คุณหมอของผมเป็นโรคจิตครับ

นารินเป็นเด็กกำพร้าที่โดนทางโบสถ์เลี้ยงดูแต่ด้วยความที่นารินอายุได้12ปีนารินก็ขอแยกออกจากทางโบสถ์เพื่อหาเลี้ยงตัวเองด้วยที่ตัวเองไม่ได้เรียนหนังสือนารินจึงผันตัวเองเป็นฟีแลนด์เป็นนักเขียนเลี้ยงตัวเองในระหว่างทางกลับบ้านนารินก็พบชายหนุมผมสีดำที่นอนผิงกำแพงหายใจอย่างอ่อนแรงเหมือนกำลังเข้าสู่ความตายนารินที่ถูกเลี้ยงจากซิเตอร์จึงไม่รอเฉยรีบไปช่วยคนตรงหน้าด้วยตอนนั้นเป็นช่วงฝนตการินจึงยื่นร่มกันฝนให้ทำให้ชายหนุ่มคนนั้นเงยหน้ามาด้วยดวงตาว่างเปล่าเหมือนคนตายมานานแล้วนารินไม่พูดอะไรจึงยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะย่อตัวสบหน้ากับคนตรงหน้า

"คุณบาดเจ็บต้องการไปโรงพยาบาลไหมครับ"

"ไม่ อย่ามายุ่งกับฉัน"

"คุณบาดเจ็บงั้นไปพักที่ห้องผมก่อนไหมครับ"

"ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งกับฉัน!!"

"ครับผมจะไม่ยุ่งกับคุณหลังจากคุณหายบาดเจ็บ"

"....."

ไม่มีเสียงตอบรับนารินจึงยิ้มก่อนจะรวบตัวคนตัวโตกว่าเดินไปที่ห้องของตัวเองหลังจากชายคนนั้นหายบาดเจ็บนารินก็ไม่ยุ่งกับชายคนนั้นตามที่บอกจริงและไม่เคยถามชื่ออีกฝ่ายสักครั้งจนเรื่องมันผ่านมา10ปีเหมือนฟ้าจะเล่นตลกกับผมเสียแล้ว

[คุยกับเมลิโอ นิยายเรื่องนี้ไม่มีดราม่าฟีลกู๊ดเป็นเพียงนิยายที่แต่งขึ้นมาเฉยๆขอในหนักอ่านเพลิดเพลินกับการอ่านนิยายเรื่องนี้ออกไปทางแนวจิตใครไม่ชอบสามารถกดผ่านได้ ขอให้ทุกคนคอมเม้นอย่างสุภาพ]