คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 18
‘แบคฮยอนถูกทำร้ายกลางเมียงดง!’
‘คลิปแบคฮยอนถูกทำร้ายในอินเทอร์เน็ตอย่างมากและมีการแชร์ต่อมากมาย พร้อมคอมเม้นท์ไปในทางลบอย่างมากมาย’
‘SMยืนยันไม่เอาเรื่อง! แต่หากมีเหตุการณ์เช่นนี้อีกพร้อมเอาเรื่องแน่นอน!’
[เห็นข่าวรึยังครับ(ชื่อของคุณ]
“ฉันเห็นแล้ว”
คุณตอบซูโฮด้วยน้ำเสียงเรียบๆหลังจากที่เขาโทรมาคุยเรื่องแบคฮยอน พร้อมกับถามสิ่งที่สงสัยออกไป
“แล้วแบคฮยอนเป็นยังไงบ้างล่ะ”
[พอโดนพี่เมเนเจอร์พากลับมาก็เอาแต่นั่งเงียบมองแหวนตลอดเลย…ขนาดชานยอลเข้าไปหา แบคฮยอนก็ตวาดใส่เลยครับ]
“…”
[แล้วก็ตอนกลับมาแรกๆ เอาแต่จ้องผมไม่หยุดเลยครับ…]
“งั้นเหรอ... ถ้าอย่างนั้นนายก็ทำตัวปกติไปก่อนละกันนะ”
[ครับ แล้ว(ชื่อของคุณ)จะกลับมามั้ยครับ…]
คำถามนี้ทำให้คุณนิ่งไปเหมือนกัน… คุณลูบที่หน้าท้องตัวเองเบาๆก่อนจะยิ้มบางๆแล้วกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์
“คงจะไม่แล้วล่ะ…ฉันคงจะอยู่ที่นี่กับแทมินไปเลย อีกอย่างฉันก็ซื้อบ้านไปแล้วด้วย… แต่ถ้าจะกลับน่ะ…คงจนกว่าฉัน…ไม่สิ จนกว่า’ลูก’ฉันจะโต… โตพอที่จะรับรู้และเข้าใจ…”
[เข้าใจ? เข้าใจเรื่องอะไรครับ]
ซูโฮถามงงๆ คุณเหยียดยิ้มเบาๆก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยจนคนฟังใจหาย
“ก็เรื่อง’พ่อ’ของเขายังไงล่ะ…”
YOU PART
“อากาศที่นี่ดีจังเลยเนอะ(ชื่อของคุณ)”
แทมินพูดแล้วทิ้งตัวพิงกับพนักเก้าอี้ด้วยท่าทางสบายๆเมื่อเห็นฉันเดินกลับมาหลังจากที่ลุกออกไปคุยโทรศัพท์ ฉันปิดประตูและนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆแทมินแล้วมองวิวข้างหน้า
ตอนนี้ฉันอยู่ที่คยองซานัม*ล่ะ มันเป็นจังหวัดหนึ่งในเกาหลี ห่างจากตัวกรุงโซลพอสมควร ความจริงแทมินบอกว่าน่าจะไปอยู่ที่เชจู…แต่ฉันเห็นว่าที่นั่นมีคนเยอะเกินไปและไม่ค่อยสงบเท่าไหร่ เราเลยตัดสินใจมาที่คยองซานัมแทน
ที่นี่ดีมากเลยล่ะ เพราะผู้คนก็เป็นมิตรดีและแทบจะไม่มีคนรู้จักฉันเลย อากาศที่นี่ร่มรื่นและแทบจะไม่มีรถวิ่งเลย ส่วนใหญ่จะเดินและขี่จักรยานมากกว่า วัยรุ่นที่นี่ก็น่ารักดี ตอนมาช่วงแรกๆฉันยังเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งช่วยคุณยายข้ามถนนด้วย
อีกอย่าง…คนไม่ค่อยมาเที่ยวที่จังหวัดนี้นัก เพราะงั้นมันเลยเป็นที่ๆเหมาะกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้เป็นอย่างดี…
ส่วนเรื่องเรียน…ฉันน่ะขอลาออกไป… แต่แทมินยังเรียนต่อเพราะเขาอยากเรียนให้จบ เขาเลยจะต้องไปๆมาๆระหว่างโซลกับคยองซานัมบ่อยๆ แต่ดีที่ตอนอยู่ปีหนึ่งกับปีสองเขาลงเรียนเยอะกว่าเพื่อน ปีนี้เลยเหลือวิชาที่ต้องเรียนไม่เยอะมาก ตอนที่ไปอยู่ในโซลเขาก็จะพักที่คอนโดเหมือนเดิม
เรื่องเงินน่ะ…ดีที่ฉันกับแทมินมีเงินเก็บอยู่พอสมควร เลยซื้อบ้านได้ แต่ฉันก็ไปขอสมัครงานเป็นพนักงานในร้านอาหารแห่งหนึ่งมาแล้ว…อย่างน้อยก็ต้องรีบหาเงินเก็บไว้ใช้ในอนาคต ตอนที่พี่สาวเจ้าของร้านรับฉันเข้าทำงานฉันดีใจมากเลยนะ ไม่คิดว่าจะรับคนที่เรียนไม่จบอย่างฉัน…แต่ก็นั่นแหละ! นี่มันต่างจังหวัดนะ ไม่ใช่ที่โซลนี่นา
บ้านที่ฉันอาศัยอยู่ตอนนี้ก็เพิ่งซื้อ… มีห้องนั่งเล่น มีระเบียงและห้องนอน3ห้องพร้อมห้องน้ำในตัว แน่นอนว่าห้องหนึ่งของฉัน ห้องหนึ่งของแทมิน ส่วนอีกห้อง…ไว้เป็นห้องสำหรับเลี้ยงลูกของฉันตอนเขาลืมตาออกมาดูโลกแล้ว
เรื่องลูก… ฉันว่าจะไปฝากครรภ์กับโรงพยาบาลประจำจังหวัดภายในอาทิตย์นี้น่ะ
ช่วงแรกๆอาจจะลำบาก…แต่เพื่ออนาคตของพวกเราทั้ง’สาม’คน มันก็ต้องทำให้ได้อยู่แล้ว
“อืม…เมื่อกี้ซูโฮโทรมาล่ะแทมินอา” ฉันบอก แทมินเลยหันมามองแล้วถามด้วยเสียงที่จริงจัง
“โทรมาบอกว่าอะไรล่ะ”
“ก็บอกเรื่องแบคฮยอน…แล้วก็ถามเรื่องอื่นๆด้วยแหละ” ฉันตอบ แทมินจึงพยักหน้ารับรู้
“จะว่าไป…เราก็เล่นแรงกับหมอนั่นเยอะนะ แถมได้ผู้ช่วยมือดีมาอีกต่างหาก…ดีจังแฮะ” แทมินพูดกวนๆ ฉันเลยแกล้งเอามือไปตีไหล่แทมินแล้วส่ายหน้าเบาๆให้กับคำที่เขาใช้
ผู้ช่วยที่หมายถึงคนที่ทำร้ายแบคฮยอนสินะ…
“หมอนั่นเป็นยังไงบ้างล่ะ”
“เห็นซูโฮบอกว่าเอาแต่นั่งเงียบมองแหวนอ่ะ”
“อืม…”
“แทมินอา เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ ทำไมทำเสียงเครียดจัง”ฉันถามเพราะเสียงของแทมินเริ่มเครียดๆ
“(ชื่อของคุณ)…”
“….”
“ฉัน…ขอเป็น’พ่อ’ของเด็กได้มั้ย…?”
“แทมินอา…” ฉันเรียกชื่อแทมินอย่างตกใจ แน่สิ! ถ้าคิดดีๆ…พ่อของลูก…ก็คือสามีของฉันไง!
“ฉันรักเธอ รักมานานแล้วด้วย… ฉันอยากจะดูแลเธอกับลูกตลอดไป… อยากจะเป็นคนที่เธอรัก… รักแบบที่ผู้ชายกับผู้หญิงรักกัน ไม่ใช่แบบเพื่อนสนิท…”
แทมินพูดอย่างตรงไปตรงมาไม่อ้อมค้อม สีหน้าและสายตาของเขาบ่งบอกให้รู้ว่ากำลังจริงจังมากแค่ไหน
“ฉัน…” ฉันอึกอัก ไม่รู้จะพูดอะไร…ไม่รู้จะทำสีหน้ายังไงดี แทมินเลื่อนมือมาจับมือฉันไว้หลวมๆแล้วพูดต่อ
“ฉันรู้ว่าเธอชอบแบคฮยอน…” แทมินพูดไม่ทันจบประโยค ฉันก็พูดขัดขึ้นมาก่อนอย่างรวดเร็ว
“ไม่นะแทมินอา! แบคฮยอนน่ะ…ไม่ได้ชอบเลย…ถึงฉันจะเคยหวั่นไหวอยู่บ้าง…แต่ฉันก็รู้ตัวฉันดีว่าไม่เคยเปิดใจให้แบคฮยอนเลย ไม่เคยให้แบคฮยอนก้าวเข้ามาในหัวใจฉันเลยจริงๆ” ฉันบอกแทมิน ใช่! ฉันไม่ได้ชอบ…ไม่ได้รักแบคฮยอนเลยแม้แต่นิดเดียว!
“ถ้าอย่างนั้น…จะให้โอกาสฉันมั้ย”
“…”
“ฉันขอโอกาสที่จะได้ไปอยู่ในใจของเธอ… ฉันไม่ได้บังคับให้เธอรักฉัน…แต่แค่ลองเปิดใจให้ฉัน ถ้ามันไม่ไหวจริงๆ…ฉันก็จะหยุดแล้วกลับมารักเธอแบบเพื่อนสนิทเหมือนเดิม”
ฉันสบตากับแทมิน…เขาดูจริงจังมาก…แต่ฉันควรตอบยังไงดี?
“นะ…”
“แทมินอา… ถ้ามันไม่ไหว…นายจะเจ็บนะ”
“แต่ก็ดีกว่ายอมแพ้แล้วไม่ทำอะไรเลยไม่ใช่เหรอ…ฉันไม่อยากยอมแพ้โดยไม่ได้ดิ้นรนทำตามในสิ่งที่ต้องการ…” แทมินบอก
“…”
“เชื่อฉันเถอะนะ…ถ้ามันไม่ได้ เราจะกลับมาเป็นเพื่อนสนิทกันเหมือนเดิม เพื่อนที่ยอมทำทุกอย่างได้ให้กันและกัน…”
“นายสัญญาแล้วนะ…ว่าถ้ามันไม่ได้ เราจะกลับมาเป็นเพื่อนกัน…?”
“ฉันสัญญา…”แทมินพูดเสียงหนักแน่นทำให้ฉันตัดสินใจพูดออกไปว่า
“ได้…ฉันจะยอมเปิดใจให้นาย”
END YOU PART
1อาทิตย์ต่อมา
“(ชื่อของคุณ)! ตื่นเดี๋ยวนี้นะ! ฉันทำข้าวมาให้แล้ว!” แทมินเดินเข้ามาปลกคุณที่กำลังหลับอยู่ เขาส่ายหน้าให้กับความขี้เซาของคุณแล้วใช้มือเขย่าไหล่คุณเบาๆ คุณเลยขมวดคิ้วทันที
“ไม่ต้องมาขมวดคิ้วเลย! นี่มันจะบ่ายแล้ว!”
“แต่ฉันง่วงนี่นา…” คุณตอบแทมินแล้วเอามือปิดปากขณะที่หาว แทมินถอนหายใจก่อนที่จะตัดสินใจอุ้มคนตรงหน้าขึ้นมาในอ้อมแขนทำให้คุณลืมตาทันที!
“เฮ้ย! ทำอะไรอ่ะแทมินอา! ปล่อยเลย!”คุณตะโกนใส่แทมินแล้วดิ้นไปดิ้นมา
“หยุดดิ้นเลยนะ! ถ้าลูกไปอะไรขึ้นมาจะทำยังไง” แทมินดุคุณ คุณเลยหยุดดิ้นแล้วทำหน้าเซ็งๆแทนเพราะเถียงไม่ออก ก็แทมินพูดถูกนี่นา!
“อ่ะ แปรงฟันอาบน้ำให้เรียบร้อยเลย เดี๋ยวฉันพาไปเที่ยว” แทมินบอกแล้ววางตัวคุณลงบนพื้นหลังจากที่พาเข้ามาในห้องน้ำแล้ว
“เออๆ นายไปข้างนอกเลยไป” คุณพูดเสียงเซ็งๆ
แทมินเห็นอย่างนั้นเลยคว้าผ้าเช็ดตัวของคุณที่พาดอยู่บนราวโยนมาคลุมหัวคุณ คุณรีบดึงลงอ้าปากเตรียมจะด่าแต่แทมินก็รีบวิ่งออกไปข้างนอกก่อนแล้วปิดประตูใส่หน้าคุณดังปัง!
“ไอ้บ้า!”
คุณตะโกนว่าแทมินแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ก่อนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมอาบน้ำแทน
ทางด้านแทมินก็เช่นกัน… เขามีความสุขมากที่คุณตกลง และยอมให้เขาทำในสิ่งที่แฟนเขาทำกัน…
แทมินนั่งรอคุณสักพักคุณก็ออกมาจากห้อง คุณเดินตรงมาที่โต๊ะแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามแทมิน
“เฮ้ย! โจ๊กกับสลัดอีกแล้วเหรอแทมินอา ฉันเบื่อแล้วอ่ะ” คุณร้องโอดครวญเมื่อเห็นว่ามีอะไรกิน แทมินหัวเราะเมื่อเห็นอย่างนั้น
“ก็มันทำง่ายดีอ่ะ กินง่ายด้วย แถมมีประโยชน์อีกนะ” แทมินบอก คุณเลยเบ้หน้าก่อนจะเสนอข้อต่อรองให้แทมิน
“ฉันกินนมแทนกินสลัดได้มั้ยอ่ะ”คุณถาม แทมินทำหน้าคิดชั่วครู่แล้วชูสองนิ้วไว้ตรงหน้าคุณ
“ได้…แต่ต้องสองแก้วนะ”
“ทำไมอ่ะ” คุณถาม แทมินยิ้มกวนๆแล้วอธิบายว่าทำไมต้องสองแก้ว
“ก็แก้วแรกของเธอ ส่วนแก้วที่สองของลูกไง”
“…ฉันเกลียดนายอ่ะ” คุณพูดเมื่อเห็นว่าเถียงอะไรไม่ได้แล้ว แทมินผลักหัวคุณเบาๆแล้วลุกไปเทนมใส่แก้วมาสองแก้วกับส้อมอันหนึ่งไว้กินสลัดของคุณ
“ว่าแต่วันนี้จะพาไปไหนน่ะ”คุณพูดขึ้นมาขณะที่กำลังกินโจ๊กอยู่
“ตอนเช้าฉันไปเดินแถวๆนี้มา ก็เลยว่าจะพาเธอไปดูรอบๆด้วย ฉันไปเช่าจักรยานมาละ ฉันเจอสวนดอกไม้อ่ะ แล้วก็มีปลูกผักไรงี้ด้วย รู้สึกจะเป็นพวกผักสวนครัวแหละ เห็นเธอน่าจะเบื่อๆ เลยว่าจะพาไปหน่อย เพราะพรุ่งนี้ฉันต้องไปเรียน เธอจะได้รู้ว่ามีอะไรให้ทำบ้าง”
แทมินบอก ที่เขาเช่าจักรยานเพราะว่าเป็นห่วงคุณ คนท้องเดินมากๆมันคงไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้ง
“อ๋อ ฉันก็เห็นอยู่ตอนที่มาที่นี่แรกๆเหมือนกัน” คุณบอกเมื่อจำได้ว่าตอนที่นั่งรถมาที่นี่เห็นสวนดอกไม้อยู่ไกลๆ
“กินโจ๊กให้หมดนะ! ห้ามเหลือเหมือนเมื่อวาน!” แทมินบอกเมื่อเห็นคุณวางช้อนทั้งที่กินยังไม่หมด
“อิ่มแล้วอ่ะแทมินอา” คุณบอกแล้วลูบท้องที่นูนขึ้นมานิดหน่อย
“ไม่ได้! ไม่งั้นวันนี้ฉันไม่พาไปนะ”แทมินขู่คุณเลยต้องยอมยกช้อนตักโจ๊กขึ้นมากินจนได้ แทมินยิ้มอย่างเอ็นดูคุณแล้วก้มหน้ากินสลัดต่อ
มีความสุขจังเลยนะ…
“กินโจ๊กให้หมดสิแบคฮยอน! เมื่อวานก็กินไม่หมด ดีโออุตส่าห์ทำให้นะเว้ย!”
“ฉันอิ่มแล้วจริงๆ…” แบคฮยอนบอกชานยอลเสียงเบา ชานยอลเลยพยักหน้าเข้าใจแล้วยกถ้วยโจ๊กขึ้นมาถือในมือ
“ก็ได้…แต่อย่างน้อยก็ช่วยออกไปหาคนอื่นบ้างสิ ไม่ใช่เอาแต่หมกตัวในห้องนั่งเล่นกับแหวนตลอด” ชานยอลพูดอย่างเป็นห่วง ตั้งแต่กลับมามาเขาก็เอาแต่อยู่ในห้องจริงๆ ต้องเข้ามาหาเองถึงจะได้เจอ…
แถมเมื่อสองวันก่อน…เมเนเจอร์ตัดสินใจไปที่บ้านเช่าตามที่อยู่จากจดหมายนั่นเพราะทนเห็นแบคฮยอนสภาพนี้ไม่ไหว ก่อนจะกลับมาบอกด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
‘ฉันไปที่นั่นมาแล้ว… เจ้าของบอกว่า(ชื่อของคุณ)กับแทมินย้ายออกไปแล้ว ย้ายไปก่อนที่นายจะไปหาซะอีก’
นั่นแหละ…แบคฮยอนพอได้ฟังอย่างนั้นก็นั่งนิ่งเลย… แบคฮยอนไม่ยอมกินข้าวกินปลา ทั้งวันก็เอาแต่มองแหวนบนมือแล้วหรือไม่ก็มองรุปคุณในโทรศัพท์ตัวเอง ทำแค่สองอย่างนี้ราวกับตุ๊กตาไร้ชีวิต… ถ้าไม่เห็นน้ำตาที่ไหลอยู่บนใบหน้าก็คงนึกว่าเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตจริงๆ
พอคนอื่นๆจะเข้าไปหาก็โดนตวาดกลับมา ตอนที่ซูโฮเดินไป แบคฮยอนก็ร้องไห้หนักขึ้นแล้วขว้างหมอนใส่ซูโฮ
มีแต่ชานยอลเท่านั้นที่แบคฮยอนยอมให้เข้ามาหาได้…และยอมพูดด้วย ถึงจะพูดน้อยมากก็เถอะนะ
“…” แบคฮยอนไม่ตอบอะไร
“นะแบคฮยอน…นายไม่ได้เจอคนอื่นมาสองวันแล้วนะ” ช่านยอลพูดอีกรอบ แบคฮยอนเลยพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นยืน ชานยอลยิ้มกว้างอย่างดีใจแล้วเดินไปเปิดประตูโดยใช้มืออีกข้าง
“แบคฮยอนออกมาแล้วทุกคน!” ชานยอลบอกเสียงดังทำให้คนอื่นๆที่อยู่ในห้องนั่งเล่นหันมามองกันใหญ่ก่อนจะพูดกับแบคฮยอนกันใหญ่ ส่วนเลย์ก็เดินมาดึงตัวแบคฮยอนให้ไปนั่งบนโซฟาข้างๆกัน
“ฮยองออกมาแล้ว! คิดถึงจังเลยอ่ะ”
“สงสัยออกมาเพราะชอบโจ๊กของฉันใช่ป่ะ”
“ไอ้เด็กบ้า! ทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงกันใหญ่!”
“หมาน้อยยยย มานี่ซะดีๆ”
เมมเบอร์ในEXOแย่งกันพูดอย่างดีใจ แน่ล่ะ! นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าแบคฮยอนในรอบสองวัน 48ชั่วโมง 2880นาที 172800วินาทีเลยนะ!
“อืม…”
ทุกคนหน้าเสียกันหมดเมื่อแบคฮยอนตอบเพียงแค่คำว่า ‘อืม’ ลู่หานทำสีหน้าแบบเครียดๆ บรรยากาศเริ่มกดดันเพราะทุกคนเงียบกันหมด
แอ๊ด…
“อ้าวเฮ้ย! แบคฮยอน! ออกมาจากห้องแล้วเหรอ!”
ซูโฮนั่นเองที่เดินเปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาเพิ่งกลับมาจากคยองซานัมเพราะไปหาคุณกับแทมินมาน่ะ ไปพร้อมกับเจสสิก้าและยูริ ซูโฮบอกเมเนเจอร์ว่าไปทำธุระด่วนที่คยองซานัม…ดีที่เมเนเจอร์อนุญาตเพราะมันเป็นต่างจังหวัด คงไม่ค่อยมีคนรู้จักเยอะนัก แต่ก็กำชับซูโฮให้พรางตัวดีๆ
ที่ไปก็เพราะว่าพาคุณไปฝากครรภ์มา! เจสสิก้ากับยูริเห่อกันใหญ่เอาแต่ซื้อเสื้อผ้ากับของเล่นเด็กไปให้คุณถึงจะยังไม่รู้ว่าเพศไหนก็เถอะ เจสสิก้าถึงกับไปหาข้อมูลมาเลยว่าจะรู้เพศของเด็กในท้องประมาณสัปดาห์ที่15-16 แต่ถ้านับๆดูคุณก็เพิ่งจะท้องได้13-14สัปดาห์เอง แต่เพราะเจสสิก้ากับยูริอยากได้หลานผู้หญิง ของที่ซื้อไปจึงสำหรับเด็กผู้หญิงทั้งนั้น ขนาดแทมินยังบ่นเลยว่าถ้าเด็กเป็นผู้ชาย ของพวกนี้จะเอาไปไว้ไหนดี
“เป็นยังไงบ้างล่ะ” ซูโฮที่ยังไม่รู้สึกถึงความกดดันเดินเข้ามาหาแบคฮยอนที่นั่งอยู่บนโซฟาแล้วตบไหล่เบาๆซึ่งแบคฮยอนก็จ้องซูโฮเงียบๆ ไม่ได้ปัดมือหรือสะบัดตัวออก
ซูโฮเมื่อเห็นว่าแบคฮยอนไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจก็ดีใจมาก เพราะเขายังจำตอนที่แบคฮยอนไล่เขาแล้วปาหมอนใส่ได้
“ฮยอง…(ชื่อของคุณ)อยู่ไหนครับ…” แบคฮยอนถามซูโฮซึ่งคำถามนี่ก็ทำให้ยิ้มที่อยู่บนใบหน้าซูโฮหายไปทันที
“แบคฮยอน…”
“(ชื่อของคุณ)อยู่ที่ไหน! ฮยองเอาเธอไปไว้ที่ไหนครับ! ผมอยากเจอเธอ…” แบคฮยอนพูดตอไปเรื่อยๆในขณะที่คนอื่นทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกกัน
“ฉันไม่รู้…” ซูโฮบอกและขอโทษแบคฮยอนอยู่ในใจที่ต้องโกหก…
“ผมไม่เชื่อ! (ชื่อของคุณ)อยู่ไหน! อยู่ที่ไหนครับ! บอกผมเถอะ…”
แบคฮยอนพูด เขายังไม่ได้ร้องไห้…แต่สายตาของเขากลับเจ็บปวดมาก…มากจนถึงขนาดที่แทบจะตายซะให้ได้…
“เฮ้ยแบคฮยอน ซูโฮฮยองไม่รู้หรอก ฮยองไปทำธุระตั้งแต่เมื่อวาน…เพิ่งกลับมาเองนะ ฮยองเขาไม่รู้หรอก” ชานยอลพยายามบอกแบคฮยอนเมื่อเห็นท่าไม่ดี แต่กลับทำให้เรื่องยิ่งแย่เข้าไปกันใหญ่!
ตุบ!
“ฮยองไปหา(ชื่อของคุณ)มาใช่มั้ย…ฮึก บอกผมมาเถอะครับว่าเธออยู่ที่ไหน พาผมไปหาเธอก็ได้…ฮึก ผมคิดถึงเธอจริงๆนะครับ…” ทุกคนต่างอึ้งไม่เว้นแม้แต่ซูโฮ…เพราะแบคฮยอนกำลังคุกเข่าขอร้องอยู่ข้างหน้าซูโฮ
“…”ซูโฮถึงกับพูดไม่ออก… เขาสงสารแบคฮยอน…แต่เขาก็ไม่สามารถบอกได้จริงๆ…
“ให้ผมเจอกับ(ชื่อของคุณ)เถอะนะครับ…ผมสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายเธออีกแล้ว จะดูแลอย่างดี…ให้ดีกว่าแทมิน…ฮึก จะรักเธอให้มากๆ…เพราะงั้นให้ผมเจอเธอด้วยเถอะนะครับ…ฮึก…”แบคฮยอนอ้อนวอนซูโฮพร้อมกับน้ำตาที่รินไหลออกมาไม่ขาดสาย…
ชานยอลที่ได้เห็นภาพที่แบคฮยอนที่น้ำตาไหลอาบหน้ากำลังคุกเข่าขอร้องซูโฮขนาดนี้เพื่อผู้หญิงที่เขารัก…ก็ถึงกับน้ำตาซึม…
มันเป็นความผิดของใครกันนะ…ของแทยอน…ของยุนอา…ของคุณ…ของแบคฮยอน… ของซูโฮ…ของตัวเขาเอง…หรือของทุกคน?
ผิดเพราะไม่ยอมพูด…ไม่ยอมทำความเข้าใจกันดีๆ เอาแต่ทำร้ายกันไปมา…จนสุดท้าย…ทุกคนก็ต้องเจ็บปวดแบบนี้…
ไม่รู้ว่าเพราะซูโฮใจอ่อน…หรือเพราะแบคฮยอนน่าสงสารมาก… ซูโฮจึงเลือกที่จะตอบแบคฮยอนไปว่า
“อืม…”
เสียงของซูโฮทำให้แบคฮยอนเงยหน้ามองด้วยความดีใจ ดวงตาที่วิบวับไปด้วยประกายของหยดน้ำตาฉายความดีใจได้อย่างปิดไม่มิด ซูโฮหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาต่อสายหาคุณ แววตาของเขามีความรู้สึกผิดอยู่ ในขณะที่กำลังพูดในใจว่าขอโทษ…ซ้ำแล้วซ้ำเล่า และโทษตัวเองที่ใจอ่อนง่ายขนาดนี้…ทั้งที่แบคฮยอนทำร้ายคุณมาก…
แต่…เขาควรจะได้รับโอกาสครั้งที่สองรึเปล่านะ?
[ยอโบเซโย]
“(ชื่อของคุณ)…ขอโทษนะ อย่าโกรธฉันเลยนะ…” ซูโฮพูดอย่างรู้สึกผิดก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้แบคฮยอนที่ยื่นมือรออยู่แล้วด้วยสีหน้าดีใจ
[พูดอะไรน่ะซูโฮ โกรธอะไรกัน?]
“(ชื่อของคุณ)! ฉันเองนะ…แบคฮยอน…” แบคฮยอนพูดอย่างดีใจที่ได้ยินเสียงของคุณ น้ำตาของเขาไหลออกมามากขึ้นด้วยความดีใจ แต่ปลายสายกลับเงียบไป…
[…]
“ฉันคิดถึงเธอนะ…” แบคฮยอนพูดต่อ
[นาย…เป็นใครน่ะ]
“ฮะ…อะไรนะ…” แบคฮยอนพูดอึ้งๆกับประโยคที่ได้ยินและเสียงเย็นชาทำให้หัวใจของแบคฮยอนหล่นลงไปกองกับพื้น
ตึ้ด!
“เดี๋ยวสิ! (ชื่อของคุณ)! อย่าเพิ่งวางสายสิ!” แบคอยอนตะโกนแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาดุที่หน้าจอที่ขึ้นว่า
‘ถูกตัดสาย’
“ฮึก…ฉันน่ะ…ฉันรักเธอจริงๆนะ…”
“…”
“ฉันขอโทษ…ฮึก…ขอโทษ…”
ทุกคนที่อยู่ตรงนี้ต่างมีน้ำตาอยู่บนใบหน้ากันหมด…เพราะทุกคนรู้แล้วว่าแบคฮยอนกำลังพูดอยู่คนเดียว… พูดทั้งที่รู้ว่าคนที่เขาอยากให้ฟังไม่มีทางได้ยิน…
“แบคฮยอน…” ซูโฮพูดเสียงสั่นๆแล้วค่อยๆดึงโทรศัพท์ออกจากมือแบคฮยอน แต่แบคฮยอนกลับจับแน่นไม่ปล่อย…
แบคฮยอนร้องไห้หนักมาก…และเอาแต่พูดประโยคเดียวไปมา ประโยคที่ทำให้คนที่ได้ยิน…รู้สึกเจ็บปวด…เหมือนกับคนที่พูดอยู่…
“กลับมา…กลับมาเถอะนะ…กลับมา…ได้โปรด…”
แบคฮยอนขอร้องอ้อนวอนกับโทรศัพท์ไปมา…พูดซ้ำไปซ้ำมา…ราวกับหวังให้คนคนนั้นได้ยิน…
คนที่เขาเข้าใจผิด…คนที่เขาทำผิดด้วยไว้…คนที่กุมหัวใจเขาไว้…คนที่เขารัก…
รักทุกอย่างที่เป็นตัวคุณ…รัก…แม้คุณไม่เคยทำดีกับเขาสักครั้ง…
เพราะคุณ…คือคุณ…
“กลับมา…ได้มั้ย…”
18/10/2557
ไม่พูดละกัน…คือมันพูดไม่ออก…
17/10/2557
แฮ่! ครึ่งแรกนี่ไรท์แต่งสบายมากกกก เพราะมันไม่ดราม่า! ครึ่งหลังนี่หน่วงนิดหน่อยพอให้แบคช้ำใจเล่น -.- เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ!
ความคิดเห็น