Fate พรหมลิขิต

Fate พรหมลิขิต

ตอนที่ 1 เปิดตัว

ณ โรงเรียนมัธยมเอกชนแห่งหนึ่ง    อ๊อดดดดดดดดดด!!  เสียงกริ่งสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้น  พร้อมกันนั้น      อ็อก!!  เด็กหนุ่มที่เพิ่งวิ่งออกจากห้องเรียนเพื่อเข้าไปในห้องน้ำได้อาเจียนเอาอาหารที่กินช่วงพักกลางวันออกมา โว้ย!!..เบื่อจริงโว้ย มันจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันนะ    และเขาก็ได้นึกย้อนไปถึงคืนและวันที่ผ่านมา เขามีชื่อว่า     พันธการ ชื่อเล่นคือ แพท เขาไม่เคยชอบชื่อเล่นนี้เลยเพราะมันทำให้เขาถูกล้อตั้งแต่เล็กจนโตว่าชื่อเหมือนผู้หญิง เมื่อพ่อและแม่ได้เสียชีวิตลงด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์มีเพียงเขาเท่านั้นที่รอดชีวิต เขาก็ต้องใช้ชีวิตมาอย่างยากลำบาก และยังได้รับของแถมเป็นการมองเห็นสิ่งลี้ลับ ไม่ว่าจะเป็นแบบรูปร่างเหมือนมนุษย์ทั่วๆไป หรือ เป็นกลุ่มควันบางๆ ทุกครั้งที่เขามองเห็น..มันก็จะติดตามเขาไปด้วยในทุกๆที่ และวันนี้ในตอนเช้าก็เช่นกัน ระหว่างทางที่เขามาโรงเรียน เขาเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งยองๆก้มหน้าอยู่ข้างถนนตรงทางแยกก่อนที่จะเลี้ยวเข้าโรงเรียน  ตอนแรกเขาจะเขาไปทักแต่ก็เกิดเปลี่ยนใจเพราะขณะที่กำลังเดินเข้าไปใกล้ๆเด็กผู้หญิงคนนั้น เขาก็รู้สึกกระอักกระอวนและมวนท้องขึ้นมา ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่านั่นไม่ใช่มนุษย์ แล้วเขาก็รู้สึกหงุดหงิดจนเผลอหลุดปากพูดออกมา  อีกแล้วเหรอ..เฮ้อ เมื่อไหร่จะชินนะเรา  และขณะนั้นเองบังเอิญเพื่อนร่วมห้องได้เดินผ่านมาทางนั้นพอดี และก็ได้ยินที่เขาพูด จึงหันไปกระซิบกระซาบกันว่า แกดูสิ นายพันธการ พูดคนเดียวอีกแล้ว น่าขยะแขยงชะมัด อึ๊ย!!พวกเรารีบไปดีกว่า  คำพูดเหลานั้นไม่อาจหลุดลอดจากการได้ยินของเขาไปได้ เขาจึงหงุดหงิดมากขึ้นกว่าเดิมและในที่สุด เขาก็เดินไปใกล้ๆเด็กพวกนั้น และ แฮ่!!  เขาคำรามเสียงดังและทำไม้ทำมือเหมือนผีหลอกเพื่อแกล้งเพื่อนๆร่วมห้องของเขา พวกเพื่อนๆต่างตกใจและรีบวิ่งเพื่อเข้าไปในรั้วโรงเรียนให้เร็วที่สุด เซ็งโคตรๆ เขาสบถออกมา และเดินเข้าโรงเรียนไปโดยไม่ได้สนใจเด็กผู้หญิงที่อยู่ตรงทางแยกอีก

วันนี้มีนักเรียนชายย้ายมาใหม่เป็นลูกของบาทหลวงที่เพิ่งย้ายมาอยู่ที่โบสถ์แถวๆละแวกโรงเรียน ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาจึงเป็นที่สนใจของเด็กผู้หญิงในห้อง เมื่ออาจารย์ประจำชั้นให้กล่าวทักทาย สวัสดีครับ ผมชื่อ นรินทร์ เรียกผมว่า จอห์น ได้นะครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ แล้วเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้น เด็กผู้หญิงในห้องต่างรุมถามว่าเขามาจากไหน บ้านอยู่ที่ไหน มาทำอะไรที่นี่ จากเบาๆก็ค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆจนเขาแอบรำคาญในใจ แต่นั่นก็ไม่ทำให้เขาหงุดหงิดไปกว่าเรื่องเมื่อเช้าไปได้  อาจารย์ประจำชั้นได้ให้เด็กใหม่มานั่งโต๊ะข้างๆเขา และก็อีกเช่นเคยเพื่อนๆในห้องต่างก็แอบกระซิบกระซาบกันอีกแล้ว พาลให้เขาคิดไปว่าคนทั้งโลกมีปัญหาอะไรกับเขานักหนา

การเรียนกำลังเข้าสู่คาบที่ 3 ก่อนที่จะพักกลางวัน เขาก็ได้เหลือบไปมองที่ด้านหลังห้อง เขาก็เจอเด็กผู้หญิงคนเดิมที่เจอเมื่อเช้าอยู่ตรงมุมด้านหลังของห้องเรียน แม้แต่ช่วงพักกลางวันเขาก็เจอเธอในโรงอาหาร เขาก็ทำได้แค่บ่นพรึมพรำ พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับเรากันแน่ เจ้าเด็กใหม่ขี้เก็กที่มานั่งข้างๆนี่อย่าง เด็กผีนี่ก็อย่าง ทุกอย่างเหมือนจงใจทำให้เขาเรียนไม่รู้เรื่องเลย เพราะมันค่อยๆรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นเรื่อยๆ

นายว่าอะไรนะ? จอห์น เพื่อนใหม่ถามเขา เขาก็ตอบไปโดยไม่ได้สนใจคำถามของจอห์นเลย แกไปนั่งกินที่อื่นเลยไป มีแต่คนมอง ฉันกินไม่ลงว่ะ เขาไม่พูดเปล่าแต่ยกมือขึ้นมาโบกไล่ด้วย จอห์นเลยพูดออกมาว่า จะสนใจทำไม ถ้ามัวแต่สนใจคนอื่น ก็ไม่ต้องทำอะไรกันพอดี  เขาเลยต้องทนมองหน้าเจ้าคนขี้เก็กคนนี้แล้วกินข้าวต่ออย่างหัวเสีย

เมื่อกลับเข้าห้องเรียนแล้วเรียนคาบบ่ายต่อ และก่อนจะเลิกเรียนเล็กน้อย เขาอดไม่ได้แอบมองเธอ เธอยังคงอยู่ที่เดิมตรงมุมหลังห้องนั้นแต่ทว่าเธอไม่ได้ก้มหน้าแล้ว เธอยังนั่งยองๆอยู่ท่าเดิมแต่เธอเงยหน้าขึ้นมา พร้อมกับแสยะยิ้ม ปากของเธอกว้างผิดมนุษย์รอยยิ้มของเธอยาวเกือบถึงใบหูเลยที่เดียว และตาของเธอไม่มีอีกด้วย ทำให้เขาอยากจะอาเจียนขึ้นมาทันที เพียงพริบตาเดียวเธอก็กระโจนเข้าหาเขาขณะที่กำลังจะถึงตัวเขากริ่งสัญญาณเลิกเรียนก็ดังพอดี เขารีบลุกและวิ่งไปห้องน้ำ     เฮ้..นายเป็นอะไรมั้ย    มีเสียงดังมาจากข้างหลัง  เขาสะดุ้งเล็กน้อยล้วหันกลับไปมองยังที่มาของเสียง เขาก็เจอจอห์นยืนพิงอยู่ประตูห้องน้ำ  เขาก็แอบคิดในใจว่า ขืนเล่าให้นายฟัง ฉันก็จะกลายเป็นตัวประหลาดอีกน่ะสิ เรื่องแบบนี้ใครจะมาเชื่อ  เขาจึงตอบออกไปว่า ไม่เป็นไร แกไม่ต้องมายุ่งกับฉัน  จอห์นนึ่งไปชั่วครู่แล้วพูดขึ้นมาว่า  นายเป็นแบบนี้สินะ ทุกคนในห้องถึงไม่สนใจว่านายจะเป็นยังไง   จอห์นเหยียบโดนระเบิดในใจของเขาเข้าให้แล้ว  เขาเลยตอบกลับไปว่า แล้วฉันไปขอร้องให้แกมาดูฉันซะเมื่อไหร่ ไปไหนก็ไปเลยไป๊ ชิ๊วๆ   พร้อมกับโบกมือไล่อีก เหมือนที่ทำเมื่อตอนพักกลางวัน จอห์นเห็นแล้วก็อดที่จะโมโหไม่ได้ จึงเข้าประชิดตัวเอามือจับที่คางของเขาและเชิดหน้านั้นขึ้นมา แล้วพูดออกมาว่า นายเป็นอะไรของนาย คนเขาอุตส่าห์เป็นห่วง นายยังมาแสดงกริยาแบบนี้อีก  ตึกตัก!! ใจของเขาเต้นแรง เมื่อใบหน้าของจอห์นอยู่ห่างกับใบหน้าของเขา แค่ราวๆไม่ถึง 1 คืบ แถมลมหายใจยังแทบจะรดจมูกเขาอยู่แล้ว เมื่อได้สติจากการใจเต้นแรงแล้ว เขาก็พลักจอห์นแต่ทว่ามือของจอห์นที่จับคางเขาไว้มันดันมีกำลังมากกว่ามือจึงไม่หลุดออกแต่ทำให้เขาทั้งคู่ล้มลงกับพื้น ด้วยความตกใจเขาก็หลับตา จนร่างของทั้งสองหยุดสะเทือนจากการกระแทกลงที่พื้น พอลืมตาขึ้นมาอีกที ตัวของเขาล้มทับอยู่บนตัวของจอห์น และปากของเขาประกบกับปากของจอห์นแบบเม้าท์ทูเม้าท์ เขาร้องออกมาไม่เป็นภาษา อ๊ากกกกก!! แล้วภาพที่เห็นก็ค่อยเลือนรางและมืดลงไปในที่สุด เขาหมดสติไปด้วยความเพลียจากการอาเจียน  ด้วยความตกใจของจอห์น จอห์นจึงรีบลุกและเขย่าตัวของเขาเฮ้!!..นาย...นายเป็นอะไร...นาย..แพททททท เสียงของจอห์นดังจนคนที่อยู่ด้านนอกขอห้องน้ำต่างชะโงกหน้าเข้ามาดู

จบตอนที่ 1