คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 17
‘สวัสดีครับ ผม ลี ซูมาน ประธานบริษัท SM ENTERTAINMENT ครับ
ทุกๆคนคงรู้ว่าเกิดเรื่องน่าเศร้าเมื่อวันแถลงเปิดตัวซีรี่ย์…วันนี้ทางเราจึงจะมาแจ้งข่าวความคืบหน้าเกี่ยวกับเรื่องของแทยอนและยุนอานะครับ ก่อนอื่นเราต้องขอโทษแฟนคลับทุกคนที่ทำให้ผิดหวัง…แต่ยังไงเรื่องนี้ก็ต้องถึงตำรวจครับ
เรื่องคลิปนั่น…ทุกคนคงได้เห็นแล้วและผิดหวัง เสียใจ โกรธแทยอนมาก…และคลิปนั่นเป็นเรื่องจริงครับ…
ในวันนั้น พวกเราได้พาแทยอนไปส่งตำรวจ ตอนนั้นแทยอนไม่สามารถควบคุมสติได้และเธอเอาแต่ร้องไห้ตลอดเวลา…เราจึงต้องพาเธอไปส่งโรงพยาบาล…แต่ทุกคนอย่าเพิ่งวิตกกังวลไปนะครับ มาช่วยกันภาวนาให้แทยอนหายดีกันเถอะครับ
ส่วนยุนอานั้นเธอสามารถพูดได้ปกติครับ เธอเศร้าและรู้สึกผิดมากกับสิ่งที่ทำลงไป แต่เธอก็ยอมรับผิดและให้การสารภาพทุกอย่างครับ
เรื่องซีรี่ย์ที่ทุกคนรอคอยและให้การตอบรับที่ดีเยี่ยม ผมต้องขอโทษจริงๆครับที่ซีรี่ย์นั้นจะไม่มีวันได้ออกฉายครับ…
ส่วนวงโซนยอชีแดยังจะมีต่อครับ ถึงแม้เราจะต้องสูญเสียสมาชิกไปถึง2คนก็ตาม…แต่ผมเชื่อว่าในอนาคตถึงจะเหลือแค่7คนให้พวกเราได้เห็น แทยอนและยุนอายังจะอยู่ในหัวใจของโซวอนทุกคนตลอดไปครับ
ในตอนนี้เราจะพักงานEXOและโซนยอชีแดไปก่อนเพื่อให้สมาชิกทุกคนฟื้นฟูสภาพจิตใจและพร้อมจะรับมือกับเรื่องที่จะเกิดในวันข้างหน้า…
สุดท้ายนี้ผมขอให้โซวอน exo-lและคนอื่นๆให้การสนับสนุนพวกเราต่อไป และต้องขอโทษที่ทำให้ทุกคนผิดหวังมากขนาดนี้ครับ’
หลังจากที่ข้อความนี้ได้เผยแพร่ลงในเพจของSMไม่นาน ข้อความเหล่านี้ก็กลายเป็นสิ่งที่ทุกคนพูดถึงที่สุดในขณะนี้ มีคนมาคอมเม้นท์ตอบมากมายซึ่งมีทั้งดีและไม่ดี…
‘สงสารแทยอนออนนีกับยุนอาออนนีจัง สู้ๆนะคะออนนี’
‘สมน้ำหน้า! สิ่งที่พวกเธอได้รับมันยังน้อยไปด้วยซ้ำที่ทำกับ(ชื่อของคุณ)! ‘
‘สุดท้ายคือแทยอนเป็นบ้า ยุนอาเข้าคุกงั้นเหรอ? SNSDจะเหลือแค่7คน? จะเป็นอย่างนี้จริงๆเหรอ’
‘ฉันอยากรู้เรื่องของ(ชื่อของคุณ)กับแบคฮยอนมากกว่า! สองคนนี้ต้องมีอะไรแน่ๆ!’
BAEKHYUN PART
ผมนั่งอ่านคอมเม้นท์ทั้งหลายอยู่ในห้องคนเดียว... การโดนพักงานนี่เป็นอะไรเจ็บมากเลยนะครับ โดนห้ามออกไปข้างนอกเพราะกลัวจะโดนทำร้าย ได้แต่นั่งอยู่ในหอพักไปวันๆ…
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดแรงแล้วคลี่กระดาษยับๆที่อยู่ในมือมาอ่านแม้ผมจะอ่านไปแล้วเป็นสิบๆรอบ…อาจจะเป็นร้อยๆรอบ…ก็ตามที…
และทุกครั้งที่อ่าน…ผมก็จะน้ำตาไหลเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกัน…
ทำไมกันนะ…ทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ ทำไม(ชื่อของคุณ)ถึงจากไป…จากไปทั้งที่ผมยังไม่ได้พูดสิ่งที่อยากบอกให้เธอฟัง… ผมอยากอธิบายเรื่องทุกอย่างให้เธอฟัง ทั้งเรื่องความรู้สึกของผม คำขอโทษที่ผมอยากบอกเธอ และเรื่องแทยอนนูนา…
ไหนๆก็พูดถึงแทยอนนูนาแล้ว ผมขอเล่าเรื่องตอนที่ผมไปส่งนูนาที่ตำรวจเลยแล้วกัน
ระหว่างทาง…ผมไม่ได้พูดกับแทยอนนูนาเลยแม้แต่นิดเดียว…เพราะความโกรธที่มีมันทำให้ผมไม่แม้แต่อยากจะมองหน้านูนา แต่นูนาก็เอาแต่พูดพึมพำไปมาตลอด ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอกนะเพราะมันเบามาก…ราวกับว่านูนาพูดให้แค่ตัวเองได้ยินเท่านั้น
เมื่อมาถึงสถานีตำรวจและกำลังสอบปากคำอยู่นั้น ตำรวจถามคำถามไปมากมาย แต่นุนาก็เอาแต่ร้องไห้และเรียกหาผมอยู่ตลอดเวลา…
‘ทำไมคุณถึงทำร้ายน้องสาวตัวเองล่ะครับ?’
‘ฮึก…ฮึก…แบค แบคอย่าทิ้งนูนานะ แบคอยู่ไหน…ฮึก’
ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงวิ่งไปหาเธอแล้ว แต่ตอนนี้ผมกลับนั่งมองเธออย่างเย็นชาเท่านั้น…
เมื่อแทยอนนูนาไม่สามารถตอบคำถามอะไรได้และเอาแต่ร้องไห้ ตำรวจจึงเลือกที่จะส่งเธอไปยังโรงพยาบาลทางจิตเวชเพื่อให้หมอได้ตรวจอาการนูนา ผลที่ได้ทำให้ทุกคนต่างช็อคไปตามๆกัน…
‘คุณแทยอนไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว เธอไม่สามารถสื่อสารกับใครได้ อาจเป้นเพราะเธอเครียดหรือได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจมากเกินไป หมอต้องให้คุณแทยอนรักษาตัวอยู่ที่นี่ครับ’
สุดท้ายแทยอนนูนาก็ต้องอยู่ที่โรงพยาบาลนั่น…ไม่รู้ว่าจะกี่วัน กี่เดือน กี่ปี หรืออาจจะตลอดไป…
เหมือนกับผมที่ไม่รู้ว่าจะได้เจอ(ชื่อของคุณ)อีกมั้ย…
ผมหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเมื่อนึกได้ว่าเคยเซฟรูปของ(ชื่อของคุณ)เอาไว้ ผมรีบเปิดอย่างรวดเร็วก่อนจะยิ้มบางๆเมื่อเจอรูป…
ผมใช้นิ้วไล่ไปตามโครงหน้าของเธออย่างคิดถึง…แล้วจูบที่รูปเธอเบาๆ…
อาจจะดูเหมือนคนบ้า…แต่ช่วยไม่ได้นี่นา…ในเมื่อผมไม่มีเธออยู่แล้ว…วิธีนี้คงเป็นอีกหนึ่งวิธีที่ช่วยบรรเทาอาการคิดถึงเธอลงไปได้บ้าง…
“เอ๊ะ…?”
ผมร้องเบาๆเมื่อเผลอเลื่อนรูปไปรูปข้างๆ ผมขมวดคิ้วนิดนึงเมื่อเห็นว่าเป็นรูปที่ผมcropหน้าจอตอนที่เปิดfacebookของ(ชื่อของคุณ)ที่ไอดีไลน์เขียนอยู่…
โธ่เว้ย! ทำไมผมโง่อย่างนี้วะ!
ผมเปิดfacebookของตัวเองอย่างลนลานแล้วรีบพิมพ์ชื่อfacrbookของ(ชื่อของคุณ)ลงไปในช่อง เมื่อเจอผมก็รีบกดแอดแล้วเข้าไปในข้อความแล้วรีบพิมพ์ไปหาเธอทันที
‘(ชื่อของคุณ) เป็นยังไงบ้าง เธออยู่ไหนน่ะ!’
‘เธออยู่กับแทมินเหรอ ตอบฉันหน่อยสิ’
‘ฉันอ่านจดหมายแล้วนะ ฉันลืมเธอไม่ได้หรอก เธออย่าลืมฉันนะ’
‘ฉันเป็นห่วงเธอนะ ตอบฉันหน่อยได้มั้ย’
‘(ชื่อของคุณ)…ฉันคิดถึงเธอนะ’
ผมพยายามเขียนไปหาเธอหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบกลับมา…
ไม่สิ! ผมยังแอดเธอในไลน์ได้นี่!
ผมจำรหัสไอดีของ(ชื่อของคุณ)แล้วเข้าไลน์ตัวเอง พิมพ์ไอดีเธอก่อนที่ผมจะยกยิ้มอย่างดีใจเมื่อเจอไลน์ของ(ชื่อของคุณ) ผมกดแอดแล้วทักแชทเธอทันที
‘เฮ้! เปิดเฟสบุ๊คด้วยนะ ฉันทักเธอไปไม่เห็นตอบเลย’
‘ขอร้องล่ะนะ…ตอบฉันสักที ฉันคิดถึงเธอ…จริงๆ’
‘ขอโทษนะ…ทุกๆเรื่องที่ฉันทำไป…’
‘ตอบฉันเถอะ ฉันมีเรื่องจะพูดให้เธอฟังเยอะแยะเลยนะ เรื่องแทยอนนูนาด้วย…’
ผมพิมพ์เรื่อยๆอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนจะถอนหายใจอย่างผิดหวังเมื่อเธอไม่ตอบ…ไม่แม้แต่จะอ่านมันด้วยซ้ำ…
ผมหลับตาลงช้าๆ…แล้วใช้สมองคิดไปด้วย นี่ผมควรจะทำอะไรต่อไป…?
ผมควรใช้ชีวิตต่อไปด้วยความรู้สึกผิดที่ทำสิ่งที่เลวร้ายไว้กับผู้หญิงที่ผม’รัก’งั้นเหรอ…?
ผมควรเป็นไอดอลต่อไป…เป็นไอดอลที่มีเบื้องหลังอันเน่าเฟะราวกับฆาตกรที่ทำร้ายเหยื่ออย่างเลือดเย็น…และทรมานเหยื่อโดยไม่ยอมให้เหยื่อตายไป…?
แล้วผมควรทำยังไง…กับความรู้สึกอึดอัดที่อยู่ใจจิตใจของผม…ความอึดอันที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนคน’ตาย’ทั้งเป็น…?
ผมควรทำยังไง?
---------------------------------------------------------------------------------
BAEKHYUN END PART
“แบคฮยอน! มีของส่งมาให้!”
เสียงของซิ่วหมินตะโกนบอกแบคฮยอนทำให้เขาเดินเปิดประตูออกจากห้อง เมื่อออกไปแล้วก็พบกับร่างของซิ่วหมินที่ถือกล่องกระดาษซึ่งน่าจะส่งมาจากไปรษณีย์
“อ้าว! แบคฮยอนฮยองออกมาจากห้องได้แล้วเหรอครับ” เทาแซวๆแบคฮยอนเพราะช่วงนี้ที่โดนพักงาน แบคฮยอนเอาแต่อยู่ในห้องของตัวเองซะเป็นส่วนใหญ่
“อือ…”
แบคฮยอนตอบสั้นๆ เขาไม่กล้ามองหน้าเทาและเมมเบอร์คนอื่นๆ…เพราะเขารู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้ต้องโดนพักงาน…
ซูโฮรู้ว่าแบคฮยอนเครียดที่ตัวเองเหมือนเป็นสาเหตุที่ทำให้โดนพักงาน และเครียดที่คุณหายไป…
และใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเมื่อวานแบคฮยอนแอบไปที่คอนโดของแทมินในตอนที่ทุกคนนอนหมดแล้ว แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะคุณกับแทมินย้ายออกไปแล้ว…
ซูโฮมองหน้าแบคฮยอนแล้วถอนหายใจเบาๆ… ช่วงนี้เขาเครียดเหมือนกัน ทั้งเรื่องงาน เรื่องของคุณ และเรื่องความรัก…
ตอนที่แบคฮยอนบอกซูโฮเรื่องคุณและให้อ่านจดหมายอ่าน…ซูโฮตกใจมาก เพราะคุณไม่ได้ปรึกษาเขาเลย แต่หลังจากนั้นคุณก็โทรมาหาซูโฮและบอกว่าไปอยู่ที่ไหน ขอโทษเรื่องที่ไม่บอกก่อน รวมถึงเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ด้วย…
เขายอมรับว่าสงสารแบคฮยอนอยู่ไม่น้อยในตอนนี้เพราะสิ่งที่แบคฮยอนต้องเจอในอนาคตก็เหมือนกับคำพูดที่เขาและคนอื่นๆเคยเตือนแบคฮยอน… แต่ในเมื่อแบคฮยอนไม่ฟังก็ช่วยไม่ได้…
“อ่ะ มาเอาไปดิ ฮยองเมื่อยละ” ซิ่วหมินบอกแบคฮยอนจึงพยักหน้ารับแล้วรับกล่องจากมือของซิ่วหมินมาถือไว้เอง
“งั้นผมกลับห้องก่อนนะครับ” แบคฮยอนบอกแล้วหันหลังกลับจะเข้าไปในห้องของตัวเอง แต่ซูโฮก็เรียกไว้ก่อน
“เดี๋ยวแบคฮยอน…”
“ครับ?” แบคฮยอนหันหลังมาหาซูโฮแล้วเลิกคิ้วถาม
“…อย่าเพิ่งท้อนะ…” ซูโฮบอกทำให้แบคฮยอนนิ่งไป…
“…”
“นายน่ะ…อย่าเพิ่งหมดหวัง…อย่าเพิ่งท้อนะ…ถึงจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามเด็ดขาดนะ…”
“ครับฮยอง ผมจะไม่ท้อแน่นอนครับ”แบคฮยอนตอบกลับพร้อมยิ้มบางๆให้ ซูโฮจึงยิ้มตอบ แบคฮยอนเลยเดินกลับเข้าห้องไป
“ที่พูดหมายความว่ายังไงน่ะซูโฮ” ลู่หานถามด้วยความสงสัย
“ก็หมายความว่าสิ่งที่แบคฮยอนเคยทำ…กำลังจะกลับมาทำร้ายตัวเขาเองน่ะสิ”
แบคฮยอนค่อยๆวางกล่องในมือลงบนพื้นแล้วลงไปนั่งขัดสมาธิข้างกล่อง กล่องนี้ไม่ได้ใหญ่มากมาย แต่มันออกจะเล็กด้วยซ้ำไป เขาแกะเทปกาวที่ติดอยู่บนกล่องออกแล้วเปิดกล่องออกมา
เมื่อเปิดออกมาก็เจอกับกล่องขนาดเล็กอยู่ข้างในอีกทีพร้อมกับกระดาษใบเล็กๆที่วางอยู่ แบคฮยอนจึงหยิบกระดาษออกมาอ่านเป็นอันดับแรก ก่อนจะทำให้เขาแทบหมดแรง…
แค่สองบรรทัด…ที่ทำให้เขาหมดแรง
‘แหวนวงนี้…ช่วยเอาไปให้เจสสิก้าออนนีทีนะ เพราะฉันไม่ต้องการเก็บของที่ทำให้นึกถึงนายอีกแล้ว’
แบคฮยอนเอื้อมมือไปหยิบกล่องใบเล็กแล้วเปิดออกมาก็พบกับแหวน…
แหวนที่ทำให้เขาข่มขืนคุณ…
ขอบตาทั้งสองข้างของแบคฮยอนร้อนผ่าว เขาวางกล่องลงด้วยมือสั่นๆแล้วก้มหน้าลง…
“แค่เก็บของที่ทำให้นึกถึงฉัน…แค่นั้นเธอก็ทำไม่ได้เหรอ(ชื่อของคุณ)… ไม่ต้องการนึกถึงฉันขนาดนั้นเลยเหรอ… ถึงขนาดที่ต้องคืนแหวนนี่มาน่ะ” แบคฮยอนยิ้มหยันๆให้กับตัวเองก่อนที่จะมีหยดน้ำลงบนพื้นที่อยู่ตรงหน้า…
หนึ่งหยด…สองหยด…สามหยด…
น้ำที่หยดลงเรื่อยๆทำให้พื้นตรงหน้าเข้าเริ่มเปียกไปหมด แบคฮยอนหัวเราะในลำคอเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้…
แค่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคุณ…ก็ทำให้เขาร้องไห้อย่างง่ายดาย…
“นี่เธอ…มีอิทธิพลกับฉันมากเลยนะ(ชื่อของคุณ)…”
มาก…มากเกินไปด้วยซ้ำ…
ปัง!
“แบคฮยอน! นายเห็นนี่รึยัง!”
ชานยอลเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับของบางอย่างในมือของเขา ก่อนที่ชานยอลจะชะงักไปเมื่อเห็นแบคฮยอนร้องไห้
“เอ่อ…”
แบคฮยอนที่ตกใจในตอนแรกรีบปาดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเอง แล้วหันไปถามชานยอล
“มีอะไรเหรอ”
“คือ…นี่จดหมายที่มากับกล่องอ่ะ ฉันเพิ่งเห็นมันตกอยู่หน้าห้องเลยไปหยิบมาให้นาย” ชานยอลบอก แบคฮยอนขมวดคิ้วนิดหน่อยเมื่อรู้ว่าสาเหตุที่ทำให้ชานยอลเปิดประตูเข้ามาโดยไม่เคาะประตูก่อนคือเรื่องแค่นี้
“ขอบคุณนะ…แต่วันหลังก็หัดเคาะประตูก่อนก็ได้นะถ้าเป็นเรื่องแค่นี้น่ะ” แบคฮยอนพูดเสียงเรียบๆ
“แต่ว่านี่มันมีที่อยู่ของ(ชื่อของคุณ)นะ!”
“..!!..”
แบคฮยอนเบิกตาโตด้วยความตกใจ เขารีบวิ่งไปคว้าจดหมายที่อยู่ในมือชานยอลแล้วอ่านที่อยู่ผู้ส่งทันทีก่อนจะยิ้มกว้างด้วยความดีใจเมื่อที่อยู่นั้นไม่ใช่คอนโดของแทมิน
“ฮยอง! ผมออกไปข้างนอกก่อนนะ!” แบคฮยอนตะโกนบอกซูโฮ เขาคว้าเสื้อหนาวที่พาดอยู่บนเก้าอี้ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
“ไม่ได้นะแบคฮยอน!”
ซูโฮบอกอย่างตกใจ แต่ก็ห้ามแบคฮยอนไม่ทันเพราะเขาออกไปแล้ว ซูโฮหยิบโทรศัพท์โทรหาเมเนเจอร์ด้วยความลนลาน
[ยอโบเซโย]
“ฮยอง! แบคฮยอนออกจากหอไปแล้วครับ!”
[ว่าไงนะ! โธ่เว้ย แบคฮยอนไปที่ไหนน่ะ!]
“แบคฮยอนไปบ้านเช่าแถวๆห้างเมียงดงครับ” ซูโฮตอบอย่างรวดเร็ว
[โอเคๆ พวกนายห้ามออกจากหอนะ เดี๋ยวฉันไปตามแบคฮยอนเอง]
จากนั้นเมเนเจอร์ก็วางสายไป ที่เมเนเจอร์สั่งไม่ให้ออกไปไหนเพราะกลัวแฟนคลับและซาแซงที่โกรธพวกเขาจะมาทำร้ายเนื่องจากตอนนี้ในโซเชี่ยลต่างๆพูดถึงแบคฮยอนว่าเป็นคนที่คอยช่วยแทยอนทำร้ายคุณ
“นี่ฮยอง…ฮยองรู้ได้ยังไงน่ะว่าแบคฮยอนจะไปไหน ฮยองยังไม่ได้ดูจดหมายนั่นไม่ใช่เหรอ” ชานยอลถามอย่างตงิดใจเพราะเขาไม่ได้ให้ใครดูจดหมายเลย
“อ่า…ฉันรู้แล้วกันน่ะ”ซูโฮตอบปัดๆ
“ฮยอง…”
“พวกนายไม่ต้องห่วงแบคฮยอนนะ เดี๋ยวเมเนเจอร์ฮยองจะไปตามแบคฮยอนกลับมาเอง”
ซูโฮรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะเดินเลี่ยงๆไปที่ห้องครัวโดยที่มีชานยอลคอมมองตามอย่างไม่ละสายตา…
“เฮ้ย!นั่นมันแบคฮยอนนี่นา!”
“หมอนั่นกล้าออกมาได้ยังไง!”
เสียงของผู้คนที่พูดนั้นแบคฮยอนได้ยินอย่างชัดเจน แต่แม้เขาอยากจะเถียงกลับไปมากสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่ทำเพราะตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการคือคุณเท่านั้น!
“ขอทางหน่อยครับ!”
แบคฮยอนบอกเพราะมีคนมามุงเขาเต็มไปหมด เขาพยายามเบียดตัวเองออกไป สายตาของเขามองไปที่บ้านเช่าที่มีเลขที่บ้านเดียวกับที่อยู่ในจดหมาย
“ไอ้เลว! ไปตายซะ!”
เสียงตะโกนของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้แบคฮยอนละสายตาไปมองก่อนที่เขาจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นอะไรบางอย่างลอยเข้ามาหาเขา!
“โอ๊ย!”
แบคฮยอนร้องออกมาเมื่อโดนของนั้นกระแทกเข้าที่หัวอย่างจัง ก่อนที่เขาจะรู้สึกว่ามีอะไรหนืดๆไหลย้อยลงมาเขาจึงยกขึ้นมือปาด
“ไข่ไก่…”
แบคฮยอนพูดเสียงเบาออกมาเมื่อพบว่าของที่ลอยเข้ามาหาเขาคือไข่ไก่นั้นเอง แบคอยอนเงยหน้ามองผู้หญิงคนนั้น
“แกทำร้าย(ชื่อของคุณ)ใช่มั้ย! แกช่วยยัยปีศาจทำร้าย(ชื่อของคุณ)!”
ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!
ไข่ไก่ยังคงโดนปามาไม่หยุด แบคฮยอนก้มลงเพื่อหลบก่อนที่เขาจะโดนผลักลงไปนั่งกับพื้นอย่างแรง
“ไอ้หน้าตัวเมีย! ทำร้ายผู้หญิง!” เสียงทุ้มห้าวของผู้ชายคนหนึ่งด่าเขา ก่อนที่จะมีเสียงของคนอื่นๆรุมประณามเขาจนฟังแทบไม่ออก
“ออกจากexoไปซะ! คนเลวๆอย่างแกไม่สมควรมาอยู่ในวงนี้!”
“ไอ้เฮงซวย!”
ตุบ! ตุบ!
แบคฮยอนโดนเตะที่ท้องอย่างแรงจนเขาต้องนอนงอตัวกุมท้องเอาไว้ ก่อนที่จะมีคนมาเตะเข้าที่หลังของเขาอีก ความเจ็บปวดบริเวณที่โดนเตะทำให้เขาแทบจะลุกไม่ไหว
แบคฮยอนใช้มือยันตัวเองช้าๆแล้วมองไปรอบๆตัวเอง แต่ก็ไม่เห็นอะไรมากนักเพราะสายตาของเขาเริ่มพร่าเลือนไปหมด รู้แค่ว่ามีคนมุงเขาเต็มไปหมด
“หยุดนะ!”
เสียงของเมเนเจอร์ฮยองดังมาจากข้างนอก แบคฮยอนหรี่ตาลงเพื่อมองเมเนเจอร์ที่กำลังฝ่าฝูงชนมาหาเขาอยู่
“ชิบละ! ถอยๆ! ออกไปให้ห่างจากตัวแบคฮยอนเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นผมจะแจ้งตำรวจ!”
เพียงแค่พูดถึงตำรวจก็ทำให้คนที่มามุงสลายไปทันทีเหลือเพียงแค่แบคฮยอนที่อยู่กับพื้นและเมเนเจอร์เท่านั้น
“แบคฮยอน! ไม่เป็นไรนะ! เดี๋ยวฉันพานายกลับเองๆ”
เมเนเจอร์รีบวิ่งมาหาแบคฮยอน เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าที่พกติดตัวมาเช็ดตามผมและใบหน้าของแบคฮยอนที่เปื้อนไข่ไก่พร้อมมองสำรวจบาดแผลตามตัวแบตฮยอนและโล่งใจนิดหน่อยเพราะไม่ได้เจ็บหนักถึงขั้นต้องเข้าโรงพยาบาล
“นายลุกไหวมั้ย มาๆ เดี๋ยวฉันช่วย”
จากนั้นแบคฮยอนก็ลุกขึ้นโดยมีเมเนเจอร์คอยประคองอยู่ พวกเขาเดินไปที่รถของเมเนเจอร์ท่ามกลางสายตาและเสียงซุบซิบของคนที่เดินผ่าน
ระหว่างที่พวกเขาเดินไปที่รถและขับรถกลับหอพัก ไม่มีใครพูดอะไรออกทให้บรรยากาศอึดอัดไปหมด…
เมเนเจอร์กังวลและโกรธมากที่แบคฮยอนขัดคำสั่งเขา แต่ก็ไม่อยากพูดอะไรมากเพราะมีเรื่องให้คิดให้ปวดหัวอีกเยอะ ทั้งเรื่องพรุ่งนี้ที่คาดว่าจะมีข่าวแบคฮยอนโดนทำร้าย ไหนจะต้องไปแจ้งกับทางบริษัท เตรียมตัวโดนท่านประธานว่าที่ดูแลศิลปินไม่ดี และที่เขาสงสัยที่สุดคือ…แบคฮยอนจะไปที่นั่นทำไม…แต่เดี๋ยวค่อยไปถามจากเมมเบอร์คนอื่นก็ได้
ด้านแบคฮยอนนั้นคิดอยู่แค่สองเรื่อง หนึ่งเลยคือเรื่องของคุณ…เขากลัวว่าถ้ากลับไปที่นั่นอีกรอบแล้วคุณไม่อยู่…เขาก็คงจะเป็นบ้าตาย และสองคือคำพูดของซูโฮที่พูดกับเขาวันนี้…
‘…อย่าเพิ่งท้อนะ…’
‘นายน่ะ…อย่าเพิ่งหมดหวัง…อย่าเพิ่งท้อนะ…ถึงจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามเด็ดขาดนะ…’
ที่พูดแบบนี้…เพราะรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดเรื่องขึ้นงั้นเหรอ…รู้ว่าเขาจะต้องโดนอะไรบ้างอยู่ก่อนแล้ว…
แบคฮยอนยกยิ้มหยันๆ…ตั้งแต่คุณเข้ามาในชีวิตเขา เขายิ้มแบบนี้บ่อยมาก…และยิ้มให้กับตัวเองซะด้วย…
คนอย่างบยอน แบคฮยอนนี่…น่าสมเพชนะ…โง่ด้วย…
โดนแฟนคลับไล่ให้ออกจากวง…โดนทำร้าย…โดนพักงาน…’แฟน’ที่เพิ่งคบก็เพิ่งมารู้ว่าความจริงเลวร้ายขนาดไหน…แถมตอนนี้ก็เป็นบ้าไปแล้ว…’คนที่รัก’ก็หนีหายไป…
และสาเหตุทั้งหมด…มาจากตัวเขาเขาเองซะด้วย…
น่าสมเพชมากนะ…ว่ามั้ยล่ะ?
6/10/2557
ได้อัพซักทีหลังจากที่คอมเจ๊ง กราบขอบคุณผู้ที่ทำให้หนูได้อัพงามๆสักสองทีค่ะ
3/10/2557
ครบร้อบเปอร์แล้วววว TT น้ำตาไรท์จะไหลเป็นสายเลือดละเนี่ย จิบ้าตาย คือสงสารแบคจริงๆ แต่ไรท์สงสารตัวเองมากกว่า ทำไมครึ่งหลังมันยาวขนาดนี้! อ่านให้จุใจไปเลยนะ ไรท์จัดเต็มต้อนรับปิดเทอม!
แล้วก็ใครปิดเทอมขอให้เที่ยวให้สนุกนะะะะะ จุ๊บๆ!
26/09/2557
อะเฮือกกกก! สอบเสร็จแล้ววววว! ณจุดจุดนี้ไรท์ดีใจจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ออกแล้วค่ะ TT ดีใจมว๊ากกก! ดีใจกับทุกคนที่สอบเสร็จแล้วนะคะ ขอให้ได้คะแนนดีๆกันนะงับบ
ตอนนี้ไรท์ว่ามันแต่งยากกว่าทุกตอนเลยเพราะไรท์ไม่รู้จะบรรยายยังไงให้มันเป็นไปตามที่ไรท์ต้องการ แต่ไปๆมาๆก็ออกมาเป็นแบบนี้แหละ คือครึ่งหลังอ่ะ ไรท์แบบเครียดมากเพราะแบคโดนน็อคเลยค่ะ แอบสปอยล์ เดี๋ยวมาต่อนะคะ จุ๊บๆ
ความคิดเห็น