คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Heart of Spirit : - episode 1 -
Heart Of Spirit
- 1 -
"There is nothing either good or bad but thinking makes it so."
ไม่มีสิ่งใดๆในโลกที่ดีหรือเลว มีแต่ความคิดของเราเท่านั้นที่ทำให้เกิดความดีและความเลว
"ถึงแล้วครับ"
ร่างบางสะดุ้งตื่นเล็กน้อยจากการเดินทางอันแสนยาวนาน เขาไม่รู้ว่าเขาหลับไปตั้งแต่เมื่อไร เขาไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานมากแค่ไหน...แต่ที่แน่ๆคือ พอเขาตื่นขึ้นมาพระอาทิตย์ก็ตกดินสะแล้ว....
"เชิญทางนี้ครับ..."
คนนำทางที่ยืนรอต้อนรับเขาเอ่ยบอก ก่อนจะเดินนำหน้ายองแจเดินเขาไปในตัวบ้าน....จะเรียกว่าบ้าน ก็คงจะไม่ถูก เพราะที่นี่มันใหญ่เกินไปที่จะเป็นตัวบ้าน มันเหมือนปราสาทสะมากกว่า เหมือนปราสาทของพวกนักวิทยาศาสตร์โรคจิต หรือพวกปีศาจ แวมไพร์ อะไรพวกนั้น เหมือนในหนังที่เขาดูกับพี่ฮิมชานเมื่อเร็วๆนี้เลย.....
....นี่มันสมัยไหนกันแล้ว.....ทำไมยังมีคนอาศัยอยู่ในปราสาทกันอีก.....
ก็ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ ตั้งหน้า ตั้งตา เดินตามผู้นำทางที่ใส่ผ้าคลุมตัวยาวแถมยังมีฮูทปิดใบหน้า ให้ความรู้สึกน่าขนลุกชะมัด!! ยิ่งมองภายในตัวปราสาทก็ยิ่งน่าขนลุก ถึงภายในจะดูหรูหราตามสไตล์ของยุโรปยุคกลาง แต่สำหรับยูยองแจแล้ว มันก็คือปราสาทของพวกโรคจิตดีๆนี่เอง....
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"เข้ามา..."
คนภายในตอบรับ ก่อนที่ผู้นำทางจะเปิดประตูแล้วเดินออกไป ทำให้เหลือแค่ยองแจกับบุคคลที่อยู่ภายในนั้นเท่านั้น
"เข้ามาสิ...แล้วก็เชิญนั่ง..."
บุคคลที่อยู่หลังเก้าอี้ตัวใหญ่เอ่ยบอก ก่อนจะหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขา ทำให้ยองแจเห็นใบหน้าบุคคลคนนั้นได้อย่างชัดเจน
ดูก็รู้! ว่าบุคคลตรงหน้าเขาต้องเป็นคนที่มีอิทธิพลต่อทุกคนในปราสาทนี้แน่ๆ แค่มองก็รู้สึกน่าเกรงขามแล้ว แถมเสียงทุ้มต่ำนั้นอีก....ถ้าคิดจะลองดีกับคนคนนี้....ก็แนะนำว่า ให้ลองคิดใหม่.....
"กำลังประเมินฉันอยู่ล่ะสิ..."
"..?!" ยองแจแปลกใจไม่น้อย ที่อยู่ๆคนตรงหน้าเขาเหมือนอ่านความคิดของเขาได้
"หึ! ไม่ต้องแปลกใจหรอก....เอาล่ะ! เข้าเรื่องเลยดีกว่า"
คนต้องหน้าเขาลุกขึ้น ก่อนจะเดินมาตรงหน้าเขา แล้วพิงตัวไว้กับโต๊ะทำงาน กอดอกมองหน้าเขาก่อนจะแสยะยิ้ม
"ฉันชื่อ 'บัง ยงกุก' เป็นเจ้าของปราสาทหลังนี้ และเป็นคนที่จ้างนาย.....ส่วนนายก็คือ ยู ยองแจ ใช่ไหม?"
"..คะ..ครับ"
"หึ! ตัวจริงน่ารักกว่าในรูปสะอีก......เอาล่ะ! ตามฉันมา ฉันจะพานายไปทำงาน.."
ยองแจลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินตามยงกุกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่รู้ตัวเลยว่า....ตัวเองกำลังเดินไปหาปีศาจที่รอค่อยมาเล่นกับเขาอยู่.......
"นายรู้ใช่ไหม ว่างานของนายคืออะไร..." ยงกุกพูดทำลายความเงียบ ในระหว่างทางที่พวกเขากำลังเดินไป ยองแจสังเกตมานานแล้วว่า ทางที่ยงกุกกำลังพาเขาไป มันเริ่มเปลี่ยวมายิ่งขึ้น รอบข้างทางไม่มีอะไรเลย นอกจากโคมไฟโบราณเท่านั้นที่ส่องแสงให้ความสว่างแก่พวกเขา
"ครับ.....งาน 'พี่เลี้ยงเด็ก'..."
ยงกุกล้อมยิ้มออกมา ก่อนที่พวกเขาจะมาหยุดอยู่ที่ประตูบานใหญ่ ยองแจได้แต่คิดในใจว่า ทำไมเด็กเล็กๆ ถึงแยกออกมาไกลจากผู้คนขนาดนี้ หรือไม่ก็เด็กคนนี้อาจจะมีปัญหา ก็เลยจ้างพี่เลี้ยงเด็กอย่างเขามา.....ล่ะมั้ง?.....
"นี่คือสิ่งที่นายต้องทำ...."
แอ๊ดดดดดดดด.....
เสียงประตูเปิดออก ปรากฏร่างของเด็กน้อย.... ไม่!! ไม่ใช่!!! ไม่ใช่เด็กน้อย!!!!....แต่เป็นเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับเขาเลยตังหาก!!!!!
เด็กคนนั้นนั่งอยู่ตรงปลายเตียงหันหลังให้กับเขา ท่าทางดูเหม่อลอยมองออกไปทางหน้าต่าง ในอ้อมแขนก็มีตุ๊กตาหมีขนาดกลางกอดอยู่ ดูก็รู้ว่า เด็กคนนี้ไม่ปกติแน่ๆ!! ก่อนจะค่อยๆหันหน้ามาทางเขาด้วยสายตาเหม่อลอยพร้อมกับส่งยิ้มบางๆมาให้ ถ้าคนอื่นเห็นก็คงคิดว่า เด็กคนนี้น่ารัก...แต่สำหรับยองแจกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย.....
"มาแล้วหรอ......เพื่อนใหม่ของเจลโล่..."
"!!!"
ปึงงง!!!!!
"คิม! ฮิม! ชานนนนนนนน!!!!!!..."
"ว๊ากกกกกกกกกกกกก!!! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย 'เจบี'!!! "
ฮิมชานว่าเพื่อนของเขา ที่บังอาจมาทำให้เขาตกใจ เจบี เป็นรุ่นน้องของเขาแถมยังเป็นเพื่อนกับยองแจ แต่เจบีก็ไม่ค่อยจะเคารพเขาสักเท่าไร เพราะหมอนี้บอกว่า จะเป็นน้องเขยของเขาให้ได้ เมื่อถึงตอนนั้นถึงจะเคารพเขา
....เหอะ! นายก็ได้แค่ฝันแหล่ะ เจบี...อีกสักสิบชาตินายก็ไม่ได้ยองแจไปเป็นเมียหรอก!!!!....
"นี่พี่! ยองแจไปทำงานแล้วหรอ?"
"อื้ม...ทำไมอะ??"
"ก็เปล่าอะ....แค่คิดถึง"
"เหอะ! คิดถึง 'ยองแจ' ของฉัน....หรือคิดถึง 'ยองแจ' นู้นนนนนนน!!!"
ฮิมชานว่า พล่ามชี้ไปที่บุคคลนึงที่อยู่อีกฝั่ง กำลังนั่งทำงานอย่างขยันขันแข็ง เจบีเห็นแบบนั้นก็รีบหันขวับ! หน้าแดงก่อนจะหันมาว่าฮิมชาน
"ย๊าาาา!!!! ผมก็ต้องคิดถึง 'ยู ยองแจ' สิ! ไม่ใช่ไอ้ขี้เซา 'ชเว ยองแจ'......ปึก! โอ๊ยยยยยย!! ทำบ้าอะไรของนายวะ?!!!!"
"หุบปาก!! แล้วมาทำงานได้แล้ว ไอ้ขี้แฉ!!!" คนที่ปาก้อนยางลบใส่หัวของเจบีเมื่อกี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็น ชเว ยองแจ นั้นเอง
"อะไรวะ!!! ไอ้ขี้เซา คืนนี้กลับไปแกไม่รอดแน่!!!!"
"ไม่กลัวเว้ยยยยย!!!!!"
ฮิมชานได้แต่มองรุ่นน้องของตนกัดกันไปมา ส่ายหัวให้กันรุ่นน้องทั้งสองก่อนจะหันกลับไปทำงานของตนต่อ
ฮิมชานเป็นแค่พนักงานบริษัทธรรมดา เงินเดือนก็ไม่ได้มากมายอะไร แต่ก็พอเลี้ยงยองแจกับเขาได้บางครั้งก็อยู่ทำโอทีจนดึกดื่นอย่างเช่นวันนี้ แต่ยองแจก็ไม่เคยบ่นเขาแถมยังรอเขากลับบ้านจนตัวเองเผลอหลับไป เห็นแล้วก็สงสารเหมือนกัน แต่บางครั้งยองแจก็น่ารักดี อาาาาา~~~ คิดถึงแล้ว ก็โทรหาหน่อยก็แล้วกัน
ไวเท่าความคิด ฮิมชานหยิบสมาทโฟนเครื่องบานออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะกดโทรของยองแจทันที
ตู๊ด~~ ตู๊ด~~ ตู๊ด~~
ทำไมไม่มีคนรับโทรศัพท์นะ ฮิมชานตัดสินใจโทรไปอีกครั้ง แต่ครั้งนี้สายกลับถูกตัด
แปลก.....แปลกมาก... ปกติยองแจจะไม่ตัดสายเขา แม้ว่ายองแจจะทำอะไรอยู่ ยองแจก็มักจะมารับสายเขาก่อนเสมอ แต่นี่กลับตัดสายเขา...ทำไมรู้สึกไม่ดีเลย..
ยองแจ....อย่าเป็นอะไรไปนะ.....
ปึงงงง!!!!!!!
ทันทีที่เสียงประตูห้องปิดลง ยองแจรีบหันขวับไปมองก่อนจะวิ่งไปเปิดประตูอีกครั้ง แต่ประตูกลับล็อกจากด้านนอก ยิ่งทำให้ยองแจรู้สึกลนลาน และรู้สึกกลัว....เมื่ออยู่กับเด็กคนนี้แค่สองคน.....
"คุณยงกุก!! เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!!!...." ยองแจทั้งทุบ ทั้งกระชากลูกบิดประตูแถบจะติดคามือ จนมือแดงไปหมด แต่ก็ไม่ได้ผล แถมยังรู้สึกเจ็บที่มือจากแผลเก่าที่โดนกระจกบาดกลับมาเลือดไหลอีกครั้ง
หมับ!!!
"ยองแจ....เรามาเล่นกันเถอะ.."
อ้อมกอดจากเด็กผมสีเทาแกมฟ้า ไม่ได้ทำให้ยองแจรู้สึกอุ่นเลย แต่กลับทำให้ยองแจตัวแข็งทื่อ รู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งร่างกาย ล้อมกลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างยากลำบาก ก่อนจะค่อยๆหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเด็กหนุ่มตรงหน้า
ตู๊ดดดด~~ ตู๊ดดดดด~~ ตู๊ดดดดดด~~~
อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ของร่างบางก็ดังขึ้น แต่ก็ไม่มีใครขยับตัวแม้แต่น้อย เจลโล่มองร่างบางตรงหน้ายิ้มๆ แต่ยองแจกลับคิดว่า รอยยิ้มนั้นมันน่ากลัวเหลือเกิน...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ยองแจพยายามควบคุมไม่ให้มือสั่น หยิบโทรศัพท์ออกมามองสายที่โทรเข้ามา พอรู้ว่าเป็นใคร ยองแจก็แทบอยากจะร้องไห้ เพราะเป็นพี่ชายของเขาที่ร่างบางคิดถึงมากที่สุด แต่ยังไม่ทันได้กดรับ สมาทโฟนเครื่องบางกลับถือกระชากด้วยฝีมือของเด็กหนุ่มหัวฟ้าตรงหน้า
เจลโล่มองหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาแล้วขว้างสมาทโฟนเครื่องบางจนแตกกระจายเต็มพื้น ยองแจมองภาพนั้นเหมือนหัวใจตัวเองหยุดเต้น เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะหันมามองหน้าของเด็กตรงหน้าด้วยอาการโกรธจัด
"ย๊าาาาา!!!!!!! นาย!....."
"พี่ยงกุกไม่ได้บอกยองแจหรอว่า อยู่กับเจลโล่ห้ามติดต่อใครทั้งนั้น!!!"
ยองแจสะดุ้งตกใจที่อยู่ๆเจลโล่ก็ตะโกนออกมาแบบนั้น ก่อนที่สายตาของเจลโล่จะเหลือกไปเห็นแผลของยองแจที่เลือดเริ่มแห้งเกรอะกัง ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับแสยะยิ้มออกมา แล้วเอื้อมมือไปจับมือของยองแจขึ้นมากุมไว้
"ยองแจ....เจ็บมากไหม?...." ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้อยู่ในอารมณ์ไหน แต่ที่แน่ๆ เขาไม่อยากเข้าใกล้เด็กคนนี้เลย....
"ยองแจทำไมไม่ตอบเจลโล่ล่ะ..ยองแจเกลียดเจลโล่หรอ?..." ไม่พูดเปล่า เจลโล่บีบมือยองแจ จนยองแจร้องออกมาด้วยความเจ็บจากบาดแผลที่มันเริ่มช้ำขึ้นเรื่อยๆ
"โอ๊ยยยยย!!! เจลโล่ เจ็บ!!"
ยองแจกระชากมือของตนเองออกมาจากการกอบกุม ก่อนจะมองมือของตนเองที่มันเริ่มช้ำจนเขียวแล้ว
"ไม่เอา!!! อย่าเรียกเจลโล่แบบนั้น!!!..."
อยู่ๆเจลโล่ก็อาละวาดขึ้นมา ทำเอายองแจตามอารมณ์ไม่ทัน ได้แต่มองการกระทำของคนตรงหน้าเท่านั้น
"ยองแจต้องเรียกเจลโล่ ว่า 'จุนฮง' นะ"
"...?"
"ชื่อนี้เจลโล่ให้ยองแจเรียกได้แค่คนเดียว คิคิ!! เพราะยองแจจะต้องเป็นเพื่อนของเจลโล่.......
ไปจนตาย!!......"
______________________________________________________________________________________
A-Yo! GG!!
สวัสดีตอนบ่ายๆ รีดเดอร์ทุกคน
แต่งตอนนี้รู้สึกว่ามันนานมาก นานจนตัวเองเริ่มรู้สึกจิตขึ้นเรื่อยๆ
นี่ถ้าไม่ตัดจบ คงได้นั่งหัวเราะคนเดียวแล้วล่ะ - -*
ไรต์ขอนั่งซ้ำใจแป็บ! ฮืออออออออๆๆๆ BAP ไม่มาไทย
รู้สึกเศร้า..T^T
แต่ไม่เป็นไร เพราะ #เป็นเบบี้ต้องอดทนสามีไม่สนต้องไม่ตาย
เอาล่ะ! ยังไงก็อ่านให้สนุกนะ! (เอ๊ะ?!)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"ได้เวลาสนุกแล้วสิ ได้เวลาสนุกแล้วสิ...."
LOL.
:) Shalunla
ความคิดเห็น