ลบหลู่...(1)

เนื้อเรื่อง

เวลาหนึ่งทุ่มตรง....
"ยะหยา...เธอคิดว่าเสื้อตัวนี้สวยไหม?"หญิงสาวร่างเล็กถามเพื่อนรักของเธอ 
"ยัยเอ๋ เธอจะซื้ออะไรก็รีบๆซื้อให้เสร็จเหอะ ฉันร้อน!" เมื่อได้ยินคำตอบจากปากเพื่อน
"จ่ะเอ๋"ก็เบี่ยงความสนใจจากยะหยาไปหาเสื้อที่เธอหมายตาไว้  
"เอาตัวนี้คะ "จะเอ๋พูดพลางยื่นเสื้อยืดสีชมพูเข้มไปให้เจ้าของร้าน
"หยา..เธอไม่คิดจะซื้ออะไรกินสักหน่อยเหรอ"จ่ะเอ๋ถามขึ้นระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดิน
เล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าหลังจากที่เธอพึ่งไปซื้อเสื้อที่ตลาดหน้าห้างมาเมื่อกี้
"ไม่เอาหรอก...เธอก็รู้นี่เอ๋ว่าฉันกำลังไดเอตอยู่" ยะหยาตอบก่อนที่จะบ่นอุบอิบ
"ที่สำคัญ ฉันไม่ซื้อของกินจากตลาดหรอก สกปรกจะตาย" "อืม..ถ้าหิวก็บอกนะ"
จ่ะเอ๋พูดเสียงอ่อยด้วยความเหนื่อยใจกับนิสัยคุณหนูของเพื่อน
  จ่ะเอ๋เป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพ ครอบครัวของเธอมีฐานะค่อนข้าง
ยากจน แต่ที่เธอมาเรียนมหาลัยได้เพราะเงินเก็บจำนวนน้อยนิดจากการทำงานพิเศษ
ของจ่ะเอ๋ ผิดกับยะหยา หญิงสาวผู้เกิดมาบนกองเงินกองทอง อยากได้อะไรก็ต้องได้
ถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนูจนเสียนิสัย แต่ยะหยาเป็นเพื่อนรักของจะเอ๋ ยะหยาสามารถ
ปรึกษาปัญหาทุกเรื่องกับจะเอ๋ได้ และเวลาจ่ะเอ๋เดือดร้อนเรื่องเงินยะหยาก็จะคอยช่วย
-เหลือจ่ะเอ๋  ทั้งคู่สนิทกันตั้งแต้เริ่มเข้ามหาลัยปีหนึ่งจนขณะนี้พวกเธอกำลังจะขึ้นปีสี่
แล้ว 
เวลาสามทุ่ม.....
"ยัยหยาาา!!รอฉันด้วย ฉันกลัว" จ่ะเอ๋ส่งเสียงตะโกนไล่หลังยะหยาพร้อมกับวิ่งตาม
เพื่อนสาว "เร็วๆสิยัยเอ๋ สามทุ่มจะครึ่งแล้ว เสียเวลาจริงๆ"ยะหยาต่อว่าเพื่อนรักด้วย
ความหงุดหงิด "ก็ฉันไม่รู้นิว่าไปนั่งทำเล็บมันจะเสียเวลาขนาดนี้..." จ่ะเอ๋แก้ตัวเบาๆ
ปกติหลังจากเลิกเรียนแล้วยะหยากับเธอก็จะกลับหอพักทันทีเพราะหอพักในมหาลัย
ถึงจะถูกแต่ก็อึดอัดมาก ต้องใช้ห้องน้ำรวมและสกปรก เธอกับยะหยาจึงเลือกที่จะ
หาหอพักนอกมหาลัยที่อยู่ได้อย่างสบายๆแม้จะห่างจากมหาลัยหลายกิโล
วันนี้เป็นวันแรกที่ทั้งสองกลับหอพักดึกที่สุดในเวลาสามปีที่ผ่านมา ระยะทางที่จะไปถึงหอพักของทั้งสองอยู่อีกไกลและเปลี่ยวมาก ทั้งสองจึงพยามรีบเดินให้เร็วที่สุด
ชั่วขณะหนึ่งที่ยะหยารีบเดินจ้ำอ้าวอย่างรวดเร็วนั้น หางตาของเธอเหลือบไปเห็นต้นไทรใหญ่ต้นหนึ่งที่มีผ้าแพรหลากสีสัน ต้นไม้ที่ยะหยาไม่เคยสนใจแม้แต่จะมอง
มาก่อน วันนี้ต้นไม้นั่นดูลึกลับอย่างน่าประหลาด หรือเธอจะคิดไปเองนะ...
"เพล้ง!"กระถางธูปที่ตั้งอยู่บนม้านั่งเล็กๆข้างต้นไทรกลิ้งตกลงมาจากเก้าอี้อย่างไม่มี
ปี่ไม่มีขลุ่ยเสียงดังทำเอาหญิงสาวที่กำลังจ้องต้นไทรตาเป๋งอยู่
ถึงกับหลุดปากกรี๊ดออกมา"กรี๊ดดดดดดดด!?!" "ยะหยา!เป็นอะไร!?!"
จ่ะเอ๋ตาลีตาเหลือกถามเพื่อนสาวที่ถอยกรูออกห่างจากต้นไทรใหญ่อย่างรวดเร็ว
"เมื่อกี้ไง...ทะ..เทอไม่เห็นหรอเอ๋ กระถางธูปอยู่มันก็ตกลงมาเองอะ" "ไหน..ไม่มีนะ
หยาตาฝาดแน่เลย" "ฉันไม่ได้ตาฝาดนะมันตกเสียงดังเพล้งเมื่อกี้อ่ะ!" ยะหยาพูดพลางชี้นิ้วไปยังจุดที่เธอเห็นกระถางธูปตกเมื่อชั่วครู่นี่ แต่.....สิ่งที่เห็นทำให้ยะหยา
ช็อคอย่างรุนแรง กระถางธูปยังอยู่ที่เดิมไม่มีอะไรเกิดขึ้น...."อะ..อ่า สงสัยฉันคงจะ
เหนื่อยไปหน่อยเลยประสาทหลอน เรารีบกลับหอเถอะ"สาวร่างสูงคว้าข้อมือจ่ะเอ๋ที่งง
เป็นไก่ตาแตกวิ่งกลับหอพักทันที ถ้า1ใน2สองคนนี้มีสัมผัสวิเศษ คงจะเห็นผู้หญิงตน
หนึ่งกำลังนั่งห้อยขาลงมาจากต้นไม้ มองทั้งสองและหัวเราะด้วยความสะใจ...
                         (จบตอนที่1)