AGONY [YESUNG x LEETEUK Super Junior Fanfiction]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ได้ชิดเพียงลมหายใจ แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน

แค่เพื่อนเท่านั้น แต่มันเกินห้ามใจ

ที่ค้างในความรู้สึก ว่าลึกๆเธอคิดยังไง

รักเธอเท่าไร แต่ไม่เคยพูดกัน

เนื้อเรื่อง

                  เมื่อลืมตาขึ้นมา..ก้พบว่าเพียงแค่ความฝัน.








   ร่างบางลุกขึ้นจากเตียง เหลือบมองนาฬิกา ก่อนจะหันกลับไปมองเตียงข้างๆ .. ที่ยังคงว่างเปล่า 'ตี3แล้ว.. ยังไม่กลับมาอีกเหรอ?..'    อีทึกเดินเข้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา ก่อนจะมองตนเองในกระจกพลางคิดถึงความฝันของเค้า เรื่องเดิมๆที่เค้าฝันอยู่ประจำ..  เรื่องของคนๆนั้น..

                      แก๊ก!.. แอ๊ดด ด  ด ด 

   เสียงนั้น.. ทำหั้ยเค้ารู้ว่าคนๆนั้นกลับมาแล้ว ร่างบางจึงเดินออกไปรับ  ประตูบานใหญ่ค่อยๆแง้มออกพร้อมกลิ่นเหล้าคละคลุ้งเช่นเคย ร่างสูงปรากฎขึ้นทันที..

                      "เมาแอ๋กลับมาอีกแล้ว.."

                      "อ่าว ว .. นี่นายยังไม่นอนอีกเหรอ?..  คัยเมา? ไม่มีๆ"

   ดูเหมือนร่างสูงจะพูดรู้เรื่อง แต่หากสังเกตุจะรู้ว่า เค้าพูดยานคาง.. อีทึกเข้าช่วยพยุงเพื่อนสนิทของตนก่อนจะหย่อนเค้าลงบนเตียง

                      "นอนเถอะ.. ดึกมากแล้ว.."

                      "นาย ย ก้นอนด้วยหละ เพราะมันดึกแล้ว ว  ว ว  ฮ่าๆ"

   ว่าแล้วอีทึกก้ส่ายหัวหั้ยกับคนตรงหน้าที่เมาแอ๋..   มันแบบนี้เกือบทุกคืน.. และแล้วอีทึกก้ล้มตัวลงนอนตาม.. บนเตียงข้างๆ ร่างบางมองใบหน้าร่างสูง จนหลับไป..



















 'ครับ. เราเป็นรูมเมทกันฮ่าๆ ถ้าผมเล่ามันจะเป็นเรื่องที่งี่เง่ามาก.. ผมกับเค้ารู้จักกันตั้งแต่ไฮสคูลเราไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่.. ก้แค่รู้จัก  จนกระทั้งผมกับเค้าเข้ามหาลัยเดียวกัน.. นั้นหละตัวต้นเรื่องบ้าๆ คือผมซื้อคอนโดหรูที่ค่อนข้างแพงโขอยู่.. เพราะมันใกล้มหาลัยไงหละครับ แต่แล้วก่อนวันเปิดเทอม เค้าก้โทรมาหาผม.. เค้าบอกว่าดีใจที่ผมติด เพราะเค้าจะได้มีเพื่อน พูดไปพูดมาเค้าก้เข้าเรื่องที่พัก?.. เค้าบอกว่าบ้านเค้าไกล ผมก้เลยเสนอ ว่าจะมาพักคอนโดผมก่อนมั๊ย? หาที่พักใกล้ๆได้แล้วค่อยย้าย .. นั้นหละฮะ เค้าดีใจมาก แล้วเย็นนั้นเค้าก้ย้ายเข้ามาเลย  พอตอนค่ำก้ลากผมไปซื้อเตียงเล็ก.. แบบที่นอนคนเดียวหน่ะฮะ. แล้วก้หั้ยพนักงานยกเข้ามาในห้องนอนผมเลย.. ?? เป็นคุน คุนจะอึ้งมั๊ยหละ?..  แต่ผมก้ไม่ได้ว่าอะไรเพราะคิดว่าอีกไม่นานเค้าคงไป.. พอผมถามว่าทำไมไม่ไปนอนห้องอื่น มีเตียงกว้างกว่าด้วย  เค้าก้บอกไม่เอา เพราะไม่อยากนอนคนเดียว .. มันทำหั้ยผมรู้สึกว่าเค้าเหมือนเด็ก?..  อยู่ไปนานๆผมก้ชินเพราะเค้าเป็นคนเฮฮา ถึงมักจะคึกครื้นในยามดึกแทบทุกวัน แต่ก้ไม่เคยรบกวนผม.. คุนคงสงสัย? แน่นอนเลยครับเค้านี่หละ หนุ่มเจ้าสำราญตัวจิง.. จะผู้หญิงกี่คนต่อกี่คนของเค้า.. สุดท้ายก้จบลงบนเตียงในห้องว่างที่ผมเคยจะหั้ยเค้าไปนอน..  แต่สิ่งเหล่านี้ไม่เคยกวนใจผมเลย.. ผมก้เลยไม่ได้ไล่เค้าไปไหน...  จนถึงตอนนี้ 2ปีเข้าไปแล้ว พอผมถามเค้าเรื่องที่พัก.. เค้าก้ตอบว่ายังหาไม่ได้.. ฮ่าๆ ผมว่าเค้าไม่หาต่างหากหละครับ  ก้แหมที่นี่สบายจะตายไป มีผมเป็นคนใช้เนี่ย ย  ฮ่าๆ  ก้ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ. 2ปีที่แล้วกับตอนนี้มันต่างกันฮะ.. เค้าจะย้ายไปเมื่อไหร่ก้ได้   ...   แต่ถ้าเป็นตอนนี้.. ผมคงทำใจไม่ได้หรอกครับ.. เวลายิ่งนานอะไรๆก้เปลี่ยนได้เสมอแหละครับ.. แม้จะเป็นคำว่า เพื่อน ก้ตาม' 












   ร่างสูงตื่นขึ้นในยามเช้า.. หรือจะเรียกว่าสายก้ได้.. ยามสายของวันเสาร์..!  ร่างสูงลุกจากเตียงก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป..  ไม่นานนักเค้าก้เส็จธุระส่วนตัว..  และออกมาหาของกิน!..

                      "อีทึก ก ก ก !.. ชั้นหิวแล้วอ่ะ.."

                      "ตื่นมาก้จะกินเลย.. แหมชีวิตนายนี่ดูท่าจะสบายกว่าชั้นแล้วหละ.."

                      "ฮ่าๆ..   ว่าแต่เมื่อคืนชั้นกลับมากี่โมงอ่ะ?.. "

                      "ตี3.. ไปทำอะไรมาหละ?.."

                      "ก้..ตื้อขอเบอร์สาวหน่ะ รายนี้โคดเล่นตัวเลยหว่ะ.. แค่ขอเบอร์นะยังขนาดนี้.. แล้วถึงตอนนั้นจะขนาดไหน?.. เห้ออ  อ อ..

   คำพูดเหล่านี้.. ทำเอาอีทึกนิ่งเงียบไปชั่วครู่..เรื่องแบบนี้ทำร้ายจิตใจร่างบางมานานเท่าไหร่แล้ว?.. ก้คงตั้งแต่ที่เค้ายอมรับ.. ว่า อีทึกรักเยซองเข้าแล้ว .... รักที่ไม่ได้หวังจะครอบครอง .. ขอแค่อยู่ด้วยกันอย่างนี้ทุกวัน ในฐานะ เพื่อน ก้ยอม

                      "ระวังเหอะ!.. สักวันจะไม่มีคัยรักนายจิง" 

  อีทึกเตือน ด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง  .. กึ่งปิดบังความเจ็บปวด.

                      "ชั้นไม่ได้อยู่เพื่อความรัก.. แต่เพื่อความต้องการต่างหากหละ!" 

   ร่างสูงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์.. ก่อนจะมองอีทึกจากด้านหลัง..  ร่างบางจึงหันหน้ามาถามเพื่อนของเค้า.. อย่างจิงๆจังๆ..

                      "เยซอง!.. ชั้นถามนายจิงๆเหอะ นายคิดจะจิงจังกับคัยบ้างมั๊ย?.."

   ร่างสูงทำหน้า แหยๆ.. ก่อนจะส่ายหน้าน้อยๆ..

                      "เหอะ!... ไม่หละ จะจิงใจไปทำไม? สุดท้ายยังไงๆ มันก้ต้องจบลงบนเตียงอยู่ดี.."

   อีกครั้ง.. ที่คำพูดเหล่านี้เสียดแทงใจของเค้า..  นานวันเข้าคำพูดเหล่านี้ยิ่งทำหั้ยเค้าคิด ว่าต่อหั้ยเค้าจะมีวันที่วาดฝันไว้.. เยซองคงไม่มีวันจิงใจกับเค้าอยู่ดี..

                      I like sexy girls  From east to west-coast  She could be ghetto or be a supermodel..  ว่าแล้วโทรศัพท์ของเยซองก้ดังขึ้น

                      "หน่ะ.. พูดถึงก้โทรมาเลย..  ตายยากจิงๆ"

   น้ำเสียงของเยซองดูไม่แคร์สายที่เข้าสักเท่าไหร่..แต่พอเยซองกดรับโทรศัพท์..  น้ำเสียงของเค้าก้เปลี่ยนไป..

                      "ว่าไงครับคนสวย.. ตื่นแล้วหรอครับ?.... ครับ. อ่อผมกำลังจะกินข้าวหน่ะครับ... ไม่เลยครับ ไม่รบกวนเลย ฮ่าๆ.. "

   คำพูดหวานๆเหล่านั้น.. ถึงร่างบางจะรู้ดีว่ามันเป็นคำหลอกลวงแท้.. แต่เค้าก้อดอิจฉาผู้หญิงเหล่านั้นไม่ได้..  ที่มีโอกาสได้รับฟังมัน..  อีทึกเอื้อมมือไปหยิบจานเพื่อที่จะมาตักข้าวผัดหั้ยร่างสูง..  น้ำตาใสๆค่อยไหลจากดวงตาหวานคู่นั้น..มือของร่างบางสั่นเล็กน้อย.. คงเพราะคำพูดของร่างสูงและความเจ็บปวดในใจ.. ที่ยากจะเยียวยาหั้ยหายในเร็ววัน..

                      เพล้ง ง ง !!!..

   จานกระเบื้องเคลือบกระทบกับพื้นห้องครัว แตกละเอียด.. .. ร่างบางรีบก้มเก็บอย่างเร็ว.. และความผิดพลาดของเค้าก้เกิดขึ้น..

                      "โอ๊ย!.. "

   เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลลงมาตามแขน.. 

                      "เห้ย!.. อีทึก ..   เออๆ คนสวยครับเด๋วผมโทรกลับไปนะฮะ.."

   ว่าแล้วยซองก้รีบวางโทรศัพท์ และวิ่งเข้มาดูอีทึก..

                      "นายเป็นไรมั๊ย?.. "

   ไม่ทันที่เยซองจะได้แตะตัวอีทึก.. ร่างบางก้ผลักเยซองออกไป จนร่างสูงล้มลงไปนั่งกับพื้น..

                      "อีทึก!.. นายเป็นไรไป?.."

                      "อย่าเข้ามา!.. เด๋วเศษแก้วก้ตำเท้านายหรอก.."

  เยซองก้มมองพื้นที่ตะกี้เค้าเกือบจะเหยียบ..  เศษแก้วนับสิบชิ้นกองอยู่ตรงหน้าเค้า.. 

                      "แหะๆ ..เกือบไปแล้ว.. นายนี่รอบคอบจิงๆ.."

   ร่างบางคือคนรอบคอบ ทั้งเป็นห่วงเค้า.. และซ่อนความเจ็บปวดของตัวเอง...





















   ร่างสูงนั่งลงบนเตียงข้างๆร่างบาง.. 

                      "คุยกับเค้าเส็จแล้วเหรอ?. ."

                      "แม่นั้นหน่ะเหรอ?. .  ยังไม่ได้โทรไปเลย"

                      "อ่าว แล้วตะกี้?.. "

                      "อ่อ!.. มียุนหน่ะ... คนเมื่ออาทิตย์ก่อนมั้งถ้าจำไม่ผิด.."

                      "ถึงขั้นจำไม่ได้เลยเหรอ?.. ร้ายนะนายอ่ะ  ระวังโรคด้วย.."

   เยซองมองหน้าอีทึก ก่อนจะทำหน้ามุ่ย..

                      "ถึงชั้นจะสับเพล่า.. แต่ก้ไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะเว้ย..  ชั้นคงไม่ยอมหั้ยผู้หญิงคนไหน วิ่งโร่อุ้มลูกมาหาหรอกหน่ะ!..   ว่าแต่มือนายเป็นไงบ้าง?.."

                      "ก้ดีขึ้นแล้วหละ.."
               
                      "ไหนอ่ะ??"

   อีทึกยกมือข้างที่มีผ้าก็อตมาโบกๆอยู่ตรงหน้าเยซอง..  

                      "ว่าแต่.. กับข้าววันนี้เป็นไง.."

                      "อร่อย.  "

                      "อีกแล้ว?.. ทุกวันเลยรึไง?.."

                      "ก้นายฝีมือดีหนิ.. ยังกับแม่ศรีเรื่อนแหนะ ฮ่าๆ."

                      "..............................."

                      "เออ.. ชั้นพูดไรผิดเหรอ?.."

                      "ปล่าวหนิ.  ชั้นแค่..เออ เพลียหน่ะ  ขอพักซักหน่อยแล้วกัน"

                      "งั้นนน น .. ชั้นนอนด้วย เมื่อคืนยังนอนไม่เต็มอิ่มเลย.."

   ว่าแล้วเยซองก้โดดขึ้นเตียงของตัวเอง.. และหันหน้าไปอีกทางนึง..  ร่างบางมองคนรักจากข้างหลัง.. ก่อนจะเผลอหลับไป.. .
























                      "เฮือก ก!.."

   ร่างบางสะดุ้งตื่น ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง.. เอามือกุมหน้าตนเองไว้.. 'เพราะความฝันเดิมๆ..  ฝันที่ว่าวันนั้นเค้ารู้ รู้ในสิ่งที่ผมรู้สึก.. และเค้าก้เดินจากผมไป..  ผมไม่อยากหั้ยมีวันนั้นเลย.. '  ร่างบางหันไปมองคนข้างเตียงเค้า..  ร่างสูงที่กำลังนอนหลับตาอยู่นั้น.. ใบหน้าคมนั้นที่ทำหั้ยเค้าหวั่นไหว ทุกครั้งที่จ้องมองมัน..        ร่างบางลงไปนั่งพื้นข้างเตียงร่างสูง.. มือเรียวค่อยๆเอื้อมไปลูบไล้ใบหน้าของคนรักเบาๆ..อย่างที่เคยทำ.. ก่อนจะเอ่ยบางเบา ราวกับเสียงกระซิบ.. 

                      "ชั้นคงยังไม่พร้อมที่จะหั้ยนายได้รับรู้มัน..  ว่าชั้น..รัก.. "

   ไม่ทันที่ร่างบางจะได้พูดจบ. ดวงตาคู่นั้นก้เปิดขึ้งโพลงขึ้นทันที..และจ้องมองเค้าอย่างไม่พอใจ  ทำเอาอีทึกใจเสียในทันที...

                      "อย่าพูดต่อนะ!.. "

   ร่างสูงตะคอกเสียงดัง .. น้ำตาของร่างบางร่วงลงทันที.. ที่คำพูดนั้นออกมาจากปากของคนที่เค้ารัก..  ฝันร้ายของเค้าเป็นจิงแล้ว..

                     "เย..เยซอง.."
 
                     "ชั้นไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ชั้นอยู่ด้วยทุกวัน จะคิดอะไรแบบนี้.. ชั้นผิดหวังในตัวนายจิงๆ.."

   พูดจบ ร่างสูงก้ปึงปังออกจากห้องไป..  ร่างบางที่นั่งอยู่ตรงนั้นได้แต่อึ้งกับประโยคที่ได้ยิน.. มันทำร้ายจิตใจเค้า..เหลือเกิน..  อีทึกขยับตัวไปพิงกำแพงก่อนจะค่อนๆ กอดเข่าตัวเองขึ้นมา..

                     "ฮื้อออ ๆ.. ฮึก!. "

   'รู้อยู่แล้ว.. รู้ตั้งแต่แรกแล้ว ว่าไม่มีวันเป็นไปได้..แต่ก้ยังดื้อด้าน ก้ยังจะรัก ก้ยังจะห่วง.. ยังหลอกตัวเองอยู่ทุกวัน.. ถ้าเค้าไม่รู้.. ป่านนี้เราก้คงยังเหมือนเดิม .. เหมือนอย่างที่เคยเป็นมา ตากฝ่ายต่างมีความสุขกับชีวิตของตน... ไม่ใช่แบบนี้.. ' เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า.. จากเย็น.. จนค่ำ จากค่ำ จนมืด..  ตี2แล้ว.. เยซองยังไม่กลับมา..   ร่างบางตัดสินใจหยิบมือถือโทรหาคนรักของเค้า.. 

                     ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้.. ขอบคุนค่ะ

  'ปิดเครื่อง?.. '  น้ำตาของร่างบางที่พึ่งจะแห้งได้ไม่นาน.. เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง.  เป็นเพราะเค้าเองถ้าไม่พูดไป.. ก้คงไม่เป็นแบบนี้..  

                     "ฮื้อออ อ อๆ.. "

  ร่างบางกำมือแน่น.. 'เพราะความงี่เง่าของผมเอง.. ถึงต้องมาเสียใจแบบนี้'..   ไม่นาน ร่างบางก้เผลอหลับไป..




















   รุ่งเช้ามาเยือน.  ร่างบางที่ตื่นขึ้น ก้แปลกใจที่ร่างของเค้ากำลังนอนอยู่บนเตียง.. !!..   อีทึกลุกขึ้นนั่งก่อนจะมองไปรอบๆห้อง..   ตอนนี้หัวใจเค้าหล่นวูบในทันที.. ร่างบางรีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า..  และภาพที่เห็นนั้น.. ก้ทำหั้ยน้ำใสนั้นคลอขึ้นก่อนจะไหลลงมา...  ห้องที่ดูโล่งไป.. ตู้เสื้อผ้าที่เหลือเพียงเสื้อผ้าของเค้า..  อีทึกหันไปมองที่โต๊ะหัวเตียงของเค้ากับเยซอง  มีกระดาษโน๊ตแผ่นนึงวางไว้..  ร่างบางรีบคว้ามาอ่านอย่างรวดเร็ว...

                          ' อีทึก.
                           ขอบคุนสำหรับทุกความรู้สึกดีๆที่นายมีหั้ย..
                           ช่วงเวลาดีๆที่ทำหั้ยชั้นมีความสุข .. 
                           ตลอด2ปีมานี้.. ชั้นมีที่พักดีๆ.. อาหารอร่อยๆ หั้ยกินทุกวัน
                           มีเพื่อนดีๆ ในทุกเวลา..ที่ชั้นต้องการ.. ขอบคุนนะ
                            แต่ชั้นคงจะรับความรักจากนายไม่ได้หรอก..
                            นายเก็บไว้หั้ยคนที่เค้า รักนายอย่างจิงใจจะดีกว่า..


                                                              ชั้นเชื่อว่า.. สักวันเราจะได้พบกันอีก.. 
                                                                                   ในวันที่มิตรภาพกลับมา
                                                                                                      เยซอง..'

   มือเรียงบางสั่นอย่างคุมไม่อยู่.. ร่างทั้งร่างทรุดลงกับพื้น.. ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนัก.. ไม่มีอีกแล้วรอยยิ้มนั้น.. ไม่มีอีกแล้วเสียงหัวเราะนั้น .. แม้แต่กินเหล้าคละคลุ้งในยามดึก..  ไม่มีนายอีกแล้ว..  ณ.ที่ตรงนี้ไม่มีคนที่ชื่อ เยซองอีกแล้ว..  สิ่งที่เหลือมีเพียงเตียงเดี่ยวข้างๆเตียงของเค้ากับหมอนใบนึง.. ร่างบางหยิบหมอนใบนั้นเข้ามากอดไว้แน่น.. เหมือนกลัวว่ามันจะหายไป.. ก่อนจะซบหน้าลงเพื่อร้องไห้...























   'นั่น.. เป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมได้จากเยซอง.. ณ.ห้องๆนี้ เงียบเหงาไปในทันที.. ที่เค้าหายไป หลังจากนั้นเค้าก้ไม่มาเรียน .. มีคนบอกผมว่าเห็นเค้ามาทำเรื่องลาออกหลังจากที่เค้าหายตัวไป2-3วัน......  และเด๋วนี้ผมย้ายมานอนเตียงเดี่ยวเล็กๆแทนที่จะนอนเตียงกว้างๆของผม.. เยซอง.. ชั้นคิดถึงนายเหลือเกิน.. ชั้นคงตัดใจจากนายไม่ได้..          นี่มันก้8ปีมาแล้ว..  ชั้นยังคงรักนายไม่ต่างจากวันนั้น.... ชั้นไม่ต้องการอะไรแล้ว..  ได้โปรดกลับมา.. ขอแค่หั้ยนายกลับมา..   ก้พอ... '







                     บางสิ่งบางอย่าง.. ไม่ควรจะพูดไป.. แต่..

















                     แก๊ก!.. แอ๊ด  ดด ..

   ร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟาต้องสะดุ้ง.. เมื่อคนที่ไขกุญแจห้องของเค้าเข้ามานั้น...  คือคนที่เค้าคิดถึงมาเสมอ... ตลอด8ปี..  

                     "เยซอง.. นาย.. นายกลับมาจิงๆด้วย.."

  ว่าแล้วอีทึกก้วิ่งเข้ากระโดดกอดร่างสูงที่เค้าคิดถึงเหลือเกิน.. น้ำตาของเค้าไหลออกมาอีกครั้ง.. มันเป็นน้ำตาแห่งความสุข  ในรอบ8ปี.. 

                     "ฮื้อออ อ .. ๆ  นายกลับมาทำไม?.. ฮึก!.. ชั้นยังไม่ได้ตัดใจกนายซะหน่อย!.. ฮื้อออ"

   ร่างสูงกอดคนตรงหน้าแน่นขึ้น ก่อนจะกระซิบข้างหูร่างบางเบาๆ..

                     "ชั้นไม่ได้กลับมาหามิตรภาพ.. แต่ชั้นกลับมาหารักแท้."














                            แต่.
                            บางสิ่งนั้น.. ก้ควรพูดมันออกไป.











    THE END.


_______________________________________________________

   เต่าสามัญรักคนพิเศษ :)

ไม่รู้ผู้อ่าน อ่านแล้วจะเป็นยังไงบ้างกับคู่นี้.
แต่เต่ากำลังหลงรักคู่นี้..  แต่งไปร้องไห้ไป  ฮ่าๆ..


หวังเพียงว่าฟิคเรื่องนี้ จะเรียกน้ำตาจากผู้อ่านได้บ้าง..