อดีตแห่งความหวังที่น่าจดจำ

'..กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว..

มีพระราชา ก็ย่อมมีพระราชินี มีผู้กอบกู้เอกราช ก็ต้องีเหล่าวายร้าย เมื่อเวลาที่ความชั่วร้ายหมดไป ทุกสิ่งจะสงบสุขได้ หากแต่ในเมื่อความอิจฉาริษยา รัก โลภ โกรธ หลงยังไม่หมดลง และมันได้นำพาความมืดมิดไปสู่การเป็นอิสระนิรันดร์......'

นี่คือบทประพันธ์ของลูซิเฟอร์.. กษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่เป็นขวัญใจใครหลายๆคน และยังเป็น..'พ่อ'ของฉันอีกด้วย

ใช่..ฉันเกิดมาในครอบครัวที่มีชาติตระกูลสูงศักดิ์ ท่านพ่อหายสาบสูญตอนไปต่อสู้กับเงาดำที่ปกคลุมรอบราชอาณาจักร ส่วนท่านแม่เป็นองค์หญิงแวมไพร์ ผู้ซึ่งต้องคำสาปให้เป็นมนุษย์แต่ห้ามมีความรัก มิเช่นนั้นจะกลายเป็นอีกาตลอดกาล และผู้ที่แก้คำสาปได้มีแต่ลูซิเฟอร์ผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้น

แต่ปรากฏว่า การที่จะทำให้ท่านแม่นั้นกลับร่างเดิมต้องได้ต้องอาศัย สมุนไพรจากป่าแห่งความตายที่อยู่ด้านหลังเงาดำนั่น ซึ่งเรื่องก็เป็นอย่างที่กล่าวมา.. พ่อของฉัน... 'หาย สาบ สูญ'

ท่านแม่จึงหนีไปอยู่ที่อื่นก่อน เพื่อป้องกันคนมาใส่ความราชวงศ์ของเรา

  นั่นแหละ.. ฉันจึงเป็นลูกครึ่งแวมไพร์โดยไม่มีใครรู้ เพราะทุกคนคิดว่าแม่ของฉันเป็นสามัญชนที่หายสาบสูญไปพร้อมพ่อนั่นเอง โชคดีนะ ที่ฉันไม่ต้องกลัวแดดหรือกระเทียม แถมชอบไม้กางเขนสุดๆ จึงไม่ต้องกลัวใครจับได้...

"อ้าว องค์หญิงควอร์เซีย ทรงตื่นจากบรรทมแล้วหรอเพคะ วันนี้องค์หญิงต้องไปพบกับคู่หมั้น ซึ่งเป็นพระโอรสของสหายพระบิดาของพระองค์เพคะ เดี๋ยวอีกสักครู่จะมีนางกำนัลเอาชุดมาเปลี่ยนให้นะเพคะ"

นี่เจซซี่ แม่นมของฉันเอง ท่านเลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่ตอนที่ลืมตาดูโลก และอย่างที่บอก แม่ฉันกลายเป็นอีกาหลังจากฉันเกิดมาเพียงชั่วข้ามคืน แม่นมจึงมาดูแลฉันแทน และรู้เรื่องทั้งหมดของฉัน

ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเบื่อหน่ายกับชีวิตที่มีทุกอย่างยกเว้นพ่อกับแม่ ระหว่างนั้นเองก็มีคนเดินตามฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัว..

ฉึก..  เขาแทงเข้าที่หลังคอ ตาของฉันค่อยๆพร่ามัวจนสลบไป เลือดสีแดงสาดกระเซ็นไปทั่วพื้นหินอ่อนทั่วบริเวณ จากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องก้องดังไปทั่วบริเวณตามมาพักๆ รวมทั้ง..เสียงร้องของแม่นม ฉันได้ยินเต็มสองหู.. แต่ทำอะไรไม่ได้เนื่องจากมีมีดปักคาอยู่ที่หลังคอ แล้วสติของฉันก็เลือนหายไป..อีกครั้ง..

เสียงแตรของพวกกบฏดังจนแสบแก้วหู เสียงโห่ร้องเชียร์ของพวกอดีตนักรบผู้ผดุงความยุติธรรม

เสียงของพวกมัน..ดังเข้ามาถึงห้องที่ฉันอยู่.. ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู่ที่ไหน

รอบตัวมีดอกไม้สดที่ใกล้เน่าแล้ว ทั้งแคบเป็นทรงแปดเหลี่ยมยาว.. และมีกลิ่นอับของเนื้อไม้ ที่ๆฉันอยู่สูงไม่ถึง 5นิ้วด้วยซ้ำ

เมื่อร่างกายค่อยๆระลึกความเป็นไป

สมองเริ่มระลึกหนทางการอยู่รอด

ฉันก็ระลึกได้ว่า 'นี่มันโลงศพหนิ..'

ฉันสูดหายใจลึกๆให้ไม่ตื่นกลัวจนเกินไป..

พยายามเพ่งมองหาแสงสว่าง.. แต่ก็ไม่เจอเลย..

พบเพียงแต่ความมืด ที่ปกคลุมไปทั่วร่างกาย.. จน...

"เอ้าออกเกวียนได้!"

แล้วฉันก็รู้สึกได้ว่า ฉันอยู่บนเกวียนจริงเพราะมันโคลงซะจนฉันรู้สึกมึนหัว จนอยากจะอ้วกจนต้องขยับตัวเปลี่ยนท่า สักพักความคิดอันเฉียบแหลมของฉันก็นึกขึ้นได้ว่า.. ถ้าฉันเตะกล่องพวกมันต้องมาเปิดกล่อง เพื่อดูว่าร่างของฉันไปกระแทกอะไรเสียหายรึเปล่า ฉันจะเริ่มเตะฝากล่องเบาๆสองสามที..

"เห้ยหยุดรถ!"

"เฮาะ?"

"หยุดรถเดี๋ยวนี้ ถ้า'ของ'มีรอยช้ำโดนหักเงินเดือนแน่!"

"เฮาะ?"

"นี่แกกวนตีนหรอ!"

"เฮาะ?"

ตุบ.. แล้วเกวียนก็หยุดลง.

'ห้ะ.. พวกมันทำไมเอ๋ออย่างงี้อ่ะ...  ไม่ต้องทำอะไรเลย โง่ชิบ =.,='

สักพักฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา...เข้ามา.. เข้ามาเรื่อยๆ..จนหยุด.

.

.

แกร็ก..

แอ๊ดดดดดดดดดดดดด~ดดดดด

เสียงเปิดโลงศพ ดังขึ้นข้างๆตัวฉัน เล่นทำเอาเสียววาบไปทั้งตัวเลยนะ นึกว่าจะมาเปิดโลงเราซะแล้ว

ตึง..

'เอาแล้วไง แม่งปิดโลงข้างๆแล้ว ต่อไปเป็นโลงเราแน่เลย... ' ฉันจึงรีบแกล้งตายโดยอัตโนมัติ พร้องจัดวางท่าของตัวเองให้สมจริงที่สุด

กึก.. 'มันกำลังจะเปิดแล้ววว > < เสียวจุงง'

"หืม~ เจ้าหญิงจากเมือง เทอมัวร์ฟาวหรอกหรอ.. ชื่อดูดีนะเนี่ย.."

'อร้ายเขิลนะ งิงิ ////'

"ถ้าหน้าตาดีก็น่าจะขายได้ราคา..."

'ห้ะ!! ไอหน้าตาดีเอ้ยยยย ไอมุดรูขี้มาเกิด..เย็นไว้..เย็นไว้'ฉันพยายามปลอบใจตัวเองไม่งั้นฉันจะกลายเป็น...

   แอ้ดดดดดดดดด

อิคนขับเกวียนพูดขึ้นพร้อมกับเปิดโลง เมื่อแสงสว่างวาบเข้ามากระทบกับเซลล์จอประสาทตา ฉันรีบหลับตาแกล้งตายอีกครั้ง

"โอ้โห... หน้าตาแย่กว่าที่คิดแฮะ.. เอาเถอะ จับขายให้พวกนักทดลองแทนละกั--------

"นี่ฉุนตั้งแต่ขายได้ราคาละนะ นี่ยังมาบอกเราหน้าตาไม่ดีอีก สำนึกสะบ้างว่าใครเป็นนใคร หึ!" ฉันพูดด้วยความโกรธหลังจากไปกัดคอไอ้บ้านั่นแล้วรีดเลือดออกมาจนหมดตัวด้วยความโกรธ อุส่าห์เตือน(?)แล้วนะว่าถ้าทำให้โกรธ ฉันจะกลายร่างเป็น'แวมไพร์'

และ..ที่นี่ที่ไหนเนี่ย.. มีแต่ภูเขา..เมื่อฉันสำรวจตัวเองและรถม้า ก็พบว่าตัวเองอยู่ในชุดลูกไม้สีขาวสวยงาม จะดีกว่านี้ถ้ามีรองเท้า ฉันจึงนำรองเท้าของคนที่ฉัน'ฆ่า'มาใส่ พบว่ามันเหม็นแล้วก้ใหญ่มาก 'แต่ก้ดีกว่าไม่มีไรใส่เนอะ' มีโลงศพประมาณ3-4โรงรายล้อมฉันอยู่ ฉันค่อยๆดูชื่อแล้วก็แอบดูภายใน.. เลยรู้ว่าไอพวกนี้เป็น'นักล่าศพ' ไม่ใช่สัปเหร่ออะไรหรอกนะ ก็แค่พวกที่ชอบเก็บศพใหม่ๆไปขายให้พวกนักทดลอง มีแต่ศพผู้หญิงที่ดูมีสกุลสูงใหญ่แสดงว่าน่าจะรวยสินะ...ว่าแล้วฉันก้ค้นตัวไอคุณนักล่าศพปากเสีย ก็ได้เงินมานิดๆหน่อยๆไว้หาทางกลับเมือง ลิสต์รายชื่อที่คาดว่าน่าจะเป็นชื่อลูกค้า แผนที่ซึ่งเขียนในภาษาที่ฉันอ่านไม่ออก และ... เข็มทิศ

'เย้ๆ ดีใจจังจะได้กลับบ้านแล้ววว > 0 <     เอ๊ะ... ตอนแรกพวกนั้นมันมีสองคนไม่ใช่หรอ..'

----------------------------------------65%-----------------------------------------

อัพครั้งแรกในชีวิตค่ะ!!5555555555555 แต่งได้มั่วบรรเจิดมาก😂😂😂 สำหรับคนที่หลงเข้ามาอ่านต้องขอบคุณมากๆเลยนะคะ บั่บว่าาา..เขิลลล 5555 ติชมอัลไลเม้นไวเเลยนะะ เดะเค้าต่อออ ♡
ปล.1 อัพรูปไม่เป็นง่ะใครรู่บอกที
ปล.2 ทำที่เป็นรุปgif แล้วพอคลิ้กก้ติดตามไม่เป็นง่ะใครรู้บอกที
ปล.3 โค้ดตกแต่งคืออัลไลทำยังไงใช้ยังไง  T T
ปล.4 ทำอะไรไม่เป็นเลยค่ะใครมีไรแนะนำบอกที Q uQ