คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทเรียนที่ 4 ::: คุณยายใจดีกับเพื่อนใหม่ผู้ซื่อสัตย์ Rewrite
Lesson 4
คุณยายใจดีกับเพื่อนใหม่ผู้ซื่อสัตย์
(ไรท์เตอร์อัพเรื่องผมช้ามาก T_T)
ผมนั่งกอดเจ้าลูกหมาขนปุยหลังจากที่เดินกระแทกส้นเท้าลงพื้นมาเรื่อยๆตลอดทางเพื่อระบายความหงุดหงิดที่อยู่ภายในใจออกมา......
ตอนนี้ผมไม่ได้เดินกลับไปหาพวกไอ้แกมหรอกนะครับแต่ผมเดินมาที่สวนธรรมชาติซึ่งเป็นสถานที่ๆตอนนี้ไม่ค่อยมีคนอยู่เท่าไหร่แล้วเนื่องจากฝนทำท่าเหมือนจะตกลงมาทุกทีแถมยังใกล้มืดอีก แหม! สภาพดินฟ้าอากาศมันช่างเหมือนกับจะซ้ำเติมสภาพจิตใจของผมตอนนี้สุดๆเลยให้ตายเถอะ!
“พ่อหนูร้องไห้ทำไมลูก!?” อยู่ๆก็มีคุณยายท่าทางใจดีคนหนึ่งอายุน่าจะประมาณหกสิบกว่าๆได้เดินเข้ามาทักผมด้วยสีหน้าตกใจ
ว่าแต่.....นี่ผมร้องไห้หรอ!?
“พอดีฝุ่นมันเข้าตานะครับ” ผมพูดแล้วเอามือปาดน้ำตาออกแบบลวกๆก่อนจะส่งยิ้มไปให้คุณยายคนนั้น
ใช่มันก็แค่ฝุ่นเข้าตา....
“โกหกคนแก่มันไม่ดีนะหนู”
คุณยายคนนั้นพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มแล้ววางถุงที่ยายแกหิ้วมาเต็มไม้เต็มมือลงก่อนจะนั่งลงข้างๆผม
“จริงสิครับ” ผมตอบ “แล้วนี่คุณยายจะไปไหนครับเดินกลับบ้านคนเดียวมันอันตรายนี่ก็จะมืดแล้วให้ผมไปส่งไหม!?”
“จะดีหรอหนู!?”
“ดีสิครับ คุณยายเดินไปอยู่ดีๆเกิดเป็นลมขึ้นมาผมจะได้ช่วยไง” ผมตอบยิ้มๆ
“แหม...ยายไม่ได้แก่ขนาดนั้นซะหน่อย โฮะๆๆ” คุญยายแกพูดก่อนจะหัวเราะ
“เอาเป็นว่าผมไปส่งเองนะครับ ส่วนของพวกนี้ผมช่วยถือ” ผมพูดก่อนจะวางเจ้าหมาขนปุยแล้วเดินไปหยิบของที่คุณยายแกพึ่งวางลงไปมาถือแทน
“งั้นก็ขอบใจนะจ๊ะ มาๆๆเดินตามยายมาเลย”
ผมเดินตามยายจัน(ผมรู้ชื่อยายแกตอนเดินคุยกันน่ะ)ไปเรื่อยๆโดยมีเจ้าหมาขนปุยเดินตามมา(ก็แกเป็นคนอุ้มมันออกมาไกลจากที่ๆมันอยู่เองไม่ใช่รึไง = = :: ไรท์เตอร์) ระหว่างทางยายจันแกก็บอกกับผมว่ายายแกทำงานเป็นภารโรงอยู่ที่มหาลัยผมแถมอยู่แผนกที่ผมเรียนด้วย แบบว่าโลกกลมมากอ่ะ
“เอาล่ะถึงแล้วๆ” ยายจันพูดแล้วชี้ไปข้างหน้า
ผมมองบ้านหลังที่ยายจันแกชี้ให้ดูด้วยใบหน้าเหวอๆจนยายจันแกขำกับท่าทางของผม
บ้านเดี่ยวหลังเก่าๆโทรมๆที่ทำจากสังกะสี มันโทรมจนผมสงสัยจริงๆว่ายายแกอยู่ไปได้ยังไง ผมไม่ได้พูดเพราะดูถูกยายแกจริงๆนะแต่แบบสภาพมันเป็นอย่างนั้นจริงๆแถมผมจำได้ว่าไอ้แกมกับไอ้ชาร์ลมันชอบล้อบ่อยๆเวลาขับรถผ่านบ้านหลังนี้ว่าถ้าลมพัดนิดหน่อยหลังคาคงปลิว ตอนแรกผมก็แค่คิดว่าพวกมันพูดเล่นๆแต่พอมาดูใกล้ๆบอกได้คำเดียว....
พวกมันพูดถูกแล้ว = =;;
“เอ้าๆๆ เข้ามาก่อนสิจ๊ะ ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นมันไม่ถล่มลงมาหรอ” ยายจันแกพูดขนาดนั้นผมคงจะไว้ใจได้สินะ ^^
“เพราะยายให้หลานซ่อมไปเมื่อวานเอง โฮะๆๆ”
กรรม....งั้นผมว่าไว้โอกาสหน้าดีกว่านะครับ = =;;
“ฮ่าๆๆ ผมว่าไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับ” ผมบอก
“เอางั้นหรอ ก็ได้จ๊ะ” ยายจันบอกผมยิ้มกว้าง
“ไม่เอาดีกว่า คราวหน้าผมขอพายายไปเที่ยวคอนโดผมมั้งนะ รับรองยายจะต้องติดใจแน่ๆ พาหลานยายไปด้วยนะครับที่นั้นมีการ์ตูนเต็มเลยหลานยายต้องชอบแน่ๆ...” ผมพูดออกไปอย่างลืมตัว
จะว่าไปเราพึ่งรู้จักยายแกเองนิหว่า ยายแกจะไว้ใจเราได้ยังไง (แกตังหากที่ต้องคิดว่ายายแกจะไว้ใจได้ไหม! : ไรท์เตอร์)
“อ่า ถ้ายายไม่ไว้ใจผมก็ไม่ต้องไปก็ได้นะครับ เราพึ่งรู้จักกันเองนินายายจะไม่ไว้ใจผมก็ไม่แปลก แหะๆๆ” ผมยิ้มแหย่ๆส่งไปให้ยายแก
ส่วนยายจันแกก็มองผมอึ้งๆก่อนจะขำออกมา ผมมองยายแกอย่างไม่เข้าใจมันมีอะไรน่าขำหรอครับ ใครรู้ช่วยบอกผมที
“โทษทีนะจ๊ะหนูจ๋ายายก็แค่เอ็นดูหนูนะ ปกติคนในมหาลัยรวยๆอย่างพวกหนูๆน่ะไม่มีทางจะชวนคนรากหญ้าอย่างยายกับหลานยายไปเที่ยวบ้านหรอกจ๊ะ.....กลัวยายกับหลานยายจะไปขโมยของเขาหน่ะ”
“อะไรกันคนเราจะรวยจะจนมันเลือกเกิดไม่ได้นินา คนประเภทนั้นมันน่าขยักแขยงที่สุดเลย คิดมาได้”
“อย่าไปว่าพวกเขาเลยจ๊ะ ยายกับหลานชินแล้ว” ยายจันพูดทำให้ผมอยากจะพูดบอกแกว่าเรื่องแบบนี้ใครเขาจะไปชินกันง่ายๆแต่ดันมีคนมาขัดจังหวะซะก่อน
“เฮ้ย!! ยายจันเมื่อไหร่จะคืนเงินที่ยืมไปสักทีห้ะ!!”
ผมหันไปมองผู้ชายถึกๆหกคนที่เดินตรงมาทางผมกับยายจันแถมในมือยังถือไม้หน้าสามมาอีกนี่กะจะตีกันให้ตายเลยสินะ คงคิดว่าผมกลัวละสิ !
.
.
เอาจริงๆนะ ผมกลัว!
ก็แหมผมไม่ได้เก่งต่อสู้เหมือนไอ้ชาร์ล ไม่ได้ถึกเหมือนไอ้แกม แล้วก็ไม่ได้เป็นลูกชายมาเฟียเหมือนไอ้กุมภ์นะผมมันคนธรรมดาต้องเจียมตัวเป็นธรรมดาดิ T_T
“ใจเย็นๆก่อนพ่อหนุ่มยายยังไม่มีคืนหรอกยายพึ่งเอาไปใช้เป็นค่าซ่อมบ้านหมดเมื่อวานเอง...”
“อะไรกันยาย!! นี่มันเลยกำหนดส่งมานานแล้วนะ เอาเงินคืนพวกผมมาดีกว่าไม่งั้นจะมาหาว่าพวกผมไม่เตือนไม่ได้นะ!” ไอ้ถึกเบอร์หนึ่งเดินเข้าจะไปกระชากคอเสื้อยายจันซึ่งผมเห็นท่าไม่ดีจึงเข้าไปขวาง
บางทีผมก็สงสัยตัวเองเหมือนกันว่าจะมาเป็นคนดีอะไรตอนไม่มีพวกวะ T____T
“ผมว่าพวกพี่ใจเย็นๆก่อนดีกว่านะครับ มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยๆจากัน ^^” ผมพูดแล้วยิ้มหวานให้ซึ่งทุกคนมองว่ามันเป็นท่าไม้ตายของผมไปแล้ว
“มึงนี่หน้าตาใช้ได้แหะ สวยจนผู้หญิงอาย...” มันพูดก่อนจะใช้มือมันจับคางผมหันไปมา
หยักแหยงอ่า T_T
“เอ่อ...ขอบคุณครับ ^^;;” ผมบอกแล้วยิ้มแห้งๆส่งไป
“กูมีข้อเสนอถ้ามึงยอมไปให้นายกูเอาสักสองสามวันนายกูอาจจะยอมผ่อนผันให้ยายจันแกก็ได้นายกูยิ่งชอบอะไรแปลกๆอยู่ หึ! พวกวิปริ.....”
พลั่ก!!!!!!!!!!!!!
และก่อนที่ไอ้ถึกเบอร์หนึ่งจะพูดจบผมก็ได้ทำการถีบน้องชายมันไปอย่างเต็มรัก
“แหม! พูดมาได้ไปยอมให้นายมึงเอา มึงก็ไปยอมเองดิ หรือหน้าตามึงเหียกมากนายมึงเลยไม่เอา สัส!” ผมพูดออกไปอย่าเหลืออด ไอ้ถึกเบอร์หนึ่งนอนกุมน้องชายด้วยสีหน้าเครียดแค้น ส่วนที่เหลือก็ยืนดูแบบอึ้งๆ
เอาแล้วไงไอ้ล้านนาเอ๊ย! อยากเป็นคนดีไม่พอเจือกปากหมาอีก T___T
“เฮ้ย!พวกมึงยืนบื้ออยู่ทำไมวะจับมันดิ!!”
“ คุณตำรวจครับ ทางนี้ครับๆ ” และก่อนที่พวกมันจะพุ่งเข้ามาถึงตัวผมอยู่ๆก็มีเสียงพลเมืองดีตะโกนขึ้นทำให้พวกมันมองหน้ากันเลิกลักก่อนจะหิวปีกเพื่อนมันพากันหนีไป
เกือบไปแล้วไหมหล่ะกู
“ ยายจ๋า! ”
“ อ้าว! เล่กลับมาแล้วหรอเรา ”
ผมยืนมองยายจันกับเด็กหนุ่มปริศนาซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นหลานของยายแกกอดกันกลมดิกแล้วรู้สึกอิจฉาแหะ ผมหน่ะนะนอกจากพี่กับแม่ที่จากไปแล้วก็ไม่เคยมีใครกอดผมเลย
จะว่าไปก็มีอีกคนนะ...
“ ยายเป็นอะไรมากไหม เจ็บตรงไหนรึป่าว ” เด็กคนนั้นพูดจบก็หมุนตัวยายจันไปมาจนผมงงแทนยายแกเลย บอกตรง = =
“ ฮ่าๆๆๆ ยายไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย พอดีได้หนูคนนี้เขาช่วยไว้ ” ยายจันแกหันมายิ้มให้ผม “ ขอบใจมากนะจ๊ะ ”
“ เอิ่ม ไม่เป็นไรครับผมต่างหากที่ต้องขอบคุณน้องเขา ” ผมพูดยิ้มๆก่อนจะหันไปหาน้องเขา “ ขอบใจมากนะถ้าพี่ไม่ได้น้องพี่แย่แน่ๆเลย ^^ ”
“…..พี่..”
“ ครับ!? ”
“ น่ารักจัง -O- ”
“ ฮ่าๆๆขอบคุณครับ ว่าแต่ผมว่ายายกับน้องเขาให้เงินพวกนั้นไปดีกว่านะครับเป็นแบบนี้ต่อไปมันอันตรายนะ ” ผมเตือนด้วยความหวังดี
“ ยายกับผมไม่มีเงินหรอกครับพี่ แค่เงินจะกินยังแทบจะไม่มีเลย ” หลานยายจันบอก
“งั้นยืมผมก่อนไหมครับ!?” ผมถาม
“พวกผมไม่ใช่ขอทานนะ!!” หลานยายจันพูดด้วยท่าทางฉุนขาด
คือ พี่ไม่ได้บอกว่าน้องเป็นขอทานนะเฮ้ย!
“ไม่เอาน่าเล่” ยายจันหันไปปามหลานแกก่อนจะหันมาพูดกับผม “ขอบใจนะแต่ยายคงรับความหวังดีของหนูไม่ได้หรอก”
“ อ่า....งั้นอย่างน้อยยายกับหลานน่าจะไปอยู่กับผมก่อนก็ได้นะครับเพื่อความปลอดภัย ผมอยู่คนเดียวมันก็เหงาอยู่ ฮ่าๆๆ ”
“อย่าเลยรำบากหนูเปล่าๆ”
“ งั้นยายจันกับหลานก็ช่วยทำความสะอาดห้องแทนผมก็ได้นะครับผมอยู่ปีสี่แล้วคงต้องเข้าเวรอาจจะไม่มีเวลาทำความสะอาดเท่าไหร่ ขนาดตอนผมอยู่ปีสามนี่สภาพห้องเกินจะบรรยายเลยแถมตอนนี้ผมก็ได้สมาชิกใหม่มาอยู่ด้วยถ้าจะให้ผมดูแลมันคงรำบากน่าดู หึๆๆ ” ผมว่าแล้วอุ้มเจ้าลูกหมาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงขบขันเล็กน้อยเพราะกลัวว่าจะเป็นการกดดันพวกเขายายหลานมากเกินไป
“อีกอย่างคอนโดผมก็กว่้างพอสำหรับสมาชิกใหม่อีกสองคนนะครับเพราะฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจผมหรอกครับ”
“เอางั้นก็ได้จ๊ะ” ยายจันพูดขึ้นทำให้ผมดีใจจนยิ้มกว้าง
จะผิดไหมถ้าผมจะบอกพวกคุณว่าผมไม่ใช่คนดีอะไรหรอก แค่นิสัยของยายจันแกคล้ายๆกับแม่ผม....
ผมเลยอยากจะได้แกมาอยู่ด้วยมันทำให้รู้สึกถึงความอบอุ่นแบบครอบครัวอีกครั้ง
แลดู...เห็นแก่ตัวเนาะว่าไหม ^^!?
________________________
ขอโทษที่หายไปนานนนนนนนนนนนะค่ะ ไร้คำแก้ตัวใดๆ T^T
ปล.นิยายอัพอีกทีหลังเดือนกุมภานะค่ะ (ถ้ามีอารมณ์จะอัพให้เรื่อยๆ)
:) Shalunla
ความคิดเห็น