ความลับบนเครื่องบินอาถรรพ์

ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มต้นการผจญภัย

\"เนวิลล์ลลลลล  เสร็จหรือยังจ๊ะลูก\"เสียงมารดาของเขาเรียกดังมาจากห้องนั่งเล่นแสนอบอุ่นวึ่งตอนนี้ดูเหมือนจะแน่นขนัดไปด้วย



\"กระเป๋าเดินทาง\"  เนวิลล์ดึงคอเสื้อให้อยู่ระดับท้ายทอย  เขาคลำหน้าอกเพื่อดูว่าลืมอะไรบ้าง\"เรียบร้อย\"เด็กหนุ่มคิดในใจ



เขาค่อยๆก้าวเท้ายาวๆลงบันไดไม้สีน้ำตาลอ่อน  แต่ถึงแม้ทุกอย่างจะดูมืดมนเต็มไปด้วยแสงสลัวของสายหมอกก็ไม่มีอะไรจะทำ



เด็กหนุ่มรู้สึกหดหู่ในวันตื่นเต้นของช่วงวันหยุดฤดูร้อนได้  จู่ๆอะไรบางอย่างก็พรวดพราดเข้ามาตรงบริเวณใบหน้าของเนวิลล์



เนวิลล์แทบจะกระเด็นตกบันไดเพราะมัน  แต่แล้วเขาก็รู้ว่ามันไม่ใช่ใครที่ไหน  เจ้าวิสเตอร์นั่นเอง!



\"โอ้!วิสเตอร์\"เด็กหนุ่มร้องพลางผลักร่างกายตัวมันออกไปจากตัวเขา\"โอย!!!!เจ้าวิสเตอร์แกกำลังจะทำให้ฉันตกบันไดนะ\"



เจ้าวิสเตอร์ไม่ได้สนใจ  มันยังคงมีความรู้สึกยินดีอยู่เมื่อเจ้านายมันเล่นกับมัน  เจ้าวิสเตอร์กระโดดไปรอบๆตัวเนวิลล์



มันวิ่งนำเนวิลล์ไปห้องนั่งเล่น  เนวิลล์ตามไปทันที  วันนี้ช่างเป็นวันที่ตื่นเต้นมากจริงๆ  เนวิลล์ลากกระเป๋าไปตามขั้นบันได



ไม่มีใครอยู่แถวนั้นเลย!  เนวิลล์เดาว่าพ่อแม่คงอยู่ที่โรงรถ  เขายิ้มออกมาอย่างดีใจ  ตอนนี้พ่อแม่ของเขากำลังจพาไปยังสถานที่



ซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งมหัศจรรย์  และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เนวิลล์จะได้ไปเที่ยวต่างประเทศ  เนวิลล์เดินไปอย่างรวดเร็ว



แต่แล้วเมื่อเขามาถึงทางออกหน้าประตูไม้ก็เห็นใครบางคนเข้า  เป็นเด็กผู้หญิง!  อาคงราวๆเนวิลล์  เด็กหนุ่มจ้องมองไปในดวง



ตาอันลึกซึ้งและขี้เล่นของเด็กหญิง  เธอเดินเข้ามาหาเนวิลล์  เนวิลล์ยิ้มกริ่มออกมาทันที\"หวัดดี!เบ็ตตี้วันนี้ไม่ไปโรงเรียนเหรอ\"



เบ็ตตี้ยิ้มออกมาอย่างสุภาพ\"ตลกตายน่ะ!วันนี้วันปิดเทอมนะ  เธอนี่ทะลึ่งซะจริงๆเนวิลล์  เบวอตเตอร์!!\"



เนวิลล์ยิ้มกับความตลกของตัวเอง\"วันนี้เธอมาทำอะไรที่สวนบ้านฉันล่ะ!  อย่าบอกนะว่าจะมาขโมยดอกฟอร์เกต-มี-น็อตน่ะ\"



(forget  me  not  เป็นชื่อดอกไม้ชนิดหน่งในแถบยุโรบเหนือ  สามารถปลูกได้ในฤดูฝน)



\"ฉันไม่มาขโมยหรอกน่าเด็กน้อย  เด็กน้อยที่น่าสงสาร\"เบ็ตตี้เย้ยพลางมองลึกลงไปในดวงตาสีน้ำทะเลของเนวิลล์



เนวิลล์ยิ้มให้อย่างมีความสุข\"งั้นเธอก็เป็ซินเดอเรลล่าที่น่ามั่นไส้!\"  คำพูดนั้นเป็นมุขตลกมุขหนึ่งที่เนวิลล์คิดออกอย่างกระทันหัน



บ็ตตี้รู้ดีว่าเนวิลล์เป็นคนตลก  ตลกมากจขนแม้กระทั่งราชาหนังตลกยังมิอาจเทียบได้  เบ็ตตี้รู้ทุกเรื่องของเนวิลล์  เธอเชอบเขา



และรู้จักกับเด็กหนุ่มตั้งแต่ครอบครัวเบวอตเตอร์ย้ายบ้านมาอยู่ข้างๆเธอ  เบ็ตตี้เรียนโรงเรียนประจำที่ใกล้กันกับโรงเรียนประจำ



ของเนวิลล์มันติดกันเสียจนพวกเด็กของทั้งสองโรงเรียนจะสามารถมาพบกันได้ตอนพักกลางวัน  เบ็ตตี้รู้ว่าเนวิลล์เป็นคนฉลาด



ฉลาดกว่าเธอร้อยเท่า  เด็กทุกคนในโรงเรียนต่างอิจฉาที่เนวิลล์ได้คะแนนวิชาชีววิทยามากกว่าใครเพื่อน  



ทันใดนั้นเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นแผ่วเบาราวกับมาจากที่ใกล \"ลูกรัก!แต่งตัวเสร็จแล้วใช่มั้ยอย่าลืมเอาสัมภาระมาด้วยนะ\"



เนวิลล์เกือบลืมซะสนิทว่าตนเองกำลังจะทำอะไร เขาผลักเบ็ตตี้ออกไปเล็กน้อย  เบ็ตตี้หันมายิ้มก่อนจะพูดส่งท้ายว่า



\"หวัดดี  เที่ยวให้สนุกนะเนวิลล์  อย่าลืมเอาภาษาฝรั่งเศสมาอวดฉันและเพื่อนนสยด้วยล่ะ  และข้อสุดท้าย.....อย่าฉี่รดที่นอน



ด้วย  เข้าใจมั้ย\"



\"จ้า  ซินเดอเรลล่าคนสวย........\"เบ็ตตี้ยิ้มอย่างอ่อนโยนแต่เนวิลล์พูดต่อ\"สวยไปหมด\"



เจ้าวิสเตอร์ตะกุยประตูอย่างแรงราวกับหวังเป็นครั้งที่100000ว่ามันคงจะพังออกมา  เนวิลล์ได้ยินเสียงครางหงิงๆของมันจึงโผ



เข้าไปลูบหัวมันอย่างรักใคร่  มันเลียมือเขาอย่างสนุกสนาน  เนวิลล์คิดอะไรอย่างหนึ่งออกจึงรีบเปิดกระเป๋าออกมาอย่างรวดเร็ว



เขาหยิบอะไรบางอย่างออกมา  ป้ายฉลากติดไว้ว่า\"bone\"(กระดูกสำหรับสุนัข)  



เนวิลล์ปิดกระเป๋าซึ่งหนักอึ้งราวกับหินหนึ่งตัน  เสียงแม่ของเขาเรียกอีกแล้ว\"เนวิลล์  เร็วเข้า  แท็กซี่มาแล้วจ้า\"



เนวิลล์วิ่งออกไปอย่างกระตือรือร้นจนออกมาพ้นตังบ้านแล้วเห็นพ่อแม่กำลังยืนโบกรถแท็กซี่อยู่  เจ้าวิสเตอร์เดินกลับเข้าบ้าน



อย่างน่าฉงนวนเท่ห์นัก  มันคงกำลังคิดอยู่อย่างนี้แต่พูดได้ก็คงพูดแบบนี้แน่\"คุณเนวิลล์คงไปเที่ยวแค่นั้น  ผมต้องรอ  รอ  รอ



จนกว่าเจ้านายที่รักของผมจะกลับมา\"



\"ลาก่อน  แล้วพบกันปีหน้านะ  เบ็ตตี้\"เนวลล์เล่นมุขฝืดส่งท้ายแต่ถึงจะฝืดยังไงเด็กสาวก็ยังยิ้มให้เสมอ



เอาล่ะหอไอเฟล  ปารีส  ฝรั่งเศส  ภาษาแสนสนก  ปิคนิค  และ.......การผจญภัยกำลังรอเด็กหนุ่มอยู่