วันๆของนาโกยะก็งี้แหละ!

     บทนำ..


     วิทยาลัยเวทย์นาโกยะ นั่นคือสถานที่ๆจอมเวทย์และทุกคนใฝ่ฝันที่อยากจะเข้าไปเรียนที่นั่น แต่ด้วยเหตุที่ว่าการสอบเข้านั้นยากยิ่งยวดแก่วิทยาลัยเวทย์อื่นๆ และค่าเทอมที่แพงกว่าสถานที่อื่นๆอีกหลายเท่าตัว จึงทำให้มีนักเรียนน้อยกว่าสถานที่อื่นๆ แต่ก็ถือว่าไม่น้อยจนเกินไป

     นักเรียนแต่ละคนที่สอบเข้ามาล้วนแล้วแต่เป็นพวกผู้ดีมีเงิน หรือพวกลูกนายพลผู้มีอำนาจ เพราะการเรียนจบจากที่นี่ มันเป็นการรับประกันว่าคุณจะมีเส้นสายและความสำเร็จในอนาคตอย่างแน่นอน

     แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีความเสี่ยง เพราะมันมีสิ่งที่เรียกว่าการซ้อมรบ ซึ่งอาจจะมีคนตายไปก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แม้ว่าจะมีคนตายไปพวกผู้ปกครองก็ไม่มีสิทธ์ที่จะเรียกร้องอะไร เพราะว่าการลงทุนย่อมต้องมีความเสี่ยงเป็นธรรมดา

     แม้ว่าจะมีเหตุแบบนั้นอยู่หลายครั้ง แต่ก็มีผู้คนที่อยากจะจบการศึกษาจากที่นี่เช่นเดิม เหตุผลก็อย่างที่กล่าวไปขั้นต้น ไม่ว่าใครก็ล้วนแล้วแต่อยากได้อำนาจ ทรัพย์สิน เงินทอง ชื่อเสียง

     แต่ก็มีคนบางกลุ่มที่เข้ามาในเหตุผลที่ต่างกัน ยกตัวอย่างเช่น…….

..........

     ใบ้ไม้สีชมพูอ่อน ปลิวไหวไปตามสายลม มีอาคารขนาดใหญ่มากมายและมีรูปแบบที่แปลกตาอยู่บ้าง แต่ที่เห็นจากภายนอกก็รู้ได้อย่างแน่ชัดว่าจะใช้ฝีมือในการสร้าง และต้องใช้เงินมาก ยกตัวอย่างเช่น อาคารบางแห่งก็สร้างโดยใช้กระจกสีต่างๆที่มีราคาแพง บริเวณทางตอนกลางของโรงเรียน ก็มีน้ำพุที่มีลักษณะการออกแบบที่งดงาม และบริเวณนั้นก็มีสวนขนาดที่ถูกตัดแต่งให้สวยงามเหมาะกับการนั่งทานอาหารเป็นที่สุด

     บริเวณทางเข้าด้านหน้าเองก็มีกำแพงกั้นเอาไว้ บริเวณกำแพงนั้นมีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนพิงกำแพงเหมือนกำลังรออะไรอยู่

     ชายหนุ่มคนนั้นมีผมสีบรอนผสมดำ มีดวงตาสีฟ้าที่สดใสเสมือนสีของท้องฟ้า สวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว บริเวณอกเสื้อข้างซ้ายมีตัวอักษรNสีดำปักไว้

     “…….เฮ้อ”

     เสียงถอนหายใจดังออกมาจากปากของชายหนุ่ม ส่งผลให้สิ่งมีชีวิตที่มีเกล็ดสีขาว ตาสีฟ้าและมีหางที่เกาะไหล่ของชายหนุ่มหันมามอง

     “กิ้วกิว กิ้วกิ้ว กิ่ว”

     เสียงร้องอันแสนน่ารักและน่าแอนดูดังออกมาจากปากของสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ซึ่งสิ่งมีชีวิตนั้นคือตำนานสัตว์อสูรที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างมังกรนั่นเอง

     “หะ ร้องกิ้วกิ้วอะไรของแกละโมเฟียส”

     ชายหนุ่มถามคำถามมังกรน้อยโมเฟียสที่เกาะอยู่บนไหล่ของเขา

     “ว่าก็ว่าเถอะ เจ้านายของแกนี่ก็ช้าจริงๆ ไปตกเบ็ดอยู่หรือไงเนี้ย”

     “กิ้วกิ๊ว กิ่ว กิ้ว(ไอ้มนุษย์หน้าโง่ อย่าริอาจมาว่าเจ้านายของฉันนะ)”

     “แกก็คิดเหมือนกันสินะ ร้องตอบรับซะเยอะเลย”

     “กิ๊ว กิ้ว!!!(ไม่ได้ตอบรับซักหน่อย!!)”

     “นั่นสินะ เฮ้อ เจ้านายแกนี่ใช้ไม่ได้จริงๆ”

     “กิ้ว! !กิ้ว! กิ้ว กิ้ว!!(อย่ามาตีความคำพูดคน?อื่นเอาเองสิ เจ้าบ้าทาคุโร่!!!)”

     การตอบโต้ระหว่างมนุษย์ที่ชื่อทาคุโร่และมังกรน้อยโมเฟียสยังดำเนินต่อไปได้สักพัก ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทาย ซึ่งผู้หญิงคนนี้มีผมสีฟ้า ตาสีฟ้า และที่สำคัญ เธอสวมชุดเมด

     “ขอโทษนะคะคุณทาคุโร่ รอนานไหมค่ะ?”เธอทักทายออกมาอย่างสุภาพ พร้อมด้วยรอยยิ้มที่ไม่ว่าชายคนใดเห็นก็ต้องหน้าแดงไปตามกัน แต่ยกเว้นผู้ชายคนนี้……..

     “ช้ามาก ฉันมารอตั้ง10นาทีเลยนะอลิซ!!”ทาคุโร่กอดอกพูดอย่างถือตัว ซึ่งทำให้มังกรน้อยที่เกาะไหล่อยู่หันหน้ามามองด้วยความไม่พอใจ ที่ทาคุโร่มาว่าเจ้านายของมัน

     “แล้ว… เธอซื้ออะไรมาละนั่น?” ทาคุโร่ถาม เพราะอลิซถือถุงพลาสติกสีขาวถุงใหญ่ติดมือมาสองถุง ซึ่งทาคุโร่ก็แย่งมาช่วยถือด้วยความเป็นสุภาพบุรุษที่ดี

     “เอาเป็นว่าเดินไปคุยไปดีกว่านะคะ เดียวลูเซียสกับลูมิเนียจะว่าเอาว่ามาช้า”อลิซว่าเสร็จก็เดินไปอุ้มโมเฟียสที่อยู่บนไหล่ของทาคุโร่มากอดเหมือนตุ๊กตา พร้อมทั้งเดินนำหน้าทาคุโร่ไป

     ระหว่างการเดินไปยังจุดหมาย อลิซก็ตกเป็นเป้าสายตาของผู้ชายหลายๆคน ซึ่งมันก็ไม่แปลกไปทีเดียวเพราะหน้าตาที่สวยเหมือนดังนางฟ้าผู้อารีของเธอ และด้วยกิริยาที่อ่อนช้อย ก็ย่อมทำให้เธอดูเด่นในสายตาผู้ชายไปในทันที

     “ไม่ว่าจะดูกี่ทีๆ เธอก็เหมือนนางฟ้าจริงๆนะนี่”ทาคุโร่พูดออกมาขณะที่ถือถุงพลาสติกของอลิซ

     “ก็ฉันเป็นนางฟ้าจริงๆนี่คะ บอกไปหลายครั้งแล้วไม่ใช่เหรอ”อลิซหันมาตอบทาคุโร่ ซึ่งเขาก็พยักหน้ารับ พร้อมกล่าวตอบว่า

     “เธอเคยบอกฉันก็จริงอยู่ แต่ฉันไม่เคยเห็นปีกของเธอที่เป็นสัญลักษณะของพวกนางฟ้าหรือเทวดาเลยนะ”

     คำตอบของทาคุโร่ทำให้อลิซถึงกับสะอึก เพราะเธอมีเหตุจำเป็นบางอย่างที่ไม่สามารถให้คนอื่นเห็นปีกของเธอได้ ซึ่งทาคุโร่เห็นอลิซเงียบไปจึงกล่าวเปิดบทสนทนาอย่างอื่นแทน

     “จะว่าไป เธอซื้ออะไรมาเหรอ ที่เธอมาช้าเพราะไปซื้อของพวกนี้เหรอ” ทาคุโร่กล่าวพร้อมยกถุงพลาสติกสีขาวขึ้นมามอง ซึ่งจริงๆแล้วเขาก็รู้อยู่ว่าอลิซไปซื้อของบางอย่างที่พวกเพื่อนๆของเขาขอไว้ แต่มันน่าจะมีแค่ถุงเดียว จึงทำให้ทาคุโร่สงสัย

     “พอดีของพวกนั้นเป็นของเฟรย์ซี่น่ะค่ะ”

     “หืม…. แล้วเฟรย์ซี่ฝากซื้ออะไรมาละนั่น”

     “ความลับของผู้หญิงค่ะ”อลิซพูดพร้อมยกนิ้วชี้ไว้ที่ริมฝีปากสีชมพูสดใสของเธอ เหมือนจะบอกว่าความลับค่ะ ประมาณนี้

     ระหว่างที่ทั้งสองกับอีกหนึ่งตัวกำลังเดินอยู่ ทาคุโร่ก็สังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่ง ชายคนนั้นมีผมสีเหลือง และมีตาขวาเป็นสีแดง ส่วนดวงตาด้านซ้ายนั้นเขาปิดไว้ด้วยผ้าคาดตาสีดำ ที่เอวของเขามีคาตานะคาดไว้อยู่ กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่ ซึ่งทาคุโร่ก็ส่งเสียทักว่า

     “โย่ว ไอ้ขี้เก๊ก”

     ชายคนนั้นหันมามองทาคุโร่ที่กำลังถือถุงพลาสติกอยู่ ทาคุโร่เองก็มองตอบพร้อมกับพูดว่า

     “อย่ามองตาได้ไหม ถ้าเธอไม่แคร์”

     “…………..”ชายผมสีเหลืองเงียบกับการกระทำของทาคุโร่พร้อมหันหน้ามองไปนอกหน้าต่าง

     ส่วนทางทาคุโร่ที่ถูกเมินเพียงแค่ส่ายหน้าพร้อมบ่นว่า

     “จะเก๊กเป็นพระเอกMVหรือไง? คิริซาเมะ ยูตะ”

     ยูตะไม่ตอบ ทำเพียงแค่ปรายตามามองทาคุโร่พร้อมเดินผ่านทาคุโร่ไป แต่ก่อนที่จะเดินผ่านไปนั้น

     “สวัสดีค่ะ คุณยูตะ”อลิซก็ทักทายยูตะ ซึ่งเจ้าโมเฟียสที่อยู่ในอ้อมกอดของอลิซ ก็ร้องทักทายกิ้วกิ้วพร้อมส่ายหางไปมาอย่างน่ารักน่าเอนดู

     “สวัสดีเช่นกันอลิซ โมเฟียส”ยูตะกล่าวจบก็เดินจากไป ทำให้ทาคุโร่บ่นออกมาปอดแป็ดว่า สองมาตรฐานนี่หว่า

     จนในที่สุดทั้งสองคนกับอีกหนึ่งตัวก็เดินทางมาถึงจุดหมายที่ตั้งใจเอาไว้ จุดหมายที่มาถึงคือคฤหาสน์หลังหนึ่ง ที่มีสีทาเป็นสีขาวทั้งหมด ตรงประตูหน้าคฤหาสน์มีป้านตัวหนังสือเขียนไว้ว่า หอเซเวโอ

     อลิซได้เดินนำทาคุโร่ไปเปิดประตู พร้อมเข้าไปในคฤหาสน์ ซึ่งในคฤหาสน์นี้ มีอุปกรณ์อะไรต่างๆครบครั้น ไม่ว่าจะเป็นโซฟารับแขก เครื่องชงกาแฟที่ใช้หินเวทย์มนต์ โคมไฟที่ใช้หินเวทย์แสงในการให้ความสว่าง และอะไรต่างๆนาๆ

     ทาคุโร่เดินตามอลิซเข้ามา พร้อมทั้งดูป้ายประกาศที่อยู่ข้างโถ่งทางเดิน ซึ่งป้ายประกาศที่ว่าคือป้ายที่เจ้าของหอมักจะเขียนประกาศไว้ เวลาที่จะจัดงานต่างๆ ซึ่งการที่ไม่มีอะไรเขียนไว้แสดงว่าเจ้าของหอไม่อยู่

     เมื่อทราบดังนั้นทาคุโร่จึงเดินตามอลิซที่ขึ้นบันไดคฤหาสน์ชั้นสองไป

     อลิซเดินนำทาคุโร่มาหน้าห้องๆหนึ่ง ซึ่งมีป้ายเขียนบอกไว้ว่า

     ห้องศูนย์รวมความบ้า

     ถ้าใครๆมาเห็นก็ต้องอยากจะขยี้ตาดูใหม่ให้แน่ใจ แต่ขอให้เข้าใจไว้ ว่าคุณดูไม่ผิดหรอกว่ามันเขียนไว้ว่า ห้องศูนย์รวมความบ้า

     “ไม่ว่าจะดูกี่ทีๆก็อยากจะให้เปลี่ยนชื่อห้องจริงๆ”ทาคุโร่พูดออกมาขณะมองชื่อห้อง ซึ่งเขาเคยเข้ามาหลายครั้ง แต่ก็ทำใจยอมรับชื่อห้องที่ต้องเข้าไปไม่ได้เสียที่ ส่วนอลิซก็ยิ้มอย่างอ่อนใจ

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     ทาคุโร่เคาะประตูสามครั้งตามมารยาทแต่ก็ไร้เสียงตอบกลับมา ทาคุโร่จึงเคาะประตูใหม่อีกครั้ง

     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

     “เปิดประตู เปิดออกดูว่ามีใครมา”เสียงงวนเงียเหมือนคนง่วงนอนดังออกมาจากหลังประตู จึงทำให้ทาคุโร่เตะประตูเต็มแรง

     ตูม!! โครม!!!

     การเตะประตูของทาคุโร่ ทำให้ประตูที่เคยปิดนั้นปลิ้วออกไปชนกับผนังด้านใน พร้อมเสียงร้องดังแอ๊กของคนที่อยู่ข้างในห้อง

     “ขอเข้าไปละนะ”ทาคุโร่กล่าวพร้อมกับเดินเข้าไปในห้อง โดยไม่สำนึกกับการกระทำของตนเองเลยแม้แต่น้อย เขาวางถุงพลาสติกลงบนโต๊ะที่อยู่กลางห้อง โดยที่อลิซเองก็ตามเข้ามาด้วย

     “ทาคุโร่เอ้ย เข้ามาอย่างคนธรรมดาไม่ได้รึยังไงฟระ?”เสียงๆหนึ่งดังขึ้นจากหลังประตูที่ทาคุโร่ถีบไปติดบริเวณพนังห้อง ซึ่งเจ้าของเสียงก็ดันประตูออกไปทางด้านข้างของตน

     “ฉันเคาะแล้วนะลูเซียส แต่แกอยากเล่นมุกเองขาฉันเลยเอ็นกระตุกถีบประตูแบบเมื้อกี้ เพราะมุกของแกไง”ทาคุโร่ตอบด้วยน้ำเสียงกวนอวัยวะเบื้องล่าง

     “เป็นการแก้ตัวที่สุดตรีนจริง”ลูเซียสที่มีลักษณะผมสีดำตาสีม่วง และผิวที่ออกจะซีดๆแย้งทาคุโร่เล็กน้อยพร้อมหันมาทักทายอลิซ

     “โย้ว อลิซ สวัสดี ของที่ฉันฝากซื้อไปได้มาแล้วใช่ไหม”

     อลิซไม่ตอบแต่ก็พยักหน้าเป็นการบอกว่าซื้อมาแล้ว ทำให้ทาคุโรสงสัย จึงเอ่ยถามลูเซียสว่า

     “แกฝากอลิซซื้ออะไรมาละ”

     “ก็มี น้ำตาล”

     “อืม น้ำตาล”

     “เครื่องเทศ”

     “เครื่องเทศ? เอามาทำอาหารรึไง?”

     “และสารพัดของกุ๊กกิ๊ก”

     “เดียวนะ ทำไมมันเริ่มคุ้นๆ”ทาคุโร่กล่าวพร้อมขมวดคิ้ว

     “ทั้งคือเครื่องปรุงเพื่อเอาไว้สร้างสาวน้อยสมบูรณ์แบบ”

     “โอเค คุ้นกว่าเดิมอีก แต่ตรูถามคำเดียวนะ อย่างสุดท้ายที่แกฝากซื้อมาคือ?”

     “สารเคมีX”

     “จึงได้เกิดเป็นพาวเวอร์…….ถุ้ย ไอ้นี่ เลือกซื้อของมาทำเรื่องแบบนี้เนี้ยนะ”

     “จบบทนำ”

     “เฮ้ย!! เดีย-”

   Ch.0 end