[Exo & You] ::All X KyungSoo:: Baby KyungSoo ลูกสาวแม่หมี

ลำดับตอนที่ #5 : ::ว่าที่พ่อของแอล 3::

:: ว่าที่คุณพ่อของแอล 3 ::

“อ่อมม่า”

“ครับ” คยองซูก้มหน้าลงไปสบตากับดวงตากลมโตที่ฉายแววสงสัยของคนข้างกาย เด็กหญิงตัวน้อยผมแกละทำหน้าตาสงสัยสุดๆก่อนจะดึงแขนเสื้อของคนที่รักแรงๆพลางยืดตัวขึ้นไปใกล้กกหูขาว

“อ่อมม่าว่า...ผู้ชายคนนี้เป็นไงบ้าง” มือข้างนึงนำมาป้องปากกระซิบเสียงเบา พร้อมกับส่งนิ้วสั้นๆชี้อีกข้างไปที่ชายร่างอวบนิดหน่อยที่ตอนนี้กำลังตั้งใจขับรถอยู่ไม่ได้สนใจสองผู้โดยสารที่กำลังนินทาตัวเอง คยองซูทำหน้างงกับคำถามจากคนข้างๆ ทำให้คนถามต้องพูดย้ำอีกครั้ง

“อ่อม-ม่า-ชอบ-คน-นี้-มั้ย?” คนตัวเล็กพูดช้าๆ ชัดๆ และเบาๆทำให้คนถูกถามถึงกับลืมตาโตด้วยความตกใจ ก่อนจะส่ายหน้าเป็นพัลวัน เด็กหญิงพอได้คำตอบก็ทำหน้าคิดหนักก่อนจะคิดนู่นคิดนี้ไปคนเดียว

เด็กผู้หญิงคนนี้อย่าบอกนะว่ากำลังหาอัปป้าให้ตัวเองอยู่...แต่จะหาจากผู้ชายที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับตัวเขาแม้กระทั่งคนขับแท็กซี่อะนะ!? -*-

“น้องแอลไม่คิดอยากได้อ่อมม่าเป็นผู้หญิงหรอครับ เดี๋ยวพี่เป็นอัปป้าให้ก็ได้นะ” คนตัวเล็กเอ่ยถามคนตัวเล็กกว่า คนโดนถามหันหน้ามาสบตาก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

“แอลจะให้อ่อมม่าเป็นอ่อมม่า ไม่อยากได้ใครคนอื่นหรอก!”

“งั้นก็หาผู้หญิงมาเป็นอัปป้าแทนผู้ชายดีมั้ย”

“อัปป้าก็ต้องเป็นผู้ชายสิคะ จะเป็นผู้หญิงได้ไง” คนตัวเล็กตอบเสียงแข็งทำให้คยองซูถึงกับนิ่งไป

แล้วอ่อมม่านี่เป็นผู้ชายได้หรอคะน้องแอล -_-

“แต่พี่เป็นผู้ชายนะ จะเป็นอ่อมม่าได้ไง”

“อ่อมม่าคนนี้ถือเป็นกรณีพิเศษ คริคริ” เด็กสาวพูดอย่างร่าเริงก่อนจะหัวเราะน้อยๆชอบใจ คนตัวโตกว่าเกิดหมั่นเขี้ยวกับท่าทางไร้เดียงสาจึงยื่นมือไปดึงแก้มกลมๆทั้งข้างให้ยืดออกจนถูกมือน้อยๆตีเอาไปที่ต้นแขน ยอมรับว่าเจ็บแต่ก็ไม่หยุดเพราะความหมั่นเขี้ยวมีมากกว่า สงครามเล็กๆระหว่างสองคนแม่ลูกทำให้คนขับแท็กซี่ที่ตอนแรกไม่ได้สนใจก็อดจะนึกยิ้มออกมาไม่ได้

ครอบครัวน่ารักดีเนอะ

          เมื่อกลับมาถึงบ้านทั้งสองคนก็รีบดิ่งเข้าครัวทันทีเนื่องจากว่าเด็กน้อยคนนี้ชักจะหิวขึ้นมาอีกแล้ว น้องแอลเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารพลางทุบโต๊ะเป็นจังหวะเหมือนกับในทีวีที่ตัวเองได้ดูไปเมื่อวาน

          “น้องแอลหิว หิว หิว หิว” กำปั้นเล็กที่ทุบลงบนโต๊ะเป็นจังหวะไม่ได้ส่งเสียงดังอะไรมากมายแต่ก็ทำให้คยองซูต้องรีบหาอะไรมารองท้องน้อยๆที่ประท้วงขึ้นดังตอนที่นั่งอยู่บนแท็กซี่จนเขาแอบขำ สุดท้ายก็ได้ซีเรียลที่ยังเหลือจากเมื่อเช้ามารองท้องไปก่อน ส่วนเย็นนี้คงต้องไปซุปเปอร์ซะแล้ว

          “เย็นนี้น้องแอลอยากกินอะไรครับ” คยองซูถามพร้อมกับหย่อนก้นนั่งลงตรงข้ามเด็กน้อยที่เอาแต่เคี้ยวตุ่ยๆ ดวงตากลมโตกรอกขึ้นลงซ้ายขวาอย่างใช้ความคิดทำให้เขาอดจะเอ็นดูเด็กคนนี้ไม่ได้

น่ารักอีกแล้วโวยยย ใจพี่จะพัง

“จริงๆแอลกินได้หมดแหละ อะไรก็ได้” คำตอบที่ได้รับทำให้คยองซูเริ่มคิดหนัก.... อะไรก็ได้นี้ยากมากเลยนะ

“อะไรก็ได้นี้ไม่มีขายนะครับ” คยองซูพูดพร้อมกับยื่นมือไปเช็ดคราบนมที่แก้มกลมๆ น้องแอลเงยหน้าขึ้นมาสบตาอีกรอบก่อนจะส่งเสียงในลำคอพร้อมกับคิ้วน้อยๆที่เริ่มชนเข้าหากัน

“งั้น...กินอันที่เป็นเส้นๆที่อ่อมม่าทำให้คนที่มาส่งเราที่บ้านเมื่อวันก่อนก็ได้นะ อร่อยมาก” แอลพูดพร้อมยกนิ้วโป้งให้แถมรอยยิ้มหวาน คยองซูได้ยินก็ยิ้มตามก่อนจะลูบหัวเล็กๆที่ก้มลงจัดการกับซีเรียลของตัวเองต่อ คนตัวเล็กนั่งมองอีกคนกินซีเรียลไปพลางๆก่อนจะพาอีกคนไปนั่งเล่นดูทีวีจนบ่ายสามโมงกว่าๆ เด็กหญิงที่หัวเราะร่าเริงก็นอนหลับพับลงไปเรียบร้อย

คยองซูเห็นอย่างนั้นก็อุ้มอีกคนอย่างเบามือขึ้นไปบนห้องนอน จัดท่านอนให้เรียบร้อยก่อนจะเดินลงมาเตรียมข้าวของที่จะทำสปาเก็ตตี้ให้คนหลับอุตุอยู่

คยองซูเช็คดูแล้วปรากฏว่าไม่มีเส้นสปาเก็ตตี้ จะออกไปซื้อก็ไม่อยากทิ้งให้น้องแอลที่นอนหลับอยู่คนเดียว แล้วถ้าเกิดตื่นขึ้นมาอาจจะไม่เจอเขาจะเป็นเรื่องใหญ่ ขนาดวันก่อนบอกให้อยู่บ้านยังแอบตามไป ถ้าครั้งนี้เกิดออกไปข้างนอกแล้วหลงทางคงแย่แน่ๆ

คยองซูเดินขึ้นไปดูว่าอีกคนใกล้จะตื่นยัง แต่ดูแล้วคงยากหน่อยเพราะหลับลึกมาก เขาไม่อยากปลุกเลยเดินลงมาและตัดสินใจเดินไปบ้านข้างๆที่ไม่ห่างกันไปเท่าไร แน่นอนพอเดินมาถึงต้องได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี

บ๊อกๆๆ

เสียงเห่าทักทายของเหล่ามะหมาสี่ขาทำให้เจ้าของบ้านต้องเดินออกมาดู จงอินเดินออกมาที่รั้วพร้อมรอยยิ้มก่อนจะเอ่ยทักคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างนอก

“ไงคยองซู มีอะไรหรือป่าว”

“คือว่าเราขอรบกวนหน่อยได้มั้ย ว่างหรือป่าว”

“ก็ว่างนะ มีอะไรหรือป่าว” จงอินตอบทำให้คยองซูยิ้มออก

“คือว่าเราจะไปซุปเปอร์น่ะแต่ตอนนี้น้องแอลหลับอยู่ ไม่อยากจะปลุกเลยคิดว่าจะให้จงอินช่วยมาอยู่ที่บ้านดูน้องให้หน่อย เดี๋ยวเราไปแปปเดียวเดี๋ยวกลับมา กลัวน้องตื่นมาแล้วไม่มีคนอยู่ด้วยจะตกใจ” คยองซูร่ายยาวทำให้จงอินจับใจความได้ว่าต้องไปเฝ้าหลานสาวตัวเล็กของคยองซูที่บ้าน เจ้าตัวยิ้มพร้อมกับตอบตกลงยิ่งทำให้คยองซูดีใจมากขึ้นไปอีก

“ขอบคุณนะ” อีกคนพูดพร้อมกับยิ้มหวาน จงอินไม่ได้ตอบกลับไป เพียงแค่ยิ้มบางๆก่อนจะเดินไปล็อกประตูบ้านให้เรียนร้อยแล้วจึงเดินตามคนตัวเล็กออกมา ทั้งคู่เดินไปที่บ้านของคยองซูโดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนกำลังมองอยู่

“คุ้นๆแหะ” ชายร่างสูงพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะไม่ได้ใส่ใจอะไร จากนั้นก็เดินเข้าบ้านหลังใหม่ที่เพิ่งตกแต่งเสร็จไปได้ไม่นาน

หวังว่าหมู่บ้านนี้จะสงบดีนะ

“ฝากด้วยนะ เดี๋ยวเรามา” คยองซูพูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วก็เดินออกไป จงอินได้แค่ยิ้มให้ก่อนจะเดินขึ้นไปบนชั้นสองที่มีห้องนอนสองห้องอยู่ติดกัน

จริงๆหมู่บ้านของพวกเขาเป็นหมู่บ้านจัดสรรแบบบ้านเลยคล้ายๆกัน ร่างหนาเดินไปที่ประตูสีขาวอ่อนทางขวามือแล้วแง้มออกเบาๆ มองเห็นร่างเล็กของเด็กหญิงนอนหลับสนิทเขาเลยเลือกที่จะปิดประตูลงเหมือนเดิม พอมองไปที่ประตูห้องนอนข้างๆก็อดไม่ได้ที่จะอยากเดินเข้าไปสำรวจ

ก็รู้อยู่นะว่าเขาคิดยังไงกับคยองซู

จงอินเปิดประตูเข้าไปก็พบกับห้องนอนที่ดูเรียบร้อยสมกับนิสัยของเจ้าของห้อง สอดส่องสายตาไปรอบห้องก่อนจะยิ้มเบาๆ

ได้กลิ่นคยองซูอ่อนๆด้วย

ร่างหนาเดินไปที่เตียงนอนก่อนจะยื่นมือไปหยิบกรอบรูปสีขาวที่ถูกคว่ำเอาไว้ เป็นรูปของคยองซูฉีกยิ้มกว้างจนตาปิดกับใครอีกคนที่ทำเพียงแค่ยิ้มบางๆ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ

สุดท้ายก็ยังคิดถึงมันอยู่สินะ...

คยองซูนี้จริงๆเลย

-

-

คยองซูเดินเข้าซุปเปอร์ใกล้บ้านด้วยความรีบร้อน ตอนนี้ก็เกือบจะบ่ายสามโมงครึ่งแล้ว กลัวว่าน้องแอลจะตื่นถ้าเกิดรู้ว่าเขาทิ้งไว้ ถึงแม้จะมีจงอินอยู่เป็นเพื่อนแต่เขาก็ไม่อยากรบกวนอะไรมากมายหรอกนะ

ร่างเล็กๆเดินหาไปเรื่อยๆก่อนจะเจอแล้วตัดสินใจรีบหยิบมันเพื่อไปที่แคชเชียร์ทันที แต่เพราะจังหวะการหันหลังของตัวเองดูจะรีบเกินไปจนไม่เห็นว่ามีใครกำลังยืนเลือกของอยู่ใกล้ๆ

“โอ๊ะ! ขอโทษครับ” คยองซูกล่าวขอโทษโดยไม่ได้มองหน้าอีกฝ่ายก่อนจะรีบก้มหัวให้เล็กน้อย อีกคนที่สูงกว่านิดหน่อยพอเห็นว่าคนที่เดินชนเป็นคยองซูก็ถึงกับระบายยิ้มทันที

“คยองซู!...ใช่มั้ย?” เสียงแปล่งๆของอีกคนทำให้คยองซูต้องหยุดสนใจก่อนจะตกใจพอรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นคนรู้จักซะงั้น

“อี้ชิ้ง” คนตัวเล็กเรียกทำให้เจ้าของชื่อถึงกับยิ้มดีใจที่ยังจำกันได้ ทั้งๆที่ไม่เจอกันมาเกือบจะ 5 ปีแล้ว

“เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย” ผู้ชายที่ชื่อว่าอี้ชิงเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มทำให้คยองซูนึกถึงวันเก่าๆ คนตัวเล็กกว่าพยักหน้าน้อยๆก่อนจะถามกลับ เขากับอี้ชิงเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมพอขึ้นมหาลัยก็แยกย้ายกันไปที่อื่น อี้ชิงต้องกลับไปเรียนต่อที่จีนประเทศบ้านเกิดเพื่อสานต่อกิจการของครอบครัว แรกๆก็ติดต่อกันบ้างแต่พอผ่านไปต่างคนต่างเรียนหนักกันทั้งคู่ก็ทำให้ไม่ได้ติดต่อกันเลย จะว่าไปก็คิดถึงเหมือนกันแหะ

“กลับมาเกาหลีตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย” คยองซูชวนอีกคนคุยด้วยความคิดถึงโดยลืมไปเลยว่าต้องรีบกลับบ้าน ส่วนคนถูกถามก็ทำท่านึกนิดนึงก่อนจะตอบกลับ

“เมื่อวานนี้เอง” อี้ชิงตอบด้วยท่าทางซื่อๆทำให้เขาต้องยิ้มอีกครั้ง เห็นทำท่านึกก็คิดว่าจะนาน ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ

“โห...แล้วจะมาอยู่นานมั้ยอ่ะ”

“ก็คงเกือบเดือนสองเดือนเลยล่ะ มาทำงานน่ะ” อีกคนตอบพลางยิ้มจนเกิดลักยิ้มน้อยๆขึ้นบนแก้มขาวนวล คยองซูยิ้มรับก่อนจะสังเกตเห็นว่าอีกคนก็กำลังเลือกของอยู่เลยว่าจะไม่รบกวน เขาก็จะได้...รีบ...ไป...จ่ายเงิน...!!

อ๊า! เขาลืมไปเลย!

“อาคือ...เราคงต้องขอตัวก่อนนะ พอดีรีบอยู่ ไปนะไว้ค่อยเจอกัน” คยองซูพูดรวบรัดก่อนจะยิ้มให้แล้วรีบหันหลังกลับทันที อี้ชิงเห็นท่าทีรีบร้อนที่กำลังบอกลาของอีกคนทำให้เขาต้องรีบวางของทั้งหมดลงพร้อมกับส่งเสียงเรียกอีกคนไว้ก่อน

“เดี๋ยวก่อนคยองซู! คือเราขอเบอร์ติดต่อเอาไว้ได้มั้ย...โทรศัพท์เครื่องก่อนหายน่ะ” หนุ่มชาวจีนพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้คนตัวเล็กที่กำลังรีบร้อน มือป้อมๆรับมากดเบอร์ตัวเองอย่างคล่องแคล่วแล้วส่งคืนพร้อมกับบอกลาอีกรอบ

“ไว้เจอกันนะ!” พูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วเดินออกไปทันที อี้ชิงมองตัวเลข 10 ตัวบนหน้าจอก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอีกคนที่เดินลับหายสายตาไปแล้ว

“ไว้เจอกันนะ คยองซู” ชายหนุ่มพึมพำพร้อมรอยยิ้มน้อยๆก่อนจะเมมเบอร์เมื่อสักครู่ไว้แล้วต่อสายหาอีกเบอร์ที่เขาจำได้อย่างขึ้นใจ ยกหูรอสายสักพักก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำตอบรับจากปลายสาย

“สวัสดีครับพี่ ให้เดาสิวันนี้ผมเจอใครเอ่ย...”

[...]

“คนของพี่ไงครับ”

-

-

          “อ่อมม่าเมื่อไรจะกลับมา” เสียงใสๆที่ฟังดูงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นนอนของเด็กหญิงทำให้คนอายุมากกว่าหันไปสนใจ ตอนนี้น้องแอลตื่นแล้ว แถมเอาแต่เรียกร้องหาอีกคนจนทำให้คิมจงอินนึกสงสัยว่าทำไมถึงได้ติดคยองซูถึงขนาดนี้

แต่เพราะว่าเป็นเด็กเลยไม่คิดอะไรมาก

“อีกไม่นานหรอกครับ รอก่อนนะ” พูดแค่นั้นพลางยื่นมือไปลูบหัวฟูๆน้อยๆอย่างเอ็นดู คนโดนลูบหัวทำหน้ามุ่ยลงก่อนจะหันไปสนใจจอโทรทัศน์ที่กำลังฉายการ์ตูนหมีสามตัวที่น้องแอลเพิ่งดูไปเมื่อคืน

“น้องแอลครับ”

“หืม” ตอบรับด้วยเสียงห้วนๆทำให้อีกคนหมั่นไส้นิดหน่อย น่าจับตีปากจริงๆ

“น้องแอลอายุเท่าไรแล้วครับ” ถามทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาจากจอโทรทัศน์ คนโดนถามทำหน้าหนักใจก่อนจะนึกคิดได้ว่าป้ายุนเคยบอกอายุบนโลกมนุษย์ของเขาไว้ซึ่งจะน้อยกว่าโลกบนสวรรค์ถึงสองเท่า ถ้างั้นก็....

“หกขวบ”

“จริงหรอครับ น้องแอลนี้ฉลาดจังทั้งๆที่เพิ่งจะหกขวบเอง” จงอินเอ่ยปากชมพร้อมกับหยิกแก้มกลมอย่างเอ็นดู ในหัวของจงอินตอนนี้มีแต่คำว่าเอ็นดูเต็มไปหมด เด็กหญิงไม่สนใจก่อนทำหน้าบึ้งพอหันไปมองนาฬิกาแล้วยังไม่เห็นวี่แววของอ่อมม่าก็ยิ่งทำให้จงอินนึกเอ็นดูเข้าไปอีก

ตอนนี้จงอินอยากจะมีลูกจริงๆเลยครับ

“อ่อมม่าเมื่อไรจะมา ฮือออ ฮึก ฮือ” ไม่นานนักบ่อน้ำตาที่เก็บไว้ก็ไหลออกมาจนอีกคนตกใจ จงอินรีบดึงอีกคนมากอดปลอบพร้อมกับลูบหัวไปด้วย แต่อีกคนก็เอาแต่เรียกหาอ่อมม่าๆพร้อมกับร้องไห้ไปด้วย ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆทำให้จงอินยิ่งคิดหนัก

ภาวนาให้คยองซูกลับมาเร็วๆสักที อีกคนคิดถึงจะแย่อยู่แล้ว

เขาก็คิดถึงด้วยเหมือนกัน

“กลับมาแล้วครับ โอ๊ะ! น้องแอล” คิดถึงกันได้ไม่นานเสียงนุ่มที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กๆที่เดินเข้ามา ดวงตากลมโตหันไปมองคนหนึ่งคนกับวิญญาณอีกหนึ่งดวงที่ตอนนี้นั่งกอดกันอยู่บนโซฟาก็ตกใจ ที่ตกใจเพราะวิญญาณน้อยๆกำลังน้ำตาไหลอย่างน่าสงสารโดยที่เขาไม่รู้สาเหตุ

“อ่อมม่า! ฮืออ” ร่างเล็กๆรีบกระโดดออกจากอ้อมอกของจงอินแล้ววิ่งไปหาคนเพิ่งกลับมาอย่างรวดเร็ว คยองซูย่อตัวลงมารับอ้อมกอดน้อยๆที่ตอนนี้กำลังสั่นไหว ใบหน้าน้อยๆที่ชอบยิ้มแย้มอย่างร่าเริงตอนนี้ยู่ยี่ลงจนเขาแทบใจสลาย

“ร้องไห้ทำไมครับ” มือน้อยๆลูบหัวฟูๆของคนที่ซบลงบนลาดไหล่แคบๆของตัวเอง น้องแอลสะอื้นไห้ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาตอบ

“ก็อ่อมม่า ฮึก ไม่กลับมาสักที น้องแอลคิดถึง” มือน้อยๆยกขึ้นมาปาดน้ำตาออกก่อนจะเบ้ปากน้อยๆลงอย่างน้อยใจ ทำไมอ่อมม่าถึงได้ทิ้งเขาไว้ที่บ้าน ทำไมไม่พาไปด้วยกัน ไม่รักกันแล้วหรอ ทำไมต้องทิ้งน้องแอลด้วย

น้องแอลเกลียดการโดนทิ้ง

“โอ๋ๆ พี่ขอโทษนะครับ ไม่ร้องนะๆ สัญญาว่าคราวหน้าจะรีบกลับมาเลย” คยองซูพูดพลางปาดหยดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสายให้อีกคน น้องแอลพยายามกลั้นก้อนสะอื้นลูกต่อไปพร้อมกับส่ายหัวไปมา

“ไม่ๆ ครั้งหน้าต้องพา ฮึก แอลไปด้วย” พูดอย่างเอาแต่ใจทำให้คยองซูยอมใจอ่อน เขายิ้มรับพร้อมกับดึงอีกคนเข้ามากอดปลอบโดยทุกกระการทำต่างๆอยู่ในสายตาของคิมจงอินทั้งหมด เขามองคนภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม นึกแล้วก็อยากจะเข้าไปกอดก้อนกลมๆนั่นบ้าง

“งั้นน้องแอลไปนั่งรอที่โซฟากับพี่จงอินต่อนะครับ เดี๋ยวพี่จะไปทำสปาเก็ตตี้มาให้น้องแอลกิน โอเคมั้ย” คยองซูพูดขึ้นเพราะเมื่อกี้เขาหันไปสบสายตากับอีกคนพอดี เกือบลืมไปแล้วว่าจงอินอยู่ในบ้าน พอดียังไม่ได้เปิดไฟทำให้กลมกลืนเกิน...

ล้อเล่นนะ

“ก็ได้” ยอมตกลงง่ายๆพร้อมกับเดินไปหาจงอินที่มองอยู่ คยองซูลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินเข้าครัวไป พอลับสายตาจงอินก็หันไปแหย่เด็กผู้หญิงที่เช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองอยู่

“ขี้แยจังเลยนะ”

“ขี้แยแปลว่าอะไรอ่ะ” คนที่เพิ่งหย่อนก้นหน่อยๆลงบนโซฟาหันไปถามพร้อมขอบตาที่เริ่มแดง จงอินยิ้มพร้อมกับชี้ไปที่หน้าของคนถาม น้องแอลเอียงคอสงสัยก็ยิ่งทำให้อีกคนหลงเข้าไปใหญ่

“ขี้แยก็คือร้องไห้แบบนี้ไงครับ” ไม่พูดเปล่ายื่นนิ้วไปเกลี่ยขอบตาที่ยังเปียกนิดหน่อย น้องแอลเงยหน้าสบตากับอีกคนก่อนจะเริ่มคิด...

พี่ชายคนนี้ก็เหมาะกับตำแหน่งอัปป้าดีนะ ดูอบอุ่นๆ แถมยังมีคุณหมาเยอะแยะเต็มไปหมด อืม...

ถ้ามีคิมจงอินมาเป็นอัปป้าก็คงจะดี

“นี้พี่ชายชอบอ่อมม่าม่ะ” อีกคนถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้คนถูกถามผงะไปนิดหน่อย จงอินสบตากับคนตัวเล็กที่ยังนั่งจ้องหน้ารอคำตอบจากเขาอย่างแน่วแน่จนเขาเผลอหลุดยิ้ม จงอินยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะตอบเสียงหนักแน่น

“ชอบสิ ชอบมาตลอดแหละ”

          “ขอบคุณสำหรับวันนี้นะจงอิน” คยองซูเดินมาส่งอีกคนที่หน้าบ้านพร้อมกับน้องแอล จงอินยิ้มรับก่อนจะย่อตัวลงไปหาเด็กหญิงตัวเล็กที่เพิ่งกินข้าวด้วยกันไปเมื่อกี้นี้

“ไปก่อนนะครับ ถ้าเกิดว่างๆแวะไปเล่นที่บ้านพี่ก็ได้นะ”

“อื้ม! น้องแอลไปแน่นอน” เด็กน้อยรับปากทำให้ถูกยีหัวเบาๆ มือน้อยยกขึ้นมาดันอีกคนที่กำลังแกล้งตัวเองออกพร้อมกับมุ่ยหน้าขัดใจ

พี่ชายนี้ชอบทำผมน้องแอลยุ่งจริงๆ โกรธนะ

“งั้นพี่ไปแล้วนะ แล้วก็...อย่าลืมสัญญาของพวกเรานะ” จงอินยืนขึ้นเต็มความสูงก่อนจะโบกมือให้เด็กหญิง ใบหน้าคมคายแอบส่งซิกให้เด็กหญิงตัวเล็กก่อนจะเงยหน้ามามองผู้ปกครองที่ตอนนี้ทำท่าทีสงสัยอย่างปิดไม่อยู่

แอบสัญญาอะไรกันสองคนนี้

“ไปนะ” พูดแค่นั้นพร้อมกับเดินออกไป คยองซูโบกมือให้จนร่างของจงอินลับสายตา คนตัวเล็กอมยิ้มที่วันนี้ผ่านไปได้ด้วยดีก่อนจะถูกเรียกร้องความสนใจจากเด็กผู้หญิงตัวเล็กข้างๆ

“เข้าบ้านกันเถอะ การ์ตูนจะมาแล้ว” พูดแค่นั้นก็ลากคนตัวใหญ่กว่าเข้าบ้านไป พอประตูหน้าบ้านปิดลงบริเวณหน้าบ้านที่ไร้ผู้คนก็เงียบสงบแต่ผ่านไปสักพักก็มีฟองสบู่สีรุ้งลอยออกมาจากบริเวณต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่เจ้าของบ้านปลูกเอาไว้ ร่างของชายหนุ่มที่ยินมองทุกการกระทำของสองแม่ลูกค่อยๆปรากฏเห็นเด่นชัด เสื้อผ้าอาภรณ์ที่ไม่ได้ต่างจากคนธรรมดาสามัญทำให้เจ้าตัวรู้สึกเคอะเขินนิดหน่อยแต่พอคิดว่าคงจะชินได้ถ้าได้อยู่สังเกตการณ์ไปสักพัก

“เมี๊ยว~” เสียงร้องน้อยๆของแมวสีขาวทำให้ชายหนุ่มหันไปสนใจ เขายิ้มมือไปอุ้มเจ้าแมวตัวเล็กที่นอนอยู่บนกำแพงมาสู่อ้อมอกอย่างรักใคร่ มือที่นุ่มนิ่มผิดกับมือผู้ชายค่อยๆลูบอย่างอ่อนโยนก่อนจะยกยิ้มอย่างมีความสุข

“กลับบ้านเรากันเถอะ” สิ้นเสียงร่างของชายหนุ่มก็หาบวับไปเหลือเพียงฟองสบู่หลากสีล่องลอยไปทั่วบริเวณบ้าน ดวงตากลมโตของคยองซูที่กำลังเดินไปปิดม่านที่หน้าต่างเหลือบไปก็เอะใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนักบวกกับเสียงเรียกน้อยๆของเด็กหญิงที่นั่งรออีกคนไปอ่านหนังสือให้ฟังทำให้เขาต้องปล่อยให้มันผ่านไป

ถ้าอยู่ต่ออีกนิดก็คงจะเห็นแล้วว่ามีคนมายืนดูเขาอยู่หน้าบ้าน

หรืออาจจะไม่ใช่คนกันนะ

-

-

          “คุณคยองซูครับ ทำงานเสร็จแล้วจะไปไหนต่อหรือป่าว” น้ำเสียงนุ่มเอ่ยถามขณะที่คยองซูกำลังยกเมนูอาหารเช้าที่เจ้าตัวสั่งมาให้ มินซอกส่งสายตาหวานให้ก่อนจะเอียงคอสงสัยโดยที่คยองซูก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก

“พาน้องแอลไปดูหนังครับ” คยองซูตอบไปตามความเป็นจริงทำให้เด็กผู้หญิงที่นั่งกินแพนเค้กอยู่ข้างๆหันมายกยิ้มให้ คยองซูยิ้มกลับก่อนจะขอตัวกลับไปทำงานต่อ เหลือแค่เพียงลูกค้าขาประจำและสาวน้อยคนใหม่ที่เขาต้องการทำความรู้จัก

“น้องแอลสนิทกับคุณคยองซูมากๆเลยหรอครับ” มอนซอกถามพร้อมกับทานมื้อเช้าไปพลางๆ เด็กผู้หญิงพยักหน้าลงพร้อมกับหันมาหยิบไส้กรอกบนจานของเขา มินซอกมองมือป้อมๆที่หยิบไส้กรอกของเขาเข้าปากไปด้วยอาการอึ้งๆ

เด็กนี่...แย่งมื้อเช้าเขาไป!

“น้องแอลอยากกินหรอครับ เอามั้ยเดี๋ยวสั่งให้อีกหนึ่งชุด” มินซอกพูดอย่างเอาใจแต่อีกคนก็ตอบเพียงส่ายหัวทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดนิดหน่อย เดาใจยากจัง

“แล้วคุณซาลาเปาอยากกินแพนเค้กมั้ย น้องแอลกินไม่ไหวแล้ว” ดวงตากลมเงยขึ้นมามองหน้าอีกคนพร้อมกับยื่นช้อนที่มีแพนเค้กคำโตมาไว้ตรงหน้าเขา มินซอกมองท่าทางการกระทำของอีกคนอย่างนึกขำ ขอคิดเข้าข้างตัวเองว่าน้องแอลเขาอยากจะแลกกับไส้กรอกชิ้นเมื่อกี้ไปแล้วกัน

“กินก็ได้ครับ” มินซอกงับชิ้นแพนเค้กที่ถูกป้อนจากเด็กหญิงทำให้เจ้าตัวยิ้มชอบใจ จากนั้นก็หันมาชวนอีกคนคุยนู่นคุยนี้ไปเรื่อยตามประสาเด็กร่าเริง คยองซูที่แอบมองอยู่ก็เบาใจที่ทั้งสองคนเข้ากันได้ดี แม้จะรู้สึกลำบากใจที่ต้องฝากน้องแอลไว้กับลูกค้าแต่เพราะเจ้าตัวยินยอมแถมพวกเขายังค่อนข้างสนิทกันดี(?)เลยยอมๆไป

“คุณซาลาเปาไม่ไปทำงานหรอ น้องแอลเห็นคุณมานั่งรออ่อมม่าทำอาหารให้ทานตลอดเลย” คนอายุน้อยกว่าถามขึ้นอย่างสงสัย ตลอดสัปดาห์ที่ตัวเองตามคยองซูมาทำงานก็จะเห็นมิกซอกมาหาที่ร้านตลอด

“ทำงานสิ ถ้าไม่ทำจะมีเงินมาอุดหนุนคุณคยองซูหรอครับ”

“งั้นทำงานอะไรอ่ะ” น้องแอลถามอย่างสงสัย ที่ถามเยอะก็เพราะว่าเขาจะเก็บรวบรวมข้อมูลของว่าที่อัปป้าแต่ละคนไว้ต่างหาก ไม่ได้อยากรู้อะไรหรอกนะ แต่มันจำเป็น

น้องแอลเก่งมั้ยล่ะ

“อืม...เป็นเจ้าของโรงเรียนน่ะ” เจ้าตัวตอบก่อนจะยกแก้วกาแฟที่เริ่มอุ่นแล้วขึ้นมาจิบ น้องแอลพอได้คำตอบก็ยิ้มตื่นเต้น เพราะเขาจำได้ว่าโรงเรียนคือที่ๆมีเด็กเยอะมากๆ แถมเด็กทุกคนก็ต้องไปด้วย วันหลังน้องแอลให้อ่อมม่าพาไปโรงเรียนดีมั้ย

“คือขอโทษนะครับ” ยังไม่ทันที่น้องแอลจะได้ถามอะไรอีกคนต่อก็มีเสียงทักดักพวกเขาเอาไว้ เป็นผู้ชายร่างสูงใส่เสื้อยืดสีดำ หน้าตาที่ถูกปิดด้วยแมสสีดำเผยให้เห็นแค่แววตาเรียวเล็กดูมีเสน่ห์ นิ้วมือเรียวยาววางบนเก้าอี้ที่ยังว่างอยู่ข้างๆน้องแอลก่อนจะพูดอีกครั้ง

“เก้าอี้ตัวนี้มีคนนั่งหรือป่าวครับ”

“อ่อไม่มีครับ” มินซอกตอบทำให้ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนจะลากเก้าอี้ตัวดังกล่าวไป น้องแอลมองผู้ชายตัวสูงที่เพิ่งเดินไปที่โต๊ะที่อยู่ไม่ห่างกันไปเท่าไร โต๊ะตัวนั้นมีคนนั่งอยู่กันตั้งสี่คน มีแต่ผู้ชายหน้าตาดีๆทั้งนั้นเลย....

จะว่าไปมาคนหน้าคุ้นๆตั้งสองคนแหนะ

“น้องแอลอยากทานอะไรอีกหรือป่าว” มินซอกเอ่ยถามหลังจากเห็นเด็กหญิงเงียบไป เจ้าตัวหันมาตอบปฏิเสธก่อนจะรีบสอดส่องสายตาหาอ่อมม่าของตัวเอง

เริ่มเบื่อแล้ว

ผ่านไปสักพักคุณซาลาเปาก็ต้องกลับไปทำงาน แล้วตอนนี้คนในร้านก็เริ่มซาลงแล้ว เหลือแค่เพียงไม่กี่โต๊ะ แต่คนที่มาขอเก้าอี้น้องแอลไปยังอยู่นะ ดูคุยอะไรกันไม่รู้แต่ดูจะกำลังสนุกอยู่เลย น้องแอลเข้าไปทักดีมั้ยน่ะ เผื่อบางทีอาจจะเหมาะกับอัปป้าของน้องแอลก็ได้นะ

“น้องแอลครับ” เสียงทักของคยองซูทำให้เด็กหญิงต้องหันไปสนใจก่อนจะยิ้มกว้าง คนตัวเล็กนั่งลงข้างๆเด็กผู้หญิงก่อนจะพูดประโยคที่เจ้าตัวอยากได้ยินมาตั้งนาน

“พร้อมไปดูหนังกันหรือยังครับ พี่เสร็จงานแล้ว”

“ไปๆ แอลอยากไปดูหนังแล้ว เย่!” เด็กหญิงชูมือดีใจก่อนจะเดินออกจากร้านไปกับคยองซูด้วยรอยยิ้มสดใส จริงๆที่คยองซูปลีกตัวออกมาได้เพราะมีเด็กใหม่เข้ามาทำงานหรอกนะ ไม่งั้นก็คงได้ทำจนถึงตอนเย็นเหมือนวันอื่นๆ มือเล็กจับกับมือป้อมไว้แน่น ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังเดินไปที่โรงหนังที่อยู่ไม่ไกลจากร้านที่คยองซูทำงานอยู่เท่าไร

สองแม่ลูกที่เดินจูงมือกันเข้าโรงหนังไปอยู่ในสายตาของอี้ชิงตลอด จะบอกว่าบังเอิญก็ได้นะที่เขาได้มาทำธุระแถวนี้แล้วเจอกับคยองซูพอดี แถมยังอยู่กับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักอีกด้วย แต่จะเรียกว่าอยู่ในสายตาของเขาคนเดียวก็คงไม่ได้สินะ

“คยองซูจริงๆด้วย แล้วเด็กผู้หญิงข้างๆนั่นใคร” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยทำให้คนที่ยินอยู่ข้างๆไหวไหล่เบาๆ

“ไม่รู้สิ คงจะเป็นหลานมั้ง เพราะตอนนี้คงจะเป็นลูกไม่ได้หรอกเพราะคยองซูยังไม่แต่งงานนะ อี้ฟาน”

“อือ หวังว่าแค่หลานนะ”

TBC...

เย่ววววววววววววววววววววววววว

อัพแล้วโวยยยยยยยยย มาซะดึก อาจจะแปลกๆไปหน่อย ภาษาอาจจะไม่เหมือนเดิมเพราะเราไม่ได้แต่งมานานพอสมควร หากมีอะไรผิดพลาดก็ขอโทษด้วยนะ ไม่สนุกถ้าเพิ่งทิ้งกันน้าาา เรากำลังจูนตัวเองอยู่ วันนี้ก็นั่งแต่งทั้งวัน ฮ่าๆๆๆ

ฮือออออ ตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า แถมว่าที่อัปป้ายังออกมาไม่ครบเลย แต่ใกล้จะครบและ ตอนหน้าครบแน่นอน 

ขอบคุณอีกครั้งสำหรับคนที่ยังรออ่านนะคะ ตอนนี้เราเปลี่ยนฟ้อนต์ตัวหนังสือด้วย ถ้าเกิดมีอะไรติชมกันได้นะ แล้วก็มีคนบอกว่าเมนชั่นหาเราไม่ได้ ฮืออออ เราก็ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ทิ้งชื่อแอคไว้ก็ได้นะเดี๋ยวเราตามไปหลอก เอ๊ย! ไปทักเอง ฮ่าๆๆๆ

สุดท้ายก็ขอให้อ่านอย่างมีความสุขกันนะคะ รักทุกคนมากๆ จุ๊บๆ