นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
เสี้ยวหนึ่งของความทรงจำ(น้ำตาเทียน)
"เรามักจะสรรเสริญความดีของคนตาย แต่หลงลืมความหมายของคนตายทั้งเป็น" ความทรงจำของเด็กหนุ่มที่เหลือเพียงเศษเสี้ยว ปมที่ซุกซ่อนอยู่ในศูนย์วิจัยโรคระบาด สงครามและการยอมอุทิศที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน
ผู้เข้าชมรวม
79
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
79
หมวด : วิทยาศาสตร์
อัปเดตล่าสุด : 17 เม.ย. 63 / 10:54 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
สายาแห่วามเป็นเ็อผมมอรไปยัระานที่เ็มไป้วยผลารทลอ ้ายมือือสูรเมีที่ถูเียนอย่ายุ่เหยิ ทุนเพ่มอมัน้วยวามเร่รึม่อนะลบนระาษสีน้ำาลแ่ ผมเหลือบไปมอัวหนัสือบนระาษอายที่นั่อยู่ทา้านวา
“พ่อไม่เบื่อเหรอรับ ที่้ออ่านอะไรที่มันับ้อนแบบนี้ ” ผมถาม้วยวามสสัย
“เวลาและิวิาอลูะอบำถามนี้เอ” พ่ออบอย่าทันที านั้นึูมือผมเินผ่านระานออาห้อนี้ไป
แสาหน้า่าลอผ่านประูทอเป็นเายาววาทาเิน เมื่อปลายเท้าอพ่อรับเาเา็หยุนิ่ ถอนลมหายใถี่ๆพลาลาผมเ้าไปในห้อามแสนั้น วินาทีแรผมเห็นหลอทลอหลาสีสันวาอยู่บนโ๊ะ บ้า็มีวันลอยบนผิวหน้าาๆ บ้า็เือปุๆลอเวลา นอามีบีเอร์และวโหลมามายที่วาเรียราย
สาวผมยาวประบ่านหนึ่โอรวอย่าไม่ลละ อาเป็นเพราะอนิ้วอหล่อนพุพอนแ่ำ พ่อโน้มัวลระิบผมเบาๆว่านั่นือโรหิมะั พ่อ่อยๆัรีมาวๆาบีเอร์ป้ายามอนิ้วอหล่อน เวลาผ่านไปเพียรู่หนึ่แผล็ทุเลาแล้วเริ่มเล็ลามลำับ อนนั้นเอที่ทำให้ผมาบึ้ถึำว่า “วิทยาศาสร์”
พ่อสวมแว่นาและถุมือให้ผม่อนะพาเ้าไปอีห้อปิบัิารหนึ่ ลัษะภายใน่าาห้อที่แล้วโยสิ้ นเิ บรรยาาศเป็นห้อปิทุ้าน รลาห้อมีล่อเหล็ที่่อสายทั่วทุมุมห้อวาอยู่บนานเหล็ ถัมาเป็นอมพิวเอร์ายภาพไอะแรมระบบารทำาน
พ่อับนิ้วอผมิ้มลบนแป้นพิมพ์เบาๆ ทันในั้นน้ำสปร็ไหลผ่านไปามเส้นทาเรื่อยๆ แล้วหยุลในล่อเหล็นาให่ที่สะเทือนเป็นัหวะ พ่อยนิ้วอผมสัมผัสแป้นพิมพ์อีรั้หนึ่ หยน้ำ่อยๆถูลั่นออมานสะอาใสอย่าน่าเหลือเื่อ ระบบนี้เรียว่า “เรื่อรอน้ำสะอา” ว่าันว่า “พลโทอิิอิ” ผู้ิ้นระบบนี้ไ้รับารยย่อาท่านัพรริแห่ี่ปุ่นเลยทีเียว ้วยเหุที่ว่าเรื่อรอน้ำสะอาสามารถลั่นปัสสาวะให้ลายเป็นน้ำื่มสะอาไ้
“แล้ววามมื่นที่่อนอยู่ภายในล่ะ ?”
หลัาประสบาร์รั้นั้นผมไ้มีโอาสูารทำานอพ่อในศูนย์วิัยโรระบาและพันาน้ำสะอาอีหลาย่อหลายรั้ แม้ว่าทุๆรั้ผมแทบะไม่ไ้รับวามรู้ทาทฤษีเลยแม้แ่น้อย แ่มันลับทำให้ผมเ้าใวามเป็นวิทยาศาสร์มาึ้น
เมหมอปลุมฟาฟ้านมืสนิท สาสายฝนระหน่ำลทั่วโราน หยน้ำระทบพื้นอนรี ระเ็นโนาอผมนรู้สึแะๆ ร่าายอันบอบบาในวัยสิบสอเปียโไปทั้ัว
ผมรีบวิ่เ้าไปหลบฝนในอาารหลัให่ที่่อน้าทรุโทรม ป้ายอาารำับ้วยำว่า “731 unit” ที่แห่นี้เอที่เป็นุเริ่ม้นอวามพลิผัน เพราะสอปีที่ผ่านมาพ่อไม่เยพาผมมาอาารแห่นี้เลยแม้แ่รั้เียว ทำไมัน?
น้ำฝนเาะร่ออนรีนร่อน ในร่ออนรีมีเลือาๆละลายปนับน้ำที่ัอยู่ภายใน สายาอผมพิาราัวอาาร่อนสะุอะไรบาอย่า ผมพยายามเพ่มอมัน้วยวามสสัย ผมึัสินใเินามทาเ้าสู่ัวอาารทันที
ไม่…เป็นไปไม่ไ้!
ายผมน้ำาลร่าายูบผอม บนหน้าท้ออเาเ็มไป้วยบาแผลารอยมี เาวามือลบนพื้นแล้วพยายามลาร่าอันเหี่ยวย่นืบลานเ้ามาแทบเท้าผม ัวผมสั่นระริ ร่าายมันยับไม่ไหว ไ้เพียแ่สบวามหวาลัวปนยะแย มอายนนั้นประนมมือราบลบนแผ่นเท้าอันอ่อนนุ่ม
“ปล่อย…ปล่อยันไปเถอะ” เาพูแผ่วๆ้วยสำเนียีน
ประโยสั้นๆอายร่าผอมล้ายับไม้หน้าสามที่ฟาหัวผมอย่าั น้ำาอผมไหลอาบแ้ม ไม่รู้ว่านั่นือวามลัวหรือวามสสารันแน่ เามอาผมราวับำลัอีวิายมบาลในวาระสุท้าย
มันเิอะไรึ้น? ทำไมร่าายอเาึูทรมานเ่นนี้ ? แล้วทำไมเา้ออร้อีวิาเ็ัวเล็ๆอย่าผม? ผม้อทำอย่าไร?
“ไอ้เ็นั่นเป็นใร!” นายแพทย์นหนึ่ะโนถามะที่วามิอผมำลัฟุ้่านไปหม
“อ๋อ นั่นือลูอท่านยามาโะ” นายแพทย์อีนอบ
เมื่อทราบำอบแพทย์ทั้สอรีบรูเ้ามาอุ้มร่าอผมออไปาอาาร 731 อย่ารวเร็ว แม้ว่าผมะออแริ้นเท่าไหร่็้านำลัอายรร์สอนไม่ไหว ภาพสุท้ายที่ผมเห็นในวันนั้น ือ ายราำลัปาน้ำาที่ึมออมาอย่า้าๆแล้ว่อยๆประนมมือราบลบนพื้นอาารเป็นารอ้อนวอน
บทเรียนในวันฝนพรำสอนให้ผมรู้ว่าศูนย์วิัยอพ่อยัมีโลใบใหม่ที่พ่อไม่เยล่าวถึ โลทีุ่รุ่นไป้วยลิ่นอายแห่วามน่าสยสยอ ผมใ้เวลาหลายเือนเพื่อวาแผนสืบ้นเรื่อราว่าๆในโราน 731 และแล้วโอาส็มาถึ…
วันเม่าเผาผุอย่าุรุ่น
ลบฝุ่นลอยวนบนเิผา
แล้วแผ่่านผ่านแสแรอัรา
เป็นท้อฟ้าุ่นััสีราม
วันโมไปทั่วยอไม้่อนะลอยสู่ท้อฟ้าเป็นสีเทาสนิท หมุนวนทั่วอาาศแล้วแผ่่านออเป็นสาย ลิ่นอมันล้ายาวเลือถูแผเผา ภาพเบื้อล่าือึน้อยให่ที่้อนสลับันบบั้นออวันนั้น ผมเินลัเลาะไปามอึเป็นเวลาว่าหลายั่วโมเพื่อามหาที่มาอมวลวันอันมหาศาลระหว่าทานายแพทย์แ่ายมิิเินผ่านมาพบผมโยบัเอิ
“หนูมาทำอะไรที่นี่” เสียห้าวๆที่ลอผ่านหน้าาอนามัยทำผมสะุ้
“เอ่อ…พลโทอิิอิให้ผมมารว…ท่อนุรับ” ใ่แล้ว! ำว่าท่อนุเป็นรหัสลับสำัในหน่วยปิบัิารนี้ ผมไ้ยินแว่วๆมาเมื่ออนที่พ่อวิัยยารัษาโริฟิลิสในห้อทลอ แม้ว่าะไม่รู้วามหมายแ่มัน็เป็นใบเบิทาที่ีสำหรับาร้นหาำอบ่อานี้
ผมเร่ฝีเท้านระทั่ถึที่หมาย ้นออมวลวันเหล่านั้นือเถ้าถ่านอศพที่ถูวา้อนันแล้วุไฟเผา บาศพ็มีเลือโร่า บาราย็เส้นเอ็นาเป็นเส้น หรืออาสรุปไ้ว่า ไม่มีศพไหนายีเลย็ว่าไ้ ผมไ้แ่ยืนอาลัยร่าไร้วิานับพัน้วยวามโศเศร้า
“ศพเหล่านี้มาาไหน?”
นั่นือโรเลื่อยที่อยู่ถัาอาศพมาประมาสอเมร มีลัษะเป็นลานว้าๆลุม้วยหลัาสัะสี ายร่าท้วมนหนึ่ถูรึแนาไว้บนเีย้วยวามสบ านั้นไม่นานเลื่อยนาให่็เลื่อนที่ลมาัาอเาอย่า้าๆแ่แหลมม เมื่อเนื้อสัมผัสับมมีายร่าท้วม็รีร้อสุเสีย ปาเปิว้า ัวสั่นระริ เหื่อออทั่วร่า
เสียอเาหยุลเมื่อาถูแยออาร่าายโยสิ้นเิ แพทย์ไ้ยาสอ้าอเาวา สลับันแล้ว่อลับไปใหม่ แน่นอนว่าธรรมาิอร่าายะไม่ยอมรับอวัยวะใหม่้วยวิธีาร่อแบบนี้ ายนนั้นึรอมใายในที่สุ นี่สินะที่มาอำว่า “ท่อนุ”
มอไป้านบนมีโรเหล็ั้นหลัาที่ถูพัน้วยเือไว้อย่าับ้อน แพทย์นหนึ่นำปลายเือที่ห้อยระโยระยาผูับ้อเท้าอเลยสาวร่าเล็ เพียั่วรู่ แพทย์นนั้น็สลัมือออาเือ ปล่อยสาวน้อยทุรนทุรายลาอาาศเป็นเวลาสอนาทีสี่สิบหวินาที เาผลารทลอบนระาษที่เียนหัว้อว่า “ระยะเวลาในารเอาัวรออมนุษย์”
หลายวัน่อมาผมเห็นเลยนหนึ่วิ่หนีออาห้อทึบ้วยวามรวเร็ว แ่เนื่อ้วยฤทธิ์ยา ส่ผลให้เาอ่อนล้าเ็มที ใบหน้าูอิโรย เา้าวเท้าอย่าเื่อ้าและไม่เป็นัหวะ บารั้แทบะล้มลนอนราบับพื้น็มี ผมทนไม่ไหวรีบวิ่เ้าไปโอบแนประอร่าอเา เลยนนั้นมอหน้าผม้วยวามาบึ้ เาลูบหัวผมเบาๆอย่าเอ็นูและใ้่วเวลาสุท้ายอีวิเล่าทุอย่าให้ผมฟั
เลยนนี้ื่อว่า หลเิ ถูับมาเป็นเลยในราวที่ี่ปุ่นบุโมีแมนูเรีย เาเล่าว่าสถานที่แห่นี้ัั้ในนาม “ศูนย์วิัยโรระบาและพันาน้ำสะอา” แ่ในวามเป็นริใ้เป็นสถานที่ทลอโรหรืออาวุธีวภาพ่าๆ โยใ้นเป็นัวทลอและไม่มีารียาาใๆทั้สิ้น เนื่อาพลโทอิิอิเรว่ายาาอาทาให้ผลารทลอผิเพี้ยนไป ท่อนุทุท่อนึถูรีร่า ัอวัยวะ หรือแม้แ่ีสารพิษเ้าร่าายแบบสๆ ึมั่นใไ้ว่าไม่มีเลยนไหนสามารถมีีวิรอาที่นี่ไปไ้รวมถึหลเิ้วยเ่นัน
เาเป็นหนูทลอสารโพแทสเียมไยาไน์ ึ่มีผลเบื้อ้นทำให้ล้ามเนื้ออ่อนแร ลื่นไส้ อาเียน และทำลายระบบประสาทนเสียีวิในที่สุ ่อนะถูับมารมวันในห้อทึบหลเิไ้ยินนายแพทย์พูุยันว่า หาเลยินอาหารนอิ่มะเป็นารยื้อีวิไ้ระยะเวลาหนึ่ เนื่อาระเพาะอาหารมีรที่่วยย่อยอาหารอยู่ เาึทานอาหารนอิ่มและมีีวิรอนานว่านอื่นั่วเวลาหนึ่
หลัาหลเิระบายวามในใทั้หม เา็อาเียนอย่ารุนแร บริเวรอบปาเริ่มเป็นสีม่ว้ำ หอบหืราวับเสียโหยหวนอปีศา แล้วเอนายบไหล่อผม่อนะสิ้นใายในที่สุ หลเิไม่ใ่นแรที่ผมมีโอาสไ้เห็นวาระสุท้ายในีวิอเา ่อนหน้านี้เลย่าๆที่ถูโริฟิลิสหรืออหิวา์รุมเร้า็มีุบไม่่าัน นอนนี้ภาพายละรสยอวัที่ผ่านเ้ามาเป็นาๆเสียแทไปถึ้นบึ้อวามรู้สึ ราวับว่าสอปีแห่ารไ้เห็นวิทยาาร่าๆนั้น้อแลมาับีวิอเลยนับพันน นิยามอนัวิทยาศาสร์ ที่พ่อล่าวไว้วา่ “้อใ้เวลาและิวิา” ็เป็นเพียแ่เรื่ออุปโลน์ให้มันูีเท่านั้นเอ พ่อไม่เยมีิวิานัวิทยาศาสร์! พ่อไม่เยมีมนุษยธรรม!
“ลืมวามทรำเลวร้ายเหล่านี้”
ะนั่นือโรเลื่อยที่อยู่ถัาอาศพมาประมา 32 เมร ายำยำนหนึ่ถูรึแนาไว้บน
เีย้วยวามสบ เา…เอ่อ…เาถูเลื่อยนาให่บยี้้นาทั้สอ้านาสะบั้น านั้น …เอ่อ…
เา็ร้อนสุเสีย้วยวามเ็บปว
นั่นือโรเลื่อยที่อยู่ถัาอาศพมาประมา 16 เมร าย…เอ่อ…ผมำรูปร่าอเาไม่ไ้
เาถูรึแนาไว้บนเีย้วยวามสบ เา…เอ่อ…เาถูเลื่อยนาให่บยี้้นาทั้สอ้าน
าสะบั้น ไม่สิ!เาแ่ถูมีรี้นาเท่านั้นเอ านั้น…เอ่อ…เา็ร้อออมาสุเสีย ไม่! เาไม่ไ้
ร้อ
นั่นือ… นั่นือที่ไหน? ผมเห็นายนหนึ่นอนนิ่อยู่บนเีย ไม่ใ่สิ! เาำลันั่หรือเาำลัทำอะไร? เิอะไรึ้น? ทำไมผมไม่เห็นอะไรเลย?
หลเิเป็นหนูทลอสารโพแทสเียมไยาไน์ เาวิ่หนีออาห้อทึบ้วยวามรวเร็ว ทำให้ปริมาสารพิษยัเ้าสู่ร่าายไม่มานั เาเียเวลาทุนาที่อนายเล่าเรื่อราวทั้หมให้ผมฟันระทั่นอนสิ้นใลบนัอผม
หลเิเป็นหนูทลอสารโพแทส…เียม…ไยาไน์ เาวิ่หนีออา…ที่ไหนสัที่หนึ่้วยท่าทีไม่เร่รีบ เา…เอ่อ…เียเวลา่อนายเล่าเรื่อราวทั้หมให้ผมฟั นระทั่…เอ่อ….เาเินาไปอย่าร่าเริ
เาื่อ…ผมลืมไปแล้ว เาเล่าว่านเป็นเหยื่อ …เหยื่อ อะไร? ใ่! มันเิอะไรึ้นับเา ทำไมวามทรำอผมเริ่มหายไป
“วามทรำลับมา”
ใ่!ผมำไ้แล้ว ผมื่อ “ทาเิ ” ลูายอนายแพทย์ยามาโะ เหุาร์เริ่ม้นาที่พ่อพาผมมาูวิทยาารทาวิทยาศาสร์ เมื่อสอปี่อน อนนี้ผมพบับโลใบใหม่ที่พ่อไม่เยพูถึ มันือโลแห่วามั่วร้าย โลแห่วามเลวทราม ภาพวามายอเลยนแล้วนเล่ายัอย้ำวามทรำอผมอยู่ลอเวลา
่อาวันนั้นผมเล่าสิ่ที่พบเห็นในห้อปิบัิาร 731 ให้พ่อฟั เพื่อเป็นารย้ำเือนว่าหน่วยานนี้โหร้ายว่าที่พ่อรู้ั ผมรบเร้าให้พ่อเ็บ้าวอหนีออาที่นี่โย่วน แ่แน่นอนว่าพ่อไม่้อารเ่นนั้น เพราะแพทย์ผู้ทำานในหน่วยนี้ะไ้รับสวัสิารที่ีว่าแพทย์ทั่วไป
เมื่อนปัาผมู่พ่อว่าะนำวามลับอหน่วยานนี้ไปประาศให้ประานทั่วทุนรู้ พ่อึยินยอมะหนีออไปแ่มีเื่อนไ็ือ “อวิัยอาวุธีวภาพเป็นรั้สุท้าย” ารทลอรั้นี้มีเลยยี่สิบว่านยืนเรียแถวหน้าระาน่อัน พลโทอิิอิบัับให้ทุนอ้าปานสุราม านั้นโปรยสารพิษมาาท้อฟ้าให้ฟุ้ระายทั่วอาาศ แล้วเ้าสู่ร่าายเลยทาปาและลมหายใ
ในระหว่านั้นลมลับเปลี่ยนทิศมาเป็นฝั่ร้าม สารแอนแทร์ในอาาศม้วนัวบนอาาศ่อนะพุ่รไปยันายแพทย์และเหล่าทหาร ฝูทหารบริเวนั้นแื่นวิ่หนีอย่าพลุพล่าน แน่นอนว่าวามรุนแรอสารพิษและวามเร็วอลมย่อมเร็วว่าฝีเท้าอน ทหารและแพทย์ำนวนหนึ่พันเ็ร้อยนายึถูแอนแทร์ทำลายอย่าเียบพลันและระอัเลือายในทันที หนึ่ในนั้นือ “ท่านยามาโะ” พ่ออผมเอ
นี่ือบาแผลฝัลึที่สุในหัวใอเ็วัยสิบสอปี ถ้าผมสามารถ่อรอให้พ่อหยุทำานรั้สุท้ายไ้ วันนี้ร่าายอันสูให่และอบอุ่นอพ่อะนั่อยู่้าๆเพื่อรออบำถามอผมเหมือนแ่่อน
ามรสุมอันเลวร้ายในรั้นั้นผม้อลุ้มลั่อยู่หลายวัน ึถูส่ัวมาบำบัอาารทาิับหมอฮิโริ ุหมอสัาับผมว่าะั้โปรแรมลบวามทรำเลวร้ายทุอย่าออไปให้ ผมรู้สึประทับใในัวหมอฮิโริอย่าบอไม่ถู เา่วยเหลือผมทั้ที่เราสอนไม่เยรู้ัันมา่อน
แ่…ทำไมผมยัำเรื่อราวอพ่อไ้?
“ห้า สี่ สาม สอ หนึ่ ื่นาิใ้ สำนึ บันี้”
ผมื่นึ้นาวามฝันบนเียสีาวสะอา รู้สึราวับว่าเพิ่ผ่านเหุาร์ทุอย่ามาไม่นานนั เห็นหมอฮิโริำลับันทึอะไรบาอย่าบนสมุอเา
“ุหมอเียนอะไรรับ” ผมถามในะที่เาำลัเียนอย่าะมัเม้น
“ปะ….เปล่าๆ” เาอบอย่ามีพิรุธ
ผมโน้มัวึ้นนั่บนเียแล้วว้าระาษแผ่นนั้นอย่ารวเร็ว นมุมวาล่าอระาษาเพราะแรึที่้านับแรปาา บนระาษแผ่นนั้นเ็มไป้วยวิทยาาร่าๆที่ผมเล่าออมา พร้อมับสูรทาเมีอีมามาย บรรทัสุท้ายเป็น้อสรุปอสารแอนแทร์ที่ยัเว้นว่าอยู่
“หมอหัหลัผมเหรอ!” ผมวาึ้น
“เปล่า ใเย็นๆ่อน”
“ผมอุส่าห์ไว้วาใให้หมอบำบัวามทรำอผม แ่หมอลับรื้อฟื้นมันึ้นมาเพื่อเอาทฤษีเหล่านี้ไปนี่นะ” ผมำมือที่ำลัเปียื้น้วยเหื่อไว้แน่น
“าิอหมอือเลยในเหุาร์นี้ เาถูทาแอนแทร์ไว้บนผิวหนัเพื่อทสอบวามรุนแรอโร แ่เนื่อ้วยภูมิ้านทานที่่อน้าีเาึมีีวิอยู่ไ้ท่ามลาุ่มที่เ็มไปทั้ัว” หมอพยายามอธิบาย
ผมไม่สนใำอธิบายหรือำแ้ัวใๆทั้สิ้น ยหมัที่ำอยู่แน่น่อยหน้าอหมอ ผมรีบระโลาเียแล้วหยิบมีาโ๊ะหมายะเอาีวิหมอให้ไ้ นาทีนั้นหมอว้ามีมาป้อันัวเ่นัน ผมผลัมือไป้านหลั่อนะ้วแทแล้ววัมีฟาล้ำอีรั้ แ่หมอ็สามารถยมี้านแรมีอผมไว้ไ้
“ีวิอยามาโะือีวิที่ายไปแล้ว ส่วนาิอหมอเายั้อหายใอยู่ ารลืมนายับารรัษานเป็นอะไรสำัว่าัน” หมอเน้นเสียหนั
ผมวัมีเป็นวลมแล้วปาออไปในแนวร แ่หมอฮิโริ็ยัหลบไ้เ่นเิม ัวมีลอยผ่านใบหน้าอันหยาบร้านอเาไปปับนำแพ ผมรีบสาวเท้าเพื่อะวิ่ไปหยิบมีเล่มนั้น แ่หมอฮิโรินั้นไ้าแนูมีััวผมเอาไว้
“หนูเ้าใำว่าวิทยาศาสร์ีแ่ไหน”
“อย่ามาหลอผม้วยำพูแบบเียวับที่พ่อผมเยทำ” ผมพูเสียแ็ “วิทยาศาสร์ ือารที่เราะ้อสูเสียเวลา ำลัาย ำลัใ หรือแม้แ่ีวิ เพื่อแลมาึ่วิทยาารในาร่วยเหลือมวลมนุษยาิ”
ผมหยุะัับประโยนี้ ำพูทุำวน้ำอยู่ในวัวนวามิเรื่อยๆ มันสะท้อนให้ผมรู้ว่า “ที่ผ่านมาผมิว่าพ่อใ้ำพูอันหรูหราเพื่อทาให้ผมรู้สึประทับใ แล้วแสวหาวามรู้ใหม่ๆโยาร่าผู้อื่นนสุท้ายพ่อ็้อบีวิเหมือนหมอูที่ายเพราะูนั้น ็ไม่ถูไม่ผิเสียทีเียว” พ่ออาะทำผิในารทลออย่าไร้มนุษยธรรม แ่พ่อยอมใ้ีวิเป็นเิมพันเพื่อแลับวิทยาาร่าๆ นั่นแหละที่เราเรียว่า “วิทยาศาสร์ ”
ผมัสินใทุ่มเทเวลาที่เหลือทั้ีวิ เพื่อิ้นและผลิยาที่มีส่วนผสมล้ายับเพนิิลินในปัุบัน เราเรียมันว่า “ATT731” โยใ้ในารยับยั้เื้อแอนแทร์ึ่เป็นแบทีเรีย โยยานินี้มีผล้าเียมาว่าเพนิิลินทั้้านวามปวเมื่อยและผื่นบริเวัว แ่ะไม่ส่ผล่อวามวิทาิ
แม้ว่า ATT731 ะถูสร้ามาอย่าไม่สมบูร์แบบแ่มัน็เป็น้าวแรที่ะทำให้ผู้มีหัวใวิทยาศาสร์ รุ่น่อๆไปทุ่มเท “เวลาและิวิา” อพวเาไปับารสรรสร้าศาสร์ ทฤษีและอ์วามรู้ใหม่ๆที่เป็นประโยน์่อส่วนรวม
ผมโน้มัวลเารพรูปอายผู้แสนอบอุ่น ื่อว่า “ยามาโะ” สุสานอผู้เสียีวิในสรามผมเื่อแล้วว่า “พ่อไม่เยโหผม”
ผลงานอื่นๆ ของ namtatian ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ namtatian
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น