โปรยเรียกแขกค้าาาาา
"เพราะกลัวว่าฉันจะทวงบุญคุณใช่ไหมคะ คุณถึงทำท่าว่าจำฉันไม่ได้ ทั้งที่ฉันรู้ว่าคือคุณแน่ ๆ คุณมันแย่ที่สุด!" เธอมองเขาอย่างคับแค้นใจ
"..."
"วันนั้นฉันไม่น่าช่วยคุณเลย" เมื่อเขาไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกจากปาก เธอก็ระบายความคับแค้นใจที่มีต่อเขาออกมาอีกระรอก เพราะยังโกรธและอยากทำให้เขารู้ว่า พฤติกรรมของเขาทำให้เธอน้อยใจและเสียใจมากเพียงใด
"ถ้าไม่ช่วยผม แล้วใครจะมาเป็นสามีของคุณอย่างตอนนี้?"
กติกาจ้า
1. เรื่องนี้อัพ 60-70 เปอร์เซ็นต์ตามที่เราเคยทำกันเหมือนเรื่องก่อนหน้านี้เนอะ
2. ห้ามก๊อปห้ามคัดลอก ห้ามทุกอย่างที่เป็นการทำซ้ำ ทำใหม่นะจ๊ะ เรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของกนกนุช, จินห์จุฑาคนเดียวเท่านั้น
3. เรื่องนี้ผู้เขียนเขียนจากจินตนาการ ไม่ได้เกี่ยวข้องกับใคร หรือสถานที่ หรือเหตุการณ์ไหนทั้งนั้น
4. รบกวนสักนิดกดแอด หรือเม้นต์ หรือโหวตให้ไร้ท์ด้วยเนอะ จะได้เป็นกำลังใจปั่นเรื่องอื่น ๆ และอัพให้อ่านเรื่อย ๆ
สุดท้ายนี้ขอบคุณมากนะคะที่ติดตาม และให้กำลังใจไรท์ กราบบบบที่อกงาม ๆ จ้า ^^
ฝากนิยายด้วยนะคะ บางเรื่องกดดูในลิงก์เนื้อหานะคะ พอดีระบบไม่แสดงนิยายทุกเล่มจ้า
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น