คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ::จุดเริ่มต้น::
::จุดเริ่มต้น::
บนฟากฟ้า มีตำนานเชื่อว่า มีสิ่งที่ชีวิตที่คล้ายมนุษย์ที่อาศัยอยู่บนโลก พวกเขามีทุกๆอย่างที่เหมือนกับมนุษย์ มีร่างกาย ความรู้สึก จิตใจ ไม่ต่างอะไรจากมนุษย์ แต่พวกเขากลับมีสิ่งที่เหนือกว่ามนุษย์....นั่นก็คือ
พละกำลัง เวทย์มนต์ พลังจิต ทุกสิ่งทุกอย่างที่มนุษย์ไม่สามารถทำได้...
ถ้าคุณเชื่อว่าพวกเขามีจริง...
คุณคิดถูกแล้ว
“อ้ากกก องค์หญิงแอลอย่าทรงทำเช่นนั่นเพคะ”
“.....”
“องค์หญิงแอล...เสด็จมาหาหม่อมฉันเถอะเพคะ”
“.....”
“ไม่ได้นะเพค่ะ...ทรงอย่าตัดสินพระทัยเช่นนั้นนะเพคะ”
“.....”
“องค์หญิงแอลเพคะ!!”
“โอ๊ย!!! ไปตามเสด็จองค์หญิงน้อยมาเดี๋ยวนี้!!” เสียงทุ้มสุขุมดังขึ้นด้วยความขุ่นมัว ตาเรียวคมของผู้เป็นใหญ่ฉายแววถึงความไม่พอใจอย่างมาก ทำเอาเหล่าเทวดานางฟ้าที่อยู่รับใช้ถึงกับผวา สายตาเรียวคมส่อประกายขุ่นมัวก่อนจะสงบลงเมื่อเห็นร่างของเด็กน้อย ลูกสาวตัวเล็กของพระองค์วิ่งเตาะแตะมาหาเขา
“ท่านพ่อ!!” หญิงสาวร้องเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งขึ้นมานั่งบนตักของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว มือป้อมๆเล็กๆเอื้อมขึ้นตวัดกอดที่ร่างหนาของผู้เป็นพ่อทันที สายตาคมของชายหนุ่มส่งสัญญาณบอกให้เทวดานางฟ้าคนรับใช้ออกไปจากอาณาเขตของพวกเขา เหล่าคนใช้รับทราบก่อนจะหายวับไปพร้อมกับทิ้งฟองสบู่สีสันหลากสีเอาไว้
“แอลลูก....ทำไมช่วงนี้ดื้อจังเลยล่ะ หื้ม??” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยออกมาอย่างรักใคร่ มือใหญ่หนานุ่มวางลงที่ศีรษะเล็กอย่างแผ่วเบา ผมยาวนุ่มสลวยส่งกลิ่นหอมออกมาอ่อนๆ ร่างเล็กบนตักหันมายิ้มให้เขา พร้อมกับมือนุ่มๆที่เลื่อนขึ้นมาหยิกแก้มเนียนที่มีไรหนวดขึ้นอยู่นิดหน่อย
“ก็เพราะลูกกำลังเจริญเติบโตไงเพคะ ลูกกำลังจะโตแล้ว คริๆ” หญิงสาวพูดอย่างอารมณ์ดี ทำเอาคนเป็นพ่อยิ้มตาม ชายร่างสูงลุกขึ้นพร้อมกับอุ้มเด็กหญิงตัวเล็กไว้แนบอก แม้องค์หญิงแอลจะมีพระชนม์พรรษาถึง 12 พรรษาแล้วก็ตาม แต่รูปร่างขององค์หญิงกลับขัดกับอายุหรือแม้แต่ความคิดที่โตเกินวัยไปหน่อย
“นี้ลูกไม่สงสารคุณป้ายุนหรอคะ” คนเป็นพ่อถามเมื่ออุ้มร่างของหญิงสาวมาถึงสวนหย่อมของสวรรค์แห่งนี้ ร่างสูงวางร่างเล็กลงกับขอบสระน้ำก่อนจะลงไปนั่งข้างๆร่างเล็กที่กำลังหย่อนขาสั้นๆลงไปในน้ำ
“ก็ป้ายุนอยากตามมาดูแลลูกเอง ลูกบอกป้าแล้วว่าให้นั่งพัก ลูกดูแลตนเองได้นะเพคะ” หญิงสาวเถียงออกไป มือน้อยก็เอื้อมไปกวักน้ำหยอกล้อเล่นกับปลาในสระน้ำ ก่อนจะทำหน้ามุ่ยเมื่อปลาเหล่าว่ายหายลงไปในน้ำด้วยความหวาดกลัว ....วันนี้มากับท่านพ่อ ข้าไม่ทำอะไรพวกเจ้าหรอกนะ -3-
“ก็ป้ายุนเป็นห่วงลูกนะ ไปเที่ยวเล่นคนเดียวมันอันตราย”
“ก็ลูกไม่ชอบให้ใครมาเดินตามแบบนี้ มันดูไม่เป็นส่วนตัวเลย เซ็งเป็ด...” หญิงสาวเอ่ยเสียงตัดพ้อ
“ลูกพูดอะไรกัน เซ็งเป็ดหมายความว่าอย่างไร ใครสอนเจ้าเนี่ย..” คนเป็นพ่อถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ก็ลูกเห็นพวกมนุษย์เขาพูดกัน..”
“นี้แอบลงไปเล่นที่โลกมนุษย์อีกแล้วหรอ” คุณพ่อเอ่ยเสียงขุ่นเมื่อรู้ถึงความผิดที่ค่อยข้างร้ายแรงสำหรับองค์หญิงภายในวัง เพราะถ้าหากไม่ใช้นางฟ้าเทวดาที่มีภารกิจ ก็ไม่สามารถลงไปที่โลกมนุษย์ได้ ยกเว้นจะแอบหนีลงไป
“ก็อยู่บนนี้มันเบื่อ...ลูกเบื่อ บนโลกมนุษย์มีอะไรเยอะแยะที่ยังไม่รู้เลย น่าหนุกจะตาย” หญิงสาวทำหน้ามุ่ยก่อนจะมองไปรอบๆที่มีความว่างเปล่า สีขาวโพลนเต็มไปหมด ยกเว้นแต่บริเวณที่พวกเขานั่งอยู่เท่านั้นถึงจะมีสิ่งมีชีวิต...
อธิบายง่ายๆตามหลักขององค์หญิงแอล บนสวรรค์นั่นสวยงามมาก มีทุ่งหญ้าที่ดูไกลสุดลูกหูลูกตา มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ดีพร้อมสำหรับตัวเธอเอง แต่สิ่งที่เธอเห็นนั่นมันกลับขาวโพลนไปหมดก็เพราะว่า เธอกำลังต่อต้าน กำลังต่อต้านต่อสิ่งสวยหรูที่สวรรค์สร้างขึ้นมา...ตั้งแต่ที่เธอต้องสูญเสียท่านแม่ไป
มันน่าเบื่อ...ถ้าเกิดว่าต้องอยู่แบบนี้ไปเรื่อยๆโดยไม่มีท่านแม่ นั่งเล่นอยู่บนทุ่งหญ้าที่ไร้ท่านแม่ นั่งล่องลอยไปกับสายลมที่ไม่มีท่านแม่
ไม่เอาหรอกนะ
“งั้นลงไปบนโลกมนุษย์ไหมล่ะ...”ชายหนุ่มโพล่งขึ้นเมื่ออ่านความในใจของลูกออก หญิงสาวหันขวับมาทันทีพร้อมพยักใบหน้าที่มีรอยยิ้มเปื้อนอยู่ แต่หลังจากนั้นก็ยังมุ่ยหน้าลงเพราะคิดขึ้นได้...
“แต่ว่า...ช่วงนี้เหล่านางฟ้าและเทวดาที่จะลงไปเกิดนั่นเต็มหมดแล้วนะเพคะ ต้องรอคิวอีกตั้งสองปีสรวงสวรรค์ (1 ชั่วโมงบนสรวงสวรรค์เท่ากับ 1 วันบนโลกมนุษย์) ซึ่งตอนนั้นลูกว่าโลกได้แตกสลายกลายไปไอไปหมดแล้วกระมัง” หญิงสาวพูดติดตลก เพราะว่ามีคำทำนายไว้ว่า อีกสองปีสรวงสวรรค์จะไม่มีโลกที่สามนั่นก็คือโลกมนุษย์ จะมีแค่เพียงสวรรค์และนรกเท่านั้น
“งั้นเราก็ไปตามหาแม่มนุษย์ของเจ้าตอนนี้เลยดีไหม พ่อให้เจ้าเลือกเลยว่าจะไปเกิดเป็นลูกของใคร” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างสุขุมด้วยความเอ็นดู มือหนาวางบนหัวทุยที่ตอนนี้พยักหน้าลงอย่างรัวๆ หญิงสาวตาลุกวาวเป็นประกายด้วยความดีใจ ท่านพ่อไม่เคยใจดีกับข้าขนาดนี้เลย...เจ๋ง!!
“ได้เลยท่านพ่อเดี๋ยวลูกจะกำหนดแม่มนุษย์และพ่อมนุษย์ของลูกเอง”
-
-
“องค์หญิงเพคะ เราปลอมตัวเนียนแล้วใช่มั้ยเพคะ” เสียงแหบพร่าของป้ายุนดังขึ้นทำให้ข้าหันไปมอง แต่ก็ต้องพบกับ...
มนุษย์ดักแด้....
“ป้าทำอะไรเนี่ย แอลว่าแต่งตัวแบบมนุษย์ก็น่าจะพอแล้วนะ” ข้าเอ่ยด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะเสกมนต์เปลี่ยนชุดที่ป้ายุนใส่ให้เป็นชุดธรรมดาๆที่พวกมนุษย์ชอบใส่
“แต่จะดีหรอเพคะ”
“ครั้งนี้ท่านพ่อทรงอนุญาต ป้าไม่ต้องเป็นห่วง” หญิงสาวพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะหันไปยิ้มให้กระจกใสเป็นรอบที่ล้านจากนั้นมันก็หายไป เหลือแต่เพียงความว่างเปล่า....เป็นความว่างเปล่าที่ข้าเกลียดที่สุด
โอ๊ยๆ เลิกคิดได้แล้ว
ข้าสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านก่อนค่อยเดินไปจับมือของป้ายุนที่กำลังแตะแปะไปมาลงบนเนื้อผ้าที่ตนไม่เคยสวมใส่ ป้ายุนมองหน้าข้าด้วยความสงสัย ก่อนจะกระจ่างขึ้นมาเมื่อตนได้วาร์ปเคลื่อนที่มาตรงทางผ่านไปยังโลกมนุษย์...
“จะทรงเสด็จลงไปตอนนี้เลยหรอเพคะ” คุณป้าถามด้วยความสงสัย ข้าเพียงแค่ส่งยิ้มกว้างๆให้ ก่อนจะดึงแขนป้ายุนแล้วกระโดดลงไปในหลุมที่เชื่อมต่อสวรรค์กับโลกมนุษย์ทันที ขอสารภาพว่าแอบเกร็งๆเหมือนกันเพราะเพิ่งเคยเดินทางแบบนี้เป็นครั้งแรก เพราะทุกครั้งที่ลงไปบนโลกมนุษย์จะแอบนั่งรถไฟสรวงสวรรค์-โลกมนุษย์มากกว่า แบบนี้ ครั้งแรก!!!
“องค์หญิงอย่าปล่อยมือป้านะ...องค์หญิงเพคะ!!!” ป้ายุนร้องด้วยความตกใจเมื่อเด็กน้อยของหล่อนขัดคำสั่งตั้งแต่ยังสั่งไม่ทันจบ มือป้อมปล่อยมือจากแขนของหญิงสาวสูงวัย ก่อนจะกางแขนโต้ลม ตอนนี้ร่างของเธอกำลังลอยตกลงอย่างเคว้งคว้าง หญิงสาวหลับตาลง เมื่อปลายทางข้างหน้านั่นเริ่มสว่างขึ้นเล็กน้อยก่อนจะมากขึ้นและขาวโพลนไปหมด ร่างเล็กหลับตาปี๋
วาบบบบบบ
หญิงสาวรู้สึกถึงสายลมที่พัดแรงขึ้น ก่อนจะค่อยลืมขึ้นมาก็เห็นว่าตอนนี้ตนกำลังลอยเคว้งคว้างอยู่บนน่านฟ้าเหนือโลกมนุษย์! ย้ำว่าโลกมนุษย์....
“ข้ามาถึงแล้วววววววว!! ยู้วฮู้วววววววว” หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความดีใจ ตากลมโตนั่นเบิกกว้างมองวิวทิวทัศน์บนพื้นมนุษย์ที่ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งมันก็ช่างสวยงาม หญิงสาวหลับตาลงเพราะระยะทางระหว่างตัวเธอกับพื้นโลกมันเริ่มลดหลั่นทีละน้อยๆ ใกล้จะถึงพื้นแล้ว.....
“อ้ากกกกกก”
ตุบ!!
“อ่า....ไม่เจ็บอย่างที่คิดแหะ” หญิงสาวลืมตาขึ้น มองไปรอบๆปรากฏว่าเห็นรองเท้าสีฟ้าที่ตนสวมใส่อยู่แตะอยู่กับพื้นหญ้า นี้ข้าตกลงในท่ายืนสินะ แล้วที่ๆข้าตกเนี่ยเหมือนจะเป็นสวนสาธารณะของพวกมนุษย์ มีต้นไม้เต็มไปหมดเลย แต่ว่า....ไม่เห็นมีคนเลยอ่า พวกมนุษย์อยู่ไหนกัน ...อ่ะ! แล้วป้ายุนล่ะ
“องค์หญิงงงงงงงงง.....”
สวบบ
“....แอ้ก! โอ๊ย...” เสียงร้องแหบพร่าของป้ายุนดังขึ้นทำให้ข้าหันไปมอง ก่อนจะพบว่า ผู้หญิงที่ดูท่าทางจะสูงวัยสวมชุดกระโปรงแบบคุณยายได้ไปห้อยต่องแต่งอยู่บนต้นไม้
“อุ๊บ!...อะ ฮ่าๆๆๆ” เสียงใสหัวเราะลั่นเมื่อเห็นร่างของคุณป้าที่ตนสนิทห้อยต่องแต่งอยู่บนต้นไม้ โชคดีหรือป่าวนะที่ชุดเอี่ยมกระโปรงที่ป้ายุนใส่มันไปเกี่ยวกับกิ่งไม้พอดี ฮ่ะฮ่าๆๆ
“องค์หญิงช่วยป้าหน่อยสิเพคะ!! -//O//- “ ป้ายุนพูดอย่างเขินอาย ฮ่าๆๆ ข้าเดินไปที่ร่างของป้าก่อนจะช่วยพยุงร่างของหญิงสาวให้ลงมายืนอยู่บนพื้นหญ้าดีๆ
“ป้าเลิกเรียกแอลว่า องค์หญิง ได้แล้ว ตอนนี้แอลเป็นแค่มนุษย์ธรรมดานะ เราปลอมตัวกันอยู่น้า” ข้าเอ่ยเสียงดุ ก่อนจะทำไม้ทำมือให้ป้ายุนดูว่า ตอนนี้ไม่สามารถใช้พลังอะไรได้เลย
“กะ..ก็ได้พะ...ค่ะ ก็ได้ค่ะ”
-
-
“นี้ป้ายุน เราจะไปหาแม่ของแอลจากที่ไหนดีล่ะ” ข้าเอ่ยขึ้นระหว่างที่เราเดินมาถึงสถานที่ที่คาดว่าจะเป็น....
สวนสนุก!!
“องค์....คุณหนูอยากได้ท่านแม่อย่างไรล่ะคะ” คุณป้ายุนถาม
“อืม....แม่ของแอล ต้องเป็นคนรักเด็ก เป็นคนใจดี กอดแล้วอูนนนอุ่น! เสียงเพราะ ตัวเล็ก น่าระ...”
“คุณหมีๆ นั่นคุณหมีนี้นา....อุ้มหน่อยๆ” เสียงแหลมใสของเด็กเล็กวัยเพียงไม่กี่ขวบดังขึ้น ดึงความสนใจของหญิงสาวตัวเล็กและสูงวัยให้หันไปมอง
นั่นมัน!!!!
“อ่า...น่าร๊ากกกก” หญิงสาวร้องขึ้น เมื่อมองไปเห็นร่างกลมๆป้อมตัวใหญ่ที่กำลังให้เด็กเล็กวัยอนุบาลเข้าไปกอดกันเต็มไปหมด อ้ากกกก!! นั่นแม่ของข้า ข้าเจอแม่ของข้าแล้ว ดูท่าว่าแม่ของข้าจะกอดอุ่นๆ อ่า....
“ป้ายุนแอลเจอแม่ของแอลแล้ว” ข้าพูดแล้วยกแขนสั้นๆชี้ไปที่ร่างกลมๆน่ากอด ก่อนจะร้องกรี๊ดในใจ
“คะ...คุณหนูนั่นมันหมีนะคะ ป้าว่ามัน....”
“นั่นแม่ของแอล” ข้าเถียงเสียงใส ก่อนจะเดินจูงมือป้ายุนเพื่อเข้าไปหาแม่ของข้า
เมื่อเดินมาใกล้ร่างกลม ข้าก็ต้องยิ่งร้องกรี๊ดทำไมแม่ของข้าน่ารักจัง ตัวหยายยยใหญ่! น่ารักมากๆๆ ดูใจดีด้วย เพราะเด็กๆวิ่งเข้าไปกอดกันเต็มไปหมด อ่า...ป้ายุนพูดอะไรก็ไม่รู้ แม่ของข้าออกจะน่ารัก ไม่เชื่อดูดิ
:แนบรูปประกอบ:
ใช่มั้ยๆ น่ารักใช่มั้ย อร้างงง -///-
“ขอทางให้คุณหมีด้วยนะเด็กๆ คุณหมีจะไปพักแล้ว” เสียงของคุณตัวตลกข้างดังขึ้นด้วยความอบอุ่น ก่อนจะเดินนำร่างของแม่ข้าที่มีเด็กๆจะวิ่งตาม ท่าทางว่าแม่ของข้าจะเป็นที่รักมากเลยสินะ คริๆ
“ไม่อาว...จะอยู่กะคุณหมี” เสียงเด็กร้องขึ้น ก่อนจะวิ่งดุ๊กดิ๊กไปหาร่างกลม คุณหมีหยุดเดิน และคุณตัวตลกก็เช่นกัน
“ไม่ได้นะลูก...คุณหมีต้องไปแล้ว” เสียงของหญิงสาวที่คาดว่าจะเป็นคุณแม่ของเด็กเล็กพูดขึ้น พร้อมกับเข้าไปดึงร่างเล็กๆให้ออกห่างจากคุณหมี แต่เพราะว่าน้องไม่ยอมท่าเดียว คุณแม่จึงเริ่มออกแรงดึงมากกว่าเดิม ทำให้น้องเริ่มเจ็บและดูเหมือนจะร้องไห้
“นี้เกรซ! อย่าดื้อสิ เห็นมั้ยคนอื่นเขายังไม่ดื้อเลย....มานี้เลยนะเรา!!” เสียงของคุณแม่ยังคงตวาดลั่น ทำเอาคนแม่คนอื่นรีบปิดหูเหล่าลูกน้อยแล้วพาหนีจากที่นี้ไปทันที ส่วนข้าก็รีบเข้าไปเกาะแขนของคุณป้ายุนด้วยความกลัว...ใช่แล้ว ข้ากำลังกลัว ข้าไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย คุณป้ายุนที่เหมือนจะเข้าใจก็ตวัดแขนมาโอบเอวฉันไว้แน่น
“ฮึกๆ ฮือ ไม่เอาไม่กลับ คุณป้าใจร้าย” เด็กน้อยร้องลั่นกับหญิงสาว อ่า...ดูเหมือนจะไม่ใช่แม่สินะ นั่นสิ...
ถ้าเป็นคุณแม่ไม่มีทางทำแบบนี้หรอก
‘ปล่อยน่า...ปล่อยเรานะ’
‘อย่าดื้อไปหน่อยเลย...’
‘บอกให้ปล่อยไง’
‘เงียบส่ะ!!!!’
‘.....’
‘หยุดได้แล้ว ห้ามแตะต้องลูกข้านะ!!!’
“หยุดเถอะนะครับ...”
!!!!!!!
เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นก่อนจะเอื้อมมือที่สวมด้วยผ้าหนาๆไปคว้าเข้าที่ข้อมือเหี่ยวที่ฉุดกระชากลากดึงเด็กตัวเล็กอยู่ ข้าที่ซุกใบหน้าเข้ากับท้องของป้ายุนก็เงยหน้าออกมามอง
!!!!!!!
แม่ของข้าเป็นผู้ชาย!!!!
-0-‘
ร่างเล็กที่สวมชุดคุณหมีทำหน้านิ่งให้หญิงสาว ใบหน้ากลมที่ตอนนี้ผมนุ่มเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ หันกลับมาก้มนั่งยองๆแล้วยิ้มให้เด็กขี้แย มือหนาเอื้อมไปลูบหัวน้อยๆ ก่อนจะยิ้มอีกครั้ง
รักเด็ก
“อย่าร้องไห้นะคะคนเก่ง ถ้าร้องไห้อีกระวังคุณหมีไม่ให้กอดนะ” เสียงทุ้มนุ่มไพเราะดังขึ้นอีกครั้ง เสียงร้องไห้ของเด็กน้อยเริ่มค่อยๆเงียบลงก่อนจะเหลือแค่เพียงเสียงสะอื้นๆ เหมือนกับถูกมนต์สะกดของเสียงที่เปล่งออกมาจากคุณหมีตรงหน้า
เสียงเพราะ
“แล้วก็คุณป้าอย่าทำแบบนี้กับแกอีกนะครับ น้องกลัว...” เสียงใสเปล่งอีกครั้ง หญิงสาวเมื่อกี้ที่อารมณ์ฉุนเฉียวก็ดับลง เพียงเพราะคุณหมีบอก...
“ไม่ร้องนะคะ ไม่ร้อง อะ....เอาอมยิ้มไปแล้วอย่าร้องไห้นะ” อมยิ้มสีสวยถูกยื่นมาตรงหน้าเด็กชาย เด็กชายรับเอาไว้ก่อนจะยิ้มน้อยๆ จากนั่นก็วิ่งกลับไปหาหญิงสาวทันที
เป็นคนใจดี
หญิงสาวสวมกอดที่ร่างเล็กก่อนจะก้มหัวบอกลาคุณหมีที่โบกมือหยอยๆไป คุณหมีถอนหายใจออกมาเมื่อร่างของทั้งสองเดินลับไป จากนั้นก็หันหน้ากลับไปหาคุณตัวตลกที่ถือหัวของคุณหมีอยู่ ทั้งคู่พูดอะไรนิดหน่อยก่อนจะเดินต่อไป
“ป้ายุน...เราตามไปกันเถอะ”
-
-
“คุณหนู...เรามานั่งรออะไรกันคะ” ป้ายุนเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบ ข้าที่นั่งอยู่บนตักของคุณป้าก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้
“รอแม่ของแอลไง” ข้าพูดเสียงใส คุณป้ายุนยิ้มเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบหัวทุยของข้า ผมยาวสลวยสยายออกตามแรงสะบัดเมื่อข้าหันกลับไปทางห้องที่มีประตูสีสันหลากสีเขียนไว้ว่า STAF ONLY
“ทำไมคุณหนูถึงคิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นแม่คุณหนูหละ” ป้ายุนเอ่ยอีกครั้ง
“ไม่รู้สิ...รู้แต่ว่า ผู้ชายคนนั้นเหมือนท่านแม่ม๊ากมากเลย...” ข้าพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะนั่งพิงกับร่างของป้ายุน ขอบอกว่าข้าไม่เคยได้นั่งรออะไรนานๆอย่างนี้มาก่อนเลย
แปลกจัง
“ขอบคุณที่ตั้งใจทำงานในวันนี้นะครับ...”เสียงคนพูดดังออกมาจากในห้องประตูสีสวยนั่น ก่อนจะถูกเปิดออกมาพร้อมกับร่างสองร่างที่มีขนาดแตกต่างกัน ร่างที่หนึ่งเป็นร่างของผู้ชายตัวสูง ส่วนอีกร่างเป็นร่างของผู้ชายตัวเล็ก....
แม่ของแอลเอง
ร่างเล็กรีบกระเด้งตัวออกจากตักคุณป้า พร้อมกับวิ่งเข้าไปหาร่างเล็กแล้วก็กระโดดกอดแน่นๆทำเอาร่างเล็กเกือบรับไม่ทัน แขนนุ่มนิ่มที่ไม่ได้ยาวมากตวัดรับร่างของเด็กหญิงที่กระโดดโผเข้ากอดด้วยความตกใจ
กอดแล้วอูนนนอุ่น!
“เฮ้ย!! ไรเนี่ย?!” เสียงทุ้มดังขึ้น ก่อนที่ข้าจะเงยหน้าขึ้นไปสบกับตากลมโตคู่สวย ปากอิ่มอ้าออกเล็กน้อยด้วยความตกใจ แก้มกลมมีสีแดงริ้วๆ เพราะน้ำหนักของแอล(?)
น่ารัก
“อ่อมม่า....อ่อมม่า!!”
"เห้?..พูดอะไรครับสาวน้อย พี่ไม่ใช่แม่หนูนะ ...อีกอย่างตอนนี้พี่ยังไม่มีแฟนด้วย" เสียงนุ่มเอ่ยอย่างอบอุ่น ก่อนจะค่อยวางร่างเล็กของข้าลงกับพื้น พร้อมกับลูบหัวให้อย่างอ่อนโยน....
คนนี้แหละ! แม่ของข้า!!
ส่วนพ่อของข้า....
เดี๋ยวข้าจะหาให้แม่ของข้าเอง!!
__________________________
ฮี่ๆๆ เรื่องเก่ายังไม่ไปต่อ หนีมาเปิดเรื่องใหม่ซะล่ะ
ฮ่าๆๆ ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกของรีดที่น่ารักทุกๆคนด้วย
อย่าลืมน่าา Fav.+Vote+Comment ให้เค้าด้วย คริๆ
ขอให้อ่านให้สนุกนะ
อย่าลืมว่า รีดคือลูกสาวของคยองซูนะจ๊ะ คริๆ
twitter: @cheek_kam
#ลูกสาวแม่หมี
แก้คำผิด 24/4/2560
ความคิดเห็น