รักวุ่นวายของนายจัดจ้าน

"นี่นาย เบาๆ หน่อยเซ่ ฉันเจ็บนะ"  T^T

"เจ็บ ก็อยู่นิ่งๆ สิ แหกปากโวยวายอยู่ได้ หนวกหู"

T^T 

"อ่ะ เสร็จแล้ว แหกปากต่อได้ล่ะ อ้อ! แต่เดี๋ยวแหกปากได้อย่างเดียวนะ แต่ยังเดินไม่ได้ ขาเธอยังบวมช้ำอยู่เลย เดี๋ยวทานข้าวเสร็จ ฉันจะไปส่งเธอกลับบ้านเอง" 

  -_-*  นี่นาย ขาฉันบวมเป่งขนาดนี้ แล้วอีกกี่วันมันจะหายเนี่ย" นิชาบ่นพร้อมกับลูบข้อเท้าตัวเองที่กำลังบวมช้ำอย่างเบามือ

"อีก 2 - 3 วันก็หาย อย่าใจร้อนสิ อ่ะ รีบๆ กินข้าวซะ จะได้กลับบ้านกันสักที" ปรานต์วางจานกับข้าวไว้ตรงหน้านิชา โดยที่มืออีกข้างหนึ่งก็ถือจานข้าวของตัวเอง แล้วนั่งลงกินข้าวข้างๆ เก้าอี้ที่นิชานั่งอยู่

"ฉันยังไม่หิว เดี๋ยวค่อยกลับไปกินที่บ้านก็ได้" 

"ไม่หิวก็ต้องกิน แต่แน่ใจนะว่าที่ห้องคุณมีอาหารให้กิน ไม่ใช่มีแต่อาหารของหนูเรอะ สกปรกซะขนาดนั้น"

"อีตาบ้า =[]= ห้องฉันไม่ได้สกปรกขนาดนั้นสักหน่อย  แต่อย่างน้อยที่ห้องก็คงจะมีบะหมี่เหลือสักซอง สองซองล่ะมั้ง" 

"ถ้าคุณจะกลับไปนั่งกินเศษบะหมี่ที่เหลือจากหนูแทะนั่นน่ะนะ ผมว่าคุณกินข้าวที่ผมเอามาให้นี่ดีกว่า สะอาดและอร่อยกว่ากันตั้งเยอะ เอ้า!
รีบกินๆ อย่ามัวลีลา ผมมีเวลาอยู่ตรงนี้กับคุณไม่มากนะ ผมต้่องกลับไปทำงานต่อ เร็วๆ รีบกินๆ"  ปรานต์พูดพร้อมตักข้าวเข้าปากอย่างไม่รีรอ

-_-;;  " กินก็ได้ "  

" กินเสร็จแล้ว เรียกด้วยนะ ผมของีบสักแปป ขอพักผ่อนสายตาหน่อย"  zZZ

"อืม " นิชาตอบทั้งๆ ที่ข้าวยังเต็มปาก "อีตานี่ หลับง่ายชะมัด พูดจบปุ๊บ หลับปั๊ป จะไวไปไหน -_- 

10 นาทีผ่านไป

 ฮ้าาาาา  อิ่มแปร้ ~ ~

"อูยยยยย อูยยยยยย  เจ็บ เจ็บ เจ็บ  โอ่ยยยยยย  ลืมไปเลยว่าขาเราเดี้ยงนี่นา แล้วจานข้าวพวกนี้ใครจะเอาไปเก็บล่ะ ขืนวางทิ้งไว้ตรงนี้น้องมิกกี้เม้าได้มาบุกห้องอีตานี่แน่ๆ ไม่เป็นไร เราเป็นนางเอกผู้มีจิตใจงดงาม จะเอาไปล้างเก็บไว้ให้ก็ได้ "  นิชาเดินขากะเผลก เก็บจานข้าวของปรานต์และของตัวเองไปยังอ่างล้างจาน เพื่อแสดงบทบาทแม่บ้านผู้แสนดี 

" โห ขนาดห้องครัวยังหรูหรา โอ่อ่า อลังการ ขนาดนี้ แล้วห้องข้างในจะหรูหรา ขนาดไหนเนี่ย อีตานี่ นี่รวยไม่เบาเลย แหมมมม เข้าตำรา หล่อ รวย สปอท กทม ซะด้วย แต่เสียอย่างเดียว ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษต่อหน้าสุภาพสตรีอย่างฉันเอาซะเลย -3- 

" ไหนๆ ขอลากสังขารเดินชมห้องชายโฉด หน่อยสิ๊ "  นิชาลากขาของตัวเองที่จะเรียกว่าเดินก็คงไม่ใช่ เดินกะเผลก สำรวจห้องปรานต์อย่างสนใจ จนสะดุดกับกรอบรูปใบหนึ่งที่วางโชว์หราอยู่ที่โต๊ะหัวเตียง

รูปในกรอบรูปเป็นรูปผู้หญิงคนหนึ่งในโทนสีขาวดำอุ้มเด็กชายตัวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้ม โดยมีฉากหลังเป็นรูปทะล พร้อมกับมีข้อความที่เป็นลายมือเด็กเขียนติดอยู่ที่รูปว่า "ผมคิดถึงแม่ครับ" 

"นี่คุณ มาทำอะไรที่ห้องนอนผู้ชายโสดแบบผมเนี่ย หรือว่าจะมาขโมยกางเกงใน"

" เอ๊ะ ! OxO  ปะ ป่าวๆๆๆๆๆ จะบ้าหรอ ฉันจะมาขโมยกางเกงในนายทำซากอะไร ฉันไม่ใช่โรคจิตนะยะ ฉันแค่ล้างจานเสร็จแล้ว ก็เลยเดินมาสำรวจห้องผู้ชายแบบนายสักหน่อยน่ะ ว่าเป็นยังไง "  ( เฮ้ออ ! อีตานี่นี่นอกจากจะปากจัดแล้ว ยังไม่ให้เกียรติผู้หญิงอย่างฉันเลย ฉันออกจะสวยอย่างนี้ จะเป็นโรคจิตได้ยังไง ก็แค่เมื่อก่อนเคยแอบดูเพื่อนผู้ชายข้างบ้านอาบน้ำเองนะ  =.,= ) 

"แล้วเป็นยังไง สะอาดกว่าห้องคณเป็นสิบเท่าเลยใช่มั๊ยล่ะ ? "

" เอิ่มมมม  =_= มันก็จริงนะ "  เฮ้ยยยย ไม่ใช่สิ (- - )( - -)(- - )( - -)  ที่จริงห้องฉันมันก็เคยสะอาดแหละ แต่ฉันมัวแต่ทำงานไง เลยไม่มีเวลาว่างมานั่งทำความสะอาดมันก็เลยดูรกๆ หน่อยนึง" 

" เหรอ แต่ผมก็ทำงานเหมือนกันนะ ทำไมห้องผมมันดูสะอาดกว่าห้องคุณล่ะ ผมว่าคุณเอาเวลาที่คุณไปช้อปปิ้ง ไปแดนซ์ออนเดอะฟลอว์ ของคุณ มานั่งเก็บกวาดห้องให้มันดูสะอาดเรียบร้อยจะดีกว่านะ"

" -O-   พอๆๆๆ  หยุดพักเรื่องความสกปรกของห้องฉัน  แล้วกลับกันเถอะ ยัยแจนคงเป็นห่วงฉันจะแย่ล่ะ"

" อืม ได้ งั้นเดินลงไปก่อนเลย ผมขอไปหยิบเสื้อกับกุญแจรถแป๊ป" พูดเสร็จปรานต์ก็เดินตรงหรี่เข้าไปในห้องแต่งตัว โดยที่ไม่ทันนึกว่านิชาขาเจ็บอยู่

"นะ นายย  - -"  ฉะ ฉัน ดะ เดิน ยังไม่เป็นคนเล้ยย แล้วฉันจะเดินออกไปกดลิฟท์ยังไง  ห้ะ "  

--------------  ปิ้งง   ง ง  ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่คุณเรียกกกกกก ---------    --?

กะเผลก กะเผลก  โอ๊ยยยย  โอยยยยยยยย   ~ ~  " นี่ขาแพลง หรือขาพิการฟระตรู "  

 ควับบบบบ   "ม่ะ ผมอุ้มคุณไปเอง เห็นสภาพแล้วเวทนายังไงไม่รู้ " 

" เห้ยยย O///O   มะ ไม่ต้อง ฉันเดินเองได้ ปล่อยฉันลงนะ "

"ไม่ ! ขืนปล่อยให้คุณเดิน ผมว่าชาตินี้ก็คงไม่ถึงชั้นล่างหรอก คงนอนตายเพราะขาบวมอยู่หน้าลิฟท์อ่ะ" 

(โห นี่หรือ วาจาพ่อเทพบุตรสุดหล่อของยัยแจน  วาจาของเจ้านั้นช่างเฉือดเฉือน บาดลึก จนข้านั้นแทบกระอักเลือดตาย)

"ตามใจ อยากอุ้ม ก็อุ้ม อุ้มให้ถึงที่บ้านเลยยิ่งดี" 

"คุณพูดแล้วนะ ได้เลย จัดให้ พูดจบปรานต์ก็ยกร่างบางขึ้นอุ้ม ก่อนจะเดินไปกดลิฟท์ลงไปยังชั้น1 เพื่อไปส่งนิชาสาวขาเดี้ยงผู้น่าสงสาร

"นี่ จอดๆๆๆ  ถึงคอนโดฉันล่ะ ขอบใจนายมาก ที่พาฉันมาส่ง แต่ไม่ต้องอุ้มฉันขึ้นไปส่งถึงข้างบนห้องหรอกนะ แค่นี้เองฉันเดินไปเองได้ ยังไงก็ขอบใจ นะ บาย  ^-^/

"ผมยังไม่ได้บอกเลย ว่าผมจะอุ้มคุณไปส่ง แค่อุ้มคุณลงมาจากห้องผม แขนผมก็เกือบจะหักล่ะ ผู้หญิงอะไรตัวหนักชิบเป๋งเลย กินวัวกินควายแทนข้าวหรอคุณ และอีกอย่างว่างๆ ก็หัดออกกำลังกายบ้างนะ ลดพุงสักหน่อย คุณจะสวยกว่านี้ เชื่อผม บัยยยยยส์   ^^/

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อีตาบ้า @%@$@^$(&)%(_(@*@^(+@@*#(&  

***  บัยยยยยส์   คำศัพท์วัยรุ่นที่ใช้ในทางโชเชียลมีเดีย แปลว่า บ๊ายบาย