลุกนี้เลย เจ๋งดีชอบๆ โดยเฉพาะเอาผมไปเป็นผัวคุณเนี่ย"

"นี้คุณ ที่ฉันพูดไปเพราะความโมโหหมั่นไส้ยัยนีน่าหรอกนะ"ผมไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยิ้มและคำอยู่ในลำคอจนถึงที่พักของเปียโน ผมบอกเธอว่า

"พอถึงห้องก็จะเข้าห้องอย่างเดียว ไม่คิดจะมาช่วยถือของที่ซื้อให้เลยหรือไง"

"ชุดทั้งหมดที่คุณซื้อ คือซื้อให้ฉันหมดเลยเหรอ"

"ใช่สิ เร็วช่วยถือหน่อยหนักเหมือนกันนะ"เธอเดินกลับมาช่วยผมถือแต่ปากเธอกับไม่อยู่นิ่ง

"ที่คุณซื้อมันไม่เยอะเกินไปหรือไง แล้วอีกอย่างแพงด้วยฉันไม่มีปัญญาจ่ายคุณหรอกนะ ไหนจะหนี้เก่าอีกละ"

"ชุดทั้งหมดนี้ผมซื้อให้ไม่ต้องจ่ายผมหรอก"

"จริงเหรอ ใจดีจัง"

"เป็นพนักงานส่วนตัวผมไปไหนมาไหนต้องดูดีไว้ก่อนสิ"

"อ่า เข้าใจละ"เธอเปิดประตูผมเดินตามเธอเข้าไป แล้วว่างของไว้บนเตียงนอนผมนั่งลงบนที่นอน

"หิวน้ำอะ"ผมเอ่ยปากออกไปเธอเดินไปเอาน้ำมาให้ผมดื่มแล้วนั่งลงข้างๆผม

"ขอบคุณนะคะสำหรับเสื้อผ้า ถึงจะเป็นเพียงแค่ต้องการให้เลขาส่วนตัวของคุณหรือคนอย่างฉันแต่งตัวสวยๆก็เถอะนะ"

"คำพูดฟังดูแปลกๆนะ หมายความว่าไง"

"ก็...ฉันคิดว่าคุณตั้งใจซื้อให้ฉันจากใจ แต่ที่คุณซื้อเพราะว่ามีเหตุผลที่ต้องการให้เลขาดูดีเหมือนเป็นการดูถูกฉัน"

"ผมไม่เคยคิดที่จะดูถูกคุณนะ จริงๆ ผมตั้งใจซื้อให้คุณนั้นแหละ แล้วผมจะพาคุณไปซื้อไปลองด้วยตัวเองเหรอ ขี้น้อยใจเหมือนกันนะเราเนี่ย"ผมพร้อมกับจับที่หัวของเธอแล้วยี่ผมเธอเบาๆ เธอหันหน้ามาพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ผม เราสองคนจ้องตากันและกันจนผมอดใจไม่ไว้ที่จะจูบเธออย่างอ่อนโยนและทะนุถนอมมาก ผมถอดริมฝีปากออกจากปากแดงอมชมพูนั้นช้าๆ เปียโนเธอค่อยๆลืมตามองผมผมต้องรีบบอกเธอว่า

"ผมขอตัวกลับก่อนนะ"ตอนนี้หัวใจผมมันเต้นแรงราวกับโลกจะแตก ที่หน้ามันร้อนผ่าว ยิ่งตอนเธอสบตาผมตอนผมถอดริมฝีปากจากเธอผมอายมาก นี้ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ความรู้สึกผมเหมื่อนเจอนีน่าครั้งแรก ผมเดินออกจากห้องไม่พ้นประตูห้องเธอ ผมต้องหันกับไปซึ่งเธอยืนมองผมอยู่ ผมย้อนกลับไปสวมกอดเธออย่างอ่อนโยน มันเป็นความรู้สึกที่ผมอยากกอดเธอจนบอกไม่ถูก แล้วเดินกลับไปที่รถไม่บอกกล่าวเธอแต่อย่างใด

เปียโน:

ทำไมความรู้สึกนี้เหมือนราวกับว่าฉันคบกับแฟนเก่า ตอนนี้หัวใจฉันเต้นแรงที่ไม่ได้เต้นแรงมานานมันกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง นี้ฉันคิดกับคุณพัสเกินเจ้านายเหรอเนี่ย เป็นไปไม่ได้แล้วก็ไม่มีทางเป็นไปได้ด้วย เจ้านายกับลูกน้องไม่มีทางรักกันได้เราสองคนต่างกันเกินไป แล้วทำไมเขาต้องทำดีกับฉันด้วยนะยิ่งทำให้ฉันหลงรักเขายิ่งกว่าเดิมเสียอีก

ขอบคุณค่ะ ที่เข้ามาอ่าน กดติดตามกดไลค์กดแชร์

ประพันธ์โดย

G P Y