(FIC Naruto) the konoha prinsess of South Island นารูโตะ เจ้าหญิงแห่งเกาะทะเลใต้

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสา

นับตั้งแต่นารูโตะเธอเกิดมาเธอ ได้รับความรักความอบอุ่นจากพ่อแม่ คุณย่าและย่าทวดของเธอ รวมทั้งเพื่อนของเธอ เธอสนิทสนมกับซากุระ บุตรสาวของริน และโอบิโตะ รวมทั้งอิโนะและเหล่าบรรดาเด็กบนเกาะ   แต่หนูน้อยสนิทกับคนคนหนึ่งเป็นพิเศษ คือย่าทวดมิโตะของเธอ


ย่าทวดมักจะเล่าเรื่องตำนาน ต่างของทองทะเล รวมทั้งการเดินทางของบรรพบุรุษ ก่อนที่พวกเขาจะเข้ามาตั้งถิ่นฐานที่นี้

วันนี้ย่าทวดได้พาเด็กๆมาที่ศาลาหลังบ้านแล้วก็เล่าเรื่องของ วีรบุรุษซาซึเกะ และหัวใจของคางุยะ

" ในอดีตอันไกลโพ้นนั้น โลกใบนี้มีเพียงมหาสมุทร จนกระทั้งเกาะแห่งมารดาได้ปรากฎขึ้นนามของท่านมีนามว่า คางูยะ หัวใจของนาง ทรงพลังอำนาจยากจะหยั่งลึก มันสามารถสร้างสรรค์ทุกสรรพสิ่ง ให้กับโลกใบนี้ และคางูยะได้แบ่งปันพลังนี้ให้แก่โลก
 คางุยะมีบุตรอยู่ด้วยกัน 2 คน คนโตมีนามว่า ฮาโกโลโมะ คนเล็กมีนามว่า ฮามูระ


ฮาโกโลโมะ มีหน้าที่ดูแลท้องทะเล กับมหาสมุทร ส่วน ฮามูระ มีหน้าที่ดูแลท้องนภากับหมู่เมขา

 หลังจากที่คางูยะได้หลับไหลไป เป็นเวลานาน นับ 1000 ปี ต่อมาก็ได้มีผู้คน กล่าวขานว่าใครก็ตามที่ได้ครอบครองหัวใจของคางูยะคนผู้นั้นจะสามารถครอบครองทุกๆสรรพสิ่งได้ นั้นจึงทำให้ มีเผ่าพันธ์ต่าง หลายเผ่าตั้งแต่ มนุษย์ เทพและปีศาจพากันออกตามหา เพื่อที่พวกเขาจะได้ครอบครองหัวใจของคางูยะ

 และแล้ววันหนึ่ง ผู้กล้าท้าทายที่สุดในหมู่ มวลได้เดินทาง ท้าท้ายความกว้างขวางของมหาสมุทร เพื่อครอบครองหัวใจ

มนุษย์ครึ่งเทพแห่งสายลมและทะเล เขาคือนักรบ ผู้มีปัญญา ผู้ที่มีความสามารถแปลงรูปกายได้หลายแบบ ด้วยพลังอำนาจจากตะขอวิเศษ และชื่อของเขาคือ ซาซึเกะ

แต่เมื่อไม่มีหัวใจ คางูยะ เริ่มความเสื่อม สลาย เกิดเป็นความมืดทมึน อย่างหน้าสพึงกลัว



ซาซึเกะพยายามจะหนีแต่ก็ต้องเผชิญหน้ากับ อีกหนึ่งอสูรที่ตามล่าหัวใจ นั้นคือ เทนโซ อสูรกายแห่งโลก และ อัคคี

ซาซึเกะเข้าฟาดฟันอย่างไม่กลัวเกลง จนเกิดสายฟ้าฟาดท้องทะเลและท้องภาสั่นสะเทือน

ไม่มีใครพบเห็น ซาซึเกะอีกเลย

ตะขอจับปลาและหัวใจของคางูยะจมดิ่งลงก้นมหาสมุทรไม่มีผู้ใดพบเห็นอีก


จนกระทั้ง 1000 ปีต่อมา เทนโซและเหล่าอสูรกายแห่งทะเลลึกยังคงค้นหาหัวใจต่อไป ซ้อนเร้นในความมืด กระจายออกไปตามล่า ตามล้างหมู่มวลมัจฉา สูบความอุดมสมบูรณ์บน เกาะต่างๆ เกาะแล้ว เกาะเล่า ถ้าพวกมันค้นพบพวกเราพวกมันจะเขมือบเราให้สิ้น ด้วยคมเขียว และข้ากรรไกรกระหายเลือดที่เราไม่อาจหลีกเหลี้ยง พร้อมทั้งจะบดขยี่เหยืออย่าง ไรความปราณี ที่ไม่อาจหลีกเหลี้ยง  "


เธอเล่านิทานต่างให้เด็กฝั่ง พร้อมทั้งประกอบท่าทางต่างๆและหยิบรูปภาพวาดอสูรเทนโซ เพื่อให้ทุกคนได้อารหมร์ในการฟัง  แต่เด็กน้อย ทุกคนต่างพากันร้องไห้ออกมา ด้วยความกลัวแต่มีเด็กน้อยอายุเพีบยง 4 ขวบ คนหนึ่งที่ไม่ได้กลัว ตรงกันข้ามเธอกับรู้สึกตื่นเต้น



"และซักวันหนึ่งหัวใจจะถูกคนพบ โดยใครบางคนที่กล้าก้าวข้ามไปนอกเขตปะกาลัง และค้นหาซาซึเกะ ส่งตัวเขาข้ามทะเล อันกว้างใหญ่เพื่อนำหัวใจของคางุยะ ไปคืน และช่วยพวกเราทุกคน"

"เดี่ยวๆๆ ท่านย่าทวดแค่นั้นพอได้แล้วครับ"

     ขนาดที่มิโตะกำลังเล่าเรื่องอยู่ก็มีคนๆหนึ่งพูดขัดจังหวะ และเดินเข้ามาในศาลา ใช้แล้วเขาคือมินาโตะหัวหน้าเผ่านั้นเอง

"พ่อจ่า" นารู เรียกพ่ออย่างตื่นเต้นแล้ว มินาโตะก็อุ่มลูกขึ้นมาแล้วก็เริ่มพูด

"จะไม่มีใครเดินทางออกไปนอกปะกาลัง อยู่ที่นี้เราปลอดภัย จะไม่มีความมืด และ ไม่มีอสูรกาย"

ตึ๊ก

 มือของเขาพดันไปโดนเสาไปอย่างแรงทำให้ผ้าที่มิโตะม้วนเอาไว้ ล่วงลงมาทั้งหมดทั่วศาลาเผยให้เห็นภาพอสูรกาย และสัตว์ประหลาดต่างๆ

แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เด็กๆทุก พากันร้องออกมาแล้วก็เริ่มกระวนกระวายวิ่งไปทั่วศาลา

"ทุกคนใจเย็น ไม่มีอสูรกาย ไม่มี อสูรกาย " มินาโตะพยายามพูดให้เหล่าเด็กสงบแต่ เหล่าเด็กที่กำลังหวาดกลัว ก็เขามาชนจนมินาโตะล้ม ไม่เป็นท่า

"ใจ เย็นทุกคนไม่มีอะไร ข้างนอกมี แต่ทะเลบ้าครั้ง ตราบใดที่เราอยู่บนเกาะนี้เราจะปลอดภัย"

ขนาดที่มินาโตะกำลังกล่อมให้เราเด็กอยู่ในความสงบ นารูโตะก็ใช้เวลาจังหวะนี้แอบเดินออกไป เธอยกผ้าม่านขึ้นมาแล้วก็มองออกไปข้างนอก
 

แสงอาทิตย์สาดส่องมาที่เกาะนี้ ลมทะเลพัดมาอย่างสงบ น้ำทะเลสีฟ้าใส่สะอาดดุจไพลิน ต้นไม้เขียวขจี ลูกมะพร้าวที่สุกแล้วก็รอเวลาที่ร่วงหลน และขุนเขาเขี่ยวขจีด้วยหมู่ไม้ มีเหล่านกต่างๆบินออกหาอาหาร

 นารูโตะ เดินออกมาจากอาณาเขตบ้าน เหยียบผืนหญ้าอันนุ่มนวล เธอเดินต่อไปจนในที่สุดก็มาถึงชายหาดที่ขาวสะอาด เม็ดทรายสีขาวสวยสะอาด กับน้ำทะเลที่หน้าเล่น เธอเดิน เตาะแตะ ไปที่ทะเลเพื่อ จะเก็บหอยสีขาวที่ถูกซัดเขามาบนฝั่ง แต่แล้วเธอก็ได้ยินเสียงนกอนยู่ใกล้ เธอหันหลังไป ก็พบกับเหล่านกนางนวลกำลังรอ จิก กินลูกเต่าที่กำลังจะลงทะเล

นารู จึงตัดสินใจเดินไปหยิบใบตองที่ถูกทิ้งไว้แล้วนำมาเป็นล่ม เพื่อให้ลูกเต่าเดิน ไปลงทะเลโดยที่ไมถูกเหล่านกทะเลจิกกิน เมื่อถึงทะเลลูกเต่าก็ลงน้ำไป ในที่สุด

เมื่อลูกเต่าได้ลงน้ำไปเรียบร้อย นารูโตะก็เตรียมหันหลังจะกลับ ก็กลับรู้สึกเหมือนมีใครเรียก เสียงที่หนูน้อยได้ยินมันเป็นเสียงแผ่วเบา เธอหันกลับไปที่ทะเล แล้วจู่ๆ ทะเลก็แหวกออกมา เผยให้เห็น เปลือกหอย เด็กน้อยไม่รอช้า เธอเดินลงไปเก็บเมื่อเก็ยเสร็จเธอก็เห็นทะเลแหวกเป็นทางออกไปอีก เผยให้เห็น เปลือกหอยใบที่ 2 เธอก็เริ่มสงสัยเธอจึงเดินไปเก็บจากนั้น เธอก็เห็นทะเลแวกเปิดทางลงไปอีกจึงเดินไปอีก สิ่งที่หนูน้อยได้เห็นคือเหล่า ปะกาลัง และสัตว์ทะเลน้อยใหญ่กำลังแวกว่ายน้ำ

 เธอมองด้วยความสนใจและรู้สึกอัศจรรย์ แต่แล้ว เธอก็หงายขึ้นมองไปบนกำแพงน้ำ ก็มีคลื่นทะเลอันที่เหมือนมีชีวิตโถมเข้ามาอยู่ข้างหน้าแต่มันไม่โถมใส่  พอเธอเอียงขอด้วยความสงสัยเจ้าน้ำมันก็บิต นั้นก็ตัวเหมือนว่า เธมองอย่างสงสัย

 เธอพยายามจะสัมผัสด้วยความสงสัย มันก็เลยเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆ  พอเธอเอานิ้วจิ้มเข้าไปที่ลำตัวของเจ้าน้ำก็มีน้ำไหลออหมานดหน่อย เธอรู้สึกสนุกที่ได้เล่นกับสิ่งมหัศจรรย์เหนือธรรมชาติ

ขนาดที่เด็กน้อยกำลังเล่นอยู่เธอหันไปมองยังกำแพงทะเล ก็เห็นแสงสีเขียวบางอย่างกำลังรอยมาแล้วมันก็เข้ามาใกล้เธอเอามืดเล็กเข้าไปไหนกำแพงน้ำ จากนั้นก็หยิบหินมันออกมา มีนเหมือนเป็นหินสีเขียวที่ส่องแสงงดงาม และมีลวดลายเหมือนน้ำวน

"นารูโตะ"

มีเสียงหนึ่งเรียกเธอกำลังใกล้เข้ามา เจ้าน้ำไม่รอช้ามันรีบส่งเธอกลับเข้าฝั่งทั้นที  แต่ด้วยความที่เจ้าน้ำส่งเร็วเกินไปทำให้หินในมือของนารูโตะ หลุดและจมลงไปในพื่นทราย นารูโตะพยายามหาแต่ก็หาไม่เจอ

"อ่อ อยู่นี้เอง ลูกมาทำอะไรที่ตรงนี้หรือพ่อตกใจเลย"

เมื่อมินาโตะมาเจอนารูโตะกำลัง มองหาอะไรบ้างอย่างอยู่ตรงทะเลจึงรีบวิ่งเข้าไปอุ่มขึ้นมาทันที แล้วเดินกลับ

"แต่หนูอยากจะไปทะเล"

"พ่อรู้ว่าลูกอยากออกไป แต่ลูกออกไปไม่ได้มันอันตราย" มินาโตะว่างนารูโตะ ลงจากนั้นก็จูงมือนารูโตะเดินกลับหมู่บ้าน












ณ หมู่บ้านโคโนฮะ  6 ปี ต่อมา

 
   นารูโตะบัดนี้ได้โตขึ้นแล้วกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่โดยที่ไม่สนว่าแสงแดดได้ส่องมาที่หน้าเธอ

"นารูโตะจ่ะ ตื่นได้แล้วมากินข้าวเช้าจะ่" คุชินะเข้ามาปลุกลูกสาว ของเธอ

เมื่อนารูโตะตื่นเรียบร้อยก็ ผับผ้า อาบน้ำและแต่งตัวลงมากินข้าวโดยเธอ มานั่งกินรวมกับ พ่อ แม่ ท่านย่าซึนาเดะ กับ กับย่าทวดมิโตะ  โดยอาหารสวนใหญ่จะใส่ลงบนใบตอง มีตั้งแต่มันเผ่า ปลาย่าง และผลไม้ กับน้ำมะพร้าว เวลากินพวกเขาจะนั่งกินที่พื้น

เมื่อกินเสร็จก็ช่วยแม่จัดกางกับเปลือกใบตองและลูกมะพร่าวไม่มีน้ำกับเนื้อ   เมื่อช่วยงานบ้านเสร็จเธอเดินออกไปข้างนอกก็เจอซากุระ กับอิโนะมารอรับเธอ

"หวัดดีจะ่ซากุระ"

"หวัดดีนารูโตะ "


"หวัดดีนารูโตะ " 

 3 สาวทักทายกันอย่างอารหมณ์ดี ตามภาษาเด็กผู้หญิง จากนั้นทั้ง 3 คนก็เดินทางผ่านเส้นทางถนนของหมู่บ้าน จนกระทั้ง

"หวัดดีนารูโตะ"

"หวัดดีฮินาตะ"

 ฮินาตะบุตรสาวของฮิฮาชิทักทาย จากนั้นทั้ง 4  ฮินาตะเป็นเด็กสาวขี้อายและประหม่าอยู่ตลอดเวลา  จากนั้นทั้ง 4 ก็เดินต่อไป และเข้าไปนั่งในศาลาหลังใหญ่ใช้ วันนี้ครูคาคาชิกับครูอิรูกะ จะแนะนำให้รู้จักกับใคร      บนเกาะนี้พวกเราจะสอนเด็กๆในศาลา ใต้ต้นไม้ หรือตรงโขดหินที่ติดทะเล    และวิชาที่สอนสวนใหญ่จะเป็นแบบภาคปฎิบัติ เช่น จับปลา การทำเกษตร การต่อสู่ การเดินเรือ การดูสภาพอากาศ การดูดาวและก็ วิชาประวัติศาสตร์และตำนาน  การเย็บผ้าและการสานตระก้า


"เอาไงนารูโตะ วันนี้เธอเป็นไงบ้าง"

 "โฮ่ง...โฮ่ง"

 คิบะ ทักทายพร้อมกับเจ้าหมาอากามารุ อันที่จริงสมัย ที่ฉันยังเด็กเจ้าอากามารุนั้นมันมีขนาดเล็กเท่าฝ่ามือ แต่ตอนนี้มันโตขึ้นมานิดหน่อยเอง  ครอบครัวคิบะนั้นเลี้ยงสุนัขเอาไว้ ซึ่งแต่ละตัวตัวใหญ่มากๆจนคนสามารถขึ้นขี่ได้เลย   แต่เจ้าอากามารุมันเป็นลูกตัวสุดท้องมันเลยมีขนาดเล้กมากๆ


 "เอ่อ หน้าเบื่อชะมัดทำไมวันนี้ต้องมาเรียนอีกด้วย" ชิกามารุกล่าวขึ้นมา เขาเแป็นลูกของชิคาคุที่ปรึกษาและเป้นผู้ช่วยของพ่อ ชิกามารุขึ้นชื่อว่าเป็นเด็กฉลาดแต่ขี้เกลียจ และชอบนอนตลอดเวลา

 "วันนี้จะมีสอนอะไรนะ" โจจิ เด็กอ้วนที่เป็นเพื่อนสนิทกับ ชิามารุ และอิโนะ เพราะทั้ง พ่อของ โจจิ สนิทสนมกับ พ่อของอิโนะและพ่อของชิกามารุ  โจจิเป็นเด็กกินจุและอ้วนแต่ถ้าใครไปเรียกว่าไออ้วนรับรองทุกคนต้องกระเจิง ไม่งั้นไมรอด  


"ทุคคนคุณครูมาแล้ว"

 เมื่อเหล่าอาจารยณ์เข้ามาในศาลาเรียบร้อย

"หวัดดีทุคคน " อ.คาคาชิกล่าวกับนักเรียนของเขา "วันนี้ อาจารยณ์จะพาทุกคนขึ้นไปบนภูเขาโคโนฮะนะเพื่อไปพบกับใครบ้างคน "  เหล่านักเรียนต่างพากันซุบซิบต่างๆนานา

"ภูเขาโคโนฮะสถานที่ที่นั้นฉันก็อยากขึ้นเหมือนกันนะ" ทุกคนพูดด้วยความตื่นเต้นเพราะไม่เคยมีใครได้ขึ้น

ภูเขาโคโนฮะนั้นถือว่าเป็นภูเขาที่สูงมากและสูงสุดในเกาะแห้งนี้ ว่ากันว่าเป็นสถานที่ที่ซึ่งหัวหน้าเผ่ามักขึ้นไปทำพิธี ต่างๆหรือพอมีหัวหน้าเผ่าคนใหม่ หัวหน้าเผ่าคนใหม่จะต้องถือก้อนหินขึ้นไปบนเขาแล้วเอาไปว่างต่อกับแผนหินอื่นๆของหัวหน้าเผ่าคนก่อนที่แท่นศิลา


ณ ภูเขาโคโนฮะ

ตอนนี้ทุกคนได้เดินทางขึ้นมาถึงสำเร็จแล้ว แต่ก็เหนื่อยหอบเอาการเพราะมันสูงมาก และเมื่อทุกคนขึ้นมาถึงเรียบร้อย สิ่งที่เห็นคือต้นไม้ยักษ์ขนาดใหญ่ที่มีน้ำล้อมรอบ กับแท่นศิลา ที่มีหินเพียง 3 ก้อน นั้นเป็นการแสดงให้เห็นว่ามีหัวหน้าเผ่าขึ้นมาเพียง 3 คน คนที่ 3 ก็คือพ่อของนารูโตะ


จากนั้นก็มีชายแก่คนหฯึ่งเดินมาหาเหล่านักเรียน เขามีผมขาว ไว้เคราสีขาว

"หวัดดีทุกคน" เขาทักทายอย่างเป็นมิตร

"สวัสดีครับท่านฮิรุเซ็น" เหล่านักเรียนพาทักทายฮิรุเซ็น อดีตหัวหน้าคนก่อน

"เอาล่ะวันนี้พวกเธอขึ้นมาเหนื่อยๆ เอาล่ะ ทุกคนรับของกินกับน้ำมะพร้าวไปกินนะ" ฮิรุเซ็นพูดจากนั้นก็แจกจ่ายผลไม้กับน้ำมะพร้าวให้ทุคคนได้กิน จากนั้นเขาก็ได้อธิบายเกี่ยวกับ ต้นไม้ข้างนี้และแทนหินด้วยขณะที่เขากำลังอธิบายอยู่นั้นเอง


นารูโตะก็แอบนี้ออกจากกลุ่มแล้วเดินลงไปตามทางเดินแล้วเข้าไปในป่า นารูโตะนั้นรู้สึกได้ว่าเหมื่อนมีอะไรเรียกเธออยู่จากนั้น ก็เดินไปมาถึงแม่น้ำ ทำให้ได้พบกับสิ่งมีชีวิตที่นอนบาดเ๗็บอยู่ มันมีลักษณะเหมือนสุนักแต่หูยาว ทั้งขนและหาง เป็นสีส้ม มีขนาดพอพอกับอากามารุ มันกำลังนอนบาดเจ็บอยู่ นารูโตะ จึงหยิบขึ้นมามันยั่งไม่ตายแค่สลบ

"ให้ฉันช่วยไหม้"

เสียงที่ได้ยินมาจากข้างหลัง เมื่อเธอหันไปก็พบกลับหญิงสาวคนหนึ่ง

"คุณอังโกะนี้เอง ช่วยเจ้าตัวนี้ด้วยครับมันบาดเจ็บ" นารูโตะพูดด้วยความขอร้อง

"ได้จะงั้นตามมาฉันจะพาไปให้คนคนหนึ่งช่วยรักษาให้"

จากนั้นอังโกะก็พานารูโตะ เดินทางไปตามป่าจนมาพบกับถ่ำแห่งหนึ่งจากนั้นอังโกะก็พานารูโตะเดินเข้าไปในถ้ำ อันดำมืด ถ้ำนี้ทั้งมืด แต่ระหว่างนางที่เดิน นารูโตะก็ได้ยินเสียงเหมื่อนอะไรบ้างอย่าง และ เมื่ออังโกะพามาสุดทางเดินก็พบกับ



 ชายคนกนึ่งกำลังนั้งขัดสมาธิรอบๆตัวเขาเต็มไปด้วยงูหลายชนิด   ตัวนารูโตะเองก็ยังรู้สึกหวาดหวั่น และกลัว

 "ท่านโอโรจิมารุข้าพาแขกมาเยี่ยมท่าน" อังโกะพูดแล้วโค้งคำนับ

โอโรจิมารุลุกขึ้นแล้วเดินมาหาเด็กน้อยอย่างนารูโตะ

"เนี่ยหรือบุตรสาวของประกายแสงสีทองแห่งโคโนฮะ นารูโตะ" เขาพูดออกมาโดยแฝงไปด้วยคำพูดที่เจ้าเลห์และหน้ากลัว

นารูโตะเองเธอก็สัพัสได้ว่ามีงูกำลังเรื่อยขึ้นมาตามตัวเธอ เธอทั้งรู้สึกกลัว และยิ่งหน้ากลัวเข้าไปใหญ่เมื่อต้องจองตากับโอโรจิมารุ

"หนู ...... หนูเอาเจ้าตัวนี้มารักษามันบาดเจ็บคุณช่วยรักษาหน่อยได้ไหมค่ะ" เธอตอบออกมาอย่างกลัวๆ

โอโรนำร่างที่บาดเจ็บของสิ่งมีชีวิตนั้นมา
 

"เจ้าตัวนี้คือจิ้งจอก  สัตว์ตัวนี้พบได้บนแผนดินใหญ่ สงสัยมันคงถูกนกเหยี่ยวคาบมาแล้วดันหลุดมือเหยี่ยวจนตกลงน้ำ หือ หือ งั้นข้าจะรักษาให้ เจ้ากลับไปหาพ่อ และแม่ได้แล้ว เดียวพวกเขาจะเป็นห่วงนี้ก็มืดแล้วด้วย" โอโรพูดออกมาอย่างน่ากลัว จากนั้นโอโร ก็หันกลับไปพร้อมกับงูที่เคยรัดนารูโตะก็ครายตัวออกแล้วกลับไปหาเจ้านาย

อังโกะก็ทำหน้าที่นำนารูโตะกลับมาส่งที่บ้าน แต่แน่นอนเมื่อนารูโตะกลับมาย่อมรู้ดีว่าต้องถูกท่านแม่ลงโทษแน่แน่ โทษฐานกลับดึก นึกแล้วเสียวเวลาท่านแม่โกรธ นี้โคตรเหมือนอสูรเทนโซของท่านย่าทวดไม่ผิดเพี้ยน แม้แต่ท่านพ่อยังต้องกลัว









(เดียวมีมาเขียนต่อนะครับแต่ผมขอพักไปก่อนตอนนี้ผมป่วยหนักมากๆ

และอีกอย่าง พวกคุณทั้งหลายสามารถ copy นิยาย ของผมไปเขียนต่อเพิ่มเติมหรือดัดแปลงก็ได้นะครับผมอนุญาติ

หรือ เอาไปทำ doujinshi ก็ได้นะครับผมอนุญาติ)