คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
สองมือดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดกายสาว
กอดเข่าก้มหน้าสะอื้นอยู่เนิ่นนาน
ความเจ็บช้ำภายในใจมันคงไม่มีสิ่งใดที่จะมาทดแทนให้ลืมเลือนมันได้อย่างแน่นอน
ประตูในห้องนอนถูกดันเข้ามา
ตามด้วยร่างสูงของกรชวัลพร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมทักทายให้เสียวสันหลังวาบ
กันตาพยายามกระถดตัวหนีแต่ร่างบอบบางก็เหมือนจะระบม
ขยับไปไหนไม่ได้เสียด้วยซ้ำ
“ต้องการอะไรจากฉันอีก” เธอตะเบ็งเสียงถามทั้งน้ำตา
“จะร้องไห้ไปทำไม
เมื่อคืนเราสองคนสนุกด้วยกันจะตายไปกันตา”
คนฟังเก็บเสียงสะอื้นเอาไว้
ซุกซ่อนเอาไว้ในอกที่ทุกข์ตรม แววตาเจืออ่อนล้าเต็มที มองคนที่มอบตราบาปให้อย่างเลือดเย็น
“สาแก่ใจหรือยัง”
“อ้อ! ลืมบอกไปเลย ที่เราทำกันทั้งคืน ที่คอขาว ๆ เธอมันเป็นรอยแดง
ที่ฉันเผลอขบฟันกัดลงไปไม่รู้ตรงไหนเป็นตรงไหน
ทั้งหมดมันเป็นกำไรที่ฉันต้องได้จากเธอ และก็ถือว่าเป็นบทลงโทษที่เธอคิดจะฆ่าฉันก็แล้วกัน”
ดวงตาคู่งามกลั้นน้ำตาเอาไว้จนสุดความพยายาม
มันก็เอ่อล้นขอบตาร่วงลงมาอาบแก้ม
“ถ้ามีโอกาสอีก
ฉันไม่พลาดแน่!”
เขายักไหล่ไม่สะทกสะท้าน
สองมือคนตัวใหญ่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต
ปรายตามามองคนที่น้ำตาเจ่อนองบนเตียงนอนอย่างสมเพช มือเรียวขาวลออขยุ้มผ้าห่มที่ปิดกายสาวเอาไว้แน่น
ราวกับจะกลัวว่ามันจะโดนกระชากออกไป
“ทำผิดฉันก็ต้องมีบทลงโทษ
ทำดีฉันก็มีรางวัลให้ แต่บอกก่อนเลยนะว่า ความเจ็บแค้นมันก็ยังผ่อนผันด้วยร่างกายไม่ได้อยู่ดี”
“ฉันไปทำอะไรให้คุณแค้นใจนักหนา
กับสิ่งเมื่อคืนที่คุณกระทำย่ำยีฉัน”
“ฉันไม่ได้ขืนใจเธอ
แต่เป็นเธอต่างหากที่สมยอม อ้าขาให้ฉันเอา ทั้งคืน ย้ำว่าทั้งคืนนะกันตา”
กันตากรีดร้องด้วยความปวดใจ
ราวกับมีดมาทิ่มแทงให้ขาดใจตายไปช้า ๆ
“การกระทำเมื่อคืน
มันมีแต่สัตว์นรกเท่านั้นที่จะทำได้ ความเป็นคนของคุณมันไม่มีเลยสักนิดเดียว
เพราะถ้าคุณไม่เอาไอ้ยาบ้า ๆ มาฉีดให้มันก็ไม่เป็นแบบนี้”
“สัตว์นรกที่เธอกำลังกล่าวหา
มันทำให้เสร็จสมไปกี่ครั้งล่ะ ครางระงมไปทั่วห้องขนาดนั้น ปฏิเสธมาสิว่าเธอ
ไม่เสียว... แล้วไอ้ที่อ่อนแรงนอนตื่นจนตะวันโด่งเนี่ย ก็ตอบมาสิว่า
ไม่ใช่เพราะเสร็จจนเหนื่อย แล้วมันเป็นเพราะอะไร”
เธอจำนน
ไม่กล้าเถียงเขาออกไปแม้แต่คำเดียว
“อย่าทำอย่างนี้อีกเลยได้ไหม” กันตายกมือที่สั่นเทาขึ้นมาพนมอ้อนวอนกรชวัล
“ได้สิ” เหมือนคนใจมารจะดูเมตตาเธอขึ้นมาบ้าง แต่รอยยิ้มเหยียดที่มุมปากมันเหี้ยมเกรียมเกินกว่าที่เธอจะคิดว่าคนอย่างเขาจะเจียดความสงสารมาให้
คนร่างสูงเดินมาใกล้
ๆ เชิดปลายคางมนขึ้นมาด้วยนิ้วชี้เพียงนิ้วเดียว
“ตราบใดที่ฉันยังไม่เจอคนที่มันกล้าเข้ามาทำลายชีวิตครอบครัวฉัน
เธอก็ต้องโดนอย่างนี้ซ้ำ ๆ ลองคิดดูเล่น ๆ สิว่า ตรงนั้นของเธอมันจะไหวหรือเปล่า
แต่ละครั้งถ้าเล่นไม่หนักหรือจนหมดแรงไป ฉันก็ไม่หยุด ถ้าฉันขี้เกียจตามตัวมัน เธอว่าอะไรมันจะกลวงก่อนดี
ระหว่างสมองเธอหรือว่าตรงนั้น?”
“ไอ้สารเลว!”
เสียงแผดด่าออกไปด้วยความเจ็บใจก็เงียบหายไปในลำคอเพียงไม่กี่วินาที
เขายังปรารถนาที่จะตักตวงกำไรจากเธอไม่จบไม่สิ้น
ต่อให้กันตาต้องรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น
คนอย่างกรชวัล
ก็ไม่มีทางเห็นใจ!
*****************
โมรินลงเรื่องนี้ใหม่นะคะ ลิงก์เดิมมีปัญหาค่ะ^^
พบกันตอนต่อไปนะคะ
นิยายเรื่องนี้ #พระเอกเลว #เอวดุ มากกกกกนะคะ
ถ้าไหว หรือชอบแนวนี้ ยังไงทดลองอ่านก่อนตัดสินใจซื้อได้นะคะ
มีอีบุ๊ก สถานะยังไม่วางจำหน่าย
เล่มเปิดจองเมื่อเขียนจบนะคะ^^
ความคิดเห็น