หวงแหนแสนรัก (มีภาคต่อ สุดแค้นแสนเจ็บ)

 นิยายใหม่

หวงแหนแสนรัก

สวัสดีค่า แวะมาทักทายนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน

วันนี้โมมีนิยายน่ารัก ๆ หวาน ๆ มาฝากค่ะ 

พระเอกคลั่งรักแสนดี หวง ห่วง นางเอกสุด ๆ 

เข้ามาแล้วฝากกดเข้าชั้น ติดตาม เป็นกำลังใจให้โมด้วยนะคะ

คำโปรย

“คุณเอื้อจะถอนหมั้นเลยไหมคะ” พัดชามองแหวนที่นิ้วนางข้างซ้าย มองอยู่เนิ่นนานแล้วตั้งใจถอดมันออกมาแล้วส่งให้ฐากูรที่จอดรถหน้าบ้านของเธอพอดี

“ฉันบอกแล้วเหรอว่าจะถอนหมั้น บอกหรือเปล่าว่าให้เธอถอดแหวนออกมาจากนิ้ว ได้บอกไหม?” คนหน้านิ่งหันมาถาม ถ้อยคำของเขาทำเธอฉงนไปพักใหญ่ กับแววตาที่สั่งให้เธอสวมแหวนเข้าไปเหมือนเดิม

“คุณเอื้อไม่ได้ชอบพลอย แต่งกันไปก็ไปกันไม่รอดหรอกค่ะ ลำพังพลอยก็มีแต่จะนำพาปัญหามาให้คุณ จบตรงนี้ดีกว่าให้มันพังในวันข้างหน้านะคะ”

“ใส่เข้าไป และจะไม่พูดซ้ำเป็นครั้งที่สองอีก”

**********

ตัวอย่าง...

“ในฐานะที่เป็นคู่หมั้นกัน นับจากนี้เธอจะต้องอยู่ในสายตาของฉัน แม่ก็ได้ฤกษ์แต่งงานมาแล้ว คงจะเร็ว ๆ นี้”

“พลอยไม่แต่ง พลอยจะถอนหมั้น”

คนใจแข็งบอกน้ำเสียงสะอื้น

“เจ็บปวดขนาดนั้นเหรอ”

“ใช่ เจ็บมาก เสียใจมาก” เธอบอกเขาเสียงแข็งจ้องตาอย่างเจ็บปวดคับแค้นราวกับถูกบีบคั้นทางใจ “หลังจากที่พลอยเสียคุณพ่อไปได้ไม่กี่วันคุณก็หายหน้าไปเลย วันที่พลอยลำบากจนไม่มีเงินซื้อข้าวกินคุณไปอยู่ไหน คงจะอยู่อย่างสุขสบายเลยสิ ในวันที่พลอยต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว ต้องก้าวผ่านความกลัวในใจไปทุกวัน ตอนนั้นคุณไปอยู่ไหนคะ เนี่ยเหรอหน้าที่ของคู่หมั้น”

พัดชาสะอื้นอยู่นาน กว่าจะสงบลงได้ ฐากูรก็ได้ยินสิ่งที่เธอระบายความอัดอั้นในใจออกมาอย่างอดสู

“ถ้าพลอยเซ้งร้านไม่ได้ ป่านนี้คงเป็นขอทานแล้วมั้ง”

“เหรอ” ฐากูรพยายามไม่ดึงดราม่าให้อีกคนเศร้าไปมากกว่ากว่านี้ “เป็นขอทานก็จะตามหาให้เจออยู่ดีนั่นแหละ”

เขางอนิ้วไล้น้ำตาให้คนที่ยังสะอื้นอยู่จนหยาดน้ำตาที่แก้มมันเริ่มหายไป

“จะคุยดี ๆ ได้หรือยัง”

“ไม่คุย” หญิงสาวกอดอกดื้อดึงจะเอาชนะให้ได้

“งั้นก็ตามใจ อยากดื้อ อยากเอาแต่ใจ อยากทำอะไรก็ทำเลยนะ แต่สิ่งที่จะทำไม่ได้คือลาออก พรุ่งนี้เจ็ดโมงจะไปรับที่บ้าน เพราะต้องเดินทางไปคุยงานกับลูกค้าเราต้องออกไปแต่เช้า เข้าใจนะ? ”

“ไม่เข้าใจ”

“ให้พูดอีกที”

ฐากูรโฉบใบหน้าคม ๆ ลงไปประชิด ถ้าพูดไม่เข้าหูเขาอีกริมฝีปากกระจับนั่นคงแนบริมฝีปากชมพูระเรื่อของเธอแน่นอน

“เข้าใจ...ได้หรือยัง” เป็นคำสั่งมากกว่าคำถามซะด้วยซ้ำ

“อือ” สองมือที่สั่นเทาดันแผงอกเขาออกห่าง แล้วลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ได้สำเร็จ

“พูดไม่เพราะ ทีหลังไม่พูดอือนะ หน้าตาก็น่ารักอยู่หรอก แต่พูดห้วนจนอยากจะเอาไม้เรียวมาฟาดเลย”

พัดชาทำหน้าค้อนควักแถมยังหลับตาใส่เขาอย่างชิงชัง

“หน้าอย่างนั้นก็อย่าทำ อย่าทำหน้าเหมือนกับว่าจะตกนรกขนาดนั้น” หญิงสาวทำปากมุบมิบเข้า

“พูดออกมาได้เลย อยากด่า อยากว่า ตามสบายเลย เราคุยกันตรง ๆ ได้ทุกเรื่องเลยนะ” คนหน้าตาดีแนะนำอย่างนั้น

“พลอยเกลียดคุณเอื้อ พลอยอยากถอนหมั้น พลอยอยากลาออก พลอยอยากไปให้พ้น ๆ หน้าคุณ”

“ที่พูดมาก็ทำได้ทุกข้อ เว้นเรื่องถอนหมั้น”

ปลายนิ้วชี้เคาะลงที่โต๊ะทำงานเป็นจังหวะ แต่สายตาคมคู่นั้นก็ไม่แม้แต่ละจากใบหน้างามขาวผ่อง กับพวงแก้มสองข้างที่ยังแดงเรื่อของพัดชาได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

“วันนี้ยังไม่ต้องทำงาน” ฐากูรพลิกข้อมือใหญ่ดูเวลา แล้วช้อนสายตามองคนที่กอดอกทำหน้ายุ่งไม่เลิก “จะเที่ยงแล้วไปหาอะไรกินกันเถอะ”

“พลอยไม่หิวค่ะ”

“ไม่หิวก็ต้องกิน”

ลงนิยายตอนแรกพรุ่งนี้นะคะ

จุ๊บ