คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ 21
“แทมินอา…”
คุณทำได้แต่พึมพำชื่อของแทมินด้วยความตกตะลึง ‘แต่งงาน’งั้นเหรอ ไม่ใช่ว่าคุณไม่เคยคิดเรื่องนี้ คุณก็คิดอยู่แหละว่ามันต้องมีสักวันที่แทมินพูดคำๆนี้ออกมา…
ตอนนี้คุณกับแทมินก็อายุยี่สิบห้ากันแล้ว…แถมยังมีคุณยังมีลูกโตตั้ง5ขวบแล้วอีกต่างหาก แต่คุณก็ไม่คิดว่าแทมินจะพูดคำๆนี้ออกมาเร็วขนาดนี้…
“ว่าไงล่ะ(ชื่อของคุณ)” แทมินถามย้ำอีกครั้ง
“ฉันไม่รู้แทมินอา… บอกตรงๆว่าฉันยังไม่แน่ใจความรู้สึกตัวเองดีเลยว่าฉันคิดยังไงกับนาย... ฉันอยากไปคิดดูก่อน”คุณพูดอย่างลำบากใจและพยายามใช้คำพูดไม่ให้ทำร้ายจิตใจแทมินมากเกินไป
“…อืม…”แทมินพูดแล้วยิ้มบางๆให้คุณ แต่ใครจะรู้ล่ะว่าใจของเขามันแตกเป็นเสี่ยงๆหมดแล้ว…
“ขอโทษนะแทมินอา…” คุณที่อยู่กับแทมินมานานดูหน้าก็รู้ว่ายิ้มแบบนั้นเป็นยิ้มที่เขาฝืนชัดๆ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า(ชื่อของคุณ) ไม่ต้องคิดมากหรอก”
“แทมินอา…”
“เอาเป็นว่าถ้าคิดได้เมื่อไหร่ก็บอกฉันละกันนะ ตอนนี้ไปนอนได้แล้วไป เออ…วันนี้ฉันจะไปนอนกับดาอันนะ เดี๋ยวมะรืนต้องไปโซล ว่าจะค้างสักสองสามคืนอ่ะ ไปนอนกอดดาอันก่อนที่จะไม่เจอดีกว่า” แทมินพูดเพราะมะรืนเขาจะต้องไปเรียนที่มหาลัยที่โซล
“อ่อ…งั้นฉันไปนอนแล้วนะ” คุณพูดแล้วลุกขึ้นยืนจากโซฟา แทมินพยักหน้านิดหน่อย
“ฝันดีนะ(ชื่อของคุณ)”
คุณยิ้มให้แทมินก่อนจะหันหลังกลับเข้าห้องของตัวเองไป ในหัวยังคิดเรื่องแต่งงานซ้ำไปซ้ำมาโดยไม่รู้ว่าแทมินที่นั่งอยู่บนโซฟานั้นกำลังมองคุณด้วยสายตาที่เจ็บปวดขนาดไหน…
“ถ้าฮยองเจอ(ชื่อของคุณ)…แล้วพบว่าเธอมีลูกแล้ว ฮยองจะทำยังไงครับ…”
แบคฮยอนถึงกับหายใจสะดุดเลยทีเดียว แบคฮยอนมองหน้าไคด้วยความรู้สึกแปลกกับคำถามที่ไคถามออกมาเมื่อกี้นี้
“ทำไมจู่ๆถามอย่างนี้ขึ้นมาล่ะไค”
“ก็…แค่ถามเฉยๆอ่ะครับ ผมก็แค่คิดขึ้นมาเฉยๆว่าถ้า(ชื่อของคุณ)มีลูกแบบที่ในละครชอบเป็นกันฮยองจะทำยังไง” ไคตอบอย่างลื่นไหลโดยไม่มีพิรุธแม้แต่นิดเดียว แบคฮยอนเงียบไปสักพักใหญ่ๆก่อนจะขยับปากเพื่อตอบว่า
“ถ้าตามเหตุผลน่ะ…ฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับ(ชื่อของคุณ)อีกแล้วด้วยซ้ำ ไม่สิ…เรียกว่า’ไม่มีสิทธิ์’เลยน่าจะดีกว่า ฉันทำร้าย(ชื่อของคุณ)ไว้ซะขนาดนั้น…ฉันไม่มีหน้ากลับไปให้เขาเห็นแล้วล่ะ…”แบคฮยอนตอบด้วยน้ำเสียงที่ติดออกจะเศร้าๆ
“แล้วถ้าตามที่หัวใจของฮยองอยากทำล่ะครับ” ไคถามทำให้แบคฮยอนยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
“ถ้าทำตามที่หัวใจของฉันอยากจะทำก็คือ…แย่ง(ชื่อของคุณ)กลับมาให้เป็นของตัวเองไงล่ะ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม…ก็จะแย่งกลับมาให้ได้ ให้(ชื่อของคุณ)กลับมาเป็นของฮยองคนเดียว… จะไม่ให้มีผู้ชายคนไหนมายุ่งกับ(ชื่อของคุณ)ได้เด็ดขาด ต่อให้คนคนนั้นจะเป็นแทมินก็ตามทีเถอะ…
แล้วถ้า(ชื่อของคุณ)มีลูก…ต่อให้จะเป็นลูกของฉันหรือลูกของใคร ฉันก็จะพยายามทำให้เด็กคนนั้นยอมรับในตัวฉันให้ได้ ก็อย่างว่าแหละนะ…ถ้าลูกชอบอะไร…แม่ก็จะพยายามชอบด้วยนี่ บางทีฉันอาจจะฟลุคเป็นอย่างนั้นก็ได้ แต่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้หรอก…”
แบคฮยอนพูดแล้วทิ้งตัวนอนลงกับพื้นหญ้าอย่างหมดแรง ตาก็จ้องไปที่ท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดาวดวงเล็กๆมากมาย ถึงมันจะสวยมากขนาดไหน…แต่ก็ไม่ทำให้ใจของแบคฮยอนหยุดฟุ้งซ่านเลยแม้แต่น้อย
“งั้นเหรอครับฮยอง…”ไคพูดเบาๆ เขายกมือเสยผมก่อนจะลอบถอนหายใจ ในหัวก็ปวดหัวเมื่อคิดว่าถ้าวันนั้นมาถึง…วันที่แบคฮยอนรู้ว่าเซฮุนแอบรักผู้หญิงคนเดียวกับที่ตัวเองรัก…ความสัมพันธ์ของสองคนนี้จะเป็นยังไงต่อไปนะ…
เพราะความลับมันไม่มีในโลกยังไงล่ะ…
ไคและแบคฮยอนต่างเงียบปล่อยให้เวลาผ่านไป ต่างคนต่างคิดเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น…และได้แต่หวังว่า…มันคงจะเป็นเรื่องที่ไม่ร้ายแรงเกินไป…
@หอพัก EXO
แบคฮยอนที่ตอนนี้อยู่ในชุดกางเกงขายาวและเสื้อยืดแบบสบายๆโดยมีผ้าเช็ดผมผืนเล็กคลุมอยู่บนหัว เขาเหลือบมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงบ่งบอกว่านี่เกือบจะตีหนึ่งแล้ว… และพวกเขามีงานพรุ่งนี้ตอนสิบโมง แบคฮยอนคิดอย่างหงุดหงิดก่อนจะนั่งลงบนพื้นแล้วเอนตัวพิงไปที่เตียง
แบคฮยอนใช้มือขยี้หัวตัวเองไปเรื่อยๆพลางคิดเรื่องที่ไคถามวันนี้ แน่ล่ะว่าเขารู้สึกแปลกๆที่จู่ๆไคมาถามทั้งๆที่ตลอดห้าปีมานี้ไคแทบจะไม่พูด(ชื่อของคุณ)เลยแม้แต่นิด แถมมาถามเรื่องลูกด้วยนี่นะ จะผิดปกติเกินไปแล้วมั้ง
คงไม่ใช่ว่าไคไปเจอ(ชื่อของคุณ)มาหรอก…
แบคฮยอนส่ายหัวให้กับความคิดบ้าๆบอๆของตัวเอง เขาเอาผ้าเช็ดผมไปแขวนไว้ที่ราวก่อนจะเดินเอาโทรศัพท์ของตัวเองไปชาร์ต เขากดปุ่มโฮมทำให้หน้าจอสว่างขึ้นมา…เป็นรูปของคุณที่ยิ้มอย่างสดใสอยู่…
แบคฮยอนยิ้มบางๆให้โทรศัพท์ก่อนจะพูดเบาๆ
“ฝันดีนะครับ…(ชื่อของคุณ)”
วันต่อมา
“วันนี้ไม่มีงานแล้วใช่มั้ยครับฮยอง” เซฮุนถามเมเนเจอร์ขณะที่กำลังนั่งอยู่บนรถ หากแต่เสียงของแบคฮยอนก็ตอบขึ้นมาก่อน
“ใช่! ไปหาเนื้อย่างกินกันเหอะ!”
“แล้วแต่เถอะ” เซฮุนตอบห้วนๆทำให้ทุกคนหันมามองอย่างงงๆเพราะปกติเซฮุนจะชอบเนื้อย่างมาก เรียกได้ว่าถ้ามีโอกาสไปกินได้ก็จะไปทันที แต่นี่มัน…ไม่ใช่
“เป็นอะไรไปน่ะเซฮุนอา” เลย์ถามอย่างเป็นห่วง
“ผมเหนื่อยๆน่ะครับ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ ผมหลับก่อนละกันนะ” เซฮุนบอกแล้วรีบเอนเบาะลงก่อนจะหลับตาลงอย่างรวดเร็ว
“งั้นไปกินเนื้อย่างกันเถอะครับฮยอง ไม่ต้องสนใจเซฮุนมันหรอก เป็นมักเน่ก็งี้อ่ะแหละ ติสท์แตก” ไครีบพูดเพื่อพยายามไม่ให้คนอื่นๆไปสนใจเซฮุนมากนักทั้งที่ในใจนี่อยากจะหันไปตบหัวเซฮุนแทบตายที่แสดงอาการออกมาให้เห็นชัดเจนขนาดนี้
“ได้ข่าวว่านายก็มักเน่เหมือนกันนะไค” ลู่หานบอกขำๆก่อนที่ไคจะทำหน้าบูดใส่
“ฮยองอ่ะ อย่าขัดผมสิครับ!” ไคพูดเซ็งๆก่อนที่ทุกคนจะหันไปสนใจเรื่องอื่นโดยลืมเรื่องเซฮุนไปซะสนิท ไม่เว้นแม้กระทั่งแบคฮยอน…
หลังจากที่ไปกินเนื้อย่างและกลับมาพักผ่อนที่หอ เมมเบอร์ต่างแยกย้ายไปทำสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ไคที่มานั่งเล่นกับเซฮุนก็พูดขึ้นมาระหว่างที่เล่นเกมส์รถแข่งกันอยู่
“เออเซฮุน ตกลงแกจะเอายังไงวะ”
“เอายังไงเรื่องอะไรของแก”เซฮุนตอบโดยยังไม่ละสายตาจากเกมส์ข้างหน้า
“ก็เรื่อง(ชื่อของคุณ)ไง…” ไคพูดทำให้เซฮุนหยุดเล่นเกมส์ทันที เขาหันมาสบตากับไคก่อนจะพูดว่า
“ก็ปล่อยๆไป…ฉันไม่อยากจะคิดเรื่องนี้”เซฮุนตอบเรียบๆ ไคส่ายหน้าเบาก่อนจะพูดว่า
“ถ้างั้นแกก็อย่าแสดงออกให้มากนักละกัน…ไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน ถ้าทุกคนรู้ขึ้นมาล่ะแย่แน่ๆ”
เซฮุนเหยียดยิ้มบางๆก่อนจะลุกออกไปจากห้อง ไคมองอย่างกังวลก่อนจะตัดสินใจลุกไปหาซูโฮที่ห้อง
“อ้าวไค มีอะไรรึเปล่า” ซูโฮที่กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงลุกขึ้นมาเปิดประตูให้ไค
“ขอเข้าไปคุยด้วยได้ป่ะครับฮยอง” ไคถามอย่างเกรงใจเพราะตัวเขาก็ไม่ได้สนิทกับซูโฮมากนัก ซูโฮพยักหน้าให้แล้วเปิดประตูให้กว้างขึ้นเพื่อให้ไคเข้ามาแล้วปิดประตู
“มีอะไรจะคุยเหรอ”
“คือ…ผมอยากได้เบอร์ของแทมินอ่ะครับ” ไคบอกอึกอักๆทำให้ซูโฮขมวดคิ้วนิดหน่อย
“จะเอาไปทำอะไรล่ะไค”
“คือผม…อยากจะเจอแทมินอีกน่ะครับ แบบเพราะว่าผมกับแทมินก็เคยสนิทกันมาก่อนแต่ก็ห่างๆกันไปเพราะเรื่อง…เรื่องนั้นน่ะครับ แต่ตอนนี้เรื่องก็ดีขึ้นแล้ว แต่แทมินเขาคงเปลี่ยนเบอร์ผมเลยติดต่อเขาไม่ได้ ผมเลยอยากได้เบอร์แทมินมาจะได้ปรับความเข้าใจกันน่ะครับฮยอง” ไคบอก
“อืม…งั้นเหรอ”ซูโฮพูดแล้วก็เงียบไป ไคเห็นดังนั้นจึงขอร้องอีกครั้ง
“นะครับฮยอง…นะครับ” ซูโฮได้ยินดังนั้นจึงถอนหายใจเบาๆแล้วพูดว่า
“ฉันเชื่อใจนายนะไค…อย่าทำลายมันอีกครั้ง เข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย”
“ครับ! ผมเข้าใจครับ ขอบคุณมากๆนะครับฮยอง!” ไคพูดแล้วยิ้มอย่างดีใจก่อนที่จะรีบโทรศัพท์ของซูโฮมาโทรหาไคทันทีโดยมีซูโฮยืนมองอยู่
[ยอโบเซโย]
“แทมิน! นี่ฉันไคเองนะ” ไคบอกแทมินอย่างรวดเร็วทำให้แทมินเงียบไปสักพัก
[แล้วซูโฮล่ะ]
“ผมอยู่นี่ครับ” ซูโฮพูดแสดงตนทันที ก็แอบกลัวนิดหน่อยนะว่าแทมินจะโกรธมั้ย…แต่ก็เอาเถอะ ในเมื่อเขาไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนี่นา
[แล้วแกโทรมามีอะไรล่ะ] แทมินถามเสียงนิ่ง ไคหน้าเสียไปนิดนึงก่อนจะตอบ
“แก…สบายดีใช่มั้ย”
[อืม ก็ดีแหละ]
“นี่แก…ยังโกรธฉันอยู่ป่ะวะแทมิน” ไคถามตรงๆเมื่อแทมินตอบเหมือนไม่อยากจะคุยกับเขานัก
[แล้วแกคิดว่ายังไงล่ะ]
“ฉันขอโทษ…ขอโทษจริงๆนะเว้ย” ไคพูด เขารู้สึกตามที่พูดจริงๆเพราะถ้าเขาไม่ไปบอกแบคฮยอนว่าคอนโดของแทมินอยู่ไหน เรื่องก็คงไม่บานปลายจนถึงขนาดนี้
[…]
“ฉันรู้ตัวว่าฉันผิด แต่ฉันก็อยากให้แกให้อภัยฉัน…ถึงมันจะเป็นไปไม่ได้ก็เถอะนะ” ไคพูดเสียงเศร้าๆ…เขาไม่โกรธแทมินหรอกที่ไม่ยอมให้อภัยเขา ในเมื่อความผิดที่เขาทำไว้มันหนักหนามากนี่นา
[…] ด้านแทมินก็ยังคงเงียบซะจนไคถอดใจ
“ขอโทษละกันที่รบกวนแก…” ไคพูดยังไม่ทันจบประโยค แทมินก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
[พรุ่งนี้ฉันจะไปที่โซล…ถ้าแกอยากจะมาปรับความเข้าใจอะไรของแก ก็เจอกันที่ร้านเดิมนะ]ประโยคที่แทมินพูดทำให้ไคแทบจะกระโดดตัวลอย เขายิ้มกว้างแล้วตอบแทมินกลับไปว่า
“นี่แสดงว่าแกไม่โกรธฉันแล้วใช่ป่ะวะ!”
[ก็เออดิ ใครมันจะไปโกรธนานได้ตั้ง5ปีวะ เวอร์ไปมั้ง]
แล้วไคกับแทมินก็คุยกันยาวโดยมีซูโฮนั่งฟังยิ้มๆ ในเมื่อผู้ชายสองคนที่เป็นเพื่อนกันมานานกำลังจะกลับมาคืนดีกัน เขาก็คงจะรู้สึกอะไรไม่ได้นอกจากยินดีด้วยเท่านั้น และอย่างน้อยมันก็ทำให้เขาได้รู้อะไรดีๆเพิ่มมาอีกอย่าง…
มิตรภาพน่ะ…ไม่มีวันตายหรอกจริงมั้ย?
แทมินวางสายจากไคด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มทำให้คุณที่นั่งฟังไปด้วยเล่นกับดาอันไปด้วยอยู่ยิ้มตามได้ด้วย แทมินหันมามองคุณแล้วยักคิ้วให้เบาๆอย่างมีความสุขทำให้คุณหัวเราะออกมา
“เป็นไงล่ะ กลับมาเป็นเพื่อนกับไคจนได้สินะ”
“อิจฉาอ่ะดิ อยากมีเพื่อนเหมือนคนอื่นบ้างก็บอกมาเถอะน่า(ชื่อของคุณ)”แทมินพูดล้อทำให้คุณปาหมอนใส่หน้าเต็มแรง
“ตอนแรกทำเป็นวางฟอร์มว่าโกรธ สุดท้ายเป็นยังไงล่ะ พอไคจะวางสายเลยต้องยอมพูดให้มาเจอกันเลยนี่ เหอะ! ขี้เก๊กชะมัดเลยนายเนี่ย” คุณเถียงกลับไปเล่น แทมินได้แต่ส่ายหน้าให้กับความขี้เถียงของคุณก่อนจะดีดนิ้วเมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“ว่าแต่เธอก็น่าจะไปด้วยกันนะ(ชื่อของคุณ) ไหนๆแล้วก็ไปคุยกับไคสักหน่อย แล้วก็แวะไปเยี่ยมเจสสิก้ากับยูริด้วยสิ อีกอย่างเธอก็ไม่ได้กลับโซลมาตั้งนานแล้วนะ”
คุณหยุดคิดเมื่อแทมินเสนอความคิดออกมา เอาจริงๆมันป็นไอเดียที่ดีมากเลยแหละ ส่วนเรื่องงานเดี๋ยวคุณก็ขอลางานได้ แต่ประเด็นคือดาอันนี่สิ
“แล้วดาอันล่ะแทมิน จะให้อยู่กับใคร” คุณถามอย่างกังวล
“ก็เอาดาอันไปด้วยอ่ะแหละ ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่”
“บ้าเหรอ! นายก็รู้ว่าดาอันไม่ถูกกับการนั่งรถนานๆ คราวก่อนที่นั่งไปสวนสนุกนอกตัวเมืองสองชั่วโมงดาอันยังอ้วกออกมาเลยนะ” คุณบอก นึกถึงสภาพของดาอันที่นอนซมอยู่ที่เบาะหลังรถอย่างหมดแรงทำให้หัวใจคุณกระตุกได้ดีจริงๆ
“งั้นฉันจะพยายามขับรถช้าๆก็แล้วกัน แล้วก็จะดูทางที่มันเรียบๆไม่ขรุขระหรือสนไปสนมาให้ แล้วเดี๋ยวเธอก็เตรียมยาไว้เผื่อละกันนะ เอาหมอนกับตุ๊กตาของดาอันไปด้วยก็น่าจะดี” แทมินบอก คุณเลยพยักหน้าตอบตกลง
“งั้นสรุปว่าพรุ่งนี้เราจะไปโซลกันนะคะดาอัน ดาอันอยากไปโซลมั้ยเอ่ย” คุณพูดกับดาอันที่กำลังเล่นเลโก้อยู่
“โซลคืออะไรเหรอหม่ามี้ ดาอันไม่รู้จัก มันกินได้มั้ยอ่ะ” ดาอันหันมาถามฉันอย่างซื่อๆ คุณเลยหยิกแก้มยุ้ยๆของดาอันเบาๆแล้วตอบ
“โซลเป็นเมืองใหญ่ๆค่ะ กินไม่ได้ แต่มีของกินอร่อยๆเยอะแยะเลยนะ ดาอันอยากไปมั้ยคะ”
“อยาก! ดาอันอยากกินพุดดิ้ง! อยากกินขนมอร่อยๆ!” ดาอันพูดแล้วตบมือแปะๆ
“งั้นพรุ่งนี้เราไปโซลกันเนอะ” คุณพูดกับแทมินที่เดินไปหยิบพุดดิ้งในตู้เย็นมาให้ดาอันกิน แทมินทำมือโอเคให้แล้วเดินไปป้อนพุดดิ้งดาอันแทน
วันต่อมา
YOU PART
@กรุงโซล
“ถึงสักทีเนอะ คิดถึงจังเลยนะเนี่ย”ฉันพูดหลังจากที่เราเข้ามาในตัวเมืองกรุงโซลแล้ว วิวข้างทางที่เริ่มคุ้นตาทำให้ฉันยิ้มออกมา ก่อนจะหันพูดกับดาอัน
“นี่ถึงโซลแล้วนะคะดาอัน สวยมั้ย” ดาอันเกาะประตูรถมองอย่างสนใจ
“ป๊ะป๊าเคยมาอยู่ที่นี่กับหม่ามี้ก่อนที่ดาอันจะเกิดมาอีกนะรู้ไหมครับ” แทมินบอกแล้วเลี้ยวรถเข้าไปในคอนโด
“ไหนของอร่อยๆที่หม่ามี้บอกดาอันล่ะ ไม่เห็นมีเลย” ดาอันพูดแล้วทำหน้างอ ฉันกับแทมินเลยหัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ดาอันนี่ห่วงแต่เรื่องกินนะคะเนี่ย” ฉันพูดแล้วลูบหัวดาอันเบาๆ
“งั้น(ชื่อของคุณ)พาดาอันไปซื้อของที่แฟมิลี่มาร์ทก่อนนะ ในตู้เย็นมันไม่มีอะไรกินเลยอ่ะ” แทมินบอก
“อ่อๆ โอเค งั้นจอดตรงนี้เลยละกันนะ” ฉันพูดแล้วอุ้มดาอันขึ้นมาก่อนจะเปิดประตูรถลงไปโดยไม่ลืมสะพายกระเป่ามาด้วย
“เจอกันที่คอนโดเลยละกัน จำทางได้ใช่มั้ย”แทมินถาม
“จำได้อยู่แล้ว นายไปเก็บของขึ้นห้องเถอะ เดี๋ยวฉันดูแลดาอันให้เอง” ฉันบอก แทมินเลยขับรถออกไป
ฉันเดินตามทางมาเรื่อยๆโดยมีดาอันคอยพูดนั่นพูดนี่ให้ฟังเกี่ยวกับสิ่งที่เราเดินผ่าน ไม่ว่าจะเป็นร้านขายเครื่องสำอาง ร้านอาหาร ร้านโอเด้งหรืออะไรก็ตาม จนมาถึงร้านแฟมิลี่มาร์ท ฉันซื้อของกินเยอะแยะเพื่อเอาไปตุนไว้ในตู้เย็นให้แทมินเวลามาพักที่คอนโด ส่วนดาอันก็หยิบขนมที่ตัวเองอยากกินมาใส่ในตะกร้า จนเมื่อจ่ายเงินเสร็จ ของมันเยอะจนฉันอุ้มดาอันไม่ได้
“ดาอันคะ เดินตามหม่ามี้มาดีๆนะคะ ห้ามไปสนใจอย่างอื่นเด็ดขาด เข้าใจมั้ยคะ” ฉันกำชับดาอันเสียงเข้ม
“รับทราบค่ะหม่ามี้!”ดาอันทำท่าตะเบ๊ะเหมือนทหาร ฉันยิ้มให้กับความน่าเอ็นดูของดาอันก่อนจะเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อโดยมีดาอันเดินตามหลัง
ฉันหันไปมองดาอันตลอด แต่เมื่อหันไปอีกครั้ง…ดาอันก็หายไปแล้ว!
“ดาอัน!” ฉันตะโกนออกมาสุดเสียง สองมือปล่อยของทันทีก่อนจะวิ่งตามหาดาอัน มีคนอื่นมองมาเต็มไปหมดแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าเมื่อหาดาอันไม่เจอสักที
“ฮึก! ดาอัน…อยู่ไหนคะดาอัน”ฉันตะโกนเสียงดัง ก่อนจะได้ยินเสียงของดาอันเรียกฉัน
“หม่ามี้!”
“ดาอัน!”
ดาอันยืนอยู่คนเดียวตรงร้านอาหารที่เราเดินผ่านกันตอนขามา ฉันรีบวิ่งไปกอดดาอันแน่น
“ดาอันไปไหนมาคะ! หม่ามี้บอกให้เดินตามหม่ามี้ไม่ใช่เหรอคะ!” ฉันพูดทั้งน้ำตา ลูบหัวลูบตัวดาอันที่ทำหน้ารู้สึกผิดอยู่
“ดาอันขอโทษ…ดาอันหาหม่ามี้ไม่เจอ”
“ดาอันไม่เป็นไรก็ดีแล้วนะ หม่ามี้ขอโทษนะคะ”ฉันพูดแล้วกอดดาอันซึ่งดาอันก็กอดตอบ ฉันอุ้มดาอันขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ๆทิ้งของไว้ โชคดีทีมันยังอยู่ ฉันหยิบมันขึ้นมาแล้วห้าอันช่วยถือ เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ฉันรู้สึกผิดมากจริงๆ
หม่ามี้ขอโทษนะคะดาอัน…
END YOU PART
BAEKHYUN PART
“อ้าว หายไปไหนแล้วน่ะ”
ผมพูดอย่างตกใจเมื่อเด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้หายไปแล้ว โธ่! ไปซื้อไอศกรีมมาให้แป๊ปเดียวแท้ๆ หายไปไหนแล้วเนี่ย
ผมมองไปรอบๆก่อนจะเห็นว่าเด็กคนนั้นโดนผู้หญิงคนนึงอุ้มอยู่ ถือของพะรุงพะรังเลย สงสัยจะเป็นแม่ของเด็กคนนั้นล่ะมั้ง ผมยักไหล่ก่อนจะมองไอศกรีมรสช็อกโกแลตในมือตัวเองแล้วจัดการเอามันเข้าปากซะ
ผมเดินไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่คอนโดที่(ชื่อของคุณ)และแทมินเคยอยู่ ผมได้แต่มอง…แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปข้างในสักที…
และต่อให้เข้าไป…ก็คงไม่เจอคนที่ผมต้องการหรอก…
END BAEKHYUN PART
ความคิดเห็น