เฮียชัช : รักบรรลัย

ชัชชล ชัชวาลโชคกุล

รูปหล่อ พ่อรวย 

สันดานหมา

นั่นสโลแกนของเขาเองแหละ 

แล้วสันดานบาปหยาบอย่างเขานี่น่ะหรือจะเลี้ยงเด็กได้!

&

พีท ชัชวาลโชคกุล

น่ารัก พูดง่าย

ไม่ดื้อ ไม่ซน

ไม่ใช่พีท!

น้องพีท : ปะป๋า?? (เสียงเล็กๆ เอ่ยถาม พลางเอียงคอมองหน้าคนตัวโตกว่า)

เฮียชัช : ไม่! ฉันคือเฮียของนาย ไม่ใช่ปะป๋า และต่อไปนี้ฉันจะเป็นคนดูแลนาย (ยิ้มอบอุ่นใจดี ตบท้ายประโยค)

น้องพีท : ปะป๋า... (คอเล็กๆ เอียงยิ่งกว่าเดิม ท่าทางข้องใจสุดๆ)

เฮียชัช : เฮีย! (เขาย้ำเสียงหนักๆ ให้เสียงมันกระแทกเข้าไปข้างในศีรษะเล็กๆ จะได้จดได้จำได้ขึ้นใจ)

น้องพีท : ปะป๋า

เฮียชัช : เฮีย เฮีย เฮีย เฮียโว้ย! (เจอเด็กเข้าใจอะไรยาก ก็ชักมีน้ำโห)

น้องพีท : ปะป๋า ป๋า! (เด็กดื้อเสียงดังตอบกลับเช่นกัน)

เฮียชัช : ดูปากนะ เฮีย ฮอ เอีย เฮีย ไหนพูดสิ เฮีย!

น้องพีท : เหี้ย! (เด็กน้อยยิ้มกว้างด้วยความมั่นอกมั่นใจและภูมิใจกับการออกเสียงคำของตนนักหนา)

เฮียชัช (กัดฟันกรอดๆ) : เออ! ถ้ามันเรียกยากนัก งั้นเรียกชื่อแทนแล้วกัน ชัช! เรียกฉันว่า ชัช! เรียก!

น้องพีท : สัด! (เรียกเสียงดังฟังชัดดังไปแปดบ้านเก้าบ้าน)

เฮียชัช : ไอ้เด็ก...