(Fic naruto) ความผิดบาปของพ่อ

ข้อมูลเบื้องต้น

ฮานะถ้าลูกกำลังได้อ่านบันทึกนี้อยู่ พ่อขอพูดกับลูกว่าพ่อผิดไปแล้วพ่อได้ทำบาปที่ยากจะลืมเลือนได้ ลูกเองก็คงต้องรู้สึกเสียใจในสิ่งที่ได้ทำพ่อ พ่อเคยไฝ่ฝันจะเป็นโฮคาเงะ เป็นวีรบุรุษของโลกนินจาและโคโนฮะแต่....แต่....แต่....แต่....พ่อ....พ่อ กลับทำมันฟังทั้งหมด เพียงเพราะความเห็นแก่ตัว และความโกรธแค้นของพ่อ

เนื้อเรื่อง

ณ เกาะล้าง แห่งหนึงในมหาสมุทร

เกาะแห่งนี้เป็นเกาะที่ใหญ่ และตั้งอยู่ในใจกลางมหาสมุทรที่ที่ซึ่งจะไม่มีมนุษย์คนใดย่างกลายเข้ามา เพราะพื้นที่มหาสมุทรแทนนี้มีพายุที่รุนแรงมาก

บนเกาะแห่งนี้มีความอุดมสมบูรณ์สวยงาม มีแหล่งน้ำจืด น้ำตก และทะเลสาป รวมทั้งสัตว์และพืชต่างๆ

แต่บนเกาะนี้มี คนอยู่ 2 คนที่อาศัยอยู่ที่นี้ นั้นคือ 2 แม่ลูกสาว ที่ตอนนี้ ทั้ง 2 ได้แก่ตัวลงไปมากแล้ว ผู้เป็นแม่ชื่อ ฮารุโนะ ซากุระ ส่วนลูกสาว ชื่อ อุซึมากิ ฮานะ บนเกาะนี้มีเพียง 2 คนเท่านั้นเพราะ อุซึมากิ นารูโตะ ได้ตายไปนานกว่า 3 ปีแล้วเพราะความแก่ชรา ทิ้งไว้เพียง   ซากุระ กับฮานะ

ฮานะนั้นยังคงจำได้ว่าพ่อกับแม่มักเล่าเรื่องให้ฟังว่า พวกเขามาจากหมู่บ้านนินจาโคโนฮะ แต่หมู่บ้านแห่งนี้ได้ล่มสลายลงจากศัตรูนั้นคือ หมู่บ้านซึนะกับโอโตะ ซึ่ง 2 พวกนี้ได้เริ่มโจมตีตอนที่โคโนฮะจัดให้มีการสอบนินจา  พ่อกับแม่เป็นคน 2 คนที่รอดชีวิตมาได้และได้ลงเรือเพื่อจะไปหาที่หลบภัย แต่ระหว่างทางเกิดพายุทำให้เรือแตก จนพวกเขาทั้ง 2 มาติดที่เกาะแห่งนี้ จากนั้นพ่อกับแม่ก็ได้สร้างบ้านและใช้ชีวิตอยู่บนเกาะแห่งนี้จน มีฉัน


ภายในบ้าน

 บ้านหลังนี้ถูกสร้างจากไม้แบบยกสูง  ภายในมีเพียงแค่ที่นอนเดียวที่ทำขึ้นจากการนำพางข้าวมามัดกันแล้วปู แล้วก็ข้าวของต่างๆ ส่วนการทำอาหารพวกเราจะทำที่ ใต้ถุนบ้าน ส่วนเข้าห้องน้ำต้องถ่ายนอกบ้าน    วันนี้ฉันได้ไปเก็บผลไม้มาเพื่อนำมากินกับแม่ซึ่งตอนนี้แม่นั้นท่านแก่มากแล้ว แต่ที้แน่ๆ ยังมีเรียวแรงเหมือนสมัยสาวๆ ว่ากันว่าแม่มีพลังดุจช้างสารต่อยพื้นที่สะท้าน แม่แต่พ่อ ท่านก็ยังกลัวในอำนาจของแม่มากโดยเฉพาะเวลาที่ท่านพ่อไปแหย่ท่านแม่ นั้นแหละท่านพ่อมักจะถูกอัดตลอด แต่ท่านพ่อไม่เคยโกรธท่านแม่ตรงกันข้ามท่านพ่อกับยิ้มสนุกสนานเหมือนเด็ก

 อยู่มาวันหนึ่งขณะที่ท่านแม่กำลังหลับอยู่ตัวฉันได้ทำลูกผลไม่กลิ่งไปอยู่อีกฟากหนึ่งของผนังฉันตามไปเก็บจากนั้น ฉันกลับพบว่ามีอะไรบ้างอย่างถูก เสียบซ่อนในผนังไม้ฉันเลยตัดสินใจนำมันออกมา และมันคือสมุดบันทึก  มันเขียนว่าสมุดบันทึกของอุซึมากิ นารูโตะ

ฉันเลยตัดสินใจเปิดอ่าน

บทที่ 1 สมัยเด็กของฉัน

สมัยที่ฉันยังเป็นเด็ก

 สิ่งที่ฉันจำความได้คือฉันเกิดมาเป็นเด้กกำพร้าไม่มีพ่อมีแม่ มีเพียง โฮคาเงะรุ่นที่ 3 เท่านั้นที่เป็นผู้ปกครอง ในสมัยเด็ก ฉันเป็นที่รังเกรียจของชาวบ้านโคโนฮะ พวกเขาจะเอาข้าวของหรือก้อนหินต่างๆเขียงใส่ฉัน รวมทั้งตะโกนไล่ว่าไอปีศาจออกไป ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าพวกเขาหมายถึงอะไรแต่ทำไมต้องเรียกผมแบบนั้น ผมไม่ใช้ ปีศาจผมเป็นเพียงเด็กปกติ ตลอดชีวิตมานี้ฉันกลับมาที่ห้องพักที่ไรฉันจะนอนร้องไห้ตลอดเวลา และพูดว่า  

"พ่อ...แม่....ฮื่อ....ฮื่อ....พวกท่านอยู่ไหนกันทำไม่ผมต้องเกินมาเป็นแบบนี้ด้วย "

ฉันมักจะนอนร้องไห้ตลอดเวลาจนหลับไป

ฉันเคยถามปู่ซารุโทบิเหมือนกันว่าพ่อแม่ผมเป็นใคร ท่านก็มักจะปัดไปพูดเรื่องอื่นๆ ตลอด

อาหารโปรดของฉันคือ ราเม็ง ร้านที่ฉันไปกินบ่อยคือร้านอิจิราคุราเม็ง เดิมที่ฉันก้คิดว่าเจ้าของร้านจะไม่ต้อนรับ แต่เขากับลูกสาวนั้นกับต้อนรับอย่างนี้เหมือนฉันเป็นลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ พวกเขาทั้ง 2 ดูเป็นมิตรมากๆ


 มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันถูกเด็กเกเร 3 คนชกต่อย เพราะฉันเข้าไปห้ามไม่ให้พวกเขารังแกเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีตาสีไข่มุก


ต่อมาเมื่อฉันอายุได้ 7 ขวบ ฉันเข้าโรงเรียนวิชานินจา บอกไว้ก่อนฉันไม่เคยสอบผ่านซักวิชา ซ่ำฉันยังซ่ำชั้นอีก ภายในห้องเท่าที่ฉันจำได้ก็มี คนที่พอจะเล่นและสนิทนั้นคือ ชิกามารุ ผู้ฉลาด โจจิผู้กินจุ   คิบะไอเถื่อนประจำห้องพร้อมกับหมาของมัน    ภายในห้องเรียนฉันมักจะเห็นคนแอบมองฉันตลอดเวลานั้นคือเด็กสาวดวงตาไข่มุกที่ฉันเคยช่วยไว้เธอที่มักจะแอบมองฉัน เท่าที่รู้เธอชื่อ ฮิวงะ ฮินาตะ     แต่คนที่เป็นคู่แข่งของฉันคือ ซาซึเกะไอเป็ด ขี้เก็ก

ตลอดชีวิตมาฉันใฝ่ฝันจะเป็นโฮคาเงะเพื่อปกป้องหมู่บ้าน และได้รับการยอมรับ

ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ในโรงเรียน ฉันมักจะถูก อาจารยณ์ทำโทษบ่อยมากๆเพราะฉันไปแกล้งเหล่า
อาจารยณ์ ไว้มากมาย
 

...........................................................................................................................................

ฮานะอ่านต่อไป ในบันทึกของพ่อนั้นมักเล่าเรื่องราวสมัยเด็กไว้อย่างละเอียดมาก  เธอเองก็พึ่งเคยรับรู้ครั้งนี้ เพราะพ่อนั้นมักเล่าประวัติตัวเองน้อยมาก จึงทำให้ต้องถามแม่ตลอดเวลา  จนกระทั้ง เธออ่านมาถึงหน้าที่ 26

............................................................................................................................................

หน้าที่ 26 นั้นเล่าเรื่องที่ทำให้เธอถึงกับต้องตะลึง

ในคืนหนึ่ง วันนั้นเป็นวันที่ปู่ไม่อยู่เพราะไปประชุมนอกหมู่บ้านและจะกลับมาอีก 10 วัน ตอนนี้ฉันอายุได้ 10 ขวบแล้ว ตัวฉันหลังจากกินราเม็งเสด็จฉันกำลังเดินทางกลับบ้าน ฉันได้เห็นกลุ่มชาวบ้านมารวมตัวกัน พวกเขาถือ มีด คุไน และคบเพลิง และพวกเขาก็มองมาที่ฉัน 

"นั้นไงไอปีศาจมันอยู่นั้นฆ่ามัน"

พวกเขาทั้งหมดกรูวิ่งมาทางฉัน ฉันเลยตัดสินใจหนี   ฉันวิ่งต่อไป เรื่อยๆ แต่พวกเขายังคงวิ่งตามมาไม่หยุด จนกระทั้งฉันหนีเข้าไปในป่ามรณะ พวกเขาตะโกนว่า "เผามัน เผามันให้ตายไปในกองเพลิงซะ"  

พวกเขาจุดไฟเผาป่าฉันเห็นนินจาคนหนึ่งใช้วิชาลมเพื่อเพิ่ม โหมไฟให้ลุกลามมากขึ้น ตอนนี้ฉันตินอยู่ในทะเลเพลิง ฉันอยู่บนต้นไม้และเริ่มสำลักควัน ตัวฉันร้อนดั่งบาร์บีคิว และตอนนั้เองฉันเกิดหมดสติไปฉันจำอะไรไม่ได้ตอนนั้น ฉันคิดว่าฉันกำลังจะตาย


ในขณะที่ฉันกำลังหลับไปนั้น ฉันก็ฟืนขึ้นมาฉันเองมองไปรอบๆ ฉันอยู่ในห้องมืด ขณะนั้นประตูก็เปิดเผยให้เห็นคนคนหนึ่งเดินเข้ามา เขาสวมแว้นตาผมสีขาว เขาบอกว่าเขาชื่อ คาบูโตะ เขาบอกว่าขณะทำภารกิจอยู่เขาเห็นฉันกำลังล่วงลงมาใกล้เขาเลยรีบไปรับไม่งั้นฉันคงกลายเป็นศพไหม้เกลียมไปแล้ว

จากนั้นเขาก็พาไปหาคนคนหนึ่ง ฉันเดินตามไปตลอดทางมัน เหมือนกับฐานลับ มีแสงไฟตลอดทาง มันดูมืดทมึนและหน้ากลัว และมีรูปปั้นงูตลอดทาง เมื่อเขาพาฉันมาถึงห้องที่ว่าแล้วฉันก็เห็นคนๆหฯึ่งนั้งอยู่บนเก้าอี้เขาผมดำยาวผิวเผือกดู ซีดเซียว เขาแนะนำตัวว่าชื่อ โอโรจิมารุ

จากนั้นเขาก็ถามเกี่ยวกับตัวฉัน และเรื่องราวต่างๆ ฉันก็ตอบไปตามความจริงโดยเล่าเรื่องของตัวเองรวมทั้งเหตุการณ์ในชีวิตต่าง จนกระทั้งเขาถามว่าเธอ

"นารูโตะเธออยากปกป้องโคโนฮะหรือไหม"   เขาถามขึ้นมา
"ผม....ผม......ผม......."


"ฉันถามว่า เธออยากปกป้องโคโนฮะหรือไหม" เขาถามและเริ่มเอาดวงตาเข้ามาใกล้มากขึ้น

"ไม่ ผมจะปกป้องไอ้พวกสัตว์นรกพวกนี้ไปทำไหมมันเกือบจะฆ่าผมแล้ว ผมไม่รู้  ผมสับสน สับสนจริงว่าจะปกป้องไอ้พวกสวะพวกนี้ไปทำไหม"  ฉันตวาดดังลั่น ด้วยความโกรธมันเหมือนกับความเก็บกดที่ฝั่งลึกมานานรอวันระเบิด และเหตุการณที่พวกมันเกือบจะเผาฉัน นี้มันคือฟางเส้นสุดท้าย

เมื่อโอโรได้ฟังเขาก็นิ่งเหมือนเดิมจากนั้นเขาก็ถามว่า 

"เธออยากแก้แค้นไหม" โอโรถามขึ้นมา

"ใช้........ผมอยาก.....แก้แค้นผมอยากให้พวกมันทรมานผมอยากให้พวกมันตายอย่างทรมาน" ฉันตอบไปด้วยนำเสียงที่โกรธแค้น

"ดี ดี ดี งั้นมาตกลงตามนี้ฉันจะบอกแผนให้แก่ฟัง" จากนั้นเขาก็เล่าแผนการทั้งหมดเขาบอกว่าจะเริ่มถล่มโคโนฮะในช่วงมีการสอบเกะนิน ระหว่าง โคโนฮะและโฮโตะกับซึนะในปีหน้า เขาบอกว่าจะฆ่าคาเสะคาเงะจากนั้นก็จะปลอมตัวเป็นคาเซะคาเงะและเริ่มนำคนเข้าโจมตีเมื่อเข้าให้สัญญา  โดยภายในเข้ามีคาบูโตะเป็นเส้นสาย   อยู่แล้ว 

และเขาก็ได้ให้งานฉันทำ หน้าที่ของฉันคือส่งข่าวลับ รวมทั้งจับตาและศึกษา นินจาต่างๆแต่ละคนโดยเฉพาะพวกโจนินเพื่อบอกจุดอ่อน รวมทั้งศึกษาซาซึเกะด้วย เขาบอกว่าเขาต้องการตัวซาซึเกะ  และจากนั้นก็บอกให้ฉันนำยันต์ระเบิดจำนวนหนึ่งไปติดภายในหลุมหลบภัยของหมู่บ้าน

เมื่อฉันได้ฟังแผนการทั้งหมด ฉันรับและเห็นด้วยกับแผนการนี้

"เธอต้องการอะไรเป็นสิ่งตอบแทน " โอโรถามขึ้น

"เงินและการเป็นสมาชิกนินจากับหมู่บ้านโอโตะ........โอ้และขอที่นั้ง วีไอพีดูการล่มสลายของโคโนฮะด้วย" ฉันตอบออกไป 

"ได้ฉันรับขอเสนอ" มันตอบอย่างเจ้าเลห์

จากนั้นโอโรก็ได้ส่งฉันกลับไปโคโนฮะกับคาบูโตะ โดยให้แอบอยู่กับ คาบูโตะเพื่อความปลอดภัย รอจนกว่าท่านปู่รุ่น 3 จะกลับมา เมื่อปู่กลับมาฉันไม่ได้แจ่งเรื่องนี้ให้ปู่ทราบเกี่ยวกับเรื่องชาวบ้านจะเผาฉัน เพราะฉันจะให้ความทรมานแก่พวกมันเอง

  แต่ในความคิดฉัน  ฉันแค่พูดกับโอโรไปอย่างนั้นแหละ เพราะใครจะไว้ใจไองูลิ้น 2 แฉกกันเหล่า ฉันก็แค่ยืมมือแกมาทำรายโคโนฮะเท่านั้น รวมทั้งกำจัดซาซึเกะคู่แข็งของฉัน เพราะฉันจะได้ตัวซากุระมาเป็นของฉัน

..............................................................................................................................................................

เมื่อฮานะอ่านมาถึงตรงนี้เธอกับตกตะลึงและช็อก

"ไม่ ไม่ นี้พ่อกำลังจะบอกว่าโคโนฮะล่มสลายเพราะพ่อ" เธอพูดออกมาด้วยความตกตะลึง ไม่เคยนึกไม่เคยคิดว่า พ่อของเธอจะเป็นต้นเหตุแห่งการล่มสลายของโคโนฮะ

เธอจึงเริ่มอ่านบันทึกต่อ

...................................................................................................................................................................

บทที่ 2

ทำลายโคโนฮะ

ตลอดที่ฉันอยู่ในหมู่บ้านมาฉัน มักจะก่อความเดือดร้อนกันแกล้งชาวบ้านไปทั่ว เช่น ทาสีที่รูปปั้นโฮคาเงะ  หรือตามบ้านเรือน ต่างๆ รวมทั้งแกล้งเป็นผีหลอกคนไปทั่ว นั้นเป็นเพียงฉากหน้าความจริงฉันแอบส่งข้อมูลต่างให้กับโอโรจิมารุ โดยผ่านคาบูโตะ รวมทั้งนำยันต์ระเบิดจำนวนมากเข้าไปวางในหลุมหลบภัยของหมู่บ้าน อ่อ แล้วก็ฉันได้แอบถามปู่ฮิรุเซ็นด้วยว่า ที่หมู่บ้านนี้มีทางลับสำหรับหนีออกจากหมู่บ้านในกรณีฉุกเฉินไหม ปู่ก็เลยบอกฉันไปหมด  เมื่อทราบข้อมูลแล้วฉันก็แอบส่งข้อความนี้ไปให้ไองู โอโรจิ โดยเขาฝากข้อความผ่านคาบูโตะว่า

 "ขอบใจที่บอกข้อมูลลับนี้ แต่อันที่จริงฉันรู้มานานอยู่แล้ว แต่ที่เธอบอกมีอุโมงค์ที่ถูกสร้างใหม่ นั้นฉันไม่เคยรู้มาก่อนแต่ก็ดีฉัน จะได้ดำเนินแอบส่งพวกฉันบางส่วนเข้าไปในอุโมงค์นั้น แล้วฉันจะได้ระเบิดทางหนีทั้งหมด เพื่อที่จะปิดประตูสังหารให้หมด "

ในห้องมีครูมาสอนคนใหม่เขาชื่อว่า ครูอิรูกะ เดิมที่ฉันกับครูคนนี้ไม่ค่อยสนิทกับเท่าไหล่แต่พอผ่านไปฉับกับเขากลับเริ่มสนิทกันมากขึ้นฉันเคยแกล้งเขาโดยการปลอมเป็นหญิงขนาดที่เข้าสอบการใช้คาถาแปลงร่าง โดยฉันแปลงร่างเป็นหญิงสาวนารูโกะผู้สวยงาม จนทำให้ครูเลือดกำเดาไหลออกมาทั้นที่  

เวลาที่ฉันเหง่าหรือไปทำความสะอาดรูปปั้นโฮคาเงะแล้วงานไม่เสด็จ เขามักจะเลี้ยงราเม็งฉันเสมอ


 จนกระทั้ง ขณะที่ฉันกำลังสอบการแยกเงานั้น ฉันสอบตก เขาให้ฉันตก ทำให้ฉันเดินออกไปอย่างคนเสียใจและไปนั่งตรงชิงช้าตัวโปรดใต้ต้นไม้  ฉันนั่งเศร้าและหมดหวังต่อทุกสิ่งทุกอย่าง  จนกระทั้ง ครูมิซึกิเดินเข้ามาหาแล้วก็พูดปลอบโยนฉัน เขาบอกว่าให้ลองไปขโมยคัมภีร์ต้องห้ามมาแล้วเข้าจะสอนให้

ในคืนหนึ่ง ฉันก็ได้ขโมยคัมภีร์ต้องห้ามมาจากบ้านปู่แล้วมุ่งหน้าไปที่ป่าเพื่อพบมิซึกิ จากนั้น ครูอิรูกะก็เข้ามาขวางแล้วพยายามหยุดฉันไม่ให้ขโมยคัมภีร์ต้องห้าม แต่มิซึกิเข้ามาแล้วได้โจมตีเรา 2 คน จากนั้นเข้าได้เล่าความจริงทั้งหมดว่าเกี่ยวกับตัวฉันว่าที่ชาวบ้านรังเกรียจฉันนั้นก็เพราะว่าฉันเป็นร่างสถิต 9 หาง ตอนนั้นฉันแอบหลบอยู่หลังต้นไม้ ขนาดที่มิซึกิได้ทำรายครูอิรูกะจนบาดเจ็บ  ขณะนั้นฉันสิ้นหวังมากเมื่อได้รูความจริง จนกระทั้งครูอิรูกะพูกขึ้นมาว่า

"จริงอยู่เจ้านั้นอาจจะทำเรื่องเดือดร้อนไว้มากมาย ผู้คนพากันรังเกรียจเดียดฉันท์ แต่ยังไงเขาก็คือคนของหมู่บ้านโคโนฮะ"

 คำพูดนี้แหละที่ทำให้ฉันตาสว่าง จากนั้นก็เปิด คัมภีร์ต้องห้ามแล้วเจอบทหนึ่งของ มัน มันเขียนว่าคาถาแยกเงาพันร่าง ฉันเลยใช้มันทันที่ซึ่งก็สำเร็จฉันแยกเงามาทั้งหมา พันร่าง จากนั้นก็ สหบาทาไอ้เจ้า มิซึกิทันที่ แล้วต่อมาฉันได้นำคัมภีร์ต้องห้าม และนำครู อิรูกะไปรักษา ซึ่งฉันได้ผ่านการสอบแยกร่างสำเร็จ

รู้ไหมตอนที่อยู่ในห้องกำลังอวดว่าฉันผ่านแล้วโดยพยายามอวดความเก่งกับเจ้าเป็ดขี้เก็ก จู่จู่ก็มีคนมากระแทกฉันจนฉันเข้าจูบกับซาซึเกะผนที่ตามมาคือโดนสาวๆซึ่งเป็นแฝนครับซาซึเกะ ได้พากันรุมไล่กระทืบ

 ต่อมาฉันได้ อ.จิไรยะมาเป็นครูสอน เขาเป็น 1 ใน 3 นินจาในตำนาน ที่โด่งดังก็ว่าได้เขาชอบเดินทางไปไหนมาไหนเพื่อเขียนนิยายของเขา และชอบแอบส่องสาวๆอาบน้ำด้วย ซึ่งฉันให้ฉายาว่าเซียนลามก เขาสอนฉันใช้กระสุนวงจักรและก็อัญเชิญเซียนกบด้วย

 ต่อมาฉันได้ถูกจัดไปอยู่รวมกับ ซากุระและซาซึเกะ  โดยมีครูคาคาชิมาคุม



................................................................................................................................................

 ตรงนี้เองที่ฮานะได้อ่านถึงเรื่องราวต่างรวมทั้งภารกิจแลกของพ่อนั้น คือไปคุมกันสะพาน ที่ลุงดาซึนะกำลังก่อสร้างให้รอบพลจากเจ้ากาโต้ และได้ต่อสู้กับ ฮาคุและซาบุสะ และพ่อยังได้ใช้พลัง 9 หางด้วย รวมทั้งได้ฟังเรื่องราวอดีตอันเลวร้ายจากปากของฮาคุ จนกระทั้ง ซาบุสะเปลี่ยนข้างมาสังหารเจ้ากาโต้ ทำให้ไอเจ้ากาโต้สินชีพแล้ว ซาบุสะก็ตายเพราะพิษบาดแผลไม่ไหว

 ฮานะอ่านต่อไปเรือย จนกระทั้งมาถึงตรงที่มีการสอบจูนิน

.....................................................................................................................................................

 (ต่อจากบทที่ 2)

ในคืนหนึ่งโอโรบอกให้คาบูโตะมาหาฉัน แล้วคาบูโตะก็บอกว่าจะสอนวิชาที่สุดยอดให้   นั้นคือคาถาสัมพเวสีคืนชีพ โดยคาบูโตะบอกว่าเขาเลือกคนที่ฝีมือดีไว้แล้ว    จากนั้นเขาได้พาฉันมาที่รังของโอโร และเขาพาฉันไปที่ห้องเก็บศพ แล้วในห้องนั้นฉันได้เห็นร่างๆหนึ่งนอนอยู่บนเตียง เป็นผู้หญิงเธอมีผมสีแดงมากแต่เอตายไปแล้วน่าจะถูกฝั่งมานานสัก 11 ปีได้ ถ้าเธอยังมีชีวิตเธอคงจะสวยมากแต่นี้เธอตายไปแล้ว และบนศพก็มีป้ายชื่อ ซึ่งเธอชื่อว่า คุชินะ มายูมิ

 โอโรบอกว่านั้นคือร่างที่เขาเลือกไว้ให้ เขาบอกว่าการจะทำให้คาถาสัมพเวสีนี้ทำงานต้องไปหาร่างคนเป็นๆมาสังเวยซึ่งฉันก็เลือกไว้แล้ว นั้นคือ ไอลุงขายหน้ากาก  งานนี้กูจะได้คิดบัญชีกับแก่ที่บังอาจผลักฉัน               
 จากนั้น ฉันกับคาบูโตะก็ไปลักพาตัว ไอลุงขายหน้ากากนั้นมาแล้ว มันก็ร้องออกมายังกับวัวรองขอชีวิตก่อนที่มันจะโดนเชือดจากนั้นโอโรก็สอนฉันใชคาถาสัมพเวสีจนสำเร็จ ฉันได้ตั้งโปรแกรมลงไปในตัวคุชินะว่าจงฝั่งคำสั่งฉันอย่างเดียว ห้ามตั้งคำถามอะไรทั้งสินถ้าฉันไม่พูด



 วันนี้เป็นวันที่จะมีการสอบจูนินและแผนการการถล่มโคโนฮะใกล้เริ่มแล้ว

ฉันได้พบกับ ผู้เข้าสอบจากซึนะ และเป็นถึงลูกคาเซะคาเงะนั้นคือ กาอาระ เทมาริ และดันคุโร่

จนกระทั้งเริ่มการสอบรอบแรก นั้นคือนั้งเขียนคำตอบข้อสอบโดยมีครู อิบิกิ คุมสอบ แต่ที่แน่น มันเป็นการสอบเพียงจิตวิทยาเพื่อดูความอดทน และฉันก็เขียนข้อสอบไม่ได้สักตัวเพราะมันยากมาก   แต่สุดท้ายก็ผ่านโดย การ

ฉันตบลงบนโต๊ะเรียนแล้วพูดว่า " ฉันนะไม่มีวันยอมแพ้หรอกเพราะฉันจะต้องเป็นโฮคาเงะให้ได้ เรื่องอื่นช่างมันเถอะ"

นั้นทำให้อิบิกิถามกลับว่า "ขอถามอีกครั้งว่านี้เป็นการเดิมพันด้วยชีวิตใช้ไหม"

"พูดคำไหนเป็นคำนั้นนี้เป็นวิถีนินจาของฉัน" ฉันตอบออกไป

นั้นทำให้ครูอิบิกิหัวเราะขึ้นมาแล้วพูดว่า "ตัดสินใจได้ดีนี้ ทุกคนที่อยู่ที่นี้ฉันขอประกาศว่าพวกเธอสอบผ่านรอบแรกแล้ว"

จนกระทั้งใยอังโกกระโดดผ่านเข้ามาแล้วประกาศถึงแผนการสอบรอบ 2


ในคืนหนึ่งฉันได้ส่งข่าวไปบอกโอโรจิ ว่าให้มาลักพาตัวในช่วงสอบรอบ 2 อ่อแล้วก็ขอนินจาที่เป็นพวกของแก่ 1 คนหน่อย และต้องเป็นคนที่เก่งด้านปลอมตัวด้วย ฉันจะให้มันปลอมเป็นซาซึเกะ

 เมื่อการสอบรอบ 2 เริ่มขึ้น โดยจัดที่ป่ามรณะ โอโรได้มาลักพาตัวซาซึเกะไปสำเร็จจากนั้น ฉันขอให้เขาส่งนินจาฝีมือดีมาสวมรอยเป็นซาซึเกะ และฉันก็อธิบาย เกี่ยวกับนิสัยลักษณะท่าทางของซาซึเกะทั้งหมดเพื่อที่จะได้สวมรอยง่ายขึ้นโดยไม่มีใครจับได้

 จนกระทั้งมาถึงสอบจูนินรอบคัดตัว

ซาซึเกะ (คนของโอโรสวมรอย ) ชนะ โยโรอิ
ตัวฉันชนะ ไอ้คิบะ

แต่มีอยู่ช่วงหนึง เนจิ สู้กับ ฮนาตะ ฮินาตะโดนเนจิอัดซะจนบาดเจ็บสาหัส ฉันได้พูดกับเนจิว่าแก่กับฉันเจอกันแน่


วันต่อมาก็มาถึงวันสอบสุดท้าย ที่จัดที่สนามประลอง พวกเขาจะจัดตอนเวลา 9.30

 ฉันได้แอบนำยาสลบไปโป่ะ ในลุงอิจิราคุกับลูกสาว จากนั้นฉันก็แอบนำพวกเขาไปที่ถ้ำ ที่อยู่ ไกลจากหมู่บ้านมากๆ ยาสลนี้จะทำให้หลับไปนานสัก 7 ชั่วโมง รวมทั้งฉันได้วางเงินก้อนใหญ่ซึ่งเป็นเงินจำนวน 10 ล้าน โดยเงินพวกนี้เป็นที่เจ้าโอโรมอบให้เป็นค่าตอบแทนแต่นี้เป็นเพียงเงินครึ่งหนึ่งเท่านั้นหลังเสร็จจากการถล่มโคโนฮะมารับอีกครึ่ง  และฉันได้เขียนบอกจดหมายทิ้งไว้ว่า

 ลุงอิจิราคุและพี่อายาเมะครับ ตอนนี้ผมขอให้พวกท่านรีบหนีไปให้ไกลจากโคโนฮะโดยด่วนที่สุด เพราะตอนนี้โคโนฮะได้ล่มสลายจากการโจมตีของแคว้นซึนะและโอโตะตอนนี้พวกมันได้ฆ่าล้างโคตรชาวโคโนฮะจนตายหมด  ผมได้นำคุณหนีออกมาก่อน แล้วผมขอทิ้งเงินจำนวนนี้ไว้ให้คุณไปใช้สำหรับการตั้งตัว ส่วนผมจะกลับไปต่อสู้กับพวกซึนะและโอโตะ ผมไม่รู้ว่าผมจะได้มีโอกาสกลับมากินราเม็งแสนอร่อยของคุณอีกไหม แต่ผมขอขอบคุณที่คุณเป็นมิตรที่ดีของผมมาตลอด ผมคงอาจได้เจอคุณอีกแน่ถ้ามีโอกาศ

                                                                                                                              
                                                                                                                               ขอขอบคุณจากใจ

                                                                                                       จาก อุซึมากิ นารูโตะ

จากนั้นฉันก็ไป เข้าสนามสอบ ทุกอย่างก็ดำเนินไปตามปกติ ฉันชนะเนจิ ชิกามารุชนะเทมาริ จนกระทั้งมาถึงกาอาระกับซาซึเกะ ตอนนี้และที่โอโรให้สัญญาเริ่มประกาศสงคราม 

ในช่วงสถานการณ์นั้นเหล่านินจา 2 แคว้นได้เข้าโจมตีโคโนฮะ และฉันก็ได้ใช้จังหวะนี้ โป่ะยาสรบ ซากุระแล้วนำไปซ่อนในห้องจากนั้น ฉันก็ใช้จังหวะที่คาคาชิกำลังสู้กับคาบูโตะ เข้ามาแทงหลังจนคาคาชิสิ้นชีวิตจากนั้นก็เริ่มสังหารนินจาแล้วชาวบ้านที่เข้ามาชมในสนาม   ตอนนี้ฉันเริ่มรู้แล้วว่าชาวบ้านจำนวนมากหนีเข้าไปในหลุมหลบภัยในภูเขาเรียบร้อย จากนั้นฉันก็ใช้คุไนแท่งยั้นต์ระเบิด เป็นผลทำให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ภายในภูเขาและมันกระเทือนไปถึงรูปปั้นโฮคาเงะจนรูปปั้นพากันถล่มลงมา ทำให้หลุมหลบภัยถล่มลงมาฝั่งร่างพวกมันทั้งเป็น จากนั้นฉันก็เรียกคุชินะออกมาแล้วก็สั่งการให้ไล่ สังหารพวกนินจาและชาวบ้านที่เหลือจนหมด  ส่วนเหล่าบรรดาเพื่อนของฉันถ้าไม่ตายจากซึนกับโอโตะก็ตายด้วยน้ำมือของฉัน   ฉันจำได้ว่าฉันได้เข้าไปในห้องคนไข้ที่ฮินาตะนอนอยู่เธอลืมตาขึ้นมามองฉันจากนั้น ฉันก้ใช้คุไนปลิดชีพเธอโดยแท่งที่บริเวณลำคอ แล้วเธอก็สิ้นชีพ  หลังจากที่ฉันทำลายโคโนฮะสำเร็จฉันก็คลายคาถาสัมพเวสี เพื่อให้ คุชินะ มายูมิ ไปสุ่สู่คติ


 ในที่สุดเมื่อทุกอย่างสำเร็จ หมดแล้วรวมทั้งรุ่น 3 ก็สิ้นชีพ ทุกคนรวมทั้งเพื่อนของฉันพากกันตายหมด โคโนฮะที่ฉันเห็นตอนนี้เต็มไปด้วยซากปลักหักพังรวมทั้งศพนินจาและชาวบ้านกองกันเป็นภูเขา มันทำให้ฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้แก้แค้นดั่งใจปราถนา  จากนั้นฉันใช้จังหวะที่พวกโอโตะกับ ซึนะกำลังฉลองการทำลายโคโนฮะ อุ้มซากุระหนีออกไปจากหมู่บ้านที่ล่มสลายแล้วฉันก็พาซากุระมา อยู่ที่ต้นไม้จากนั้น เมื่อเธอฟื้นฉันก็เราความจริงทั้งหมดให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นรวมทั้งการตายของซาซึเกะ


  พอเธอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดมันทำให้เธอเสียใจจนร้องไห้ออกมาเธอ รู้สึกเสียใจที่ต้องเสียพ่อแม่เพื่อนสนิทและคนรักไปกับเหตุการณ์นี้  ฉันได้พาเธอขึ้นมาบนภูเขาแล้วมองโคโนฮะจากที่ไกลๆ พวกเราเห็นหมู้บ้านที่ลุกเป็นไฟ รวมทั้งป่าไม้รอบๆหมู่บ้านด้วย

 พวกเรามองหมู่บ้านด้วยความเศร้า  แต่ตัวฉันแกล้งเศร้าเพื่อไม่ให้ซากุระผิดสังเกตุ  และไม่รู้เหมือนกันอีกว่าเราจะไปอยู่ที่ไหน    ฉันจึงคิดไดว่าเราควรไปอยูกับลุงดาซึนะดีไหม  นั้นทำให้ซากุระตอบตกลงเพราะพวดเราไม่มีที่ไปแล้ว ตอนนี้เราทำได้เพียงแค่หลับอยู่ ในถ่ำแห่งหนึ่งจากนั้นค่อยออกเดินทาง

...........................................................................................................................................................

ฮานะอ่านถึงตรงนี้ถึงกับน้ำตาไหลลงมา เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าพ่อของเธอจะกระทำสิ่งที่เลวร้ายและกลายเป็นตราบาปที่จะส่งต่อมาถึงลูกหลาน เธอเองก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าเหล่าวิญญาณคนที่ตายจะสาปส่ง ตัวเธอกับพ่อเธออยู่หรือเปร่า

  ตอนนี้เธอได้เก็บหนังสือเขาที่ลับแบบเดิมและออกไปเก็บผลไม้มาให้แม่ที่แก่ชราแล้ว เธอไปเก็บเสด็จเรียบร้อยแล้วก็กลับมาบ้านแม่ของเธอยังคงหลับอยู่ เธอเลยปลุกให้ขึ้นมากินผลไม้ เมื่อ 2 แม่ลูกกินเสด็จซากุระก็พักผ่อนเหมือนเดิม จากนั้น ฮานะก็เอาหลังสือออกมาอ่านอีกครั้ง

....................................................................................................................................................................

บทที่3

ติดเกาะ

  หลังจากเช้าวันนั้น เรารีบเดินทางต่อจนมาถึงท่าเรือเพื่อจะไปหมู้บ้านของลุงดาซึนะขนาดที่เรือกำลังแล่นอยู่ในทะเล นั้นก็เกิดพายุขนาดใหญ่ถล่มเรือเราจนจมน้ำสิ่งแรกที่ฉันทำได้คือจูงมือซากุระแล้วรีบพาเธอมาที่เรื่อชูชีพขนาดเล็กก่อนที่เรือที่เราโดยสารมาจะจมลงไปในมหาสมุทร 

 ตอนนี้เราอยู่บนเรือเล็กเพียง 2 คน กลางมหาสมุทร พร้อมกับพายุที่พัดมาตลอดจนในที่สุดทุกอย่างก็มืดลงไป



 ฉันลืมตาขึ้นมาแสงอาทิตย์ส่องลงมาที่ดวงตาฉัน ฉันตื่ยขึ้นมาแล้วข้างก็มีซากุระที่กำลังสลบอยู่แล้วฉันก็มองออกไปข้างนอกฉันก็พบว่าเรือของเรามาเทียบท่าที่เกาะแห่งหนึ่งหลังจากนั้นเมื่อซากุระฟื้นแล้วเราก็เริ่มสำรวจเกาะแห่งนี้กัน เกาะนี้มีความอุดมสมบูรณ์ มีพืชและผลไม้รวมทั้งน้ำจืนจากน้ำตกและทะเลสาป แต่ที่นี้ไม่มีผู้คนอยู่เลย

ตลอกชีวิตที่ พวกเราทั้ง 2ในใช้ชีวิตอยู่บนเกาะแห่งนี้ สร้างบ้านหลังเล็ก เวลานอนก่อนอน แยกกันเพราะม ีอยู่ครั้งหนึ่งฉันไปนอนกอดซากุระแล้วฉันกอดเธอแรงไปหน่อย นั้นทำให้เธอ ทีบฉันจนทะลุออกจากบ้าน   บนเกาะนี้พวกเรานั้นมีกิจกรรมเพียงแค่ เก็บผลไม้ ไม่ก็ตกปลา  มาทำอาหารรวมทั้งสำรวจเกาะ และค่อยดูสถาพอากาศว่า จะมีฝนตกตอนไหน


....................................................................................................................................................................................

ฮานะ ยังคงอ่านต่อไปเลื่อยๆ โดยในบันทึกช่วงนี้ทั้งหมดเป็นการบันทึก ช่วงเวลาที่พ่อกับแม่ ใช้ชีวิตอยู่บนเกาะแห่งนี้ 

จนกระทั้ง

.....................................................................................................................................................................................

บทที่ 4

ลูกรัก

5 ปี ต่อมา

 ซากุระได้บอกกับฉันว่าเธอท้องมาได้ 4 เดือนแล้ว พอฉันได้ยินฉันดีใจมาก ฉันลูปท้องที่ป่องขึ้นมานิดหน่อย เรา 2 คนมักจะคิดเสมอว่าลูกจะเกิดมาเป็นชายหรือหญิงนะ ถ้าเป็นผู้หญิง ฉันอยากให้ชื่อ ฮานะ  แต่ถ้าเป็นผู้ชาย จะให้ชื่อ จิไรยะ  ตามชื่อเซียนลามก

.....................................................................................................................................................................

 ฮานะพออ่านถึงตรงนี้ก็คิด

ดีแล้วที่ฉันเป็นหญิง ไม่งั้นต้องมารับชื่อที่พ่อตั้งตาม อาจารยณ์ ที่ขึ้นชื่อว่าลามกที่สุด ได้ยินแล้วโคตรสยองจริงๆ ไอพ่อบ้า

......................................................................................................................................................................

5 เดือนต่อมา

ในคืนหนึ่งซากุระได้มาปลุกฉัน แล้วฉันก็เห็นน้ำคล่ำไหลเจิ่งนองลงพื้น แล้วเธอก็ร้องว่าเจ็บมาก   ตอนนั้นฉันเริ่มรู้แล้วว่าเธอกำลังจะคลอดลูกจากนั้นฉันก็เริ่มทำคลอดเธอ เธอพยายามสุดแรงมาก แต่ลูกก็ยังไม่ออกฉันคอยพูดให้กำลังใจว่าอย่าท่อถอยอีกนิดเดียวลูกก็จะได้ลืมตาดูโลกแล้ว

 ซากุระพยายาม เฮือกสุดท้าย แล้วในที่สุดเด็กน้อยก็ออกมา เด็กทารกเพศหญิงยามแรกเกิดร้องเสียงดังรั้น ผิวชมพูอ่อน ผมสีทองอ่อน เราทั้ง 2 คนดีใจมากที่ลูกได้เกิดมา ฉันส่งเด็กให้ซากุระ แล้วเธอก็รับเด็กคนนั้นในอ่อมกอดแล้วเธอก็ให้ลูกกินนม ฉันเขาไปกอดซากุระแล้วเอามือลูป ลูกตัวเองอย่างแผวเบาแล้ว ฉันสัญญากับตัวเองว่า จะปกป้องซากุระและลูกสาวฉัน ตลอดไป

 ฉันไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อนตลอดชีวิตของฉัน ฉันเป็นเด็กกำพล้าไม่มีครอบครัว ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ และพี้น้อง แต่นี้เป็นครั้งแรกของชีวิตที่ฉันได้สร้างครอบครัวอันอบอุ่นขึ้นมา พวกเราจึงตั้งชื่อลูกของเราว่า ฮานะ

............................................................................................................................................................................

ในบันทึกบทนี้ที่ฮานะได้อ่าน อีกตลอด 90 หน้านั้นเป็นเรื่องราวของ ชีวิต  ทั้ง 3 พ่อแม่ลูก ที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างมีความสุขและ ในบันทึกนี้ยังเขียนเรื่อง ราวการที่พ่อของเธอทำกิจกรรมต่างกับตัวเธอในวัยเด้กและวัยรุ่น เช่น ปีนต้นมะพร้าว จับปลา  เก็บหอย ออกไปพายเรือ หรือไม่ก็ พ่อ กับ แม่ และฉัน พากันไปดำน้ำดูปะการังและสัตว์ทะเลต่าง ๆ

  นั้นเป็นความสุขที่เธอจำได้ในสมัยที่พ่อของเธอยังมีชีวิต

จนกระทั้งเธอเปิดมาถึงหน้าล่าสุด


.................................................................................................................................................................................

บทที่ 5

                                                                  ขอละอย่าทำฉันได้โปรด ฉันผิดไปแล้ว




30 ปี ต่อมา

ตอนนั้น ขณะที่ฉันได้นอนหลับพักผ่อนเพราะฉันป่วยหนักมากๆ ซากุระออกไปเก็บผลไม้ และฮานะก็ค่อยดูแลเฝ่าฉันอย่างดี

ขณะที่ฉันหลับ อยุ่


ฉันก็ตื่นขึ้นมาในสถานที่แห่งหนึ่งมันเต็มไปด้วยความดำมืน มากๆ ฉันไม่รู้ว่าฉันอยุ่ที่ไหน ขณะที่ฉันมองไปรอบอยู่นั้น

"นารูโตะ"

"นารูโตะ"
"นารูโตะ"

"นารูโตะ"

ฉันได้ยินเสียงแผวเบาแต่เต็มไปด้วยความเยือกเย็นใครพูดอยู่ข้างหลังฉัน ฉันเลยหันไปดุแล้วก็พบกับ   เด็กสาวคนหนึ่ง ผมสีเงินสั้นเปื่อนเลือด ตัวทั้งตัวเต็มไปด้วย บาดแผล และเธอก็ก้มหน้าอยุ่ด้วย ฉันก็เริ่มรู้สึกขุนๆ เหนือนกันว่าเคยเจอที่ไหน

"จำฉันไม่ได้หรือ" เธอตอบอย่างเยือกเย็น "ฉันรู้จักเธอหรือ" ฉันตอบไป

"เราเคยเจอกันมาก่อน ตอนที่เราเคยอยู่โคโนฮะ และตอนที่เธอช่วยฉันจากเด็กเกเล รวมถึงตอนที่ฉันมอบยาทาให้เธอตอนชนะคิบะ.............แต่..........แต่............ แต่....มึงกลับปลิดชีพกูไง" เด็กน้อยคนนั้นจากที่พูดเยือกเย้นก็พูดดังขึ้นมา แล้วก็เงยหน้า เผยให้เห็นดวงตาที่มีเลือดไหลออกมาจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดที่อาบหน้า  นั้นทำให้ฉันจำได้ทันที่ว่าเธอคือใคร    



เธอ คือ..............ฮิ........นา.........ตะ   ไม่ไม่เป็นไปไม่ได้เธอคือฮินาตะ

ฉันตกใจมาแล้วเดินถ่อยหลังด้วยความกลัว ความทรงจำต่างเริ่มแล่นเข้ามาในหัว จากที่ฉันเคยพยายามจะลืมมัน แต่มันกลับเข้ามาอีกครั้ง

"ใจเย็น..ก่อน..... ฮินาตะใจเย็น........  ฟังฉันก่อนขอร้องละ" ฉันพูดออกไปด้วยความกลัว

"มึงฟังกู ทำไม ทำไม นารูโตะ ทำไม เธอถึงได้ทรยศพวกเรา ทำไมเธอถึงได้ทำร้ายหมู่บ้านตัวเอง อย่างโหดร้ายเช่นนี้ ฉันอุสาหต์ เชื้อใจนารูโตะ มาตลอด และเชื้อว่านารูโตะเป็นคนเข็มแข็งแต่นี้ ........แต่นี้.........มึงกลับทรยศหักหลัง ทำตัวเป็นคนขี้ขลาดแท่งข้างหลัง ทำไม นารูโตะ ทำไมถึงทำแบบนี้"  เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ดังรั้นและโกรธแค้น รวมทั้งหน้ากลัว


ตอนนั้นฉันกลัวมากๆ พุดอะไรก็ไม่ออกฉันพยายามตั้งสติอยากให้ตัวเองตื่นจากความฝันแต่ไม่สำเร็จ


ฉันพยายามจะวิ่งหนีแต่ขากลับไม่ขยับ ตัวฉันสั่นไปทั้งตัว แล้วหลังจากนั้น ก็มีเสียงเดินมาจากข้างหลังฉัน แล้วฉันหันกลับไปก็พบกับ  ไม่ ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ ฉัน ฉันฆ่าแก่ ไปแล้วนี้

 ครูคาคาชิ สถาพที่ฉันเห็น คือครูคาคาชิ ที่ตัวทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผลเสื้อผ้าขาดหลุย แต่ที่สยองกว่านั้นคือ ไม่มีผ้าปิดปาก ทำให้ปากที่ถูกหนอนแถะจนเห็นฟัน

"นารูโตะ ทำไมมึงถึงทำอย่างนี้  ทำไม มึงถึงทรยศกู" คาคาชิพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

"กูผิดหวังในตัวมึงมากๆ ไอ้ปีศาจ" มีเสียงหนึ่งพูดดังขึ้น พอฉันหันไปข้างๆนั้นคือ ครูอิรูกะที่มีสถาพไม่ต่างจากซากศพ
"ฉัน เคยคิดมาตลอดว่า เธอจะเป็นนินจาที่ดีของหมู่บ้านโคโนฮะ ฉันเป็นคนแรกที่ยอมรับในตัวเธอแต่นี้ ทำไม ทำไม เธอถึงทำกับฉันได้ลงคอ แกใช้..... แก..... มันปีศาจ ฉันไม่น่าสอนปีศาจอย่างแกเลย"  ครูอิรูกะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังและโกรธแค้น

"ไม่ ไม่  ไม่ ไม่ ผมขอร้องผมขอโทษผมผิดไปแล้ว" ฉันพูดออกมาด้วยความกลัว

"ฉันผิดหวังมากๆ" มีอีกเสียงหนึ่งกำลังออกมาจากเงามืด พอฉันมองไปนั้น คือ ปู่รุ่น 3 ซารุโทบิ ฮิรุเซ็น เขามาในสภาพที่เหมือน ศพ

"กูไม่น่าเลี้ยง มึงให้โตมาเลยไอ้ปีศาจนรก นึกไม่ถึงว่าแก่จะแว้งกัดคนที่เคยเลียงแกมา ขนาดนี้ ถ้าฉันรู้ว่าแกจะโตมาเป็นอย่างนี้ฉันน่าจะฆ่าแกตั้งแต่ยังมีโอกาศ" ปูพูดน้ำเสียงที่ดังและโกรธแค้น

 แล้วจากนั้นก็มีผู้คนจำนวนมากมาล้อมฉันไว้จากทั่วทุกทิศ พอฉันมองไป ก็จำได้พวกเขา คือเหล่านินจา โคโนฮะ กับชาวบ้าน พวกเขาแต่ละคนมีสภาพไม่ต่างๆจากซากศพและมีบาดแผลกับเลือดทั่วตัว เสื้อผ้าของพวกเขาฉีกขาด พวกเขามองมาที่ฉันด้วยสายตาที่โกรธแค้น

"ไอปีสาจวันนี้แหละที่พวกเราจะได้คิดบัญชีกับแก"

"มึง ไอคนทรยศ ชาติชั่ว "

"มึงทำร้ายพวกเรา ฆ่าครอบครัวพวกเราวันนี้แหละที่พวกเราจะได้จัดการแกสักที่"
"พวกกูจะจองล้างจองผลาญมึง ไปทุกชาติ "

สารพัดคำด่าและตวาดใส่ฉันด้วยความโกรธแค้น ฉันเริ่มกลัวแล้วทำไม ทำไมฉันหนีไม่ได้ 

"ฆ่ามัน"

พวกมันทั้งหมดร้องขึ้นพร้อมเพียงกันจากนั้นพวกมันก็รุมเข้ามาทำรเายฉัน ฉันจำได้ว่า ฉันถูกกระทืบ รุมทุบตี ต่างๆนานา รวมทั้งรุมด่าสาปแช่งต่างๆนานา

"มึงต้องชดใช้ไอปีสาจ มึงต้องชดใช้"

"พวกกูจะหลอกหลอดมึง ไปจนกว่ามึงจะต้องตาย  "

"กี่ภพกี่ชาติ กูจะตามจองล้างจองผลาญ มึงไปทุกภพทุกชาติ"


"กี่ภพกี่ชาติ จะมีแต่ผู้คนที่สาปส่งแก"

"มึงไอปีศาจ ขอให้มึง หมกไหม้ในนรกโลกันตร์"



สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือ ร้องขอชีวิต
"ไม่อย่า นะ อย่าอร้อง ข้าผิดไปแล้ว ได้โปรดหยุดทำร้ายผมเสียที่ ผมขอโทษ ได้ไปรดผมขอโทษ ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

ผมกรีดร้องออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

จนกระทั้งผมตื่นขึ้นมา เพราะลูกสาวปลุก ฮานะถามว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันตอบกลับไปว่า พ่อแค่ฝันร้าย ตอนนี้ตัวของผมถ่วมไปด้วยเหงือ
 มันเป็นความฝันที่เลวร้ายสุดๆๆๆ ในชีวิต

ตั้งแต่นั้นมาฉันก็ ฝันอย่างนี้ซ่ำๆซากๆ เจอกับเหล่าบรรดา ชาวบ้านและนินจา โคโนฮะ รวมทั้ง ครูคาคาชิกับครูอิรูกะ และเหล่าบรรดาเพื่อนของฉัน พวกเขามาปรากฎตัวตลอดแล้วก็ทำร้ายฉันสาปแช่งฉันตลอดเวลาที่ฉันนอนหลับ

มันทำให้ฉันหวาดกลัวการนอนหลับที่สุดเพราะฉันจะฝันถึงพวกเขาตลอดเวลา แล้วก็โดนแบบเดิมเป็นประจำ

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ในเช้าวันหนึ่งฉันกับลูกสาวฮานะออกไปเที่ยวเล่นกันแต่ปรากฎว่าเธอหายตัวไป เริ่มแลกฉันก็คิดว่าเธออาจเล่นซ่อนแอบ แล้วในที่สุดฉันก็พบเธอ ยืนอยู่หน้าผา ฉันเลยพยายามเดินเข้าไปเรียก

"ฮานะพ่อเจอลูกแล้วมากลับ บ้านกันเถอะเดียวแม่เอ็ดพวกเรา 2 คน" ฉันตอบไปตามนั้น

แต่แล้วสิ่งที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น

ฮานะหันมาหาฉันด้วย แต่สิ่งที่ฉันพบคือดวงตาของเธอดูขุ่นมัว อย่างกลับซากซพ เหมือนไม่มีชีวิต ตอนนั้นที่ฉันได้สบตาเธอฉันหลับรู้สึกสยองขึ้นมาทันที่

"กูไม่ใช้ลูกมึง" ฮานะตอบด้วยเสียงที่เย็นชาแต่หน้ากลัว

"ฮานะอย่าเล่นแบบนี้สิพ่อกลัวนะ มากลับบ้านเถอะ" ฉันตอบกลับไปอย่างดี

"กู...บอก..ว่า..กูไม่ใช้ลูกมึง" ฮานะตอบด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นมา เสียงนี้ไม่เหมือนเสียงของฮานะมันเหมือนเสียงของผู้หญิงอายุ 27 ฉันเริ่มเบิกตาขึ้นมาอย่างตกในและมองลูกตัวเองเหมือนกลับนี้ไม่ใช้ลูกฉัน ตอนนี้ฉันเริ่มสัมผัสได้ถึงรังสีแห่งความหวาดกลัวที่กำลังแผ่ซ่านไปทั่ว ท้องฟ้าเริ่มมืดคลืม และเริ่มมีลมแรง

"เอง มีความสุขมากนักใช้ไหมกับการที่เองทรยศพวกเรา ฆ่าพวกเรา รวมทั้งลูกหลานของเรา แล้วก็หนีมาเสวยสุขอยู่บนเกาะแห่งนี้กับเมียและลูก ขนาดที่พวกเราต้องทนทุกข์ทรมานจากสิ่งที่แก่ทำ   ได้วันนี้แหละที่ข้าจะพรากสิ่งที่แก่รัก " มันตอบด้วยเสียงเย็นชา จากนั้นฮานะก็เริ่มเดินถ่อยไปตรงปรายผา ตอนนี้ฉันเริ่มรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ฮานะถูกผีเข้า

"ไม่ อย่า ขอร้องอย่าทำอะไรลูกฉันได้โปรด" ฉันตะโกนขึ้นมาทันที่แล้วพยายามเข้าไปให้ใกล้แล้วรวบตัวลูกสาว

"แก่เป็นใครแล้วทำไมต้องมาลงกลับลูกสาวฉัน แก่จะทำอะไรของแก่ "

"โอ...... ไอเด็กปีศาจนี้แก่จำฉันไม่ได้หรือ ฉันเคยอยู่ข้างฮินาตะตอนที่เธอเอายาหม่องให้แก่ ..........ฉันไง ยูฮิ คุเรไน"  มันตอบออกมาด้วยเสียงที่มีแต่ความโกรธแค้น

"ครูคุเรไน" ฉันพูดขึ้นมาด้วยความตกใจ  "ทำไม.....ทำไม....ทำไมครูถึงจะต้องเอาชีวิตลูกผมด้วยลูกผมไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย"


"เกี่ยวสิ" ฮานะที่ถูก คุเรไนเข้าสิงพูดดังขึ้นมาอย่างฉับพลัน " แกมีความสุขมากนักใช้ไหม...ที่แก ได้พรากชีวิตผู้คนไปมากมาย แล้วหนีมาเสวยสุขที่นี้ แก่ดูมีความสุขมากนักใช้ไหม........ได้งั้นฉันก็จะพรากความคนที่แกรักไปด้วยเลย "

ไม่อย่าขอร้อง.... ผมผิดไปแล้ว ฮือ....ฮือ......ฮือ......ผมผิดไปแล้ว ครูคุเรไน.......... ขอร้องละคุณอยากทำอะไรกับผมก็ได้ ผมยอมแล้ว ...............ผมยอมแล้ว........ฮือ....... ฮือ.......ฮือ..........แต่ผมขอร้องละอย่าทำอะไรลูกผมเลยเธอไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ .......ผมขอร้องละไว้ชีวิตลูกผมเถอะได้โปรด"  ฉันพูดและร้องไห้ออกมาและคุกเข่าลงก้มกราบติดกับพื้น

ฉันพยายามร้องขอชีวิตไม่ให้ คุเรไนฆ่าลูกสาวฉันโดยการกระโดดลงผา ฉันพยายามข้อร้องอย่างสุดชีวิตจนกระทั้ง

"ก็ได้ฉันจะไว้ชีวิตลูกแก แต่จงจำเอาไว้พวกเราจะตามหลอกหลอนแก่ต่อไปจนกว่าแก่จะต้องตายอย่างทรมาน ให้สมกับสิ่งที่แกได้ทำกับพวกเราเอาไว้ " คุเรไนตอบออกมาจากนั้นลูกสาวฉันก็ฟุบลงกลับพื้นอย่างคนสรบฉันรีบเข้าไปอุ่มลูกแล้วพยายามพูดให้ลุกตื่น

จนกระทั้งลูกสาวฉันตื่นขึ้นมาเธอถามว่าพ่อร้องไห้ทำไมค่ะ  ฉันจึงโกหกไปว่า "พ่อแค่กลัวว่าลุกจะหลงทาง พ่อกลัวว่าลูกจะเป็น อะไรไป โธ่ฮานะ ถ้าไม่มีลูกพ่อจะอยู่ได้อย่างไร" ฉันกอดลูกตัวเอง และร้องไห้ออกมาอย่างใจจะขาด  จากนั้นเรา 2 คนก็เดินกลับไปยังบ้านของเราที่ซึ่งซากุระได้เตรียมอาหารรอพวกเราอยู่พอดีเลย


.......................................................................................................................................................

เมื่อฮานะได้อ่านถึงตรงนี้เธอก็รู้ทันที่ว่า ครั้งหนึ่งขณะที่เธอเดินเล่นอยู่นั้น จู่จู่ ก็หลับไปแล้วพอเธอตื่นขึ้นมาก็พบพ่อที่มีน้ำตาไหลออกมา แล้วกอดเธออย่างกับพยายามจะไม่ให้พวกเรา 2 คนพรากจากกัน ที่แท้ก็เพราะว่า ฉันถูกครูคุเรไนเข้าสิ่งนี้เองแล้วปรากฎว่าพ่อพยายามจะร้องขอชีวิตนี้เอง

ฮานะอ่านบันทึกต่อไปแต่ละหน้าไม่มีอะไรมากแค่บันกิจกรรมต่างที่ได้ทำกับครอบครัว กับ การถูกเหล่าวิญญาณอาฆาตมาตามหลอกหลอนในฝัน

............................................................................................................................................................

บทที่ 6

แม่

ขณะที่ฉันกำลังอยู่ในความฝัน เจอแบบเดิมอีกแล้ว ฉันรู้ดีว่าเหล่าวิญญาณนินจาและชาวบ้านโคโนฮะจะต้องมาทำลายฉันแต่นี้ไม่เห็นมาเลย จนกระทั้งฉันพบกับหญิงสาวคนหนึ่งเธอเดินมาหา เธอผมสีแดง ผมขาวซีดราวกับศพ ตรงกลางอกมีร่องลอยเหมือนอะไรทะละแทง   พอฉันเห็นดังนี้ก็จำได้ทันที่ 

คุชินะ มายูมิ


พอเธอเขามาใกล้ฉัน เธอก็ซ่อมฉัน ทุบตีฉันอย่างแรงแล้วก็บีบคอ ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศ

"ทำไม... ทำไม...  ทำไมลูกถึงได้ทำอย่างนี้ละ" เธอตอบออกมา

"ลูกหรอ   อัก     ผมเป็นลูกคุณ อัก  ตอนไหนผมเกิดมาไม่รูว่าพ่อแม่ผมเป็นใคร" ฉันตอบออกไปขณะที่ฉันถูกบีบคอ

"หือ......นี้แก่ยังไม่รู้ใช้ไหม้ฉันนี้แหละแม่แก่ และอีกอย่างฉันไม่ได้ชื่อ คุชินะ มายูมิ แต่ฉันชื่อ อุซึมากิ คุชินะ ไองูลิ้น 2 แฉกนั้นมันหลอกเเก่มาตลอดตัวรู้บ้างไหม " เธอตอบออกมาด้วยเสียงที่น่ากลัว



อุซึมากิ คุชินะ เป็นไปไม่ได้ผมมีนามสกุลเหมือนกับเธอ


 "แล้วถ้าคุณเป็นแม่ผมจริง แล้วคุณจะพิสูจน์ได้อย่างไร" ฉันตอบออกไป จากนั้น คุชินะก็ปล่อยมือที่บีบคอฉันออก จากนั้นภาพต่างที่เคยมืดมั่วก็สว่งขึ้นมาเป็นทิวทัศน์

"นี้คือความทรงจำทั้งหมดในสมัยที่ฉันยังเด็ก" เธอตอมออกมา

จากนั้นฉันก็ได้ดูความทรงจำต่างๆ ที่เกิดขึ้นของคุชินะตั้งแต่เด็กจนโต รวมทั้ง เธอเคยเป็นอดีตร่างสถิต 9 หาง การที่เธอคบหากับเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งมีลักษณะเหมือนฉันมาก เขาชื่อ นามิคาเซะ มินาโตะ ทั้ง 2 รักกันมาก จนกระทั้งพวกเขาได้แต่งงานกัน รวมทั้ง มินาโตะก็ได้ขึ้นเป็นโฮคาเงะรุ่นที่ 4 

จากนั้นภาพความทรงจำก็มาถึงฉากฉากหนึ่ง มันเป็นถ่ำแห่งหนึ่ง ฉันเห็นคุชินะ  กำลังนอนบนแท่งศิลากำลังเหมือนจะคลอดลูก โดยมีมินาโตะและคนที่เกี่ยวข้องอีก 2 คนค่อยช่วยเหลือ จากนั้น เด็กก็คลอดออกมาพวกเขาทั้ง 2 ดีใจมาก พวกเขาตั้งชื่อฉัยว่า นารูโตะ


(แค่นี้แหละที่ทำให้ฉันถึงกับช็อก ฉันคุกเข่าลงและรู้สึกเสียใจที่ไม่เคยรู้เรื่องเรื่องนี้มาก่อน ที่แท้ รุ่น 4 และ คชินะเป็นสามี และภรรยา รวมทั้งพวกเขาทั้ง 2 ยังเป็นพ่อแม่ของฉันด้วย)

จากนั้นก็มีชายสวมหน้ากากคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าเป็นใครมาจับฉันเป็นตัวประกัน และยังข่มขู้ให้มินาโตะส่ง คุชินะ ที่เป็นร่างสถิต 9 หางมา  ตอนนั้นเองที่ พ่อของฉันได้เข้ามาช่วยฉัน แต่มันกลับเอายันต์ระเบิดมาติดที่ฉัน แต่โชคดีที่เขานำออกได้ทัน แต่แม่กลับถูกมันพามาที่ โล่งแห่งหนึ่งมันแล้วในที่สุด 9 หางก็ออกมาจากร่างท่านแม่มันกระโดด ขึ้นไปบนหัวของ 9 หางแล้วก็นำมันเข้าถล่มโคโนฮะ ท่านพ่อได้มาช่วยท่านมาพากลับไปไว้ในที่ปลอดภัย แล้วจากนั้น ก็ออกไปสู้กับ 9 หางแต่ไม่อาจสยบมันลงได้จากนั้น ท่านแม่ที่ได้หอบฉันมาบอกว่าต้องทำการผนึก 9 หางกลับไปเข้าร่างท่านแม่อีกครั้ง แต่ด้วยร่างกายที่ไม่ไหวท่านจึงเสนอให้มาผนึกลงที่ฉัน  จากนั้นท่านแม่ก็ใช้โซจักระ มามัด 9 หางส่วนท่านพ่อก็ใช้ คาถาผนึกซากอสูรทำการผนึกบ่างส่วนของ 9 หาง แล้วก็ได้เวลาที่จะผนึกมันลงที่ฉัน แต่ 9 หางได้พุ่งมาทางฉันท่านพ่อ และท่านแม่สละชีวิตเอาตัวบังเล็บ 9 หางจนเล็บของมันทะลุล่างทั้ง 2 จากนั้นก่อนที่พวกท่านจะตายพวกท่านก็ได้สังเสียสิ่งต่างๆแก่ฉัน จนกระทั้ง ปู่รุ่น 3 มาถึงแล้วก่อนที่แม่จะตายก็ได้สังเสียกลับปู่ไว้ว่าให้ดูแลและปกป้องฉันให้ดี ซึ่งปู่รุ่น 3 ก็รับปากที่จะปกป้องฉัน

 แล้วในที่สุดภาพความทรงจำต่างๆก้หายไปทำให้กลับสู่ความมืดมิดอีกครั้ง ตอนนี้ฉันขคุกเข่าอยู่และรัองไห้กับสิ่งที่ได้รู้มาทั้งหมด ฉันเป็นลูกของวีรบุรุษ แห่งโคโนฮะ และเป็นบุตรของโฮคาเงะรุ่น 4  ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเหมือนกัน แต่ตอนนี้ฉัน ฉัน ฉัน ฉันกลับทำให้พ่อของฉันต้องผิดหวังเพราะฉันได้ทำลายล้างโคโนฮะไปเรียบร้อยแล้ว

"ฮือ...ฮือ...ฮือ...ฮือ ผมขอโทษครับท่านแม่..ท่านพ่อ ผมไม่อาจเป็นลูกที่ดีของพวกท่านได้เหมือนที่ท่านพูด ไว้ก่อนตายเพราะตอนนี้...ฮือ ...ฮือ ผมได้ทำลายล้างหมุ่บ้านอันเป็นที่รัก ลงไปแล้วผมคงไม่อาจย้อนกลับไปแก้ไขอะไร  ได้อีกแล้ว " ฉันพูดและร้องไห้ออกมาอย่าง คนที่สำนึกผิด ฉันรู้สึกผิดมากที่ไม่อาจทำให้พ่อและแม่ ภูมิใจได้ ฉันมันไอเด็กปีศาจ ฉันมันปีศาจ

"พ่อของลูกต้อง อยู่ในท้องมารกับ 9 หางที่เป็นส่วนด้านมืน ไปตลอดชีวิตไม่ได้ไปผุดไปเกิน แม่ขอถามหน่อยลุกทำไมลูกถึงได้ทำสิ่งเลวร้ายเยี่ยงนี้  ได้โปรดตอบแม่มาเถอะ" แม่ พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่มีแต่ความเมตตา ซึ่งไม่เหมือนตอนแลกที่พูดอย่างกับคนที่อาฆาตแค้น

"ตลอดชีวิตมานี้ พวกท่านรู้บ้างหรือเปล่าว่า ผมอยู่คนเดียวมาตลอด  รู้บ้างหรือเปล่าว่า ผมถูกปฎิบัติอย่างไรจากคนในหมู่บ้าน พวกเขาเกรียจผม ผมพยายามตลอดชีวิตว่าอยากจะเป็นโฮคาเงะ เพื่อให้ทุกคนยอมรับในตัวผม แต่...แต่...พวกเขาเกือบจะเผาผมทั้งเป็นในป่านั้น ถ้าไม่ได้ คาบูโตะมาช่วยผมคงได้มาพบหน้าแม่แล้ว หลังจากที่ช่วยผม เขาก็พาผมไปยังรังโอโรจิมารุ แล้วจากนั้นโอโรจิก็ถามผมว่า      อยากจะปกป้องโคโนฮะอีกหรือไม่ คำตอบคือไม่ เพราะผมไม่อาจปกป้องคนพวกนี้ได้อีกแล้ว ตอนนั้นผมมีแต่ความแค้นความอาฆาต ผมไม่มีทางเลือกอีกต่อไปเลยต้องทรยศหมู่บ้าน ทำลาย ทุกคน  ทำลายในสิ่งที่พ่อของผมปกป้องมาตลอด   " ฉันตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่มีแต่ความเสียใจจากใจจริง

ตอนนี้สีหน้าของท่านแม่เต็มไปด้วยความโศกเศร้าเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากปากของฉัน จากนั้นเธอก็เข้ามากอดฉันแล้วร้องไห้

"แม่ขอโทษ ฮือ ฮือ ยกโทษให้แม่กับพ่อ  ด้วยเถอะ ถ้าพวกเรา 2 คนไม่ตายพวกเหตุการณ์แบบนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น ฮือ ฮือ " แม่ตอบออกมาด้วยความเศร้า เสียใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

ตอนนั้นเองที่ฉันรู้สึกได้ถึงความรักที่ขาดหายไปในสมัยเด้ก ฉันกอดท่านแม่อย่างแน่นเหมือนกับคนผู้ไม่เคยกอดแม่มาก่อน
"พวกท่านไม่ผิดอะไรหรอกครับ ผมต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายผิด" ฉันพูดออกไปอย่างคนที่ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว

จากนั้นฉันก่อนตื่นขึ้นมาโดยที่ฉันยังไม่ได้บอกลาท่านแม่เลย ฉันได้ออกไปนั้งข้างนอกบ้านแล้วก็มองดูพระอาทิตย์กำลังขึ้นฉันเฝ่าถามตัวเองมาตลอดว่า นี้ฉันได้ทำอะไรลงไป ฉันได้ทำความผิดครั้งใหญ่ในชีวิตที่ไม่ อาจแก้ไขได้อีกแล้ว ฉันทำลายหมู่บ้าน ทรยศโคโนฮะ ขายซาซึเกะ ทำไม ทำไม ฉันมันเป็นคนเลวได้ขนาดนี้เนีย

...........................................................................................................................................................................................

ฮานะเมื่ออาจเรื่องราวตรงนี้ทั้งหมดเธอถึงกับร้องไห้ออกมา อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอไม่เคยนึกไม่เคยคิดมาก่อนว่า ท่านพ่อของเธอจะได้มาเจอกับ ท่านปู่ย่า พวกท่านจะรู้สึกอย่างไรเมื่อพ่อได้ทำในสิ่งที่เลวร้าย ท่านพ่อตลอดมาก็เริ่มสำนึกผิดในสิ่งที่ทำมาตลอด แต่มันไม่อาจกลับไปแก่ไขอะไรได้อีกแล้ว

จากนั้นเธอจึงอ่านบันทึกต่อไป โดยแต่ละหน้าก็พูดถึง ชีวิตพ่อที่ใช้ชีวิตปกติกับท่านแม่และฉัน แต่ท่านต้องฝันร้ายตลอดเวลาที่นอนหลับและสำนึกผิดต่อสิ่งที่ทำ จนกระทั้งมาถึง บทสุดท้าย


.............................................................................................................................................................................

บทที่ 7

ลมหายใจสุดท้ายของฉัน

ผ่านมาตั้ง 90 ปี

ตอนนี้ฉัน แก่ชราภาพลงมากแล้ว แต่ฉันก็ยังคงใช้ชีวิต ปกติสุขกับซากุระ และฮานะ แต่สำหรับฉันมันไม่ใช้ ฉันต้องนอนหลับฝันร้ายตลอด พวกเขามาทำร้ายฉัน สาปแช่งฉัน มันเป็นอย่างนี้ทุกคืน แต่ฉันกลับไม่ตอบโต้หรือร้องขอชีวิตอีกแล้ว เพราะฉันได้สำนึกผิดต่อสิ่งที่ทำแล้ว

จนกระทั้งฉันเริ่มรู้ตัวว่าอีกไม่นาน ฉันต้องลาโลกแล้ว เพราะ เจ้า 9 หางมาเข้าฝันฉัน มันบอกว่าฉันจะตายในไม่ช้านี้ ฉันก็เตรียมใจพร้อมที่จะรับความตายนี้อยู่แล้ว ฉันบอกมันว่า ถ้าฉันตายนายต้องดูแล ฮานะและซากุรแทนฉันด้วยนะ มันก็ตอบตกลง ฉันจึงเขียนบันทึกเล่มนี้ขึ้นมา เพื่อบอกเราเรื่องราวต่างๆ และเป็นเครื่องเตือนใจให้กับลูกสาวฉัน


และนี้คือข้อความสุดท้าย ก่อนที่ฉันจะเดินไปตายที่ใจกลางในป่าของเกาะเพื่อให้ เจ้า 9 หางมัน เป็นอิสระ


ฮานะถ้าลูกกำลังได้อ่านบันทึกนี้อยู่ พ่อขอพูดกับลูกว่าพ่อผิดไปแล้วพ่อได้ทำบาปที่ยากจะลืมเลือนได้ ลูกเองก็คงต้องรู้สึกเสียใจในสิ่งที่ได้ทำพ่อ พ่อเคยไฝ่ฝันจะเป็นโฮคาเงะ เป็นวีรบุรุษของโลกนินจาและหมู่บ้านโคโนฮะแต่....แต่....แต่....แต่....พ่อ....พ่อ กลับทำมันฟังทั้งหมด เพียงเพราะความเห็นแก่ตัว และความโกรธแค้นของพ่อ พ่อไม่อาจกลับไปแก้ไขความผิดผลาดได้อีกแล้ว สิ่งเดียวที่พ่อทำได้ในตอนนี้คือ สำนึกผิดต่อสิ่งที่พ่อทำ  และในบึนทึกหน้าสุดท่ายนี้พ่อขอเตือนใจลูกเอาไว้ก่อนที่พ่อจะหมดล่มหายใจ พ่อขอให้ลูกจงเป็นคนที่เข็มแข็ง และเป็นคนดี อย่าได้ทำตัวเป็นคนทรยศหักหลัง และอย่าได้จองเวรจองกรรมกับผู้ใดเป็นอันขาดไม่งั้นเขาจะติดตามอาฆาตลูกไปตลอดเหมือนที่พ่อเคยเจอ พ่อขอฝากให้ลูกดูแลแม่ให้ดีด้วยจงรักแม่เหมือนที่พ่อรักเจ้า เพราะพ่อไม่เคยได้รับไออุ่นจากอ่อมกอด พ่อแม่ แต่ ฮานะลูกเกิดมาได้รับความอบอุ่นและความรักจากพวกเรา 2 คน เพราะฉะนั้นลูกจงรักษา ความรักที่พวกเราได้มอบแก่ลูกมาตลอดตั้งแต่ที่ลูกเกิดมาลืมตาดูโลกใบนี้ ให้มันมั่นคงต่อไปด้วยเถอะ จนกว่าลมหายใจสุดท้ายจะมาหาลูก   ฮานะลูกอย่าให้แม่อ่านบันทึกนี้เป็นอันขาดถ้าเธออ่านมันพ่อกลัวว่าเธอจะทำใจต่อสิ่งที่พ่อทำไม่ได้

  ซากุระฉันขอโทษด้วยที่ฉันได้ทรยศหักหลังซาซึเกะ ฉันได้ทำลายครอบครัวอันแสนอบอุ่น รวมทั้งเพื่อนพ้องของเธอ ฉันรู้สึกผิดมากต่อสิ่งที่ฉันได้ทำลงไป ขอให้เธออย่าได้โกรธแค้นฉันอีกเลยฉันผิดไปแล้ว ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันได้ทำลงไปมันไม่อาจแก้ไขหรือให้อภัยได้อีกแล้ว

นี้ คือบันทึกสุดท้ายของพ่อ

พ่อรักลูกนะ ฮานะ

............................................................................................................................................................................


 และนี้คือหน้าสุดท้ายของบันทึกทั้งหมดฮานะได้ปิดหนังสือเล่มนี้ลงแล้วกอดมันไว้ เธอร้องไห้ออกมาด้วยความเศร้าโศก และคิดถึงพ่อของเธอ เธอได้รู้เรื่องราวทั้งหมดของพ่อจากบันทึกนี้จนหมดแล้ว เธอนำมันกลับไปซ่อนไว้ที่เดิมแล้วจากนั้นก็เดินออกจากบ้านมุ่งไปที่หน้าผาแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งพ่อของเธอมักพาเธอมาดูพระอาทิตย์ขึ้นและตก รวมทั้งยอกล้อเล่นกันตามภาษา พ่อลูก

 เธอได้มอง พระอาทิตย์ ที่กำลังตกดิน ตอนนี้ฮานะเฝ่าตามกับตัวเองว่า ต่อจากนี้เธอและแม่จะเป็นอย่างไรต่อ ไป หลังจากนั้นเธอก็กลับมาบ้านแล้วก็ประกอบอาหารให้แม่ แล้วหลังจากที่กินอาหารเย็นเสด็จเธอกับแม่ก็ได้เข้าสู่ช่วงที่หลับ


ฮานะกับแม่อยู่บนเกาะแห่งนี้ต่อไปจนกระทั้ง ทั้ง 2 ก็ได้ลาจากโลกนี้ไปตลอดการ

END

.......................................................................................................................................................................................

ตอนนี้ผมได้แต่งจนจบแล้วที่ผมแต่งเรื่องนี้ขึ้นมาก็เพื่อ อยากจะรู้ว่าถ้านารูโตะทรยศโคโนฮะขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้น และจะต้องเจอกับผลกรรมอะไรบ้าง


ผมเป็นมือใหม่หัดแต่งเพราะฉะนั้นอาจมีผิดผลาดบ้าง

ฝากแสดงความคิดเห็น หรือวิจารณ์มาด้วยนะครับ

และอีกอย่างผมอนุญาติให้พวกคุณเอานิยาย เรื่องนี้ไปแต่ง นิยายเรื่องยาว และ เพิ่มเติมก็ได้นะครับ ผมอนุญาติให้พวกคุณนำไปแต่งหรือแก้ไขก็ได้ครับ ผมอนุญาติ