ความลับที่ถูกเปิดเผย [ต้า - ไผ่]

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้ใช้ตัวละครในฮอร์โมน ถ้าอยากรู้ว่าเป็นใครไปดูข้างในเลย อาจจะสั้นไปหน่อยแต่ก็นะ.. #นี่เป็นนิยายเรื่องแรก ช่วยอ่านด้วยนะ #ชอบก็เม้นต์ให้กำลังใจด้วยน้า

เนื้อเรื่อง

16.30 น.

"ต้า ไปกลับบ้านกัน!" ร่างสูงของใครคนหนึ่งพูดขึ้นขณะเดินมาจากโรงยิมหลังจากที่เขาซ้อมบาสเก็ตบอลเสร็จ

"เออ เดี๋ยวกูไปเว้ยไอ้ไผ่!" ร่างเล็กรีบวิ่งลงมาจากบันไดเพราะคำพูดของร่างสูงที่เขาเรียกว่า 'ไผ่'

ตึง!

เสียงดังเหมือนของตกดังมาจากบันไดและเป็นบันไดที่ร่างเล็กหรือ 'ต้า' เดินอยู่ เสียงดังที่เกิดขึ้นทำให้ร่างสูงหันไปมองและสิ่งที่เขาเห็นคือของตกกระจัดกระจายและร่างของคนตัวเล็กที่นอนกองอยู่ที่พื้น ทำให้เขาตกใจมากและรีบวิ่งไปดู เมื่อมองไปใกล้ๆก็เห็นเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากเข่าของต้า นั่นยิ่งทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก
 
"โอ๊ย!" ต้าร้องออกมาอย่างกลั้นไม่ได้ เลือดสีแดงสดไหลออกมามากขึ้น 

"ไอ้ต้า เดี๋ยววันนี้มึงไปที่บ้านกูก่อน กูจะโทรบอกแม่ของมึงให้ บ้านกูอยู่ไม่ไกลนี่เอง ไปทำแผล ก่อนตกลงมั้ย" พูดไปก็มองเลือดสีแดงที่ไหลมาไม่หยุดจากเข่าต้าไปด้วย "เร็วไอ้ต้าลุกขึ้น กูจะช่วยพยุง" ว่าแล้วก็เร่งให้คนที่นอนอยู่กับพื้นลุกขึ้น เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าไม่ยอมลุก เขาทนไม่ไหวและช้อนตัวชายร่างเล็กขึ้นมาแล้วจึงวิ่งไปที่รถมอ'ไซค์ นั่นทำให้ต้าดิ้นที่จะออกไปจากอ้อมแขนของไผ่ เพราะตอนนี้คนที่โรงเรียนยังกลับกันไม่หมด หลังจากทำยังไงก็ไม่หลุดจากแขนแกร่งของไผ่ เขาจึงเลิกดิ้น และด้วยแรงทั้งหมดที่ใช้ดีดดิ้น ทำให้เขาเริ่มไม่มีแรง แล้วก็สลบไป..

เมื่อร่างสูงเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งสุดกำลัง ตอนนี้ฝนกำลังเริ่มตก เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว เขาคิด.. 

เวลาผ่านไป

"อือ.." เสียงครางของต้าดังขึ้น นั่นเป็นสัญญาณว่าเขาตื่นแล้ว

ตอนนี้ข้างนอกมีฝนตกอย่างบ้าคลั่ง เสียงฟ้าร้องดังจนมาถึงในบ้าน ไผ่เดินถือโจ๊กเข้ามา ต้าทำทีอ้าปากเตรียมจะถามว่า กูอยู่ที่ไหน แล้วแม่กูรู้มั้ยนี่ก็เย็นมากแล้ว แต่ไผ่ก็พูดขึ้นมาซะก่อน

"ต้า ตอนนี้มึงอยู่บ้านกูนะเว้ย แล้วกูก็โทรบอกแม่ของมึงให้แล้ว" ชายหนุ่มร่างสูงพูดพลางวางโจ๊กลงบนโต๊ะข้างเตียงนอน "มึงนอนพักไปเลย มึงยิ่งเป็นไข้จากฝนอยู่ด้วย แล้วก็นี่โจ๊กของมึง"

"ขอบใจมากเว้ย ไอ้ไผ่"

เมื่อกินโจ๊กเสร็จจึงวางชามไว้ที่เดิมแล้วหันมาถามคนร่างสูง

"แล้วมึงนอนห้องไหน แค่กๆ" ต้าพูดขึ้นแล้วก็ไอออกมาเป็นเหมือนที่ไผ่บอก เขาเป็นไข้อยู่จริงๆ

"กูก็นอนห้องนี้ไง" ไผ่พูดแบบไม่เดือดร้อน "มึงอ่ะไม่ต้องพูดมาก นอนไปให้หายๆ"

"เดี๋ยวดิ แค่ก มึงนอนห้องนี้เนี่ยนะ!"

"เออดิวะ มึงจะให้กูนอนห้องไหนล่ะ ห้องครัวเหรอ" ไผ่พูดแบบกวนๆออกไป

"เออๆ แค่กๆ ช่างมึงละ งั้นเดี๋ยวกูไปนอนโซฟาเอง" ต้าพูดด้วยความเกรงใจ

"ไม่อ่ะ มึงอ่ะนอนเตียง เดี๋ยวกูนอนโซฟา" ไผ่ค้าน "มึงห้ามขัดกู"

"เออ โอเคกูยอมมึงละ เออ ไอ้ไผ่เดี๋ยวกูนอนเลยนะ ง่วงว่ะ แค่กๆๆ" เขาพูดไปไอไปจนร่างสูงต้องเอาน้ำมาให้ แต่เขาก็กลัวที่ร่างเล็กที่นอนซมอยู่นี่จะสำลักน้ำ

"เออ ไอ้ต้า มึงจะลุกไปไหนมึงบอกกูนะ เพราะเข่ามึงอ่ะเป็นแผล เดี๋ยวกูจะพาไป" ร่างสูงพูดเพื่อให้ต้ารู้ไว้ว่าเขาในตอนนี้น่ะไม่สามารถช่วยตัวเองได้

"โอเค กูนอนละ" ว่าแล้วต้าก็จัดแจงห่มผ้าให้ตัวเอง แล้วก็งีบหลับไป..

ผ่านไปสักพักเมื่อไผ่แน่ใจแล้วว่าร่างเล็กหลับไปแล้วจริงๆก็เดินไปข้างๆร่างเล็ก ก้มตัวลงแล้วก็พูดออกมาว่า 

"ไอ้ต้า.. กูรักมึงว่ะ" ด้วยเสียงที่แผ่วเบา ไม่สามารถสอดแทรกเข้าไปถึงความฝันของคนที่นอนหลับอยู่ได้ ความลับซึ่งเป็นเรื่องจริงของไผ่ถูกเปิดเผย แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้เลย..