คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตัวอย่าง รักนี้ขอแค่มีเธอ (1)
ก่อนจะอ่านฉบับเต็มไปด้วยกัน โมรินมีตัวอย่างมาอ่อยค่า
“เอ๋ยไปกี่วัน
พี่ไปส่งก็ได้นะ”
“คุณปรัชญ์พักผ่อนเถอะนะคะ
วันจันทร์เช้าเอ๋ยกลับมาทันแน่นอนค่ะ”
เธอบอกเขาไม่ต้องกังวลว่าจะทำให้เสียการเสียงาน
“แล้วจะเดินทางยังไง
เครื่องบินไหม พี่จองให้เดี๋ยวนี้เลย”
คนที่อาสาเร่งรีบหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องบางออกมาจากกระเป๋ากางเกง
“อย่าลำบากเลยค่ะ
เอ๋ยสะดวกรถทัวร์” บอกกับเขาน้ำเสียงเบา
รูดซิปกระเป๋าสะพายหลัง เบนสายตาไปมองคนที่ใช้แขนค้ำขอบประตูอยู่เบื้องหน้า
“ต้องเดินทางแล้วค่ะ”
“พี่จะไปส่งขึ้นรถแล้วกัน”
“เอ๋ยไม่อยากรบกวน”
“เลิกทำแบบนี้ได้ไหมเอ๋ย
อาการที่มันฟ้องว่าพี่เป็นคนอื่นทุกลมหายใจของเอ๋ย พี่เป็นห่วง
พี่ก็แค่อยากจะทำดีเพื่อเอ๋ยบ้าง ขอแค่นี้เอ๋ยทำให้พี่ไม่ได้เหรอ”
“ถ้าเมื่อสี่ปีก่อน
เอ๋ยว่าคุณปรัชญ์ทำแบบนี้ก็ไม่ผิดหรอกค่ะ”
อรุณวไลลุกขึ้นยืนถือสายกระเป๋าขึ้นพร้อมสะพาย “ทำไมเวลาที่เอ๋ยต้องการคุณถึงหันหลังให้นักล่ะ
จนเอ๋ยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนอื่นสำหรับคุณขึ้นทุกวัน
เราแต่งงานกันเพราะอะไรเอ๋ยยังให้คำตอบตัวเองไม่ได้
เพราะถ้าคุณปรัชญ์มีเศษเสี้ยวความรักให้ เรื่องราวมันคงไม่จบแบบนี้หรอกใช่ไหมคะ”
ถ้อยคำที่เปล่งออกมาจากลำคอนั่นสั่นเครือ
เบ้าตาร้อนผ่าวแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ แล้วหยดน้ำตามันก็ร่วงผล็อยลงอาบแก้มหยดแล้วหยดเล่า
ปฏิพัทธ์พยายามใช้ไม้เท้าประคองเดินมาหาคนเจ้าน้ำตา
ยิ่งเห็นน้ำตาของเธอมันยิ่งทำให้เขาปวดที่ดวงใจ
เมื่อก่อนไม่รู้ว่าทำไมถึงทำร้ายจิตใจอรุณวไลมากได้ถึงขนาดนี้
“อย่าเดินเข้ามาหาเอ๋ยเชียว!” สั่งน้ำเสียงแข็ง ยกมือปาดหยาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม “ไม่ต้องมาทำดีหรือสงสารเอ๋ยหรอก
แล้วมาก็ให้มันแล้วไป เอ๋ยจะอยู่ที่นี่จนกว่าจะครบสัญญา
ให้รู้เอาไว้ว่าเอ๋ยทนอยู่ที่นี่ก็เพราะ ‘เงิน’ คำเดียวเท่านั้น”
คนฟังกัดฟันแน่น
ถ้อยคำของเธอก็ยังเฉือนใจเขาอยู่เหมือนเดิม
ความอวดดีไม่เคยลดราวาศอกของเธอชักจะทำเขาฉุนขึ้นมาเสียแล้วสิ
“เอ๋ยใช้คำว่า ‘ทน’ กับพี่ ถ้ามันลำบากใจนักแล้วละก็...” ประโยคที่กำลังจะหลุดออกมาจากปากของปฏิพัทธ์ถูกกลืนหายไปในลำคอ
“ก็ไปสิ ใช่ไหม
เอ๋ยไปแน่คุณไม่ต้องห่วงหรอก”
“พี่ไม่ได้หมายความแบบนั้น
ก็แค่จะบอกว่าถ้าเอ๋ยลำบากใจก็รับเงินค่าจ้างในส่วนที่เอ๋ยจะได้...ก็ได้นะ
พี่ไม่ว่า แล้วไม่อยากกลับมาหาพี่ก็สุดแล้วแต่ใจเอ๋ย
จะเดินจากพี่ไปเหมือนวันนั้นก็ได้”
อรุณวไลกำมือแน่น
ก้าวเท้าเรียวเดินไปหาคนที่กล่าวหาว่าเธอเดินจากไป
เธอจ้องหน้าเขาพร้อมทั้งน้ำตาที่ร่วงริน ง้างฝ่ามือฟาดไปที่แก้มสากของเขาสุดแรงมือ
“เดินจากไปอย่างนั้นเหรอ
คุณต่างหากที่เป็นคนยัดเยียด ทุกสิ่งทุกอย่างให้เอ๋ยต้องไป ต้องบอกไหมว่าทำอะไร
ต้องพูดไหมว่าวันนั้นที่ขอหย่ากับเอ๋ย ใครกันที่มันวางใบหย่าพร้อมกับข้อความเหี้ย
ๆ ให้ตัวเองดูดี ใครกันแน่ที่มันเป็นคนเดินจากกันไป ใครกันที่มันต้องเจ็บมากกว่ากัน
ใคร! ที่มันต้องพยายามเยียวยาหัวใจตัวเองจนเข้มแข็งได้เหมือนอย่างทุกวันนี้
แล้วใครที่มันยัดเยียดความเจ็บปวดให้เอ๋ย คุณหรือเปล่า หรือว่าเอ๋ยมันเจ็บเอง
ตอบมาสิ!”
“เอ๋ย” ไร้คำใดจะเอ่ยออกมา มองเห็นความปวดใจของเธอแล้วอยากให้ตัวเองมีโอกาสกลับไปแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดในวันวาน
“ถ้าตอบไม่ได้
ก็อย่ามากล่าวหาว่าเอ๋ยทิ้งคุณ ทั้ง ๆ ที่คุณเป็นคนทิ้ง ‘เรา’ ไปอย่างไร้ความหมาย”
คำว่า เรา ที่เธอสื่อความหมาย
ปฏิพัทธ์คงไม่มีวันเข้าใจ
ท่านไหนชอบแนวนี้ฝากติดตามกดเข้าชั้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
ป.ล. ไม่ดราม่ามากนะคะ แค่ 10-20 % ของเรื่อง อิอิ
ป.ล. มีเลิฟซีนพอกรุบกริบค่ะ
ความคิดเห็น