Falling in Love สะดุดรัก นายบอดี้การ์ดเย็นชา

Chapter 1

"ฆ่ามันซะ" น้ำเสียงเรียบนิ่งพูดพร้อมหันไปมองคนที่ถือดาบอยู่เบื้องหน้า

ฉับ!!!!!!

"เธอโตขึ้นแล้ว จงเดินไปตามทางของเธอ หนี้แค้นของเธอถูกปลดปล่อยแล้ว " น้ำเสียงเรียบนิ่งเช่นเดิม

1 ปีต่อมา

Touya say...

ผมชื่อโทยะ หลายคนขนานนามผมว่า ซุป’ตาร์เจ้าสำราญ ก็ใช่น่ะสิ ผมใช้ชีวิตสนุกไปวันๆ มีตังก็ออกไปเที่ยวเล่นผ่อนคลายอารมณ์ จะหมกมุ่นกับงานตลอดเวลามีหวังเครียดตายกันพอดี หมดตังค่อยมาทำงานใหม่ ชีวิตก็แค่นี้เอง.......

"โทยะ นายพร้อมจะกลับไปทำงานรึยังเนี่ย"
"ทำไมอ่ะ"
"ก็นายมาอยู่นี่เป็นเดือนแล้วนะ ไม่คิดจะทำงานบ้างไง"
"ก็คิด แต่ขี้เกียจ"
"ฉันอยากรู้จริงๆว่านายเป็นซุป’ตาร์มาได้ยังไง ขี้เกียจขนาดเนี่ย"
"ก็นั่นสินะ ฮ่าๆๆๆ"
"แล้วสรุปนายจะกลับไปทำงานเมื่อไหร่ มีงานติดต่อเข้ามาเยอะมากเลยนะ รอให้นายคอนเฟิร์ม"
"เฮ้อออออ ยังอยากเที่ยวอยู่เลย ที่นี่มันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ ไม่น่าเบื่อ ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่นเลย วุ่นวายจะตาย"
"ตามใจแล้วกัน เหนื่อยปากจะพูดกับคนอย่างนายและ"

“เอาน่าอูตะ กลับไปเดี๋ยวเลี้ยงเหล้า เคมะ”

“ร้านเดิมนะ”

“อืมมมมมม”  ผมรับปากเจ้าอูตะก่อนจะวางสายไป เจ้าหมอนี่โทรจิกยิ่งกว่าท่านพ่ออีก

 

Touya End

Kai Say...

โลกใบนี้ก็สวยงามดีนะ หลังจากได้ปลดปล่อยอะไรหลายๆอย่างไป ความแค้นก็ชำระหมดแล้ว เหลืออะไรอีกล่ะ....

"พี่จะเอาไงต่อ" ฮารุกะถาม เธอเป็นน้องสาวฉัน และผมก็ไม่ได้ทำหน้าที่พี่ที่ดีให้กับเธอสักเท่าไหร่
"ยังไม่รู้เลย" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
"ฉันเดาใจพี่ยากจริงๆ พี่ไค"
"อย่าเดาให้เหนื่อยเลย"
"ทำไมล่ะ ฉันเป็นน้องของพี่นะ ไม่อยากเห็นพี่เป็นแบบนี้เลย ตั้งแต่พี่ออกจากสำนักพี่ก็ทำตัวแปลกๆ"
"ยังไงที่ว่าแปลก"
"ก็ ไม่รู้สิ แต่ฉันรู้สึกว่าพี่นิ่งกว่าเดิม เหมือนคนตายเดินได้ยังไงไม่รู้"
"ฉันตายไปนานแล้ว ฮารุกะ" ผมพูดแล้วเดินออกมา
"พี่มีหัวใจรึเปล่านะ พี่ไค"



 

ตื้ดดดด ตื้ดดดด ตื้ดดดด

"ฮัลโหล โทยะไม่อยู่มีไรฝากไว้ได้เลย"
"โทยะ ผู้จัดการสั่งให้ฉันตามนายไปแคสงาน"
"งานอะไร ไม่ไป"
"งานของท่านประธานโจ"
"ห้ะ! ของใครนะ!" ผมถึงกับสะดุ้งตัวขึ้นมาพร้อมกับตาที่เบิกโพลง
"ท่านประธานโจ"
"แล้วเขานัดเมื่อไหร่"
"พรุ่งนี้"
"เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ"
"นี่นายยังไม่กลับอีกเหรอ"
"อืม ก็แหม บรรยากาศที่นี่ดีจะตายไป"
"งั้นนายก็เลือกเอาแล้วกันนะ ว่าจะอยู่ที่นั่นต่อ หรือจะไปแคสงานที่ฉันบอก"
"โอเคๆ พรุ่งนี้กี่โมง"
"10 โมง ห้ามเลท"
"โอเค"
"ได้เวลาแล้วสินะ" ผมได้แต่นั่งแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะไม่สามารถปฏิเสธงานชิ้นนี้ได้ เนื่องจากเป็นข้อบังคับของท่านพ่อ

 

"แกต้องรับงานนี้ เพราะมันสำคัญมาก ทางโน้นเลือกจะให้แกเป็นพรีเซ็นเตอร์ ฉันหวังว่าแกจะเข้าใจนะโทยะ"

"ท่านพ่อนะท่านพ่อ ทำไมไม่ไปแคสเองเลยล่ะ เฮ้ออ" ว่าแล้วก็ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่ ก่อนจะรีบกระชากร่างตัวเองไปเตรียมตัวเพื่อกลับไปทำงานต่อ


 

@Airport

โอ้ย!!!

"ขอโทษ" น้ำเสียงเรียบนิ่งของหมอนั่นที่เดินชนผมอย่างแรง
"นี่นายน่ะ ตั้งใจขอโทษจริงๆรึเปล่าเนี่ย" เหมือนหมอนั่นไม่ได้ยินคำพูดของผมที่ตะโกนออกไป
"อย่าให้เจออีกนะ จะชนคืนให้ล้มเลย"

Touya end

Kai say

การเดินทางครั้งนี้เหมือนเป็นการเริ่มต้นชีวิตใหม่ก็จริง แต่ฉันกลับรู้สึกว่าไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย ฉันก็ยังเป็นฉัน ไม่ได้ยินดีอะไรกับการเปลี่ยนแปลง......

"นี่นาย!!!"
ฉันเงยขึ้นไปมองเจ้าของเสียง
"มีอะไรเหรอ"
"ยังจะมีหน้ามาถามอีก ก็นายมาเดินชนฉัน แรงด้วย"
"ขอโทษไปแล้วนี่"
"ใช่ แต่ฉันรู้สึกว่านายไม่เต็มใจขอโทษฉัน นายต้องขอโทษฉันใหม่เดี๋ยวนี้"
"ได้ ขอโทษ"
"นี่นายตั้งใจจะกวนประสาทฉันงั้นเหรอ"
"นี่นาย.....มีอาการทางจิตรึปล่า"
"ว่าไงนะ!"
"ฉันว่านายมานั่งแล้วหลับไปเถอะ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน" ฉันไม่เข้าใจว่าหมอนี่จะโวยวายอะไร กับเรื่องเล็กน้อยแค่นั้น
"นี่นายกำลังทำให้ฉันหงุดหงิด นายคือคนที่ท่านพ่อฉันจ้างมาใช่มั้ย"
"นายพูดเรื่องอะไร"
"ต้องใช่แน่ๆ ท่านพ่อนะท่านพ่อ" ฉันไม่รู้ว่าเขาบ่นอะไรก่อนจะมานั่งสงบสติอารมณ์
"ฉันถามจริงๆนะ นายต้องตอบฉันมาตามความจริง" หมอนี่หันมาถามฉันสีหน้าดูจริงจัง
"นายคือคนที่ท่านพ่อฉันส่งมาใช่มั้ย”
"ฉันไม่รู้เรื่องที่นายกำลังพูด"
"งั้นเหรอ แล้วนายมาเดินชนฉันทำไม"
"อุบัติเหตุ"
"สั้นๆแค่นี้?"
"จะให้ตอบว่าไง"
"ก็เหตุผลอื่นที่พอจะฟังขึ้นกว่านี้" เมื่อไหร่จะถึงสักที ฉันชักจะรำคาญหมอนี่แบบสุดๆ
"นี่นายฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย"
ฉันเอาที่ปิดตามาปิดเพื่อจะนอนหลับเพราะกว่าจะถึงจุดหมายก็อีกเป็นชั่วโมง ให้หมอนั่นพล่ามไปตามสบาย
"นี่นาย อย่าหลับดิ ตื่นมาคุยให้รู้เรื่องก่อน คิดจะหนีโดยการหลับไปแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย ตื่นมาก่อน"

Kai end

Touya say

ทำไมผมต้องหงุดหงิดขนาดนี้นะ หมอนั่นทำให้ผมกระวนกระวายเหมือนคนบ้าเลย ผมไม่เคยเจอใครที่จะพูดจาแบบนี้กับผม แถมตอนนี้ยังชิงหลับไปซะอย่างนั้น
"เมื่อไหร่จะถึงซักที" ผมนั่งบ่นกับตัวเองพร้อมกับเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อยๆแก้เซ็ง แต่ก็ไม่วายจะหันไปมองหมอนั่นที่นั่งหลับอยู่ข้างๆ


 

ตื้ดดดดดด

"ครับ ท่านพ่อ"
"แกมาถึงรึยัง"
"อีกประมาณชั่วโมงครับ"
"นี่มันใกล้จะถึงเวลาแล้วนะโทยะ"
"อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด"
"แล้วแกไม่คิดจะมาเตรียมตัวรึยังไง คิดว่าเป็นคนดังแล้วจะทำอะไรก็ได้อย่างงั้นเหรอ แกก็รู้ว่าถ้าไม่ใช่บารมีฉัน แกไม่มีวันมาถึงวันนี้หรอก"
"ท่านพ่อพูดจบแล้วใช่มั้ย งั้นแค่นี้แหละ" ผมรีบตัดสายทิ้งทันที ขืนคุยต่อมีหวังโดนบ่นหูชาแน่
"เดี๋ยวก็ให้ไปแคสเองซะเลย" ว่าแล้วก็เล่นเกมดีกว่า คุยกับท่านพ่อทุกครั้งก็ปวดสมอง

และแล้วเครื่องบินก็ลงจอดยังที่หมาย ผมหันไปก็ไม่เจอกับหมอนั่นแล้ว กะจะด่าทิ้งท้ายอีกสักหน่อย
"เป็นนินจารึไงไวเว่อร์"

"โทยะ.....!!" เสียงอูตะเรียกผมมาแต่ไกล
"กว่าจะมาได้นะนาย รู้มั้ยฉันโดนอะไรบ้าง"
"นายน่าจะชินนะ"
"เออ ชินนนนนน เฮ้ออออ"
"ฉันขอโทษ ที่ทำให้นายลำบากเพราะฉัน"
"มากเลยแหละเพื่อน" ตอบได้กินใจมาก
"ฉันรู้สึกว่า มีไวน์อยู่ในกระเป๋าน่ะ ยี่ห้ออะไรสักอย่างที่นายชอบ"
"เดี๋ยวฉันเปิดประตูรถให้นะ นั่งให้สบายเลยเพื่อนเดี๋ยวฉันจัดการเอง อย่าห่วง"
"ขอบใจนะอูตะเพื่อนรัก" ผมยิ้มให้แบบผู้ชนะ เจ้านี่หลอกล่อง่ายชะมัด


 

เมื่อมาถึงสถานที่ถ่ายงาน ผมรู้สึกอยากหันหลังกลับทันที มันน่าเบื่อแบบบอกไม่ถูก เพราะผมไม่อยากรับงานนี้เอาเสียเลย แต่ขัดใจท่านพ่อไม่ได้ 

"นึกไม่ถึงว่านายจะรับงานนี้"
"ถ้าไม่ใช่เพราะท่านพ่อ ฉันคงไม่มาเหยียบที่นี่"
"เป็นลูกที่ดีจังเลยนะ"
"ขอบใจ แต่ทีหลังไม่ต้อง"

ผมพูดแล้วเดินหันหลังให้หมอนั่นทันที หมอนั่นชื่อเคน เป็นลูกชายท่านประธานโจซึ่งเป็นเจ้าของที่นี่ ท่านพ่อแลดูถูกชะตากับหมอนี่อย่างกับเป็นลูกในไส้ ผมเลยไม่ค่อยถูกชะตากับหมอนี่เท่าไหร่ แถมยังขี้เก๊กแบบสุดๆ

"รีบจริงๆเลยนะ จะหนีหน้าฉันเหรอ"
"ตามมาทำไมเนี่ย"
"ก็นายหายหน้าไปตั้งนานฉันก็คิดถึง"
"ไปไกลๆเลย"
"มะกี้หยอกเล่นนิดหน่อยเอง อย่างอนสิ"
"หลบ! ฉันจะเดิน"
"ไม่หลบจนกว่านายจะหายงอนฉัน"
"ฉันรีบ หลบ!"
"ก็ได้ แต่หลังจากเสร็จงานไปคุยไรกันหน่อยได้มะ"
"ไม่ได้" ผมตอบแล้วเดินหนีออกมาทันที