[Fic KHR] My Answer คำตอบที่ฉันอยากบอกเธอ[FonM]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

=ABOUT ME=

name - Tawan

you can call me - Toujearw

age - 12

my ID

เนื้อเรื่อง

   มนุษย์เรา พอเกิดสาเหตุ ก็เกิดคำถามตามมา ...

   ถึงจะพยายามตอบคำถามนั้นยังไง ...

   มันก็คิดไม่ออก ...

   ปัญหาที่เกิดขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจเรา ...

   เราสร้างมันขึ้นมา ...

  

   

    ฉันชอบฟงมาตลอด

    ชอบมาเป็นเวลายาวนาน

    ฉันคิดไว้แล้วว่าถ้าจบศึกนี้

    ฉันจะบอกรักเค้า

    แต่มันคง...

    เป็นไปไม่ได้แล้วสินะ

    ทำไม ... ฉันถึงต้องฆ่าตัวตายด้วยนะ

    ตอนนั้นฉันกับโคโรเนโร่ปะทะกับจิงเจอร์เบลด ไม่ว่าเราสองคนพยายามเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถจะต่อต้านมันได้เลย ในเวลานั้น แวบหนึ่ง ตามหลักที่ฉันคิดได้ ถ้าฉันคนหนึ่งตายล่ะก็ คนอีกหลายชีวิตที่บุกมาพร้อมกัน คงจะสามารถรอดชีวิตได้แน่ๆ

    เป็นเหตุให้ขาทั้งสองข้างของฉันหยุดนิ่งก่อนหันไปจ้องหน้าจิงเจอร์เบลดตรงๆ เข็มพิษมากมายมุ่งหน้ามาทางฉันที่ยืนนิ่งๆ

    จึก

    จึก

    แต่แล้วสิ่งที่ฉันคิดมันก็ผิดจากหลักการ ...

    โคโรเนโร่ยืนมาเป็นโล่ให้ฉัน ก่อนละล้มลงไปทั้งอย่างนั้น ตาของฉันเบิกกว้างอย่างตกใจ

    ทำไม ...

    ทำไมหล่ะ โคโรเนโร่

    สติของฉันทำอะไรไม่ถูก ขาของฉันสั่นระริกๆ ก่อนจะล่มลงไปกองกับพื้น นัยน์ตาสีครามของฉันจ้องไปยังจิงเจอร์เบลด

   

    และต่อจากนั้นฉันก็ทำในสิ่งๆที่ทุกคนรู้กันหมดในกาลเวลาหลังจากนี้

    ฉันฆ่าตัวตาย เพื่อหนีจากความจริงที่เกิดขึ้นทั้งหมด

 

     ตอนนี้ฉันอยู่ในที่ๆมืดมิด และหนาวเย็น

     ที่นี่คงเป็น ที่ๆเขาเรียกว่า 'สถานที่หลังความตาย' สินะ

    

     ฉันค่อยลืมตาขึ้น และรู้สึกโล่งหัวอย่างบอกไม่ถูก ฉันจึงค่อยๆคลำๆหัวตัวเองดูจนรู้ได้ว่า ...

  

     หมวกฉันไม่อยู่แล้ว ..

     และพอมองรอบๆตัว ฉันก็พบว่าตัวเองใส่เสื้อเดรสสายเดี่ยวสีขาว กระโปรงยาวถึงเข่าและพอมองไปรอบๆ สายตาของฉันก็ไปสะดุดกับ ประตูไม้ลายสวยงามบานหนึ่ง ฉันค่อยๆเดินเข้าไปแล้วสัมผัสกับบานประตู มันให้ความอบอุ่นแปลกๆ ทำให้ตอนนี้ที่เป็นสถานที่ซึ่งหนาวเย็นอุ่นขึ้นมาทันที 

     ฉันค่อยๆผลักบานประตูนั้นเข้าไป

     วาบ !!

     แสงสว่างจ้าจนฉันต้องเอามือปิดตาไว้

     ปัง ปัง

     ฉันสะดุ้งลืมตาขึ้นมา มองภาพตรงหน้า มันคือเทศกาลดอกไม้ไฟในญี่ปุ่น ตอนนี้ฉันกำลังนั่งอยู่บนเนินเขาที่ห่างออกมาจากงานพอสมควร

      ฉันมองดุเสื้อผ้าตัวเองก็พบว่าฉันใส่ชุดประจำของฉัน คือเสื้อคลุม + หมวก นั่นเอง

     "เป็นอะไรรึเปล่าครับ อยู่ๆก็กระตุกมือ " น้ำเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยออกมา ทำให้ฉันรีบหันไปมอง

     "ฟง..?"

     "ครับ ? (' ')?"

     "พวกเรา มะ..มาอยู่ที่นี่กันได้ยังไง.."

     "อ๋อ ก็เดินมาด้วยกันไงครับ คุณมาม่อนบอกเองนี่ว่าจะมาดูดอกไม้ไฟ"ฟงเว้นวรรค"แล้วคุณยังบอกอีกว่ามีเรื่องที่อยากบอกผม..."

     "ฐานทัพมีลฟิโอเล่หล่ะ ! "

     ตอนนี้ทุกอย่างทำให้ฉันมึนไปหมดแล้ว

     "ก็..เราชนะกลับมาแล้วไงครับ"

     "หะ..หรอ.. "ตอนนี้ฉันพอเข้าใจคร่าวๆแล้วว่านี้อาจจะเป็นสิ่งที่ฉันต้องการก่อนตายก็ได้

     "ตกลงไม่เป็นอะไรจริงๆนะครับ"ฟงถามฉันด้วยความเป็นห่วง

     ฉันหลุบตาต่ำลงแต่แล้วก็ไปเห็นมือของฟงที่กำลังกำมือของฉันอยู่ ทำให้หน้าฉันแดงนิดๆ

     "นิดหน่อยหน่ะ - -///"

     "แล้วตกลง..เรื่องที่จะคุยด้วยนี้คืออะไรหรอครับ"พอฟงเข้าประเด็นทำให้หน้าฉันที่แดงนิดๆ แต่ตอนนี้มันแดงมากจนเหมือนลูกมะเขือเทศเลย

     "อะ..เอ่อ.."ฉันไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ฉันหยุดนิ่งแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อทำจิตใจให้สงบก่อนจะค่อยๆหันไปสบตาสีนิลของฟงตรงๆ

   

     "..."

     "รู้มั๊ย เวลาที่ฉันอยู่กับทุกคนสนุกมากเลย ถึงจะเป็นเวลาอันน้อยนิด เพราะสุดท้ายวันนั้น... มันทำให้เราแยกกัน.."

     "..."

     "ถึงจะอยู่ที่วาเรียตลอดมันก็สนุกเช่นกัน มีทั้ง เบล ลุซซูเรีย สคลอโล่ บอส เลวี่  แต่ฉันก็ไม่อาจลืมใครคนหนึ่งได้เลย"

     "..."

     "สุดท้ายพวกเราก็ได้มาเจอกันอีก.. มารวมกันเพื่อกำจัดพวกมีลฟิโอเล่"

     "..."

     "ฉันคิดไว้ว่า ถ้าชนะแล้วจะไปคุยเรื่องสำคัญกับคนๆนั้น.."

     "..."

     "แต่ทุกอย่างก็ดับมืดลง วันนั้นก็มาถึง ฮึก เมื่อฉันตายลงด้วยน้ำมือตัวเอง ฮึก"

    

     แล้วอยู่น้ำตาของฉันก็ไหลออกมา ฉันปาดน้ำตาสักพักแล้วพูดต่อ

     "แถมยังทำให้โคโรเนโร่ตายด้วยอีกต่างหาก ฉันนี่มันแย่จริงๆ"

     หมับ !

     ฟงดึงฉันเข้าไปกอด แล้วลูบหัวฉันเบาๆ เหมือนปลอบโยน

     "คุณคงเจอเรื่องแย่ๆมาเยอะพอสมควรสินะครับ"ฟงเว้นวรรค"ถ้าอยากร้องก็ร้องมาเถอะครับ"

     "ฮือๆ นั่นสินะ ฮึก ฮือๆ"ฉันกอดเขากลับแล้วกำเสื้อเขาแน่น เหมือนเพื่อระบายสิ่งที่เจอมาทั้งหมดให้ออกไป

    

      เวลาผ่านไปสักพัก ฉันก็พอจะทำใจได้แล้วก็เลยสะกิดฟง

      "..อะไรหรอครับ คุณมาม่อน"

      "ปล่อย"

      สั้นๆง่ายๆได้ใจความแต่คุณชายเขากลับกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

      "เฮ้ย ทำอะไรน่ะ O///O"

      "หึหึ "เฮ้ย ขะ..เขี้ยว ๆๆ แว้กก ฟง เขี้ยวงอกแย้ว O[]O!!!

      "ปล่อยน๊า T[]T" ฉันพยายามดิ้นเหมือนปลาขาดน้ำ เพื่อหนีจาก ฟง(ที่กำลังจะเป็น)ปีศาจ

      "ผมว่า คุณมาม่อนคงไม่ได้มีเรื่องจะบอกผมแค่นี้ใช่ไหมล่ะครับ"ฟงเปลี่ยนท่ามากอดฉันจากด้านหลัง คงคิดว่านี้เป็นเรื่องไททานิกสินะ ฝันไปเหอะ

      "ฉะ..ฉันจะไปปล้นบัญชีนาย !!"เมื่อไม่สามารถหาคำใดมาพูดได้ก็จบด้วยเรื่องเงินๆ

      "ไม่ต้องรีบหรอกครับ อีกไม่นานบัญชีของผมกับบัญชีของคุณมาม่อนก็เป็นอันเดียวกันแล้ว "

      "มะ.."ม่ายยยยยยย  เงินช้านน มันจะเป็นของนายด้วยหรอ (ยังจะห่วง)(แปลไม่ออกจริงๆหรอ)

      "ตกลงเรื่องที่คุณมาม่อนจะพูดกับผมคืออะไรหรอครับ"เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหูฉัน จะหนีก็หนีไม่ได้ กรี้ดดด

      "ปะ..เปล่าๆ ไม่มีอะไร >///<" ฉันพลักเอาไปหนึ่งทีแต่ไม่ออกอ่ะ นายเอาแรง ควาย มาจากไหนเนี่ย

      "ยิ่งน่าสงสัยนะครับ - -"

       พลั่ก ก

      แต่อยู่ๆด้วยแรงอันน้อยนิดของฉัน ฉันก็สามารถหลุดออกจากพันทนาการจากคุณชายได้แล้ว ขะเจ้าก็เพิ่งนึกได้ว่า

      เราอยู่บนเนิน !!

      ฉันเลยเสียหลักลื่นลงเนิน

      "กรี้ดด จะ..จริงสิ ไวเปอร์ มิราจ !!"

      จุด จุด จุด ไร้สิ่งตอบสนอง

      จริงสิ นี่มันในความฝัน ... ใช้ภาพมายาไม่ได้ !!!!!

      "ไม่น๊าาา เงินในธนาคาร เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว"(ยังมิวาย - -)

     

      ฟรึบ ๆๆ

      แต่แล้วด้วยกระบวนท่าลิงลม (?) ทำให้ตอนนี้ฉันมาอยู่ในอ้อมแขนของฟงเรียบร้อย

      ฟงวางฉันไว้บนพื้นหญ้า (ที่เดิมนั่นแหล่ะ) และแล้วพลุอีกระลอกที่คาดว่าเพิ่งเตรียมมาก็ถูกจุด ทำให้ฉันกับฟงหันไปมองมันอย่างกดดัน(มีฉันคนเดียวที่กดดัน) ตอนนี้แหล่ะ บอกไปเลยสิ !!

      "ฟง.."

      "ครับ คุณมาม่อน"

      "ti ..."

      "..."

      "ฉัน เอ้ย O O"

      แต่แล้วอยู่ๆฟงก็เข้ามาประทับจูบลงที่หน้าผากฉันอย่างอ่อนโยน ทำให้ฉันช็อกค้างไปประมาน 2-3 วิ ก่อนที่ฟงจะชิงพูดก่อน

      "Ti amo mammon " ฟงพูดอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลูบแก้มที่แดงๆของฉัน ถึงนี่จะเป็นฝัน.. ก็เป็นฝันที่ฉันมีความสุขที่สุดเลยก็ว่าได้

      "ฟง นายเป็นฝันใช่ไหม"

      "หือ คุณมาม่อนหมายความว่าไงหรอครับ"

      "ถ้าฝันนี้จบลง.. เราจะยังเจอกันอีกไหม"

      "ถ้านี้เป็นฝันก็คงอีกนานน่ะครับ นี่มัน โลกหลังความตาย นี่ครับ" พอฟงพูดคำว่า โลกหลังความตาย ออกมา ทำให้ฉันเริ่มคิดว่า นี่เป็นฟงตัวจริง

      "งั้นที่บอกว่าเดินมาด้วยกันก็โกหกน่ะสิ ฉันเพิ่งมาที่โลกนี้เองน้า"

      "อ๋อ ถ้าตรงนั้นจริงๆครับ แต่เป็นคุณมาม่อนที่เหมือนไร้ชีวิตจิตใจน่ะครับ เธอมาบอกว่า มีเรื่องสำคัญจะบอก แต่พอผมถามอะไรกลับไปก็ไม่ตอบเลย "

      "นาย...ตายแล้วหรอ ตายเพราะอะไรอ่ะ "คำถามสุดฮอตที่คนตายส่วนมากเค้าถามกัน

      "ครับ ผมเสียท่าให้พวกมัน ถ้าพูดตามจริง ผมตายก่อนคุณมาม่อนอีก "
    
      "หรอ.."

      "..."

      "..."

      "..."

     ความเงียบเข้าครอบครุม ก่อนที่ฟงจะทำลายความเงียบลง ..

     "คุณมาม่อนชอบผมจริงๆหรอครับ "แหน่ะ ยังจะถามอีกเนอะ

     "ถามบ่อยๆระวังฉันจะ เลิกชอบ นะ"ฉันเน้นคำว่า เลิกชอบ ให้เขาได้ยินชัดๆแทนคำตอบ

     "อยากอยู่กับคุณมาม่อนตลอดไปจัง"

     "ไม่ไหวๆ ฉันเกลียดนามสกุลคนจีน (- -  ) (  - -)"



     "โอ๊ะ ถึงเวลาแล้วครับ " ฟงว่าเสร็จปุ๊บ ก็เอื้อมมือมาจับมือฉันแล้วดึงให้ลุกขึ้นยืน


      วาบ บ บบ

      ความสว่างแผ่ปกคลุม ก่อนจะค่อยๆเลือนลางไป เผยให้เห็นประตูบานยักษ์ ลวดลายคล้ายๆกับบานแรกที่พาฉันมาที่นี่

      "คุณยูนิคงทำสิ่งนั้นแล้วสินะครับ สงสัยชีวิตนี้คงต้องรักษาให้ดีๆซะละ "

      "สิ่งนั้น .. เฮ้อ !! คงต้องเหนื่อยกันอีกแล้วหล่ะฟง"

      "นั่นสินะครับ ถึงอยากอยู่อีกหน่อย แต่เวลาที่นี่มันผ่านไปเร็วกว่าเวลาปกตินี่นะสิครับ"

      "ชั่งเถอะ ฉันจะได้ทำสิ่งที่ปารถนาไว้ซักที เหอะ!!"ฉันถอนหายใจเหือกใหญ่ เหนื่อยใจกับงานที่อาจจะถาถมเข้ามาอย่างหนัก ฉันค่อยๆเอื้อมมือไปแตะที่ประตูพร้อมๆกับฟง เรามองหน้ากันสักพัก ก่อนจะค่อยๆเปิดประตูเข้าไป

      "tiamo fon"

      เสียงสุดท้าย ก่อนความสว่างจากบานประตูจะทำให้เรา ได้ไปที่ๆสมควรอีกครั้ง


     สุดท้าย ก็ได้สมปราถนาละ

   

     คำถามที่ว่า ทำไมฉันจะต้องตายด้วยนะ

    คำตอบของมัน ความจริงไม่ยากเลย

    เพื่อจะได้เจอคนๆนั้น

    คนที่เฝ้ารอ

    ได้ทำสิ่งที่ปราถนา




    อย่ามองโลกในแง่ร้ายกันนักสิ


    แต่ทำไม ฉันจะต้องทำอะไรที่ไม่ได้ตังค์ด้วยเนี่ย !!!

   
     


     

   

 จบไปแล้ว เอาฮาตอนหลัง หุหุ ขอคะแนนความเน่าด้วยคร้าา >w</

สามอันรวด !!!