กานต์รวีสีรุ้ง

 อดิศวร พวกแกจะต้องได้รับในสิ่งที่พวกแกทำไว้กับครอบครัวของฉันกานต์รวีเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่สายตายังคงมองออกไปนอกกระจกบานใสที่มีไอน้ำของฝนติดอยู่

                ณ บ้านอดิศวร ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มเดินเข้าภายในห้องนั่งเล่นที่มี บวรและอิสรีย์ ที่นั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ชายหนุ่มเดินไปนั่งที่โซฟาตัวเล็กที่ติดกับผู้เป็นมารดานั่งอยู่ อิสรีย์ หันมาหาบุตรที่เพิ่งทรุดกายนั่ง

                นี่ตาวรรธน์ เมื่อไหร่จะแต่งงานกับหนูริษาสักทีล่ะลูก นี่ก็หมั้นกันมาตั้งนานแล้วนะอิสรีย์หันมาบอกกับบุตรที่นั่งโซฟาตรงข้าง ๆ กับเธอ

                ก็ผมยังไม่พร้อมนี่ครับคุณแม่ เอาเป็นว่าถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่ผมจะบอกคุณพ่อกับคุณแม่นะครับ

                แล้วไอ้ที่ว่าพร้อมน่ะเมื่อไหร่ล่ะห๊ะตาวรรธน์ พ่อกับแม่รออุ้มหลานอยู่นะผู้เป็นบิดาเอ่ยขึ้นบ้าง เมื่อเห็นว่าบุตรชายพูดแต่คำเดิม ๆ ที่เคยพูดไว้

                ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับคุณพ่อว่าผมพร้อมเมื่อไหร่

                เอาอีกแล้วนะตาวรรธน์อิสรีย์หันมาดุบุตรชายของตน

                ก็คุณแม่ครับผมยังไม่พร้อมจริง ๆ นี่ครับ

                เอ่อ...เรื่องของแกพ่อกับแม่ไม่สนแล้ว ไปเถอะคุณเราออกไปเดินเล่นกันดีกว่า

                ไปค่ะอยู่ในห้องฉันก็เบื่ออิสรีย์เดินเกาะผู้เป็นสามีออกมาจากห้องนั่งเล่น ชายหนุ่มมองตามร่างของบิดามารดาที่เดินออกไป

                รติวรรธน์หันกลับมาทางเดิมพร้อมกับคิดถึงเรื่องของวริษาคู่หมั้นสาวที่เค้ากับหล่อนหมั้นกันมาสามปีได้แล้ว แต่ทว่าชายหนุ่มได้เคยคิดขอวริษาแต่งงานสักที โดยที่เค้าเองก็ไม่รู้เพราะเหตุใดเหมือนกัน แต่ภายในใจของเค้าคิดเพียงว่า เค้าไม่ได้รักวริษาเลยสัก เค้าอาจรักวริษาแบบพี่น้อง หรือเพื่อนเท่านั้น