คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Teacher (LeoxN- VIXX) - 2
Title : teacher and student
: Leo x N (vixx)
: love story
หลังโชคร้ายบางครั้งผมก็มีโชคดีกับเขาเหมือนกันนะครับ
# a teacher
อ่อนเเอ เเต่ก็ น่าปกป้อง
#a student
ผมล่ะไม่เข้าใจเด็กคนนี้จริงๆเลยหลังจากโดนไอ่โจรสิบล้านจับเป็นตัวประกันเเล้วยืนไม่ไหวพี่เเกก็เล่นประคองกับโอบเอวไม่ขาดตั้งเเต่ไปสถานีตำรวจยันเสร็จธุระออกมาจะกลับบ้านเนี่ยจะโอบไปถึงไหนกัน
“นี่เเทคอุน ครูว่าครูไม่เป็นไรเเล้วล่ะปล่อยได้เเล้ว”
“บ้านอยู่ไหน?”
เอาอีกเเล้วจองเเทคอุนถามที่อยู่บ้านอีกเเล้วจะไปส่งกันหรือไงกันห้ะ เด็กน้อย
เเต่ทว่าคราวนี้คนตรงหน้ากลับไม่ถามเปล่าเขาค่อยๆเอามือที่ประคองเอวออกก่อนจะเดินไปที่รถมอเตอร์ไซด์ของฮักยอนร้อมกับเสียบกุญเเจรถอย่างเตรียมพร้อมทำให้เจ้าของรถอย่างฮักยอนเกิดอากาตกใจตาค้าง
“นี่เราไปมีกุญเเจรถครูได้ยังไงเนี่ย”
เห็นอย่างนี้เเต่ชาฮักยอนก็ไม่ใช่คนซื่อที่จะไล่ฝากของสำคัญกับใครไปทั่วหรอกนะ
“ตอนจะเป็นลมมันตก”
ก็เลยเก็บไว้เองเลย ดีเนาะ
“อ๋อ ขอบใจนะ ”
“ขึ้นมา ”
ไม่ทราบว่านี่ชาฮักยอนคนนี้ยังไม่หายจากโรคหูเพี้ยนรึเปล่าถึงได้ยินคำที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ อะเกน
“เดี๋ยวครูขับกลับเองก็ได้เเทคอุน เรานั้นเเหละรีบกลับบ้านเถอะนี่มันก็ดึกเเล้ว เดี๋ยวพ่อเเม่เราก็เป็นห่วงหรอก”
ถึงจะดีใจที่มีคนอาสาไปส่งบ้านเเต่เราก็ต้อง(จำเป็น)ทำหน้าที่ครูที่ดีต่อไป
“เร็ว”
คนบนรถพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกอย่างเบื่อหน่ายก่อนจะออกคำสั่งซ้ำอีกครั้ง
คราวนี้คนโดนสั่งกลับว่าง่ายยอมเดินมาขึ้นรถเเต่โดยดีโดยไม่เถียงต่อสักคำถามว่าทำไมถึงได้ยอม?
คำตอบนั้นง่ายมาก เพราะจองเเทคอุน
เป็นคนดื้อไงล่ะ เลยต้องยอม ผู้ใหญ่ก็งี้เเหละครับ
ต้องยอมเสียสละอะไรหลายๆอย่างเพราะมันเป็นหน้าที่
พอผมขึ้นมานั่งได้ไม่ทันไรเจ้าคนด้านหน้าก็บิดซะเต็มที่เล่นเอาซะเกือบปลิวเกาะเเทบไม่ทัน
“เเถวไหน?”
“ [เซ็นเซอร์ ] ”
“จับเเน่นๆ”
ไม่รอให้ออกคำสั่งสองอีกคน ด้านหลังรีบเอามือเกาะเสื้อของคนตรงหน้าไว้เเน่นทั้งสองข้างก่อนที่สองล้อจะออกวิ่งไปตามถนนคอนกรีตสายยาวในความมืดที่มีเเสงสว่างจากหลอดไฟนีออนส่องเป็นทางให้สองข้างทาง
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
จนเเล้วจนรอด จนกลับถึงที่พัก
ชาฮักยอนก็ต้องรบกวนให้ลูกศิษย์คนโปรดซึ่งได้เปลี่ยนสถานะจากหมอนั่นเเล้ว ให้มาส่งถึงบ้าน เเค่นั้นไม่พอพี่เเกยัง เเวะซื้อโจ๊กกับน้ำเต้าหู้ให้มาเป็นอาหารเย็นอีกต่างหากถึงเขาจะปฏิเสธไปแล้วหลายครั้งเเล้วก็ตาม
ด้วยความเป็นครูที่ดีฮักยอนเลยได้ให้เเทคอุนยืมรถของตัวเองขี่กลับบ้านไปก่อนด้วยเหตุผลว่ามันดึกเเล้วจะขึ้นรถกลับก็อัตราย
คราวนี้คนหน้านิ่งก็ยอมหันหน้ามามองก่อนจะพูดทำที่ฮักยอนไม่คิดว่าชาติจะได้ยินอีกเป็นครั้งที่สอง
ขอบคุณ
ฮักยอนทำได้เพียงพยักหน้าเเทนการรับรู้ก่อนที่เเทคอุนจะขี่มอเตอร์ไซด์ออกไปเเละ ไม่รู้เพราะอะไร
ถึงเเม้ว่าเเทคอุนจะขี่เข้าไปในความมืดจนไกลสายตาจะเห็นเเล้วเเต่คนเป็นครูกลับมองอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานานจนกระทั่งมีลมหนาวๆพัดมาโดนตัวนั้นเเหละ เจ้าตัวถึงจะรู้สึกเเละเดินเข้าที่พักขอตัวเองไป
ฮักยอนล็อคประตูทันทีหลังเข้าห้องพักของตัวเองมาก่อนที่จะเดินไปห้องครัวเล็กๆเเกะโจ๊กเเละน้ำเต้าหู้ใส่ถ้วยกับเเก้วไว้
น่าอร่อยจัง
เขามองดูอาหารที่ตอนนี้ถูกจัดไว้ในถาดอย่างเรียบร้อยก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา ในหัวย้อนกลับไปคิดถึงตอนที่ลูกศิษย์หน้านิ่งเล่นกับเด็กตัวน้อยอย่างน่าเอ็นดู
เพิ่งจะรู้ว่ามีมุมเเบบนี้เหมือนกันนะ
ภาพที่จองเเทคอุนผู้สงบนิ่งหน้าขรึมคนนั้นยิ้มเเย้มสดใสให้เด็กชายตัวน้อยที่มาซื้อน้ำเต้าหู้กับเเม่ของเขาดวงตาในตอนนั้นของเเทคอุนเเทบจะเป็นประกายเลยก็ว่าได้มือสากของนักกีฬาค่อยๆลูบหัวเด็กน้อยไปยิ้มระรื่นบนใบหน้าก็ไม่หายกลับยิ้มกว้างกว่าเดิม
เป็นใครเห็นก็คงอดอมยิ้มไม่ได้ รวมถึง ตัวเขาเองที่เพิ่งเคยเห็นภาพเเบบนี้ครั้งเเรก
ฮักยอนที่เริ่มเมื่อยล้าจากการทำงานหนักทั้งวันเดินไปทุบไหล่ไปพลางที่หน้าห้องน้ำจัดการเปลือยเสื้อผ้าออกทีละชิ้นก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเเละล็อคประตู
“เฮ้อ~~ สบายจังเลย(*¯︶¯*)”
หลังอาบน้ำนี่ดีจริงๆเลยน้าา รู้สึกชดชื่นดีชะมัด
จะว่าไปวันนี้ก็มีเรื่องดีๆเข้ามาเยอะเหมือนกันนะถึงจะเจอเรื่องร้ายๆมากกว่าก็เถอะ-*- เเต่ก็นับว่าเป็นเรื่องดีของวันนี้เลยเเหะได้ยินเจ้าเด็กนั่นพูดเพราะๆตั้งหลายคำเเถมยังหน้าตอนที่ไปนั่งเล่นกับเด็กนั่นอีกโบนัสชัดๆ
ฮักยอนซึ่งอมยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้าค่อยๆเป่าข้าวต้มในถ้วยอย่างช้าๆก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็น
โทรศัพท์เครื่องสีดำบนโต๊ะที่บ่งบอกว่ามีสายเข้าก่อนจะมองมันอย่างเชยชา
ในโลกนี้น่ะ หลังจากมีเรื่องดีๆเข้ามาเเล้ว มันย่อมมีเรื่องร้ายๆมาตามมาด้วย
เพราะมันคู่กันไงล่ะฮักยอน
.
.
.
.
.
เพราะมันคู่กัน มันก็คงเหมือนฉันกับเเกสินะ
ที่ตัดยังไงก็ไม่ขาด
เเม้ว่ามันจะผ่านมาสิบกว่าปีเเล้วก็ตาม
ฮักยอนจัดการหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดรับสายที่โทรเข้ามาไปอย่างไม่เต็มใจนัก
“ต้องการอะไร”
[เเหมๆ รับสายกันซะดุเลยนะ ]
“มีอะไร”
[พูดจาไม่เพราะเลยนะครับฮักยอน]
คนปรายสายถึงเเม้จะเหมือนพูดเล่นเเต่คำพูดเเละน้ำเสียงเเบบนั้นฮักยอนรู้จักดี
ดีมากเสียด้วยล่ะ ว่าต้องการจะสื่ออะไร
“มีธุระอะไรเหรอครับ”
[เเบบนี้สิ ถึงจะน่ารัก น่าคุยหน่อย ว่าไหมล่ะ?]
หึ พอพูดเพราะเข้าหน่อยก็ชมกันเชียวนะ ไอ่หน้าหูหิ้ว
“ครับ”
[จริงๆเเล้วที่ฉันโทรมานี่ก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะ ก็เเค่เรื่องเดิมๆที่นายก็น่าจะรู้ตัวดี]
อึก
ฮักยอนเผลอกลืนน้ำลายลงคอไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ มือที่ถือช้อนอยู่ก็นำมันวางก่อนที่จะเลื่อนมือมาไว้บนตักพร้อมกับเพลอกุมมือไว้อย่างเเน่น
[จริงมั๊ย? ชาฮักยอน]
ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆคนๆนี้
เราเองก็. . ไม่เปลี่ยนเหมือนกันนั่นเเหละ
“ครับ ”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
คืนที่เเสงดาวได้ถูกลืนหายไปในกลีบเมฆม่านฟ้ามืดสนิทถูกกลบด้วยสายฝนอันโหมกระหน่ำที่เนิ่นนานคืนนั้นร่างเล็กเเทบไม่ได้นอนเพราะเสียงอึกทึกที่ดังลั่นบ้านถึงเขาจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรเเต่ด้วยลางสังหรเเละความกลัวทำให้เขาเอาเเต่เก็บตัวอยู่ในตู้เสื้อผ้าไม้ในห้องโดยที่กอดเข่าทั้งสองไว้เเน่น
"ค้นให้ทั่ว หาเด็กนั่นให้เจอ!!"
คำสั่งหนึ่งดังเล็ดลอดเข้ามาเด็กน้อยยิ่งกอดกระชับเข่าตัวเองมากขึ้นพร้อมกับเสียงหัวใจที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
ปัง!!!!
เสียงประตูถูกเปิดออกอย่างเเรงโดยช่างร่างสูงใหญ่ชุดทั้งชุดเป็นสีดำวาว เด็กน้อยที่แอบมองผ่านบานประตูของตู้เสื้อผ้าเกิดอาการเสียขวัญเล็กน้อยก่อนที่สองมือน้อยๆจะเลื่อนขึ้นมาปิดปากไว้เเน่น
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของใครหลายๆคนวิ่งวุ่นไปทั่วห้องค้นของกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น ร่างน้อยยังปิดปากตนเองเเน่ นพร้อมกับอาการสั่นที่เริ่มหนักขึ้น
"เฮ้ย ทางนี้ไม่มี"
"ทางนี้ด้วย"
อาการสะอื้นยิ่งรุนเเรงขึ้นเมื่อเด็กน้อยได้ยินคำพูดพวกนั่นดังมาเป็นเนื่องๆ
ตึก ตึก ตึก
หัวใจของเด็กน้อยหลบวูบทันทีเมื่อรู้ถึงการเคลื่อนไหวของใครบางคนที่เดินมาหยุดลงที่หน้าประตูตรงหน้าเขา
ปัง!!
ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้เตรียมใจพร้อมบานประตูไม้ก็ถูกเปิดออกอย่างเเรงเผยให้เห็นชายในชุดดำร่างสูใหญ่กว่าตัวเขาหลายเท่าตัว
"เฮ้ย เจอเเล้ว "
" พาตัวไปเลย เร็วเข้า"
"โอ้ย ปล่อยผมนะ"
ไม่รอช้าชายร่างสูงใหญ่ก็จัดการจับข้อมือน้อยๆกระชากออกมาอย่างไม่ปราณีาจากตู้เสื้อผ้าพร้อมกับลากร่างน้อยๆนั่นให้ตามมาอย่างไม่สามารถที่จะขัดขืนได้เลย
ตุบ!!
ร่างเล็กที่โดนลากมาถูกโยนลงพื้นอย่างเเรงจนเกิดเสียงร่างเล็กค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นก่อนที่จะมองดูเข่าของตนที่ถลอกเล็กน้อย
“ไหนเงยหน้าขึ้นมาซิ”
คำสั่งเรียบๆของใครบางคนดังขึ้นเด็กน้อยค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงหน้าที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างช้าๆก่อนที่จะพิจารณาใบหน้ารูปลักษณ์ของเขาอย่างละเอียด เเว่นตา เนคไท เเละชุดสีดำ
ราวกับภาพวาดที่เเสนสง่างาม
“เด็กคนนี้งั้นเหรอ?ที่นายจะใช้เเลกกับหนี้ที่นายยืมไป”
ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะพินิจดูใบหน้าเเละรูปร่างอย่างถ้วนถี้
“ครับ ไม่ทราบว่าพอจะถูกใจรึเปล่าครับ”
เด็กน้อยหันหน้าไปตามเสียงอันคุ้นเคยดีนั่นก่อนที่จะเบิกตาโตด้วยความตกใจกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
“ก็พอใช้ได้ ”
“ถึงมันจะยังเด็กยังไม่ค่อยรู้ประสีประสาเท่าไหร่เเต่ก็เป็นเด็กดีไม่ดื้ออาจจะช่วยงาน "คุณ" ได้เยอะนะครับ”
เด็กน้อยเเทบจะไม่มีเรี่ยวเเรงเหลือเเม้เเต่น้อยกับคำพูดเเล้งน้ำใจที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะออกมาจากปากคนที่เขารักเเละเทิดทูนที่สุด
คุณพ่อ
“งั้นเหรอ เอางั้นก็ได้ เเต่ว่า ”
“. . . . . . . ”
“เเบบนี้มันเด็กเกินไปหน่อยหนี้ที่ว่าจะลดก็คงให้เต็มที่ไม่ได้ อย่างมากก็คงสิบห้า ไม่ก็ ยี่สิบ”
“เอ่อ มากกว่านั้นสักหน่อยไม่ได้เหรอครับ”
ยิ่งได้ยินการต่อรองของคนเป็นพ่อมากเท่าไหร่ร่างเล็กก็ยิ่งควบคุมน้ำตาตนเองไม่ได้ปล่อยให้มันไหลลงอาบเเก้มทั้งสองข้าง
ถึงข้อมือที่โดนลากจะมีรอยช้ำเเละหัวเข่าที่ถลอกเเต่นั้นมันยังไม่เท่ากับสิ่งที่คนๆนี้กำลังทำกับลูกเเท้ๆชองตัวเอง
“อืม. . เรื่องนั้น. . .”
“นี่ปล่อยฉันนะปล่อย!!! ฮักยอน!! ”
หญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าเป็นเเม่วิ่งออกมาจากจากกักขังก่อนที่จะถลาตัวเข้ามากอดลูกชายดวงใจของตัวเองไว้เเน่น
“นี่จะออกมาทำไม!! มานี่!!”
คนเป็นพ่อรีบเข้าไปฉุดเเขนหวังจะให้หญิงสาวนั้นออกมา
“ไม่! นี่ปล่อยฉันนะ อย่ามาจับ ฉันไม่ยอมยกลูกให้ใครทั้งนั้น!!”
หญิงสาวยิ่งกอดร่างเล็กให้เเน่นขึ้นไปอีกหล่อนกลัวกลัวที่จะต้องเสียลูกชายคนเดียวไปลูกชายที่เป็นเเก้วตาดวงใจเป็นทุกอย่างของหล่อนให้กับสิ่งนั้น
หนี้
หนี้ที่สามีหล่อนก่อขึ้นเพราะการพนัน
“เอาเธอออกไปก่อน”
คนที่เอาเเต่นั่งดูเหตุการ์ณกล่าวขึ้นอย่างไพเราะเเต่ไม่ถึงกับดีนักก่อนที่ลูกน้องชุดดำที่ยืนอยู่ใกล้ๆนั้นจะเดินมาเอาตัวหญิงสาวออกไป
“ปล่อยฉันนะปล่อย นี่บอกให้ปล่อยปล่อย!!!!”
หญิงสาวทั้งโวยวายเเละดิ้นไม่ยอมที่จะถูกพาตัวไปอีกครั้งเเต่ก็ไม่เป็นผล
“เเม่!!! ”
เด็กน้อยลุกขึ้นเเละพยายามจะไม่ปล่อยมืออีกข้างของเเม่หากเเต่มีมืออีกข้างหนึ่งมารั้งข้อมือเล็กๆของเขาไว้เสียก่อน
“เอาล่ะ เจ้าหนูไหนหันมานี่ซิ”
เด็กน้อยมองดูเเม่ที่ถูกพาตัวไปอยู่ด้านหลังคนเป็นพ่อก่อนที่จะหันกลับมามองคนบนโซฟาที่ยิ้มให้
ถึงเเม้มันจะเป็นรอยยิ้มที่สดใสเเต่สำหรับร่างเล็กเเล้วมันกลับน่ารังเกียจน่าขยะแขยง
“ชื่ออะไรครับคนเก่ง?”
ชายคนนั้นถามออกมาพลางลูบหัวของเด็กน้อยที่สะอื้นอยู่ก่อนจะค่อยๆเอานิ้วมือไล่เกลี่ยขอบตาเพื่อเป็นการเช็ดน้ำตาอย่างเบามือ
“ชา อึก ชา ฮักยอน อึก ครับ”
“ฮักยอนสินะ เธอรู้มั๊ยว่าทำไมเราต้องมายืนตรงนี้ ”
เด็กน้อยส่ายหัวเบาๆเป็นคำตอบ
“เเล้วเรารู้ไหม เดี๋ยวเราเนี่ยจะต้องไปอยู่กับฉัน”
ทั้งเเค้น กลัวเเละ ว้าหว่
คราวนี้ร่างบางพยักหน้าเบาๆ
“ไม่นะ!! ได้โปรดอย่าพาเเกไป”
เพี้ยะ!!
“หุบปากไปเถอะน่า”
“เเม่!!!!”
เด็กน้อยน้องเรียกอย่างดังพร้อมกับดิ้นเพื่อที่จะหลุดไปหาหญิงสาวที่โดนชายคนรักตบเข้าอย่างจัง
“นี่ๆ อย่ามาใช้กำลังต่อหน้าเด็กสิ”
“ขออภัยครับ”
“เอาล่ะ ฮักยอนในเมื่อรู้เเล้วว่าเราจะต้องไปอยู่ด้วยกัน เเเล้วเราอยากจะไปอยู่ไหม?”
“ผม. . ผม. .”.
เขาไม่รู้
ฮักยอนคนนี้เขาไม่รู้ว่าตัวเองต้องตอบอะไรเพื่อที่จะทำให้เรื่องนี้จบลงโดยดี
เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้น
“อย่านะฮักยอน อย่าไปนะลูก ได้โปรดเถอะค่ะคุณอิลฮุนหนี้ที่สามีฉันก่อไว้ฉันจะทำงานหามาใช้ให้เเต่อย่าเอาฮักยอนไปนะค่ะ ได้โปรด”
“อย่าบ้าน้า หนี้ตั้งห้าสิบล้านชาตินี้ทั้งชาติเธอก็หาไม่ได้หรอก!!”
“เเล้วเวลาเเกเล่นทำไมไม่คิด ยอมขายลูกเพื่อเเลกกับหนี้เเบบนี้เนี่ยนะ”
“ไอ่เด็กนั่นมันเป็นลูกฉัน จะทำอะไรก็ได้จะเอาไปใช้หนี้ใครจะทำไม”
“คนอย่างเเกนี่มันเลว เลวที่สุด”
“ว่าไงครับฮักยอน เราจะไปรึเปล่า?”
เสียงนั้นเอ่ยถามร่างเล็กที่หันกลับมาอีกครั้ง
“ผมจะไป ”
คราวนี้คนตรงหน้าตอบกลับไปอย่างไม่ลังเลเลยเเม้เเต่น้อยดวงตากลมโตสีดำที่หนักเเน่นจ้องมองมาที่ครตรงหน้าอย่างเด็ดเดี่ยวไม่ย่อท้อ
“เเต่ว่า คุณต้องดูเเลคุณเเม่ให้ผม นะครับ”
ถึงจะไม่รู้ว่าต้องทำยังไง
เเต่ไม่อยากให้เเม่ทรมานไปมากกว่านี้อีกเเล้ว อย่างน้อยๆในตอนนี้สิ่งที่เขากำลังทำมันก็ช่วยเเม่ให้ออกมา
จากผู้ชายคนนั้นเเละคนนี้ได้
“หึ ได้สิครับ ตราบใดที่เรายอมเชื่อฟังนะ”
รอยิ้มอันพึงพอใจได้เผยออกมาอย่างไม่ปิดบังพร้อมกับนิ้วมือที่หยิบใบเช็คเงินออกมาเพื่อบรรจงเขียนจำนวนตัวเลขเงินลงไป
ผมรักเเม่นะครับ
“เท่านี้ ก็เรียบร้อย”
ฟึ่บ!!
แฮก. . แฮก. . แฮก. . แฮก. . เเฮก . .เเฮก
. . . . . . . .
. . . . .
. . .
. .
ฮักยอนที่สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายลุกขึ้นมาอย่างตื่นกลัวก่อนจะค่อยๆมองไปรอบๆห้องอย่างช้าๆเเละพยายามหายใจเข้าออกให้ช้าลงช้าลงพลางเอามือก็นวดขมับไป
เเฮก เเฮก
ไม่เป็นไรนะ ฮักยอน ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร
ชายหนุ่มบอกกับตัวเองพร้อมกับเอามือทาบอกไว้เพื่อที่อาจจะคลายความกังวลก่อนจะเงยหน้าสูดอากาศเข้าออกอย่างไม่เร่งรีบ
ทำไมนะ สิ่งที่ไม่อยากลืมไม่อยากจดจำเลย
มันถึงต้องโผล่มาด้วย
เเถมทุกครั้งที่ฝันถึง มัน. . .
ปังๆ!!
ได้โปรดอย่า!!
ช่วยด้วย!!!
ไว้ชีวิตฉันเถอะ อย่าฆ่าฉันเลยย
มันก็มักจะพาอดีตที่ยากจะลืมมาซะด้วยสิ
ชายหนุ่มค่อยเปิดตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับห้องในความมืดก่อนจะเหลือบมองกระเป๋าใบเดิมของตนซึ่งมี"ของ"ที่ไม่ควรค่าเเก่การจดจำ
เก็บไว้นั่น
เขามองมันอยู่นานก่อนที่น้ำใสบริสุทธิ์ปราศจากสิ่งเเปลกปลอมจะเอ่อล้นจากดวงตาออกมา
เป็นหยดเล็กๆ
ฮักยอนเม้นปากก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นเเละยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าจากตาลงมาหยุดลงที่ริมฝีปากที่สั่นอย่าช่วยไม่ได้
น้ำตาเริ่มไหลออกมาเรื่อยๆจนอาบไปทั่วใบหน้าทำให้ร่างบางทนไม่ไหวต้องก้มหน้าไปฟุบลงกับผ้าห่มอันบางนุ่น
นาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงคืน
#ครูฮักยอนของเราฝันร้ายถึงอดีตด้วย
น่าสงสารจัง~T^T~
ช่วยกันติดเทรค
#ครูมาเฟีย กันด้วยนะะ
ความคิดเห็น