(จบแล้ว) เสน่หา...ยัยเปียโน

ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 8 เจ้านายตัวแสบ 50 %

ตอน 8 เจ้านายตัวแสบ 50 %

คุณพัส

คุณพัส:

ใครมาปลุกแต่เช้าเนี่ยคนจะหลับจะนอน ผมดึงผ้ามาคลุมโปรงนอนต่อ

"พัสตื่นได้แล้วพัส แม่บอกให้ตื่นไง"พร้อมกับดึงผ้าที่ผมห่มโปรงอยู่ออก มันทำให้ผมลืมตามองคนเบื้องหน้าผม

"แม่ครับ ยังเช้าอยู่เลยจะรีบตื่นไปไหนเนี่ยขอผมนอนต่ออีกสิบนาทีนะครับ"พร้อมกับดึงผ้ามาคลุมโปร่งต่อ

"ไม่ได้ ตื่นเดียวนี้ แม่มีเรื่องจะคุยด้วยเยอะเลย"แม่ผมนั่งลงข้างเตียงพร้อมเอาผ้าออกจากหน้าผม ผมลืมตามองแม่

"มีอะไรจะคุยกับผมครับ?"

"เมื่อคืนไปไหนมา แล้วรู้ไหมว่าใครมาส่ง"ผมละสายตาจากแม่นอนนึกว่าเมื่อคืนไปไหนมา แล้วใครมาส่งผม

"เมื่อคืนผมไปเที่ยวฉลองงานวันเกิดเพื่อน แล้วจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้เลยครับ"

"เหรอ!"แต่รู้สึกเหมือนฝันว่าได้กอดยัยลูกหนี้ด้วยนะ ผมฉีกยิ้มออกมาแบบไม่รู้ตัว แม่ผมพูดต่อเลยว่า

"รู้ไหมว่าเปียโน มาส่งลูกที่นี้เช็ดตัวให้ด้วย แถมยังนอนค้างที่นี้อีก"

"อะไรนะครับแม่ เปียโนมาส่งผมแถมนอนที่นี้ด้วยกับลูกชายแม่"ผมพูดซ้ำเพื่อยืนยันว่าผมไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหม งั่นเมื่อคืนที่ผมกอดเปียโนก็เป็นเรื่องจริงไม่ได้ฝันไป

"ใช่ นอนที่นี้ห้องเดียวกับแก่ด้วย"

"ห้องเดีนวกับผมด้วย ทำไมผมจำอะไรไม่ได้เลยครับเนี่ย"จากที่ผมนอนอยู่ถึงกับต้องดีดตัวเองนั่งลงบนที่นอนทันที

"ใช่นอนซบอกแก่ด้วย แก่คิดอะไรกับหนูเปียโนหรือป่าว แก่ไม่เคยเอาใครมาบ้านให้พ่อกับแม่เห็นเลย"ผมจองหน้าแม่พักนึ่งแล้วตอบกลับไปว่า

"ผมคงเมามากเธอเลยมาส่งผมมังครับแม่ ไม่ได้คิดอะไรสะหน่อย"เสียงสูงมากในประโยคท้ายผมยังไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเองเลยว่าชอบเธอไหม แต่ผมไม่ได้รังเกรียดเธอแน่ แต่เวลาผมอยู่กับเธอมันทำให้ผมมีความสุขจนบอกไม่ถูก มันทำให้ผมลืมเรื่องทุกอย่างได้ แล้วก็อย่างเจอหน้าเธอทุกวันชอบเวลาทะเลาะกับเธอแบบนี้ มันเรียกว่ารักหรือป่าวนะ

"แม่ดูออกหรอกนะว่าลูกคิดยังไงกับเธอ ลูกโกหกคนอื่นได้แต่โกหกหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกนะ แค่มองตาแม่ก็รู้หมดใส้หมดพุงแล้ว ถึงลูกจะเมาขนาดไหนลูกก็ไม่เคยให้ใครมาส่งลูกที่บ้านหรอกนะ ลูกเมาหัวลาน้ำกลับบ้านแทบทุกวันยังกลับมาเองได้เลย"

"คราบแม่ ผู้รู้ทุกอย่าง"ผมตอบกลับ

"ลุกไปอาบน้ำได้แล้วเดียวก็สายหรอก เดียวเปียโนเธอจะรอนานเอาน่า"คำพูดของแม่มันฟังดูแปลกๆ ผมเลยถามแม่กลับไปว่า

"หมายความว่าไงครับแม่ จะรอนาน ทำไมเปียโนต้องรอผมด้วยครับยังไงสะผมก็ต้องไปเจอเธอที่ทำงานอยู่ดี"แม่พูดต่ออีกว่า

"นี่ไม่รู้สึกตัวเลยเหรอว่าเปียโนนอนกับเราจนถึงเช้า ตอนนี้เธอแต่งตัวอยู่ที่ห้องแม่อยู่"

"จริงเหรอครับแม่"

"จริงไม่จริงเดียวก็รู้เองแหละ ไปอาบน้ำได้แล้ว"ผมลงจากที่นอนไปอาบน้ำ สวมชุดสูทสีดำเสื้อข้างในสีขาวเน็กไทสีเทาอ่อนๆผมเดินลงไปด้านล่างเพื่อทานอาหารเช้า ผมเห็นเปียโนเธอนั่งทานข้าวกับแม่ผมอยู่ สวนพ่อผมเดินออกจากบ้านพอดีคงจะไปทำธุระข้างนอก

"เสร็จแล้วเหรอลูก มาทานข้าวด้วยกัน"แม่ผมเป็นคนเอ่ยปากพูดกับผม ผมเดินไปนั่งโต๊ะว่างข้างๆเปียโน

"หวัดดีเปียโน"ผมทักเธอเมื่อเห็นหน้า

"สวัสดีคะคุณพัส"เธอพร้อมตักข้าวเข้าปากไม่สนใจผมเลย จนทานข้าวเสร็จตอนนี้ผมรอเปียโนในรถเรียบร้อย รอเปียโนเธอล้างจานเสร็จ ในระหว่างที่เดินทางไปที่ทำงาน

"เปียโนเรื่องเมื่อคืนผมขอโทษ เมาไปหน่อย"ผมขอโทษในสิ่งที่ผมทำผิดต่อเปียโน แต่ไม่มีเสียงตอบรับสัญญาณขาดหายจนถึงที่ทำงาน

ณ.บริษัทคุณพัส

ผมจอดรถสนิทเก้าเท้าลงจากรถจะเดินไปที่ทำงาน ผมหันไปมองเปียโนเห็นเธอยืนอยู่ที่รถ

"ยืนทำอะไรเดินมาสิ"เธอไม่ได้พูดอะไรเดินตามมาแต่จะเดินห่างเดินช้าไปไหนเนี่ย จนผมต้องบอกเธอไปว่า

"จะเดินช้าไปไหนเนี่ย เดินเร็วๆไม่ได้หรือไง"เธอเดินนำหน้าผมไปเลยไม่สนใจผมด้วย เป็นอะไรของเขาเนี่ย ตอนแรกก็ช้าเกินนี้ก็เดินเร็วเกินเดินตามแทบไม่ทัน

เปียโน:

พนักงานในบริษัทกล่าวสวัสดีคุณพัสด้วยรอยยิ้มทุกคน ฉันเดินมาจนถึงหน้าห้องทำงานคุณพัส เขาเดินมาติดๆ ที่หน้าห้องจะมีโต๊ะทำงานอยู่สำหรับเลขาจะมีที่นั่งอยู่สองที่สำหรับหัวหน้าเลขาและเลขาส่วนตัวของคุณพัส ปัจจุบันนี้เลขาส่วนตัวคงจะเป็นฉันแล้วละ ตอนนี้พี่เจนหัวหน้าเลขาฉันนั่งพิมพ์งานอะไรสักอย่างนี่แหละ

" สวัสดีคะพี่เจน"พี่เจนเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันเพียงแค่เสียววิแล้วก้มหน้าพิมงานพร้อมทักทายฉันว่า

"สวัสดีจ๊ะหนูเปียโน"ซึ่งตาพี่เจนไม่สบตาฉันเลยซึ่งฉันเข้าใจเขาดีจนคุณพัสเดินมาถึงหน้าห้อง พี่เจนจำเป็นต้องหยุดพิมพ์งานยืนขึ้นทำการเคารพทักทายคุณ

"สวัสดีคะคุณพัส"ด้วยรอยยิ้ม

"สวัสดีครับ"พี่เจนพูดต่อเลยว่า

"วันนี้มีประชุมตอนสิบโมงเช้านะคะ คุณพัส"

"อ่า ครับผม งันผมฝากเปียโนด้วยนะ"พอคุณพัสพูดจบเดินเข้าห้องไปเลย ฉันเดินเข้าไปนั่งที่มีโต๊ะว่างอยู่ ฉันเอ่ยปากถามพี่เจนว่า

"ให้หนูช่วยไหมคะพี่เจน"พี่เจนไม่หันมาสบตาฉันเลยสนใจแต่หน้าจอคอมเท่านั้นได้แต่บอกฉันว่า

"ไม่เป็นไร ถ้ามีไรเดียวพี่จะบอกนะ"

"อ่อ ค่ะ"ฉันตอบได้เพียงสั้นๆจะได้ไม่ต้องไปกวนสมาธิพี่เขา สักพักเสียงโทรศัพทที่โต๊ะทำงาน์ดังขึ้นฉันเป็นคนรับสายนั้น

"สวัสดีคะ ได้ค่ะ ค่ะ"ปลายสายคนนั้นคือคุณพัสโทรมาสั่งให้ฉันไปชงกาแฟไปให้เขา แล้วที่ชงกาแฟมันอยู่ตรงไหนละเนี่ย ฉันลุกขึ้นยืนแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆบริษัทเพื่อหาที่ชงกาแฟ อยู่ดีๆพี่เจนพูดขึ้นว่า

"จะไปชงกาแฟใช่ไม (คะ) เดินตรงไปเลี้ยวขวาก็เจอที่ชงกาแฟแล้ว"ฉันไม่ได้พูดอะไรเดินตามที่พี่เจนบอกทุกคำ สุดท้ายฉันเจอที่ชงกาแฟ ชงเสร็จเดินตรงไปให้คุณพัสทันที ฉันเห็นคุณพัสนั่งทำงานอยู่ที่หน้าคอมไม่ต่างจากพี่เจนเลย เวลาเขาทำงานเขาดูดีมีเสน่ห์เหมือนกันนะเนี่ย พอฉันว่างแก้วกาแฟเรียบร้อยจะเดินออกจากห้อง เสียงคุณพัสดังขึ้นว่า

"เดียวอย่าพึ่งไป...!"ฉันต้องหันไปตามเสียงที่ดังขึ้นว่าเขาต้องการอะไรอีกหรือป่าว

"ค่ะ ต้องการอะไรหรือป่าวคะ"

"ช่วยหยิบเอกสารชั้นบนสุดให้ผมหน่อย"ฉันเดินไปตามที่เขาชี้

"อันไหนคะคุณพัส มีหลายแฟ้มคะ"ฉันหันหน้าไปถามเขา แต่เขาไม่หันมาสบตาฉันเลยเอาแต่พิมพ์งานที่คอมฯ อย่างเดียวแล้ว

"เล่มที่สองทางขวามือ"ฉันหันไปมองตามที่เขาบอกทุกคำ

คุณพัส:

ผมเห็นว่าเธอหยิบเอกสารนานเกินไปแล้วนะ ผมหันไปมองเธอ เห็นความพยายามของเธอที่จะหยิบเอกสารให้ผมทั้งกระโดดเขย่งขาก็แล้วยังหยิบไม่ได้เลย นี้เธอเตี้ยไปหรือว่าชั้นวางเอกสารมันสูงเกินไปนะ ผมเดินไปยืนด้านหลังของเธอแล้วเอื้อมมือไปหยิบเอกสารเอง เธอหันหน้ามาหาผมหน้าของเธออยู่ที่อกผมพอดี เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม ผมลดหน้าหล่อๆขาวเนียนของผมหรือป่าว ลงมาเพื่อคุยกับเธอผมเอามือที่ถือเอกสารไขว้หลังไว้ส่วนอีกมือจับที่ชั้นว่างเอกสาร

"แค่เอาเอกสารแค่นี้ ยังเอามาให้ผมไม่ได้เลย ผมจะจ้างต่อดีไหมเนี่ย"ผมฉีกยิ้มให้เธอพร้อมกับสบตาหวานๆของเธอไปด้วย

"ก็ฉันเอาไม่ถึงนี่น่าคุณ"

"เหรอ คนอะไรเตี้ยเกินจนหยิบเอกสารไม่ถึง ยัยเตี้ย"ผมยังสบตาเธอสลับกับมองริมฝีปากของเธอในระหว่างที่พูด

"ใครจะไปสูงเหมือนเสาไฟฟ้าเหมือนคุณ อีตาบ้าขี้งก"เธอพร้อมกับดันผมออกจากตรงนั้น แล้วเดินออกจากผมไป

"อย่าเรียกผมแบบนั้นในที่ทำงานของผมอีก"เธอหันหน้ามาแล้วบอกผมว่า

"จะทำไมฉันจะเรียก อีตาบ้าขี้งก อีตาบ้าขี้งก"เธอไม่ยอมผมเลยจริงๆ ผมขึ้นเสียงใส่เธอไปว่า

"ตอนนี้เวลานี้ ผมเป็นเจ้านายคุณนะเปียโน"ผมเดินไปยืนตรงหน้าเธอพร้อมกับวางเอกสารลงที่โต๊ะ

"แล้วไง ไม่มีใครเห็นสา..."ผมพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างล็อกหน้าเธอเอาไว้ สวมปากประกบปากทันทีเพียงแค่ริมฝีปากกระทบกันเพียงแค่เซียววิเท่านั้น

"นี่เป็นเพียงแค่ฝุ่นละอองเท่านั้น ถ้าขืนพูดอีกมาเป็นพายุที่มาพร้อมกับคลื่นน้ำแน่"เธอยืนอึงตาโตใส่ผม

"อีตาบ้า!"เธอพูดจบพร้อมกับวิ่งออกไปเลย ผมยืนมองเธอขำตัวเองไปด้วย ว่าทำไปได้ยังไง ผมรู้สึกดีนะมันทำให้หัวใจของผมทำงานสูบฉีดโลหิตได้ดี ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วทำงานต่อ

เปียโน:

อีตาบ้าทำอะไรของเนี่ย ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะ คงจะเซียนกับการทำแบบนี้กับผู้หญิงสินะคิดจะจูบก็จูบถ้าไม่เห็นแก่งานนะ จะตบสวนกลับให้เลือดกบปากเลยค่อยดูสิ เจ็บใจเห็นเราเป็นตัวอะไรจูบปากนี้เอาไว้สำหรับคนรักกัน แต่อีตาบ้านี้เอาไว้สำหรับลงโทษงันเหรอบ้าชิบ

"เปียโน หนูเตรียมเอกสารนี้เข้าห้องประชุมกับคุณพัสด้วยนะโอเคนะ"พี่เจนเอ่ยปากบอกฉันก่อนจะเข้าห้องประชุมฉันเตรียมเอกสารตามที่พี่เจนบอกทุกอย่างเพราะตอนนี้ใกล้ได้เวลาประชุมแล้ว พี่เจนพูดต่ออีกว่า

"อ่า อย่าลืมสมุดบันทึกด้วยนะ อันนี้สำคัญมาก"

"เรียนร้อยคะ ไม่ลืมแน่"ฉันพร้อมกับยกสมุดบันทึกกับปากกาที่เนบข้างสมุดประจำตัวให้พี่เจนดูด้วยรอยยิ้ม พี่เจนไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยิ้มพร้อมกับยกนิ้วให้ฉัน จนคุณพัสเดินออกมา

"คุณพัสออกมาแล้ว พร้อมนะเปียโน เดินตามคุณพัสไปเลย"ฉันเดินตามคุณพัสไปจนเข้าประชุมเรียบร้อยและแล้วการประชุมก็เสร็จสิ้นสะที ได้เวลากินข้าวแล้วสิ

"เป็นไงมังทำงานวันแรก โอเคไหม"คุณพัสเอ่ยปากถามฉันในขณะที่เดินไปที่ห้องทำงาน

"ก็ดีคะ แต่ช่วงเช้าเจอหมามันเลียปาก"

"หมาเลยเหรอ!"ฉันไม่ตอบเขาเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานเลย พอคุณพัสเดินมาถึงพี่เจนรายงานคุณพัสไปว่า

"คุณพัสค่ะ คุณเจสมาหารออยู่ด้านในคะ"

"อ่อครับ"คุณพัสเดินเข้าห้องไป

คุณพัส:

"สวัสดีครับอาเจส"ว่าแต่อาเจสมาหาผมทำไมกันนะ

"อ่า หวัดดีพัส"อาทักทายผมด้วยรอยยิ้ม ดีใจสินะที่ผมยกนีน่าให้กับอา

"อาเจสมีธุระอะไรหรือป่าวครับ มาหาผมถึงที่นี้"ผมเดินไปนั่งลงที่โซฟาสีดำที่ว่างอยู่มุมห้องตรงข้ามกับอาเจส

"อามีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อยนะ เรื่องนีน่ากับพัส"เปียโนเธอเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วน้ำเปล่าเย็นๆเพราะหยดน้ำบางๆเกาะอยู่ที่ขอบแก้ว พอเธอวางแก้วได้

"สวัสดีค่ะ อาเจส"ทักทายอาเจนผมด้วยรอยยิ้มที่มาพร้อมกับตาหวาน ที่กับผมไม่เห็นยิ้มแบบนี้ให้บางเลย

"สวัสดีครับ หนูเปียโนทำงานที่นี้เป็นยังไงบางทำได้หรือป่าว เจ้าพัสใช้งานหนูหนักไม"

"ดีคะ ไม่หนักหรอกคะสนุกดีคะ"เธอพูดสลับกับมองหน้าผม นึกว่าจะพูดไม่ดีสะแล้วงันรอดตัวไป อาเจสไม่ได้พูดอะไรต่อได้แต่ยิ้มและพยักหัวให้เท่านั้น เปียโนเธอเดินออกไป

"อาเจสจะมาคุยกับผมเรื่องนีน่าเหรอครับ ผมกับเธอเราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้วครับอาเจสสบายใจได้ครับ"ผมบอกอาเจสไปเพื่อจะให้อาเจสคบกับนี่น่าได้อย่างสบายใจ

"อากับนีน่าเราจบกันแล้ว อาขอโทษนะพัสอาไม่รู้มาก่อนว่าเราสองคนคบกัน พออารู้อาเลิกกับเธอเลย"

"อ่อครับ ไม่เป็นไรครับอาเจส ถ้าอาเจสยังรักนีน่าอยู่ผมไม่ว่าอะไรหรอกครับที่จะคบกับนีน่า"ผมหยิบน้ำเปล่าขึ้นมาดื่น

"ถึงอาจะรักนีน่า แต่อาคงคบเธอต่อไปไม่ไหวหรอก ตอนคบกับพัสเขายังทำพัสได้เลยแล้วกับอาละจะเหลือเหรอ"ผมไม่ได้พูดอะไรได้แต่ยิ้มและขำอยู่ในลำคออาเจสก็เช่นกัน ผมคุยกับอาเจสเสร็จ เลยจะออกไปหาอะไรกินกันสะหน่อย

"พี่เจนครับ วันนี้มีอะไรที่ผมต้องเซ็นหรือป่าวครับ พอดีผมจะออกไปข้างนอกแล้วจะไม่กลับเข้ามาแล้ว"พี่เจนรายงานผมว่า

"เอกสารที่ต้องเซ็นวันนี้ มีให้เซ็นหนึ่งอย่างคะ นี้ค่ะอ่านด้วยนะค่ะ"พี่เจนส่งยิ้มให้ผมในประโยคท้าย ผมลงมือเซ็นเอกสารทันที ผมกำลังจะเดินออกไปต้องหันไปบอกเปียโนว่า

"ลุกสิเปียโน นั่งทำอะไรอยู่ได้คุณเป็นเลขาผมนะต้องตามผมมาสิ"เธอรีบเก็บของทันทีแล้วเดินตามผมมาอย่างห่างๆอย่างกะผมจะกัดเธออย่างนั้นแหละ

"ทำไมต้องดุเธอด้วย"อาเจสเอ่ยปากถามผม

"ผมแกล้งเธอไปงันแหละ ขำๆครับอา"จนเดินถึงรถ

"เป็นไงมัง เหนื่อยไม"ผมถามเปียโนออกไป

"ไม่เท่าไรคะ สนุกดี"เธอส่งยิ้มให้ผม แล้วพูดต่อว่า

"ว่าแต่เราจะไปไหนกัน"

"ไปทานข้าว ไม่หิวหรือไงผมหัวจนจะกินคุณได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย"ผมพร้อมทำท่าจะขย้ำเธอ

"จะเกินไปละคุณ ฉันก็หิวเหมือนกัน"ผมได้แต่ยิ้มให้เธอแล้วขับรถตรงไปที่ร้านโซเฟียทันที พอถึงร้านผมเปียโนและอาเจสทานข้าวกันจนอิ่ม ผมกับอาเจสแยกย้ายกันไป ส่วนผมกับเปียโนเราจะไปที่ที่หนึ่งกันแต่เปียโนเธอไม่รู้หรอก

"เปียโนเดียวไปกับผมแปบหนึ่งนะ"ผมบอกเธอในขณะที่กำลังจะออกรถไปยังที่หมาย

"ที่ไหน?"เปียโนหันหน้ามาถามผมด้วยความส่งสัย

"มีหน้าที่นั่งก็นั่งไป อย่าถาม"ผมขับรถตรงไปจนถึงที่หมายปลายทางตามที่คาดไว้ ที่ผมพาเปียโนมาคือร้านเสื้อผ้าผู้หญิง

"คุณพัส คุณพาฉันมาที่ร้านเสื้อผ้าผู้หญิงทำไม"ถามมากจังเลยผู้หญิงคนนี้

ขอบคุณค่ะ ที่เข้ามาอ่าน กดติดตามกดไลค์กดแชร์

ประพันธ์โดย

G P Y