คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 22
YOU PART
“โอ๋ๆ ดาอันไม่ร้องนะครับ หยุดร้องได้แล้วนะ” แทมินพูดพร้อมตบหลังของดาอันเบาๆ
ฉันมองแทมินที่กำลังกอดปลอบดาอันด้วยความเป็นห่วง หลังจากที่กลับมาถึงคอนโดแล้ว ฉันก็เล่าเรื่องที่พลัดหลงกับดาอันให้แทมินฟังซึ่งฉันก็โดนแทมินบ่นซะยกใหญ่ แต่แล้วจู่ๆดาอันก็ร้องไห้ขึ้นมา แทมินจึงไปปลอบดาอัน
ฉันลุกขึ้นจากโซฟาไปหาดาอันกับแทมินที่กอดกันกลมแล้วลูบหัวดาอันทำให้ยัยตัวเล็กหันมามอง
“หม่ามี้ขอโทษนะคะ… ดาอันโกรธหม่ามี้มั้ยคะ”
“ฮึก…ดาอันไม่ได้โกรธหม่ามี้นะ แต่ดาอันกลัว…ฮึก” กาอันพูดแล้วส่ายหัวไปมา ฉันยิ้มเล็กน้อยก่อนจะจับตัวดาอันมาอุ้มแทน แทมินเลยปล่อยตัวดาอันแล้วยืนมองแทน
“ไม่ต้องกลัวแล้วนะคะ เห็นมั้ย หม่ามี้กับปะป๊าอยู่นี่แล้วไง” ฉันพูดแล้วเผินหน้าไปทางแทมิน แทมินเลยยิ้มบางๆแล้วพูดว่า
“ใช่ครับ ปะป๊าหล่อซะขนาดนี้ดาอันไม่เห็นต้องกลัวเลยนี่นา” แทมินพูดติดตลกแล้วหอมแก้มดาอันเบาๆ ดาอันเลยหยุดร้องไห้แล้วหัวเราะออกมา
“ว่าแต่…คุณลุงที่ดาอันเจอนี่ใครเหรอคะ หม่ามี้รู้จักมั้ยคะ”ฉันถามเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าดาอันเล่าว่ามีคุณลุงช่วยดาอันไว้ แทมินทำหน้าสนใจขึ้นมาทันทีด้วยความอยากรู้
“ดาอันจำชื่อคุณลุงไม่ได้ แต่คุณลุงใส่หมวกแล้วก็ผ้าปิดปากด้วย ดาอันเลยไม่รู้ว่าหม่ามี้รู้จักมั้ย แต่ตาของคุณลุงสวยมากๆเลยค่ะ” ดาอันบอก
“เหรอครับ งั้นถ้าดาอันเห็นใครที่เหมือนคุณลุงก็บอกป๊ะป๊ากับหม่ามี้ด้วยนะครับ” แทมินบอก
“ป๊ะป๊ากับหม่ามี้จะทำอะไรคุณลุงเหรอ” ดาอันถามเสียงใส ฉันหัวเราะกับคำถามก่อนจะตอบเสียงนุ่ม
“ก็หม่ามี้จะได้ขอบคุณคุณลุงที่ช่วยดูแลดาอันไงคะ”
กริ๊ง กริ๊ง
เสียงโทรศัพท์ของแทมินดังขึ้น แทมินเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
“ไคโทรมาน่ะ” แทมินบอกแล้วขอตัวไปคุยข้างนอก
YOU END PART
TAEMIN PART
ผมเดินออกมาตรงระเบียงแล้วกดรับโทรศัพท์หลังจากปล่อยให้รออยู่นาน
“ยอโบเซโย”
[ยอโบ กว่าจะรับนะ]ไคบ่นออกมา ผมหัวเราะเบาๆในลำคอ
“แล้วมีอะไรล่ะ”
[ก็จะโทรมาบอกว่าเจอกันพรุ่งนี้ที่ร้านเดิมนะ จำได้ป่ะเนี่ย] ไคถาม ร้านเดิมที่ว่าคงหมายถึงร้านที่ชอบไปดื่มกันสมัยเรียนสินะ
“เออๆ ฉันจำได้น่ะ แล้วก็เดี๋ยว(ชื่อของคุณ)จะไปด้วยนะไค” ผมบอกเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกไคเลยว่า(ชื่อของคุณ)จะไปด้วย
[ฮะ! (ชื่อของคุณ)จะมาด้วยเหรอ] ไคทำเสียงตกใจจนผมขมวดคิ้วอย่างงงๆ
“ก็ใช่อ่ะดิ จะตกใจอะไรนักหนาวะ”
[ก็ไม่คิดว่า(ชื่อของคุณ)จะมาด้วยนี่หว่า… แต่ก็โอเคแหละ… งั้นตามนี้นะแทมิน เอ่อ…ฉันต้องไปละ แค่นี้นะ] ไคพูดแล้วรีบตัดสายไป คงเป็นเพราะต้องรีบไปทำงานต่อละมั้ง… ผมคิดแล้วกดปิดหน้าจอโทรศัพท์
ผมยืนมองวิวจากตรงระเบียงขณะที่ในหัวก็ยังคิดไปเรื่อยเปื่อย…โดยเฉพาะเรื่องของ(ชื่อของคุณ)
นึกแล้วผมก็ตลกตัวเองนิดหน่อยที่พูดว่าอยากจะ’แต่งงาน’กับ(ชื่อของคุณ)…ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่า(ชื่อของคุณ)ไม่ได้ชอบผม…แต่ผมก็แอบหวังว่าเธออาจจะตอบตกลงบ้าง…
“หึ…”
ผมหัวเราะในลำคอเบาๆแล้วเหยียดยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ขอแต่งงาน…ตอนนั้นหน้าของ(ชื่อของคุณ)สับสนมาก…เธอคงสับสนว่าควรจะตอบว่ายังไงดี... ผมไม่อยากจะคาดคั้นเธอเลยพูดไปว่าเดี๋ยวค่อยตอบก็ได้…ทั้งที่รู้ว่ายังไงๆ(ชื่อของคุณ)ก็จะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วปล่อยผ่านมันไป
ยอมรับเลยว่าผมเจ็บ…เจ็บมากๆด้วย เอาจริงๆผมคิดว่าถ้าเราไม่มีดาอันเธอคงจะปฏิเสธผมไปตรงๆแล้วด้วยซ้ำ แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ…ในเมื่อผมมอบหัวใจให้(ชื่อของคุณ)ไปหมดแล้วนี่นา แค่ได้อยู่กับ(ชื่อของคุณ)แบบนี้…ใช้ชีวิตเหมือนครอบครัวสุขสันต์ในสายตาของคนอื่น…มีพ่อ มีแม่ มีลูก…
แต่ใครจะรู้…ว่ามันแลกมาด้วยความเจ็บปวดของผมมากมาย…
END TAEMIN PART
“แทมินอ่า! ฉันอยากไปหาพวกออนนีอ่ะ” คุณพูดเมื่อแทมินเดินกลับเข้ามาในห้อง
“แล้วพวกนั้นจะว่างเหรอ เห็นว่ากำลังจะออกเพลงใหม่นี่”แทมินพูดแล้วเดินมาหาคุยกับดาอันที่กำลังต่อจิ๊กวอว์เล่นอยู่ แทมินนั่งลงแล้วช่วยต่อด้วย
“ไม่รู้สิ…ลองโทรไปหาก่อนแล้วกัน” คุณบอกแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองต่อสายหาเจสสิก้า
“อันนี้ต้องต่อตรงนั้นครับดาอัน”แทมินพูดกับดาอันแล้วหยิบจิ๊กซอว์ไปต่อให้ถูกที่
“โห ป๊ะป๊าเก่งจังเลยอ่ะ”ดาอันพูดแล้วตบมือแปะๆ ส่วนคุณก็กำลังรอให้เจสสิก้ารับสายอยู่พร้อมเปิดสปีกเกอร์ไปด้วย
[ยอโบเซโย]
“ยอโบค่ะออนนี วันนี้ออนนีว่างรึเปล่าคะ”คุณถาม
[ออนนีไม่ว่างเลยอ่ะ(ชื่อของคุณ) ต้องซ้อมอ่ะ (ชื่อของคุณ)มีอะไรรึเปล่า]
“อ่อ คือวันนี้ฉัน แทมิน กับดาอันมาโซลน่ะค่ะ เลยว่าจะนัดออนนีกับยูริออนนีไปหาอะไรกินกัน”
[ขอโทษนะ(ชื่อของคุณ) ออนนีไม่ว่างออกไปเลยจริงๆ เพลงก็กำลังจะออกแล้ว อนนีต้องอยู่ซ้อมน่ะ] เจสสิก้าพูดอย่างรู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรค่ะออนนี วันหลังค่อยมาเจอกันก็ได้ค่ะ”คุณรีบพูด
“หม่ามี้คุยกับใครอ่ะคะ” ดาอันถามขึ้น
[เฮ้ย นั่นเสียงดาอันใช่ป่ะ!] เสียงของยูริดังขึ้น
“ใช่ค่ะออนนี” คุณตอบ
[ดาอัน นี่ยูลเองไงคะ จำไม่ได้เหรอ/นี่ยูริ อย่ามาแย่งพูดดิ] เสียงเจสสิก้าพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดทำให้แทมินกับคุณอดหัวเราะไม่ได้
“อ๋อ! ดาอันจำยูลได้นะ ดาอันคิดถึงยูลมากเลย” ดาอันพูดอ้อนๆ
[โอ๊ยตาย ทำไมหลานฉันน่ารักจังเนี่ย] ยูริพูดตลกๆ
[แล้วดาอันจำเจสไม่ได้เหรอคะ เจสโกรธแล้วนะ]เจสสิก้าพูดขึ้นอย่างงอนๆ
“ง่า…ดาอันขอโทษ ดาอันจำเจสได้นะ เจสใจดีที่สุดเลย”
“ไปซ้อมได้แล้วไปอาจุมม่า” แทมินพูดขึ้นทำให้คุณหันไปตีอย่างไม่จริงจังนัก
“แทมินอา ไปพูดความจริงทำไม เดี๋ยวออนนีก็โกรธหรอก” คุณพูดแล้วไฮไฟว์กับแทมินอย่างขำๆ
[นี่! ฉันไม่ใช่อาจุมม่านะ!/ย่า! (ชื่อของคุณ)ก็เป็นไปกับเขาด้วยเหรอเนี่ย] เจสสิก้ากับยูริบ่นออกมา
“ฮ่าๆๆ” คุณประสานเสียงหัวเราะกับแทมิน
[ชิ ไอ้เด็กพวกนี้นี่ปากเสียจริงๆเลยนะ] ยูริพูดขึ้น
[ว่าแต่ทำไมคราวนี้(ชื่อของคุณ)กับดาอันมาด้วยล่ะ ปกติไม่มาโซลไม่ใช่เหรอ]เจสสิก้าถามขึ้นเพราะปกติคุณกับดาอันจะไม่มาที่โซล
“อ๋อ คือ…เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกเรามีนัดกับไคน่ะค่ะ”คุณตอบทำให้เจสสิก้ากับยูริตกใจทันที
[ว่าไงนะ!/ว่าไงนะ!]ยูริกับเจสสิก้าพูดพร้อมกัน
“ค่ะ พวกเราจะไปเจอไคพรุ่งนี้”คุณพูดย้ำอีกรอบ
[เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมจู่ๆถึงต้องไปเจอไคล่ะ/นั่นสิ เล่ามาให้หมดเลยนะ!] เจสสิก้าและยูริบอก ทำให้คุณและแทมินต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังอยู่นานเลยทีเดียว
“แทมิน ฉันไปเดินเล่นข้างล่างนะ ฝากดูดาอันด้วย”คุณบอกกับแทมินหลังจากวา
สายจากเจสสิก้า แทมินพยักหน้ารับ
“โอเค ระวังตัวด้วยนะ(ชื่อของคุณ)” แทมินบอก คุณยกมือทำท่าโอเคแล้วเดินออกมาจากห้อง
YOU PART
ฉันเดินออกมาจากคอนโดแล้วเดินไปเรื่อยๆตามทางที่คุ้นตาถึงแม้จะไม่ได้มาหลายปีแล้วก็ตาม
“คิดถึงจังเลยนะ…” ฉันพูดเบาๆแล้วหยุดเดินเมื่อมาถึงที่ที่หนึ่ง…
สวนสาธารณะxxx…
ฉันไม่ค่อยได้มาที่สวนนี่บ่อยนักเพราะไม่ค่อยมีเวลา แต่ไหนๆก็มาถึงที่นี่แล้วก็แวะเข้าไปหน่อยละกัน
สีเขียวของต้นไม้และสนามหญ้าทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ…ลมที่พัดเบาๆเหมือนพัดเอาความเครียดของฉันไปด้วย… ส่วนใหญ่คนที่มาที่นี่มีแต่ครอบครัวทั้งนั้นเลย… ฉันยิ้มบางๆให้เด็กคนหนึ่งที่หันมามองฉัน
“ว้าว สวยจังเลย…” ฉันพึมพำออกมาเมื่อหันไปเห็นทะเลสาบที่ตั้งอยู่กลางสวนสาธารณะนี่ ฉันกำลังจะเดินเข้าไปใกล้ๆแต่ก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งก่อน ฉันหรี่ตาเพื่อมองให้ชัดก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ!
นั่นมัน…แบคฮยอน!
เขกำลังยืนเหม่อมองออกไปข้างหน้า ถึงจะเห็นแค่ใบหน้าด้านข้างแต่ก็ใช่แน่ๆ…
ฉันรีบเอามือปิดปากด้วยความกลัวว่าจะมีเสียงอะไรหลุดออกไป พวกเราอย่ใกล้กันมาก…แต่ดีที่ตรงนี้มีต้นไม้บังทำให้เขาไม่เห็นฉัน…
น้ำตาที่จู่ๆไหลออกมาทำให้ฉันรีบใช้มือปาดมันออกไปจากใบหน้า แต่ในขณะเดียวกันฉันก็เห็นว่าเขากำลังหันหน้ามาที่ฉัน!
แบคฮยอนเบิกตากว้าง โดยไม่ต้องคิดอะไร ฉันหันหลังวิ่งออกไปจากสวนสาธารณะทันที ฉันวิ่งด้วยแรงทั้งหมดที่มีเรื่อยๆจนมั่นใจว่าแบคฮยอนตามมาไม่ทันแล้วแน่ๆจึงหยุดวิ่ง
พระเจ้า…
ฉันตัวสั่นด้วยความกลัวเมื่อคิดว่าแบคฮยอนจะเห็นฉันมั้ย ฉันหอบหายใจด้วยความเหนื่อยปนกับสำลักน้ำตาตัวเองที่ไหลออกมาไม่หยุด คนที่เดินผ่านไปมามองฉันเป็นตาเดียว ฉันรีบก้มหน้าลงแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ ใจยังเต้นไม่เป็นส่ำอยู่เลย…
“ฮึก…”
ฉันนั่งลงกับพื้นเมื่อเดินมาถึงซอยๆหนึ่งที่ไม่มีคนเดินผ่าน ปลดปล่อยตัวเองด้วยการร้องไห้เสียงดัง ฉันร้องไห้ขดตัวอยู่กับพื้นอย่างไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ร้องไห้… พร้อมทั้งขอร้องอยู่ในใจ…
ได้โปรด…อย่าให้’เขา’กลับเข้ามาในชีวิตฉันเลยนะคะ…
END YOU PART
BAEKHYUN PART
(ชื่อของคุณ)…
ผมเบิกตากว้างมองผู้หญิงที่ยืนหลบอยู่ตรงต้นไม้ที่มีใบหน้าเหมือนกับคนที่ผมต้องการ…
แต่ไม่ทันไร…เธอก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ผมยืนค้างทำอะไรไม่ถูกอยู่สักพักแล้วรีบวิ่งตาม แต่มันก็ไม่ทัน…
เธอหายไปอีกแล้ว…หายไปจากชีวิตผมอีกแล้ว…
ผมมองหาเธอหลังจากที่วิ่งออกมาตามเธอ แต่เธอก็หายไป… ผมหาเธอไม่เจอ…
ผมได้แต่กำมือแน่น…ก่อนจะเดินกลับไปที่สวนสาธารณะxxx…
วันนี้ผมว่าง…ผมเลยมาเดินเล่นที่นี่ แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้มาเจอ(ชื่อของคุณ)อีกที่นี่… ผมมายืนอยู่ตรงที่(ชื่อของคุณ)ยืนแล้วทรุดตัวนั่งลงกับสนามหญ้า…
อ่า…น้ำตาผมไหลลงมาอีกแล้ว…
ผมใช้มือกำเสื้อบริเวณหน้าอกข้างซ้าย…มันเจ็บ…เจ็บมากๆด้วย ยิ่งเมื่อนึกเธอภาพเธอที่เบิกตากว้างมองผม…ภาพที่เธอหันหลังให้ผมและวิ่งหนีออกไป…ผมก็ยิ่งเจ็บ
“เธอไม่อยากเจอฉันขนาดนั้นเลยใช่มั้ย…รังเกียจกันขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ…ฮึก…”
แค่หน้าผม…เธอก็คงไม่อยากจะมองด้วยซ้ำ…
ผมดึงหญ้าที่อยู่บนพื้นออกมาระบายความเจ็บปวด… ถึงจะเจ็บบริเวณนิ้วมือ…แต่ก็ไม่เท่ากับที่หัวใจของผม…
“ฮึก…กลับมาเถอะนะ…กลับมาเถอะนะ…(ชื่อของคุณ)…ฮึก”
พระเจ้าครับ…ได้โปรด…ให้เธอกลับมาหาผมเถอะนะครับ…
END BAEKHYUN PART
ตึง!
“หมายความว่ายังไงวะไค! (ชื่อของคุณ)จะมาหาแกพรุ่งนี้งั้นเหรอ!” เซฮุนถามไคเสียงดัง เสียงตึงเมื่อกี้เนื่องจากเซฮุนผลักเขาให้ไปติดกับผนัง ไคกลืนน้ำลายเมื่อเห็นแววตาของเซฮุน…
ไม่กี่ครั้งที่เซฮุนจะทำแววตาอย่างนี้…
ไคไม่คิดเลยว่าเซฮุนจะแอบฟังเขาคุยโทรศัพท์กับแทมิน โธ่เว้ย! ไคได้แต่หัวเสียอยู่ในใจ เขาไม่ชอบเวลามีคนมาแอบฟัง อีกอย่าง…เซฮุนไม่ควรมาได้ยินเรื่องนี้เลยจริงๆ…
“ตอบดิวะไค!” เซฮุนตะโกนถามไคอีกรอบเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทตัวเองไม่ยอมตอบอะไร
“เออ! พรุ่งนี้แทมินกับ(ชื่อของคุณ)จะมาหาฉัน!”ไคตอบแล้วมองเซฮุนด้วยสายตาหงุดหงิด
“ทำไมแกไม่บอกฉันวะ ถ้าฉันไม่มาได้ยินแกจะบอกฉันมั้ย”
“อย่าถามถ้าแกก็รู้คำตอบอยู่แล้วเซฮุน…”ไคพูดเสียงเรียบๆจนเซฮุนถึงกับชะงักไป
“…”
“วันหลังอย่ามาฟังฉันคุยโทรศัพท์อีก…เข้าใจมั้ยเซฮุน”
“อืม…” เซฮุนได้แต่ตอบอย่างเสียไม่ได้ เขาไม่อยากให้ไคโกรธเขาเนื่องด้วยไหนๆก็สนิทกันที่สุดแล้วแถมยังรู้ความลับของเขาด้วย ไคทำท่าจะหันหลังออกไปจากตรงนี้แต่เซฮุนก็เรียกไว้ก่อน
“ฉันขอไปด้วยได้มั้ย…”เซฮุนพูดเสียงเบา…
“…”ไคไม่ตอบแต่ขมวดคิ้วมองนิ่งๆแทน
“ฉันอยากเจอ(ชื่อของคุณ)นะไค…” เซฮุนขอร้อง แน่ล่ะ! ไม่เห็นแปลกที่เขาอยากจะเจอคนที่เขาแอบชอบมาถึง5ปี
“ฉัน…”ไคพูดแล้วก็เงียบไป เขาไม่รู้ว่าควรจะให้เซฮุนไปดีมั้ย…อีกอย่างแทมินอาจจะไม่ชอบถ้าเซฮุนไป
“ฉันขอร้อง ถ้าแทมินด่าแก…ฉันจะเคลียร์ให้แกเอง” เซฮุนต่อรอง ไคเลยยอมพยักหน้าให้
“ก็ได้…แต่แกอย่าทำอะไรบุ่มบ่ามล่ะ”ไคบอก เซฮุนจึงยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“ขอบคุณนะเว้ยไค…ขอบคุณจริงๆ…”
11/03/58
ไรท์กลับมาแล้วววว บอกเลยว่าสำนึกผิดมากมายที่หายไป…เคลียร์กันก่อนเลยนะ ที่ไรท์หายไปเพราะว่าไรท์ไม่มีอารมณ์จะแต่งอ่ะค่ะ…คือมันมีพล๊อตนะ แต่ไรท์รู้สึกขี้เกียจพิมพ์555 ขอโทษจริงๆนะคะทุกคน ไรท์แทบไม่กล้าเปิดอ่านคอมเม้นท์เลยด้วยซ้ำเพราะไม่กล้าพอ…
แต่ไรท์ก็กลับมาแล้ว!! เพราะงั้นจะทดแทนด้วยการอัพถี่ๆนะคะ อันนี้สัญญาเลย ไหนๆก็ปิดเทอมแล้ว แอบกระซิบว่าไรท์จะกลับไปแต่งอีกเรื่องต่อด้วยนะ! ใครอยากฟินๆไม่ดราม่าเหมือนเรื่องนี้ก็ไปอ่านกันได้นะะะะ
สุดท้ายนี้…ตอนต่อไปมัน’พีค’มากค่ะ รออ่านกันเลย! รักนางเอกทุกคนนะคะ จุ๊บบบ
ความคิดเห็น