ช้ำให้พอ (มี e-book)

 นิยายใหม่

ช้ำให้พอ 

โดย โมริน

คำโปรย...

ถึงคราวที่ตมิศวราเข้าตาจน ทำให้เธอต้องกลืนน้ำลายตัวเอง ก้าวขากลับเข้ามาในโลกของศัสตรา แววตาไร้เยื่อใยมองหญิงสาวเหมือนลูกนกปีกหักซมซานกลับรังหลังจากบินหนีไปหลายปี เขายินดีอ้าแขนรับเธอแต่ก็มีข้อแม้

“โกรธมิมากเหรอคะคุณศัลย์”

“ผมต้องโกรธคุณเรื่องอะไร” สายตาคมกริบจ้องเขม็งอย่างเย็นชา

“มิทำให้คุณเสียใจ รู้ว่าวันนั้นตัดสินใจพลาดมาก มิเอาแต่ใจตัวเอง และมิมันไม่ดีเอง”

“หยุดโทษตัวเองเถอะ ทำอย่างนั้นก็ไม่ได้ช่วยให้คุณเป็นคนดีขึ้นมานักหรอก” ความขุ่นเคืองสะท้อนออกมากับน้ำเสียงชัดเจน รังสีเย็นยะเยียบดุดันทิ่มแทงถูกผิวกายเธอจนรู้สึกเจ็บ

“ถ้าคุณศัลย์อยากเอาคืน มิจะไม่หนี มิจะยอมทุกอย่าง จะแก้แค้นยังไงก็ได้ มิจะไม่อ้อนวอนให้คุณปรานีอย่างเด็ดขาด”

ตมิศวราระบายลมหายใจออกมาเบา ๆ ข่มกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้เอาไว้ ก่อนเข่าทั้งสองจะทรุดลงไปอยู่ในท่านั่งคุกเข่า

ศาสตราย่อตัวชันเข่าข้างหนึ่งขึ้น มือใหญ่ยกขึ้นลูบผมคล้ายปลอบประโลมคนน้ำตาเอ่อคลอพร้อมจะร่วงไหลได้ทุกเมื่อ

“มิเชื่องเหมือนหมาเลย” เขายิ้มเยาะเย้ยพลางลดมือลงมาแตะพวงแก้ม ใช้หลังมือหยอกเย้ากับหยาดใสร่วงผล็อยหน้าเนียนของหญิงสาว

“คุณศัลย์…” น้ำเสียงเจือสะอื้นเอ่ยตัดพ้อ แต่ก็เก็บคำพูดของตนที่ติดในลำคอแห้งผากเอาไว้ก่อนกลืนมันลงไป

“งั้นผมจะรับคุณไว้ในฐานะสัตว์เลี้ยงแสนรู้อีกตัวก็แล้วกันนะมิ” น้ำเสียงเรียบเรื่อยมีความอันตรายกรุ่น ๆ สีหน้าเขาแฝงโทสะขึ้งเครียดจากการข่มใจเอาไว้

“ในเมื่อคุณเลือกเดินเข้าหากับดัก ผมก็จะรับบทเป็นนายพรานผู้ใจร้าย เฉือนเนื้อหวาน ๆ กินทีละนิดละน้อยจนหมดคามือเลยแล้วกัน”

สวัสดีค่า วันนี้เอาเรื่องใหม่มาประเดิม 

แนวพระเอกใจร้าย หลัวเลว แนวโบ้หอนฉ่ำ แซ่บ ๆ ค่า

ฝากติดตาม กดหัวใจ กดเข้าชั้น ให้โมด้วยน้าาาาา 

อีบุ๊กมาเดือนนี้ค่า