UnTwins :: อยากให้เราไม่เหมือนกัน ll #MarkBam [END]

ตอนที่ 20 : 14

14

“คุณหมอก...หนูแบม

            กลับมาแล้วเหรอคะ”

            แม่บ้านที่คุ้นเคยเดินยิ้มแย้มเข้ามาต้อนรับสองคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในประตูบ้าน ยัยหมูส่งยิ้มกลับไปแตกต่างจากอีกคนที่ทำเพียงแค่หยุดเดินพร้อมกับแบมแบม

            “ครับป้านวล อันนี้แบมซื้อมาฝากป้านวลกับพี่ๆทุกคนเลย”

            ถุงหลายใบในมือถูกส่งให้กับผู้ใหญ่ที่มาต้อนรับ ป้านวลรับไว้และยังขอบคุณในความใส่ใจที่แบมแบมมีให้กับทุกคนเสมอ

            “คุณม่านก็กลับมาแล้วเหมือนกันนะคะ”

            หมอกเห็นแววตาที่กลบความดีใจไม่มิดถึงแม้ว่าเจ้าของจะดูเก็บท่าทีเอาไว้หลังจากได้ยิน ร่างโปร่งไม่ได้รอฟังต่อหมอกเดินไปทางบันไดเพื่อจะขึ้นไปชั้นสอง  แบมแบมเห็นแบบนั้นก็เลยรีบตัดบทกับป้านวลแล้วเดินตามหมอกไปเงียบๆ

            แกร๊ก..

            สองร่างชะงักเมื่อได้ยินเสียงประตูที่เปิดออก ปลายเท้าหยุดลงเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูห้องของแบมแบมพอดี สองสายตามองไปยังเจ้าของเสียง ตอนแรกคาดว่าจะเป็นเจ้าของห้องที่อยู่ติดกับห้องของแบมแบมแต่ทั้งคู่กลับคิดผิด

            “พี่ฌอห์ณ...”

            “อ้าว...กลับมากันแล้วเหรอ”

            ถือเป็นเรื่องแปลกสำหรับทั้งคู่ที่ฌอห์ณจะเดินออกมาจากห้องของม่าน ลำพังแค่ใบหน้าของคนๆนี้ใครๆก็รู้ว่าม่านแทบไม่อยากจะมอง แต่นี่ถึงกลับเดินออกมาจากห้อง ตาคู่กลมได้แต่มองอยู่อย่างเงียบๆและเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ

            “เจอกันมื้อเย็นนะ”

            หมอกตัดความรำคาญด้วยการเป็นฝ่ายไป เขาไม่อยากอยู่ต่อความยาวกับคนตรงหน้า และคิดว่าแบมแบมเองก็ควรกลับเข้าไปในห้องตัวเองเช่นกัน

            “ไปเที่ยวมาสนุกไหม?”

            คำถามเกิดขึ้นหลังจากที่ตอนนี้เหลือเพียงแค่แบมแบมเท่านั้น ทีแรกคิดว่าจะเดินกลับเข้าห้องตัวเองแต่ก็ยังต้องยืนเผชิญหน้าต่อ

            “ก็ดีครับพี่ฌอห์ณ”

            “อืมม..ก็ไม่น่าถามนี่เนอะ ได้ทั้งแฝดพี่ได้ทั้งแฝดน้อง

            แต่พี่ฝากไว้อย่างหนึ่ง ถ้าแกคิดจะลงหลักปักฐานจับพี่หมอกแล้วล่ะก็ไม่ต้องมายุ่งกับพี่ม่านได้ไหม...เลิกเถอะนิสัยอ่อยไปทั่วน่ะ อย่าคิดว่าคนอื่นจะดูไม่ออก”

            “พี่พูดจบแล้วใช่ไหม...ถ้าพูดจบแล้วแบมขอเข้าห้องนะ”

            “กลับเข้าห้องตัวเองก็ดีแล้ว เพราะพี่ม่านเค้าคงไม่อยากเจอหน้าแกตอนนี้หรอก

หน้าของพวกชอบจับปลาสองมือ”

            “ม่านไม่เคยคิดแบบนั้น”

            เสียงเล็กเริ่มตอบโต้กลับไปบ้าง แววตาเริ่มฉายแววรั้นแฝงไปทั้งความโกรธ แบมแบมรู้ดีว่าฌอห์ณไม่เคยชอบตน แต่ถึงจะเกลียดแค่ไหนก็ไม่ควรใช้คำพูดทำลายน้ำใจของใครแบบนี้

            “อยากหลอกตัวเองต่อไปก็แล้วแต่ จับปลาสองมือสักวันแกจะไม่เหลือใคร

อ้อ...แล้วก็ไม่ต้องเสนอหน้าเข้าไปกวนล่ะ พี่ม่านอยากพักผ่อน”

แบมแบมไม่อยากทนฟังคำพูดแย่ๆที่คนตรงหน้าพ่นออกมาอีกแล้ว เรียวขาเร่งก้าวไปที่หน้าประตูห้องของตัวเองก่อนจะเปิดมันเข้าไปและจัดการล็อก ร่างบางทิ้งตัวลงบนที่นอนด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่สิ่งหนึ่งที่ยังคงเชื่อก็คือความรู้สึกของม่าน...ม่านคงไม่ได้คิดแบบที่คนๆนั้นพูด

ใช่...จะไปเชื่อคนที่เค้าไม่ชอบเรามากกว่าคนที่อยู่ข้างๆเรามาตลอดได้ยังไง

หรือถ้าม่านจะคิดแบบนั้นก็ขอฟังจากปากม่านเอง

เปลือกตาเปิดออกอีกครั้งหลังจากที่ฟุ้งซ่านจนเผลอหลับไป ยัยหมูรับรู้ได้ถึงดวงตาที่บวมเป็นพิเศษเพราะคิดไม่ตกจนร้องไห้  ไม่เข้าใจเหมือนกัน..มันไม่ใช่เรื่องหนักหนาขนาดนั้นแต่ก็รู้สึกว่าตอนนี้อะไรหลายๆอย่างมันกำลังเปลี่ยนไปในทิศทางที่ไม่ดีนัก

หรือทุกอย่างมันเป็นเพราะตัวเอง..ทุกอย่างที่เรามีมาด้วยกันตอนนี้มันคล้ายกับปราสาททรายที่กำลังโดยคลื่นเซาะไปทีละนิด

ปราสาททรายที่เราสามคนสร้างมาด้วยกัน...

สำหรับแบมแบมแล้ว ตั้งแต่จำความได้ก็รู้แค่ว่าตัวเองมีหน้าที่ที่จะทำให้คนที่รักทั้งสองคนมีความสุขที่สุด แบมแบมคงไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรได้นอกจากที่ใครคนใดคนหนึ่งจะอยากให้แบมแบมเป็นฝ่ายออกไปก็เท่านั้น

            ก๊อกๆๆ

            ตาคู่ใสถูกขยี้เบาๆหลังจากที่ได้ยินเสียงเคาะประตู  เรียวขาหย่อนลงจากเตียงก่อนจะเดินไปเช็คสภาพตัวเองที่หน้ากระจก มันดูแย่มากๆและถ้าใครเห็นก็ต้องคิดว่าผ่านการร้องไห้มา แต่ในที่สุดก็ต้องไปเปิดอยู่ดีเพราะเสียงเคาะยังคงดังต่อเนื่อง

            ถ้าเดาไม่ผิดดูจากน้ำหนักการเคาะถี่ๆแบบนี้ก็คงจะเป็น...

            “ม่าน..”

            ปากอิ่มเอ่ยชื่อคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเบาๆหลังจากที่เปิดประตูออกไป เรียวขาถอยร่นไปด้านหลังโดยอัตโนมัติเมื่อร่างสูงเริ่มก้าวเข้ามาใกล้ๆ ประตูห้องก็ถูกปิดลงในที่สุด

            “หมู..”

            “…”

            “ร้องไห้ทำไม?..”

            แบมแบมยังจำครั้งสุดท้ายที่เราคุยกันได้ หรือแม้แต่ภาพคืนที่ม่านเมาแล้วไม่ฟังคำขอร้อง

            “หมู...”

            ม่านยังเรียกเบาๆอีกครั้ง เขาหวังจะให้แบมแบมพูดอะไรกับเขาบ้าง พูดแบบที่อยากพูดด้วยจริงๆไม่ใช่เพราะรู้สึกว่าถูกบังคับขืนใจ แต่ปลายเท้าคู่นั้นก็ค่อยๆถอยห่างออกไปเรื่อยๆจนชนเข้ากับเตียงนอน

            “ขอโทษนะ..ที่ทำให้เป็นแบบนี้”

            “…”

            ฝ่ามือหนายกขึ้นมาลูบไปตามกลุ่มผมเบาๆ ยัยหมูสบตากับคนตัวสูงแค่เพียงเสี้ยววิก็ก้มลงต่ำมองลงไปที่พื้น

            “ขอโทษที่ทำให้หมูไม่มีความสุข...

            แต่หมู..

            ม่านจะไม่ฝืนใจหมูอีกแล้ว”

            “…”

            “ขอแค่ต่อไปนี้ยอมมองหน้ากัน หรือยอมพูดคุยกันอีกได้ไหมหมู”

            “…”

            “ม่านรู้ตัวแล้วครับว่าคงเป็นคนที่ทำให้หมูมีความสุขไม่ได้...

            แต่สัญญากับม่านได้ไหมว่าหมูจะมีความสุขต่อจากนี้”

            ม่านคงไม่ได้เห็นน้ำตาที่กำลังร่วงหยดลงมา ร่างบางถูกกระชับและโอบกอด ใบหน้าของคนตัวสูงวางพักลงไปบนไหล่แคบ

            ยัยหมูใจหายไปหมดกับคำพูดที่ได้ยิน คำพูดที่ม่านกำลังโทษตัวเอง

            “ต่อไปนี้ไม่ต้องลังเลแล้วนะ ม่านจะคืนหมูให้กับคนที่จะไม่ทำให้หมูต้องร้องไห้”

            .

            .

            .

            “คนที่หมูรักมาตลอด”

          “ม...ม่าน”

            เจ้าของเสียงแกว่งเงยหน้าขึ้นไปเมื่อเจ้าของชื่อยอมปล่อยให้เป็นอิสระ ม่านโทษตัวเองอีกครั้งเมื่อเห็นน้ำตาที่เอ่อออกมา

            “สัญญานะ...สัญญาว่าจะไม่ร้องไห้อีก

            สัญญาได้ไหมว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้”

            เพราะคนเลวๆอย่างเขาคงไม่เหมาะที่จะได้ตัวยัยหมูไป คนที่ทำให้ยัยหมูเหม่อลอยไม่พูดกับใครอยู่นานสองนาน คนที่ถามคำตอบคำไร้ซึ่งความรู้สึก ถ้าเป็นเขา...ไม่รู้สักวันจะทำให้ยัยหมูต้องเจ็บปวดอีกไหม

          “หมูไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้...”

            “ม่านคิดดีแล้ว...หมูไม่ต้องยึดติดกับคำว่าสามคนแบบที่พวกเราฝังหัวหมูไว้ตั้งแต่แรกแล้ว

            เพราะมันไม่มีวันเหมือนเดิมตั้งแต่คืนนั้น...ม่านผิดเอง”

            “…”

            “ตอนนี้หมูอาจจะสับสนไปบ้าง

            แต่สักวันหมูจะรู้เองว่าใจของหมูอยู่ที่ไหน”

            “…”

            “เด็กดี...ไปทำตามความรู้สึกตัวเองได้แล้วนะ”

            “แล้วม่านล่ะ...”

            “ม่านก็จะไปมีชีวิตของม่านเหมือนกัน”

            “ไม่อยากอยู่กับหมูแล้วเหรอ...”

            “สักวันก็อาจจะไม่...”

คำๆนี้ทำให้แบมแบมใจสลาย...สักวันก็อาจจะไม่...

สำหรับม่านเองก็อยากจะมีชีวิตของม่านเองบ้างแล้วใช่ไหม...

            “ม่าน...

            ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..หรือว่าม่านต้องการแบบไหน

            ม่านก็จะเป็นม่านของหมูตลอดไป”

            ถึงม่านจะเจ้าอารมณ์แต่ที่ผ่านมาหรือแม้กระทั่งตอนนี้แบมแบมก็ยังรู้สึกได้ว่าม่านมีแต่ความรักและความหวังดี แต่สำหรับม่านแล้วแบมแบมอาจจะไม่ใช่ทุกอย่างที่ม่านต้องการ

            “หมูขอแค่ม่านอย่ากลับไปทำอะไรที่มันเสี่ยงๆอีกได้หรือเปล่า”

            “ไม่ต้องห่วงม่านหรอก

            จากนี้ไป...หมูดูแลตัวเองดีๆรู้ไหมครับ”

            “ม่าน..

            ม่านพูดเหมือนจะไปไหนเลย”

            ยัยหมูปล่อยโฮทันทีที่โผเข้ากอดร่างตรงหน้า ให้เอาม่านคนที่พูดจาโผงผางคืนมายังดีซะกว่า

            เพราะคนที่แหกกฎก็สมควรต้องออกไป

            ควรส่งดอกไม้กลับไปหาคนที่ปลูกดอกไม้เป็น ดอกไม้จะได้ไม่เหี่ยวเฉาอีก

            ‘แล้วหมูจะขอบคุณที่ม่านทำแบบนี้..

ขอโทษนะหมู...ตอนนี้หมูอาจจะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมีสักคนที่เดินออกไป’

ม่านไม่ตอบคำถามนั้น เขาเพียงแค่จูบเบาๆลงไปที่ริมฝีปากสวย ไม่รู้ว่าต่อไปจะได้สัมผัสมันอีกหรือเปล่า เพราะต่อไปนี้เขาจะยกมันให้กับคนที่ทำให้ยัยหมูมีความสุขได้มากที่สุด

ม่าน...

หมูอาจจะดูเห็นแก่ตัว...

แต่ม่านไม่ไปได้ไหม?

มันเป็นสิ่งที่ก้องอยู่ได้แค่เพียงในจิตใต้สำนึกเท่านั้น ไม่รู้ว่าถ้าพูดแบบนี้ออกไปจะสามารถรั้งใครไว้ได้หรือเปล่า แต่ถ้าม่านอยากที่จะมีชีวิตเป็นของตัวเอง แบบนั้นก็แค่เก็บความต้องการตัวเองเอาไว้ให้ลึกที่สุดก็พอ

ม่านบอกว่าสักวันอาจจะเป็นไปได้ที่จะไม่รู้สึกอยากอยู่กับหมูอีกแล้ว

ถึงตอนนี้จะอยากอยู่...แต่ก็คงจะพยายามไม่อยากอยู่สินะ

เปลือกตาลืมขึ้นมาในเช้าวันใหม่ มันคงเป็นวันเริ่มต้นวันที่ไม่มีเราสามคนอีกแล้วอย่างเป็นทางการ

.

.

“คุณม่านน่าจะออกไปอยู่ที่คอนโดค่ะ

คราวนี้น่าจะไปนานเพราะดูท่าจะเอาเสื้อผ้าแล้วก็ของใช้ไปเยอะพอสมควร”

“อะไรกันเนี่ยเจ้าลูกคนนี้”

เมทินีถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย ลูกคนนั้นก็จะเอาอย่างนี้ ลูกคนนี้ก็จะเอาอย่างนั้น ตอนแรกอยากจะถามแบมแบมอยู่หรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่พอเห็นใบหน้าซึมๆที่ก้มหน้ามองข้าวในจานที่ตัวเองเขี่ยไปมาก็ยั้งใจไว้ทัน

เอาไว้ค่อยคุยส่วนตัวดีกว่า เพราะตอนนี้ที่โต๊ะอาหารก็มีทั้งหมอกและฌอห์ณอีกด้วย เกลียดลางสังหรณ์ของตัวเองจริงๆที่รู้สึกว่าจะมีเรื่องให้ต้องเป็นห่วงจนรีบบินกลับมา

“ลูกหมู..

ทานเสร็จแล้วเราออกไปนั่งเล่นที่สวนหลังบ้านกันหน่อยไหมจ๊ะ”

อีกคนที่ฟังอยู่รู้ดีว่านี่คงยังไม่ใช่เวลาของเขา หมอกลุกขึ้นจากเก้าอี้หลังจากที่ดื่มน้ำอึกสุดท้ายเสร็จ แบมแบมเหลือบมองร่างสูงที่เดินออกไปจากห้องอาหารอย่างเงียบๆ ก่อนจะกลับไปสนใจกับคุณนายเมทินีแทน

            “มีอะไรอยากจะเล่าให้ป้าฟังไหม?”

            บทสนทนาเริ่มขึ้นอีกครั้งเมื่อสองคนนั่งลงที่มุมนั่งเล่นริมสระในสวนหลังบ้าน ลูกหมูตัวน้อยๆในสายตาวันนี้ดูไม่สดใสเอาเสียเลย และเมทินีก็พอจะดูออกว่าเป็นเพราะอะไร

            “ทะเลาะกับม่านเหรอลูก”

            .

            .

            อีกฝั่งหนึ่งของบ้านมีอีกสายตาที่คอยเฝ้ามองมาจากหน้าต่าง ม่านในห้องถูกแหวกออกและเจ้าของห้องทำได้เพียงแค่ใช้สายตามอง ไม่รู้หรอกว่าประโยคที่คนทั้งสองกำลังคุยกันเป็นเรื่องอะไร แต่ใจของเขากลับรู้สึกห่อเหี่ยวไปตามใบหน้าของแบมแบม

            ถ้าจะให้เดามันก็คงเป็นเรื่องที่แม่พยายามทำให้แบมแบมเป็นกาวกระชับความสัมพันธ์ของทุกคน มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เป็นแบบนี้

            “มึงอยู่ไหน…”

            เสียงทุ้มกรอกผ่านโทรศัพท์หลังจากที่ปลายสายมีการตอบรับ ก็เป็นอีกครั้งที่อีกคนมันมักจะหนีปัญหาไปโดยลืมมองผลที่ตัวเองทิ้งไว้

            “อย่าเงียบ...”

            (กูอยู่คอนโด มึงมีอะไร)

            เกือบร่วมนาทีกว่าที่ม่านจะยอมปริปาก สะโพกสอบหย่อนลงบนเตียงพลางเริ่มรวบรวมคำพูดในหัว

            “มึงทำไรอยู่ม่าน”

            (คุยโทรศัพท์กับมึงไง)

            “ไม่ใช่...

            กูหมายถึงมึงทำอะไรอยู่...

            มึงต้องการอะไร?”

            (กูกำลังชดเชยความผิดอยู่นี่ไง

            มึงไม่ดีใจเหรอ)

            “ทำไมกูต้องดีใจ

            แต่เมื่อต่อให้มึงทำแบบไหนทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิม”

            (อืม...

            กูก็กำลังคืนสิ่งที่มันควรเป็นของมึงให้มึง ดอกไม้ของมึง

            ดอกไม้ที่กูเด็ดมา..)

            .

            .

            .

            (กูฝากดูแลดอกไม้ของเราต่อด้วยนะ

            กูรู้แล้วว่ากูคงจะทำให้ดอกไม้ดอกนั้นกลับมาบานสวยไม่ได้อีกแล้ว

            แต่ถ้าเป็นมึง...มึงคงทำได้)

            “…”

            (แต่ถ้ามึงรับไม่ได้เรื่องนั้น มึงส่งหมูคืนมา)

            “เราไม่มีสิทธิ์ยกใครให้ใครม่าน...

            กูบอกแล้วไง...ถ้าได้ตัว แต่ไม่ได้ใจมันก็เท่านั้น

            แม้แต่กูเอง”

            (ตอนนี้มึงกับหมูก็อาจจะสับสน แต่กูเชื่อว่าต่อไปมึงกับหมูจะมีความสุข

            อย่างน้อยก็มีความสุขมากกว่าอยู่กับกู

            “มึงก็รู้ว่าแบมแบมไม่โอเคที่มึงหายไปแบบนี้”

            (แล้วกูอยู่ไปทุกอย่างมันจะดีขึ้นเหรอวะ...ในสายตามึงหมูอาจจะยังเป็นคนเดิมของมึง แต่สำหรับกูตั้งแต่คืนนั้น...มันไม่ใช่แล้ว กูกลับมามองหมูแบบเดิมไม่ได้อีก ให้อยู่กันแบบสามคนเหมือนเดิมสักวันกูคงทำให้หมูร้องไห้อีก)

            “ก็เลยคิดจะหนี”

            (แล้วกูจะกลับมา วันที่กูกลับไปมองหมูแบบเดิมได้ กูขอโทษที่กูเลือกแบบนี้...

กูไม่อยากเห็นหมูร้องไห้เสียใจเพราะกูอีกแล้วจริงๆ)

Tbc

#Untwins93

แจ้งความคืบหน้าเล่มตอนนี้ฟิคกำลังอยู่ในขั้นตอนการจัดพิมพ์คาดว่าภายในเดือนนี้น่าจะได้ส่งให้ตามลำดับการจองค่ะ