ประตูสู่นรก กับ พรหนึ่งประการ

        ตุบ ตุบ ตุบ เสียงของฝีเท้าม้ากะทบลงสู่พื้นที่แห้งสนิทในยามค่ำคืนในป่าสนแห่งหนึ่ง เงาของชายผู้ชายคนขณะที่กำลังขี่ม้าอยู่

        "หยุดดดด..!!" เสียงของชายผู้หนึ่งที่มีอายุพอสมควรและฟังดูน่าเกรงขาม "เตรียมดักซุ่มรอและเฝ้าดู "มัน" ไว้ให้ดี" เสียงของชายพูดขึ้นมาอย่างเงียบขณที่มีทหารอีกสองนายรับคำสั่งอย่างตั้งใจ

        ชิ้งๆ เสียงของดาบที่กระทบกับปลอกดาบดังอยากมาจากตัวของทหารทั้งสองขณะที่น้อมรับคำสั่ง

        "มันมาแล้ว" เสียงของชายที่มีอายุดังขึ้นพร้อมกับเตรียมออกคำสั่งว่า "ลุยยยย...!!" ฟิ้ว เสียงของชายผู้นั้นกระโดดขึ้นไปบนฟ้าด้าหน้าของสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่ง ที่มีรูปร่างใหญ่โต มีขนสีดำ เขาเหมือนแพะ

        "ย้ากกก" ฉึก ดาบของชายชราฟันเข้าที่ใบหน้าของมัน

        ตู้มมมม!! เสียงมือของสัตว์ประหลาดตัวนั้นคว้าเข้าไปที่ลำตัวของชายชราผู้นั้น

        กรอบบ มีเสียงดังขึ้นที่ตัวของชายชราผู้นั้น เสียงกระดูกที่ดังลั่นเปรีบยดังฟ้าผ่าลงสู่พื้นดิน

        "อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก" เสียงของชายผู้นั้นร้องอย่างทรมาร และต่อมา กลับเป็นเสียงชายหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งขณะนี้ยังนอนอยู่บนเตียง




        "อ๊ากกก" ตุบ "โอ๊ยย" เสียงของชายหนุ่มผมสีดำ ผิวออกเหลืองมาทางแถบเอเซีย อายุประมาณ 14 ปี อุทานขึ้นมาขณะที่กำลังลุกจากเตียงของเขา
        "อะไรเนี่ยแม่!! อยู่ดีๆมาตีผมทำไมเนี่ย" ผมร้องขึ้นมา
        "อะไรของลูกเนี่ย ร้องเสียงดังลั่นบ้านไปหมดจนคนทั้งหมู่บ้านจะตื่นกันหมดแล้วนะลูก" แม่ของผมพูดขึ้นมา 

        "นี่ผมฝันร้ายอีกแล้วหรอเนี่ย" ผมคิดในใจ
        "ซีค รับนอนได้แล้วลูกนี่ก็ดึกแล้วพรุ่งนี้จะได้ไปช่วยแม่หาฟืน"
        "ครับ แม่" ใช่แล้วครับ ซีค ชื่อของผมคือ ซีค เฮลเกท เหอะ...ไม่ต้องสนใจนามสกุลของผมมากนักหรอกครับ จริงๆแล้วนามสกุลเดิมของผมคือ เซลเบียล แต่เห็นคนเค้าพูดกันว่า พ่อของผมเป็นทหารเอกที่เก่งกาจมาก มากที่สุดที่โลกได้เคยพบเคยเห็นมา เค้าเคยพิชิตประตูนรก ที่ไม่รู้ที่มาที่ไปว่าเกิดขึ้นมาได้ยังไง บนโลกนี้ไม่เคยมีผู้ใดเคยพิชิตประตูนรกหรือเฮลเกทได้มีแต่พ่อผมคนเดียวเท่านั้น นี่แหละครับที่มาของนามสกุลผม แหมดันพูดซะยาวเลย งั้นผมนอนต่อละนะถ้าไม่มีใครส่งสัยอะใร ^^

        "ฮ้าววววว" เสียงของผมที่กำลังหาวหลังหลับมาซะเต็มอิ่ม มั้ง
        "ซีค รีบๆอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวเร็วๆลูก" แม่ผมตระโกนขึ้นมาจากชั้นล่าง "คร้าบบบ...โผม" ผมตอบแม่ด้วยเสียงที่ดูเหมือนหลับๆตื่นๆ
        อ้าห์ ระหว่างที่ผมอาบน้ำนี่ผมจะเล่าเกี่ยวกับที่ๆผมอยู่ละกันนะครับ ที่นี่คือหมู่บ้าน วูดดี้เพลน เป็นหมู่บ้านในทวีปมืด เป็นหมู่บ้านที่ทำอาชีพเกี่ยวกับการต้นไม้ทำลายป่า เอ๊ย ไม่ช่าย เกี่ยวกับการทำฟืนแล้วส่งขายไปทวีปอื่น เอาละที่นี้ผมก็อาบน้ำเสร็จซะที
        
        "คุณแม่คร้าบบบบ...วันนี้มีอะไรกินบ้างเอ่ย"ผมพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

        "ซีค วันนี้มีแต่ของโปรดของลูกทั้งนั้นเลยนะ ทั้งปลาซาบะย่างซีอิ้ว ซุชิ โซบะ แล้วก็ยังมีสเต็กเนื้อวากิวด้วยนะลูก"

        "หูย~ กลิ่นหอมน่ากินชะมัดเล้ยย" ผมพูดออกมาพร้อมกับน้ำลายที่กำลังหยดลงบนจานข้าว

        "เอ้า ถ้าพร้อมก็กินให้เรีบยร้อยแล้วค่อยไปหาลุงคอนราจนะลูก" แม่ผมพูดขึ้นมาพร้อมกับรับประทานข้าวอยู่ด้านหน้าของผม

        แกร๊ง แกร็ง เสียงช้อนและส้อมของผมตกลงบนโต๊ะ "มะ...เมื่อกี้นี้แม่พูดว่าอะไรนะ ไปหา ละ..ลุงคอนราจหรอคับ" ผมพูดมาด้านน้ำเสียงสั่นเครือ

        "อ้าว นี่แม่ยังไม่ได้บอกลูกอีกหรอว่าแม่ยื่นใบสมัครคัดตัวเป็นทหารของราชวังศ์นะ อาทิตย์น่าก็จะเริ่มทำการคัดตัวแล้วลูกต้องรีบเตรียมตัวให่พร้อมด้วยนะ"

        "ม่ายอาวง้า คุณแม่ผมไม่อยากไปเป็นทหารนะ ผมอยากใช้ชีวิตแบบปกติของผมดีแล้ว" ผมร้องออกมา
        
        "อื้ม แม้รู้ว่าลูกกลัวแต่ลูกต้องทำได้แน่ๆลูกเป็นถึงลูกของนักดาบที่เก่งที่สุดบนโลกใบนี้เชียวนะ"

        "เรื่องนั้นผมรู้น่า แต่ตลอดชีวิตทีผ่านมา 13 ปีผมไม่เคยจับดาบแม้แต่เล่มเดียว วันๆเอาแต่วิ่งเล่น ตัดฟืน ผมจะไปเป็นทหารได้ยังไง"

        ขณนั้นเองแม่ก็ยื่นมือมาแตะที่ไหล่ของผม "ลูกจะต้องเป็นทหารแม่รู้นะว่าลูกไม่ชอบ แต่ลูกไม่อยากเดินทางแบบลูกผู้ชายอย่างพ่อดูบ้างหรอลูก เป็นผู้หญิงให้ มีเกียรติ มีศักดิ์ศรี ไม่อยากเป็นหรอลูก" แม่พูดอย่างเคร่งเครียด

        ผมปัดมือแม่ออกจากไหล่ของผม "เป็นลูกผู้ชาย มีเกียรติ มีศักดิ์ศรีแล้วก็ตายแบบพ่อนะหรอ!!" ผมตะคอกใส่หน้าแม่อย่างแรงและวิ่งออกจากบ้านไป

        ผมนั่งอยู่ข้างต้นไม้บนภูเขาที่พวกคนในชาวบ้านมักจะมาตัดไม้ทำฟืนกัน
  
        "อ้าว ซีควันนี้ไม่ไปช่วยแม่แกทำงานหรอกรึ" ลุงโรเจอร์เพื่อนบ้านของแม่พูดกับผม

        ผมได้แต่นั่งเงียบไม่ได้พูดตอบอะไร

        "นี่น้า ฉันนี่นะอยากจะเป็นแบบพ่อเธอบ้างจริงๆ เข้าทำทุกอย่างเพื่อบ้านเมือง ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตของเค้า พ่อของเธอเป็นคนที่กล้าหาญมากๆในโลกนี้หาคนแบบเค้ายากมากนะ" ลุงโรเจอร์พูดเสร็จก็เดินลงเขาไป

        ผมได้แต่นั่งคิดว่า กล้าหาญหรอ อยากเป็นหรอทั้งๆที่เป็นแบบนั้นต้องมาตายเนี่ยนะ ทำไมกันผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย "หึ" ผมตกใจเมื่อผมเหลือบไปเห็นงูที่กำลังจะจับหนูกินมันดิ้นทุรนทุรายเพื่อยที่จะมีชีวิตรอด แค่หนูที่เป็นแค่สัตว์ตัวเล็กๆที่ไม่อาจจะเทียบกับงูได้ยังกล้าหาญที่จะเผชิญหน้ากับสัตว์ที่น่ากลัว และดุร้ายกลัวมัน ใช่แล้วเหมือนกับพ่อไม่ว่าจะเจออะไรพ่อก็จะเผชิญหน้า ใช่แล้วทุกคนล้วนอยากเป็นแบบพ่อ ไม่ว่าจะเป็นลุงโรเจอร์ หรือคนอื่นๆแม้แต่แม่เองก็อยากให้เราเป็นแบบพ่อ

      "ใช่แล้ว ผมอยากจะเป็นแบบพ่อ ผมจะเหมือนพ่อ ผมจะเป็นทหารแบบพ่อให้ดู" ผมพูดพร้อมกับกำมืออย่างแรงที่อกของผม