[ShortFic.Inazuma] Love is rare, Love is real. (โคงุเระxคา

ข้อมูลเบื้องต้น

LOVE IS RARE, LOVE IS REAL 

จับคู่แรร์ ให้มาเป็นคู่เรียล.. 







โคงุเระ ยูยะ
"เขาผู้้นี้เป็นผู้โชคดี ได้รับเลือกจากซองมาม่าของแผนการตัวเอง"






คาเซมารุ อิจิโรตะ
"ส่วนเธอคนนี้.. ไม่รู้เรื่องอะไรเลย"





เหมือนเพลงจะไม่ค่อยเกี่ยวเนอะ ฮ่าๆๆ

ปล.
ช่วยเม้นต์ หรือ ติชมนิดนึงจ้า.. เพื่อการพัฒนาสู่ขั้นต่อไป 

เนื้อเรื่อง

[ShortFic. Y Inazuma] Love is rare, Love is real. (โคงุเระxคาเซมารุ)

“เอ้าทุกคน! พักกินข้าวแล้ว พอแค่นี้ก่อนแล้วกันค่อยมาซ้อมกันอีกที.. ร้อนมากเลย” สิ้นเสียงของเอ็นโดกัปตันทีม ผมและคาเบยาม่าก็ไปล้มตัวลงใต้ต้นไม้ใหญ่ ด้วยความเหนื่อยและร้อน

“ร้อนแบบนี้น่าเบื่อจังเลย” ผมกล่าว

“พูดแบบนี้ นายคงไม่เอาซอสพริกมาใส่ในอาหารกลางวันของฉันหรอกใช่มั้ย?!” คาเบยาม่าพูดพลางกอดข้าวกล่องไว้แนบอก

“จะบ้ารึไง! ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอกน่า” ผมขึ้นเสียงเล็กน้อย “เอ๊ะ! แต่ก็น่าสนนิ ชิชิชิชิชิ” พูดพลางหัวเราะ กวาดสายตามองไปทางพวกคนอื่นๆ ที่พักกินข้าวกลางวันอย่างสนุกสนาน และด้วยสายตาอันแหลมคมของผม จึงจับอะไรได้บางอย่าง..

เฮ้! นี่มัน!!..

“มีอะไรเหรอ โคงุเระคุง” เมงาเนะ เจ้าแว่นผุ้มาใหม่ จากไหนไม่รู้ นั่งลงข้างๆผม และมองไปยังทางทิศที่ผมกำลังจ้องมองอยู่..

แต่คงไม่สังเกตเห็นซินะ.. โถ่!

“ฉันคิดอะไรดีๆ ออกแล้วล่ะ” ว่าพลางดีดนิ้วดังเปาะ คาเบยาม่าที่นอนอยู่ ลุกพรวดขึ้นทันที

“แกล้งคนอีกแล้วล่ะซิ นายน่ะ”

“ใช่ที่ไหนกันเล่า ฉันกำลังหาความจริงอยู่ตะหาก ชิชิชิชิชิ” อ๊ากกก! ผมนี่ล้ำเลิศจริงๆให้ตายเถอะ !!!

ในขณะที่โคงุเระกำลังหัวเราะอยู่กับตัวเองในความคิดแผนการแกล้งคนอื่นอันบรรเจิดเมงาเนะและคาเบยาม่าได้แต่มองหน้ากัน แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่..

ไม่ดีแน่.. มันต้องไม่ใช่เรื่องดี แน่ๆ!!

“เฮ! ว่าไงนะ” เมงาเนะเอ่ยอย่างตกใจระคนตื่นเต้นกับแผนการของโคงุเระ

“ขอตั้งแผนการนี้ว่า Love is real  เราจะมาจับคู่ที่เรียลที่สุดของสมาชิกทีมฟุตบอลไรมง! เราจะค้นหาความรักที่มีกันอยู่อย่างลับๆ ของสมาชิกเหล่านั้น เจ๋งใช่มั้ยล่ะ!! ชิชิชิชิชิ”

“บ้าน่า โคงุเระคุง พวกเขาเป็นผู้ชายนะ..” คาเบยาม่ากล่าวอย่างหวาดๆ พลางมองไปรอบๆ ‘ห้องน้ำ’ ดูว่าจะมีใครผ่านมาได้ยินแผนการแกล้งคนสุดพิลึกของคนตัวเล็กตรงนี้หรือเปล่า..

ถ้าหากมีใครได้ยินแล้วล่ะก็.. ทีมฟุตบอลพายุเข้าแน่ๆ!

“ฉันว่านะ.. แทนที่จะหาคู่เรียล เรามาหาคู่แรร์กันดีกว่า! คู่ที่หายาก และเป็นไปได้ยากที่สุดในทีมไรมงแล้วก็จัดการทำให้เป็นคู่เรียลซะ” เมงาเนะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอันภาคภูมิ แว่นสะท้อนแสง ส่องประกายฉายถึงความชั่วร้ายที่แอบแฝง

“เอ๋? คุณเมงาเนะก็เป็นไปกับเค้าด้วยเหรอ?”

โคงุเระมองเมงาเนะด้วยสายตาที่โคตรทึ่ง ก่อนจะยกมือตบหลัง หนุ่มแว่นดังป้าบ จนคนถูกตีร้องเสียงหลงด้วยความปวดร้าวและโหยหวน

“ความคิดดีนี่ ชิชิชิ ว่าแต่ว่า.. จะเป็นคู่ใครดีล่ะ?”

เมงาเนะยิ้มแฝงความชั่วร้ายอีกครั้ง แต่ทว่า.. รอยยิ้มนั้นกลับมองข้ามคนตัวเล็กไป แน่นอน.. นั่นหมายถึง เมงาเนะกำลังยิ้มชั่วร้ายอยู่กับคาเบยาม่า กลิ่นไอแห่งความชั่วร้ายที่มาคุ จากสองคนข้างๆ เริ่มแผ่กระจายไปทั่วห้องน้ำ..

อะไรกันสายตาแบบนั้น..

“หึหึหึ ในฐานะที่นายเป็นคนคิดแผนการนี้..” เมงาเนะขยับแว่นเล็กน้อย แล้วมองมาทางคนตัวเล็ก โคงุเระได้แต่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก..

สถานการณ์แบบนี้..!! ไม่ดีแน่!!

“ฉันขอเสนอให้นายเป็นผู้โชคดี ได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนคู่แรร์ แอร์ แอร์ แอร์~”

“จะบ้าเหรอ! พวกนาย!!!” ผมขว้างกระดาษที่อยู่ในมือลงกับพื้น ก่อนจะแหวใส่คนที่ตัวสูงกว่า(นิดหน่อย) ที่ยิ้มตีหน้าระรื่นอยู่

เมงาเนะหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา แล้วยิ้มกว้าง

“ในนี้เขียนรายชื่อคู่อยู่ซินะ หึหึหึ..” เมงาเนะกวายสายตามองเนื้อหาในกระดาษแผ่นนั้นคร่าวๆ ก่อนจะส่งให้คาเบยาม่า.. “ฝากเลือกคู่ให้โคงุเระคุงทีซิ”

“ได้ครับ คุณเมงาเนะ จ้ำจี้มะเขือเปาะ..”

 “พวกนายจะบ้ารึไงกัน! ฉันเป็นคนคิดแผนการนี้นะ”

“ฉันจึงให้นายเป็นผู้ได้รับสิทธิพิเศษไง~ นายไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธนะ ไม่งั้นเรื่องนี้ถึงคุณฮารุนะแน่ๆ..” เมงาเนะยิ้มอย่างผู้เหนือกว่า

“อย่านะ!!” โคงุเระก้มหน้ากัดฟันแน่น

ถ้าหากคุณฮารุนะรู้ มีหวังได้ตายแน่ๆ! แล้วถ้าทุกคนรู้เรื่องนี้อีกล่ะ..

โอ้ ม่ายยยยยย!~~

“เอ๋! ได้รุ่นพี่คาเซมารุล่ะครับ” ไม่ทันที่คนตัวเล็กจะได้ทำใจเสร็จ ผู้โชคดี(หรือร้าย?)ในตำนาน ก็ปรากฏตัวให้ประจักษ์เร็วกว่าที่คิด นั่นก็คือ.. คาเซมารุ กองหลังเบอร์ 2 คนสวยของเรานี่เอง

“ตกลงนะ.. นายจะต้องตามจีบและสารภาพรักกับคุณคาเซมารุให้ได้ล่ะ.. ไม่งั้นเรื่องนี้ถึงคุณฮารุนะแน่” โคงุเระนั่งลงแล้วกอดเข่าอยู่ตรงข้างอ่างล้างหน้า ด้วยความชอกช้ำและน้อยใจในโชคชะตา..

“เอ้อ! จริงซิ ถ้าคุณคิโดเห็นแผ่นนั้นเข้า เขาต้องเอาเพนกวินเฉาะหัวนายแน่ๆ!!”

“ห๊า!!!!!!” เมื่อนึกถึงเกมเมคเกอร์ของไรมงแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะร้องเสียงหลงออกมา..

เพนกวินเฉาะหัวงั้นเหรอ? ไม่อ๊าววววว!!!!

“ผมจะช่วยอีกแรงแล้วกันนะ โคงุเระคุง”คาเบยาม่า นั่งลงข้างๆโคงุเระก่อนจะวางมือเบาๆตรงไหล่

“ขอบใจ ฮือออ!!”

คุณเมงาเนะใจร้ายยยยยยย!!!!!!!!

ตอนนี้ถึงช่วงของการเริ่มซ้อมต่ออีกครั้ง ในขณะที่ผมกำลังซ้อมอยู่กับคาเบยาม่านั่นเอง ผมก็เหลือบไปเห็นผู้ร่วมชะตา(?) ของแผนการที่ผมตั้งขึ้นมา แต่ทว่า.. โดนเจ้าแว่นฮุบไปแล้ว..

ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีฟ้าที่ถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อย ที่กำลังซ้อมวิ่งอยู่นั้น.. ก็ได้หยุดวิ่ง แล้วทำการปาดเหงื่อเล็กน้อย ก่อนจะเดินมาตรงจุดที่มีน้ำเตรียมเอาไว้.. ซึ่งนั่นก็ใกล้ๆกับที่ ที่คนตัวเล็กซ้อมอยู่

ตึกตัก.. ตึกตัก..

น่ารัก..

“เอ๋? มีอะไรเหรอ?โคงุเระคุง?” เจ้าของเรือนผมสีฟ้าชะงักกึก เมื่อรู้สึกว่า คนตัวเล็กขี้แกล้งแถวนั้น เหมือนจะมองตนนานไปสักนิด เมื่อเอ่ยปากถาม.. เจ้าตัวกลับสะดุ้งเล็กน้อย และส่ายหน้าพรืด

“ถ้ามีอะไรก็บอกนะ” คนร่างสูงกล่าวพร้อมกับยิ้มให้

“O///O”

Now Playing : ไม่รู้จะอธิบายยังไง

“อะ.. อะ..”

“เอ่อ.. โคงุเระคุง เป็นอะไรรึเปล่า” คาเบยาม่าที่อยู่ใกล้ๆ เขย่าคนตัวเล็กเล็กน้อยเพื่อเรียกสติ

“ปละ.. เปล่า ไม่มีอะไร” กล่าวเรียบๆ แต่ในใจตอนนี้ คงเต้นบีบอยไปแล้วแน่ๆ

ณ ที่เดียวกัน เวลาเดียวกัน

“หึ.. หึ” ฝ่ายเมเนเจอร์ชายก็ได้ลอบหัวเราะกับระเบิดลูกใหญ่ ที่ได้แปะไว้กับโคงุเระอย่างสาสม..

“เอ๋? มีอะไรเหรอเมงาเนะคุง?” ฮารุนะเอ่ยถาม

“อะ.. อ๋อ เปล่าครับ แหะๆ” เมงาเนะแสร้งทำเป็นเกาหัวปกปิด ฝ่ายเมเนเจอร์สาวก็ได้แต่ยิ้มเป็นคำตอบ

 นี่ล่ะ! การแก้แค้นของเมงาเนะผู้ปราดเปรื่องโทษฐาน ไปขีดเขียนหน้าโมเดลที่รักของฉ้านนน!!!

+++++

เมื่อตกเย็น เป็นเวลาที่ทุกคนจะรวมตัวกันที่โรงอาหาร เพื่อทานอาหารเย็นกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา เพื่ออะไรผมก็ไม่รู้เหมือนกัน และกิจวัตรของผมคงเป็นอะไรไปไม่ได้หรอก.. นอกจาก..

การเอาซอสไปใส่ในจานของใครสักคนน่ะ

และผู้โชคดีในวันนี้ ก็คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจาก เมงาเนะคุง ยังไงล่ะ

“ชิชิชิชิ” 

ในขณะที่กำลังรอผลจากบุคคลตรงหน้า.. ทว่า..

“โอ๊ย! เผ็ด!!”

เสียงกลับดังมาอีกทางหนึ่ง.. เมื่อหันไป ปรากฏใบหน้าสวยๆของคุณคาเซมารุที่น้ำตาแทบเล็ด และริมฝีปากที่แดงเถือกด้วยความเผ็ด เจ้าตัวใช้มือพัดอย่างแรง ตรงหน้าของตัวเอง..

ผมรีบคว้าแก้วน้ำที่มีน้ำอยู่ในส่วนของตัวเอง แล้วส่งให้ร่างสูงแทบจะทันที..

“ขอโทษนะ คุณคาเซมารุ”

เคร้ง!

ทุกอย่างอยู่ในความสงบ ความเงียบ และความอึ้งของทุกๆคน..

“คะ.. โคงุเระคุง!” ฮารุนะกล่าวด้วยน้ำเสียงตกใจ

“บ้าน่า! โคงุเระขอโทษ คุณคาเซมารุงั้นเหรอ?” หนึ่งในสมาชิกเอ่ยขึ้น และอีกหลายๆ เสียงที่ตามมา..

“โคงุเระนายดูแปลกไปนะ ปกติแล้วจะไม่ขอโทษนี่ถ้าฮารุนะไม่สั่ง มีอะไรรึเปล่า?” คิโดที่นั่งกินอาหารอยู่เงียบๆ อยู่อีกทางฝั่งหนึ่งพูดขึ้น.. สมองของโคงุเระ ยูยะ ชะงักกึก

พลาด-แล้ว-ล่ะ !

“ฉะ.. ฉันอิ่มแล้ว” ร่างเล็กลุกพรวดพราด ก่อนจะวิ่งหายไป.. ทิ้งให้บุคคลที่เหลืองุนงงอยู่กับท่าทีของคนตัวเล็กและแสนจะชอบแกล้งคน..

“หึๆๆ นายทำตัวเองทั้งนั้นนะ โคงุเระคุง” มีเพียงเจ้าแว่นต้นเหตุเท่านั้น ที่ยังคงกินอาหารมื้อเย็นต่อไปด้วยความสะใจ

ตัดภาพไปยังห้องพัก

“โว้ยย! เรานี่บ้าจริง ทำแบบปกติก็คงไม่เป็นจุดสนใจแบบนั้นแล้วแท้ๆ!” ร่างเล็กของโคงุเระซุกหน้าลงกับหมอนแล้วใช้กำปั้นทุบเตียงอย่างแรง ระบายอารมณ์ความอับอาย..

พลาดอย่างงี่เง่าสุดๆ..

“รีบๆ บอกไปดีกว่า จะได้จบๆไปซะที..” พลิกตัวและพยายามข่มตาให้หลับ แต่ว่า..

หิวชะมัดเลย ให้ตายซิ!!

“สุดท้ายแล้ว.. ก็ต้องออกมาหาของกินจนได้” โคงุเระพูดพลางเดินออกมานอกห้อง ในสมองก็คิดทบทวนแต่เรื่องที่เพิ่งเกิดเพราะตัวเองไปแบบสดๆ ร้อนๆ

ฮึ่ย! ไม่น่าเลย!!!

“ว่าแต่.. เราเดินมาห้องน้ำทำไมเนี่ย!!!!” ร่างเล็กโหวกเหวกโวยวายอีกครั้ง.. เมื่อเจ้าตัวมัวแต่คิดเรื่องเมื่อตอนเย็น จนตัวเองเดินเลยโรงอาหารมายังห้องน้ำแบบนี้! นี่จิตใต้สำนึกเรากินอาหารในห้องน้ำรึไงฟร่ะ!!!

“ช่วยไม่ได้.. แวะปั๊มหน่อยก็แล้วกัน”

“โคงุเระคุง!!!”

กึก!

เสียงแบบนี้ ชัดเลย! ใช่เลย! คนตัวเล็กค่อยๆหันกลับไปทางต้นเสียงช้าๆ

ชะแว้บ สวัสดีครับ T//v//T

“คุณคาเซมารุลงมาทำอะไรเหรอ?” ถามโง่ๆ มาห้องน้ำมาหาของกินม้างงง!!!

“ก็คงจะเหตุผลเดียวกับนายนั่นล่ะ” ร่างสูงกล่าวยิ้มๆ.. อ้าว! นี่ตกลงมาหาของกินซินะ

“เอ่อ.. ว่าแต่ปวดมากรึเปล่าน่ะ? ถ้าไม่มากฉันว่าจะขอ.. ” คาเซมารุกล่าวพลางยิ้มแห้งๆ

“อ๋อเข้าไปก่อนเลย..” พูดจบเจ้าของเรือนผมสีฟ้าพยักหน้าอย่างแรงก่อนจะพรวดพราดเข้าไป..

คุณคาเซมารุปวดฉี่..

-////-

ไม่รู้ว่านานเท่าไร ผมเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องน้ำ จนบุคคลที่เพิ่งเข้าไป ออกมาป๊ะกับผมที่กำลังเดินอยู่พอดี.. ร่างสูงมองมาด้วยสายตาประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่คิดอะไรมาก..

“ไม่ไปนอนเหรอ?”

“อะ.. อ๋อ นอนไม่หลับ”

“คุยกันหน่อยมั้ย?”

“อะ.. อืม” โคงุเระพยักหน้าเบาๆ เมื่อเหลือบมองร่างสูงที่กำลังยิ้มอยู่ จังหวะภายในหัวใจที่เต้นถี่อยู่แล้ว ก็ถี่เข้าไปอีก ราวกับเต้นบีบอยผสมบีทบ็อกซ์พร้อมกัน โอยย.. พระผู้เป็นเจ้า ผมเป็นโรคหัวใจหลงรักคนข้างๆ ~

อาย อาย เธอรึนี่ .. อยากจะบอกว่ารัก ได้แต่ร้อง เยเย ~~ T//v//T

“นี่.. ทำไมเมื่อตอนเย็นถึงขอโทษฉันล่ะ” ร่างสูงเปิดประเด็นสนทนา ทำให้คนตัวเล็กกว่าที่เดินอยู่ข้างๆ ชะงักกึก ไปในทันที..

อะไรกัน!! นี่คนเค้าอุตส่าห์ไม่คิดเรื่องนี้แล้วเชียว!!!

“ก็.. ”

“?”

ก็.. ก็อะไรดีฟร่ะ!! พอดีว่าผมตกใจ ที่เผลอไปรักคุณงั้นเรอะ! เน่าเกินไปแล้วนะ!!!

“ก็.. พอดีว่าตกใจน่ะ จะใส่ให้เมงาเนะแต่คุณคาเซมารุดันเกิดอาการเผ็ดขึ้นมา.. ก็เลย..”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง.. ทุกคนตกใจกันหมดเลย” แน่นอน.. ผมก็ตกใจเหมือนกันครับ “อ่า.. นี่ก็ถึงห้องฉันแล้ว ยังไงก็รีบๆนอนล่ะ พรุ่งนี้มีซ้อมแต่เช้า” ร่างสูงกล่าวแล้วยิ้มให้อีกครั้ง..

โคงุเระ ยูยะ รีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน เมื่อมาถึงห้องพักของร่างเล็ก ก็รีบปิดประตูแล้วกระโดดขึ้นเตียงของตัวเองแล้วข่มตาหลับแทบจะทันที..

คืนนี้ฝันดีแน่ๆ!!

+++++

“ฮึ่ยย ย่าห์!! กงล้อวายุ”

“นี่.. เจ้าโคงุเระดูคึกกว่าทุกวันนะ” เมงาเนะว่า พร้อมกับยื่นน้ำให้คาเบยาม่า

จริงด้วย.. ซ้อมไม่หยุดตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แต่ก็นั่นล่ะ..

“คนมีความรัก มักจะดูเด็กลงไปนิดนึง..”

“ถ้าอย่างเจ้าโคงุเระจะเด็กลงอีกล่ะก็ คงเป็นเด็กอนุบาลแล้วล่ะ แต่นายนี่เก่งนะ.. เลือกคาเซมารุที่ทำให้ไอ้เตี้ยนั่นชอบได้ในเวลาอันสั้นน่ะ..”

“อ๋อ.. ผมไม่ได้เลือกหรอกครับ จ้ำจี้มะเขือเปาะเอาน่ะครับ”

“ฮ่าๆๆๆ” เมงาเนะกับคาเบยาม่าได้ร่วมประสานเสียงหัวเราะกัน.. ทำให้เมเนเจอร์สาวแถวๆนั้น มองหน้ากันตาปริบๆ

‘เราควรรีบบอกคุณคาเซมารุรึเปล่านะ..’ ในระหว่างที่ซ้อมกับคนอื่นๆ เจ้าของท่ากงล้อวายุก็ยังคงคิดถึงแต่เรื่องของคนร่างสูงเรือนผมสีฟ้าที่ร่วมซ้อมด้วยอยู่ไม่ไกล..

ควรจะทำยังไงดีนะ..

“โคงุเระ!! ระวัง!!!”

“ห๊ะ? จ๊ากกกกกกกกกก!!”

ตุบ! โคงุเระ ยูยะ ล้มลงไปกองเล่นกับพื้นพร้อมกับลูกฟุตบอลเป็นเพื่อนไส้เดือนดิน ดูดาวอย่างชัดเจนแม้จะเป็นตอนกลางวัน.. สมาชิกในทีมต่างก็รุมล้อมคนตัวเล็ก

“อย่ามัวแต่เหม่อซิ” สึนามิพยุงร่างเล็กที่ตอนนี้ตาเป็นยากันยุงชนิดขดอยู่  

“ขอโทษนะ เป็นอะไรมากรึเปล่า..” คาเซมารุ ต้นเหตุความมึนของโคงุเระวิ่งมาดูอาการด้วยความเป็นห่วง ในขณะนี้.. เจ้าตัวก็ยังคงมึนไม่รู้เรื่องอยู่เหมือนเดิม

“ม่ายเปงรายย~” แม้มึนอยู่ก็ยังตอบได้..

“เดี๋ยวฉันพาเขาไปพักก่อนแล้วกัน” คาเซมารุพยุงร่างของโคงุเระต่อจากสึนามิแล้วพาไปตรงจุดที่พัก พร้อมกับหาน้ำแข็งมาประคบให้ เพราะเขาเห็นเต็มสองตาว่า ตัวเองได้ทำเฮดชอต คนตัวเล็กนี้ไปเต็มๆ

ซึ่งเขาเป็นคนผิดอย่างปฏิเสธไม่ได้..

“โคงุเระคุง..” เรียกคนตรงหน้าเบาๆ ที่ยังสะลึมสะลืออยู่..

“หืม? เฮ้ยยย!”

“!!!!” คาเซมารุสะดุ้งสุดตัว เมื่อโคงุเระที่กำลังสะลึมสะลืออยู่ ได้ตะโกนแล้วลุกพรวดขึ้นนั่งทันที..

“อ่า.. เอ่อ.. O//O”

“ยังมึนๆอยู่มั้ย?” ร่างสูงเอ่ยขึ้นเบาๆ พร้อมกับแตะเบาๆ ตรงจุดที่โดนเฮดชอตไปเต็มๆ

“เอ่อ.. ไม่เท่าไหร่แล้ว” โคงุเระว่าพลางปัดมือร่างสูงออกเบาๆ.. เกรงว่ามือร่างสูงจะไปโดนจุดที่สามาถวัดชีพจรได้ ถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงอายไปถึงสวรรค์ชั้นสิบแน่ๆ..

“กำลังคิดเรื่องอะไรอยู่เหรอ?”

“เอ่อ.. นิดหน่อย ไม่มีอะไรมากหรอก” จะให้บอกได้ไงล่ะ! ว่ากำลังคิดเรื่องจะบอกรักคุณยังไงดีอยู่น่ะ!!!

“งั้นถ้าไม่มีไรแล้ว ฉันไปซ้อมต่อล่ะ”

“เดี๋ยว!!..”

“หืม?”

ซะ.. ซวยแล้ว!! รั้งไว้ทำไก่อะไรเนี่ย !!! เอาว่ะ!!

“มีอะไรเหรอ? โคงุเระ?”

“อ่ะ.. เอ่อ คือว่า..”

“???”

“คือว่า..”

“…”

“ชอบนะ คุณคาเซมารุ”

“!!!!!!!!!!”

+++++

“คาเซมารุ มีอะไรรึเปล่า? นายดูเงียบไปนะ” เอ็นโดที่นั่งอยู่ทางข้างๆ มองเห็นถึงความผิดปกติของเพื่อนจึงเอ่ยถามขึ้น

“ก็เมื่อตอนกลางวัน โคงุเระมาบอกชอบฉันนะ”

“เห!!!”

สิ้นเสียงของคาเซมารุ ทุกคนในโรงอาหารต่างส่งเสียงขึ้นมาพร้อมกัน ยกเว้น โทบิทากะ และ ฟุโด “เหอะ! ไร้สาระ”

“โคงุเระคุงนะเหรอ? บ้าน่า” ฮารุนะกล่าวอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง..

“แสดงว่า ที่โคงุเระแปลกๆไป ก็เพราะว่าชอบนายอย่างนั้นซินะ” คิโดกล่าวสรุป

“คงจะเป็นอย่างนั้นนะ..” คาเซมารุว่าพลางหันไปมองยังโต๊ะสามตัวที่ยังว่างอยู่ ซึ่งเป็นที่ของ เมงาเนะ คาเบยาม่า และโคงุเระ

ห้องพัก

“ปล่อยฉันนะ! เมงาเนะ ฉันจะกลับมังยูจิ!!!” โคงุเระพูดพลางยื้อกระเป๋าตัวเอง จากเมงาเนะ

“โคงุเระคุงอย่าเพิ่งไปซิ!” คาเบยาม่าพูดขึ้น พร้อมกับช่วยเมงาเนะยื้อกระเป๋าของโคงุเระ

“บ้าเอ๊ย! ฉันไม่มีหน้าไปเจอพวกเขาแล้ว ปล่อยฉันเถอะ!!!”

“ดีล่ะ! ถ้าอย่างนั้น” เมงาเนะปล่อยมือจากกระเป๋าของโคงุเระ แล้วหันไปพยักหน้ากับคาเบยาม่าเป็นการตกลง แล้วทั้งสองก็ทำการ ‘หิ้ว’ เจ้าคนตัวเล็กไปยังโรงอาหาร..

“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย~~~~”

-จบเถอะ.-







 

ท้ายฟิค.. !
#มีเพื่อนคนนึงบอกไรเตอร์ มาว่า.. 
เพื่อน : รู้มั้ย? ถ้ามึงมิ๊กซ์ แอนด์ แมทซ์ กับโคงุเระ จะได้สมการ
ไรเตอร์ : สมการไร?
เพื่อน : สมการส้นตีนหน้าด้านๆ
ไรเตอร์ : .................... 

ฟิคและโคงุเระจึงออกมาแบบมึนๆ เสื่อมๆ ประการฉะนี้แล _ _