The Last Wish ความปรารถนาสุดท้าย (HunHan)

ลำดับตอนที่ #2 : The Last Wish #1

 



 

ความปรารถนาสุดท้าย....

ที่ทำให้เขาต้องกลับมา

ความปรารถนาสุดท้าย....

ที่ขาดหายไปจากความทรงจำ

ความปรารถนาสุดท้าย....

ที่ต้องทำให้สำเร็จ

แม้ว่าเขา....

จะไม่มีตัวตนอยู่...ก็ตาม

          "ซ้ายๆ นั่นแหละ! ตรงเลยๆ สะกัดไว้! อีกนิดเดียว หลบข้างเลย! เลี้ยงไว้ๆ..เยส!!!" เสียงตะโกนจากบนแสตนด์เชียร์ของหนุ่มหล่อคนหนึ่งที่ดังออกมาจากข้างสนามพร้อมกับกองเชียร์คนอื่นๆ สายตาของเขาจับจ้องไปยังดวงหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยหยาดเหงื่อจากการแข่งขัน ลูกกลมๆที่กลิ้งไปตามพื้นหญ้า ได้ถูกยิงเข้าประตูพร้อมกับเสียงนกหวีดหมดเวลาที่ตามมา

          "3-2 เกือบไปนะลู่หาน"ไคทีี่ยืนอยู่ข้างสนามเดินเข้ามาโอบคอเพื่อนรักผู้ที่เป็นคนยิงลูกสุดท้ายและคว้าชัยให้กับทีม

          "เกือบๆ แต่ก็ไม่แพ้ใช่มั้ยล่ะ"คนตัวเล็กหันมายักคิ้วกวนๆ จนทำให้เพื่อนตัวดำที่อยู่ข้างๆอดหมั่นไส้ไม่ได้ มือหนายกขึ้นมาบีบเข้าที่จมูกเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว

          "โอ๊ยยย ไอ้บ้ากำจง ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าไม่ปล่อย ฉันยุให้คยองซูหนีไปอยู่กับคนอื่นจริงๆด้วย" ร่างเล็กงัดเอาไม้ตายออกมาใช้ ซึ่งผลก็ออกมาตามที่เขาคาดเอาไว้

          "เฮ้ย! ลู่หานขู่แบบนี้ ขี้โกงชัดๆ"ไคเอ่ยออกมาพร้อมกับทำหน้ายู่ ใครจะยอมให้ตัวเล็กของเขาไปอยู่กับคนอื่นกัน

          "ล้อเล่นน่า แต่ถ้านายยังแกล้งฉันอยู่ ก็...ไม่แน่นะ"อีกฝ่ายตอบ โดยไม่ลืมรอยยิ้มที่แสดงถึงชัยชนะอย่างชัดเจน

          "ชิ! งอนแล้ว ไปหาตัวเล็กดีกว่า"ไคเดินหนีออกไป ทิ้งให้ลู่หานยืนขำกับผลงานของเขาอยู่คนเดียว

          "ไม่ดีเลยนะ เอาแฟนคนอื่นมาแกล้งแบบนี้เนี่ย"หนุ่มหล่อที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่บนแสตนด์ พูดขึ้นกับตัวเอง พร้อมกับแอบหัวเราะเบาๆในลำคอ

          "เฮ้อ~ ไปอาบน้ำดีกว่า เหนียวตัวไปหมดแล้ว"ร่างเล็กเดินกลับไปที่ม้านั่ง เพื่อหยิบสัมภาระของตัวเอง แต่อยู่ดีๆดวงตาของเขาก็หันไปมองยังที่ๆนึง

...ที่ๆนึง บนแสตนด์เชียร์

เมื่อรู้สึกตัว ลู่หานก็รีบสะบัดหน้าเรียกสติของเขากลับมา

          "ก็แค่แสตนด์ธรรมดา เราจะสนใจทำไมนะ" ร่างบางพูดกับตัวเอง ก่อนจะเดินไปทางห้องอาบน้ำ เพื่อชำระล้างกายของเขา

          เด็กหนุ่มที่ยืนดูอยู่ ตกใจเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้ากลับมาเป็นอารมณ์เดิม รอยยิ้มเบาๆถูกระบายขึ้นบนใบหน้า ขัดกับสายตาที่แสดงออกมาถึงความเจ็บปวด ปากที่ถูกประดับด้วยรอยยิ้ม เอื้อนเอ่ยชื่อคนๆหนึ่งด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถบอกได้

          "เสี่ยวลู่..."

Luhan part

          ลู่หานกลับมาที่ห้องพักในช่วงค่ำหลังจากไปฉลองกับบรรดาเพื่อนๆ ไฟในห้องถูกเปิดขึ้น เขาค่อยๆก้าวเข้าไปในห้องพร้อมกับประตูที่ปิดเข้ามา ความเงียบและความเหงาที่คลืบคลานเข้ามาจนทำให้ลู่หานอดคิดถึงใครบางคน ใครบางคนที่เขา....รัก

          'เสี่ยวลู่ เย็นนี้จะกินอะไรดี สปาเก็ตตี้มั้ย'

          'ก็ได้ เอาคาโบนาร่านะ'

          'คาโบนาร่าอีกแล้วเหรอ จะไม่เปลี่ยนบ้างรึไง'

          'ก็เราชอบนี่นา งั้นไม่เอาก็ได้ เชอะ'

          'ก็ได้ๆอย่างอนสิครับเสี่ยวลู่คนดี'

          'ม...ไม่ได้งอนซะหน่อย เอาหน้าออกไปไกลๆเลยนะ!'

          'ฟอดด~ ก็ได้ครับ งั้นผมไปทำอาหารก่อนนะ'

          'น..นี่! กลับมาเดี๋ยวนี้้เลยนะ อย่าหนีสิ เซฮุน!'

          "เซฮุน..."

          ภาพตอนที่เขากับคนรักกำลัง หัวเราะด้วยกัน ไหลเข้ามาในหัว เรียวปากบางเม้มลงช้าๆ ในใจรู้สึกเจ็บเหมือนมีเข็มเล่มเล็กเล่มน้อย ค่อยๆเเทงเข้ามาทีละเล่มๆ

          ลู่หานหลับตาลงเบาๆ เพื่อเรียกสติ. ก่อนจะเดินหมุนตัวกลับไปที่ห้องนอน ภายในห้องนอนโทนสีขาวดำประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์มีสไตล์ เขามองไปยังภาพรอยยิ้มของเขาและคนรักที่ถูกแขวนอยู่บนผนังก่อนที่ความทรงจำจะไหลเข้ามาอีกครั้ง

          'จะแขวนรูปไว้ทำไมล่ะ ถ้าคนอื่นมาเห็นล่ะก็ คง อายแย่เลย'

          'ไม่เห็นจะต้องอายเลย น่าภูมิใจออก'

          'น่าภูมิใจตรงไหน ภาพเรายิ้มเนี่ยนะ?'

          'ก็น่าภูมิใจที่ว่า เซฮุนคนนี้ ทำให้เสี่ยวลู่ยิ้มกว้างได้ขนาดนี้ไง'

          'ก็แค่ยิ้มเอง ไม่เห็นจะแปลกเลย'

          'ไม่แปลกหรอก แต่ทุกๆรอยยิ้มของเสี่ยวลู่น่ะเป็นเหมือนสมบัติล้ำค่าของผมเลยยังไงล่ะ'

          'เป็นสมบัติ??  งงอะ?'

          'เสี่ยวลู่ซื่อบื้อ'

          'ว่าเราหรอ!'

          'เปล่า~ ผมพูดว่าเสี่ยวลู่น่ารักต่างหาก'

          'เชื่อก็แย่แล้ว'

          น้ำตารื้นขึ้นมาบนขอบตากลมน้อยๆ เขาเดินไปนั่งที่เตียงเดี่ยวซึ่งมีไว้สำหรับสองคน ตาแอบเหล่ไปมองข้างๆเผื่อว่าจะเห็นภาพคนรักกำลังเล่นโทรศัพท์อยู่เหมือนเก่า แต่ภาพที่ปรากฏออกมาก็มีเพียงแต่ความว่างเปล่า

          'เล่นโทรศัพท์ทั้งวันอะ'

          '...'

          'อย่ามัวแต่เล่นสิ ตอบกันหน่อย'

          '...'

          'เซฮุนนา~'

          '...'

          'ย๊า~เล่นอะไรอยู่เอามาดูเดี๋ยวนี้เลย!'

          'เฮ้ย! เสี่ยวลู่เอาคืนมาเดี๋ยวนี้'

          'ไม่คืน! ไหนดูหน่อยทำอะไรอยู่'

          'ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอกเสี่ยวลู่...เอาคืนมาเถอะ'

          'ยิ่งต้องดูใหญ่เลย! ไหนๆๆ......เอ๊ะ?..ปฏิบัติการกินกวางโต้รุ่ง?'

          'อ..เอ่อ...คือ....'

          'ข้อหนึ่ง...ต้องรอให้กวางน้อยหลับก่อน ไม่งั้นกวางน้อยอาจจะขัดขืนได้'

          'อ่า....'

          'ข้อสอง...ต้องทำให้กวางน้อยคล้อยตามทีละนิด อย่างช้าๆ(ช่วงแรกๆอาจขัดขืนแต่หลังๆจะง่ายขึ้น)'

          'ส...เสี่ยวลู่'

          'ข้อสาม...ถ้าจะให้โต้รุ่ง วันนั้นจะต้องให้กวางน้อยกินข้าวเยอะๆจะได้มีแรง ไม่งั้นอาจจะฟุบหลับไปก่อน'

          'อ่า...มันคือวิธีดักจับกวางในป่าน่ะ'

          'ข้อสี่ ระหว่างกิน กวางน้อยจะเซ็กซี่มากกกก'

          'เนื้อ กวางกับเป๊ปซี่กำลังอร่อยน่ะ'

          'ข้อสุดท้าย การกินครั้งหน้า จะต้องให้กวางน้อย ....ออนท็อปให้ได้..'

          'อ่า...คือ'

            'เซฮุนนา~ ที่นั่งจ้องอยู่คือnoteอันนี้เหรอ~'

            'เอ่อ...คือ...ก็'

            'ใช่สินะ...'

            'อืม....'

            'งั้น......คืนนี้นอนนอกห้อง!!!'

            'ย๊า!  เสี่ยวลู่จะใจร้ายกับผมขนาดนี้เลยเหรอ'

            'ใช่!'

            'งั้นคืนนี้ผมต้องนอนนอกห้องจริงๆหรอ'

            'จริงสิ!'

            'งั้น...'

            'ท....ทำไมนายทำหน้าตาแบบนั้น'

            'ถ้าคืนนี้ผมต้องนอนข้างนอกจริงๆ ตอนนี้ผมก็....'

            'อ...อะไร'

            'ตอนนี้ผมก็ขอกินกวางให้เต็มที่ก่อนละกัน!'

            "เฮ้อ~ตอนนั้นนี่แทบแย่เลยนะเนี่ย" คนตัวเล็กหัวเราะเบาๆ ในขณะนั้นเองเขาก็รู้สึกหยาดน้ำอุ่นๆที่ไหลผ่านแก้มของเขาลงมา

                ภาพคนรักของผมที่เคยอยู่ในห้องนี้ หลั่งไหลเข้ามาในสมองของลู่หาน ทุกๆที่ในห้องนี้ล้วนมีความทรงจำของเขากับเซฮุนทั้งหมด

            "เซฮุน..เซฮุนกลับมาหาเสี่ยวลู่...ได้มั้ย" เสียงเล็กที่พูดพร้อมกับเสียงสะอื้นที่ดังขึ้น น้ำตาค่อยๆไหลลงมาจากดวงตาทีละน้อย ใบหน้าหวานที่เคยมีแต่รอยยิ้ม ตอนนี้กลับเศร้าลงจนน่าใจหาย

            "เสี่ยวลู่....."เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น เด็กหนุ่มหล่อที่ยืนดูเขาอยู่ตั้งแต่กลับมาที่ห้อง พูดออกมาเสียงสั่น มือหนาเคลื่อนไปหมายจะปาดน้ำตาออกจากใบหน้าหวาน

            "เซฮุน...ฮึก..เสี่ยวลู่....ฮึก..ขอโทษ"

                มือหนาชะงักก่อนจะค่อยๆลดลงไปยังข้างตัวเช่นเดิม ตาที่เริ่มมองไม่เห็นเพราะมีม่านน้ำตามาบัง ใบหน้าหล่อเงยขึ้นไปมองเพดาน หวังจะให้น้ำตาไหลกลับเข้าไปในดวงตา

            "เสี่ยวลู่...ฮึก..คิดถึง..เซฮุน"

                เมื่อคำสุดท้ายของคนตัวเล็กจบลง คนที่เงยหน้าอยู่ก็ไม่อาจทนได้อีกต่อไป น้ำตาที่พยายามซ่อนเอาไว้ก็ได้ไหลท่วมออกมา คนตัวสูงรู้สึกโกรธกับความอ่อนแอของตัวเอง วงแขนกว้างที่อยากจะกอดปลอบให้หายเศร้า มือหนาที่อยากจะยกไปปาดน้ำตาให้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาจะสามารถทำให้คนตัวเล็กหยุดร้องได้ เขาก็ไม่สามารถทำได้เลยซักอย่างเดียว  เขาทำได้แค่เพียงมองและหวังว่าคนตัวเล็กจะผ่านคืนนี้ไปได้เท่านั้น

            "เสี่ยวลู่...หยุดร้องไห้เถอะนะ"เสียงติดทุ้มเปล่งออกมาหวังว่าคนตัวเล็กจะดีขึ้น แต่มันก็ไม่ทำให้้อีกฝ่ายร้องไห้น้อยลงได้เลย

            "ฮึก.....เซฮุน...ฮึก...เสี่ยวลู่...อยากเจอเซฮุน...ฮึก"

            "เสี่ยวลู่ได้ยินฉันมั้ย...ฉัน..อยู่ตรงนี้" เสียงทุ้มเอ่ยต่อ เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของคนๆนี้ ย้ำตาของคนตัวเล็กเป็นเหมือนมีดที่กรีดลงมาบนหัวใจ ทั้งเจ็บปวดและทรมาน...

                แต่ก็ไม่ได้ผล ร่างเล็กยังคงร้องไห้อยู่เหมือนเดิม น้ำตาที่ยังคงไหลออกมาเหมือนกับว่าไม่มีเขาอยู่....

                เหมือน...เขาไม่มีตัวตนอยู่

                คนตัวสูงรู้ดี ใช่...เขารู้ทุกอย่าง เขารู้ว่าไม่มีใครเห็นเขา ไม่มีใครรู้สึกถึงเขา ไม่มีใครจับต้องตัวเขาได้ ไม่มีใครยิ้มให้เขาเหมือนแต่ก่อนได้อีก

            ...ทุกๆอย่างจะไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิม....

                เพราะว่า...

                โอ เซฮุน คนนี้...

                ได้'ตาย'ไปแล้ว

 
       

         #TLW

:)  Shalunla