[SF] Believe ... ♥ : เชื่อผมมั๊ย !!!

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีผู้อ่านทุกท่านที่หลงเข้ามาค่ะ  : )

นี่เป็น Shot Fic SJ และเป็นเรื่องแรกที่ตะวันแต่งด้วยค่ะ
เป็นฟิควายนะคะ [Yaoi] หรือที่เรียกภาษาชาวบ้านว่า ชายรักชาย

เน้นคู่ 2K (Kang X Kyu) คู่นี้ไรเตอร์จิ้น ^^

หากรับไม่ได้หรือไม่ชอบก็ไม่ต้องอ่านนะ ปิดหน้านี้ทิ้งไปเลย 
และขอความกรุณาไม่เม้นท์ไม่ว่า แต่อย่าด่า!!!

Title         :  Believe ... ♥  :  เชื่อผมมั๊ย !!!

Story BY :  Thawan Green

Couple   :  Kim Kangin  X  Cho Kyuhyun

Date        :  20  Oct  09

ติชมกันตามสบายนะคะ สนุกกับการอ่านค่ะ  : )) *

Believer 513 : KangKyu ♥ Together

THANKS. Theme BY :  Dr. Fu

เนื้อเรื่อง

Believe ... ♥ :  เชื่อผมมั๊ย !!!

             

               "ต้อนรับกลับสู่รายการอีกครั้ง ตอนนี้คุณกำลังอยู่กับปาร์คมิยองใน Rainbow Radio และอีก 4 แขกรับเชิญสุดพิเศษในวันนี้ สมาชิกวง Super Junior และนี้คือคำถามสุดท้ายของวันนี้ที่แฟนๆ ส่งเข้ามาถามพวกคุณ 'ในวันวาเลนไทน์ที่จะถึงปีนี้ พวกคุณจะไปฉลองที่ไหนกับใคร' เอ่อ... เริ่มที่ซีวอนก่อนเลยค่ะ"

                "ผมเหรอ!? เอิ่ม... ตอบยากนะครับ เพราะผมเองก็ยังไม่มีแฟน 555+"

                "โอ้ว... จริงรึคะ ไม่น่าเชื่อเลยว่าหนุ่มหล่ออย่างชเวซีวอนจะยังไม่มีแฟน"

                "จริงครับ ในวันนั้น... ผมคงจะไปดูหนังกับฮันคยอง เพื่อนสนิทของผม"

                "เอ๋... หนังเรื่องอะไรบอกได้มั๊ยคะ"

                "หนังไทย... เรื่อง 5 แพร่งครับ"

                "ค่ะ น่าสนใจมากเลยนะคะ ต่อไปคุณคิบอมค่ะ"

                "ผมคงไปเที่ยวกับแฟน แต่ขออนุญาตไปบอกนะครับว่าเป็นใคร ^^"                ใบหน้าคมยิ้มกว้างจนตาหยี

                "ค่ะ ขอให้สนุกนะคะ ต่อมาคุณชินดงค่ะ"

                "ผมจะไปเยี่ยมครอบครัวที่ปูซาน แล้วก็คงอยู่เที่ยวที่นั่นต่อสัก 2-3 วันเพราะเป็นวันที่ในหมู่บ้านของผมจะจัดงานประจำปี คุณจะไปด้วยกันมั๊ยครับ"

                "ฟังดูน่าสนุกแต่ฉันคงไปร่วมกับคุณไม่ได้ ขอโทษด้วยนะคะ และมาถึงหนุ่มหล่อคนสุดท้ายของเราในวันนี้ คุณคังอินค่ะ"

                "คือ.......... ตอนแรกผมกะว่าจะไปสวนสนุกกับคนสำคัญของผม แต่ว่าเราทะเลาะกันสะก่อน ตอนนี้ยังไม่ได้เคลียร์กันเลย"

                "เสียใจด้วยนะคะ แต่ก็หวังให้พวกคุณคืนดีกันเร็วๆ แต่เอ่.... ใครกันนะคือสาวผู้โชคดีคนนั้น พอจะบอกได้มั๊ยคะว่าเป็นใคร"

                "ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกครับ เพื่อนร่วมวงของผมเอง"

                "โอ้ว!!! เพื่อนร่วมวง ดิฉันพอจะทราบแล้วค่ะ........... ต้องเป็นคุณลีทึกที่เป็นหัวหน้าวงแน่เลย ใช่มั๊ยคะๆๆ"

                "ไม่ใช่ครับ! คนสำคัญของผมไม่ใช่ลีทึกครับ"       คังอินตอบอย่างหนักแน่น ทำไมใครๆ ชอบจับคู่เขากับพี่ลีทึกเหลือเกิน ที่จริงแล้วผมกับทึกกี้ก็รักกันมากนะครับ แต่มันเป็นความรักแบบพี่น้อง ไม่รู้ว่าทำไมทุกคนชอบมองเป็นแบบอื่น เพราะเหตุผลนี้ไงทำให้ผมกับคนสำคัญต้องทะเลาะกันอยู่บ่อยๆ แล้วจะไม่ให้ผมปฎิเสธเสียงแข็งได้ไง

                "แหม.... ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ค่ะ แต่ไม่น่าเชื่อเลยนะ ว่าจะไม่ใช่คุณอีทึก ดิฉันชักอยากจะรู้แล้วสิคะว่าคนสำคัญของคุณคังอินเป็นใครกัน.... และเวลาในวันนี้ของเราก็ได้หมดลงไปแล้วนะคะ มาลากันด้วยเพลง 1 Minute 1 Second ของ Epik High นะคะ แล้วพบกันใหม่ในสัปดาห์เวลาเดิมกับศิลปินที่คุณชื่นชอบวงต่อไปที่ Rainbow Radio สำหรับวันนี้ลาไปก่อน สวัสดีค่ะ"

--------------------------------------------------------

                “กลับมาแล้ว !!! ฮันคยอง…ทำอาหารให้ฉันกินหน่อย หิวจนจะเป็นลมอยู่แล้ว”              ชินดงตรงปรี่เข้าไปหาฮันคยองพ่อครัวใหญ่ที่นั่งดูทีวีอยู่กับสมาชิกคนอื่นๆ พลางร้องขอให้ทำอาหารโดยด่วน จะไม่ให้หิวได้ไงล่ะ ตื่นสายเกือบตั้งบ่าย ก็ต้องรีบไปซ้อมเต้นข้าวสักเม็ดยังไม่ได้ตกถึงท้อง ช่วงเย็นก็ต้องรีบไป Rainbow Radio นี้มันก็ปาเข้าไปจะสองทุ่มแล้ว ชินดงจะถึงคราวผอมก็ตอนนี้แหละ…..

                “รอแปบนึงสิหนังกำลังสนุกๆ เลย”      ฮันคยองตอบปัดโดยยังไม่ละสายตาจากโทรทัศน์

                “กลับมาแล้วครับ” เสียงเข้มของซีวอนที่ดังเข้ามาในห้องทำให้ฮันคยองเด้งตัวจากโซฟาและรีบเดินไปต้อนรับเป็นการใหญ่

                “กลับมาแล้วเหรอ เป็นไงมั่ง? เหนื่อยมั๊ย!? แล้วนี้กินอะไรมารึยัง”    ฮันคยองยิงคำถามเป็นชุด ยิ้มรับอย่างอบอุ่นเหมือนทุกทีที่เคยทำ จนหลายๆ คนต้องมองด้วยความอิจฉา ถึงฐานะของซีวอนกับฮันคยองจะเป็นแค่เพื่อนกัน แต่ใครก็รู้ว่า ฮันคยองแอบรักซีวอน !!! ที่ไม่รู้ก็เห็นจะมีแต่สิงโตทึ่มบางตัวที่ดูไม่ออกเท่านั้นแหละ

                “ก็หิวนิดหน่อยน่ะ”                ซีวอนยิ้มหวานจนฮันคยองต้องละสายตาไปทางอื่น

                “ดะ…เดี๋ยวฉันไปทำอาหารให้ทานนะ นั่งรอแปบนึง”         ฮันคยองยิ้มเขินๆ และเดินม้วนเข้าห้องครัวไป โดยไม่รู้ว่ามีสายตาใครบางคนมองมาด้วยความหมั่นไส้ปนหิว

                “เฮ้อ! ความยุติธรรมมันไม่มีในโลกหรอก”           ชินดงได้แต่ถอนใจอย่างปลงสังเวช

                “ยังไม่ชินอีกเหรอพี่”              คิบอมที่เดินเข้ามาทีหลังถามขึ้น พี่ฮันคยองก็ห่วงซีวอนมากกว่าคนอื่นเป็นปกติอยู่แล้ว

                “ชินแล้ว… แต่ฉันหงุดหงิด หิวเว้ยยยย”             

                “อดๆ สะมั่งก็ดีนะพี่ จะหาเสื้อผ้าใส่ไม่ได้อยู่และ”              คิบอมยิ้มยียวน

                “เมื่อกี้แกว่าอะไรนะ….คิบอม!!!”         ชินดงถลกแขนเสื้อเตรียมไล่เตะไอ้เด็กปากดีที่เล่นไม่รู้เรื่อง

                “เปล่านิ… ผมไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย ทงแฮ~ ทงแฮอยู่ไหนนนน”     คิบอมลอยหน้าเดินจากไปอย่างไม่รู้เรื่อง ทิ้งไว้เพียงชินดงที่ต้องหน้าบูดหิ้วท้องไปนั่งรอที่โต๊ะอาหารข้าวอย่างอดทน

                “กลับมาแล้ว!!!”    คังอินเดินยิ้มๆ เข้ามาในมือถือถุงบางอย่าง

                “อ้าว… ไม่ได้กลับมาพร้อมกับไอ้สามคนนั้นเหรอ”             ลีทึกที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินเช็ดผมออกมาจากห้องถามขึ้น

                “พร้อมกันครับ แต่ผมแวะซื้อของ พี่ลีทึกเห็นคยูมั๊ยครับ!?”

                “แหม! กลับมาถึงก็ถามถึงคยูเลยนะ คู่นี้นิน่าจะจัดเปิดตัวให้แฟนๆ โปรโมทกันไปเลยดีมั๊ยเนี่ย คิคิ…”

                “ทึกกี้อ่า….”           คังอินก้มหน้างุดอย่างเขินๆ

                “ล้อเล่นหรอกน่าาา คยูเล่นเกมส์อยู่ในห้องน่ะ”  ลีทึกตอบพลางฉีกยิ้มหวาน

                “ขอบใจนะ”            ทันทีที่แผ่นหลังของคังอินหายเข้าไปในห้องรอยยิ้มหวานก็ต้องหุบลงอย่างห้ามไม่ได้ นัยน์ตาหวานที่เคยสดใสบัดนี้แลดูเศร้าสร้อยเสียจนน่ากังวล

                “นายคงรักคยูสินะ……….  ทำไมคนนั้นถึงไม่เป็นฉันนะ หึหึ ฮ่าๆๆๆ”               ลีทึกพูดเสียงเศร้าพลางหัวเราะออกมาอย่างนึกขันในโชคชะตา คู่ของเราคงเป็นได้แค่แฟนเซอวิส! ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นคนรักกันได้หรอก….. ต่อให้ฉันรักนายมากแค่ไหน………. นายก็ไม่มีทางหันมามองฉันใช่มั๊ย??? เพราะคนที่คิมยองอุนคนนี้รัก คือโจวคยูฮยอน……..

ลีทึกนึกแล้วก็ตัดพ้อในใจ น้ำตาหยดน้อยไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างเงียบๆ ไม่ต้องการจะให้ใครเห็น และไม่อยากทำลายความรักของคนรักทั้ง 2 คน แค่ให้เขาได้อยู่เงียบๆ คนเดียวก็พอ……………..

--------------------------------------------------------

“คยูฮยอน…. ทำอะไรอยู่” คังอินโผล่หน้าเข้ามาในห้องก็พบร่างบางที่คิดถึงมาตลอดวันกำลังนอนขดตัวอยู่ที่โซฟาในมือยังถือจอยเกมส์ไม่ยอมปล่อย ใบหน้าหวานแลดูงดงามและอ่อนหวานแม้ยามนอนหลับ นัยน์ตาเข้มของคังอินจ้องมองคยูฮยอนอย่างอ่อนโยนเสียจนไม่หน้าเชื่อ

คังอินอุ้มร่างบางขึ้นมาแนบอกและวางลงบนเตียงอย่างทะนุถนอมก่อนจะห่มผ้าให้อย่างหวงแหน มือหนาเลื่อนไปปัดผมที่ลงมาปรกหน้า ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่าง ‘คิมยองอุน’ จะจ้องหน้าคนๆ หนึ่งได้นานขนาดนี้ สายตาคมจ้องไปยังทุกส่วนบนใบหน้าอย่างสังเกต คิ้วเข้มสวย นัยน์ตาหวานถูกซ่อนอยู่ภายใต้แพขนตา แก้มเนียนใส จมูกโด่งได้รูป และ……… ริมฝีปากบางสีชมพูที่เผยอเหมือนเชิญชวน เขาคิดถูกจริงๆ ที่ตัดสินใจคบกับรุ่นน้องคนนี้เป็นแฟน ตลอดระยะเวลา 3 เดือนที่คบกันมา แม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่การที่ได้ใกล้ชิดคนๆ นี้ทุกวันในฐานะของ ‘คนสำคัญ’ ทำให้เขารู้สึกรักร่างบางตรงหน้านี้เหลือเกิน..... คังอินกวาดสายตามองส่วนต่างๆ ของร่างกายคนรักอย่างหลงใหล โดยเฉพาะ….. บริเวณริมฝีปากที่น่าลิ้มลอง ร่างหนาแถบไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ปากหนาของเขากำลังสัมผัสกับริมฝีปากของร่างบาง มันช่างหวาน………….. หวานเสียจนอดใจไม่อยู่

                “อื้ม….. พี่คังอิน”    คยูฮยอนที่รู้สึกตัวว่าถูกรุกรานลืมตาอย่างตกใจ เข้ามาได้ไง

“คยู…”   คังอินเรียกชื่อร่างบางแผ่วเบาก่อนจะทาบริมฝีปากหนากดลงมาอย่างจาบจ้วง ฉวยโอกาสที่ร่างบางกำลังตกใจสอดลิ้นเข้าไปชิมรสหวานในโพรงปากร่างบาง ลิ้นหนาสัมผัสกับลิ้นเล็กที่งกๆ เงิ่นๆ และค่อยๆ เป็นฝ่ายนำทางลิ้นเล็กให้รู้จักการจูบที่แท้จริง

“อื้ม….”   คยูฮยอนครางออกมาอย่างเผลอไผล รสจูบของร่างหนาตรงหน้าเหมือนสูบเอาจิตวิญญาณความยั้งคิดทุกอย่างของร่างบางไปหมดสิ้น รู้เพียงแค่ว่ามันช่างหอมหวานเหลือเกิน เมื่อเห็นว่าคยูเริ่มตอบสนองร่างหนาจึงเปลี่ยนเป้าหมายมาที่ต้นคอขาว ขบจนเป็นรอยสีแดง เรียกเสียงครางจากร่างบางได้ไม่น้อย

                “อ๊า…. อย่านะ พะ…พี่คังอิน เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้า อื้มมม”             คยูร้องห้ามทั้งๆ ที่รู้สึกดีกับการกระทำของร่างสูงไม่น้อย

                “คยู….. พี่ขอนะ!” ยังไม่ทันจะได้รับคำอนุญาตจากร่างบางคังอินก็ก้มลงสูดความหวานจากซอกคอขาวอีกครั้ง กลิ่นหอมอ่อนๆ กับเสียงครางหวานที่ออกมาจากร่างบาง ทำให้คังอินเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ มือหนาลูบไล้หน้าท้องเนียนก่อนจะค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อของร่างบางทีละเม็ดๆ

“อ่า… หะ..หยุดเถอะฮะ!  อือ…..” คยูเองก็เหมือนกัน ทั้งๆ ที่อยากจะร้องห้าม แต่ร่างกายมันไม่เป็นเหมือนที่ใจสั่ง กลับตอบสนองการกระทำของคังอินทุกอย่าง

“คยูฮยอน!!!!”

พลั๊ว!

                โครม!!!

เสียงใสของซองมินดังเข้ามาในห้องพร้อมกับร่างของคังอินที่ถูกคยูฮยอนถีบเต็มแรงจนล้มลงไปกองกับพื้น

                “อ้าว…. พี่คังอินมาอยู่นี้ได้ไง แล้วลงไปทำอะไรที่พื้นน่ะพี่ ห่ะๆๆ” ซองมินมองอย่างสงสัยก่อนจะเปลี่ยนเป็นหัวเราะจนท้องแข็งกับท่าทางของร่างสูงที่นอนกองกับพื้นอย่างหมดสภาพ ใบหน้าของคังอินบ่งบอกความหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

                “จะเข้าห้องทำไมไม่เคาะประตูก่อน!!!”               คังอินตะคอกอย่างโมโห ลุกขึ้นมาและมองหน้าคยูฮยอนที่เอาแต่หลบตาทำเหมือนเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
                “ทำไมผมต้องขออนุญาตพี่ด้วย นี่มันห้องนอนผมกับคยูฮยอนนะ พี่น่ะควรจะกลับห้องไปได้แล้ว พี่ลีทึกเขารออยู่”

                “ไม่!!! ฉันจะนอนที่นี่”            เสียงเข้มเอ่ยอย่างเอาแต่ใจ

                “อีกแล้วเหรอพี่ ตอนแรกบอกขอคืนเดียว แต่ก็เบี้ยวมาตลอดจนจะครบเดือนแล้ว พี่ออกไปเหอะครับ ผมง่วงแล้ว”

                “เอาน่าซองมิน ถือว่าพี่ขอแล้วกันนะ ไปนอนห้องลีทึกแทนพี่หน่อยนะ” คังอินส่งสายตาเว้าวอน

                “เฮ้อ…  ก็ได้ครับ”  ซองมินรับคำอย่างรำคาญ ก็รู้อ่ะนะว่าคบกันอยู่ แต่ห่างกันไม่ได้เลยรึไงฟร่ะ! กระต่ายเซ็ง! เขานอนห้องพี่ลีทึกมาจะเดือนแล้วนะ บ่นๆ ในใจก่อนจะเดินคอตกออกไปจากห้องอย่างจำใจ

                “ดะ… เดี๋ยวพี่ซองมิน ไม่ต้องไปหรอก นอนสะที่นี่แหละ” คยูฮยอนพูดขัดซองมินเล่นเอาคังอินที่ยืนพิงประตูมองมาอย่างขัดใจ กว่าจะกล่อมไอ้กระต่ายนี้ได้แทบต่าย แล้วนี่คยูของเขาเป็นอะไรอีกเนี่ย

                “ไม่เป็นไรหรอก นายนอนกับพี่คังอินที่นี่แหละ ได้ข่าวว่าทะเลาะกันไม่ใช่เหรอ ปรับความเข้าใจกันสะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกน่า”

                “แต่ว่า……..”

                “คยู! เขาอยากจะไปก็ให้เขาไปสิ นายจะไปขัดเขาทำไม”  คังอินพูดขัดขึ้นมาก่อน แต่คยูฮยอนทำเป็นหูทวนลมนั้นทำให้คังอินยิ่งเดือดเข้าไปใหญ่

                “พี่ไม่ต้องย้ายไปไหนหรอกครับ นี่มันห้องนอนพี่ ผมกับเขาเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ไม่มีเรื่องต้องคุยกันหรอกครับ ถ้าเขาอยากนอนที่นี่ ผมจะเป็นคนไปนอนห้องพี่ลีทึกเอง”    

“คยูฮยอน….” คังอินมองหน้าร่างบางอย่างไม่เข้าใจ เราไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ!? เขาเป็นฝ่ายคิดเอาเองใช่มั๊ยว่าพวกเรารักกัน ตลอด 3 เดือนที่คบกันมา ถึงจะทะเลาะกันบ้างตีกันบ้าง แต่ผมก็คิดว่าพวกเราเข้าใจ….และสามารถปรับตัวเข้าหากันได้ แต่ในเมื่อคยูฮยอนพูดออกมาอย่างนี้ ผมจะทำยังไงดี?? แววตาหวานที่มองมาทางผมมันช่างว่างเปล่า…… เหมือนว่าเขามองไม่เห็นผมด้วยซ้ำ

                “จะดีเหรอคยูฮยอน ….”        ซองมินพูดอย่างหวาดๆ ยิ่งเห็นสายตาคังอินที่มองมาที่คยูฮยอน มันช่างน่าสงสารเหลือเกิน…………. สายตาที่คยูมองคังอินนั้นนั้นมันช่างว่างเปล่าเสียจนหน้ากังวล เหมือนกันกับว่า……….. คยูฮยอนไม่ได้รักคังอินเลย!

                “อยากทำอะไรก็ทำ!”            คังอินกระทืบเท้าออกมาจากห้องโดยไม่คิดจะหันกลับไปมองคยูฮยอนอีก

ปัง!!!

ประตูถูกปิดอย่างแรงด้วยมือของผู้ไม่สบอารมณ์ที่เดินออกไป ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงแค่คน 2 คน

“ทำไมทำแบบนี้ล่ะ คยูฮยอน” ซองมินมองคังอินเดินออกจากห้องไปก่อนจะหันมาตำหนิเพื่อนร่วมห้องแต่ก็พูดไม่ออกเมื่อเห็นคยูฮยอนกำลังร้องไห้ออกมาเงียบๆ

                “เป็นอะไรไปคยูฮยอน ร้องไห้ทำไมหึ….”             ซองมินจูงคยูมานั่งบนเตียงพลางลูบหลังปลอบ 

                “พะ…..พี่ซองมิน….ฮึก!…. ผมรักพี่คังอิน” คยูฮยอนกล่าวออกมาพร้อมปล่อยสะอื้น ซองมินได้แต่บีบไหล่ปลอบใจรุ่นน้อง

                “ถ้ารัก….แล้วทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ”

                “….”        คยูเอาแต่ร้องไห้ น้ำตามากมายไหลออกมา

                “เพราะเรื่องที่ทะเลาะกันใช่มั๊ย!? พอจะบอกพี่ได้มั๊ยว่าทะเลาะกันเรื่องอะไร” ซองมินกอดปลอบคยูฮยอนที่เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาคือการส่ายหัวอย่างสุดแรงเหมือนไม่อยากจะพูดถึงมัน

                “เอาเถอะ…… ถ้าไม่อยากจะพูดถึงมันก็ไม่เป็นไร”            ซองมินได้แต่กอดปลอบและปล่อยให้คยูร้องไห้จนผล็อยหลับไปในที่สุด

--------------------------------------------------------

                นอนไม่หลับ !!!

                ตอนนี้เป็นเวลา ตีสอง สี่สิบเจ็ดนาทีแล้ว แต่ร่างหนาของคังอินไม่มีทีท่าว่าจะนอนหลับ นอนพลิกซ้าย พลิกขวา ตะแคงข้าง ท่าไหนๆ ก็ไม่หลับ ในหัวสมองมีเพียงแต่คำพูดของคยูฮยอนที่พูดถึงเขา

ผมกับเขาเราไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ไม่มีเรื่องต้องคุยกันหรอกครับ
               

“เฮ้อ!”     เมื่อนึกถึงคำพูดนี้กับแววตาที่ดูเหมือนว่า…….คยูไม่ได้รักเขา! แค่คิดมันก็รู้สึกปวดร้าวจนยากจะห้าม แล้วเรื่องราวของเราสองคน จะเป็นยังไง??? เราจบกันแล้วเหรอ!? เขาต้องเลิกกับคยูแล้วใช่มั๊ย!!! เมื่อนึกถึงจุดนี้ น้ำตาหยดน้อยก็ไหลออกมาจากดวงตาของคังอินอย่างเงียบๆ เขาไม่อยากเลิกกับคยูฮยอน!!! เขารักคยูฮยอน…. แค่คิดว่าวันพรุ่งนี้จะไม่มีร่างบางของคนที่ชื่อคยูฮยอนยืนเคียงข้าง เขาจะเป็นอย่างไง?? จะอยู่ได้รึเปล่า!?

คังอินเดินเข้าในครัวเปิดตู้เย็นหยิบขวดโซจูออกมาเทใส่แก้วและยกขึ้นมาจิบช้าๆ อย่างนึกคิด……..

                “ยังไม่นอนอีกเหรอพี่คังอิน”  เสียงใครสักคนดังขึ้นมาจากโซฟาในห้องนั่งเล่น แต่มันมืดเสียจนมองไม่เห็นว่าเป็นใคร

                “ใครน่ะ”

                “ผมเองครับ…. อึนฮยอก”     ลีฮยอกแจเพื่อนรวมวงเดินออกมาจากมุมมืดพลางแย่งแก้วในมือร่างสูงไปดื่มอย่างฉวยโอกาส

                “นายดื่มด้วยเหรอ”                คังอินถามในขณะที่ไปหยิบแก้วมาอีกใบ

                “ก็……ครับ แล้วทำไมพี่ยังไม่นอนอีก”

                “มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ”    คังอินว่าแล้วยกแก้วดื่มเข้าไปอีก

                “คยู?”     ฮยอกแจถามอย่างรู้ทัน ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้า

                “แล้วทะเลาะกันเรื่องอะไรล่ะ”

                “ก็ไม่รู้สิ…..พี่ทึกมั้ง” เสียงร่างหนาบ่งถึงความไม่แน่ใจ

                “พี่ทึกกี้!?” เสียงหวานอุทานออกมาอย่างตกใจ อย่างพี่ทึกกี้เนี่ยนะจะเป็นต้นเหตุให้คังอินกับคยูฮยอนทะเลาะกัน ถึงผมจะรู้ว่าพี่ทึกเขา……ชอบพี่คังอินอยู่ก็เถอะ! แต่พี่ทึกเป็นคนที่เสียสละ ถ้าเขารู้ว่ารุ่นน้องทั้งสองคนมีใจให้กัน เขาคงจะยอมถอนตัวเป็นแน่ ไม่มีทางทำอะไรที่เห็นแก่ตัวแบบนั้นเด็ดขาด!

                “อืม… ก็เมื่อวันเกิดคยูที่ผ่านมาน่ะ”

วันที่  3  กุมภา  25XX

“กลับมาแล้ว!”       เสียงเข้มของคังอินเข้ามาในห้องหลังจากที่เขาเป็นคนอาสานำขยะที่ได้จากการจัดงานวันเกิดลงไปทิ้งข้างล่าง

“ไปสะนานเชียวนะ…ไปหาอะไรกินข้างล่างมาเหรอ” เยซองที่เช็ดโต๊ะอยู่แซวอย่างสนุกปาก

“จะบ้าเหรอ! ฉันลงไปทิ้งขยะข้างล่าง มีอะไรให้กินที่ไหนเล่า…” คังอินกล่าวอย่างงงๆ

“คังอิน~ นายโง่หรือโง่เนี่ย เขาหมายความว่า นายไปคุ้ยขยะกินตังหากเล่า ไอ้หมีทึ่ม!!!” เจ๊สุดสวยประจำวงออกปากด่าอย่างทนไม่ได้ในความฉลาด (น้อย) ของเพื่อนร่วมวง

 “อ๋อ…. คุ้ยขยะกินนี้เอง เห้ย! นายด่าฉันเหรอเยซอง!!!”

“พอแล้วน่า…นายก็อย่าไปว่าคังอินเขาสิเยซอง โต๊ะน่ะรีบๆ เช็ดให้เสร็จ ถ้ายังว่างก็เข้ามาช่วยในครัว เดี๋ยวพี่หางานอื่นให้ทำ”

“อ่า… ผมก็เช็ดโต๊ะอยู่นี่ไงคร้าบบบ ทีไอ้หมีให้แค่ทิ้งขยะ เยซองสุดหล่อต้องเก็บกวาดโต๊ ชิ!”

“บ่นอะไรเยซอง! อยากได้งานทำเพิ่มเหรอ”

“เปล่าฮะ….. = =; “

“555+ หงอยไปเลย สมน้ำหน้า” คังอินยังไม่วายหัวเราะเยาะรุ่นพี่ที่หน้างอเป็นซาลาเปาบูด

“คังอิน!” นางฟ้าประจำวงหันมามองหน้าหมีอย่างเคืองๆ

“อย่าดุผมเลยครับ ผมรักพี่ทึกที่สุดเลย…. จุ๊บส์!” คังอินวิ่งเข้าไปหอมแก้มหัวหน้าวงอย่างอารมณ์ดีก่อนแลบลิ้นปลิ้นตาให้เยซองที่ต้องก้มหน้าเก็บโต๊ะอย่างสะใจ

“ประจบเข้าไป๊….. ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หมี!  = =” เยซองได้แต่แอบบ่นอย่างเคืองๆ เขาทำได้แค่นี้จริงๆ บ่นดังก็ไม่ได้ เดี๋ยวโดนลากไปช่วยงานในครัวต่อ ทำไมชีวิตคนหล่อช่างลำบากอย่างนี้…. T-T  ~

“Happy Birthday คยูฮยอน….” เสียงเข้มของคังอินดังขึ้นมาจากข้างหลังทำให้ร่างบางของคยูฮยอนละความสนใจจากวิวทิวทัศน์ตรงหน้า คังอินยิ้มจนตาหยีก่อนเดินเข้ามาขยี้ผมคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยวและทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ

“มานั่งให้ลมโกรกที่ระเบียงทำไม… เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี” เสียงเข้มพูดดุ แต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง

“ก็ตรงนี้วิวมันดีนิฮะ….เห็นดาวทั้งฟ้าเลย” คยูพูดโดยยังไม่ละสายตาไปจากภาพตรงหน้า ทิวทัศน์วันนี้มันช่างงดงามจริงๆ ท้องฟ้าไม่มีเมฆสักนิด ทำให้เห็นแสงจากดวงดาวได้อย่างชัดเจน คยูฮยอนคนนี้ชอบนั่งดูดาวเป็นที่สุด! คังอินลอบมองร่างบางข้างๆ ที่เงยหน้ามองฟ้าอย่างจดจ่อราวกับเด็กเล็กได้ของเล่นชิ้นที่ถูกใจ เส้นผมดำขลับวูบไหวตามแรงลม พัดเอากลิ่นหอมกรุ่นจากตัวของร่างบางลอยมาติดจมูก การได้ดูดาวกับคนที่ตนเองรัก ทำให้ให้เขามีความสุขอย่างประหลาด

“พี่คังอิน….”           ร่างบางเรียกร่างสูงเสียงแผ่วก่อนหันไปแบมือเหมือนต้องการของบางอย่าง

“อะไร??”

“ของขวัญของผมล่ะ”

“เอ่อ… พี่ลืมซื้ออ่ะคยูฮยอน” ร่างหนาพูดเสียงเจื่อน

“พี่คังอิน!” ร่างบางมองค้อนร่างหนาอย่างโกรธๆ ไม่โกรธได้ไงล่ะ วันนี้เป็นวันเกิดเขาเชียวนะ

“อ่า….พี่ขอโทษนะคยู”

“พี่ใจร้ายที่สุดเลย….วันเกิดแฟนตัวเองยังลืมได้ลง ใจร้าย!”

“อ่า…พี่ขอโทษจริงๆ ต้องทำยังไงถึงจะหายโกรธพี่” คยูฮยอนหันหลังอย่างเมินๆ แต่ใบหน้านั้นแต้มไปด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เขาไม่ได้โกรธคังอินแล้วล่ะ เพราะเขารู้ว่าในฐานะของสมาชิกวง Super Junior งานของพวกเราเยอะจริงๆ จนแถบไม่มีเวลาของตัวเองเลย แถมแม่ของคังอินยังป่วยอีก ถ้าคังอินจะลืมซื้อของขวัญให้เขานั้น….ไม่เป็นไรเลย! แต่จะบอกว่าหายโกรธง่ายๆ ได้ไงล่ะ

“ทำอะไรก็ได้จริงเหรอฮะ ??”

“จริงสิ! ให้พี่คนนี้ทำอะไรว่ามาเลย เพื่อคยูฮยอนพี่ทำได้ทุกอย่าง ^^”

“งั้น….ปีหน้าผมขอของขวัญ 3 ชิ้นเลยนะ”

“555+  สามชิ้นเองเหรอ… จิ๊บจ๋อยมากเลย  10 ชิ้นพี่ก็ให้ได้!” ร่างหนายิ้มย่อง

“ขี้โม้!”

“นายก็รู้ว่าคิมยองอุนไม่เคยผิดคำพูด และไม่ต้องปีหน้าด้วย ปีนี้เนี่ยแหละ! นายเตรียมนับของขวัญได้เลย : )”

“พี่ไม่โกหกผมนะ”

“แน่นอน! สัญญาด้วยศักดิ์ศรีทั้งหมดของพี่ที่เหลืออยู่” แล้วทั้งสองก็หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข คืนนี้เป็นอีกหนึ่งในอีกหลายคืนที่มีความสุขของคังอิน ตลอด 3 เดือนที่คบกับหนุ่มหน้าหวานคนนี้มา เขามีความสุขมากขึ้นทุกวัน เขานอนหลับฝันดีทุกคืน และนี้ก็เป็นอีกคืนนึง ที่คังอินคนนี้ได้หลับอย่างมีความสุข....เพราะนายอีกแล้วนะ โจว คยูฮยอน…………..

                “ไม่เห็นจะเกี่ยวกับพี่ทึกกี้ตรงไหนเลย!” ฮยอกแจเอ่ยขึ้นทันทีที่หลีงจากที่คังอินร่ายยาวจนจบ นี้เขาถามถึงเหตุผลที่ทะเลาะกันนะ เท่าที่ฟังมามันก็ดูหวานชื่นดีนี้นา ไม่เห็นมีฉะกันสักฉาก!!! ที่สำคัญพี่ทึกไม่เกี่ยวกับพวกเขาสองคนด้วย

                “เดี๋ยวสิ! ที่ทะเลาะกันมันต่อจากนั้นตังหาก”

                “อ่าๆ ว่าไปครับ……”

                                กลางดึกวันนั้น

“พี่คังอินฮะ”

“หืม?”     ร่างสูงตอบรับอย่างงัวเงีย

“พี่นอนรึยังฮะ…”

“ยัง…มีอะไรเหรอ”

“ผมอยากถามอะไรพี่หน่อย”

“อะไร ?”

“พี่รักผมมั๊ยฮะ…”

“เห้ย! ทำไมถามแบบนั้นล่ะคยู” คังอินที่นอนฟังอยู่เพลินๆ ถึงกับเด้งขึ้นมาจากเตียงทันทีเมื่อได้ยินคำถามนี้

“ไม่รู้เหมือนกัน… แล้วพี่รักผมมั๊ยฮะ” คังอินไม่ตอบ เพียงแต่เดินเข้ามาที่เตียงของร่างบางและจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของร่างบาง นัยน์ตาคมสงบนิ่ง เหมือนต้องการจะสื่อความหมายออกไป… ความรู้สึกที่เรียกว่า………. ความรัก! ถูกถ่ายถอดออกมาผ่านสายตาโดยไม่ต้องบรรยายเป็นคำพูด

                                “นายคิดว่าไงล่ะ”

“…”

“ทำไมนายถึงถามแบบนั้นล่ะ ?”

“ก็…พี่กับพี่ทึก……..”

“เรื่องนี้อีกแล้วเหรอ…เราคุยกันแล้วไงว่าพี่กับพี่ทึกเราเป็นแค่เพื่อนกัน”

“แต่ว่าข่าวของพี่สองคน…”

“ที่ปลุกพี่ตื่นขึ้นมาตอนดึก…เพื่อจะถามคำถามไร้สาระพวกนี้เนี่ยนะ”

“มันไม่ไร้สาระสำหรับผม! พี่เคยคิดบ้างมั๊ยว่าผมจะรู้สึกยังไง เวลาที่อ่านข่าวของพี่สองคน!!!” คยูเริ่มเสียงดังเพราะความโมโห

“นายอย่าอารมณ์เสียได้มั๊ยคยู… พี่บอกนายหลายครั้งแล้วว่าเราเป็นแค่เพื่อน แค่เพื่อนนายเข้าใจมั๊ย!!!” คังอินที่เริ่มอารมณ์เสียตวาดกลับมั่งเล่นเอาร่างบางเงียบไม่พูดอะไรอีกเลย

“…”

“คยู…นายเชื่อพี่หน่อยได้มั๊ย พี่เป็นแฟนนายนะ นายไว้ใจพี่หน่อยสิ พี่กับพี่ทึกเรามีข่าวกันมาตั้งนาน จะให้เลิกปุบปับมันต้องใช้เวลา นายเข้าใจพี่หน่อยเถอะ เชื่อพี่นะ!” เสียงเข้มแลดูอ่อนลงเล็กน้อย แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น

“เชื่อพี่เหรอ???”

“ใช่…เชื่อใจพี่เถอะ”

“ผมเชื่อพี่ไม่ลงหรอก!” คยูพูดห้วนๆ เบือนหน้าไปทางอื่นนั้นทำให้คังอินเริ่มเดือดอีกครั้ง

“ทำไม! พี่มันดูกลับกลอก ไม่น่าเชื่อถือนักใช่มั๊ย” มือหนาบีบไหล่บางทั้งสองข้างอย่างเกรี้ยวกราด ในใจรู้สึกน้อยใจนิดๆ ที่ร่างบางไม่เคยไว้ใจ

“ไม่ใช่นะฮะ! แต่… จะให้ผมเชื่อพี่ได้ยังไงกันล่ะ ในเมื่อ….”

“ในเมื่ออะไร… พี่ถามว่าในเมื่ออะไร!!!” คังอินออกแรงบีบไหล่ของร่างบางจนมันแถบจะแหลกละเอียดคามือ ตอนนี้เขารู้สึกโมโหมากถึงมากที่สุด ในสายตาร่างบาง….เขาเป็นคนเลวที่ไม่น่าเชื่อถือขนาดนั้นเชียวเหรอ! ยิ่งรู้สึกแบบนี้มากเท่าไหร่ การกระทำที่แสดงออกมาก็ดูจะโหดร้ายมากขึ้นเท่านั้น

“ปะ…ปล่อยผมนะ” คยูพยายามจะรั้งมือนั้นออกแต่ก็ไม่เป็นผล เขาสู้แรงของร่างสูงตรงหน้าไม่ได้จริงๆ ยิ่งเห็นสายดุดันที่ร่างสูงใช้มองมาที่เขา มันทำให้เขารู้สึกกลัว… กลัวจนไม่กล้าจะพูดอะไรอีกแล้ว จนกระทั่งน้ำตาหยดน้อยค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้ม ร่างหนาตรงหนาถึงเริ่มมีสติและยอมปล่อยมือ

“พะ. พี่ขอโทษนะคยู…เจ็บมั๊ย” คังอินลูบไหล่ของร่างบางเบาๆ มือหนาอีกข้างก็เอื้อมไปเช็ดน้ำตาให้อย่างรู้สึกผิด

“ผมไม่เจ็บหรอก…ไม่ต้องแกล้งทำเหมือนเป็นห่วงผมก็ได้”

“พี่เป็นห่วงนายจริงๆ นะคยู!”

“แค่คำพูดน่ะ พี่จะพูดยังไงก็ได้ ยังไงมันก็ไม่ใช่ความจริงอยู่ดี…”

“คยู!” ร่างหนาเริ่มขึ้นเสียอีกครั้งกับท่าทีหยิ่งยโสของร่างบางตรงหน้า เหตุผลอะไรที่คยูฮยอนไม่เคยเชื่อใจเขาเลย! หรือว่าเขายังรักไม่มากพองั้นเหรอ?? เขายังต้องทำอะไรอีกเพื่อพิสูจน์ให้เห็นว่าเขารักคยูจริงๆ  คนรักกันถ้าไม่มีความเชื่อใจ จะไปรอดได้ยังไง? เพราะเรื่องลีทึกใช้มั๊ย…. นายถึงไม่เชื่อใจพี่เลย!

“พี่ไม่อยากทะเลาะกับนายเรื่องคนอื่นนะคยู…นายนอนสะเถอะ มันดึกมาแล้ว”

“ใครว่าเรื่องคนอื่นกัน…” ร่างบางมองหน้าร่างสูงนิ่งหากแต่ยากจะอ่านออกว่าเจ้าของนัยน์ตาหวานนั้นคิดเช่นไรอยู่

“นายอย่างี่เง่าได้มั๊ย!? นอนสะ! พรุ่งนี้พี่ยังมีงานต้องทำ และอย่ากวนพี่ด้วยคำถามไร้สาระพวกนี้อีกนะ!!!” ร่างสูงตัดบทอย่างนึกรำคาญในท่าทางของร่างบางที่ทำเหมือนว่าเขาผิดอยู่ตลอดเวลา…

“ฮึก…ผมงี่เง่าเองแหละฮะ พี่นอนต่อไปเถอะ ผมจะไม่กวนพี่……….อีกแล้ว!” ว่าแล้วร่างบางก็หันหลังล้มลงนอนร้องไห้เงียบๆ บนเตียงอย่างหมดแรง เขามันไร้สาระจริงๆ ถ้าเขาไม่ถาม พวกเราคงไม่ต้องทะเลาะกัน บางทีผมอาจจะถามเรื่องที่ผมไม่สมควรจะได้รู้ก็เป็นได้…

คังอินเมื่อได้ยินร่างบางพูดดังนั้นก็รู้สึกใจหายอย่างประหลาดเหมือนกัน แต่เพราะอารมณ์โกรธที่ยังคุอยู่ทำให้ร่างหนาของเขาไม่สามารถทำอะไรนอกจากข่มตาให้หลับ และพยายามลืมเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นมา ทั้งเรื่องข่าวที่มีกับพี่ลีทึกและเรื่องที่คนสำคัญไม่เชื่อใจ… แต่ก็ทำไม่ได้!  เขาหลับไม่ลงจริงๆ …………. คืนนี้นับเป็นคืนแรกในรอบ 3 เดือน… ที่เขาคงต้องนอนฝันร้าย

                เพี๊ย!

                ทันทีที่คังอินเล่าจบก็โดนมือเรียวของฮยอกแจฟาดเข้าไปที่ต้นแขนแรงๆ

                “โอ๊ยยย เจ็บนะ! นายมาตีพี่ทำไม?” คังอินหันไปถามอย่างหาเรื่อง เขาทำอะไรผิด?

                “ยังจะมาถามอีกนะพี่…พี่ด่าน้องผมว่างี่เง่าได้ไง!!!” อึนฮยอกพูดเคืองๆ โมโหแทนรุ่นน้อง ถ้าเขาเป็นคยูฮยอนเขาคงโกรธเหมือนกัน ผู้ชายอะไรด่าแฟนว่างี่เง่า แล้วยังปล่อยให้เขานอนร้องไห้ทั้งคืน

                “ก็มันจริงนิ…” คังอินลูบแขนปอยๆ พยายามแก้ตัว

                “หยุดพูดเลยนะพี่ แล้วนี้พี่คิดจะไปขอโทษเขามั่งมั๊ย”

                “เมื่อวานก็ไปขอโทษแล้ว…เขาบอกว่าไม่ได้โกรธ แต่เขาไม่คุยกับพี่เลย!”

                “เฮ้อ! พี่เนี่ยก็จริงๆ เลย แต่ผมว่าเรื่องที่พี่ทะเลาะกัน ก็ไม่เกี่ยวกับพี่ทึกกี้อยู่ดี”

                “ทำไมล่ะ…ก็เขาโกรธพี่เพราะพี่มีข่าวกับทึกกี้นิ”

                “ผมว่าเขาโกรธที่พี่ด่าเขางี่เง่ากับไร้สาระมากกว่านะ…มีอะไรก็รีบเคลียร์สะนะพี่ พี่น่ะโชคดีกว่าผมเยอะ อย่างน้อยคนที่พี่รักเขาก็รักพี่ แต่คนที่ผมรักน่ะสิ…กำลังจะไปสารภาพรักคนอื่น ซึ่งไม่ใช่ผม!” อึนฮยอกพูดเสียงเศร้าก่อนยกดื่มรวดเดียวหมดแก้วและหันหลังเดินเข้าห้องนอนไป

------------------------  50 %  ------------------------

สวัสดีปีใหม่รีดเดอร์ที่น่ารักทุกท่าน ^.^"

ไรเตอร์กลับมาแล้วค่ะ หลังจากห่างหายไปสักพัก (ใหญ่) = =;

แอบอึ้งกับคอมเม้นท์ เยอะเหมือนกัน ปลื้ม! ><

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ เราจะแต่งเรื่องนี้ให้จบ

ขอบคุณค่ะ ^-^ !!~

Ps.มีคนถามเข้ามาเรื่องอายุ ไรเตอร์อายุ 16 ค่ะ (แก่เน้อะ = =’)