ชีวิตมันหลอน

ข้อมูลเบื้องต้น

ไม่ใช่เรื่องที่เขียนดีอะ แต่อันนี้คือเขียนระบายตอนที่เศร้าอย่างแรง ไม่มีการแก้ไขใดๆทั้งสิ้น เอามาลงแค่อยากให้ลองอ่านกันจ้า

เนื้อเรื่อง

ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายอ่อนๆ แต่กลับไม่มีแสงแดดสาดส่องอย่างที่เคย คงเหมือนกับตัวฉันในเวลานี้ ที่เหมือนถูกขังอยู่ในห้องแห่งจิตใจของตัวเอง ห้องที่ฉันเองเป็นคนปิดล็อกเอาไว้ หวังจะขังตัวเองไว้ในนี้จนกว่าวันเวลาจะ หยุดเดิน เสียงฝนตกพรำๆที่กระทบผิวกายในตอนนี้ไม่อาจกลับเสียง แห่งความสับสนวุ่นวายในใจฉันลงได้เลย ความเศร้าหมองที่ดูเหมือนจะไม่มี จุดกำเนิดและไร้ซึ่งที่สิ้นสุดกำลังหลอมรวมเข้าติดแน่น กลายเป็นส่วนหนึ่ง ของตัวฉัน หัวใจฉัน ตัวตนของฉัน ตัวตนที่แท้จริงของฉัน บัดนี้ ไม่มีเหลือ อีกแล้ว ตอนนี้ฉันกลายเป็นใครที่ฉันเองก็ไม่รู้จัก ฉันไม่อยากทำความรู้จัก กับฉันคนนี้ ที่บางทีอาจเป็นฉันเองที่เลือกจะสร้างมันขึ้นมา ฉันกลัวเสียง ความคิดนี้ของฉัน ซึ่งเป็นสิ่งที่เดียวที่นังคงเหลืออยู่ กลัวมันถูกดูดกลืนหายไป ฉันกลัวว่าจะไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว ฉันกลัวจะหลงทาง ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน หรือกำลังทำอะไรอยู่ ในหัวของฉันดูจะ พร่าเลือนจนแทบมองไม่เห็นอะไร ฉันพยายามมาตลอด พยายามทุก วิถีทางที่จะทวงอดีตของฉันกลับคืนมา ทวงตัวตนของฉัน คนที่ฉัน เชื่อว่าเป็นตัวตนที่แท้จริงของฉัน เอามันกลับคืนมา ฉันอยากกลับ ไปเป็นคนเดิม คนเดิมที่ร่าเริงสดใส คนเดิมที่มีจิตใจงดงาม คนเดิม ที่เป็นตัวจริง อาจเป็นฉันเองที่อ่อนแอ ขี้ขลาดเกินกว่าจะยอมรับว่า ทุกอย่างมันต้องเปลี่ยนแปลง ทุกวินาทีที่ผ่านไป ไม่อาจจะเอาคืนมาได้ ฉันจะไม่มีวันย้อนกลับมา ณ ตรงนี้อีกแล้ว แต่ฉันก็ยังคงภาวนาที่จะ หมุนเข็มนาฬิกาเรือนนั้นย้อนกลับไปและหยุดเวลาอยู่ ณ วินาทีนั้น ตราบนานเท่านาน ฉันไม่รู้ว่ามันต้องงแลกกับอะไรที่จะทวงทุกอย่างกลับ คืนมา ฉันไม่รู้ต้องทำอย่างไร ฉันเหนื่อยเต็มทีกับการพยายามทำตัว เข้มแข็ง พยายามที่จะลืมทุกอย่างให้หมดสิ้นและก้าวต่อไป แต่ฉันก็ ทำไม่ได้ เพราะในมุมที่ลึกที่สุดของหัวใจฉัน ภาพเก่าๆเหล่านั้นยังคงอยู่ คอยเฝ้าบอกกับฉันเสมอ ว่ายังอยู่ตรงนี้ไม่หายไปไหน และกำลังรอวัน ที่ฉันจะเข้มแข็งพอที่จะทวงวันเวลาเหล่านั้นกลับคืนมา