รักนี้ของนายจอมเนียน!! [CODE :: 8059]

ข้อมูลเบื้องต้น

  
ชื่อ :: โกคุเทระ  ฮายาโตะ
ข้อมูล :: นายเอกของเรื่อง! รักเขา...แต่ไม่กล้าบอก..เพราะกลัวเรื่องเพศ??
 
ชื่อ :: ยามาโมโตะ  ทาเคชิ
ข้อมูล :: หนุ่มนักกีฬา จอมเนียน! แอบชอบเขา...แต่กลับไม่รู้ใจตัวเองซะนี่!!
 
ชื่อ :: ฮิบาริ  เคียวยะ
ข้อมูล :: กรรมการคุมกฎของนามิโมริ... โหด! โฉด! หื่น(?)! 
  
 
ชื่อ :: แก้วเ้ก้า
ข้อมูล :: สาวสวยที่ยามาโมโตะปลื้ม แต่ว่า..เธอมีคนรักอยู่แล้วนะซี่!!

เนื้อเรื่อง

12 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2554
    เวลา 08.18 น.
    “ฮ้า~ ใกล้ถึงวันวาเลนไทน์แล้วน้า~ อยากได้ช็อคโกแลตจาก เคียวโกะจัง จังเลย” เสียงของบอสผู้เป็นที่รักยิ่งของผมดังขึ้นตรงหน้าของผม วันวาเลนไทน์เหรอ? วันที่เด็กผู้หญิงจะต้องเอาช็อคโกแลตให้เด็กผู้ชายอะนะ
    “ถ้ายัยผู้หญิงนั่นไม่ให้ ผมให้เองก็ได้นะครับ รุ่นที่สิบ ^O^”
    “เหวอ~ ไม่เอาน่า โกคุเทระคุง ผู้ชายให้ผู้ชายมัน....”
    “หมายความว่ารุ่นที่สิบรังเกียจผมเหรอครับ T^T”
    “มะ...ไม่ใช่อย่างน้านน~”
    “ฮ่าๆๆ สึนะนี่..เสน่ห์แรงจังเลยนะ ^^” เสียงรักแรกของผม เอ๊ย ไม่ใช่ๆ เสียงไอบ้าเบสบอลดังขึ้นขัดจังหวะ บ๊ะ! ไอบ้านี่ มาทำไมตอนนี้นะ!!
    “ไม่เกี่ยวกับแกซะหน่อย ไอบ้าเบสบอล!” ไปไหนก็ไปเลยแก -_-++
    “แหม~ อย่าใจร้ายนักซี ฉันนั่งคุยด้วยจะเป็นอะไรไป ^_^” แล้วมันก็เนียนมานั่งข้างๆผม ชะ!!! ไอเจ้านี่ ! เดี๋ยวพ่อบอมบ์ซะเลย!!
    “เอาน่าๆ อย่าทะเลาะกันเลยนะทั้งสองคน ^^;;” 
    “ชิ!! ถ้ารุ่นที่สิบขอร้องล่ะก็......” ผมยังไม่ทันพูดจบ ไอจอมเนียนมันก็พูดขึ้นมาว่า
    “จริงสิ!! สึนะ นายอยากลองเล่นเบสบอลไหม! เดี๋ยวฉันสอนก็ได้นะ ^(++++)^” ไม่นะ!! รุ่นที่สิบ อย่าไปหลงกลมันนะครับ!!
    “จริงเหรอ! ก็น่าลองดูนะ โกคุเทระคุงจะลองด้วยกันไหม *.*” พูดพร้อมส่งสายตาวิ้งๆ มีหรือที่ผมจะยอม....
    “ตกลงครับ!! เพื่อรุ่นที่สิบ!!” ที่ผมจะยอม...ปฏิเสธ~
    ตกเย็น... (กา กา กา~) <<< (ร้องทำไม -.-)
    “จับไม้อย่างนั้นแหละสึนะ! ฉันเขวี้ยงบอลไปให้แล้วนายก็ตีเลยนะ!!”
    “อ่ะ....อืม!!!” สมกับเป็นรุ่นที่สิบ เรียนรู้ได้ไวดีมากเลยครับ!! ^O^//
    ฟึ่บ!! เฟี้ยวววววว~~!!!! 
    เสียงลูกบอลลอยโต้อากาศไปหารุ่นที่สิบ !! ตีเลยครับ!! รุ่นที่สิบ!!!!
    พลั่ก!! ตุบ!!!
    “โอ๊ยย~ เจ็บๆๆ!” ทะ..ทำไมรุ่นที่สิบถึงลงไปกองกับพื้นล่ะ!!
    “รุ่นที่สิบคร้าบ~ เป็นอะไรหรือเปล่าคร้าบ~”
    “โทษทีนะสึนะ! แต่พอลูกบอลมันอยู่ในมือแล้วมันรู้สึกมีพลังขึ้นมาอ่ะนะ >_<~”
    “เหอะ...พวกสัตว์กินพืชอ่อนแอชอบอยู่รวมกันเป็นฝูง...”
    ขวับ!! ((O_o))((O_o))((O_o))
    ผ่าง!!! (-___-) ตริ๊ง ตริ่ง ตริ๊ง ตริ่ง ตริ๊ง ตริ่ง~ (กรุณาอ่านให้เป็น เสียงเปียโนแบบในอนิเมะ -.-)
    “คะ...คุณฮิบาริ!!!” หืม... มัน เอ่อ.. ฮิบาริมองพวกผมไล่ทีละคน จากผม รุ่นที่สิบ..แล้วก็อะ...ไอบ้าเบสบอล... บ้าจริง!! อย่ามองไอบ้าเบสบอลด้วยสายตางั้นสิฟะ!! (O..o)!!! (หึง~)
    “ไสหัวไปซะ...อย่าสุมหัวให้ฉันเห็นอีก ไม่งั้นฉันจะขย้ำทิ้งซะให้หมด!”
    “คะ....ครับ!!!” รุ่นที่สิบ! อย่าไปกลัวมันสิครับ!
และแล้ว...รุ่นที่สิบก็พาผมกับยามาโมโตะมาอยู่ที่หน้าโรงเรียน
    “งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ”
    “โอ้ว!!” / “ครับ! กลับบ้านดีๆนะครับ ^^”
    ระหว่างทางกลับ...
    “โกคุเทระ~ วันนี้ฉันเช่าหนังมาดูที่บ้านอะ นายไปดูเป็นเพื่อนหน่อยสิ~ จะได้กินข้าวเย็นด้วยกันเลยไง~”
    “หา!?!?” แล้วทำไมผมต้องไปบ้านมันด้วย -.-
    “น้าๆ~” มันใช้พลังเนียนและรอยยิ้มของมันอ้อนผม ชะ!!
    “อะ....เออๆ ชิ!! -///-” ให้ตาย! ผมแพ้รอยยิ้มนั่นจริงๆ!!! คุณลองมาเป็นผมคุณจะรู้สึก (เอา!!! : ไรต์เตอร์)
    “เย่ ^(+++++)^” เหอะ!!
    ร้านขายซูชิ (บ้านของยามาโมโตะ)
    “กลับมาแล้วเหรอ! ทาเคชิ! วันนี้มีลูกค้ารายใหญ่มากินนะ! รีบขึ้นไปเปลี่ยนชุดแล้วลงมาช่วยกันหน่อย!!”
    “ครับๆ!!” อ้าว! แล้วเรื่องหนังล่ะ? มันชวนผมทำอะไรกันแน่เนี่ย - -‘’ “โทษทีนะ! โกคุเทระคุงขึ้นไปรอบนห้องก่อนแล้วกันนะ!” มันกระซิบบอกผม -__- (นังโกคุ!! เอ็งไม่สนใจคุณพ่อยามะเลยเหรอยะ!! : ไรต์เตอร์)
    บนห้อง.....
    เฮ้อ...นี่ก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่าแล้วนะ...ทำไมมันยังไม่ขึ้นมาอีกนะ.. ระหว่างรอเจ้ายามาโมโตะ ผมก็เดินไปดูนู่นหยิบนี่มาเล่น (ซน -.-) ห้องของมันรกใช่ย่อยเลยล่ะ แต่ว่านะ...ห้องของไอบ้าเบสบอลมันมีอะไรน่าสนใจเยอะเลยนา... อย่างเช่น....ตรงมุมขวาหลังห้องนั่น มีสมุดที่พวกรุ่นพี่ที่น่าจะอยู่ชมรมเบสบอลแต่จบออกไปแล้วเขียนไว้ให้ แล้วก็มีกล่องนู่นนี่นั่น มีไม้เบสบอลเอยอะไรเอย ใครมาห้องมันบอกได้คำเดียวว่า... โคตรรก –__-‘’
    “มาแล้วๆ!! โกคุเทระ รอนานไหม?”
    “แหงสิ! สองชั่วโมงกว่า - -” เสียใจที่หวังว่าจะตอบว่าไม่นาน แต่มันสองชั่วโมงกว่าแล้ว ตูหิววว –[]-!!!!
    “ฮะๆ โทษทีนะ! ลืมไปเลยว่านายยังไม่ได้กินข้าว อ่ะ!ก่อนปิดร้านพ่อทำให้น่ะ!!” พูดจบมันก็ส่งกล่องข้าว(ซูชิ)มาให้ผม “งั้นดูไปด้วยทานไปด้วยดีไหม!” 
    “ตามใจแกสิ!” พอพูดจบมันก็เดินไปที่เครื่องเล่นวีดีโอ พร้อมกับเปิด ผมเดินไปนั่งหน้าทีวี พอมันเปิดเสร็จปุ๊บ แผ่นเล่นปั๊บ มันก็มานั่งข้างผมเป๊ะ! -.-  “ว่าแต่แกเหอะ กินข้าวมาแล้วเหรอไง!”
    “เออ!!! นั่นสิ ลืมเลย ฮะๆๆ!!” ไอบ้านี่ เรื่อง ปากท้องตัวเองแท้ๆดันลืม
    “กินกับฉันก็ได้ เอ้า!” แล้วก็ส่งข้าวกล่องให้
    “เฮ้ย!! ไม่เป็นไร เดี๋ยวนายไม่อิ่มนะ!” แล้วก็ดันข้าวกล่องกลับมา
    “ไม่เป็นไรน่า! ฉันกินข้าวน้อย!” แล้วดันไปให้อีกที
    “อ๊ะๆ!! ดูหนังดีกว่า!” มันทำเป็นไม่สนใจและหันกลับ เหอะ! เจ้าบ้า!
    ระหว่างดูหนังผมก็กินไปด้วย มีความสุขยิ่ง และจะมีความสุขกว่านี้ ถ้าไม่มีเสียง...
    ‘นี่ลูก~ที่นั่นมันอันตราย...อย่าไปเลยนะ!! มันมี โครก~ น่ากลัว คราก~ เลยนะ’
    ‘ไม่ได้ครับแม่!! ถึง โครก~ แค่ไหนก็ต้องไป คราก~ เธอ!!’
    ‘โธ่~ ลูกแม่! งั้นก็ คราก~ เธอให้ได้ โครก~’
    (-_-)++ (*-*)//
    “โอ๊ย~ ไม่ไหวแล้ว นายกินเหอะ!” เสียงท้องร้องของไอบ้ายามาโมโตะมันขัดกับเสียงหนังจนผมดูไม่รู้เรื่องเลย
    “อ่า~ แต่เดี๋ยวนาย...”
    “ฉันอิ่มแล้ว!!!!”
    “เอ่อ...โกคุเทระ....”
    ‘ฉันรักคุณ!!’ เฮ้ย!! ไม่ใช่แล้วๆ เสียงหนังบ้านี่!!
    “…..”
    “…..”
    ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ เสียงหนังก็เล่นต่อไป เพียงแต่ว่า...มันไม่เข้าสู่โสตประสาทเราเลย
    “พอละๆ!! อาบน้ำนอนดีกว่า! นายจะอาบก่อนไหม?” ผมพูดขึ้นทำลายความเงียบ  อ้อ! วันนี้ผมจะค้างบ้านมัน
    “อ่า~ นายอาบก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันเอาข้าวลงไปเก็บก่อน -//-”
    ฉ่า~~ ฉ่า~~ (เสียงน้ำ)
    เฮ้อ~ เหตุการณ์ระทึกขวัญผ่านไป ถึงเวลามาคิดทบทวน ว่าแต่... มันเรียกเราทำไมหว่า...???
    แอ๊ดดดด……….
    “เฮ้ยยย!!!!!” เสียงผม
    “ว้าคคคค!!!!!” เสียงผู้มาเยือน (ไอ้ยามาโมโตะ)  =[]=!! “ฉะ....ฉันขอโทษ!!!”
    ปัง!!!!!
    (=[]=)!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    ทั้งงงทั้งอาย!! เกิดอะไรขึ้นวะ!!  เอาล่ะ...พอๆๆ!! เลิกๆๆ!! เลิกอาบน้ำดีกว่า ! เดี๋ยวมันนึกคึกเปิดเข้ามาอีก -///-
    “กะ...โกคุ....เทระ =[]=/////”
    “แก.... จะอาบน้ำต่อไม่ใช่เหรอ -___-//”
    โว้ย!! วันนี้มันเกิดอาเพศอะไรขึ้น!!!!!! ไหนจะถูกรุ่นที่สิบปฏิเสธ (?) ถูกไอบ้าเบสบอลเห็นตัวเองในร่างเปลือย (บัดซบที่สุด!) นอนดีกว่า!!
-------------------------------------------------
    ร่างสูงก้าวขายาวๆของออกมาจากห้องน้ำ สายตาเหลือบไปเห็นร่างที่นอนหลับ ไร้สติอยู่บนเตียง แต่ว่านะ...นี่มันเตียงเขานี่หว่า!! แล้วเขาจะนอนที่ไหนล่ะเนี่ย  -___-‘’
    “โกคุเทระ....โกคุเทระ...” ร่างสูงเรียกพลางสะกิดยิกๆๆ แต่หาได้เป็นผลไม่... เจ้าของผมสีควันบุหรี่กลับหลับหน้าตาไร้เดียงสา (น่าจับกด =…=)
    “อืม....” ครางแล้วก็พลิกตัว หารู้ไม่ ตอนนี้เจ้าของเตียงกำลังหน้าแดงสุดกู่กับความดูไร้เดียงสาของเขา >>> (O////////O)
    “โธ่เว้ย!! เรานี่คิดอะไรบ้าๆ!! >///<” แล้วก็เดินออกไปหาผ้ามาปูนอน และยังไม่วาย มีเสียง โครก~คราก~ มารังควาน T-T
    เช้าวันต่อมา... วันที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2554
    “อรุณสวัสดิ์นะจ๊ะ ~ สึนะคุง ^^” เสียงเคียวโกะ ผู้หญิงที่รุ่นที่สิบรักมากที่สุดดังขึ้นเมื่อเราเปิดประตูห้องเข้าไป
    “อะ...อรุณสวัสดิ์...เคียวโกะจัง” แล้วยัยนั่นก็เดินไป ชิ! น่ารำคาญ รุ่นที่สิบชอบไปได้ยังไงนะ แต่แล้ว...รุ่นที่สิบก็หันมาถามผม “อ๊ะ!! จริงสิโกคุเทระคุง แล้ว ยามาโมโตะคุงไปไหนเหรอ??” อ่า...คือจะบอกว่า พอตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอแล้วง่า T^T
    “โย่~!! สึนะ อรุณสวัสดิ์ ^(++++)^//” เสียงมาอย่างเดียวไม่ได้ ตัวมันกระโดดเข้ามากอดคอสึนะด้วย “เข้าห้องกันเหอะ ^O^!!” ให้ตาย!! ทำไมมันถึงสดใสได้ทุกวันฟะ ไม่มีอะไรให้เครียดมั่งหรือไง!!
    คาบเรียน.....
    “ดังนั้นยุคหิน จะแบ่งออกเป็น 3 ยุคย่อยๆ ได้แก่ ยุคหินเก่า ยุคหินกลาง และยุคหินใหม่... เราจะเริ่มเรียนตั้งแต่ยุคหินเก่าก่อนนะ มันมีมาตั้งแต่........” เสียงอาจารย์หน้าห้องก็สอนไป ไม่ได้สนใจเล้ย ว่านักเรียนค่อนห้องจะหลับกันหมดแล้ว.... รวมทั้งผมด้วย -___-
    ป๊อก!! ตุบ!!
    อ๊ะ! ไอบ้าเบสบอล โยนอะไรใส่หัวผมเนี่ย
    ‘นี่!! โกคุเทระ!! ฉันมีอะไรจะบอกล่ะ!! ตอนกลางวันมาที่ดาดฟ้าหน่อยดิ’ เอ๋?? อะไรของมันกัน!!!
    พักกลางวัน...
    “นายมีอะไรก็ว่ามาสิ!!” หงุดหงิดจริง ต้องทิ้งรุ่นที่สิบไว้ในห้อง!!
    “คือ.... ฉันน่ะ.... >///<” อ้ำอึ้งๆ~
    “อะไรฟะ!! ฉันไม่ว่างมานั่งฟังแกทั้งวันนะเฟ้ย!!”
    “คือ.... ฉันมีคนที่ชอบแล้วอ่า~ ^//////^~” หะ? แล้วไง... “คือ... โกคุเทระ พอจะมีวิธีดีๆที่จะให้เราสนิทกันมากขึ้นไหมอ่า~”
    “ใคร...คนที่นายชอบน่ะ...”
    “ชะ...ชื่อ ‘แก้วเก้า’ เขาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากไทยน่ะ..อยู่ปีเดียวกับเรานี่ล่ะ แล้วก็...น่ารักมากด้วย! ฉันก็เลย..... >////<~”
    “ชอบ..??” เหอะ... “แล้วมาบอกฉันทำไม!! ไปบอกเขาเองเส่!!!!!!”
    ปัง!!!!!!!!
    เจ็บปวดเหรอ.... เจ็บเหมือนตอนที่รู้ว่าแม่ถูกลอบฆ่าเลยแหะ....
    “อ้าว~ โกคุเทระคุง... เป็นอะ.....”
    โครม~~!!!!!!
    โต๊ะล้มระเนระนาดด้วยฝีมือของผมเอง...ทุกคนกำลังมองมาที่ผม เงียบ~ เหอะ!! งี่เง่า!! หงุดหงิดจริงโว้ย!!!!!!!
    ทางด้านยามาโมโตะ Yamamoto’s Part
    ‘ชอบ....แล้วมาบอกฉันทำไม!! ไปบอกเขาเองเส่!!!!!’
    ‘ไปบอกเขาเองเส่!!!!!’ ใช่แล้ว!! บอกเขาเองเลย!! (ไอนี่...ไม่ได้เข้าใจอะไรเล้ย -_-)
    หน้าโรงเรียน ก่อนกลับ....
    “คะ....คุณ...แก้ว...เก้า.... >////<~” ผมรวบรวมความกล้าเข้าไปหาคุณแก้วเก้า
    “คะ?” เพื่อนๆเธอกรี๊ด! แต่เธอกลับไม่...เธอยืนนิ่งๆแบบคนไม่รู้จัก สำรวมสมเป็นกุลสตรีไทยจริงๆ!
    “ชะ....ช่วย...มากับผม...ดะ...ได้ไหมครับ?? >///<”
    “ฮะๆๆ!! นายนี่ตลกดีนะ !! ก็ได้...แต่ถ้านายทำอะไรฉันละก็ ฉันซัดไม่เลี้ยงแน่!!” แล้วผมก็พาคุณแก้วเก้ามาที่ๆหนึ่ง
    “ชะ...ช่วย....ไม่สิ! ผม...ชอบคุณ...ช่วย...คบกับผม....ดะ...ได้ไหม..ครับ!!” สะ...สารภาพไปแล้ววว~ >///////<~
    “อืม....” คุณแก้วเก้าเงียบไปสักพัก แล้วก็บอกกับผมว่า... “เธอน่ะ...ไม่ได้ชอบฉันหรอก...” หา?? ผมช๊อค!!
    “มะ...หมายความว่ายังไงเหรอครับ?? =[]=!!”
    “ก็แหม~ เธอพูดติดๆขัด...เหมือนกับกำลัง...ฝืนใจอยู่งั้นแหละ..^^”
    “หา?” ผมไม่เข้าใจที่เธอพูดเลยแม้แต่นิดเดียว
    “ฉันเชื่อนะ....นายน่ะ... กำลังมีคนที่หลงรักอยู่.. โดยที่นายไม่รู้ตัวไงล่ะ!!!”
    “ก็คุณไง!! คนที่ผมหลงรักน่ะ!!”
    “ฮะๆๆ ^^ ฉันน่ะ...ก็เป็นแฟนคลับนายนะ และในฐานะแฟนคลับ...ฉันทนไม่ได้หรอก ที่เห็นนายโกหกใจตัวเองน่ะ....” เธอพูดอธิบาย “เพราะฉะนั้น!! กลับไปหาคนที่นายรักซะ!! ไป!!!!!”
    ผมก็ไม่เข้าใจที่เธอพูดสักเท่าไหร่หรอกนะ... แต่ไม่รู้ทำไม เท้าของผมก็พาตัวเองวิ่ง วิ่งไปไม่ยอมหยุดเหนื่อย วิ่งไปแบบไม่รู้เป้าหมาย!! จริงสิ! ผมควรไปหาโกคุเทระไหมเนี่ย? เอ๊ะ! แล้วผมคิดถึงโกคุเทระทำไม?
-------------------------------------------------
    Gokudera’s Part
    “ขอหน้าปลาโอโทริเพิ่มคร้าบ~” เบื่อชะมัดเลย~ ตอนนี้เจ้ายามาโมโตะจะสารภาพรักคุณแก้วเก้าหรือยังน้า~ จะสำเร็จหรือเปล่า..แล้ว..สองคนนั้นจะคบกันเป็นแฟนไหมนะ... โอ๊ย!!! แล้วผมเครียดเรื่องมันทำไมเนี่ย
    “กลับมาแล้วครับ!! อ้าว! โกคุเทระ!!” ใครมาวะ?? รู้จักผมด้วย.. พอหันไปดูก็...
    “อะ....ไอ้บ้าเบสบอล!!”
    “มากินข้าวเย็นเหรอ? ดีจัง! งั้นฉันนั่งกินด้วยนะ”
    “มะ.....” กำลังจะบอกว่า ไม่ แต่ไอบ้านี่มันก็มานั่งข้างๆผมเฉย (เนียนอีกละ)
    “พ่อครับ~ ขอผมด้วยนะ!!” ไอนี่!! สั่งพ่อ แทนที่จะไปช่วย -_-++
    “โอ๊ส!!! ได้เลย!!” พ่ออย่าบ้าจี้รับมันสิครับ T^T!!!
    “ว่าแต่...กับคุณแก้วเก้า..เป็นยังไงบ้างล่ะ...”
    “…” เงียบกริบ...ไม่มีเสียงตอบรับ
    “ฮะ...เฮ้...เอ่อ...” ให้ตายสิ! ผมก็ไปไม่ถูกเลย >_<!!
    “คุณแก้วเก้าบอกว่า...ฉันไม่ได้ชอบเขา...” หา? หมายความว่าไงกันน่ะ! “เธอบอกว่า...ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว...” อ้าว????
    “ใครเหรอ...ไม่สิ!...แล้วแกกลับมาบ้านทำไม?”
    “ฮ้า~~ อิ่มแล้วล่ะ~ ฉันขึ้นห้องก่อนนะ!! นายจะค้างที่นี่หรือเปล่าล่ะ ^^”
    “มะ...ไม่!!!!” ไม่เอาอีกแล้ว บ้านมัน - -‘’ (กลัวโดนเปิดประตูห้องอาบน้ำอีกล่ะซี้ : ไรต์เตอร์)
    “เหรอ...งั้นกลับบ้านดีๆนะ ^_^”
    เวลา 18.27 น.
    ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆ ผ่านร้านหลายร้านที่ขายช็อคโกแลต แหงสิ! วันวาเลนไทน์นี่! พวกผู้หญิงนี่ดีจังนะ...ชอบก็บอกแล้วก็ให้ช็อคโกแลต เหอะ! แต่ว่านะ...น่ารำคาญจะตาย!! พวกผู้หญิง วี้ดว้ายอยู่นั่น -__-‘’
    “ช็อคโกแลตวาเลนไทน์จ้า~ เร่เข้ามาๆ~!!!!” เหอะ...เสียงดังน่ารำคาญ  เอ๊ะ!! แล้วผมเดินเข้ามาดูทำไม -.- แต่ว่า...น่ากินเหมือนกันนะ.. เค้กช๊อคโกแลตหน้านิ่มสีน้ำตาลเข้ม ใส่ไว้ในกล่องรูปหัวใจ ผูกโบเล็กๆไว้... ดูน่ารักดี...
    “นี่...น้า! ขายยังไงอะครับ”
    “อันละ 100 เยนจ้า~ โอ๊ะ!! พ่อหนุ่มเอ๊ย~ หล่อๆงี้ไม่ต้องซื้อหรอก เดี๋ยวพรุ่งนี้สาวๆก็ให้ ^^” คุณแม่ค้าเอ่ยปากชมเสียงเจื้อยแจ้ว เหอะ! ผมไม่ดีใจหรอกนะ
    “เอ...ผมขอซื้อสักอันนึงแล้วกันนะครับ ^^”
    “จ้า~ ได้จ้า~ เดี๋ยวน้าใส่ถุงให้นะ” อัธยาศัยดีน่าดู  -_-;;
    “อ้าว!! โกคุเทระคุง !!” เสียงใคร?? (ทำไมวันนี้คนเรียกเยอะจังว้า~) เสียงเหมือนกับ....
    “รุ่นที่สิบ!!!” แจ๊คพ็อตแตก! ขอบคุณสวรรค์ที่ทำให้ผมได้เจอกับรุ่นที่สิบ *0* “รุ่นที่สิบมาทำอะไรเหรอครับ”
    “มา...เอ่อ....มาเดินเล่นน่ะ” รุ่นที่สิบว่า พลางเกาหัวแก้เขิน แบบที่ทำบ่อยๆ เฮ้ย!! เดี๋ยว!! ถ้ารุ่นที่สิบรู้ว่าเรามาซื้อช๊อคโกแลตล่ะก็....
    “ได้แล้วจ้า~ ทั้งหมด 100 เยนจ้า~” เฮ้ย!! น้า..มาทำไมตอนนี้ T^T
    “ขะ...ขอบคุณครับน้า! ^_^;;” แล้วผมก็ส่งเหรียญ 100 เยนที่เตรียมไว้ ก่อนจะรับของมาอย่างรวดเร็ว
    “โกคุเทระคุง...ซื้อช๊อคโกแลต...ให้ใครเหรอ ^^”
    “อะ...เอ่อ...” เอาล่ะสิ! “ทะ...ทานเอง!! ใช่แล้ว~ ทานเองครับ ^_^ รุ่นที่สิบสนใจจะทานด้วยกันไหมครับ!!”
    “เอ๋? ไม่ล่ะ ใกล้มืดแล้ว..ฉันต้องรีบกลับบ้านน่ะ ขอโทษทีนะ โกคุเทระคุง^_^;; เจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนแล้วกันนะ~”
    “แล้วเจอกันนะคร้าบ~” แล้วรุ่นที่สิบก็วิ่งกลับบ้านไป... อ๊ะ! ผมก็ต้องกลับห้องนี่นา...
หลังจากลาจากกับรุ่นที่สิบทั้งน้ำตา (?) ผมก็เดินเหม่อไปเรื่อยๆพลางคิดถึงยามาโมโตะ...ยัยแก้วเก้าบอกว่ามันมีคนที่ชอบ...อืม...ใครวะ!! =[]=!!
    “อ้าว~ โกคุเทระคุงใช่ไหมนั่น~” ใครอีกเนี่ย~ จะมืดแล้ว ผู้หญิงที่ไหนมาทัก... เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นผู้หญิงที่...สะ..สวย!! ผิวขาว ผมยาวสีน้ำตาลเข้ม ดัดเป็นลอนๆ ตากลมโต ตัวสูงด้วย! ยืนอยู่ข้างๆกับ...อะ...อาเจ๊ =[]=!! เดี๋ยวๆ!! ใส่แว่นอยู่นี่ -_-;;
    “อาเจ๊! พาใครมาหาผมเนี่ย!!”
    “เขาบอกว่า...อยากเจอนายน่ะ…” อยากเจอผม??
    “เอ่อ...โกคุเทระคุงใช่ไหม? ฉัน แก้วเก้า เอง..” คุณแก้วเก้าเหรอ? สวยเป็นบ้า! มิน่า...ไอยามาโมโตะมันถึงหลงรักตั้งแต่แรกพบ -___-!!
    “ใช่! เธอมีธุระอะไรถึง....”
    “เธอชอบยามาโมโตะใช่ไหม!!” เฮ้ย!! ถามเนี่ยไม่เท่าไหร่...ทำไมต้องกระโจนมาบีบไหล่ผมด้วยเล่า T^T
    “เอ่อ... =__=;;” คุณแก้วเก้าถามงี้...ผมก็ตอบยากอะดิ
    “ว่าไงล่ะ...ฮายาโตะ...ตอบเขาไปสิ” เจ๊เร่ง...อย่าเร่งดิเจ๊ T[]T!!
    “กะ...ก็...ใช่ >_<~” หวา~ ตอบไปแล้ว~
    “ฮู่ว~~ ว่าแล้วเชียว” หา?? “ฉันเป็นพวกดูหน้าก็รู้ใจน่ะ... แค่เห็นหน้าเธอตอนอยู่กับยามาโมโตะก็รู้แล้ว...หน้าตาดูมีความสุขมากเลยนี่” เฮ้ย! ผมดูออกง่ายงั้นเลยรึ =[]=!!!!
    “ละ...แล้วไง...-___-;;” ผมพยายามปรับสีหน้าให้ปกติที่สุด (อ้อ! ตอนนี้เจ๊แกปล่อยไหล่ผมแล้ว!) 
    “นี่...เธอไม่รู้จริงๆเหรอ~ ยามาโมโตะชอบเธออยู่น้า~” พูดเป็นเล่น... “ไม่ได้พูดเล่นนะ!!” ทำไมเธอพูดเหมือนรู้ใจผม =__=;;
    “ช่างเหอะ...ขอตัวละครับ -_-” แล้วผมก็เดินหนี...ลี้ภัยจากตรงนี้ดีกว่า...
    “บ๊ายบาย~ เจอกันพรุ่งนี้ที่โรงเรียนจ้า~ \(^O^)/”
ให้ตาย!! ผมเครียดจะตาย!! ทำไมเจ๊แกยิ้มเป็นบ้านะ...น่าอิจฉา T-T!!
    เมื่อโกคุเทระไปแล้ว.....ทางด้านแก้วเก้ากับเบียงกี้...
    “เธอคิดว่าน้องชายของฉันเป็นเกย์จริงๆเหรอ..”
    “แน่นอนค่ะ  ^_^”
    “เฮ้อ~ ไม่ไหวเลยน้า~ เด็กผู้ชาย...”
    “ถ้ายังอยู่ตรงนั้นอีกเกิน 3 วินาที..ฉันจะขย้ำล่ะนะ” คำว่า ‘ขย้ำ’ ทำทั้งสองหันไปมอง... ฮิบารินั่นเอง...ตอนนี้เขาอยู่บนมอเตอร์ไซค์ส่วนตัว..
    “แหม~ นึกว่าใคร~ เคียวยะซัง...วันนี้ส่งที่บ้านเลยน้า ^O^/”
    “นี่คือ...เหตุผลที่ต้องปฏิเสธยามาโมโตะสินะ =_=” เบียงกี้บ่น..
    วันต่อมา 08.59 น. วันที่ 14 กุมภาพันธ์
    ตึกๆๆ~!!!
    หวา~ วันนี้ผมมาโรงเรียนสาย~ อ๊ะ! ผมไม่ได้ตื่นสายนะ! ผมตื่นปกติแหละ~ เพียงแต่ว่า...ลุงที่อยู่ถัดจากผมไปสองห้องเค้าเรียกให้ช่วยเปลี่ยนหลอดไฟน่ะสิ!! ลุงทำผมสายยย~!!!! T[]T!!!! <<< (ช่วงนี้รู้สึกหน้านี้มาบ่อยเหลือเกิน  : ไรต์เตอร์)
    “ไอสัตว์กินพืชชั้นต่ำ...แกมาสายนะ...” ฮะ...ฮิบารินี่หว่า =[]=!
    “มันเป็นเหตุจำเป็นน่ะ!! พอดีว่าลุง....”
    ฟึ่บ!!
    ทอนฟาเฉี่ยวหน้าผมไป 2 มิลลิเมตร!! เสียววุ้ย!!! >.<~
    “จะ....ใจเย็นดิ๊...ฮิบาริ!!” และคำตอบก็แน่นอน (แล้วผมถามทำไมวะ? -.-??)
    “ไม่!” แล้วเฮียแกก็ฟาดเอาๆ!
    ฟึ่บ! ฟั่บ! ขวับ! ผวัะ!!! โครม!!!!!!!!!
    ตอนแรกก็ไม่โดนอะไรนี่...แล้วเสียงโครมนี่มาจากไหน?
    ( ._.) มองซ้าย~ (._. ) มองขวา~ สิ่งที่ล้มก็คือ...
    “ไอ้ยามาโมโตะ!!!!! O[]O!!!”
    “พวกสัตว์กินพืชมาปกป้องเพื่อนรึ...น้ำเน่าสิ้นดี..” เฮียแกก็~ สบถเบาๆก็ได้นะครับ T^T!! ...แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามามองฮิบาริ! ต้องไปดูไอ้ยามาโมโตะสิ!! “อ้อ...โกคุเทระ ฮายาโตะ... อย่ามายุ่งกับแก้วเก้าอีก...ไม่งั้น..ฉันจะขย้ำล่ะนะ -_-++” แล้วก็จากไป...
    “คร้าบๆ~” ก็เจ๊เค้ามายุ่งกะผมง่า T[]T!! “ไอบ้าเบสบอล!! แกเอาตัวเข้ามารับทำไมวะ!!”
    “อ้าว?? โกคุเทระ..รู้ด้วยเหรอว่าฉันเอาตัวรับแทนอ่า~ ฮะๆๆ” ไอบ้านี่ -_- เวลาแบบนี้ยังมาเนียนหัวเราะอีก!!
    “ช่างเหอะ...เจ็บตรงไหนไหม? ไปให้ชามาลดูแผลดีกว่านะ!!” ไอบ้านี่!! (อีกละ -_-)สนุกนักหรือไงที่ทำให้คนอื่นเป็นห่วงน่ะ!!
    ห้องพยาบาล
    “ก็บอกแล้วไง! ฉันไม่รักษาให้ ‘ผู้ชาย’!! กลับไปซะ...”
    “ไอหมอหื่นเอ๋ย! งั้นเอามานี่!!” ผมด่ามันแล้วก็ฉวยเอากล่องปฐมพยาบาลมาด้วยความรวดเร็ว
    “เออๆ! ไปทำที่อื่นไป๊!!”
    “รู้แล้วน่า!!!!” แล้วผมก็พา(เรียกว่า‘ลาก’ดีกว่า - -) ไอยามาโมโตะไปที่ดาดฟ้า (ทำไมต้องที่นี่ : โกคุเทระ)(ก็เค้าไม่รู้จะที่อื่นนี่  ซิกๆT^T : ไรต์เตอร์)
    “เอ้า! นั่งนิ่งๆสิ!”
    “นี่... โกคุเทระ..คิดยังไงกับฉันเหรอ...” หา?? คิด??
    “หมายความว่าไง?? *-*??”
    “เฮ้อ~ ถ้าสมมติว่า....” แล้วก็ยื่นหน้าเข้ามา =[]=!! “ฉันชอบนาย...ช่วยคบกับฉันได้ไหม?... นายจะตอบว่าไงล่ะ..”
    “ก็ตอบว่าไม่อยู่แล้ว!! ไองั่ง! :P”
    “โห่~ ขนาดโกคุเทระยังไม่รักฉันอ่า~” อะไรของมัน!
    “พอละ..ไม่ทงไม่ทำมันแผล!” แล้วผมก็ลุกขึ้นยืน “ฉันเข้าห้องเรียนดีกว่า...อ้อ!! ไอนี่น่ะ...ฉันให้!!” แล้วก็โยนสิ่งนั้นให้มัน
    “หะ..หา??” รับได้อย่างหวุดหวิด พอเห็นมันรับได้..ผมก็วิ่งกลับห้องเรียนเลย... แต่!! ไอยามาโมโตะมันไวกว่า...เนียนมากอดผมจากทางข้างหลัง! “อย่าหนีความจริง...โกคุเทระ” กะ...กระซิบข้าวหู~ เสียววุ้ย >.<!!
    “หนี..อะไร..ของแกวะ!!” ดิ้น ดิ้น~
    “หนีความจริงที่ว่า...” ว่า? “นายรักฉันไง!”
    “จะ...เจ้าบ้า!!”
    “แล้วการที่นายให้ช๊อคโกแลตกับฉัน...มันหมายความว่าไงน้า~”
    “กะ...ก็หมายความว่า...ฉันให้ขนมเพื่อปลอบใจนาย...ไม่ให้นายร้องแงๆเจ็บแผลไง!! >///<”
    “อ๋อเหรอ~” เออสิ!! “ไม่เอาน่า...โกคุเทระคุง~ บอกรักฉันหน่อยสิ~ น้าๆๆ~” เสียงอ้อนของมัน...ทำให้ผม...จะละลาย~ (ยามะคุง~ อ้อนหนูมั่ง >O<~ (ไดนาไมต์ลอยมา) : ไรต์เตอร์)
    “...” เงียบ.. “ฉะ...ฉัน...ระ...รักนาย...ฉันรักนาย!! ไอ้จอนเนียน!! พอใจหรือยังเล่า >///////////<”
    “พอใจสุดๆอยู่แล้ว~ ^(++++++)^”
    “โอ้โหแหะ~ ลูกน้องในแฟมิลี่นายรักใคร่กลมเกลียวกันดีนะ! สึนะ!”
    “น่ะ....นั่นสินะ ^_^;;;”
    ขวับ ((O_o))((O_o))
    “จะ...เจ้าตัวเล็ก!! สึนะ!!” / “คะ..คุณรีบอร์น! ระ...รุ่นที่สิบ =[]=!!!!!”
    เอาล่ะ....จบดีกว่า T^T~ เดี๋ยวมันจะไม่จบง่ายๆ~