คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ข้างห้องมาร์คแบม : บทที่ 5
“ซง ซึงฮยอน มึงบอกกูทีสิว่ามึงทำอะไรผิดไว้กับกูไว้บ้าง” ผมจ้องตาไปที่ไอ้เพื่อนเลวที่ทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรทั้งสิ้น หลังจากที่ผมรอมันเกือบ ชั่วโมง ไอ้ตัวดีก็โผล่หัวมาที่ห้องผมแบบงงๆ
“แล้วกูทำอะไร” แนะ ไอ้เลว มึงยังมาย้อนถามกูอีกนะ
“แล้วมึงทำอะไรไว้กับกูบ้างละ” มันมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมองย้อนขึ้นมาจากเท้าถึงหัวอีกรอบ มันช่างเป็นกิริยาที่ผมเหมือนกำลังโดนมันด่า ว่าไอ้เชี่ย ไอ้เลว ไอ้หมา โอ๊ยยยยยยท่าแบบนี้มึงด่ากูออกมาเลยตรงๆก็ได้ไอ้ฮยอน เพราะท่าทางแบบนี้กูตีคำด่าได้เป็นล้านแล้วหอยหลอด
“กูว่า กูไม่ได้ทำอะไรมึงนะแบม มึงก็ดูปกติดี...หรือว่าคืนนั้นที่กูเมา...กูเผลอ...ทำอะไรมึงไปเหรอ....แต่มันก็นานมากแล้วนะ ถ้ามึงจะขอรับผิดชอบอะไรก็น่าจะบอกกันนานแล้วดิ ไม่ใช่มาบอกตอนนี้ แต่กูว่ายังไงคืนนั้นกูก็ไม่น่าจะทำอะไรมึงลงนะ เมาขนาดนั้น ถึงตื่นมาเสื้อกับกางเกงกูจะไม่อยู่แล้วก็เหอะ”
“โอ๊ยยยย ไอ้เชี่ย มึงคิดไปถึงไหนต่อไหนว่ะเนี่ย กูถามแค่เนี่ย มึงต่อยาวไปนู้นยันเกาะนามิเลยนะมึง มิน่าเขาถึงได้ลือกันว่ากูกับมึงอะไร อะไรกัน ก็เพราะมึงแม่งคิดไกลเกิน เพราะมึงชอบพูดห่าอะไรแบบเนี่ยใช่ไหมคนเขาถึงคิดอะไรบ้าบอคอแตกกันขึ้นมาได้เนี่ย”
“กูกับมึงอะไร อะไรกัน แล้วมันอะไรว่ะแบม คือบ่องตงกูไม่เข้าจายย”
“มึงไม่ต้องมาทำวิบัติตอนนี้เลยไอ้ฮยอนชื่อเสียงกูเสียหายไปหมดก็เพราะมึง ที่ พี่แทยอนเขาหันไปคบกับไอ้แบคเพราะเขาต้องเข้าใจผิดคิดว่ากูกับมึง โอ๊ย ใครแม่งเป็นต้นต่อข่าวลือว่ะ อย่าให้กูรู้นะมึง”
“มึง กูว่าประเด็นเรื่องพี่แทยอนนี่ไม่น่าเกี่ยว ไม่ว่ามึงจะดีกว่านี้อีกกี่เท่า พี่เขาก็ไม่แลมึงหรอก ตัวมึงก็เล็กขนาดนี้ พี่เขามองไม่เห็นมึงด้วยซ้ำมั้งกูว่า”
“ขอบใจที่มึงใช้คำว่าตัวเล็กแทนตัวเตี้ยนะฮยอน” -*-
“ไม่เป็นไรด้วยความยินดี”
“กูประชด ถ้าเพื่อมึงจะไม่เก็ต”
“สรุปมึงมีอะไร ถึงต้องแหกปากให้กูถ่อมาถึงนี้ว่ะแบม”
“มึงรู้เรื่องข่าวลือของกูกับมึงไหมวะ”
“เรื่องที่เขาลือกันว่ามึงเด็กกูอ่ะนะ แบมมันข่าวเก่ามาก กูคิดว่า มึงจะรู้สักชาติหน้าซะอีก แหมยังดีที่รู้ทันชาตินี้”
“มึงหลอกด่ากูใช่ไหม”
“เปล่ากูชม ชมล้วนๆ เลย จะมีใครไม่รู้สึกไม่รู้สาได้เท่ามึงอีก กูนี่ว่าไม่มีแล้ว มึงไม่รู้สึกถึงสายตาเวลาคนเขามองเวลากูอยู่กับมึงเลยรึไง กูคิดว่าถ้ามึงเป็นปลากัดมึงคงท้องไปแหละ โดนจ้องซะขนาดนั้นเวลาไปคณะกู แต่มึงดันเสือกไม่รู้สึกอะไร ไอ้ครั้นกูจะบอกมึงแม่งก็กระดากปากว่ะ ใครจะกล้าพูดว่ะ แบมมีคนเขาคิดว่ากูกับมึง หนึ่งสองซั่ม กันแล้ว”
“....”
“กูเห็นมึงไม่เดือดร้อนกูเลยไม่รู้จะเดือดร้อนไปทำไมคนเดียว สรุปที่ผ่านมาไม่ใช่ว่ามึงหน้าทนสินะ แต่มึงหน้าด้านเกินคน มึงเลยไม่รับรู้สึกถึงสายตาชาวบ้านที่เขามองกัน ขนาดไอ้ยองแจยังรู้เลย”
“มีแค่กูเหรอว่ะ ที่ไม่รู้เรื่อง ก็กูคิดว่าทุกครั้งที่ไปคณะมึงแล้วคนเขามองกู กูก็คิดว่าเขามองมึงเพราะมึงเป็นเดือนคณะซะอีก สรุปที่ผ่านมาที่เขามองกันมาตลอดนี่เป็นสายตาสมเพชบวกเวทนากูสินะ เพราะเขาคิดว่ากูได้มึงเป็นภริยา”
“แบมถ้ามึงสบายใจที่จะเชื่ออย่างงั้น ก็คงต้องแล้วแต่มึง แต่ได้โปรดดูขนาดตัวกูและหน้าตากูด้วยว่ากูควรเป็นหรือมึงควรเป็น ไอ้เตี้ย”
“แล้วนี่ที่มึงรีบมีแฟนเป็นเพราะเรื่องนี้ด้วยสินะ แล้วทำไมมึงไม่บอกกูฟ่ะ”
“ก็ไม่เชิง คนนี้กูชอบจริงด้วย มึงไม่ต้องห่วงนะแบม ตอนนี้คนที่คณะคิดว่ากูเลิกกับมึงเรียบร้อยเพราะฉะนั้น มึงอย่าไปแคร์ อย่าไปเกรง” หรา นี่กูไม่ต้องเครียดแล้วหรา ????
“คนเขาจะได้นินทากันอ่ะดิว่ากูโดนมึงทิ้ง หอยหลอด ชีวิตกูพังหมดแล้ว” TT_TT
“แต่ก่อนมึงก็ไม่ค่อยมีอะไรดีอยู่แล้ว มึงจะเครียดไปทำไม แบบมึงไม่ต้องมีอะไรให้เสียหรอกแบม เชื่อกูดิ” แหมมีมาตบบ่า ใช่สิ มึงเป็นผู้ทิ้งกูหนิ ไม่ใช่ผู้ถูกทิ้งแบบกู มึงได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง ได้แฟนไปคน แถมได้เชื่อเสียงในการฟันผู้ชายแล้วทิ้งอีก แต่กูนอกจากโดนฟันแล้วยังโดนทิ้งอีก ชีวิตกูมีอะไรเหลือดีไว้บ้าง ไอ้ฮยอนมึงเจริญจริงๆ กูอยากจะเจริญที่หน้ามึงจริงๆ ไอ้เพื่อนชั่ว
“เอานะ มึงดีออก เมื่อก่อนคนเขาอาจจะอยากจีบมึงแต่ไม่กล้าจีบเพราะคิดว่ากูคบกับมึงอยู่ แต่ตอนนี้คนเขารู้แล้วว่ากูมีแฟนใหม่ มึงยังเซ็กซี ฟรี แอน ซิงเกิ้ล อยู่แบบนี้ เดี๋ยวก็มีคนมาแลเชื่อกูดิ เดี๋ยวอีกสักพักห้องนี้ก็จะมีคนมาอยู่ด้วย”
“ห้องนี้มึงคิดว่ากูอยากอยู่มากเลยสินะ อยากอยู่เชี้ยๆ เลยสินะ ถ้ามึงเป็นกู มึงจะรู้ว่า......”
“ว่าอะไร....มึงเงียบไปทำไม อย่าบอกนะว่าห้องนี้มีสิ่งเหนือธรรมชาติ”
“อยู่ข้างๆ มึงอ่ะตอนนี้”
“เฮ้ยเตี้ยอย่าหลอกกู” เข้ามาเกาะกูเชียวนะความแมนของมึงกระแด๊ะหายไปหมด ตอบ
“กูจะบอกว่า ห้องนี้ผนังห้องแม่งอย่างบาง คืนแรกกูได้ยินเสียงคนซั่มกัน คืนต่อมากูได้ยินเสียงคนป๊อกกัน ไม่รู้คืนนี้กูจะได้ยินเสียงอะไรอีก กูไม่ได้หลับเต็มตื่นมาสองวันแล้วถ้าเพื่อมึงไม่รู้” ผมลดระดับเสียงลงมา ตั้งแต่ไอ้ฮยอนมันเข้าห้องมาผมตะโกนด่ามันจนคอจะแหบตอนนี้มันกระแด๊ะกอดแขนผมอยู่ ผมเลยไม่ต้องแหกปากอีกต่อไป แม่งมึงควรมาอยู่ตรงนี้ได้นานแหละจริงๆ
“คนซั่มกัน....พี่มาร์คอ่ะนะ” มึงจะกระซิบทำไม มีการชี้ไม้ชี้มือทำท่าประกอบ
“เอ่อดิแล้วมึงคิดว่าเป็นใครละ”
“โหของเขาแรงเว้ยคนนี้”
“แรงจริงๆ แถมชอบแซะกูจังไม่รู้กูไปเหยียบตาปลาแม่งรึไง”
“มึงเพิ่งมาอยู่แค่ 2 วันไม่ใช่รึไง จะโดนแซะอะไรหนักหนาขนาดนั้นเลยรึไง”
“อย่าให้กูพูดจริงๆ ฮยอนอย่าให้กูพูด แซะจนตัวกูจะพรุนแหละ”
“หืมมมม น่าสนใจ”
“สนใจอะไรอีกว่ะ เมื่อกี้กูใช้ภาษาไม่สุภาพกับไอ้พี่มาร์ค แล้วก็พี่แจบอมด้วย แฟนคลับพี่เขาจะเล่นกูไหมวะมึง”
“ทำไปแล้วมึงจะคิดอะไรมากมาย ปัญหามึงมีทางออกแบมง่ายมาก เรื่องผนังห้องบางนั่นด้วย”
“ยังไง” ผมเห็นสีหน้าไอ้ฮยอนแหละวิธีมันจะดีจริงๆ ไหมวะเนี่ย กูล่ะเสียวเลย
…..... - - ข้- -า - -ง - - ห้ - - อ - - ง - - ม - - า - - ร์ - - ค - - แ - - บ - -ม - -………
วิธีที่ไอ้ฮยอนแนะนำอาจจะเป็นวิธีที่ดีเกินขาด จนไม่น่าเชื่อว่าหัวสมองถั่วๆ แบบนั้นจะคิดมาได้ มันบอกว่าเราต้องผูกมิตรกันไว้ แทนที่จะทำตัวไม่น่ารักกับพี่เขา เราก็ทำตัวดีๆ ยิ้มหวานๆ ทำตัวใสๆ ทำตัวซื่อๆ แล้วค่อยหาทางเอาคืนทีหลัง แก้แค้นสิบปีไม่สายมันว่า แต่ตอนนี้ต้องให้ศัตรูตายใจก่อนเป็นอันดับแรก มันให้ผมทำข้าวผัดสูตรเด็ดไปให้พี่มาร์ค แล้วหาทางคุยกับพี่แกเรื่องผนังห้อง พี่เขาจะได้ทำตัวดีหน่อยๆ
มันเลยเป็นเหตุให้ผมมายืนหน้าห้องพี่มาร์ค จะเคาะประตูไม่เคาะประตูอยู่นั่น ไอ้ฮยอนหนีกลับไปกกเมียมันเรียบร้อยปล่อยผมเอ๋อแด๊ก อยู่หน้าห้องพี่มาร์ค ผมทำมาเพื่อพี่แจบอมกับยูคนอมด้วยกะจะขอโทษสองคนนั้นด้วย เอาฟ่ะเคาะก็เคาะ ไม่เคาะก็ยืนขาแข็งอยู่หน้าห้องพี่มาร์คแบบนี้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก โอ๊ย อีใจครับ มึงจะสั่นและเต้นแรงทำไมมึงไม่ได้กำลังเข้าห้องเจ้าบ่าว มึงเพื่อเฉลิมฉลองวันคืนสมรสนะครัช เพราะฉะนั้นใจไม่ต้องเต้นแรงมากก็ได้
พี่มาร์คปิดประตูออกมาแล้วทำหน้างงนิดๆ ว่าผม มาทำอะไรตรงนี้
“พอดีผมทำข้าวผัดมาเกินเยอะเลย ว่าจะเอามาแบ่งพี่กับเพื่อนครับ” ผมยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะยิ้มมาได้
“ไอ้แจบอมกลับไปแล้ว ส่วนไอ้ยูคอยู่พักอยู่ชั้นสอง เพราะฉะนั้นตอนนี้เหลือแค่พี่คนเดียวนะ” แทนตัวเองว่าพี่ด้วยวุ้ย ดูดีเชียวมึงพี่มาร์ค
“ไม่เป็นไรงั้นพี่เอาไปกินคนเดียวเหอะอ่ะ” ผมยืนไปให้แล้วจะหันกลับ แต่คนตรงหน้ากลับไม่รับซะงั้น แต่กลับเปิดประตูออกมา
“เข้ามาก่อนดิ” ใครบอกว่ากูอยากเข้าห้องมึง กูไม่ได้อยากเข้า ตอนแรกพี่มาร์คโผล่มาแค่หัว ตอนนี้เห็นทั้งตัว ถึงรู้ว่าพี่ท่าน ไม่ได้ใส่เสื้อข้างบนแถมมีหยดน้ำเกาะตามตัว ส่วนข้างล่างพันผ้าเช็ดตัว ผมกล้าพนันเลยว่าสาวกว่าครึ่งมหาลัยถ้าได้มาเห็นภาพนี้เลือดมีพุ่ง พี่มาร์คแม่งดูดีจริงๆ เท่ยันหัวนมเลยแม่มึง กูบอกเลยใครเห็นก็ต้องมีหลง ......หลงเข้าไปในห้อง....แหม เขาถึงว่าพี่มาร์คนี้ HOT จริงๆ
“ไม่เป็นไรครับ พี่เอาไปเหอะ ผมจะกลับห้องแล้ว อีกอย่างพี่ก็คงไม่ค่อยสะดวกด้วย เพิ่งอาบน้ำเสร็จใช่ป่ะล่ะ”
“ไม่กล้าเข้าว่างั้น” ทำหน้ากวนตีใส่กูอีก
“ใครว่าไม่กล้า เข้าก็เข้าดิไม่เห็นมีอะไรเลย” พอไอ้พี่มาร์คปิดประตูลงผมก็คิดว่า ผมไม่น่าปากเร็วเลย จริงๆ จะโดนว่า ว่าไอ้ขี้ป๊อดก็ช่างแม่งดิ ก็แค่ไม่ต้องสนใจ แต่...ไอ้ต่อมไม่ยอมคนนี่มัน...กูอยากจะตบมึงจริงๆ
พอเข้ามาในห้องเลยเห็นว่าห้องพี่มาร์คก็ไม่ต่างจากห้องผมมาก แต่ผนังขาวทั้งห้อง แล้วก็มีโซฟาตัวเล็กสองสามตัวสงสัยจะมีแขกอยู่บ่อยๆ
“สำรวจพอยัง” แหมรู้ดีจังขนาดกูหันหลังให้นะเนี่ย
“ผมไม่ได้สำรวจสักหน่อย แค่มองนิดหน่อยเอง” ผมที่ไม่รู้จะทำหน้ายังไงต่อ เลยตัดสินใจนั่งลงบนโซฟาตัวเล็กๆ ข้างเตียง
“มีใครเชิญให้นั่งแล้วไง” สะอึกเลยกู เออกูมันไม่มีมารยาท กูเสล่อ กูเสือก กูมันแย่ กูมันแพ้ปอสี่ ผมเลยรีบยืนขึ้นทันทีส่งคำด่าผ่านทางสายตา
“ฮาฮาฮา นั่งไปเหอะ แซวเล่นไม่ได้เลยรึไง นี่รุ่นพี่นะ” ผมที่เมื่อกี้โดนด่าเลยไม่ขอเสล่อนั่งอีก กูไม่อยากโดนด่า ที่สำคัญกูหยิ่ง กูหยิ่งมาก ถึงกูจะเมื่อยกว่านี้สักสิบเท่ากูก็จะไม่ขอนั่งห้องมึงอีกคอยดู
“ไม่ใช่พี่ผมสักหน่อย” ปากกูนี่ก็ไวตลอดไหนจะเข้ามาทำดีกับพี่แกไง ไม่ถึงห้าประโยคก็กวนตีนพี่แม่งกลับแหละ แต่ใครใช้ให้มันทำนิสัยกวนผมก่อนละฟ่ะ
“ไม่ใช่พี่คณะเรา แต่ตามหลักเราก็ต้องเคารพพี่อยู่ดีแหละ พูดงี้มันน่าจับตีก้น ระวังเหอะจะเอาไปฟ้องพี่ที่คณะมนุษย์ เพื่อนพี่เพียบนะเว้ย”
“เพื่อนหรืออดีตแฟนกันแน่ว่ะ” สะอึกไปดิ หุหุหุ
“พูดไม่เพราะอีกคำจะจับตีปาก” แถมชี้หน้าผมเป็นการคาดโทษ
“ผมขอโทษครับ แต่พี่กวนผมก่อนนะ”
“ทำปากจู๋ นี้คือคิดว่าตัวเองน่ารักมากใช่ป่ะเนี่ย” มึง มึง มึงเอาอีกแล้ว เล่นกูจริง
“ไปแหละ” กูจะไม่ทนอีกต่อไป ในขณะที่ผมกำลังจะเดินผ่านพี่ท่านกลับห้อง ไอ้พี่มาร์คกลับจับมือผมซะงั้น
“นั่งลงแล้วกินด้วยกันเนี่ยแหละทำมาเยอะขนาดนี้ใครจะไปกินคนเดียวหมด ยังไม่ได้กินไม่ใช่รึไง”
“ใครบอกพี่ว่าผมยังไม่ได้กิน ผมกินมาอิ่มมาแล้วตั้งหาก”
“นี่คือคำสั่ง ถึงกินแล้วก็ต้องนั่งกินเป็นเพื่อนพี่ตรงนี้” บ้าอำนาจฉิบหาย ใครชอบมันลงนี่กูไหว้เลย
“มีคนเคยบอกไหมว่าพี่บ้าอำนาจและโคตรเอาแต่ใจ”
“ปกติมีแต่คนชมว่า เป็นคนที่ชอบอะไรแล้วต้องได้มากกว่า” ไอ้พี่มาร์คเอาข้าวผัดไปเทใส่ชาม แล้วมานั่งตักข้าวกินแบบ เหมือนตายอดตายยากมาจากเอธิโอเปีย
“อร่อยขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมแอบดีใจนะเนี่ย
“ดีกว่าไม่มีกินหน่อยนึง” ไอ้เชี่ยยยย มึงพูดอย่างงี้ต่อยกันเลยดีกว่า
“อย่ากินดีกว่ามั้งอย่างงั้นอ่ะ”
“ให้แล้วมีการเอาคืน นี่เป็นนิสัยที่ไม่ดีนะครับน้องแบมแบม”
“ดีกว่าพี่อ่ะชอบแซะผมจัง ถามจริงผมไปเหยียบตีนพี่รึไง” แล้วไอ้พี่มาร์คก็กวักมือเรียกผมให้ไปนั่งใกล้ แม่งกูไม่อยากอยู่ใกล้มึงเลยจริงๆ กูไม่ไปได้ไหม ผมส่ายหัวไปมา ไอ้พี่ก็กวักมือหยิกๆ สุดท้ายกู...ก็แพ้ ก็ห้องมันนี่หว่าเกิดหยิบปืนออกมา โป้งเดียวผมก็ตายสิท่านผู้ชม
พอผมย้ายตูดไปนั่งใกล้ ไอ้พี่ตรงหน้าก็จ้องผมซะตัวจะพรุนกูมีอะไรให้มึงมองนักหนา ในขณะที่ผมกำลังจะอ้าปากด่า ไอ้คนตรงหน้าก็ใช้มือตีมาที่ปากผม ถึงมันจะไม่ได้เจ็บอะไรแต่ผมก็ตกใจเอาการอยู่ใครแม่งจะคิดว่าจู่ๆก็มีคนมาตีตัวเอง ตีเสร็จแม่งก็เนียนตักข้าวต่อซะงั้น นี่คือมึงจะไม่รับผิดชอบอะไรเลยสินะ
“ตีผมทำไม”
“บอกแล้วไงว่าถ้าพูดไม่เพราะจะตีปาก ถ้าพูดไม่เพราะอีกก็จะตีอีก จำไว้นะเตี้ย”
“ห้ามเรียกผมแบบนั้นผมไม่ชอบ เตี้ยอะไรสูงตั้งเยอะ”
“แต่ก็ยังเตี้ยกว่าพี่อยู่ดี ถ้าคราวหน้าพูดไม่เพราะก็จะตีอีก จะเรียกเตี้ยอีก โอเคจบนะ”
“อะไรของพี่ว่ะ พี่นิสัยแปลกเกินคนไปนะ”
“พี่ว่าเราแปลกกว่าพี่อีก มีอย่างที่ไหนจู่ๆ ก็มาสั่งให้เจ้าของรถห้ามเปิดรถ แล้วก็พูดๆ ใส่ไม่ยั้งแบบนั้น ตอนนั้นพี่โคตรเป็นห่วงเลยรู้ป่ะ”
“ห่วงอะไร”
“ห่วงนายหายใจไม่ทันเพราะพูดมากเกินเหตุ ช็อคตายคารถ”
“.....”
“กินเสร็จแหละ อ่ะไหนก็ทำมาให้กินแล้วเอาไปล้างด้วยเนอะ” มานงมาเนอะอะไรฟ่ะ ด่ากูเสร็จ กินของกูหมด กูยังต้องกลับไปล้างจานให้มึงด้วย จานก็ของมึงนะ มึงใช้ตรรกะอะไรในชีวิตบอกกูมา พอเห็นผมยังงงๆ อึ้งๆ อยู่ พี่แกก็จับลากผมมาที่ประตู เปิดประตูแล้วจับผมออกนอกห้องทันที
เพลงใบเตยอาร์สยามนี่ดังขึ้นมาในหัวผมเลย เช็ดแล้วทิ้ง ใช้เสร็จก็ต้องโยนทิ้ง เช็ดแล้วทิ้ง ใช้เสร็จก็ต้องโยนทิ้ง กูหมดประโยชน์มึงก็ถีบหัวกูส่งทันทีเลยนะไอ้ต้วน เลวกว่ามึงไม่มีอีกแล้ว
“ข้าวอร่อยมากขอบคุณนะ นี่รางวัลสำหรับเด็กดี” ยังไม่ทันที่ผมจะตั้งตัว มันก็จุ๊บมาที่หน้าผากผม ปล่อยผมยืนหน้าห้องแล้วก็ปิดประตูใส่หน้าผมทันที
ไอ้เชี้ยยยยยน้ำลายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูบอกหราว่าอยากได้.......................................
กูไม่เอา กูไม่ได้อยากได้แบบนี้ T__________________T
กูแค่ขอให้มึงไม่ส่งเสียงดังตอนกลางคืนแค่นั้นเองงงงงงงงงงงงงงง
แค่นั้นเองงงงงงงงงงง โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
…..... - - ข้- -า - -ง - - ห้ - - อ - - ง - - ม - - า - - ร์ - - ค - - แ - - บ - -ม - -………
ดำเนินมาถึงตอนที่ 5 กันแล้วสำหรับ #ข้างห้องมาร์คแบม
ฮูเร่ ! 555+ วันนี้อากาศเย็นสบายเลยมาลงตอนใหม่กันให้อ่าน
หุหุหุหุ
ยอดคลิกอ่านเกิน 2 พันแล้วค่ะ คนแต่งนี่ยิ้มแก้มจะปริแล้วววว
ขอบคุณทุกคอมเม้น ขอบคุณทุกแท็ก ขอบคุณทุกคลิกเลยนะคะ
#ข้างห้องมาร์คแบม
ความคิดเห็น