OS SF TaoHun - ST Code

ข้อมูลเบื้องต้น

OS SF TaoHun - ST Code 100% (END)

 

             กลับมาตามคำเรียกร้อง (ใครเรียกร้องให้มึงกลับมา-_-") ฟิคเรื่องนี้เกิดขึ้นหลังจากนั่งจ้องรูป "ST" ในไอจีน้องฮุนเป็นเวลาเกือบชั่วโมง แล้วก็นั่งกดไลค์ อันไลค์อยู่หลายครั้ง แล้วก็เกิดเป็นฟิคเรื่องนี้ขึ้น ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่านนะ จุ๊บปี้^3^

              สวัสดีครับทุกคนผม'โอเซฮุน'น้องเล็กผู้ใสซื่อน่ารักจากบอยแบรนด์ชื่อดังเอ็กโซ วันนี้ผมมีเรื่องกลุ้มใจบางเรื่องกำลังกวนใจผมอยู่ หลายๆคนคงเห็นว่าผมกับ'ฮวาง จื่อเทา'นั่นสนิทสนมกันค่อนข้างมาก ใช่ครับเราสองคนมีความสัมพันธ์ที่ไม่สามารถบอกให้คนทั่วไปรู้ได้ว่าเรา 'รัก' กันมากแค่ไหน เรื่องความสัมพันธ์ที่เปิดเผยไม่ได้ก็เป็นเรื่องนึงที่ผมกลุ้มใจ แต่ตอนนี้มีเรื่องให้กลุ้มใจมากกว่านั้นครับคือเราสองคนทะเลาะกัน(อีกแล้ว) เป็นปกติที่เราจะทะเลาะกันด้วยเรื่องไร้สาระบ่อยๆ และบางทีก็เกิดจากอาการขี้หึงไม่เข้าเรื่องของผม แต่ทุกครั้งจื่อเทาจะเป็นคนยอมลงให้ผมเสมอ แต่ไม่ใช่กับครั้งนี้ที่ความขี้หึงบวกกับความขี้ประชดประชันของผมทำให้จื่อเทาโกรธจนเป็นเรื่องจนได้ 




               เรื่องมันมีอยู่ว่าก่อนหน้านี้รายการlaw of jungle ที่จื่อเทาไปอัดไว้เมื่อหลายเดือนก่อนออกอากาศ ครั้งแรกที่ผมได้ดูพูดได้คำเดียวว่าผมหงุดหงิดมากถึงมากที่สุด ผมไม่ชอบการที่เค้าต้องไปสนิทสนมแตะเนื้อต้องตัวใครนอกจากผม ถึงนั่นจะเป็นงานก็ตาม ต่อให้เป็นสมาชิกในวงผมก็ไม่ชอบอยู่ดี ผมพูดกับจื่อเทาบ่อยๆว่า


 "ถ้าโลกนี้มีแค่เราสองคนก็ดีสินะ" เค้าก็จะพูดกับผมบ่อยครั้งว่า

 "อย่าพูดในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ สิ่งที่เป็นไปได้คือนายต้องไว้ใจฉันให้มากๆ" เค้าพูดประโยคนี้เพราะเราคิดว่าที่ผมหึงเค้าบ่อยๆเพราะผมไม่ไว้ใจเค้า ที่จริงมันไม่ใช่เลยเป็นเพราะผมไม่ไว้ใจคนอื่นต่างหาก จื่อเทาเป็นคนมีเสน่ห์มากถ้าคุณแค่มองผ่านอาจจะมองไม่เห็นเสน่ห์นั่น แต่ถ้าคุณยิ่งรู้จักคุณจะยิ่งรักในสิ่งที่เขาเป็น การแสดงออกอย่างตรงไปตรงมา ความใสซื่อบริสุทธิ์ แถมบางมุมยังดูเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจ หลายๆมุมของเค้าทำให้ผู้คนรักและเอ็นดูเค้าได้ไม่ยาก ผมเลยอดที่จะหวงเค้าไม่ได้ ยิ่งบางมุมพิเศษๆที่เค้าทำให้แค่ผม ผมก็กลัวว่าคนอื่นจะได้เห็นมุมนั้นของเขา ผมละอยากผูกเค้าติดไว้กับตัวตลอดเวลาจริงๆ อ๊า.... พาออกมานอกเรื่องมาไกลเลย กลับมาครับกลับมา ผมไม่ชอบที่เค้าไปออกรายการนั่นผมดูพาร์ทแรกพร้อมๆเมมเบอร์ในวงและไม่คิดจะดูอีก แต่ผมบังเอิญได้ดูตอนสุดท้ายที่บ้านเพื่อนของผมหลังจากที่ผมไปออกรายกายเสร็จ ทั้งเพื่อนทั้งรุ่นพี่ต่างเอ่ยชมความติ๊งต๊องที่คงดูน่ารักของจื่อเทากันไม่หยุดปาก ใครจะรู้บ้างว่าโอเซฮุนกำลังจะอกแตกตายกับไอ้รายการบ้าๆนี่ 

"Rrrrrrrrrrrrrrr" เสียงโทรศัพท์เข้ารอบที่สิบ ผมรู้ดีว่าใครโทรมาดึกดื่นเที่ยงคืนผมยังไม่กลับถึงหอ "จื่อเทา" โทรตามแบบนี้ประจำ แต่ครั้งนี้ผมตั้งใจยั่วโมโหเค้า ไม่รับสายไม่ว่า ถ่ายรูปกับเพื่อนและรุ่นพี่ทั้งหลายลงไอจี ทั้งรูปกลุ่มที่ดูสนุกสนาน และถ่ายคู่อย่างถึงเนื้อถึงตัวแบบที่ฮยอนบินนี่ยังไม่เคยได้ลงในไอจี ผมทำอย่างนั้นทั้งๆที่รู้ว่าจื่อเทาจะประสาทแตก แล้วก็แย่กว่านั้นคืนนั้นผมไม่ได้กลับหอ ทั้งๆที่เช้าวันต่อมาผมต้องบินไปทำงานที่ต่างประเทศ ผมก็บินไปทำงานทั้งๆชุดนั้น เมื่อผมมาถึงสนามบินผมก็ได้รับสาสน์จากลีดเดอร์ของวงว่า จื่อเทาโมโหมากถึงมากสุดๆ แม้แต่เจ้าแคนดี้ลูกรักสุดสวาทของจื่อเทา*หมานี่ก็เป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำผมอารมณ์เสียบ่อยๆ ก็เอาไม่อยู่ ผมได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกผิดขึ้นมาบ้างเล็กๆ เพราะผมรู้ดีว่าที่จื่อเทาโกรธมากกว่าครั้งไหนๆ เพราะผมไม่กลับหอแถมพวกที่ผมได้สนุกด้วยเมื่อคืนคือคนที่จื่อเทาไม่รู้จัก ก่อนขึ้นเครื่องผมไม่มีเวลามากพอจะโทรไปเคลียร์กับเค้าหรอก สิ่งที่ผมทำได้คือส่งข้อความไปหาเค้าสั้นๆว่า "ขอโทษ" ยิ่งผมปลดล็อคเครื่องมือสื่อสารแล้วกดเข้าไปดูแจ้งเตือนแอพพลิเคชั่นและรายการโทรต่างๆก็ยิ่งรู้สึกผิด รายการสายโทรเข้าที่ไม่ได้รับกว่าร้อยสาย แล้วแจ้งเตือนในรายการแชทต่างอีกมากมายที่ผมยังไม่กล้าเปิดอ่าน ใช่ครับโอเซฮุนกำลังกลัวความผิดตัวเอง ตอนทำก็สนุกอยากเอาชนะแต่พออารมณ์เย็นลงผมถึงรู้ว่าคนที่ผิดเต็มๆน่ะผมทั้งนั้น ตอนนี้จื่อเทาต้องโกรธผมมากแน่ๆ เดี๋ยวถึงแม็กซิโกผมจะต้องรีบง้อคุณแฟนแล้วล่ะ ผมนั่งทำใจตลอดการเดินทางแถมยังโดนพี่จุนมยอนบ่นซะชุดใหญ่ที่ทำตัวไม่ดี พี่จุนมยอนรู้เรื่องของผมและจื่อเทาดีและคอยช่วยเหลือคอยให้คำปรึกษาพวกเรามาตลอด และแล้วเวลาทำใจของผมก็หมดลงเมื่อผมเดินทางถึงที่พักที่แม็กซิโก เมื่อเข้าไปในห้องพักเรียบร้อยผมก็ได้แต่ถอนหายใจทิ้งในเมื่อทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ผมจึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและต่อสายไปยังคนที่อยู่ไกลคนละซีกโลก "ตู๊ด.....ตู๊ดๆๆๆๆๆๆ"

"ย่าห์!!! ตัดสายฉันหรอฮวางจื่อเทา"
อดเลือดขึ้นหน้าไม่ได้ ผมกดต่อสายหาเค้าอีกหลายรอบก็ไม่รับ หงุดหงิดเป็นบ้าเลย ยังโกรธผมหรือทำอะไรอยู่นะ ผมหงายท้องลงบนเตียงขนาดควีนไซส์ เตียงที่ดูใหญ่ไปเลยนะเวลาต้องนอนคนเดียว ปกติเวลาอยู่หอหรือไปต่างประเทศ ผมกับจื่อเทามักจะนอนด้วยกันเสมอ เมมเบอร์ทุกคนและเมเนเจอร์ทุกคนรู้ความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ ไม่แปลกที่พวกเขาจะเปิดโอกาสให้เราอยู่ด้วยกันในเวลาส่วนตัว แต่วันนี้ผมต้องนอนคนเดียวเหงาชะมัดเลย ผมลุกขึ้นมาแล้วปลดล็อกโทรศัพท์อีกครั้งลองกดออกโทรออกหาปลายสายเดิมอีกหลายครั้ง แต่ก็เป็นเช่นเดิมไม่มีการตอบรับใดๆ นี่ผมน้อยใจแล้วนะเนี่ย:( ตอนนี้ที่เกาหลีกี่โมงกันแล้วนะเทาจะทำอะไรอยู่ก็ไม่รู้ กินข้าวรึยังนะช่วงนี้กำลังเห่อเจ้าลูกหมาแคนดี้ที่น่าหมั่นไส้นั่นอยู่ด้วย ซื้อมาแย่งความรักกับผมทำไมก็ไม่รู้ หึงกระทั่งกับหมาผมนี่บ้าจริงๆคิดถึงซะแล้วสิ จะไม่เจอกันอีกตั้งหลายวัน ว่าแล้วผมก็นึกขึ้นได้เปิดโปรแกรมแชทบนมือถือขึ้นมาส่งข้อความไปให้ละกัน แต่เปิดเข้าไปผมก็เห็นแจ้งเตือนข้อความที่ยังไม่ได้อ่าน

'[EXO] HZT-ao' 407 ข้อความที่เค้าส่งมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วผมไม่ได้อ่าน
ผมเปิดเข้าไปข้อความสุดท้ายที่เค้าส่งมาคือเวลาตี5ของวันที่ผมไม่ได้กลับหอ ข้อความที่ส่งมาโดยรวมตอนแรกๆของข้อความก็คือ 

[EXO]HZT-ao : อยู่ไหนดูรายการที่ฉันไปออกมั้ย อย่าลืมดูรายการนะบอกพี่ซูโฮด้วย ได้ดูรายการฉันรึป่าว (นี่ก็โปรโมทตัวเองจัง ผมนึกว่าฮวางจื่อเทาเป็นบอร์ดประชาสัมพันธ์ซะอีก) ดูรายการแล้วอย่างอนกันอีกละ งานครับงาน ' ตอนแรกๆก็โปรโมทรายการ หลังจากนั้นก็บ่นเรื่องผมไม่ตอบ จนเค้าคิดว่ามือถือผมแบตหมดรึป่าว แล้วข้อความต่อๆมาก็ยาวติดๆกับมาหลายๆข้อความและทุกข้อความก็แสดงถึงความเป็นห่วง

[EXO]HZT-ao : เซฮุนน่าอยู่ไหนพี่ซูโฮกลับมาแล้วนะ

[EXO]HZT-ao : โทรศัพท์เป็นอะไรรึป่าวทำไมไม่รับ

[EXO]HZT-ao : ฮุนนา นายโอเครึป่าวตอบฉันหน่อยฉันเป็นห่วงนะ

[EXO]HZT-ao : ฮยอนบินบอกนายไม่ได้อยู่กับเค้านายอยู่ไหนน่ะเซฮุน

[EXO]HZT-ao : ฉันไม่สนุกแล้วนะโอเซฮุน ดึกมากแล้วกลับได้แล้วฉันรออยู่


เค้าส่งมาประมาณนี้อีกเป็นร้อยๆข้อความ ผมอ่านข้อความเหล่านั้นด้วยใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แล้วยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปอีกเมื่อรู้ว่าเค้าขับรถออกมาตามหาผมในที่ๆเราเคยไปด้วยกัน ผมแยกกับพี่ซูโฮที่บ้านพี่ดงฮวาไม่แปลกที่พี่ซูโฮจะไม่รู้ว่าผมอยู่ไหน 

[EXO]HZT-ao : ฉันอยู่แม่น้ำฮันที่เดิมนะหวังว่าจะเจอนาย

[EXO]HZT-ao : ตอนนี้อยู่พูกัก ฮุนนานายอยู่ไหนเนี่ย!! ฉันขับรถทั่วโซลแล้วนะ

[EXO]HZT-ao : โอเซฮุน!! นายไม่ได้โดนฉุดใช่มั้ย นายกำลังเมาที่ไหนเนี่ย 

[EXO]HZT-ao : เซฮุนนา ช่วยตอบอะไรซักหน่อยฉันจะเป็นบ้าอยู่แล้วนะ ตอบให้รู้ว่านายอยู่ไหน ให้รู้ว่านายปลอดภัยก็พอ แล้วเดี๋ยวฉันไปรับ


ผมอ่านจนถึงนี่น้ำตาก็ไหลออกมาไม่รู้ตัว ผมไม่รู้ว่าเทาห่วงผมขนาดนี้เพราะปกติเราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด และเวลาที่ผมออกไปไหนโดยไม่มีเทาผมก็จะไปแต่กับเพื่อนๆหรือรุ่นพี่ของผมที่เทารู้จัก เช่นเดียวกันเวลาที่เทาออกไปโดยไม่มีผมเขาก็จะไปกับเพื่อนๆเขาที่ผมรู้จัก และทุกครั้งต่อให้ไปเที่ยวจนดึกดื่นเราก็จะกลับหอ แต่ครั้งนี้ผมทำผิดกฏที่เราตั้งกันไว้ทุกข้อ ทุกข้อความที่เทาส่งมาแสดงถึงความเป็นห่วง กังวลใจร้อนใจเป็นอย่างมาก จนกระทั้งปรากฏข้อความรูปสองข้อความ เป็นรูปที่ในไอจีของพวกเพื่อนๆผมที่เราถ่ายรวมกันเป็นกลุ่มในห้องที่มีบรรยากาศเหมือนจัดงานปาร์ตี้เล็กๆ และอีกรูปเป็นรูปคู่ที่เพื่อนรุ่นพี่กอดคอถ่ายรูปคู่กับผม และประโยคต่อมาที่เป็นข้อความสุดท้ายที่เค้าส่งมาก็ทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิม 

[EXO]HZT-ao : สนุกมากมั้ยโอเซฮุน

เมื่ออ่านทุกข้อความจบผมก็ได้แต่ร้องไห้เพราะรู้สึกผิด แล้วเมื่อสติเริ่มกลับมาอีกครั้งผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเค้าอีกหลายสิบสาย และส่งข้อความผ่านโปรแกรมแชทเพื่ออธิบายและขอโทษเค้าเป็นร้อยๆข้อความ แต่ไม่มีแม้แต่ขึ้นว่าปลายทางที่ส่งไปหานั้นได้อ่านมันแล้ว ผมเสียใจและไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมตั้งสถานะโปรแกรมแชทสนทนาทุกอย่างที่พอจะผ่านเข้าตาเค้าได้ "S o r r yㅠ.ㅠ" ผมไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อ จนกระทั่งเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้น ผมดีใจลุ้นให้เป็นจื่อเทา แต่ก็ไม่ใช่

[EXO]Suho : เป็นอะไรรึป่าวเซฮุน? 
เมื่อเห็นข้อความจากพี่ซูโฮผมก็งอแงหนักกว่าเดิม ทั้งที่เป็นข้อความที่แสดงถึงความเป็นห่วง แต่ผมกลับรู้สึกเหมือนตัวเองถูกซ้ำเติมความผิดของตัวเองอยู่ ผมตัดสินใจเดินออกไปหาพี่จุนมยอนที่ห้องทั้งที่หน้ายังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ในมือข้างนึงกำโทรศัพท์แน่น อีกข้างก็อุ้มตุ๊กตาหนอนลาวาสีแดงขนาด20นิ้วที่เทาซื้อให้ออกมาด้วย เมื่อถึงห้องผู้เป็นพี่เซฮุนก็โผลเข้าก่อนแน่น 

"เกิดอะไรขึ้นเซฮุนนา ร้องไห้หน้าตามอมแมมเชียว เทาดุรึไง" แค่ได้ยินชื่อผมก็แหกปากร้องไห้หนักกว่าเดิม

"ฮืออออออ ฮืออออออ ทาววววววว น้องฮุนขอโทษ ฮือออออ" พี่จุนมยอนคงงงที่ผมเอาแต่แหกปากร้องไห้เสียงดัง และพร่ำพูดคำขอโทษต่างๆนานาถึงคนที่อยู่ไกลไปอีกฟากโลก พี่จุนมยองปลอบผมอยู่นานจะผมหยุดร้องไห้เหลือเพียงเสียงสะอื้นไห้บาง แล้วผมก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่จุนมยอนฟัง น่าแปลกใจที่ครั้งนี้พี่จุนมยอนเลือกที่จะไม่ซ้ำเติมผมสงสัยพี่เค้ารู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้ว ผมถือว่าเป็นเรื่องดีที่ไม่ถูกซ้ำเติมตอนนี้ เพราะแค่หาวิธีง้อเทาผมก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ผมนอนลงบนเตียงของพี่จุนมยอนและซุกหน้ากอดเจ้าตุ๊กตาหนอนน้อยที่เทาซื้อให้ด้วยเหตุผลว่ามันเหมือนผม (ถ้าคุณได้ดูอนิเมชั่นนี้จะรู้) พี่จุนมยอนก็นั่งปลอบแล้วก็ลูบผมไปมาจนผมรู้สึกดีขึ้น แล้วพี่เขาก็ลุกออกไปที่ระเบียงพร้อมกับโทรศัพท์มือถือในมือ ผมได้แต่มองตามหลังและเมื่อความเงียบกลับมาเยือนผมก็เริ่มเศร้าขึ้นมาอีกแล้ว 

"หนอนน้อย พี่เทาจะหายโกรธเซฮุนนารึยังนะ?" ถามไปก็ใช่ว่าจะได้คำตอบ เปิดดูข้อความที่ส่งไปให้ก็ยังไม่เปิดอ่าน ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาสักพักพี่จุนมยอนก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับยื่นมือถือมาเกือบจะโดนหน้าผม

"ไม่เชื่อแกก็ดูหน้าเมียแกซะ ร้องไห้ขนาดนี้พรุ่งนี้จะทำงานได้รึป่าวก็ไม่รู้" ผมอดหน้าเหวอได้ได้เมื่อเงยหน้าดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือชัดก็เห็นว่าหน้าจอเป็นหน้าวิดีโอคอลอยู่ และคนที่ปรากฎอยู่ในหน้าจอก็ทำให้น้ำตาที่เหือดหายของผมไหลออกมาอีกครั้ง

"ฮึก ฮึ ฮืออออ ทาววววววววววว ฮือ เทา เทาเกอเก่อ เซฮุนนาขอโทษ ฮือ ฮุนนาผิดเอง ฮุนดื้อ ฮุนเอาแต่ใจเอง ฮุนขอโทษ" ผมพร่ำพูดขอโทษเค้ามากมาย แต่สิ่งที่ผมได้มาคือความเงียบ

"..........."

"เทาฮยอง น้องฮุนขอโทษยกโทษให้น้องได้มั้ย น้องผิดไปแล้วน้องจะไม่ทำแบบนี้อีก เทาจ๋า เทาอย่าเงียบอย่างนี้ เทาจะดุจะว่าฮุนอย่างไงก็ได้แต่อย่าเงียบแบบนี้" น้ำตาที่ไหลอยู่แล้วไหลหนักกว่าเดิม กลัวเหลือเกินดทาโกรธแบบนี้น่ากลัวเหลือเกิน เค้าบอกว่ามนุษย์เอบีโกรธยากแต่โกรธแล้วน่ากลัวมาก ผมไม่เคยเชื่อเลยเพราะตั้งแต่รู้จักและคบกันมาผมไม่เคยเห็นเทาโกรธ จนกระทั่งวันนี้แหละครับผมเชื่อแล้ว เทาเงียบและได้แต่มองผมร้องไห้ผ่านโทรศัพท์มือถือด้วยสายตาที่ติดจะเย็นชา แล้วอยู่ๆเขาก็เรียกชื่อลูกหมาตัวน้อยแล้วอุ้มมันขึ้นมา

"แคนดี้อ่า มานี่มา นี่เห็นมั้ยนั่นใคร เห็นคนใจร้ายรึป่าวแคนดี้ หม่ามี้แคนดี้ใจร้ายมากเลยรู้มั้ย ปะป๊าควรจะหายโกรธหม่ามี้แคนดี้ดีมั้ย" เทาพูดหยอกล้อกับลูกหมาน้อย จนผมอดพูดแทรกขึ้นไม่ได้

"หายสิใช่มั้ยแคนดี้ ปะป๊าใจดีไม่หายโกรธหม่ามี้ได้ไง หม่ามี้น่ะ หม่ามี้นะ ฮึก หม่ามี้รักปะป๊าของแคนดี้ที่สุดในโลกเลยนะ ถึงหม่ามี้จะดื้อ ชอบหึง ชอบหวง ชอบเอาแต่ใจ ชอบประชดประชันทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต แต่ทั้งหมดนี้ก็เพราะหม่ามี้รักปะป๊ามาก อยากให้ปะป๊ารักหม่ามี้คนเดียว มองหม่ามี้คนเดียว หม่ามี้นิสัยไม่ดีหึงปะป๊าแม้กระทั่งกับพี่ๆในวง คนนอกวง ผู้หญิง ผู้ชาย คนสัตว์สิ่งของ รถ หมา แมว เสื้อผ้า หม่ามี้ไม่ชอบสักอย่าง เพราะทุกอย่างที่ปะป๊าสนใจมันทำให้ปะป๊าหันเหความสนใจไปมองมันโดยที่ไม่มองหม่ามี้นะสิ ฮืออออ" ผมพูดความในใจออกมาเป็นกิโลแล้วก็ปล่อยโฮออกมา ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ อาจจะมองว่าผมไร้สาระแต่ผมไม่ชอบความรู้สึกที่เหมือนกับคนรักไม่ให้ความสำคัญกับเรา แล้วผมก็ได้ยินเสียงของเขาเรียกผม

"เซฮุนนา หยุดร้องไห้ได้แล้วคนดีเดี๋ยวป่วยนะ เร็วเช็ดน้ำตาแล้วมาคุยกัน" ได้ยินอย่างนั้นผมก็ได้แต่ซูดจมูก แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำหูน้ำตาออกจากใบหน้า แล้วจับมือถือมาตั้งเพื่อให้คุยได้สะดวก

"หยุดร้องไห้แล้วนะ อึก! มาคุยกัน เทาหายโกรธเซฮุนรึยัง" ผมถามเค้าด้วยเสียงที่ยังติดสะอื้นอยู่

"เซฮุนรู้สึกยังไง ตอนที่เทาไม่รับโทรศัพท์ ไม่อ่านข้อความที่ฮุนส่งมา" ตอบคำถามผมด้วยคำถามอีกแล้ว แต่ผมก็
ตอบเขาไปตามที่ผมรู้สึก

"เสียใจ น้อยใจ โกรธ เป็นห่วง กังวลไปหมดเลยแล้วก็รู้สึกผิดสุดๆเลย" พอพูดมาน้ำตาก็พาลจะไหลอีก

"หยุดนะห้ามร้อง นี่เรากำลังคุยกันด้วยเหตุผล เทาไม่ได้ดุ"

"คะ ครับ" รับคำแล้วใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา

"ครั้งนี้ใครผิด"

"เซฮุนผิด"

"ผิดอะไรบ้าง?"

"เซฮุนไม่รับโทรศัพท์ เซฮุนไม่อ่านไม่ตอบคาทก เซฮุนไม่กลับหอ เซฮุนไม่บอกว่าไปไหน เซฮุนไปข้างนอกกับคนที่เทาไม่รู้จัก เซฮุนให้ผู้ชายคนอื่นถูกเนื้อต้องตัว เซฮุนทำให้เทาเป็นห่วง เซฮุนทำให้เทาเสียใจ อึก" ความผิดของผมมันกี่กระทงเข้าไปแล้วนะ 

"เซฮุนรู้ว่าผิดอะไร เซฮุนรู้ว่าเทารู้สึกยังไง แต่เซฮุนก็ยังทำ เซฮุนคิดถึงใจเทาบ้างมั้ย อย่างน้อยก็ตอบข้อความกันสักนิดว่าไม่ต้องเป็นห่วงก็ได้ ไม่ใช่ทำให้พี่รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนบ้า เที่ยวขับรถไปทั่วโซล เที่ยวเคาะห้องคนนั้นคนนี้กลางดึกเพื่อตามหาแฟน ทั้งที่แฟนพี่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั่งสนุกนั่งดื่มหัวเราะต่อกระซิกปะบผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้" เทาพูดออกมาเหยียดยาว

"ฮึก อึก ฮุนขอโทษ เทาจ๋าน้องฮุนขอโทษ น้องฮุนจะไม่ทำอีก" ผมพูดทั้งน้ำตา

"สัญญาได้มั้ยว่าจะไม่ทำแบบนี้ จะหึงจะหวงอย่างไงก็ห้ามทำแบบนี้อีก" 

"ครับ!! น้องฮุนสัญญา" ผมพูดออกมาอย่างมั่นใจในคำสัญญาของตัวเอง

"รักษาคำสัญญานะครับคนดี รู้ใช่มั้ยเทาไม่ชอบคนผิดสัญญา" ผมพยักหน้ารับหงึกๆ

"ดีมาก แล้วก็เลิกคิดมากได้แล้วนะ เทาบอกแล้วไงว่าเทารักเซฮุนคนเดียว รักมากด้วย ไม่นอกใจ ถึงจะมองหมามองแมว มองมนุษย์หรือสิ่งแปลกปลอมอื่นๆมั้ง แต่นั้นมันเป็นแค่ความสนใจความชอบ แต่ความรักน่ะไม่มีใครแย่งมันไปได้หรอก เพราะพี่ให้ฮุนไปหมดแล้ว รู้มั้ย" เมื่อเค้าพูกประโยคหวานเลี่ยนจบก็ยกยิ้มหล่อพิฆาตใส่กล้องให้ผม ผมนี่รู้สึกถึงความร้อนบนใบหน้าตัวเองเลยครับ ก็เพราะแบบนี้ไงผมถึงหวงเค้านักล่ะ

"ให้พูดแบบนี้กับฉันคนเดียวนะ ถ้าไปพูดกับคนอื่นฉันจะสาปแช่งให้จู๋นายใช้งานไม่ได้ ตัวเขียวขึ้นๆเป็นมาริโมะไปเลย"ผมพูดจริงนะ

"ค่ะ!! ก็พูดอยู่กับคนนี้คนเดียวเนี่ยแหละ จะให้ไปพูดกับใครได้ละคะ แฟนขี้หวงขนาดนี้ ;)" ยังจะมายักคิ้วหลิ่วตา

"รู้แล้วก็ดี ถ้าไปขี้หลีที่ไหนจะตามไปแหกอกให้ตายเลย" 

"โหดจังค่ะ แล้วนี่อยู่ห้องพี่ซูโฮหรอ"

"อื้มมมม"

"กลับห้องไปอาบน้ำล้างหน้าได้แล้วมั้งคะ หน้ามอมเชียว หนอนน้อยเลอะหมดแลเว กินยาดักไว้ด้วยนะเดี๋ยวปวดหัว" เทาบอกผมทำเหมือนว่าเค้าจะวางแล้วอย่างงั้นแหละ ไม่เอานะน้องฮุนยังไม่หายคิดถึงเลย "เทาจะวางแล้วหรอ น้องฮุนยังอยากคุยกับพี่เทาอยู่เลย":'( พูดแล้วทำปากเบะตามนิสัยที่ชอบทำบ่อยๆ
"งั้นเดี๋ยวฉันคอลไปที่เครื่องเซฮุนแล้วกันนะ เกรงใจพี่ซูโฮ พี่เค้าจะได้พักผ่อนด้วย"

อ่าาาาา ใช่สิพี่ซูโฮ

"ขอบใจนะที่ยังจำได้ว่าฉันมีตัวตนอยู่ ไหนๆก็ดีกันแล้วก็กลับห้องตัวเองไปไป๊ พี่จะพักผ่อน" พี่จุนมยอนเอ่ยปากไล่ ผมก็อดเบะปากใส่พี่แกไม่ได้:(

"งั้นอีกครึ่งชั่วโมงคอลมานะ จุ๊บ" แล้วผมก็ยิ้มออกมาเมื่อเทายื่นริมฝีปากมาจุ๊บที่กล้อง หลังจากที่โชว์สงคราม โชว์หวาน โชว์ดราม่าให้พี่จุนมยอนดูอยู่นาน ในที่สุดผมก็จบการพูดคุยกับเทาผ่านโทรศัพท์ของพี่ชายตัวขาว แล้วหอบสมบัติที่ติดตัวขามากลับห้องด้วยรอยยิ้ม พร้อมได้ยินเสียงบ่นของพี่ชายบ่นพึมพัม

"ถ้าเวลามีความสุขเห็นหัวเราเหมือนยามทุกข์บ้างก็ดีสิ เดี๋ยวจะให้เทาจ่ายค่าโทรศัพท์เดือนนี้ดูสิค่าโรมมิ่งปาไปเท่าไรละ" แฮ่ๆ โดนด่าแพ็คคู่แถมดูเหมือนว่าแฟนผมจะต้องเสียทรัพย์อีกด้วย


ผมกลับมาถึงห้องใช้เวลาอาบน้ำน้อยกว่าที่คิดกลัวเทาวิดีโอคอลมาแล้วไม่ได้รับ(อีก) จึงใช้เวลาที่เหลือนั่งดูความเคลื่อนไหวในอินสตาแกรม อ๊ะ!! คิดอะไรดีๆได้แล้วล่ะ คิดได้ผมก็เปิดอัลบั้มรูปในมือถือหารูปคู่ของผมและจื่อเทา มีรูปของเราสองคนในหลายๆอิริยาบทที่คนอื่นไม่เคยเห็นผมนั่งเลือกรูปไปก็ยิ้มไป จนกระทั้งเลือกรูปได้ ผมเลือกรูปที่เรา2คนไปถ่ายแบบใส่กางเกงคู่ นั่งอยู่บนโต๊ะชูแขนแล้วชูสองนิ้วคนละข้าง ผมนั่งฝั่งซ้ายเทานั่งฝั่งขวา ผมเลือกรูปนี้เพื่ออัพลงในอินสตาแกรมพร้อมกับแคปชั่น "ST" 



"เรียบร้อย" ผมพูดออกมาเมื่ออัพเดทรูปเป็นที่เรียบร้อยนับหนึ่งไม่ทันถึงสามเหล่าแฟนครับทั้งหลายก็มาถล่มไลค์และคอมเมนต์ในรูปอย่างล้นหลาม 
'เซเทาหรอคะ?' 

'อปโป้หล่อจัง'

'กรี๊ดดดดด!!! เทาฮุน'

'อปป้ากำลังทำให้ฉันเป็นบ้า'

'ทำไมต้องเทาฮุน'

'อยู่คนละฝากโลกยังอัพรูปคู่กัน เอ๊ะยังไง?'

'ฮุนฮานไม่ได้หรอ' 

'กลูต้าขาวใสเด้ง อกฟูรูฟิต คอลลาเจน วิตามิน ผลิตภัณฑ์เสริมความสวยงามทุกชนิดเข้ามาชมกันเลยจ้า'
โอ้โห้!! สารพัดคอมเม้นครับ แต่ยังไม่เจอคอมเม้นที่ถูกต้องและถูกใจนี่ผมกะว่าใครเม้นถูกในผมจะไดเร็กไปหาเลยนะเนี่ย :) เพลิดเพลินกับความสนุกบนมือถือได้ไม่นานคนที่ผมอัพรูปคู่ด้วยก็วิดีโอคอลมาแล้วล่ะ

"ครับผม!!" รับสายอย่างแข็งขัน

"อาบน้ำแปรงฟันกินยาเรียบร้อยตามที่สั่งรึยังครับ"

"เรียบร้อยแล้วครับ เทาทำอะไรอยู่" ผมถามขณะที่นอนกอดเจ้าหนอนคุยกับจื่อเทา 

"กำลังนั้งดูอินสตาแกรมครับ นี่ไงไลค์แล้วด้วย" เทาชูโทรศัพท์อีกเครื่องให้ดู เขาใช้แอคเคาต์ส่วนตัวที่แฟนๆไม่รู้
ไว้ติดตามเพื่อนและสิ่งต่างๆที่เค้าสนใจ

"ST แคปชั่นนี้ถูกใจมั้ย นี่ง้อเทาผ่านอินสตาแกรมเลยนะเนี่ย" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเชิงออดอ้อนน่ารัก

"ถูกใจสิครับ ไม่กลัวเป็นข่าวหรอหื้ม อยู่ไกลขนาดนี้อัพรูปคู่กัน หึหึ" เค้าพูดติดขำขันมากกว่าซีเรียสในสิ่งที่พูด เราสองคนขยันทำตัวให้เป็นข่าวจะตาย ทำไมพวกนักข่าวยังตาบอดมองเราเป็นเพื่อนสนิทกันอยู่ได้ สงสัยจะต้องให้เทาไปปรึกษาพี่ลู่หานเรื่องอำนาจเงินหยวนในการซื้อสื่อ ขยับตัวไปไหนกับพี่มินซอกนี่เป็นข่าวตลอด ว่าแล้วก็คิดถึงคู่รักครึ่งห้าสิบจังนะ 

"นี่เซฮุนนา ST น่ะมันไม่ใช่แคปชั่นจริงๆใช่มั้ยล่ะ" ว้าววววว~ แฟนผมนี่ฉลาดจริงๆ

"เทารู้หรอว่าฉันจะสื่ออะไร"

"ถ้าฉันทายถูกมีรางวัลรึป่าว??" คำถามของคนเจ้าเล่ห์มาแล้ว

"แน่นอนครับ ถ้าเทาตอบถูกน้องฮุนจะทำทุกอย่างตามที่เทาต้องการเลย" กล้าร้องขอของขวัญผมก็ยินดีมอบให้เค้า 

"แคปชั่นจริงๆของรูปคือ S♡T เซฮุนรักเทาใช่มั้ย? เพราะเวลากดไลค์รูปหัวใจจะขึ้นมากลางรูประหว่างเราสองคน" เทาพูดอย่างมั่นใจในคำตอบ และมันก็......

"ว้าวววว~ แฟนใครเนี่ยฉลาดที่สุด ถูกต้องครับ เซฮุนรักเทานะ รักที่สุดในโลกเลย" เอ่ยชมพร้อมมอบคำหวานในคนที่อยู่ไกลไปอีกฟากโลก ถ้าผมอยู่ใกล้มือเค้าคงจับผมฟัดไปแล้ว

"เทาก็รักเซฮุนครับ รักตัวดื้อคนนี้มากเลย จะดื้อแค่ไหนเทาก็รักนะ" ผมได้ยินประโยคนี้ก็อดชื่นที่หัวใจไม่ได้ แต่ยังไม่ทันได้ชื่นจนเต็มที่ก็....

"ที่รัก~ ขอรางวัลตามสัญญาหน่อย"

"จะเอาอะไรครับ" ผมถามทั้งที่รู้อยู่แกใจ

"ทำรักกันน้า~ ไม่ได้ทำแบบนี้นานแล้วนะ" นั่นไงคนเจ้าเล่ห์

"แพนด้าลามกจริงๆเลย หึหึ"
"ถือว่าเป็นคำชมครับ"


แล้วบทรักผ่านวิดีโอคอลของเราทั้งสองก็ได้เริ่มขึ้น 


^▽^จบแล้วจ้า^▽^


A little talk


#ficstcode <<สกรีมที่แท็กนี้น้า @the_i3est1 <<ตามล่าตัวได้ในทุกโซเชียล


แหมะๆ อยากให้เค้าต่อเอ็นซีให้อะดี้~ อยากต่อให้นะแต่ง่วงมากเลยตอนนี้เก้าโมงเช้าแล้วยังไม่ได้นอนเลย เดี๋ยวค่อยมีสเปเชี่ยลให้ละกันนะ จุ๊บปี้~ เป็นฟิคเรื่องแรกที่แต่งแล้วอยากกระทืบตัวเองสักสามที จะเวิ่นเว้อไปไหน ลีลาอยู่ได้กว่าจื่อเทาจะได้บทพูดก็ใกล้หมดเวลาทดบาดเจ็บละ *ค่าตัวแพงค่ะ พูดมากไม่ได้เงินจ่ายไม่พอ ฮ่าๆๆๆๆ อย่างไงก็ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านกันนะคะ อยากได้แนวไหนเมนชั่นมาบอกนะ เดี๋ยวจะลองแต่งให้อ่าน :


ลงชื่อผู้แต่ง De'ZiiCreT (ประธานสายกาม #DeerBaoLine )

เนื้อเรื่อง

อ่านฟิคเข้าไปในบล็อกตามลิ้งค์นี้เลยจ้า http://the-i3est1.blogspot.com/2015/02/os-sf-taohun-st-code-10-on-going.html?m=1