รอ นายกลับมา

หากไม่มีนาย ก็คงไม่มีฉันในตอนนี้ 

บนตึกสูงที่ดูรกร้าง แสงของดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า มีเพียงสายลมที่พัดผ่านไปมา และเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วที่กำลังบินกลับเข้ารัง 

มีชายคนหนึ่งยืนอยู่บนชั้นดาดฟ้าของตึกสูง ราวๆ 10 ชั้น ที่นั่นดูรกร้างราวกับไม่มีคนอยู่ ชายผู้นั้นเป็นคนหน้าตาดี มีผิวขาว ใส่เสื้อเชิ้ตสีกรมพร้อมกับกางเกงขายาวสีดำที่ดูมีระเบียบ ตามร่างกายของชายคนนั้น มีรอยฟกช้ำเต็มไปทั่วแขน เขาร้องไห้ จนตาแดงกล่ำ รอยฟกช้ำที่เกิดขึ้นคงมาจากตัวเขา เขาใช้มือทั้งสองข้างทุบเข้าที่ร่างกายของตัวเองอย่างจัง เขาเป็นเพียงเด็กชายวัย 15 หนาว ที่ได้รับความกดดันจากครอบครัว เพื่อที่จะเป็นผู้รับช่วงต่อที่เพียบพร้อมที่สุด 

ในใจลึกๆแล้วเขาคงต้องการเป็นเพียงเด็กวัยรุ่นที่ได้สนุกสนานกับเพื่อนพ้อง และใช้ชีวิตให้คุ้มที่สุดในช่วงเวลานี้ อาจจะเป็นเพียงการที่ได้เข้าชมรมดนตรีเพื่อไปแข่ง หรืออาจจะเป็นเพียงการที่ได้ไปเที่ยวภูเขาที่อยากไปกับเพื่อนๆ แต่เขากลับต้องเรียนอย่างหนักเพื่อให้เป็นแบบที่พ่อต้องการ 

ชายคนนั้นตัดสินใจเดินขึ้นไปบนชั้นต่างระดับ เพียงก้าวเดียวทุกอย่างจะจบ แต่ทันใดนั้น มีเสียงเรียกจากข้างหลัง “เห้ยจะทำไรวะ” ผู้ชายผิวขาว หน้าตาน่ารัก สวมเสื้อยืดสีขาว พร้อมกางเกงขา3 ส่วน เสียงพูดของชายคนนี้ ทำให้เขาหยุดชะงัก ชายสวมเสื้อเชิ้ต หันมาพูดพร้อมร้องไห้ “คะ คือ”เขาพูดติดอ่างเล็กน้อย ก่อนจะลงมาจากชั้นต่างระดับ 

ชาย 2 คนนั่งพูดถามไถ่และคุยกัน ก่อนจะเข้าประโยคคำถาม “นายอยากตายจริงๆเหรอ นายแน่ใจแล้วหรอว่าในโลกนี้ไม่มีค่าแล้ว นายแน่ใจแล้วหรอว่าไม่มีใครต้องการนาย ”ชายใส่เสื้อยืดถาม “ผมไม่รู้”ได้เพียงคำตอบสั้นๆแต่ได้ใจความ “อืมมม งั้นนายรักตัวเองหรือเปล่า” ชายใส่เสื้อยืดถามอีกครั้ง “น่าจะนะครับ ผม.." “นายชื่ออะไร” ก่อนที่เสื้อเชิ้ตจะตอบเขากลับได้รับการพูดแทรกเพื่อขัดจังหวะ “กัสครับ ออกัส” ออกัสตอบ 

ก่อนที่ความเงียบจะเริ่มครอบงำ ม่านราตรีปิดลงแล้ว “ตอนนี้จะ 20:00 น แล้ว นายควรกลับไปนอน และลองคิดให้ถี่ถ้วนอีกครั้ง หากนายคิดว่าไม่อยากอยู่แล้ว โลกนี้มันโหดร้ายเกินไป หรือ คำที่ฉันพูดมันไม่มีประโยชน์ ฉันก็ควรเคารพคำตัดสินใจของนาย”ก่อนที่ชายเสื้อยืดจะลุกขึ้น พร้อมปัดฝุ่นเบาๆ และกำลังจะเดินจากไป “งั้นนายชื่ออะไร”ออกัสตะโกนถามตามหลัง เขาไม่ตอบเขาเพียงแค่หันมายิ้มให้ก่อนจะเดินลงไปจากอาคารร้างแห่งนี้