เทพเซียน ขอรีไทร์

โรงเตี๊ยมเล็กๆ ใต้เงาภูผาเต็มได้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของชาและเสียงพูดคุยของลูกค้าที่เข้ามาเยือนในยามสาย แต่ในมุมหนึ่งของห้องโถง กลับมีเพียงสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องอยู่ตรงเคาน์เตอร์อย่างไม่ลดละ

หวัง หลงเฟย : (เงยหน้าขึ้นจากการเช็ดถ้วยชา เมื่อรู้สึกถึงสายตาที่มองมานานเกินไป)
“ ถ้าเจ้าจะมานั่งมองข้าแบบนี้ทั้งวัน ข้าจะคิดค่าบริการเพิ่มอีกห้าเท่า! ”

จ้าว ปิงเหอ: (ยิ้มทะเล้น เอียงคอเล็กน้อย)
“ ข้าให้สิบเท่าไปเลย จะได้มองนานๆ ”

หวัง หลงเฟย : (ชะงัก ก่อนจะตีหน้าดุแล้วชี้นิ้ว)
“ บ๊ะ! ไอ้เด็กนี่ เจ้ากล้าล้อข้าเล่นหรือไง! ”

จ้าว ปิงเหอ: (ยักไหล่ แต่ใบหน้ายังคงจริงจังในรอยยิ้ม)
“ ถึงข้าจะเด็ก แต่ก็รักจริงนะเถ้าแก่ ท่านลองดูไหมล่ะ? ” 

หลงเฟยได้แต่ยืนนิ่ง ใบหน้าแดงก่ำจนแทบลามถึงคอ พลางหันหลังกลับไปเช็ดถ้วยชาอย่างลวกๆ เพื่อซ่อนท่าทีที่ควบคุมไม่ได้ กลัวจะฆ่าไอ้เด็กนี้ตายคามือนะสิ!!! 

ในใจได้แต่ร้องตะโกน—จะบ้าตาย!