วันที่ปีกฉันหัก

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เมื่อวันที่คราบหนักเกาะปีก...จนบินไม่ได้

เนื้อเรื่อง

เมื่อวันที่ปีกฉันหัก

                เป็นเวลาสามวันแล้ว....ที่ฉันนั่งอยู่บนเตียงนี้

ฉันมองออกไปนอกหน้าต่างห้องนอน....มองไปบนฟ้าไกล

จิตใจเริ่มท้อถอยลง ไปทุกวัน ทุกวัน...

ขอแค่อีกสักครั้งเดียว ที่จะได้โผบินไปบนฟ้าไกลนั้นอีกครั้ง

ฉันหันกลับมามองปีกของฉันที่เคยโบยบิน...ปีกที่เคยสวยงาม และมีความหมาย

บัดนี้...ปีกนั้นฉีกขาด ด้วยความโหดร้ายของสังคม

และแหลกคามือ ของใครบางคนที่ทำปีกนี้บอบช้ำ

ฉันนั่งร้องไห้เงียบๆคนเดียว

นั่งมองดูผู้คนมากมายที่ได้บินอยู่บนฟ้าไกล...

กลิ่นของสายลมที่หอมหวน...

เสียงไพเราะที่เข้ามากระทบหู...

ทั้งหมดเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ฉันเคยได้รับ เมื่อฉันยังคงบินอยู่บนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่

แต่ตอนนี้...

ยิ่งฉันนึกถึง อดีตอันโหดร้าย วันที่คืนที่หนาวเหน็บ และเดียวดาย

สิ่งต่างๆมากมาย หลอกหลอนจิตใจของฉันให้ทุรนทุราย..

....อยู่ทุกคืนวัน

ฉันนั่งอยู่เพียงลำพัง  อยู่ในโลกของฉัน...

ที่เรียกว่าอวกาศ อันมืดมิด เหน็บหนาว และเดียวดาย

น้ำตาไหลรินออกมาจากดวงตา อย่างไม่ขาดสาย.....

จิตใจล่องรอยไปอย่างไร้จุดหมาย...

เหมือนเรือที่ไร้หางเสือ...

ปีกไม่กางอีก...ฉันพยายามแล้ว พยายามเล่า เพื่อที่จะให้ปีกที่เศร้าหมองกางได้อีกสักครั้ง

แต่มันไม่ยอมกาง...

                ดูเหมือนว่า..มันไม่มีทางกระพือได้อีก

                ฉันร้องขอให้ผู้คนช่วยมาเยียวยาบาดแผลให้ฉัน ...ไม่มีใครสนใจ หรือแม้แต่จะหันมามองฉันเลย

มันเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันถดถอย และทำร้ายจิตใจฉันมากที่สุด

น้ำใสๆจากดวงตาร่วงลงบนมือสองข้างที่ประสานกัน...

ที่ภาวนา....

เพื่ออ้อนวอนขอให้พระเจ้า ช่วยรักษาปีกที่ไร้ค่า และคราบหนักของความผิดบาปที่ยากเกินที่ฉันจะแบกรับไว้เองได้...

                                                                        วันวิฬา

                                                                                                23 พ.ค. 50