ความลับแห่งกัลป์

      บทที่ 1 การลืมตาครั้งสุดท้าย

    นี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืนแล้ว แสงจันทร์อ่อนๆได้ทอแสงเข้ามาผ่านบานกระจกหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้ พร้อมกับทำให้สายลมหนาวอ่อนพัดเข้ามาอย่างเริงรมย์ สาวน้อยผมถักเปียกำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างเคร่งเครียดอยู่บนโต๊ะไม้เก่าที่เริ่มผุกร่อนเต็มที่ แต่ดูเหมือนว่าโต๊ะตัวนั้นยังมีความสุขที่ได้ทำหน้าที่ของมัน แม้ว่ามันจะอายุมากแล้วก็ตาม โคมไฟตั้งโต๊ะปล่อยแสงสว่างไปทั่วทั้งห้อง แสงไฟทำให้เกิดเงาตกสะท้อนที่ผมสีน้ำตาลเข้มที่ยาวจนถึงกลางหลังของเด็กหญิง ทำให้ผมดูเป็นประกายดุจอัญมณีที่อยูใต้จันทราเต็มดวง  เด็กหญิงสวมชุดนอนผ้าฝ้ายสีม่วงอ่อนที่มีลายดาวเป็นกระจุกอยู่ทั่วชุดกระโปรงยาวถึงเข่า  เธออ่านหนังสือเสร็จแล้ว และเดินไปที่เตียงนอนไม้เก่า นัยน์ตาสีฟ้าดวงโตจ้องมองไปที่ดวงจันทร์ ดวงดาวและความมืดสลัวภายนอกหน้าต่าง
   ยามนี้ภายนอกช่างมืดสลัวทำให้เหลือแต่เพียงความอ้างว้างและความโดดเดี่ยว เช่นเดียวกับดวงจันทร์ที่อยู่อย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางหมู่ดาวน้อยใหญ่ที่ล้อมรอบ ความรู้สึกของมันในตอนนี้คงกำลังเศร้า เช่นเดียวกันกับเด็กหญิงผมถักเปียที่นั่งอยู่ผู้เดียว ภายในห้องท่ามกลางความมืดมนและแสงไฟสว่าง
   " นี่ แม่หนู ฉัน