คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Heart of Spirit : - episode 3 -
Heart Of Spirit
- 3-
'Don't allow your wronds to turn you into a person you are not.'
อย่าให้บาดแผลเปลี่ยนคุณให้กลายเป็นคนอื่น
'ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น....ลูกต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปนะ....'
'.....ไม่....ไม่....'
'แม่คะ เราต้องหนีแล้ว!!.....'
'ไม่! หนูไปกับแม่ไม่ได้ หนูต้องอยู่ดูแลน้อง....'
'ไม่นะ! แม่....ไม่!!!!!!...'
'ดูแลตัวเองดีๆนะลูก.......ฮิมชาน.....'
'แม่คร้าบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!!...."
บึ้มมมมมมมมมม!!!!!!!
.
.
.
.
.
"แม่!!!!!!!!...."
ชายหนุ่มลุกพรวดขึ้นมา หอบหายใจอย่างอ่อนแรง เหงื่อกายผุดขึ้นตามใบหน้าจนเปรียกชื้น หายใจเข้าลึกๆ ลูบหน้าลูบตาตัวเองให้หายจากอาการฝันร้ายเมื่อครู่นี้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนอีกครั้งพล่ามเอามือก่ายหน้าผากด้วยความอ่อนแรง
......ฝันงั้นหรอ?.....ทำไมเราฝันแบบนี้.......
คิดไปก็ปวดหัวเปล่า ตบหน้าตัวเองให้ตาสว่างก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อจะไปทำกิจวัตรประจำวัน
เมื่อวานเช็ดของดูในตู้เย็น ก็พบว่า อาหารสดเริ่มหมดลงแล้ว ฮิมชานจึงตัดสินใจหยิบเสื้อโค้ด กระเป๋าสตางค์ มือถือ และกุญแจบ้านออกมาเพื่อไปยังสถานที่ที่เขาจะต้องไปซื้อของ
ฮิมชานขับรถออกมาได้สักพัก ก็เริ่มคิดถึงยองแจขึ้นมา เพราะต้องแต่เมื่อคืน ยองแจไม่ยอมรับโทรศัพท์ของเขาเลย แถมยังบอกว่า 'เบอร์นี้ยังไม่ได้เปิดใช้บริการ'
จะบ้ารึเปล่า!!! เบอร์นี้เป็นเบอร์ที่เขาเปิดให้ยองแจใช้เองกับมือ ทำไมมาบอกว่ายังไม่ได้เปิดใช้บริการ....
คิดไปคิดมา เขาก็ขับมาถึงซุปเปอร์มาเก็ตแล้ว ก่อนจะดับเครื่องแล้วล็อคประตูรถเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่สายตาของฮิมชานเหลือบไปเห็นกระดาษสีขาวที่พับเอาไว้อยู่ที่นั่งข้างคนขับ ตัดสินใจเปิดประตูรถแล้วหยิบแผ่นกระดาษนั้นขึ้นมา.....
'เป็นห่วงน้องชายอยู่หรอ?'
ฮิมชานตกใจจนเผลอขยำกระดาษนั้นทิ้ง หันซ้ายหันขาว ใครชั่งกล้าเล่นอะไรไร้สาระแบบนี้ ก่อนจะตั้งสติแล้วเดินเข้าไปซื้อของโดยไม่สนใจแผ่นกระดาษนั้นอีก
"ยองแจ.....ยองแจอยู่ไหน?....มาหาเจลโล่เร็ว...."
เด็กหนุ่มผมเทาแกมฟ้าพูดอย่างอารมณ์ดี พล่ามหัวเราะคิคัก ไม่รีบไม่ร้อนกับการตามหาเพื่อนใหม่ของเขา
ส่วนเจ้าตัวที่โดนตามล่า ก็วิ่งหนีเอาตัวรอด แต่ไม่รู้ว่าจะไปทางไหน เพราะปราสาทหลังนี้มันกว้างมาก แถมยังมีห้องหลายห้องจนเขาเลือกไม่ถูกว่า จะเข้าไปหลบอยู่ที่ห้องไหนดี
"....ยองแจ....เจลโล่จะไปหาแล้วน้าาาา~~~....."
เจลโล่เดินไปอย่างช้าๆ พร้อมกับร้อยยิ้มของปีศาจ เสียงของมีคมที่ขูดกับผนังทำเอาร่างบางหวาดผวาไม่ใช่น้อย
.....เจ้าเด็กนั้น! คิดจะฆ่าเขาจริงๆใช่ไหม?!!!!.....
ยองแจไม่รู้จะไปซ่อนที่ไหน ก็หลบตัวอยู่ตามทางแยก หวังเพียงอย่างเดียวว่า เด็กนั้นจะไม่เจอเขา
เจลโล่เดินไปเรื่อยๆ ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เพราะเขาเห็นเหยื่อของเขากำลังหลบซ่อนตัว ทำให้ก้อนเนื้อด้านซ้ายเต้นระรัวด้วยความดีใจ
"จ๊ะเอ๋!~~~ เจอตัวยองแจแล้ววววว!!!!!!!....."
ขวับ!!!
ยองแจตกใจถอยหลังจนล้มลงไป พร้อมกับมีดที่จ้วง!ลงมาอย่างหวุดหวิด!!....
ถ้าร่างบางไม่ล้มลงไปล่ะก็....มีดเล็มนั้นได้ปักอกเขาแน่!!!!
ไม่รอช้า ยองแจรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิตแล้ว!! ต่อให้เอาทองมาล่อ หรือจะยกภูเขาให้กับเขา ถ้าเกิดตายขึ้นมา ยังไงเขาก็ไม่ได้ใช้มันอยู่ดี
"....ยองแจ....จะหนีไปไหน รอเจลโล่ด้วยยยยย....."
เจลโล่ออกวิ่งตามยองแจไป พร้อมกับเหวี่ยงมีดไปมาเกือบจะโดนร่างบางที่พยายามหันตัวหลบตลอดเวลา ท่าทางของอีกฝ่ายเรียกเสียงหัวเราะชอบใจจากปากของเด็กหนุ่มได้มิใช่น้อย.....
"ฮะ!ฮะ!ฮะ!....ยองแจ รอเจลโล่ด้วย!!"
"อย่าตามมานะ! เจ้าเด็กบ้า!!!!!"
"อะไรกัน.....เจลโล่ไม่ได้บ้าสักหน่อย เจลโล่ออกจะน่ารัก!"
แควกกกกกก!!!
"โอ๊ยยยย!!!!"
เสียงของมีคมขูดกับเสื้อของร่างบางจนขาด แถมแรงเหวี่ยงก็ไม่ใช่น้อยๆ เพราะระยะทางที่เริ่มใกล้เข้ามา ทำให้ปลายมีดฝังลึกจนถึงแผ่นหลังของร่างบาง เลือดไหลออกมาจากบาดแผลที่เป็นทางยาวได้อย่างดี
"ฮะฮะฮะ!!! ดูสิ! เจลโล่ทำให้ยองแจเลือดออกด้วยล่ะ!!!!...."
เด็กหนุ่มร้องออกมาอย่างดีใจ มองเลือดของยองแจไหลตามใบมีด ก่อนจะหัวเราะชอบใจ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างบ้าคลั่ง ยองแจจึงใช้จังหวะที่อีกคนเผลอผลักประตูที่อยู่ด้านหน้าของตนเข้าไปด้านใน ถึงแม้ว่าหลังจะเจ็บ แต่เขาไม่ยอมตายเพราะเด็กคนนั้นแน่ๆ!!
"ทำงานวันแรกเป็นยังไงบ้าง ยู ยองแจ"
"!!!"
ยองแจหันไปตามเสียงเรียก ก็พบกับบุคคลที่เขาตามหา.....บัง ยงกุก....
"คุณ!!!.....มันเรื่องบ้าอะไรกัน?! แค่วันแรก เด็กนั้นก็พยายามจะฆ่าผม....นี้มันไม่ใช่งาน'พี่เลี้ยงเด็ก'แล้ว!!!"
"หึ! แล้วไงหรอ?..."
"ผมขอลาออก!!!!"
"นายไม่มีสิทธิ์ลาออก!...เพราะฉันจ้างนายฉันมีสิทธิ์ว่า จะให้นายอยู่หรือให้นายไป มันก็สิทธิ์ของฉัน....หรือไม่ก็....สั่งให้นาย'ตาย'....."
"มันจะมากเกินไปแล้วนะ!!!!...."
ปึงงงง!!!!!!!
"เอ๋~~~~~~....ยองแจ อยู่นี่เอง...."
"!!!!"
"อย่าอยู่กับ อดีต ที่ผ่านเลย จงปล่อยเฉย เรื่องราว ที่หมองหม่น อดีตเป็น บทเรียน คอยสอนตน
คิดวกวน ก็ไม่อาจ จะเปลี่ยนมัน......"
ปึก!!
ร่างบางที่อยู่ตรงระเบียงห้องนอน เงยหน้าจากหนังสือบทกวี หันหน้าไปตามเสียงที่ได้ยินเมื่อกี้นี้
....เหมือนได้ยินเสียงอะไรตก....
ไม่รอช้า จงออบรีบหยิบเสื้อคลุมตัวยาวแล้วเดินออกไปข้างนอก ระหว่างทางก็หันซ้ายหันขาว กลัวว่าใครบางคนจะรู้ว่าเขาออกมาข้างนอก
เมื่อร่างบางเดินออกมาจนถึงจุดหมาย แสงแดดที่เขาไม่ได้สัมผัสมานาน ผืนหญ้าเขียวขจี กลิ่นชื้นของดินทำให้เขารู้สึกสดชื้น เขาอยากจะออกมาข้างนอก ออกมารับแสงสว่าง....
"จิ๊บ! จิ๊บ! จิ๊บ!...."
ร่างบางรีบหันไปตามเสียง ก็พบนกกางเขนกำลังนอนบาดเจ็บ และกำลังจะตาย
จงออบไม่รอช้า รีบวิ่งเข้าไปหานกน้อยที่น่าสงสาร ช้อนตัวมันขึ้นมา ก็พบว่าปีกของมันได้รับบาดเจ็บ จงออบจึงตัดสินใจฉีกเสื้อผ้าเป็นชิ้นเล็กๆ ก่อนจะปฐมพยาบาลให้กับนกน้อยตัวนั้น....
"อื้อ! เสร็จแล้ว แค่นี้แกก็บินได้แล้วนะ..."
"ใครสั่งให้นายออกมาข้างนอก!!!!.."
จงออบหันขวับไปตามเสียงเรียก ก็พบกับบุคคลที่เขาอยากจะหนีออกมาให้ไกลที่สุด...จอง แดฮยอน
"ผะ ผมแค่เห็นนกตัวนี้มันกำลังจะตาย ก็เลย...." จงออบพูด ยืนนกตัวนั้นที่ตัวเองช้อนขึ้นมาให้แดฮยอนดู
แดฮยอนไม่สนใจเจ้านกตัวนั้น หยิบมันออกมาจากมือเล็กๆของจงออก ก่อนจะบีบนกตัวนั้นจนตายแหลกคามือ ทำให้หัวใจของร่างบางหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม มองร่างสูงตรงหน้าด้วยสายตาที่หวาดหวั่น...
"ทำไมคุณถึงทำแบบนี้!!!!"
"เหอะ! นายอยากตายตามนกตัวนั้นไหมละ?..."
"...ฮึก...คุณมัน....ไร้หัวใจ..."
ร่างบางก้มหน้า พยายามเก็บซ้อนน้ำตาที่มันกำลังไหลไม่หยุด สงสารนกตัวนั้นที่มันไม่มีอิสรภาพที่จะโบยบินออกไป
....'อิสรภาพ' มันไม่มีอีกแล้ว....กับผู้ชายที่ชื่อ 'จอง แดฮยอน'...
"รู้ไว้ก็ดี!!....เอ....ฉันคงบอกนายไม่พอสินะ...ว่าขัดคำสั่งฉันแล้วมันจะเป็นยังไง....มานี่!!!!!"
ว่าจบ แดฮยอนก็กระชากร่างของจงออบที่อ่อนปวกเปียก จิตใจไม่ได้อยู่กับเนื้อกับตัว ให้เดินตามมาอย่างไม่ใยดี......
ปีกที่จะโบยบินไปสู่แสงสว่าง......
....ได้ถูกทำลายโดนปีศาจที่ไร้หัวใจ......
แสงแห่งอิสรภาพได้หายไปจากหัวใจของหนูน้อยแล้ว.......
"เลขหมายที่ท่านเรียก ยังไม่ได้เปิดใช้บริการ..."
ติ๊ด!
ฮิมชานถอนหายใจออกมา ก่อนจะวางสมาทโฟนเครื่องบางอย่างอ่อนแรง อิงหัวกับพนักโซฟา หลับตาลงอย่างเหนื่อยล้า
ตั้งแต่ที่เขาเห็นแผ่นกระดาษแผ่นนั้น จิตใจของเขาก็ไม่ได้อยู่กับการซื้อของ แต่มันอยู่กับโทรศัพท์ของเขา อยากจะโทรไปหาน้องชายว่า เป็นยังไงบ้าง แต่มันกลับโทรไม่ติด และที่สำคัญ.....
......ใครเป็นคนเขียนข้อความบ้าๆนี่ขึ้นมา.....
ฮิมชานตัดสินใจโทรหายองแจอีกครั้ง แต่ทุกครั้งมันก็ให้คำตอบเป็นเหมือนเดิม....
...ให้ตาย!! พูดอย่างอื่นไม่เป็นหรือไง!!!....
หมดความอดทนแล้ว!! ฮิมชานจึงยกเลิกความคิดที่จะโทรหายองแจ เตรียมไปเก็บของที่ซื้อมา เพื่อที่จะได้ทำอาหารเย็น....
แต่ยังไม่ทันได้เดินไปที่ห้องครัว เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ทำให้ร่างบางวางทุกสิ่งทุกอย่าง ก่อนจะวิ่งมารับโทรศัพท์อย่างรีบร้อน
...เบอร์แปลก...
ฮิมชานชั่งใจอยู่สักพัก ก่อนจะตัดสินใจรับโทรศัพท์
ใครจะรู้ อาจจะเป็นน้องชายของเขาก็ได้!!!
"ฮัลโหล ยองแจ!!!..."
[คิดถึงน้องชายอยู่หรอ?...]
"!!!"
ฮิมชานตกใจไม่น้อย ที่คนปลายสายพูดเหมือนในแผ่นกระดาษที่เขาเจอมาเมื่อตอนกลางวัน
"คุณเป็นใคร?!!!!!"
[นายไม่จำเป็นที่จะต้องรู้....ฉันแค่มาดูว่า พี่ชายของเด็กคนนั้นยังอยู่ดีหรือเปล่า....หรือไม่ก็ ประสาทกินจน 'ตาย' ไปแล้ว...]
"ย๊าาาาา!!!! ฉันไม่ตลกนะ!!!!!"
[ฉันก็ไม่ได้ให้มันตลก ฉันแค่จะมาบอกว่า เลิกคิดถึงน้องชายนายสะ! เพราะยังไงนายก็ไม่ได้เจอน้องชายนาย......ตลอดไป..........]
"ว่าไงนะ!!!!!"
[ยินดีที่ได้รู้จัก....คิม ฮิมชาน...]
"เดี๋ยว!!!!...."
ตู๊ด! ตู๊ด! ตู๊ด!
"อะไรวะ!!!!!"
ฮิมชานว่าอย่างหัวเสีย ขยี้จนผมสีดำไม่เป็นทรง ก่อนจะปล่อยน้ำตาให้มันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
"ยองแจ....นายอยู่ไหน.....อย่าเป็นอะไรไปนะ....."
____________________________________________________________________________________________
A-Yo! GG!!
สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนนะครัชชชช!!!!
รู้สึกว่า ตอนนี้มันจิตๆ จิตมากๆ!!! (///มันก็จิตมาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ?)
ยังไงก็ขอบคุณนะ ที่เป็นหูเป็นตาให้
ผิดพลาดตรงไหนก็บอกกันได้นะ ไรต์จะได้ปรับปรุง
(เพราะภาษาไทยไรต์ไม่ค่อยแข็งแรง พอดีว่าอยู่เกาหลีนานไปหน่อย..//ถุ้ยยย!!!)
555555555+
โอ้! อย่าลืม เม้น+โหวต กันด้วยนะ!!
ถ้าไม่ยอมทำตามล่ะก็.....'ด้วยเจลโล่จะไปเล่นด้วยนะ...'
เจอกันเมื่อชาติต้องการ เยเฮท!!!!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ปีกแห่ง 'อิสรภาพ'......กำลังจะโบยบินหายไป...."
LOL.
:) Shalunla
ความคิดเห็น