ครั้งแรกครับ แนวแฟนตาซี

ข้อมูลเบื้องต้น

ว่างจัด จนแต่งมันขึ้น เรื่องนี้ก้ะทิ้ง จะเขียนเรื่องไหม่ดีกว่า เรื่องนี้บอกตรงถ้าเขียนแล้ว กลัวเน่า 

 

..........................................................................................

    ธาตุอากาศต่างๆที่ผสมเจือปนไปกับพลังอำนาจ เริ่มจับตัวกันหนึ่งเดียวและเปล่งเป็นแสงสีฟ้า ก่อนจะแตกสลายกลายเป็นเปลวเพลิง แต่เปลวไฟกลับไม่มอดหายไป และยังลอญเหนือพื้นวงเวทย์ 

“บทส่งท้ายแห่งไบเบินเอ้ย จงนำทางนายแห่งยมโลก จันทาจงดับศูนย์และเกิดสีชาติเปล่งไปทั่วนภา ข้าขอสัตสาบานแด่เทพยาดา ข้า นามผู้พิชิต ขออัญเชิญจอมมารมาบังเกิด ณ พึ้นพิภพ จงมา”  เมื่อท่องบทจบ ความโชดช่วงของดวงไฟตรงหน้าเปล่งแสงและรุนแรงกว่าเก่า  ทำให้เกิด ใบหน้าและดวงตาเผยให้เห็นบนดวงไฟ 

“เจ้าเหรอผู้พิชิต เด็กอย่างเจ้า อัญเชิญข้ามาได้ ช่างน่าหยามเกียติจอมมารอย่างข้ายิ่งนัก  แต่ข้าจะให้รางวัลที่อัญเชิญข้ามา เจ้าจะได้ในสิ่งที่หวังหนึ่งประการแค่แลกบางอย่างตอบแทนอย่างเท่าเทียม”เด็กชายถึงกลับสั่นเบาๆไปทั้งตัว แต่เค้ากลับย่อท้อไม่  เค้ากำดาบไว้แน่นก่อนจะชี้ปลายดาบไปที่ตรงหน้า                                                                                                                                                       “เพราะแก ทำให้แม่ฉันต้องตาย ฉันจะฆ่าแกสะ” สีหน้าของเด็กชายเปลี่ยนไป กลายเป็นเกลี้ยวกลาด และดวงตาหนักแน่น  “เจ้าคิดผิดแล้วเจ้าหนู หากก่อนเจ้าจะชี้โทสะที่ข้า ข้าอาจทำให้แม่เจ้ากลับมามีชีวิตดังเดิม แต่บัดนี้ เจ้าได้ชี้ชะตาของเจ้าเองแล้ว จงมาเป็นทาสโทสะของข้าเถอะ” เปลวไฟสีฟ้า เข้าจู่โจมเด็กชายในทันที                                                                                     “หยุดนะ เจ้าซาตาน” เสียงดังมาจากข้างหลัง เป็นเสียงของชายที่ไม่เคยเห็นมาก่อน                                                                     “เป็นไรไหม เจ้าหนู” เพียงชั่วพริบตา เค้าข้ามมากำบังผมไว้แล้ว  ผมสั่นและหวาดกลัวกับการจู่โจมเมื่อกี้ จึงได้แต่หลบอยู่หลังผ้าคลุมจากสายตาอาฆาตนั้น                                                                                                         “เจ้าเป็นใคร”น้ำเสียงของจอมมารโกรธเกี้ยวที่มีคนขัดขวาง           “ข้า นามซิค บุตรแห่งอันดรอป รุ่นที่ 12 แห่งตระกูลดิวกิเดียน”ชายหนุ่มอย่างห้าวหานโดยไม่เกรงกลัวพลังจอมมาร   “ตระกูล ดิวกิเดียน ขัดขวางข้าไม่หยุด ข้าจะฆ่าแกเหมือนกับเจ้าอันดรอปให้ตายอย่างทรมาน”ซาตานหัวเราะต่อเนื่อง                                                “ดิวกิเดียนไม่มีวันผิดซ้ำสองหลอกนะ กลับนรกอันโซโครกที่เคยมาอีกครั้งเถอะ”พูดจบ เขาชักดาบขึ้นมา ทุกสิ่งในห้องหยุดชงักก่อนที่ดาบของเขาจะเปล่งแสงจ้า นั่นทำให้ผมไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเสียงหัวเราะยโสโอหังของซาตานหยุดลง ทุกอย่างกลับสู่สภาพมืดมนดังเดิม                                                                                                                                   “เจ้าหนู ฉันว่า... เฮ้!! เจ้าหนู เจ้าหนู..”ดวงตาผมเริ่มพล้ามัว ความรู้สึกชินชาและหนาวเหน็บ ผมคิดในใจว่าผมกำลังตายแน่ แต่เพราะใบหน้าของแม่ รอยยิ้มหวานๆ ขนมคัพเค้กที่แม่และผมทำครั้งแรก หรือ ร้านค้าในตลาดที่เราไปด้วยกัน แอบเปิ้ลที่ผมกำลังกินและกระเป๋าผ้าที่แม่ถือตลอดทาง ความรู้สึกผมจึงเปลี่ยนไป กลายเป็นสับสน ทุกอย่างสับสนปนเปไปหมด สลับสิ่งต่างๆไปมา แล้วทุกอย่างกับหยุดชะงัก ผมมองไปรอบตัว มีกำแพงหิน มีหญ้าเขียว บ้านเล็กๆที่มีรูปดวงตะวันถูกแต่งแต้มอยู่ข้างประตู สุดตามีแสงตะวันกำลังลาลับขอบฟ้า ผมสลวยสีดำพลิ้วไหวอยู่ไกล ผมคิดในทันที นี่คือบ้านเราและคนๆนั้นคือแม่ นั่นแม่ แม่มาหาผมจริงๆ  แม่ยืนรอใต้ต้มไม้ ผมวิ่งไปข้างหน้าสุดกำลัง ผ่านสายลมพัดเบาๆ และใบหญ้าน้อยๆ สุดทางที่หน้าเธอ ขณะผมกำลังหลั่งน้ำตาต่อหน้าแม่ แม่ยิ้มพร้อมน้ำตาและเธอกอดผมทันที แต่แล้ว ความรู้สึกปวดร้าวเกิดขึ้น ผมเจ็บที่กลางอก มันทรมาน ทำเอาผมสุดลงกับพื้น พร้อมกับแผดเสียงร้องเจ็บปวดออกมา แม่รีบพยุงตัวผมให้กลับมาเป็นท่านั่งพิงกับต้นไม้ และจูบที่หน้าผาก ก่อนเธอจะสลายกลายเป็นละออง ผมร้องเรียกแม่หลายครั้ง แต่กลับมีเสียงตอบเป็นเสียงหัวเราะดังเป็นจังหวะ เสียงกรีดร้องดังขึ้น ผมจึงมองขึ้นฟ้า เพื่อหาต้นเสียง แต่ท้องฟ้ากลับไม่ใช่ท้องฟ้า มันเป็นสีแดงเข้มดั่งโลหิต และดวงตาสีดำทมิฬบนฟ้า

“มากลับข้า มากลับข้า มากลับข้า!!”เสียงโหยหวนดังต่อเนื่อง แต่ร่างกายผมกลับไม่สามารถขยับตัวได้ ดวงตาสีดำกำลังเช้ามาใกล้ ใกล้เข้าทุกที ลงดิ่งลงมาพร้อมเสียงโหยหวนดังต่อเนื่อง เมื่อมาอยู่ตรงหน้าผม ผมถึงกับสั่นขณะที่ร่างกายนิ่ง สนิด “เจ้าจะได้สิ่งที่ปรารถนา เพียงแค่บอกข้าเท่านั้น แล้วข้าจะไม่มายุ่งอีก”น้ำเสียงของจอมมารไม่เหมือนเดิม คำกล่าวของเขาเปรียบได้ดั่งน้ำที่กลายเป็นน้ำแข้งในพริบตา มันช่างเยือกเย็น สัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตที่รุนแรง                                                                                                  “ทุกสิ่งที่ฉันขอใช่ไหม?” ผมมองในตาของมัน                                                                                                                   “ใช่แล้วทุกสิ่งที่ขอ ข้าบันดารได้สมปรารถนาผู้ทำสัญญา                         ”จอมมารตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ต่างไป ฟังเหมือนเขากำลังดีใจที่ชายหนุ่มกล่าวเช่นนั้น                                                                                                                                                  “งั้นก็หายไปสะ ตัวบาปหนาอย่างแก นรกยังไม่พอ ต้องให้หายไป แกไม่สมควรไปเกิดใหม่รับใช้กรรมที่แกทำกับแม่หลอก”                 “คงจะไม่ได้ เพราะเราทั้งสองต่างมีพันธะต่อกัน ข้ามิอาจทำอันตรายต่อเจ้า เช่นกัน เจ้าก็ทำอันตรายต่อข้าไม่ได้ พันธะจะเสื่อมคลาย ก็ต่อเมื่อสัญญาสมบูรณ์ แต่ข้าจะรอเจ้า จำไว้ เมื่อใดก็ตามที่จิตใจของเจ้ามืดมนจนหมดแสง ข้าจะกลับมารับคำตอบ ความปรารถนาที่เจ้าต้องการ ข้าจะทำให้สำเร็จเอง”