ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SMILE KNOWINGLY
"นายต้องการอะไรจากเขาหละ..มีร์"
เป็นอีกเช้าที่ร่างบางหันมาสนใจตัวเองหน้ากระจก เขาเริ่มทำแบบนี้มาสักชั่วโมงนึงแล้วหละ..เขามองดูตนเองจากศีรษะจรดเท้า.. และพูดเพื่อย้ำเตือนความรู้สึกของตนก่อนออกจากบ้านในทุกเช้า..แต่พอเจอหน้าคนๆนั้น ทุกสิ่งที่พยายามย้ำเตื่อนตัวเองก็พลันหายไป..
'Give it to my Y.. Listen to my Y.. 제발 나를 돌아봐. Give it to my Y.. 대답해 내개 왜 이러는지 말을 해 봐. Oh Yeah'
ร่างบางก้มลงหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา..นัยตาใสจ้องมองชื่อสองพยางค์บนหน้าจอโทรศัพท์ ริมฝีปากบางเผลออมยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
"ยอโบเซโย๊?.."
...ตื่นหรือยัง?... เสียงทุ้มปลายสายทำให้ร่างบางรู้ว่าคนบางคนตื่นแล้วโดยที่เขาไม่ต้องโทรไปปลุก
"ตื่นนานแล้ว!"
...แล้วทำไมยังไม่ออกจากบ้าน!... ร่างสูงขึ้นเสียงเล็กน้อย
"อะไร? ออกมาแล้วเหอะ" มีร์เถียงข้างๆคูๆ ทั้งที่ยังยืนส่องกระจกเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย..
...โกหกกันนะ...
"เอาอะไรมาพูด?..เนี่ย! อยู่ริมถนนแล้ว!"
...อ่อเหรอ? เลิกโม้แล้วลงมาเลยนะ ฉันรออยู่หน้าบ้าน... พูดจบร่างสูงก็ตัดสายทิ้งในทันที
มีร์มองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายอย่างงงๆก่อนจะเดินไปที่ริมหน้าต่าง ใช่แล้ว! จุนกำลังเงยหน้าขึ้นมามองเขาจากหน้าประตู พลางกวักมือเรื่องให้ร่างบางลงไปหา.. มีร์จึงค่อยๆเปิดหน้าต่างขึ้นก่อนจะตะโกนลงไป
"จะมาทำไมไม่บอกก่อนหละ?"
"อยู่ดีๆก็อยากมา..เลยไม่ทันได้บอก" คนข้างล่างตะโกนตอบ
"งั้นรอตรงนั้นนะ เดี๋ยวฉันลงไป.." ร่างบางส่ายหัวน้อยๆ..ก่อนจะปิดหน้าต่าง..
ท่าทีเรียบเฉยของมีร์ ไม่เคยเป็นที่ผิดสังเกตุ เพราะร่างบางจะนิ่งเสมอแม้ในยามที่เอือมระอาสุด.. จะมีก็แต่จู่ๆก็ยิ้ม นั่นทำให้จุนมองเห็นความเป็นเด็กในตัวของมีร์เสมอ..และไม่ว่าจะเมื่อไหร่จุนไม่เคยรู้เลย..ว่าเพราะเขาเองที่ทำให้มีร์ใจเต้นแรงเสมอ..
ทันทีที่เดินพ้นออกมาจากประตูบ้าน ร่างสูงที่ยืนรออยู่ก็ส่งรอยยิ้มแบบเดิมมาให้อีกครั้ง..
"ยิ้มอะไร?" มีร์ถามห้วนๆ
"เปล่า..ดีใจไงเลยยิ้ม.."
"เรื่อง?.."
"ที่ได้เห็นหน้านาย" ร่างสูงพูดพลางหันไปมองทางอื่น..
"อะไร? เมื่อวานก็เจอ.."
"ไม่รู้สิ..นายอยากให้ฉันตอบว่าอะไรหละ? ดีใจที่ได้เจอทุกวันมั้ง?"
"................." ร่างบางเงียบไปชั่วขณะ..ใจเต้นแรงจนแทบหายใจไม่ทัน เหมือนกับว่าพึ่งวิ่งแข่งร้อยเมตรมาก็ไม่ปาน
"มีร์.. ทำไมจู่ๆก็เงียบ?" ร่างสูงเรียกสติของร่างบางกลับมา
"อ่อ..เปล่า เมื่อคืนนอนดึกหน่ะ" ร่างบางตอบปัดพลางรีบเดินนำจุนไป
สัญญาณไปคนข้ามถนนกำลังเป็นสีเขียวอยู่ มีจึงลดฝีเท้าลงอย่างไม่รีบร้อนในการข้ามถนน..โดยไม่ทันสังเกตุว่าจุนไม่ได้เดินข้ามมาด้วย.. ไม่นานนักสัญญาณไฟก็เปลี่ยนเป็นสีแดง รถยนต์บนถนนจึงส่งเสียงแตรไล่ร่างบางที่ยังคงยืนทืออยู่กลางถนน.. ใบหน้าหวานหันมามองรถยนต์ที่กำลังบีบแตรไล่เขาอย่างมึนงง..ไม่ทันที่ร่างบางจะได้ตั้งตัว มือบางก็ถูกฉุดให้วิ่งกลับมายังริมถนน..ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
"ทำไมไม่ดูไฟ! เห็นไหมว่ามันแดงแล้ว!!.."
"................" คำพูดของจุนทำให้ร่างบางเริ่มได้สติ
"มานี่เลยมา..จะไม่ให้ข้ามคนเดียวแล้ว" จุนพูดพลางล็อคแขนของร่างบางไว้แน่น
"แล้วถ้าเมื่อกี้..ฉันโดนรถชนตายตรงนั้นหละ?" ร่างบางถามออกมาลอยๆ
ในขณะที่สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวอีกครั้ง
"ไม่เอาอ่ะ.. ตื่นเต้นเกินไป" จุนตอบพลางเอื้อมมือมากุมมือร่างบางไว้ก่อนจะจูงเดินนำข้ามถนน
"นี่ฉันโตแล้วนะ..ไม่ได้เป็นเด็กแล้วทำไมต้องจับมือตลอดเวลาด้วย" ร่างบางมองมือหนาที่จับมือของเขาไว้พลางเปรยกับตัวเองเบาๆ..ไม่ได้คาดหวังให้คนข้างหน้าได้ยิน
"ก็เป็นห่วงไง.." จุนตอบกลับโดยไม่หันมามองหน้าร่างบาง..
แค่่เพียงประโยคนั้นก็ไม่มีคำใดที่ร่างบางต้องการจะพูดต่อแล้ว..
'นักศึกษาทุกคนโปรดฟังประกาศทางนี้..วันนี้มหาวิทยาคยองฮีกับคณะสารสนเทศและการสื่อสารมีความยินดีที่จะประกาศว่า ในการประกวดการออกแบบสื่อสารสนเทศเพื่อการสื่อสารระดับประเทศ ครั้งที่17. ปาร์ค ซังฮยอน นักศึกษาระดับชั้นปีที่1 คณะสารสนเทศและการสื่อสาร ตัวแทนมหาวิทยาลัยคยองฮี ได้รับเลือกให้เป็นผู้ชนะการประกวด ขอให้นักศึกษาร่วมแสดงความยินดีและนำมาเป็นแบบอย่างด้วย' เสียงประกาศก้องไปทั่วมหา'ลัย
"บ้าป้ะว้ะ?.. อวดกันตั้งแต่เช้าเลยฟังแล้วอารมณ์เสีย" จุนบ่นพึมพำขณะเดินเข้าชั้นเรียน
"เออไปว่าเขาอีก.. ก็เขาเก่งหนิ ไม่ผิดที่จะเอามาประกาศ" มีร์ปรามร่างสูงเล็กน้อย
"ชื่ออะไรนะ?.. ปาร์คซังฮยอนใช่ไหม?..จะจำไปจนวันตายเลยว่านายออกรับแทน" จุนยังบ่นไม่เลิก
"ไม่ใช่สักหน่อย.. เป็นใครฉันยังไม่รู้จักเลย" ร่างบางเถียงกลับพลางวางกระเป๋าลงบนโต๊ะประจำ..
"มีร์.. .วันนี้นั่งด้วยดิ.." จุนกระซิบเบาๆ
ร่างบางมองหน้าจุนเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองรอบๆห้อง
"ฉันก็นั่งแถวเดิมหนิ.. ทำไม? เลิกนั่งหลังห้องคนเดียวแล้วเหรอ?" ร่างบางเอ่ยแซว
"เปล่า.. แค่วันนี้อยากนั่งกับนาย.."
"อืม.. ตามใจ" มีร์ตอบรับอย่างไม่ใส่ใจ..
เวลาบ่ายแบบนี้สมควรแก่เวลาที่อีจุนจะได้หลับพักผ่อนในชั้นเรียนสถิติ หากแต่เครื่องปรับอากาศที่เย็นเฉียบเป่าลงบนที่นั่งของร่างสูงพอดิบพอดี..ทำเอาร่างสูงแอบสั่นเล็กน้อย..ซึ่งนั่นทำลายสมาธิของมีร์เป็นอย่างมาก
"จุน!..เป็นอะไรเนี่ย? หนาวเหรอ?" ร่างบางถามเบาๆ
"อืม!..แอร์โคตรเย็นเลย"
"ก็ทำไมไม่รู้จักใส่เสื้อนอกหละ..มหา'ลัยอุส่าห์มีเครื่องแบบไว้ให้.." มีร์บ่นกระปอดกระแปดพลางมองเชิ๊ตขาวตัวบางที่มีเน็คไทสีแดงผูกแบบลวกๆทับอยู่
"ไม่เอา! มันไม่เท่.." ร่างสูงตอบพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์
"ก็ตามใจ..เอาเสื้อฉันไปใส่ก่อนไหม?" ร่างบางถามพลางทำท่าจะถอดเสื้อนอกของเขาออกแต่แล้ว
"ไม่ต้องๆ เสื้อของนายตัวเล็กเกิน..ฉันใส่ไม่ได้หรอก" จุนส่ายหน้าน้อยๆ
ร่างบางมองค้อนเพื่อนสนิทเล็กน้อย.. ก่อนจะหันกลับมาจดงานต่อ แต่แล้วไม่นานนักสมาธิของเขาก็ต้องถูกทำลายอีกครั้ง
"มีร์!.." จุนส่งเสียงเรียกเบาๆ
"อะไรอีก?.." ร่างบางที่กำลังจะหันหน้าไปหาก็ต้องแปลกใจที่จู่ๆร่างสูงก็คว้ามือซ้ายของเขาไปกุมไว้
"ขอจับมือหน่อยดิ.. หนาว!" มือหนาทั้งสองข้างของจุนกุมมือบางของมีร์ไว้แน่..
"....................." ร่างบางไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่นั่งนิ่งๆอยู่อย่างนั้น
ทั้งๆที่มือของจุนเย็นขนาดนี้ แต่ทำไมร่างบางกลับรู้สึกอุ่นหัวใจอย่างบอกไม่ถูก.. ร่างสูงกุมมือของเข้าไว้อย่างถนุถนอม บีบเบาๆเป็นครั้งคราว..น่าแปลกที่ร่างบางไม่เคยปฏิเสธมือคู่นี้เลย.. ไม่ว่าเขาจะขออะไร จะใช้มือคู่นี้แกล้งเขายังไง..เขากลับไม่เคยผลักไส. เมื่อคิดได้แบบนั้นริมฝีบางก็อมยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัวอีกครั้ง..ซึ่งอีจุนก็สังเกตุเห็น
"ชอบให้จับมือเหรอ?" จุนเปรยออกมาเบาๆ
"อะไร?.. เอาแต่พูดอยู่นั่นแหละ งานการนี่จะจดไหมเนี่ย?" ร่างบางที่โดนทักก็รีบเปลี่ยนเรื่องในทันที
"จดๆ..จดแล้ว.." หากแต่มือขวาของจุนก็ยังไม่ยอมปล่อยมือของร่างบาง นิ้วเรียวถูกมือหนาประสานไว้แน่น แถมยังหยิบปากกาขึ้นมาเขียนงานได้อีก..
มีร์มองพฤติกรรมของร่างสูงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยปาก
"ไม่เกะกะหรือไง? จับมือฉันไว้แบบนี้.."
"ไม่หรอก..มือนายเล็กจะตายไป..ฉันจับมือนายแล้วควงปากกาก็ยังได้.." จุนตอบอย่างล้อเล่น
"ตลก.. อึดอัดจะตาย" มีร์บ่นเบาๆ
"ไม่จริงๆ.. อยู่กับนายแล้วฉันสบายใจ" จุนตอบพลางตั้งหน้าตั้งตาจดงานไปอย่างที่มีร์สั่ง
ร่างบางต้องแสร้งหันหน้าไปทางอื่น..เพราะคราวนี้เขาแค่อมยิ้มอย่างเดียวไม่ได้แล้ว..
"มีร์.. ช่วยอะไรฉันก่อนกลับบ้านอย่างนึงสิ.." ร่างสูงเอ่ยขณะเดินออกจากชั้นเรียน
"อะไร?.. ว่าแล้วว่าวันนี้ต้องมีเรื่องให้ช่วย" มีร์ตอบอย่างรู้ทัน
"ได้ไหมหละ?" จุนย้ำคำถามของเขาอีกครั้ง
"ก็บอกมาสิ.."
"นายไปหน้าคณะบัญชีเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม?.." จุนเอ่ยเสียงอ่อยๆ
"ไปทำไม?".. มีร์หยุดเดินแล้วหันมามองหน้าร่างสูงอย่างข้องใจ
"ก็.. ดาวคณะอี โซจุงหน่ะ.. คือฉันอยากไปเจอเขาหน่อย" จุนพูดพลางทำหน้าอ้อนเต็มที่
ร่างบางจ้องมองใบหน้าหล่อคมนั้นเหมือนตกอยู่ในพวังค์.. ทั้งๆที่คำพูดของจุนออกจะทำร้ายใจเขาซะขนาดนั้น แต่ทำไมเขายังทนมองใบหน้าออดอ้อนของคนตรงหน้าได้อีกนะ?.. . ร่างบางหันหน้าหนีในทันทีที่รู้สึกตัว
"ทำไมหละมีร์?..ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ.." จุนยังคงตื้อไม่เลิก..ทั้งๆที่คำพูดเหล่านั้นกำลังบีบหัวใจของร่างบาง
"ไม่!..นายอยากไปก็ไปคนเดียวสิ ฉันมีงานต้องทำ ไม่ว่างไปยืนรอผู้หญิงคนนั้นกับนายหรอก" มีร์ตอบก่อนจะหันหลังเดินหนี..
"เดี๋ยวก่อนสิ มีร์.." จูนคว้าต้นแขนของร่างบางไว้ ก่อนที่ร่างบางจะเดินหนีไป
"อะไรอีก?.. " มีร์ตอบทั้งๆที่ยังคงหันหลังให้
"วันนี้ฉันอุส่าห์ทำตัวดีกับนายนะ.. อุส่าห์ไปรับที่บ้านแต่เช้า.." ไม่ทันทีที่จะได้พูดจบมีร์ก็สวนกลับทันที
"ทีหลังถ้าทำเพราะแบบนี้..ก็ไม่ต้องทำ!.." ร่างบางหันกลับมาตะคอก ก่อนจะเดินหนีไป
"มีร์! มีร์!..เป็นอะไรไป.. น้อยใจเหรอ?!?!" จุนทำได้เพียงตะโกนไล่หลังมาเท่านั้น
ร่างบางพยายามก้าวขาให้เร็วที่สุด อยากหนีไปให้พ้นๆ ไปให้ไกลเกินกว่าที่จะได้ยินคำพูดเหล่านั้น 'ที่วันนี้ทำตัวดีก็เพราะแบบนี้เองสินะ..น้อยใจเหรอ?.. ใช่สิ ก็นึกว่าจะจำได้ ดีแล้วที่ยังไม่ได้ถามว่าพรุ่งนี้วันอะไร..ต่อให้ไม่มีวันพรุ่งนี้คำพูดพวกนั้น..ก็ทำฉันเสียใจได้เหมือนกันหนิ.. เพราะนายมันไม่เคยรู้.. ไม่เคยสนใจไง..' นัยตาหวานเอ่อล้นไปด้วยน้ำใส.. ขาเรียวยังคงก้าวต่อไปเรื่อยๆ.. แต่แล้วก็ต้องชนกับร่างโปร่งที่เดินสวนมาอย่างจัง
"โอ๊ย!!.." ร่างบางร้องขึ้น ทันทีที่กองหนังสือหลุดมือ
"เออ.. ขอโทษนะฮะ เป็นอะไรหรือเปล่า?" ร่างโปร่งก้มลงช่วยเก็บกองหนังสือให้..
ร่างบางไม่ตอบอะไรเพียงแต่ดึงกองหนังสือของเขากลับมาก่อนจะเดินจากไป.. ทิ้งให้คนข้างหลังยืนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น.. ร่างโปร่งหันหลังกลับแต่แล้วก็ต้องสะดุดตากับป้ายชื่อสีดำที่ตกอยู่บนพื้น มือหนาหยิบป้ายชื่อนั้นขึ้นมา..
บังชอลยง 'คงเป็นของคนเมื่อกี้สินะ.. .' นัยตาคมหันกลับไปมองไหล่เล็กๆที่เดินออกไปไกลแล้ว.. .
___________________________________
เต่าสามัญรักคนพิเศษ ;)
ตอนที่สองแล้วเย่! โอเคเลย1คอมเม้นจากเพื่อนเต่าเอง
พอเข้าใจกระแสของฟิคเอ็มแบล็คอยู่ ๕๕๕ ๕๕ ๕
ไม่ซีเรียสค่ะ เต่าจงใจแต่ลงบอร์ด KISS-MIR อยู่แล้ว
แต่ก็เผื่อๆคนในเด็กดีอยากอ่าน ๕๕๕ ๕
รักนะ,,จุนมีร์ธัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น