หัวใจรักภูธร

ลำดับตอนที่ #4 : โชคชะตานำพา (3)

          

          ทันทีที่จอดจักรยานเรียบร้อย  หญิงสาวก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเพื่อนบ้านกำลังขนข้าว ขนของมากองไว้หน้าห้อง 

“พี่ดาวจะไปไหนเหรอคะ ทำไมขนของไปซะเยอะเลย” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องพักของสาวรุ่นพี่

“พี่จะกลับไปอยู่บ้าน ไม่อยากอยู่มันแล้วที่นี่มีแต่คนเฮงซวย” ดาวประกาย ซึ่งยังอยู่ในอารมณ์โกรธตอบเพื่อนบ้านสาว ขณะที่ลากกระเป๋าผ้าใบใหญ่โยนโครมลง ปราณปรียาถึงกับหน้าชากับคำว่าเฮงซวย จึงได้แต่ยืนเงียบ 

“โทษที พี่กำลังโมโห ไม่ได้ว่ากระต่ายนะ ว่าไอ้ผัวเฮงซวยของพี่ตะหาก” คนปากร้ายเพิ่งคิดได้จึงรีบพูดแก้ตัว  ปราณปรียาได้แต่ยิ้มแห้งๆ กลับไป แต่ก็พอจะรู้อยู่ว่าดาวประกายนั้น ปากคอเราะร้ายแค่ไหน 

“แล้วจ่าสมยศ รู้ยังคะว่าพี่ดาวจะกลับบ้าน” ถามด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ก็เห็นสองสามีภรรยาคู่นี้ทะเลาะกันประจำ

“มันจะรู้อะไร กว่าจะกลับบ้านก็คงพรุ่งนี้เช้านู่นหละ ดีแล้วสมน้ำหน้ามัน อยากเมาดีนักให้มันอยู่คนเดียวให้สมใจอยาก” แม้จะพูดแบบไม่ใยดีแต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าสามีน่าจะมาง้อตัวเองซะหน่อย

แม้ในใจจะนึกเป็นห่วงเพราะเมื่อตอนเช้ามืดเผลอทำรุนแรงเกินกว่าเหตุ  เนื่องจากโมโหที่เพื่อนโทรมาบอกว่าเห็นจ่าสมยศ กับผู้หญิงซ้อนท้ายมอเตอร์ไซด์กันออกมาจากโรงแรมม่านรูด  พอจ่าสมยศกลับมาจึงมีปากเสียงกัน และดาวประกายหยิบจานกระเบื้องที่อยู่ใกล้มือในตอนนั้น เขวี้ยงโดนหัวจ่าสมยศจนได้เลือด  ถึงจะสำนึกผิดแต่ก็ไม่มีโอกาสได้ขอโทษเพราะจ่าสมยศในเวลานั้นก็โมโหมากเช่นกัน พอคว้ารถได้ก็ขี่ออกไปทันที

ปราณปรียา พยายามเกลี้ยกล่อมให้ดาวประกายอยู่รอจ่าสมยศก่อน แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เห็นด้วยและยืนกรานจะกลับท่าเดียว หญิงสาวจึงทำได้เพียงขนของช่วย เมื่อรถกระบะรับจ้างวิ่งมาจอดที่หน้าบ้านพัก  จนดาวประกายขึ้นรถออกไป จึงเดินกลับมาที่ห้องของตน

พลันสายตาของหญิงสาวก็เหลือบไปเห็นรถมอเตอร์ไซด์บิ๊กไบด์สีดำสนิท จอดอยู่หน้าห้องพักซึ่งอยู่ถัดจากห้องของเธอไปหนึ่งคูหา  หญิงสาวรู้สึกคุ้นตากับรถคันนี้มากและเหตุการณ์เมื่อตอนเช้าก็ฉายซ้ำเข้ามาในความคิด

          ปราณปรียาเดินข้ามห้องพักที่ไม่มีคนอยู่ตรงไปยังห้องถัดไป เพื่อจะได้ดูเจ้ารถคันนั้นให้ชัดๆ ว่าเป็นคู่กรณีเมื่อตอนเช้าหรือไม่ และเมื่อเข้ามาดูใกล้ๆ ก็ยิ่งมั่นใจเพราะหญิงสาวจำเลขทะเบียนได้แม่นยำ

          “ชัวร์เลย เจอตัวแล้วไอ้เด็กแสบ ฮึ่ม...จะเอาคืนยังไงดีน้า” ปราณปรียา เดินกอดอก วนรอบรถคันนั้นไปมา พลางใช้ความคิดว่าจะแก้เผ็ดเจ้าของรถคันนี้ยังไงดี  เพราะจินตนาการไปว่าเจ้าของรถต้องเป็นเด็กแว้นแน่ๆ ในขณะที่เจ้าของรถกำลังยืนมองการกระทำนั้นอยู่บนชั้นสองของห้องพัก

          และแล้ว ภวินท์ ก็ต้องขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่าหญิงสาวผมยาวคนเมื่อเช้ากำลังปทุษร้ายเจ้าเพื่อนยากของเขาอยู่  ก่อนจะรีบสาวเท้าลงบันไดมาอย่างรวดเร็วเพื่อระงับเหตุ

          ขณะที่ ปราณปรียา กำลังใช้ลิปสติกสีแดงสดละเลงแต่งหน้า ทาปาก ให้เจ้ามอเตอร์ไซด์เคราะห์ร้ายคันนั้นอย่างเมามัน

          “ทำอะไรไม่ทราบ” ภวินท์ถามเสียงดังเกือบจะเป็นตะโกนทั้งที่ยังทำหน้าตาเฉย เมื่อลงมาเห็นสภาพของ “เจ้าเข้ม” เพื่อนคู่ทุกข์คู่ยาก  ส่งผลให้ผู้กำลังก่อการร้ายถึงกับตกใจจนทำของกลางร่วงหลุดจากมือ  กลิ้งไปตกอยู่แทบเท้าของชายหนุ่มผมยาวที่มองมาอย่างเอาเรื่อง

          “ฮะ...เอ่อ...ปะ..เปล่าทำ” ปราณปรียา ถึงกับติดอ่างเมื่อหันมาเผชิญหน้ากับเจ้าของเสียงห้าวทุ้ม พร้อมกับยกมือขึ้นโบกเป็นพัลวัน ส่วนขาก็ก้าวถอยหลังแต่ช้ากว่า เมื่อชายหนุ่มสาวเท้าเข้ามาใกล้พร้อมกับยึดข้อมือของผู้ต้องหาไว้

          “นี่ไง หลักฐานคาตา ทำความผิดซึ่งหน้ายังจะมาปฏิเสธอีก” ภวินท์ ยกมือของผู้ต้องหาหมาดๆ ขึ้นโชว์ให้เจ้าของดู ปราณปรียามองดูมือที่เปื้อนเปรอะไปด้วยลิปสติกสีแดงของตัวเอง แล้วก็ต้องหลับตาปี๋เมื่อชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนแทบจะสิงร่างเธออยู่แล้ว

          ฝ่ายผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ ได้แต่กลั้นยิ้มขำเมื่อเห็นใบหน้าแดงระเรื่อนั้น ในระยะใกล้เช่นนี้ทำให้เขาได้สังเกตหน้าตาของคู่กรณีชัดเจนขึ้น หญิงสาวมีผิวขาว หน้าตาสะอาดเกลี้ยงเกลา ดวงตากลมโต ขนตางอนยาวนั่น คงจะเป็นคนดื้อรั้นใช้ได้ทีเดียว

          “บอกมาซิ โกรธแค้นอะไรนักหนาถึงได้ทำกับเจ้าเข้มซะเละเทะแบบนี้” ชายหนุ่มยังไม่เลิกแกล้งผู้ต้องหาสาว หันมาสอบสวนเอาความจริง ทั้งที่พอจะรู้ถึงสาเหตุอยู่บ้าง

          ปราณปรียา หรี่ตาขึ้นข้างหนึ่งไม่กล้ามองหน้าเขาเต็มตา

“ปล่อยก่อนได้ไหม” ฉันจะฉี่ราดอยู่แล้ว คนอะไรดุชะมัด  ก้มหน้าก้มตาพูดงึมงำอยู่ในลำคอ

“ขืนปล่อยก็หนีสิ...อย่ามาลูกไม้” ชายหนุ่มกระซิบเสียงเย็นข้างใบหู ทำเอาหญิงสาวขนลุกซู่ ทั้งกลัว ทั้งประหม่า เป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกส่งผลให้เนื้อตัวสั่นเทา หญิงสาวพยายามรวบรวมสติทั้งหมดที่มี แล้วก็ตัดสินใจทำในสิ่งที่ชายหนุ่มคาดไม่ถึงและไม่ทันตั้งตัว 

“โอ๊ย ! !” ภวินท์ หน้าหงายไปด้านหลัง พร้อมกับส่งเสียงแห่งความเจ็บปวดออกมา เมื่อผู้ต้องหาใช้ศีรษะโหม่งเข้าที่ปลายคางของเขาอย่างแรง  พร้อมกับผลักชายหนุ่มจนหงายหลัง จึงเป็นโอกาสให้หญิงสาวได้เผ่นหนีกลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยความว่องไว พอเข้าไปในห้องได้ก็รีบล็อคกุญแจทันทีพร้อมกับวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองของบ้านพัก ล็อคประตูห้องนอนแล้วทรุดนั่งลงหลังพิงประตูหอบแฮ่กๆ ด้วยความตื่นเต้นระคนเหนื่อย

“ยัยแสบเอ๊ย” ภวินท์ กุมคางของตัวเองที่คาดว่าคงจะขึ้นรอยช้ำในอีกไม่ช้า สายตามองตามการกระทำของหญิงสาวอย่างคาดโทษ

********************************

ใครชอบ ผู้กองภวินท์ หรือใครฟินกับน้องกระต่าย

อย่าลืมกดไลค์ กดแชร์ เป็นกำลังใจให้ สุธา ด้วยนะค้า

สู้โว้ย ๆ ฮี่ ฮี่ ๆ ๆ