คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Heart of Spirit : - episode 4 -
Heart Of Spirit
-4-
'Everything is going to be ok in the end if it's not ok, it's not the end.'
ทุกๆอย่างจะต้องโอเคในตอนสุดท้าย ถ้ายังไม่โอเค ก็ยังไม่ถึงตอนจบ.
'...คุณเคยรักใครสักคนหรือเปล่า...
...แล้วทำอะไรเพื่อเขาไปแล้วรึยัง....
...ถ้ายังล่ะก็....รีบไปหาเขาซะ....
...ก่อนที่มันจะสายเกินไป...
.
.
.
.
.
...เพราะความ 'ตาย' ไม่เคยปราณีใคร.....'
"จะ จุนฮง..."
เด็กหนุ่มแสยะยิ้ม ก่อนจะเดินเข้ามาหาร่างของยองแจช้าๆ พลางแกว่งมีดไปมาอย่างน่ากลัว
".....Game Over...."
ยองแจถอยหลังจากเด็กหนุ่มตรงหน้า จนชนเข้ากับแผ่นอกของร่างสูงของอีกคน...บัง ยงกุก
เขาไม่รู้แล้วว่า เขาควรจะหนีไปที่ไหน หรือเขาควรจะทำยังไง จึงตัดสินใจไปหลบอยู่ข้างหลังของยงกุก หวังว่า ร่างสูงจะช่วยตนจากเด็กหนุ่มที่ชื่อ เจลโล่ ได้
เจลโล่ที่เห็นอีกคนหลบเขา ก็หุบยิ้มจ้องหน้ายองแจเขม็ง เรียกได้ว่าแถบจะกินเลือดกินเนื้อร่างบางที่ไปหลบอยู่ข้างหลังของพี่ชายเขา ถึงแม้จะเป็นพี่ชาย....แต่เขาก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับของของเขาอยู่ดี!!!
"ยองแจ....มาหาเจลโล่เร็ว....."
ร่างบางส่ายหน้าจนหัวสั่น หัวคลอน พยายามหลบข้างหลังของยงกุกให้ได้มากที่สุด หลับตาปิดหู ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น.....
".....ยองแจ......" สายตาของเจลโล่เริ่มเศร้าลง ก่อนที่มันจะกลับมาสดใสอีกครั้ง พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ยองแจฟังกี่ทีก็รู้สึกกลัว.....
กลัว......
กลัวทุกอย่าง....ที่เป็นเด็กคนนี้..........
"คิคิคิ!! นั้นสินะ....ก็ยองแจเกลียดเจลโล่นี่นาาาา~~~~....." เจลโล่ค่อยๆเดินเข้ามาอย่างช้าๆ ถือมีดไปมา พลางส่งยิ้มไปให้ยองแจที่พยายามหลับตาปิดหู ไม่อยากรับรู้อะไร
ยงกุกผู้ที่เฝ้ามองเหตุการณ์ ก็แสยะยิ้มเย็นออกมา ก่อนที่เสียงข้อความจะดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ของเขา
ไม่รอช้า ร่างสูงก็หยิบสมาร์ทโฟนของตนออกมา ก่อนจะยิ้ม.....
....ได้เวลาไปเล่น 'สนุก' แล้วสิ....
ยงกุกเก็บสมาร์ทโฟน ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่สนใจร่างของยองแจที่กำลังยืนหลบเจลโล่อยู่เลย
เขารู้ว่า เด็กอย่างเจลโล่ต้องการอะไร ใจจริง....เขาก็อยากอยู่ดูการแสดงของเจ้าเด็กนั้นอยู่หรอก แต่เขามีบางอย่างที่ต้องไปทำ.....
. ...มันเป็นอะไรที่เด็ดกว่านั้น.....
.....และสนุกกว่านั้นหลายเท่า!!!.....
.
.
.
.
.
......สนุก.....จนลืม 'ตาย' !!! เลยล่ะ........
"คุณยงกุก! เดี๋ยวววว!!!!..."
ยองแจที่เห็นยงกุกอยู่ดีๆก็เดินออกไป โดยไม่สนใจเลยว่าเขากำลังขอความช่วยเหลือ ตัดสินใจวิ่งตาม แต่เพราะบาดแผลที่หลังทำให้ร่างของยองแจทรุดลง ลงไปกับพื้น พยายามลุกหนี แต่ก็กลับทำไม่ได้ สถานการณ์ตอนนี้...ยองแจลำบากสะแล้ว.......
เจลโล่ที่เห็นสภาพของร่างเล็ก ก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าก่อนจะนั่งยองๆ เอียงศีรษะอย่างน่ารัก พลางเอื้อมมือปัดปอยผมด้านหน้าของยองแจ
"ยองแจ...เบื่อเจลโล่แล้วหรอ?...."
เจลโล่ถามออกไป น้ำเสียงฟังดูเศร้าเหมือนเด็กน้อยกำลังร้องไห้ สายตาที่ใช้มองยองแจดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ทำให้จิตใจของยองแจกระตุกวูบอย่างแรง
"....ยองแจ ไม่ 'รัก' เจลโล่แล้วใช่ไหม?......"
ยองแจค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้น ก่อนจะเข้าไปกอดปลอบเด็กหนุ่มตรงหน้า ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนั้น แต่จิตใต้สำนึกกำลังบอกเขาว่า....เขาไม่อยากเห็นเด็กคนนี้ร้องไห้....
.....ยองแจ....แกบ้าไปแล้วรึเปล่า?!!....เด็กนั่นมันพยายามจะฆ่าแกนะ!!!.....
เหมือนเขาจะได้ยินเสียงในหัว ที่พยายามบอกเขาในสิ่งที่เด็กคนนี้เคยทำกับเขา ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นแบบนั้น....แต่ทำไมเขายังอยากจะกอดปลอบเด็กคนนี้ล่ะ.....
ยองแจสัมผัสได้ว่า เด็กหนุ่มตรงหน้ากำลังกอดเขา มันเป็นอ้อมกอดที่ไม่ได้เยือกเย็นเหมือนตอนที่เจอกันแรกๆ....มันกลับให้ความรู้สึกที่อบอุ่น....อบอุ่นจนน่าแปลกใจ.....
"ยองแจ ยองแจรักเจลโล่ใช่ไหม?"
เจลโล่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสดใส เหมือนเด็กน้อยได้ขนม ยองแจเลือกที่จะไม่ตอบ ปล่อยให้เด็กน้อยตรงหน้ากอดเขาจนกว่าจะพอใจ เขาก็สบายใจที่จะได้ไม่ต้องตอบคำถาม ที่เขาก็ไม่รู้ควรจะตอบมันยังไง
แต่สัมผัสที่ร่างบางรู้สึกนั้น กลับรัดแน่นขึ้นจนเริ่มหายใจไม่ออก แถบท่อนแขนของอีกฝ่ายก็กดทับบาดแผล จนร่างบางเจ็บปวดเพราะเลือดไหลออกมาไม่หยุด
".....ยองแจรักเจลโล่....ยองแจรักเจลโล่....."
เด็กหนุ่มพูดพล่ามคำเดิมออกมาไม่หยุด พร้อมกับเสียงหัวเราะของเจ้าตัวที่ชอบหัวเราะออกมาเป็นประจำ
ยองแจพยายามผลักร่างของเด็กตรงหน้า แต่แล้วโลกทั้งใบของยองแจก็หมุนคว้างจนสุดท้ายก็หยุดลง ปรากฏร่างของเด็กหนุ่มผมสีเทาแกมฟ้า กำลังคร่อมร่างของเขาอยู่ พร้อมด้วยสายตาที่ไม่มีเคราของเด็กน้อยผู้ใสซื่ออีกต่อไป เหลือเพียงสายตาของหมาป่าที่พร้อมจะกระชากเหยื่อได้ทุกเมื่อ!!!
"...จะ จุนฮง จะทำอะไรน่ะ?!!!"
"ก็ยองแจรักเจลโล่ไม่ใช่หรอ? เพราะฉะนั้น ยองแจก็ต้องเป็นของของเจลโล่สิ...."
"แต่ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรนายเลยนะ!!!!"
"ฮึฮึ! ยองแจรู้ไหม?..... 'ความเงียบ' น่ะ.....มันแทนคำได้เป็นพัน!!!!"
"อ๊ะ! จุนฮง!!!...."
ร่างสูงของเด็กหนุ่ม คลอเคลียไปตามซอกคอขาวของร่างบาง ทั้งโลมเลีย และขบเม้มอย่างรุนแรงจนเลือดไหลซึมออกมา สร้างความเจ็บปวดให้กับร่างบางได้มิใช่น้อย
"ไม่!!.....ปล่อย!!! อื้อ!!!!!!"
ประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากอิ่มของอีกฝ่าย ยองแจพยายามเม้มริมฝีปากเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรุกล้ำเข้ามาได้ แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เจลโล่รู้สึกรำคาญแต่อย่างใด กลับทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกสนุกมากขึ้นเท่านั้น
เจลโล่เอื้อมมือไปด้านหลัง ก่อนจะจิกเล็บลงไปที่แผลของยองแจ จนร่างบางเผลอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด นั่นยิ่งเปิดโอกาสให้เจลโล่สอดลิ้นเข้ามาในโพลงปากหวานของยองแจได้ เก็บเกี่ยวความหวานหอมของอีกฝ่าย หยอกล้อลิ้นเล็กที่พยายามหนีการไล่ต้อนของเขาอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะผละออกจากร่างบาง เพราะยองแจเริ่มจะหายใจไม่ออก
เจลโล่มองภาพที่อีกฝ่ายนอนหอบหายใจอย่างรุนแรง จากรสจูบและบาดแผลที่เลือดยังไหลออกมาไม่หยุด รวมๆดูแล้ว....มันเป็นภาพที่ยั่วสายตาของเขาชะมัด!!!
"นี่! ยองแจรู้อะไรไหม?....เจลโล่ชอบกินลูกอมมากเลยนะ แต่ยองแจน่ะ....'หวานกว่าลูกอมชิ้นไหนๆบนโลกนี้' สะอีก......"
"!!!"
"อ้าาาาาาา~~~~ พูดแล้วก็อยากกินอีกจัง.....คราวนี้เจลโล่จะกินให้หมดไม่แบ่งให้คนอื่นหรอก!! เพราะยองแจจะต้องเป็นของของเจลโล่.....แค่เจลโล่คนเดียวเท่านั้น!!! คิคิคิ!!!!....."
"ไม่!! ไม่เอานะ! ม่ายยยยยยยยย!!!!!"
เช้าวันรุ่งขึ้น อากาศไม่ได้แจ่มใสเหมือนเช่นทุกวัน ท้องฟ้ามืดครึ้ม เมฆหมอกบังแสงอาทิตย์ในยามเช้า นกน้อยต่างอยู่ในรังส่งเสียงร้องออกมา เรียกให้สติของร่างบางตื่นขึ้นอีกครั้ง ค่อยๆพยุงตัวเองลงขึ้น แต่ก็ต้องกลับไปนอนเหมือนเดิมเพราะเกิดจากอาการบาดเจ็บที่ช่วงล่าง
.....นี่เรา....ยังไม่ตายอีกหรอ?....
"ตื่นแล้วหรอครับ?..."
ยองแจตกใจกับเสียงปริศนานั้น ก่อนจะเขยิบหนีจนติดหัวเตียง ทำให้ร่างของเจ้าของเสียงปริศนาต้องเข้ามาจับตัวร่างบางเพื่อไม่ให้อีกคนดิ้นหนีเขา เพราะดูท่าทางแล้ว....ร่างตรงหน้าคงจะขวัญเสีย.....
"ไม่ต้องกลัว ผมไม่ได้มาทำร้ายคุณ..." เจ้าของเสียงปริศนาพูดอย่างปลอบโยน พยายามให้คนตรงหน้าเขาใจเย็นๆ
เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มสงบลงแล้ว เขาจึงปล่อยแขนร่างบางให้เป็นอิสระ ก่อนจะถอยหลังออกมารักษาระยะห่างเพื่อให้ร่างบางรู้สึกสบายใจที่สุด
"คุณจำผมได้ไหม?....." เจ้าของเสียงปริศนาพูดจบก็เปิดฮู้ดที่เขาใส่เพื่อปิดบังหน้าตาเวลาที่เขาต้องทำงานในปราสาทหลังนี้...
"นะ นาย..."
"ผมชื่อ มุน จงออบ...ผมเป็นคนที่พาคุณไปหาคุณยงกุกไง..."จงออบว่า ก่อนจะส่งยิ้มบางๆไปให้ยองแจที่ยังคงมีอาการตกใจ
"....ทำไม...นายถึง..."
"ผมแค่อยากจะช่วยคุณ ผมสงสารคุณที่ต้องไปเป็นเพื่อนเล่นของเด็กคนนั้น...."
"นาย...รู้...?"
ได้ยินคำพูดของยองแจ จงออบก็ส่งยิ้มเศร้าๆไปให้เช่นกัน
"ผมรู้สิ....เพราะผมก็ไม่ต่างอะไรไปจากคุณ..."
....มันเป็นเช้าที่แสนน่าเบื่ออีกวันของคิม ฮิมชาน.....
วันนี้เป็นวันหยุดของฮิมชาน เขาจึงมานั่งพักผ่อนอยู่ที่ร้านกาแฟร้านโปรดของเขา สั่งอเมริกาโน่ กาแฟรสโปรดที่ใครๆก็บอกว่ามันขมจนติดปลายลิ้น แต่สำหรับเขามันทำให้เขารู้สึกสดชื่นทุกครั้งที่ได้ดื่มมัน
แต่วันนี้ฮิมชานกลับไม่แตะมันเลย เอาแต่นั่งคนถ้วยกาแฟไปมา จิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว จนคนที่อยู่ด้านหลังเคาเตอร์เอ่ยทักอย่างสงสัย
" วันนี้กาแฟไม่อร่อยหรอครับ?..."
ฮิมชานสะดุ้งตื่นจากภวังค์ หันไปยิ้มให้กับบาริสต้าคนสนิท ก่อนจะส่ายหน้าบอกเชิงปฏิเสธ
"...เปล่าครับ" ฮิมชานว่า ก่อนจะก้มลงดื่มกาแฟอุ่นๆที่มันเริ่มจะเย็นแล้ว
"ช่วงนี้คุณดูไม่สดชื่นเลยนะครับ"
บาริสต้าว่า ทำให้ฮิมชานเงยหน้าออกจากถ้วยกาแฟพลางสงสายตาเป็นเชิงถาม
"คุณมีเรื่องกลุ้มใจอะไรรึเปล่า?..."
เมื่ออีกฝ่ายว่าจบ ฮิมชานก็วางถ้วยกาแฟลง พลางถอนหายใจออกมา สงสัยเขาคงต้องระบายเรื่องนี้ให้ใครสักคนฟังสะแล้ว....
"ผมไม่เข้าใจ ว่าทำไมยองแจผมถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์..."
"เขาคงยุ่งอยู่มั้งครับ..."
"แต่!....ยองแจไม่เคยเป็นแบบนี้....ผมไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี....." สีหน้าของฮิมชานเศร้าลงหลังจากที่เขาเล่าเรื่องให้กับบาริสต้าคนสนิทฟัง
อีกฝ่ายไม่รู้จะทำยังไงให้ฮิมชานรู้สึกดีขึ้น เขาหันหลังเดินไปทางเครื่องคั่วกาแฟ ก่อนจะเดินกลับมาทางร่างบางที่นั่งอยู่พร้อมกับแก้วกาแฟแก้วใหม่
"ผมถือว่ากาแฟแก้วนี้ ผมเลี้ยงเอง" บาริสต้าว่าจบ ก็ส่งยิ้มกว้างให้กับร่างบาง
ฮิมชานเห็นแบบนั้นก็ส่งยิ้มบางๆไปให้เช่นกัน ก่อนจะหยิบแก้วกาแฟแก้วนั้นแล้วกล่าวขอบคุณ
"ขอบคุณคุณมากนะครับ บาริสต้า 'บัง ยงนัม'...."
"ด้วยความยินดีเสมอครับ....คุณ 'คิม ฮิมชาน'..."
ระหว่างทางกลับบ้าน ฮิมชานแวะซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อ เดินไปเรื่อยเฉื่อยอย่างคนไร้จุดหมาย แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ฮิมชานค่อยๆหยิบสมาร์ทโฟนของตนออกมา ปรากฏหน้าจอว่าเป็นเบอร์แปลกที่เขาไม่ได้เมมไว้...
....เบอร์แปลกอีกแล้ว.....
"ฮัลโหล..."
[ว่าไง...ยังสบายดีอยู่หรือเปล่า?...]
"นาย!!!!...."
ฮิมชานถึงกับชะงัก! เมื่อได้ยินเสียงปลายสายที่แสนคุ้นเคย
ไม่!...
ไม่ผิดแน่!!.....เสียงของหมอนั้น!!!.....
[เรามาเล่นเกมกันหน่อยไหม?....]
"เกมอะไร.....?!"
[Hide and Seek...]
ฮิมชานได้ยินที่อีกฝ่ายพูดแล้วเขาอยากจะบ้า!!!
.....เล่นซ่อนหา?....มันใช่เวลามาเล่นซ่อนหาไหม!!!!!.....
"เล่นซ่อนหางั้นหรอ?.....ไร้สาระ!!!!"
[หึหึ! นี่คือกติกาของเกม ถ้านายหาฉันเจอก่อนเวลาที่กำหนด ฉันจะคืนน้องชายให้นาย แต่ถ้าหมดเวลาก่อนที่นายจะเจอฉันล่ะก็....นาย 'ตาย' !!!...."
"ได้! ตกลง!!!!!!..."
....ถึงแม้ว่ามันจะอันตราย.....แต่ผมเลือกแล้ว.......
.
.
.
.
.
....รอพี่ก่อนนะ......ยองแจ.......
"เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง?..."
แดฮยอนที่ยืนหลบอยู่หลังประตู เอ่ยถามจงออบเมื่อเห็นร่างบางออกมาจากห้องของเจลโล่
"ก็ดีขึ้นแล้วครับ ผมทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว.....แต่มีอาการหวาดผวาอยู่บ้าง..." จงออบบอกด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
ที่จงออบสามารถเข้าห้องของเจลโล่ได้ ก็เพราะจงออบเห็นเด็กหนุ่มผมสีเทาแกมฟ้ากำลังเดินเล่นอยู่ที่สวนกุหลาบของเขา เพราะเมื่อคืนเขาเห็นเจลโล่แบกยองแจออกมาจากห้องของยงกุกด้วยสีหน้าดีใจกว่าปกติ แล้วสายตาของจงออบก็เหลือบไปเห็นแผลที่แผ่นหลังของยองแจ ที่เริ่มอักเสบขึ้นเรื่อยๆ จงออบเห็นดังนั้นก็อดสงสารไม่ได้ จึงไปขอแดฮยอนให้พามาหายองแจ วันรุ่งขึ้นก็เลยเป็นอย่างที่เห็น
"เอ่อ....ผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหม?"
แดฮยอนหยุดชะงัก! ก่อนจะหันมาหาจงออบพร้อมกับส่งสายตาเป็นเชิงถาม
"....?"
"ทำไมเขาถึงทำแบบนี้..." จงออบว่า ก่อนจะก้มหน้าลงด้วยสีหน้าเศร้าๆ
พอแดฮยอนได้ยินคำถามที่เด็กน้อยถาม ก็หลุดยิ้มออกมาก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของร่างบาง
"เจ้านั้นก็แค่....ต้องการใครสักคน....ใครสักคน.....ที่รักมัน....."
ว่าจบ แดฮยอนก็เดินออกไปจากบริเวณนั้นจนจงออบต้องรีบเดินตามไปอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวเจ้าของห้องจะกลับมาสะก่อน
.....โดยไม่รู้เลยว่า ได้มีบุคคลปริศนา กำลังแอบมองพวกเขาอยู่จากที่ไกลๆ.....
.
.
.
.
.
.
.
"ออกมาแล้วสินะ.....
.....ใครที่คิดจะแย่งของของเจลโล่....เจลโล่จะไม่ปล่อยมันเอาไว้แม้แต่ 'คนเดียว!!!'.....ได้ยินหรือเปล่า.....ยองแจ.....คิคิ!!"
.
.
.
.
.
.
.
.
"มาสนุกกันเถอะ....."
_____________________________________________________________________________________________
A-Yo!GG!!
มาอัพแว้วววววววว!!!!!!
หายหน้า หายตา กันไปสามวันเศษๆ
คิดถึงกันอะเด้~~~~........
อ่ะ! ไม่พูดมากล่ะ ยังไงก็ขออ่านให้สนุก!(เช่นเคย!!)
ถ้าผิดพลาดประการใด ก็ขออภัยด้วยนะฮ้ะ!
อย่าลืม!!! เม้น+โหวต ด้วยนะจ๊ะ!
ถ้าไม่ล่ะก็!......."ด้วยคืนนี้ เจลโล่จะไปเล่นด้วยยยยย....."
555555+ เจอกันเมื่อชาติต้องการ เยเฮท!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"สุดท้าย......ความตายก็เป็นฝ่ายชนะ..."
LOL.
ความคิดเห็น